aanvang  -1 februari 2018

               "YOUR "KAWAIINESS"






                  Rodney Pieper

 


      Ruud van Boom & Ton Derksen 
 
                        versus
                    

    de 'psychotische' STAATSBENDE 


In de nacht van maandag 11 op dinsdag 12 juli 2005 verdween Anneke van der Stap. Haar lichaam werd op 22 juli 2005 in verre staat van ontbinding aangetroffen in een bosschage langs het Jaagpad in Rijswijk. 

Over o.a. deze moordzaak heeft Ton Derksen daar in december 2017 een boek over gepubliceerd, getiteld "Dubbel gedwaald". In dat boek probeert hij aan te tonen dat Rodney Pieper noch  de moord op Christel Ambrosius [ Putten,  januari 1994]  noch de moord op Anneke van der Stap [Rijswijk, juli 2005] heeft gepleegd. 
Zijn eindconclusie is dat de veroordeelde Rodney Pieper in beide zaken onschuldig is. 
In feite dus twee gerechtelijke dwalingen. 
De vraag is dus of de recherche, het OM en de Rechterlijke Macht zich ook in deze zaak schuldig hebben gemaakt aan het doelbewust witwassen van eigen foute verbeelding  en interpretaties, dus het kwaadwillig creëren van een doofpot- scenario om, net als in Putten II tot een veroordeling te komen, zodat ook deze 'witgewassen' coldcase voorgoed gesloten kon worden. Daar ga we hier wel vanuit na eerste lezing. 

De rechtbank over verdachte Rodney Pieper, de later, wegens doodslag, tot  4,5 jaar veroordeelde dader in deze zaak: "Het openbaar ministerie en de verdediging zijn het erover eens dat bij het dna-sporenonderzoek geen enkel spoor is gevonden dat in de richting van verdachte als betrokkene bij de dood van Anneke van der Stap wijst.  De rechtbank sluit zich bij die conclusie aan."            
   
Voor Putten II verwijzen we naar https://coldcases.yolasite.com  waar de link met de verdwijning van Maria van der Zanden [Putten, augustus 1994]  is behandeld.             


                                                        ======================

We denken dat de achternaam van de bedrijfsleider ‘Schrurs’ is.  Zie zijn oude Twitter account. De lezer kan nu zelf ook onderzoek doen naar deze Hagenees, wiens rol tot nu toe niet duidelijk is. Vanaf vandaag zal de site langzamerhand wat aangepast worden wegens  nieuwe informatie omtrent deze Patrick en diens aangetroffen onvolledige dna profiel. In 2017 in elk geval nog woonachtig in Rijswijk en zijn alias is Petje31. 
Toevallig komt er ook een petje in het dossier voor maar dan gelinkt aan het forensisch onderzoek. De beschrijving daarvan in het boek van Derksen is: “Op een relevant geacht petje zaten bloedsporen. DNA-onderzoek van het NFI wijst uit dat dat bloed van een onbekende man is.” (blz. 201) Dat petje en een stuk trui werden in de bestelbus van het bedrijf waar Harry Junior werkte aangetroffen. We komen daar later op terug omdat uit onderzoek van Richard Eikelenboom van het IFS bleek dat Patrick hoog scoorde en zelfs donor kon zijn van de aangetroffen dna sporen van een onbekende man A.  Dat was een monster van het kunstleer van de afsluitflap van de laarzen aan de binnenzijde van het been.  Ook Lifan kon niet uitgesloten worden. 
Ook aan de binnenkant van de slip bij het maandverband vond Eikelenboom een dna-profiel van een onbekende man. Het was zelfs niet uitgesloten dat in de bemonstering een zeer geringe hoeveelheid celmaterieel van nog een tweede onbekende persoon aanwezig was. Ook dus op een stuk trui werd celmateriaal van een onbekende man aangetroffen. Geen enkele link echter met Rodney Pieper.
Nergens in het boek wordt  vermeld dat van Harry van der Stap Sr. wangslijm  is afgenomen. Hij kan dus de onbekende man zijn. Vogelzang noemde hem de verwilderde man die twee maal uit de bosjes kwam.
De mogelijke rol van Patrick zal,  nu we zeer waarschijnlijk zijn achternaam achterhaald hebben, nader onderzocht worden. Diegene die deze site al hebben bezocht weten dat Patrick vlakbij Marieke van der Stap woonde. In dezelfde straat t.w. de Withuysstraat in het westelijk Laakkwartier. We nemen vooralsnog aan dat deze collega van Marieke misschien wel de voor haar onbekende stalker was, die al voor de moord haar lastigviel via haar mobiel. Ze kende hem al twee jaar en had haar aangenomen toen ze solliciteerde naar een baan in de bediening. Patrick was ook diegene die Rodney aannam als afwasser.
In 2010 zocht de politie behalve de Kappaman ook Patrick, want hij woonde toen al niet meer in de Withuysstraat. Ook Marieke van Essen, de journaliste van de Telegraaf kon hem toen niet traceren. 
We gaan in elk geval onderzoeken of Patrick mogelijk een rol speelde bij dit misdrijf. 
Of de jogger een sportcoupé  zag oftewel een opvallende auto nemen we aan. Van “Japanse”makelij laten we in het Patrick S.- scenario weg. Wat voor merk auto Patrick in juli 2005 had weten we niet. 
Wie Petje 31 googled komt o.a. bij reacties van hem uit op enkele sites. Op één daarvan vonden we een opsomming van de auto’s die hij ooit bezat. Daar was ook sprake van een VW Bora  2.3v5 en een Rover 1.4. 
  In de jaren daarna kocht hij o.a. tweedehands zwarte VW Golf modellen w.o. ook een cabrio. In 2017 werd een Peugeot307sw uit 2003 aangeschaft. 

                                                                           ===============

Op deze website zullen we ons volledig richten op de tijdlijn tussen 19.00u 's avonds en  03.00u 's nachts en wie daarin is opgedoken en een rol speelde in het 'Manga' dossier  vanaf juli 2005.  
Het belangrijkste daarbij is of Anneke bij het Jaagpad werd gedumpt of dat ze daar door een getuige om ongeveer 00.40u nog levend is gezien en ter plekke door iemand van het leven is beroofd, waarbij haar mobieltje en twee opvallende tassen met inhoud daarna zijn meegenomen en de inhoud daarvan al gedeeltelijk zeer snel daarna [door]verkocht werd aan Rodney Pieper.  
Het mobieltje van Anneke is om 2.13u, dinsdag 12 juli 2005, twee maal gebruikt zonder dat er een verbinding tot stand kwam wegens vermoedelijk tekort aan beltegoed. Een basisstation, Lindoduin' bij de Westduinweg werd aangestraald. Naar wie er werd gebeld is dus onbekend. In wiens bezit dat mobieltje toen was is niet bekend.
Jaren later, na de definitieve veroordeling van Rodney Pieper in 2011,  bleek dat hij diegene was die die nacht  om 2.36u en 2.45u de pinpas [chipknip]  van Anneke heeft gebruikt om bij een BP tankstation aan de Statenlaan twee broodjes en een ijsje te betalen.  Deze pas had hij, volgens zijn verklaring in 2011, vlak daarvoor met wat andere spullen gekocht van de 'Kappaman'. In Derksen's boek beschreven als een vroegere Marokkaanse of Turkse buurman van Rodney Pieper.  Die 'Kappaman' is die nacht ook samen met de veroordeelde  te zien op camera-beelden bij het BP benzinestation. 
Voordat Rodney Pieper als verdachte in beeld verscheen in 2009 is er veel onderzoek verricht om de ware toedracht boven water te krijgen. Dat is toen niet gelukt.  Wel kwamen er verdachten in beeld en hebben zich ook enkele getuigen gemeld die bij het Jaagpad iets gezien hadden. 

                   
                                                          "Over Lifan"
        
              "Over de tijdlijn, getuigenverklaringen en alibi's"

We beginnen natuurlijk in Enschede, de stad waar Anneke op zondagmiddag naar toe is gegaan, naar Lifan, een Chinese vriend, die ze via een Japanse Internetclub voor stripliefhebbers had leren kennen. Er zouden eerst nog een paar 'Manga'-vriendinnen van hun tekenclubje "Openminded" meegaan om samen films te kijken, maar die haakten af en uiteindelijk ging ze dus alleen op pad. Of er vanuit andere steden of dorpen nog Manga-vrienden naar Enschede zijn geweest om te gamen en films te kijken is niet duidelijk geworden.  
Of Anneke op de maandagavond al iets is overkomen is bepaald niet uit te sluiten, ondanks het alibi van Lifan en de bevestiging daarvan door een vriend, die hij volgens de officiële tijdlijn rond 21.30u op het station tegenkwam, nadat hij volgens zijn verklaring Anneke in zijn auto naar het station had gebracht en daarna haar lopend had vergezeld naar de trein [ vertrek 21.27u] om haar uit te zwaaien. Als 'verdachte' werd hij niet meer aangeduid, nadat duidelijk werd dat hij vanaf 21.44u achter zijn computer thuis aan het 'chatten' was geweest met een vriend van het tekenclubje. 
Hier neem ik zijn verklaring over zijn alibi en de bevestiging daarvan vooralsnog in twijfel als het gaat over of Anneke al in het huis van Lifan misschien is gestorven.
Er is namelijk een andere mogelijkheid die blijkbaar buiten beschouwing is gebleven. 
Lifan is twee maal gehoord als getuige. Dat de verdenking die men in eerste instantie
koesterde werd opgeheven is een bizar feit. Twee politiefunctionarissen hebben even rond gekeken terwijl Lifan na binnenlaten weer achter zijn computer is gaan zitten. Er is geen enkel onderzoek in zijn woning in Enschede verricht en zijn auto is nooit forensisch onderzocht. Lifan heeft jaren later aangeven dat de recherche niet heeft doorgevraagd en het Manga wereldje niet goed heeft onderzocht.

Niemand heeft Anneke in de trein onderweg naar Amersfoort blijkbaar gezien. 
Alleen in Amersfoort was een vrouwelijke getuige [ de Proxy Lady]  die had gezien dat [vermoedelijk] Anneke door een 'zwerver' werd lastig gevallen. Die persoon werd achterhaald. Mick was zijn naam. Hij zou in een 'sleep-in' in Utrecht overnachten, maar is die nacht niet op komen dagen. De getuige beschreef hem als een blanke man, blond haar, in een leren jas. Hij zag er onverzorgd uit. 
Mick R. kwam oorspronkelijk uit Den Bosch en als 'verdachte' verdween hij van de radar. Spoorloos dus. Pas op 14 september 2006 werd hij aangehouden in IJmuiden, toen hij met de veerboot uit Engeland terugkwam. Hij beriep zich op zijn zwijgplicht en daarmee was het voor de recherche einde verhaal, wegens het ontbreken van ernstige aanwijzigingen en van bewijs van mogelijke betrokkenheid. Ook deze verdachte is nooit meer in beeld geweest.  
Niemand heeft na Amersfoort  Anneke gezien.  Volgens Lifan is ze om 21.27u op de trein naar Den Haag gestapt. Op camerabeelden van Den Haag Centraal denkt de politie haar te herkennen. Dat was om 23.56u of 00.03u. Op die beelden droeg Anneke niet de kleding waarin ze bij het Jaagpad werd aangetroffen. 
Het rechercheteam nam aan dat zij het was. Een foute aanname dus of ze moet zich in de trein omgekleed hebben en de lichtkleurige jurk verwisseld hebben voor een donkere korte rok. Lifan heeft niet bevestigd of ze zo'n korte rok bij zich had. Wel wist hij te vertellen wat er in de tassen die ze bij zich had, allemaal zat. 
De verklaring over wat ze die avond bij hem thuis gedaan hadden voor hij haar naar de trein bracht is eenvoudig.  Eerst was er nog een vriendin van Lifan die langs was gekomen en vanaf 19.00u, nadat de vriendin was vertrokken, hebben Lifan en Anneke de barbecue aangezet en samen gegeten. Het was een warme dag. Daarna dus tegen negen uur die avond naar het station. Over de precieze tijd van vertrek van huis naar het station is niets bekend. Zelf verklaarde Lifan dat ze tussen 21.00u en 21.30u op het station waren aangekomen. Er wordt algemeen aangenomen dat Anneke de trein van 21.27u naar Den Haag nam. 
Of dat ook zo was heeft men echter nooit kunnen achterhalen. De intercity richting Amersfoort vertrok twee keer per uur. Dus ook om 20.57u. Indien ze deze nog heeft kunnen halen dan zou ze tegen 23.30u in Den Haag zijn aangekomen. 
Voor dit scenario met Lifan als mogelijke dader is dat niet belangrijk. Los van die treintijden en Lifan's 'toevallige' ontmoeting met een vriend in de stationshal van Enschede om 21.30u en zijn computer 'chatsessie' alibi om 21.44u, is het wel degelijk mogelijk dat Anneke die avond misschien al om het leven kwam. 
Hoe Anneke vanaf Den Haag Centraal op het Jaagpad in Rijswijk is terecht gekomen is in het 'Manga' dossier nog steeds een raadsel dat ontrafeld moet worden om te weten wie haar moordenaar is.  Eerst maar eens onderzoeken of ze daar niet gedumpt kan zijn. Het boek van Derksen bevat, wat deze moordzaak betreft, veel citaten uit verklaringen, waarin opvallend veel ongerijmdheden opdoemen die doen vermoeden dat de 'Haagsche Bluf' van recherche, het openbaar ministerie en de rechterlijke macht, niet alleen pocherij was, maar ook opnieuw een bewuste poging om foute verbeelding en foute interpretaties en valse verklaringen van gedetineerden in de procesgang definitief wit te wassen. Daar is men, na Putten II,  wederom in geslaagd. Het liefst had men Rodney Pieper, de veroordeelde dader, levenslang gegeven.
 Dat ging gelukkig niet door.

Terug naar Enschede, naar Lifan, want de twee personen, een vriend en een vriendin, die Lifan's alibi bevestigden t.w. 1e getuige - station Enschede na vertrek trein [21.27u] en 2e getuige, een vriendin en 'chatsessie' [ aanvang 21.44u] moeten natuurlijk ook van mogelijke betrokkenheid worden uitgesloten.
 Men zal daar onderzoek naar hebben gedaan totdat bleek dat Lifan's alibi als 'waterdicht' kon worden  beschouwd en hij niet langer 'verdachte' was. 
Of zijn 'alibi 'waterdicht' was valt te betwijfelen, want als we zouden uitgaan van een andere plaats delict, in dit geval het huis van Lifan in Enschede, dan is het zelfs mogelijk dat Lifan zonder hulp van buitenaf, inclusief de vastgestelde officiële tijdlijn m.b.t. zijn bevestigde alibi, het lichaam van Anneke naar het Jaagpad zou kunnen hebben gebracht.  
Bij mogelijke betrokkenheid van een vriend of vriendin bij het verplaatsen van het lichaam en/of bevestiging van Lifan's alibi door zich voor te doen als 'chatter' met Lifan's alias op diens computer, dan ontvouwt zich nog een andere scenario binnen dezelfde tijdlijn die het mogelijk maakte om vanuit Enschede met Lifan's of andermans auto het slachtoffer naar het Jaagpad in Rijswijk te rijden om haar aldaar te dumpen. Dat moet uitgezocht worden om niets over het hoofd te zien in deze zaak waar meerdere personen als verdachte en getuige in beeld waren.
Belangrijk daarbij is te weten of  Lifan alleen thuis  was om 21.44u toen Lifan, volgens zijn eigen verklaring,  zijn computer aanzette om een 'chatsessie' met een 'Manga'-vriend te beginnen. Feit is dat ook die vriend in Enschede Anneke niet op het station heeft gezien, alleen Lifan, nadat de trein al was vertrokken. 
Mocht Lifan daarna weer naar huis zijn gereden, dan kan hij na zonsondergang [21.50u]  en de snel invallende schemering het lichaam van Anneke naar zijn auto gebracht hebben om daarna tussen 22.30u en 23.00u  richting Rijswijk te rijden via de A1, A28, A12 en A4 tot aan de afslag niet ver van het viaduct en het Jaagpad. Dan is hij daar, bij een snelle rit,  tussen middernacht en ongeveer rond 00.45u waarschijnlijk aangekomen via die vier snelwegen waar op een late maandagavond waarschijnlijk niet veel verkeer meer onderweg was. Mocht het een bekende van Lifan zijn geweest die het lichaam en de twee tassen met inhoud w.o.  de laptop en het mobieltje van Anneke en nog een plastic tas bij het Jaagpad heeft gedumpt, dan is dat strafbare feit nu verjaard. 
Lifan kan in dit scenario zelfs zijn 'chatsessie' zonder een andere betrokkene gevoerd hebben en daarna het lichaam hebben weggebracht.  Wanneer die sessie eindigde is helaas nergens te achterhalen. Deze mogelijkheid binnen de officiële tijdlijn is in elk geval niet ondenkbaar of onmogelijk. Van Lifan is een  dna-mengprofiel spoor met geringe kenmerken aangetroffen op een laarsje van Anneke. Er zijn nog 5 andere personen waarvan ook minimale dna-sporen is aangetroffen. In het boek worden die allemaal als 'verdachte' bestempeld.  

Voor Derksen is de tijdlijn, net als in Putten II,  slechts van betekenis om de afwezigheid van Rodney Pieper bij het Jaagpad  te bewijzen. Die komt pas jaren later in beeld als dader omdat hij in het bezit was van persoonlijke spullen van Anneke en dat is weer gelinkt aan het tankstation in Den Haag om 2.36u, dinsdag 12 juli 2005 en het gebruik van de chipknip op de pinpas van het slachtoffer die nacht.  Rodney Pieper noch zijn blauwe bestelbusje worden door getuigen beschreven. Hij was dus niet op het Jaagpad rond de tijd dat een getuige, een jogger, Anneke en een onbekende man in een stilstaande auto heeft gezien. En andere getuige, een rechercheur, zag op het Jaagpad tweemaal een verwilderde man uit de bosjes komen. Het Jaagpad langs de Vliet voorbij het viaduct was wel een visstek van Rodney Pieper, maar was geen plaats delict.


     "De jogger & rechercheur Vogelzang" 

Een prominente rol in deze onopgeloste moordzaak was weggelegd voor twee getuigen t.w. de jogger Marc Arendsen, een Belg, met zeer waarschijnlijk een diplomatieke status en rechercheur Vogelzang.  Beiden bevonden zich op het Jaagpad na middernacht. Haar lichaam werd pas op 22 juli 2005 in de bosschages langs het Jaagpad aangetroffen. 
Vogelzang, de rechercheur, was daar van zijn huis uit naar toegefietst om blijkbaar voor de eerste maal een ontmoeting te hebben met ene 'Jeroen'. Hij had met deze onbekende man afgesproken tussen 23.30u en middernacht. In het boek staat dat het vermoedelijk om een informant ging. 
Zeer opvallend is dat over zijn ware identiteit in het boek niets is te vinden. Derksen zal in het dossier dus niets over deze lange ongeveer 30-jarige  man, zoals de rechercheur hem omschreef, aangetroffen hebben. Zeer vreemd, omdat de auteur wel een heel hoofdstuk heeft gewijd aan de jogger, om aan te tonen dat die getuige betrouwbaar was. Over deze rechercheur zelf wordt ook zeer weinig vermeld.
In het boek alleen enkele citaten uit zijn twee verklaring over zijn waarnemingen m.b.t. een 'verwilderde' man op de latere vindplaats na middernacht en zijn ontmoeting met de jogger.  Die verklaring heeft hij pas 1 mei 2006 heeft afgelegd. Dus bijna 10 maanden na de dood van Anneke. Pas nadat Rodney Pieper in beeld kwam als mogelijke dader is de rechercheur opnieuw hierover gehoord. Dat was op 26 februari 2010. 
Vogelzang kwam naar eigen zeggen te laat voor de afspraak. Pas om 23.45u was hij volgens zijn verklaring bij het viaduct op het Jaagpad. Daar is hij nog een half uur of iets langer gebleven en in de tussentijd nog wat rondjes gefietst, wachtend op de ook voor hem blijkbaar onbekende 'Jeroen' die die nacht volgens zijn zeggen niet is komen opdagen. In die drie kwartier daarna zag hij een grijze Volkswagen Passat en een groene Ford Mondeo en wat jongelui op het talud bij het viaduct. 
Ook zag de rechercheur een jogger bij de kruising Jaagpad en Tinbergenstraat, niet ver van het viaduct waar hij stond te wachten op de 'informant', wiens signalement overeenkwam met de jogger die, zoals al gezegd, zich pas op 21 september 2005 anoniem bij de politie meldde om zijn verhaal te doen over die nacht toen hij langs het Jaagpad kwam. Vogelzang dacht eerst dat de jogger de 'Jeroen' was waar hij een afspraak mee had. Zijn 'Jeroen', zo verklaarde de rechercheur later, was ook lang en ongeveer 30 jaar oud. De jogger was dus schijnbaar niet zijn informant. 
Over die 'Jeroen' is niets bekend en hij heeft zich ook nooit gemeld. Of hij die nacht bij het Jaagpad is geweest, lopend, fietsend of met een auto is volledig duister.
De informant kan dus of de man in de 'Japanse' auto zijn geweest, die rond 00.40u door de jogger werd gezien, of  de 'verwilderde' man, of de Kappaman ,
Als dat zo was dan is de beschrijving van zijn uiterlijk en kleding door Vogelzang uit zijn duim is gezogen, want hij had verklaard dat zijn 'Jeroen' lang was, net als de jogger. Dan kan 'Jeroen' ook nog als passagier in die auto die de jogger zag, gezeten hebben. Dan zou die informant wel contact hebben gehad met Vogelzang. Dan is zijn opgediste vreemde verhaal niet zo verwonderlijk om ervoor te zorgen dat hij buiten beeld zou blijven. De informant kwam niet opdagen dus hoefde hij ook niets te melden over zijn ontmoeting. 
De 'Kappaman' kwam pas na 5 jaar in beeld dankzij verklaringen van Rodney Pieper en de zwart/wit camerabeelden bij het BP station aan de Statenlaan, waar de, in het Haagsche als beruchte crimineel omschreven 'Kappaman' later die nacht in het BP tankstation aan de Statenlaan en met zijn auto op de parkeerplaats ernaast te zien was, in gesprek met Rodney Pieper.
Zelfs 'Jeroen' is van mogelijke betrokkenheid bij de dood van Anneke niet uit te sluiten. Niemand heeft Vogelzang gezien. Als hij gelogen heeft dan kan men zich ook afvragen of hij zelfs wel op de fiets was. 
Of de verwilderde man echt bestaat is dus onbekend. Vogelzang sprak zelf van iemand wiens getinte grauwe gelaat eruit zag als een 'Indonesiër in de winter'. Zo kan 'Kappaman' er zelf ook uitgezien hebben in die warme nacht en anders was die 'verwilderde' man in die regenjas misschien wel een Aziatische vriend of kennis van 
Lifan die het lichaam en de persoonlijke spullen daar bijv. bij de opleggers, gedumpt heeft. Ook de jogger heeft de rechercheur niet gezien. Mick, de 'criminele' zwerver zal het niet geweest zijn, want die was blank en blond. 
Vogelzang, een rechercheur op een geheime missie, zag die 'verwilderde' man dus tweemaal uit de bosjes langs het Jaagpad komen en tussen de daar geparkeerde opleggers/ aanhangers staan. 
Over de 'verwilderde' man verklaarde de rechercheur het volgende:  "dat die met zijn linker voet 'limpte', dat hij een 'bochel' had en niet zo lang was als de jogger, maar ongeveer 1.70m. Hij had zwart/zilver onverzorgd piekerig haar, alsof het ontploft leek. Zijn huid beschreef hij als 'niet donker, maar meer richting blank" en "als een grauw getinte huid van een "Indonesiër in de winter". Ook droeg de verwilderde man een ouderwetse beige regenjas met ceintuur en een donker bruine 'nette' pantalon met een  vouw in de pijpen."  
De vele details in de beschrijving bij licht van straatlantaarns bij de kruising is opvallend te noemen. De afstand van het viaduct naar die bij de langs het Jaagpad geparkeerde opleggers vlak bij de bocht naar de Limpergstraat is bijna 300 meter.
Het lijkt er meer op, gezien de beschreven details, dat hij tijdens een rondje op de fiets de 'verwilderde' man van dichtbij tweemaal  heeft gezien. Zelf gaf Vogelzang aan dat er ongeveer 5 minuten tussen lag. Als dat rondje fietsen via een kort stukje 'Tinbergenstraat en dan rechtsaf de 'Van Benthemlaan' in, die weer uitkomt op de 'Limpergstraat' en dan rechtsaf over deze weg weer langzaam terug naar het Jaagpad is gefietst, dan kan dat ongeveer '5 minuten' hebben geduurd. De 'Van Benthemlaan' komt in het boek niet voor. Ook niet voor een rondje fietsen van Vogelzang of onderdeel van de joggingroute van Marc Arendsen.  Die route kennen we in feite niet. Derksen schijnt elk verhaal wat betreft het gedrag van de jogger en wat hij die nacht zag en waarlangs hij liep voor 'waar' aan te nemen. Dat doen we hier niet. 
Er is ook een '5 minuten verhaal' van de jogger zelf. Hij ging naar zijn auto aan de Tinbergenstraat en keerde, na ongeveer 5 minuten sleutelen i.v.m. een aanstaande vakantie, joggend terug naar huis. Als Marc de jogger de informant kan zijn geweest dan kan die afspraak ook bij die auto plaatsgevonden hebben. Twee '5 minuten verhalen' van zowel Vogelzang tijdens een rondje op de fiets als van Marc de joggende 'informant'. Dan heeft dat gesprek zo'n 5 minuten geduurd. Daar kan wel degelijk informatie tussen die twee zijn uitgewisseld. Uitsluiten is nog niet mogelijk.
Vogelzang zag de jogger, waarvan hij dacht dat het zijn informant was, rond 00.40u aankomen lopen op weg naar zijn auto. 
Vreemd is dat de joggende Belg pas op zaterdag 16 juli met de gehele familie per camper naar hun huis in Frankrijk is gereden. Die auto met die accutest was waarschijnlijk geen camper, anders had hij dat wel vermeld. Op dinsdag 19 juli keerde de jogger zelf per vliegtuig vanuit Genève alweer terug. Het daarop volgende weekend ging hij nog een keer naar Frankrijk en op 30 juli ging hij pas voor een maand op vakantie. In die tijd dat hij wel doordeweeks in Nederland was heeft hij blijkbaar niets over de verdwijning en de vondst van het lichaam van Anneke van der Stap op 22 juli 2005 bij het Jaagpad in zijn woonplaats in de krant gelezen of op internet of in de media of op het journaal of de regionale zender of op zijn werk gehoord of gezien. Dat is opvallend. Volgens zijn verklaring begon hij pas ergens in september de berichtgeving daarover te volgen, nadat hij zich realiseerde dat hij die maandag, zoals bijna elke week, zijn joggingroute langs het Jaagpad volgde. Hij verklaarde dat hij Anneke moest hebben gezien omdat ze voldeed aan het signalement, maar vooral aan haar T-shirt met de grote tekst 'MEN'. Dat had hij op internet nageplozen. Derksen noemt hem een betrouwbare getuige. Of dat ook zo is valt nog steeds te betwijfelen gezien zijn status en de diplomatieke functie die hij schijnbaar vervulde. Dat zijn anonimiteit in het boek wordt gehandhaafd kan daar mee te maken hebben. Een medewerker van bijvoorbeeld een consulaat of ambassade kan ook een functionaris van een veiligheidsdienst zijn. Het uitwisselen van 'gevoelige' informatie op die plek  bij het Jaagpad na middernacht of bij zijn auto iets verderop is niet ongebruikelijk in die kringen.  Misschien wel op de hoek met de Van Benthemlaan, een laan die trouwens nergens in het boek of in de verklaringen genoemd wordt, maar wel in directe verbinding met de Limpergstraat staat .
Vogelzang kwam pas te voorschijn met een verklaring over die  afspraak op 1 mei 2006. Wat geheim moet blijven, een ontmoeting, kan op deze wijze zijn afgesproken en afgewikkeld. In Derksen's boek staat dat Marc in augustus 2005 in Frankrijk ontdekte dat hij zijn tas met daarin zijn toegangspas vergeten had mee te nemen. Die tas werd bij een kinderspeelplaats in Rijswijk gevonden. De verklaring daarvoor was diefstal door een insluiper. De huis-oppasser had namelijk op een dag ontdekt dat de keukendeur aan de achterzijde van de woning openstond. Bij verlies van die toegangspas had de jogger de veiligheidsdienst moeten waarschuwen. Die vondst van de tas was bij de politie ingeleverd en nader onderzocht.  Dus ook naar wie de eigenaar van die tas met toegangspas was mogen we aannemen.  Dat was Marc, een Belg met een diplomatieke status. De man die zich op 21 september meldde en anoniem wenste te  blijven.  
Volgens de jogger was het vanaf de kruising Tinbergenstraat - Jaagpad zo'n 40 a 50 meter naar de geparkeerde vermoedelijk 'Japanse' sportcoupé, in de richting van de 
Limpergstraat. Als de jogger zich vergiste en het geen  Japans automerk was, maar de een Golf Cabrio dan kan Patrick, de bedrijfsleider in de wagen gezeten hebben. Ook de Kappaman had een VW Golf.
Het is zeer vreemd dat Vogelzang wel de jogger, maar niet die opvallende auto en de bestuurder zag, die de binnenverlichting uitdeed toen de jogger er op weg naar zijn eigen auto langs kwam.
Sowieso is de aanwezigheid van Vogelzang  op het Jaagpad, zijn late melding dat hij die nacht ook een belangrijke getuige in deze zaak was, zijn verhaal over een afspraak met ene 'Jeroen', een informant en zijn ontmoeting met een 'verwilderde' man een zeer warrig verhaal. 
Men kan ook zeggen dat zijn verklaring riekt naar het verstrekken van valse  informatie om iets toe te dekken, omdat de jogger de enige getuige was die na middernacht iets gezien had. Naar diens verklaring zal Vogelzang  in elk geval zeer nieuwsgierig geweest zijn vanwege zijn niet op hun afspraak verschenen informant. 
Of die informant werkelijk niet is komen opdagen is dus nog maar zeer de vraag. 
Door zich als getuige te melden zal Vogelzang ook meer informatie over die 'Manga' zaak te weten zijn gekomen.  
Dat Derksen naar aanleiding van die verklaringen van Vogelzang  geen nader onderzoek naar zijn geheime missie met een onbekende informant heeft gedaan of daarbij kritische kanttekeningen heeft gezet is een gemiste kans om te achterhalen of deze rechercheur als getuige überhaupt wel betrouwbaar kan worden genoemd. 
Zijn verhaal is feitelijk een heel andere dan die van de jogger. 
Vogelzang sprak in zijn verklaring niet over een stilstaande auto met of zonder bestuurder rond dezelfde tijd langs het Jaagpad. Alleen over een verwilderde man die tweemaal uit de bosjes was gekomen en tussen de opleggers stond. 
Ook had Vogelzang geen gil gehoord of de jogger op zijn terugweg nog weer gezien. Toen hoorde die jogger een gil nadat hij had gezien dat de bestuurder van de auto  onderuit zakte en het hoofd afwendde toen hij er langs liep. Na die gil is hij toen  honderden meters teruggelopen naar de auto en zag dat de bestuurder er niet meer inzat.  Ook Anneke, die hij net daarvoor had gezien bij de kruising Jaagpad - Tinbergenstraat zag hij niet meer. Hij dacht dat ze beiden de bosjes waren ingegaan. 
Vogelzang ziet de jogger op de kruising Jaagpad - Tinbergenstraat en verklaarde dat de jogger richting Delft liep. Dat laatste was niet waar, want de jogger is, volgens eigen verklaring, niet bij  het viaduct geweest maar bij de kruising de Tinbergenstraat ingelopen, op weg naar zijn daar geparkeerde auto om de accu aan te sluiten en de motor te testen. Dat duurde een minuut of 5. Later maakte de jogger er 10 minuten van. De jogger heeft noch Vogelzang noch een andere man op een fiets gezien, toen hij op de heenweg was. Wel zag hij die sportcoupé' met de tot nu toe onbekende bestuurder die de binnenverlichting uitdeed toen hij er voor de eerste keer langs kwam. Of de jogger nog andere personen heeft gezien is niet in zijn verklaringen in het boek te vinden. 
Vogelzang verklaarde dat hij pas rond 23.45u bij het viaduct was en dat hij een half uur tot drie kwartier nog in de buurt was gebleven, hopende dat Jeroen, zijn 'informant' nog zou komen. Of deze Jeroen de 'Kappaman' kan zijn geweest zal ook nader onderzocht worden. 
Marc Arendsen, de jogger, begon echter pas na 00.20u zich thuis om te kleden om daarna te gaan joggen. Volgens Derksen was de jogger pas rond 00.40u op de kruising bij het Jaagpad. Dan is Vogelzang volgens zijn eigen verklaring al weer weg of hij moet pas rond middernacht, dus op het laatste moment van de met 'Jeroen' afgesproken tijd tussen 23.30u en middernacht bij het Jaagpad zijn gearriveerd en ook werkelijk zeker drie kwartier in de buurt gebleven zijn.   
Dat tijdstip van 00.20u is pas later door Marc Arendsen aan de politie gemeld. In zijn eerste verhoor op 21 september 2005 geeft hij als tijdstip, waarop hij ging joggen, aan dat dat voor 22.58u moet zijn geweest. Toen verklaarde hij dat hij na thuiskomst van het joggen zijn computer had aangezet en een email had verzonden. Mocht dat waar zijn dan was de jogger al rond 22.30u op het Jaagpad. Anneke zat toen nog volgens de politie in de trein naar Den Haag Centraal. Dus kon hij haar niet gezien hebben. 
Op 25 september stuurde de toen nog 'anonieme' jogger met een fake-emailadres een bericht naar de politie dat hij zich in het tijdstip over het joggen vergist had. De jogger had zijn  computerdata van die maandagavond gecheckt en die toonden aan dat hij die computer pas uit had gezet om 00.20u en dat hij daarna pas was gaan joggen. Die cruciale verandering op de tijdlijn brachten hem onder verdenking van mogelijke betrokkenheid bij de moord. Hij werd toen 'verdachte' en werd twee maal verhoord en wel op 19 oktober 2005 en 26 juni 2006. 

Er zijn dus bij de vindplaats van het lichaam van Anneke twee onbekende mannen, waarvan één in een auto, op het Jaagpad gezien, die zich nogal verdacht gedroegen.
Als aangenomen wordt dat Vogelzang valse informatie aan zijn eigen politiekorps heeft verstrekt om zijn informant buiten beeld te houden, dan doemt er een meer samenhangend verhaal op. Een verhaal waarbij de 'jogger' als mogelijke informant ook onder de loep zal worden genomen.Toen hij zich in september 2005 op het politiebureau als getuige meldde, weigerde hij zijn personalia op te geven. Hij wilde anoniem blijven uit angst voor repercussies en represailles van de vermoedelijke moordenaar, de man in de auto.
Dat Derksen na zijn onderzoek 'Marc de jogger' een betrouwbare getuige noemt wil nog niet zeggen dat hij vrij van verdenking is. De volgens Derksen 'diplomatieke' functie die hij bij een grote onderneming met een eigen veiligheidsdienst vervulde, maakt het mogelijk dat de jogger over gevoelige informatie beschikte dat hij anoniem aan de autoriteiten, in dit geval de politie, kenbaar wilde maken. Mocht dat zo zijn dan zoek je, zonder je identiteit prijs te geven, contact met de politie. Dan zal er een afspraak op een afgelegen plek zijn gemaakt, waarbij Vogelzang zijn contactpersoon werd die de informant de fictieve naam 'Jeroen' gaf om de jogger op zijn wekelijkse joggingroute op maandagavond langs het Jaagpad of bij de Tinbergenstraat te ontmoeten.Derksen acht de jogger echter betrouwbaar. 
Zoals al beschreven heeft jogger Marc Arendsen [niet zijn werkelijke naam], de rechercheur niet gezien toen hij na de accutest op de Tinbergenstraat op de terugweg was en Anneke zag lopen en de man in de auto zag zitten. Van die auto had hij wel het kenteken proberen te onthouden en dat na thuiskomst op een papiertje geschreven. Dat kenteken bleek echter niet te kloppen.
Het was van een kleine witte Peugeot. De eigenaar, die wel bij de politie bekend was, is een tijdje als verdachte beschouwd en onder observatie geweest, maar er zijn in dat onderzoek geen concrete aanwijzigingen gevonden die erop wezen dat deze man betrokken was bij de dood van Anneke of die nacht op het Jaagpad was geweest. In het begin zocht men naar een witte bestelbus die door andere getuigen eerder op die avond gezien was. Zelfs Harry Jr. de broer van het slachtoffer, werd, omdat hij ook voor zijn werk een witte bestelbus had, als verdachte gezien. Zijn adoptievader kwam toen ook nog als verdachte in beeld.

                      
       "De afwezigheid van de Kappaman & Jeroen"
       
De man in de auto op het Jaagpad kan natuurlijk de 'Kappaman' zijn geweest. Als Vogelzang ook in [illegale] casino's kwam i.v.m. drugshandel en witwaspraktijken of zich met diefstal en heling bezig hield en de Kappaman al kende onder zijn eigen Marokkaanse achternaam dan kan de man in de auto wel degelijk zijn wachtende informant 'Jeroen' geweest zijn.
In een casino die hij vaak bezocht was de Kappaman volgens twee getuigen ook  bekend onder de naam Michel of roepnaam Ali.
Marc, de Belgische Jogger, was een soort kroongetuige die niet alleen Anneke had gezien, maar misschien ook 'Jeroen' of de Kappaman in de donkere auto bij het Jaagpad, wachtend op de rechercheur waar hij een geheime ontmoeting mee zou hebben. De bestuurder van die auto wilde in elk geval niet herkend worden.
De rechercheur was vlakbij maar heeft die auto niet gezien. Of beter gezegd hij verzweeg in mei 2006 dat er ook een auto met gedoofde lichten geparkeerd stond, om er voor te zorgen zelf buiten beeld van het 'Manga' team te blijven. Een collega vertrouw je op zijn woord. Die ga je niet of mag je niet verdenken van mogelijke betrokkenheid
Bij het vaststellen van de tijdlijn in 2006 werd die afspraak bij het Jaagpad gerangschikt onder toeval. Dat Vogelzang de jogger zag was mooi meegenomen. 
Dus de Belgische Jogger ziet op weg naar zijn geparkeerde auto misschien de Kappaman in zijn donkerblauwe VW Golf die de jogger omschreef als een 'Japanse' auto, sportief model, op bijna hetzelfde moment dat Vogelzang de jogger vanaf het viaduct in een drafje aan ziet komen lopen. Volgens de jogger werd het binnenlicht uitgedaan door de bestuurder toen hij eraan kwam. Dus nog voor de bocht en de kruising met de Tinbergenstraat.
Vogelzang verklaarde dat de jogger richting Delft liep. Dat is dan waar voor wat betreft het Jaagpad. De bocht is het begin van de Tinbergenstraat en het smallere Jaagpad loopt rechtdoor onder het viaduct door richting Delft. 
Aan de 'Kappaman', een vroegere Marokkaanse buurman van de veroordeelde Rodney Pieper, besteed Derksen in zijn boek wel aandacht om zijn afwezigheid op het Jaagpad aan te tonen alsmede de verklaringen van de Kappaman als leugens te ontmaskeren. De politie kreeg hem pas in beeld nadat Rodney Pieper in zijn cel werd aangehouden voor de moord op Anneke van der Stap.
De 'Kappaman' stond, zoals al vermeld, op de camerabeelden van het BP tankstation aan de Statenlaan in gezelschap van Rodney Pieper. Dat was rond 2.34u in de nacht. Dus zo'n twee uur nadat de Belgische Jogger volgens zijn verklaring uit september 2005 Anneke nog levend op het Jaagpad had gezien. 
Dat camerabeelden van Rodney Pieper en de Kappaman van 12 juli 2005 bij het BP station aan de Statenlaan in 2009 plotseling opduiken roept wel vragen op die in het boek niet beantwoord worden.   
Rodney Pieper werd in het eerste proces op 28 september 2012 door de rechtbank in den Haag vrijgesproken van moord/doodslag op Anneke. 
Uit het vonnis: "De rechtbank kan er niet omheen dat, ondanks al het onderzoek dat is verricht, helaas niet is komen vast te staan wat er precies met Anneke van der Stap is gebeurd en op welke wijze en door wiens toedoen zij van het leven is beroofd. De rechtbank zal verdachte dan ook van moord dan wel doodslag op Anneke moeten vrijspreken."
Te weinig wettige bewijsmiddelen om tot een bewezenverklaring te komen. De Haagsche rechters vonden de onvermijdelijke uitkomst van het proces, ondanks de zeer belastende feiten jegens verdachte, zeer onbevredigend. Over die vrijspraak ontstond veel ophef. In hoger beroep bij het hof werd Rodney Pieper op 14 juli 2014, negen jaar na de moord alsnog als dader veroordeeld tot 4,5 jaar wegens doodslag. Het liefst had het hof hem veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf, maar dat kon niet meer omdat Rodney Pieper al in Putten II definitief was veroordeeld tot 15,5 jaar. Zijn straf voor beide zaken werd dus 20 jaar. 
Pas op 21 december 2011 tijdens een zittingsdag in het proces, toen het 'Manga' dossier al bijna afgerond was, heeft de advocaat van Rodney Pieper een al eerder geschreven verklaring van zijn cliënt over de persoonlijke spullen van Anneke die hij in zijn bezit had, bij de processtukken ingebracht. De Advocaat-Generaal vond zijn lange zwijgen daarover echter belastend bewijsmateriaal.  
Vanaf zijn eerste twee verhoren op 8 en 9 februari 2010 had hij daarover tegen de politie en ook in de rechtszaal gezwegen. Het ging daarbij over haar bankpas met chipknip, de harde schijf van haar computer en een USB-stick. Volgens Rodney Pieper had hij die spullen, nadat hij vanuit Ermelo naar Den Haag was gereden, samen met dekbedovertrekken bij de Strandweg in Scheveningen van de Kappaman gekocht.
Derksen heeft daar een berekening over gemaakt i.v.m. zijn alibi. Die transactie moet na 01.00u die nacht plaats gevonden hebben bij de Strandweg. De Kappaman ontkende dat ten stelligste.   
Dat Rodney Pieper daar lang over heeft gezwegen had te maken met gevreesde represailles van de Kappaman. Tijdens een verhoor op 12 augustus 2010 zei hij over zijn weigering iets over de spullen te zeggen: "De mogelijkheid als ik ga praten, kan loodhoudend zijn en daar wil ik het bij laten." Pas in de rechtszaal verbrak hij zijn zwijgen en kwam zijn voor het OM en het hof 'ongeloofwaardige' verhaal naar buiten. In Putten II was er al dat andere 'ongeloofwaardige' verhaal over een geheime seksrelatie met Christel Ambrosius. 
Op 12 juli 2005 rond 02.41u reed de Kappaman in een donkerblauwe VW Golf. In het tankstation heeft Rodney Pieper niet met de Kappaman, die om 02.42u binnenkwam, gesproken. Hij heeft wel de chipknip van Anneke gebruikt.
De Kappaman verlaat het tankstation weer om 02.45u. Rodney Pieper 43 seconden later, om 02.46u.
Daarna raken ze buiten bij de donkerblauwe VW Golf in gesprek. De Kappaman zei in 2010, dus nadat hij 5 jaar later pas als mogelijke verdachte in beeld kwam, in een telefoontje naar zijn ex-vrouw dat het gesprek lang duurde. Later bij bij de rechter commissaris werd een heel lang gesprek teruggebracht naar een klein half uurtje en daarna tot 5 minuten. De camerabeelden, zo staat in het boek, hielden na 02.50u op. Die informatie zal hij, als ze elkaar kennen, van rechercheur Vogelzang of later van de door hem ingeschakelde advocaat ' Gerard Spong' of een kantoorgenoot gehoord kunnen hebben.  
Er is dus nog een derde '5 minuten' verhaal in deze zaak, na de twee '5 minuten' verhalen van Marc, de Belgische jogger en zijn 'accu'-test en Vogelzang en zijn verwilderde en gebochelde man die in 5 minuten tweemaal uit de bosjes kwam bij het Jaagpad.
Dat de verklaringen van de Jogger, rechercheur Vogelzang en de Kappaman zijn aangepast aan de officiële tijdlijn van het 'Manga' team is een feitelijk gegeven.
De Jogger was ook bang voor represailles van diegene die hij daar gezien had, daarom wilde hij ook anoniem blijven. 
De politie nam aan dat Rodney en de Kappaman bekenden van elkaar waren. De Kappaman woonde tot 2006 in de Scholstraat 249. Daarna, waarschijnlijk na een scheiding, vertrok hij naar een ander adres. De ex-vriendin van Rodney woonde op Scholstraat 237. Qua ingang staan de deuren naast elkaar volgens Derksen. Rodney kwam daar vaak en woonde er 5 jaar lang tot augustus 2004.
In zijn eerste verhoor heeft de Kappaman alles ontkend. Hij verklaarde dat hij Rodney Pieper pas bij het BP station voor het eerst heeft gezien. Die wilde hem zijn bestelbus verkopen. Voorts verklaarde hij dat hij nooit een pinpas van een ander in zijn bezit heeft gehad en die nacht dus ook geen pinpas aan de verdachte heeft gegeven. 
Ook ontkende hij aan de verdachte een externe harde schijf te hebben verkocht noch iets anders [ de USB-stick ?] te hebben gegeven. Rodney betaalde, volgens eigen zeggen,150 euro voor de bij de Strandweg in Scheveningen gekochte persoonlijke spullen van Anneke en de dekbedovertrekken.
Anneke's mobieltje, dat om 02.13u nog twee keer door een 'onbekende' werd gebruikt is nooit terug gevonden.
Kappaman is verschillende malen verhoord, onder observatie geweest en ook getapt. Zijn zeer warrige verhaal werd door het OM en de rechter-commissaris uiteindelijk als 'zeer geloofwaardig' beschouwd. In het proces speelde hij zelfs geen enkele rol meer. 
Het is deze 'Kappaman' met zijn alsmaar aangepaste verhaal dus gelukt om niet alleen zijn 'afwezigheid' op het Jaagpad aannemelijk te maken, maar ook de verdenking van mogelijke betrokkenheid van tafel te krijgen. Zijn leugenachtige verhaal was voor het OM genoeg om hem te vrijwaren van verdere verdenking en mogelijke vervolging.
Het ging ze tenslotte om Rodney Pieper, in hun ogen de zeer waarschijnlijke  moordenaar. Wie anders kon het zijn geweest.
Rechercheur Vogelzang in elk geval niet. Naar hem zal nooit onderzoek gedaan zijn. Die politieman was wel op het Jaagpad en wat hij had gezien was schijnbaar niet relevant, behalve natuurlijk Marc, de Belgische Jogger die hij op afstand daar in een drafje op zich af zag komen en later nog de gebochelde verwilderde man.
De rechercheur zag echter geen donkere auto, de Belgische Jogger wel.
De Jogger zag weer geen rechercheur op een fiets of staande bij het viaduct, wachtend op ene 'Jeroen', een informant. Wel had hij nog een ouder echtpaar gezien. 
Naar de door Vogelzang geziene 'gebochelde' man is ook nooit onderzoek gedaan. Rodney Pieper was in ieders ogen de moordenaar. Of het verhaal over de 'Gebochelde' uit zijn duim gezogen was, weten we dus niet. Zijn verklaring bevat in elk geval tegenstrijdigheden, mogelijk zelfs leugens om waarschijnlijk iemand te beschermen. 
De Belgische Jogger werd van getuige een korte tijd 'verdachte' en daarna weer getuige. De enige getuige die Anneke bij het Jaagpad nog levend had gezien. 
Over de Kappaman en diens doen en laten op maandagavond 11 juli en op 12 juli,  tussen middernacht en 02.42u [BP-station] is in het dossier en dus ook het boek niets te vinden. 
Alleen Pieper's verklaring over de aankoop van Anneke's spullen aan de Strandweg in Scheveningen, voordat ze elkaar bij het BP station weer tegenkwamen, wordt in het boek vermeld. De verkoper was volgens Rodney Pieper de Kappaman. Die ontkende dat weer en werd volgens Derksen, ondanks de vele ongerijmdheden, 'op zijn blauwe ogen geloofd'.   
Dan houden we als mogelijke daders over 'de Gebochelde' en een onbekende man in een donkere 'sportief' uitziende auto en volgens het OM natuurlijk ook Rodney Pieper, de veroordeelde dader. Door niemand gezien maar toch de dader. 
Daarnaast zijn er, zoals al aangegeven, nog dna-mengprofielsporen met geringe kenmerken van 6 personen aangetroffen, een aantal onbekende en bekende mannen w.o. betrokkene Patrick, Lifan  en de veroordeelde Rodney volgens forensisch onderzoeker Richard Eikelenboom. Daar zal nog wel aandacht aan worden besteed. 
Of de door Marc de Jogger geziene 'Japanse' auto niet de donkerblauwe VW Golf van de Kappaman of de auto van "Jeroen'  was of van Patrick en of daar onderzoek naar gedaan is, wordt door Derksen ook nergens beschreven. 
Of Vogelzang na 12 juli of tot zijn verklaring in mei 2006 op zijn werk van zijn geheime ontmoeting met ene 'Jeroen' heeft gesproken wordt in het boek ook niet vermeld. De rechercheur gaf aan dat hij wel een notitie erover had gemaakt. 


                     De tijdlijn & Snitches

De officiële tijdlijn vanaf Enschede na 21.00u werd bepaald door Lifan. Anneke is niet in zijn gezelschap gezien bij het uitzwaaien en ook in de trein naar Den Haag heeft niemand haar gezien. Dan waren er de onscherpe camerabeelden van [ vgls. de politie]  vermoedelijk Anneke van der Stap op Den Haag CS rond middernacht en daarna het tramverhaal over lijn 1 & 17, ook van de politie. Dan komen twee getuigen, Marc de Jogger en rechercheur Vogelzang bij het Jaagpad tussen 23.45u en 00.45u in beeld, gevolgd door het eerste gebruik van Anneke's mobieltje om 02.13u in Scheveningen en daarna de camerabeelden van het BP station aan de Statenlaan met daarop te zien Rodney Pieper en de Kappaman.
Rodney Pieper en zijn blauwe bestelbus zijn door niemand voor of na middernacht bij het Jaagpad gezien. De afwezigheid van Rodney bij de latere vindplaats van het lichaam is voor Derksen ontlastend bewijs en maakt het zeer waarschijnlijk dat hij de moordenaar niet kan zijn, ondanks de bij hem aangetroffen spullen van Anneke. Dat is natuurlijk wel weer zeer belastend bewijsmateriaal voor mogelijke betrokkenheid. Zijn lange zwijgen over hoe hij die nacht aan die spullen was gekomen werd door het OM een verzwarend gegeven, maar uiteindelijk gaven zeer belastende verklaringen van mede-gedetineerden over wat Rodney hen in de gevangenis zelf verteld zou hebben en misschien van Rodney inzage in zijn strafdossier kregen de doorslag bij zijn veroordeling wegens doodslag. Derksen heeft daar veel over vermeld in zijn boek.
Hier zullen we aan dat soort verwerpelijke en door het OM vaak uitgelokte gedrag van criminelen, 'Snitches' in Derksen's boek genoemd, geen aandacht besteden. Dat gedrag en de regelingen die daar voor 'verklikkers' uit voortvloeien zou bij wet verboden moeten worden. Criminelen die anderen iets aandoen en die na een veroordeling wegens hun [meestal leugenachtige] inbreng gaan belonen, overplaatsen naar een ander regime of ze privileges geven of strafvermindering etc. etc. is voor nabestaanden en slachtoffers van veroordeelde misdadigers onverteerbaar. De meesten zullen nooit horen of bericht krijgen dat hun dader andere celgenoten er ingeluisd hebben en daardoor achter de tralies vuile deals met het OM sluiten als beloning. 
We noemen dat een corrupt intern gesloten justitieel systeem om o.a. 'verdachten, die in voorarrest zitten, als 'dader' veroordeeld te krijgen voor iets wat ze misschien helemaal niet gedaan hebben en meestal helemaal niet aan een mede-gevangene hebben verteld. Van een eerlijk proces is dan absoluut geen sprake meer. 
Dat is Rodney Pieper ook overkomen. Zeer waarschijnlijk tweemaal zelfs. Die mogelijkheid is echt niet uit te sluiten op grond van alle gevoerde processen in beide zaken. Ron moest hoe dan ook voor langere tijd achter slot en grendel. Na Putten II opnieuw een doofpot, uitgespuwd As van het Kwaad in de urn van onze dolende rechtsstaat.      
 
            
        "JEROEN" & "DADERSCHAP"


Het was rechercheur Vogelzang die begin mei 2006 in deze toen nog 'onopgeloste' moord 'Jeroen' als mogelijke 'informant' introduceerde. Deze onbekende man kwam volgens hem niet opdagen op een afspraak rond middernacht op 12 juli 2005  bij het Jaagpad vlakbij de latere vindplaats van het lichaam van Anneke van der Stap op 22 juli 2005.
Over de precieze tijd is niets bekend. Die ontmoeting zou plaatsvinden tussen 23.30u en middernacht. Uit de verklaring van de rechercheur wordt duidelijk dat hij op de fiets te laat van huis is gegaan en pas rond 23.45u bij het viaduct aankwam en daar nog zo'n drie kwartier in de buurt is gebleven. Volgens zijn verklaring had hij nog wel een paar rondjes gefietst. Hierboven is het enige rondje dat hij kon rijden, dus via de 'Van Benthemlaan', al beschreven. Of een rondje ook betekende dat hij op de fiets van het viaduct over het jaagpad naar de kruising met de Limpergstraat reed, de plek waar de rechercheur de gebochelde en verwilderde man tweemaal uit de bosjes zag komen en daar omdraaide en weer terugreed naar het viaduct, richting Delft, is uit zijn beschrijving in elk geval niet duidelijk geworden. 
Behalve dus die tot in detail beschreven verwilderde en gebochelde man zag hij ook de door hem beschreven Belgische jogger. Het signalement dat hij gaf kwam aardig overeen met wat de jogger over zijn gedragen sportkleding die nacht zelf verklaarde. Vogelzang heeft zelfs verklaard dat hij dacht dat de jogger zijn 'Jeroen' was. Qua lengte in elk geval.
De informant kwam echter niet opdraven. Dat verklaarde de rechercheur.
Hier gaan we dat als een leugen beschouwen om te zien of de verklaring waar is. Dat de rechercheur in 2010 nogmaals zijn verhaal mocht doen zonder verdere uitleg over wie die 'Jeroen' was, is bizar. Via internet was dat contact vermoedelijk tot stand gekomen. We kunnen aannemen dat het een 'geheime' missie met of een crimineel of een Belgische jogger met een vlgs. Derksen, diplomatieke status betrof. Derksen concludeerde na zijn onderzoek m.b.t. Marc de Jogger, dat deze getuige geloofwaardig en betrouwbaar was. Hier sluiten we deze joggende Belgische man niet uit omdat hij de enige is die en Anneke en een onbekende man in een auto bij de vindplaats van het lichaam had gezien en zijn eigen tijdlijn na zijn eerste aanmelding bij de politie als getuige op 21 september 2005 een paar dagen later heeft aangepast op basis van computerdata op twee verschillende computers. 
De advocaat van Rodney Pieper heeft over deze Rijswijkse zaak en de definitieve veroordeling  van zijn cliënt niets gezegd over het bij de Hoge Raad mogelijk indienen van een herzieningsverzoek. In Putten II maakte hij wel duidelijk dat er zeer waarschijnlijk, mede op basis van Derken's boek een herzieningsverzoek zal worden ingediend.
Indien niet volstrekt helder wordt wat Vogelzang op de vindplaats eigenlijk te zoeken had, op welke onbekende en vermoedelijk criminele informant hij rond middernacht  heeft staan wachten, waar het over zou gaan en natuurlijk wanneer die afspraak werd gemaakt en hoe dat contact precies tot stand kwam, dan heeft een herzieningsverzoek geen schijn van kans.

Het gegoochel met tijdstippen en beschrijvingen door zowel Vogelzang als 'Marc Arendsen' de Belgische jogger, dat er o.a. toe leidde dat op hetzelfde tijdstip rond 00.40u de rechercheur de jogger wel zag maar niet de auto met bestuurder en de jogger de rechercheur niet zag maar wel de auto met bestuurder, wordt in Derksen's boek het nachtmerrie-scenario van de jogger genoemd.
Daar besteedde Derksen veel aandacht aan. Het was de politie die een scenario bedacht om de aanwezigheid van Anneke op het Jaagpad te verklaren. Men nam aan dat het Anneke was die op de vage camerabeelden in Den haag CS te zien was en dat ze niet zoals altijd lijn17 had genomen, maar lijn1 naar Delft en dat ze de juiste halte had gemist omdat ze misschien was ingedut of even niet had opgelet na een lange dag. Dan kan ze zijn uitgestapt bij halte Vlietbrug of een halte eerder of later en daarna via de Vlietbrug via het voetpad van het talud naar beneden zijn gelopen en kwam ze vlakbij de plek uit waar Vogelzang met 'Jeroen' had afgesproken en kan ze links, met in haar rug het viaduct, het Jaagpad opgelopen zijn.  
Belangrijk feit in dit bedachte scenario van de politie is dat een review-team, na onderzoek, tot de conclusie kwam dat de deur van de relevante tramlijn 1 en die relevante halte Vlietbrug over het Rijn-Schiekanaal niet open en dicht is gegaan. Oftewel er is niemand in- of uitgestapt. Misschien te laat op de knop gedrukt of zoals al gezegd te vroeg. Ze kan dus qua tijdlijn rond 00.40u door de jogger op het Jaagpad zijn gezien. De jogger heeft het in zijn gedetailleerde beschrijving van Anneke’s kleding niet over de twee opvallende tassen die ze bij zich had met daarin o.a. haar laptop. Of Derksen dat niet interessant vond om te vermelden is niet duidelijk geworden. Onzorgvuldigheid is hem niet vreemd. Het ontbreken van die details in zijn beschrijving kan echter verband houden met een mogelijke beroving van haar persoonlijke spullen.
Op 4 oktober 2005 verklaarde de toen nog anonieme jogger dat de accutest met zijn auto in de Tinbergenstraat zo'n 5 minuten duurde. In een later verhoor, een jaar later, op 19 oktober 2006, dus na de verklaring van Vogelzang begin mei 2006, verklaarde hij dat het 10 minuten duurde. Pas om 0.45u begon de jogger dus aan de terugweg.
Zoals al aangegeven zou de afspraak tussen 23.30u en middernacht zijn. De informant 'Jeroen' kan daar dus geweest zijn toen Vogelzang nog thuis zat en de afspraak blijkbaar of vergeten was of dat er thuis iets tussen is gekomen, waardoor hij drie kwartier werd opgehouden. De rechercheur is dus wel op de fiets gestapt om de afspraak na te komen. Hoe ver hij van het Jaagpad woonde heeft Derksen niet vermeld. Ik ga maar van een kwartier of iets langer uit. Dan is hij rond 23.30u van huis gegaan en rond 23.45u bij het viaduct aangekomen. Hij heeft de afspraak dus niet afgezegd of verschoven naar een later tijdstip of een andere dag. Omdat hij daar blijkbaar niets over verklaarde maar wel zijn eigen tijdlijn aanpaste is verdacht gedrag. Al helemaal als hij pas om middernacht bij het viaduct arriveerde. Dat tijdstip wordt door Derksen ook genoemd om ervoor te zorgen dat Vogelzang ook daadwerkelijk rond 00.40u de Belgische jogger gezien kon hebben.  
Dat Vogelzang na die late aankomst nog drie kwartier of misschien wel een uur bij het Jaagpad is gebleven is eveneens vreemd en verdacht gedrag. Het lijkt erop dat de rechercheur, door pas in mei 2006 te melden dat hij rond middernacht op de vindplaats bij het Jaagpad was voor een ontmoeting met een 'informant' die niet is komen opdagen, iemand anders onder de politieradar trachtte te houden door zijn collega's op een vals spoor te zetten door zijn nogal gedetailleerde beschrijving van de jogger, die zich al op 21 september 2005 met een andere tijdlijn als anonieme getuige had gemeld. Hij schatte hem iets langer in en gaf de jogger blond golvend haar, wat niet zo was. Wel dacht hij dat de jogger zijn 'Jeroen' was. Kleine veranderingen in waargenomen details die het Manga-team op een ander scenario brachten. Een tramverhaal waarin een waarschijnlijk liegende rechercheur kroongetuige werd. De enige getuige die de jogger rond 00.40u heeft gezien. Marc Arendsen, die in oktober 2005 van anonieme getuige een verdachte met een naam  werd. In Derksen's boek staat zelfs nog vermeld dat er op 10 december 2007 door de politie nog een verzoek is gedaan voor een tapbevel m.b.t. de jogger. Hij is dus veel langer als 'verdachte' beschouwd en dat dankzij o.a. de aanpassing van zijn eigen tijdlijn en het verhaal van de rechercheur als kroongetuige.  
Waarover niet gesproken kan worden daarover moet men zwijgen. Of gewoon liegen. Dat is ook precies wat Vogelzang waarschijnlijk gedaan heeft. De twee verhalen van zowel Vogelzang als jogger Marc Arendsen werden door hun echtgenotes bevestigd. Die bevestiging van hun alibi's moeten, gezien de [pathologsche] 'dubbele bindingen' waarin ze verkeren en veelal verstrikt zijn geraakt, als onbetrouwbaar beschouwd worden. 
Men kan zich nog voorstellen dat de beschrijving van de jogger 'waar' was en dat Anneke zonder tassen op het Jaagpad liep. Dat ze die onderweg was kwijtgeraakt of dat ze bij het CS of bij halte Vlietbrug door de jongelui die daar door Vogelzang op het talud zijn gezien, is beroofd.
Dat de jogger geen kranten heeft gelezen op de werkdagen dat hij niet in Frankrijk was, voordat hij op 30 juli met de camper en familie naar hun vakantiehuis ging, is natuurlijk ook zeer vreemd. Toen werd de verdwijning en de vondst van Anneke's lichaam op 22 juli 2005 bij het Jaagpad nationaal medianieuws. De vraag is dus of er een auto met bestuurder vlakbij de kruising met de Tinbergenstraat heeft gestaan of niet. Vogelzang, die misschien wel vijf kwartier in de buurt kan zijn geweest heeft die auto en de onbekende inzittende in elk geval niet gezien of willen zien. Dat maakt hem dus ook verdacht, al helemaal gezien zijn gedetailleerde beschrijvingen en zijn waarnemingen van twee andere auto's op het jaagpad. 
Of hij dat bewust verzweeg is bepaald niet uitgesloten, want de bestuurder kan zijn 'Jeroen' geweest zijn. Of was het toch de Kappaman, de beruchte figuur uit het Haagsche, die zijn informant was. Iemand die hij al langer kende en al vaker had ontmoet. Dat er een link is tussen Jeroen en de Kappaman is zeer wel denkbaar. Dat ze één en dezelfde persoon zijn is niet uit te sluiten. Patrick als bestuurder sluiten we ook niet uit, maar dan moet Anneke contact met hem hebben gezocht nadat ze misschien beroofd was van haar persoonlijke spullen en misschien ook geen sleutel meer van haar huis had. Daarover staat in het boek niets. De variant, dat Anneke met lijn 1 naar Scheveningen is gereden omdat ze niet wist dat Marieke al eerder die avond vrij kreeg wegens gebrek aan klandizie, zal later aan de orde komen. In dat scenario komt de bedrijfsleider en collega van Marieke in beeld als mogelijke dader.
Dat Anneke rond 00.50u de opvallende tassen niet meer bij zich had toen de jogger haar zag is dus zeer wel denkbaar. Rechercheur Vogelzang zal de Kappaman gekend hebben gezien zijn 'criminele' heling-activiteiten en de geruchten over deze man. Als deze Marokkaanse man de inzittende was, zoals ook Derksen als mogelijkheid oppert, omdat die volgens Rodney de spullen van Anneke aan hem later die nacht op de Strandweg zou hebben verkocht, dan kan Kappaman ook de 'verwilderde' man zijn met een grauw grijs gelaat als een Indonesiër in de winter. De rest van Vogelzang's beschrijving is dan verzonnen. 
Dat Vogelzang daarmee ook Lifan of een andere ' Aziatische' man, een mogelijke medeplichtige weer in beeld bracht van het rechercheteam, kan dan als een bewuste misleidende inbreng zijn geweest op basis van het Manga-dossier. Of Vogelzang daar toegang tot had is onduidelijk. Dat hij collega's kende die deel van dat team uitmaakten, zal wel het geval zijn geweest.  Er was zelfs een brigadier Jeroen R. die verbalisant was bij een verhoor van de Kappaman op 15 september 2009. Dus als de rechercheur  'Jeroen' onder een alias introduceerde met als enig doel verwarring te zaaien, dan is dat zeker gelukt. In die zin heeft Vogelzang zichzelf als 'kroongetuige' een sturende rol in deze moordzaak toebedeeld. Hij kon over veel informatie beschikken, wat ertoe leidde dat hij in mei 2006, 10 maanden na de moord, zich als getuige bij zijn chef meldde. Een zogenaamde 'betrouwbare'  herinnering van een politiefunctionaris inbrengen om iemand te vrijwaren door te verklaren dat hij de jogger had gezien, maar geen auto met een inzittende. 
En dat is gelukt, want de Kappaman kwam pas in 2009 in beeld nadat de bewaarde camerabeelden bij het BP station van 12 juli 2005 zijn aanwezigheid aldaar hadden aangetoond. Hij stond daar een lange tijd te praten met Rodney Pieper totdat hij wist dat vanaf 02.50u die nacht er geen beelden meer van waren. Toen kwam de Kappaman met het vijf minuten gesprek waarin hij in zijn eerste afgelegde verklaring Rodney Pieper niet kende. Toen dat niet waarschijnlijk bleek te zijn kwam hij met zijn verhaal dat Rodney zijn bestelbus aan hem wilde verkopen en dat hij nooit in het bezit van Anneke's pinpas was geweest. Zoiets deed hij niet. Als hij zoiets zou vinden dan zou hij het naar de politie brengen. Hij ontkende dus dat hij toen, in juli 2005, in het bezit van die spullen van Anneke was en die spullen [zonder Acer-laptop en mobieltje], zoals Rodney beweerde, aan hem verkocht had. Hij draaide het zelfs om. Het was Rodney, die moordenaar, die 'vuile' spullen aan mij wilde verkopen. In Derksen's boek wordt daar ook veel aandacht aan besteed. Dat 'snitches' er na 2010 voor hebben gezorgd dat Rodney als dader achter de tralies verdween en zowel Marc Arendsen, de Belgische jogger als de Kappaman niet langer interessant waren voor het belastende bewijsmateriaal om hem veroordeeld te krijgen voor doodslag, is een gruwelscenario dat werkelijkheid is geworden. Rodney werd de aanwezige op het Jaagpad en de twee getuigen die daar waren of zeggen daar op dat tijdstip [rond 00.45u] aanwezig te zijn geweest werden ingeruild voor twee onbekende mannen die beide getuigen apart hebben ingebracht in deze onopgeloste moordzaak, namelijk één onbekende verwilderde gebochelde man met een wintergelaat bij de opleggers/aanhangers voor de bocht naar de Limpergstraat en nabij de vindplek van het lichaam in de bosschages en één wegduikende onbekende man in de auto vlakbij bij de kruising Jaagpad - Tinbergenstraat, die daar al stond [ vanaf ongeveer 00.35u] voordat de jogger daar langskwam op weg naar zijn auto voor een accutest en Vogelzang hem zag voorbij joggen. Dat was tussen 00.35 en 00.40u en die auto stond er nog steeds en de inzittende wilde duidelijk niet herkend worden toen de jogger volgens de tijdlijn die hier na o.a. lezing van het boek van Derksen en andere bronnen rond 00.50u joggend pas terugkwam en Anneke tegen het lijf liep en niet lang daarna een gil hoorde en hij honderden meters terugliep en constateerde dat de auto geen inzittende meer had en Anneke ook nergens meer was te zien.
Men zou ook kunnen aannemen dat Vogelzang niet op de fiets maar de bestuurder van die auto was. Wachtend op zijn 'Jeroen'. Een misschien wel fictief personage uit de koker van Vogelzang om zijn aanwezigheid nabij de vindplaats te verklaren en kroongetuige te worden als de enige getuige die zich tien maanden later pas meldde met cruciale aansturende informatie dat hij Marc Arendsen heeft zien joggen. Hij bevestigde dat de Belgische jogger de waarheid sprak, zoals Derksen geloofde na onderzoek en hem als getuige betrouwbaar achtte. Of hij Vogelzang betrouwbaar vond wordt in het boek niet duidelijk, al gebruikte de auteur wel zijn verklaringen om de afwezigheid van Rodney Pieper op het Jaagpad aan te tonen. 
Indien Anneke pas rond 00.45u die nacht van de halte Vlietbrug kwam aangelopen terwijl de tram al tegen 00.30u daar voorbijging zonder te stoppen of te stoppen zonder dat een deur openging voor passagiers bij de halte, volgens het review-team, dan klopt er echt iets niet. En dat is dan zeer zacht uitgedrukt. Het stinkt en niet zo'n klein beetje ook.
Als de jogger geen tassen heeft gezien dan is de vraag waar die persoonlijke spullen toen waren belangrijk om een helder en meer logisch samenhangend beeld te krijgen. Het antwoord op de volgende vraag of die spullen misschien bij de opleggers/aanhangwagens nabij de vindplaats van Anneke's lichaam lagen is dan ook belangrijk om aan te tonen dat de moord daar niet is gepleegd, maar dat het slachtoffer daar is gedumpt. Dan zijn die spullen daar neergelegd  en aangetroffen door een onbekend gebleven man die enkele 'vuile' spullen later die nacht aan de Kappaman heeft verkocht of gegeven en zelf het mobieltje en de laptop meenam.
Of Lifan alleen of samen met een medeplichtige rond dat tijdstip op het J'aagpad geweest is of waren is bepaald niet uit te sluiten.
Op de tijdlijn is 00.45u haalbaar als Lifan alleen of samen met een medeplichtige rond 23.00u uit Enschede zouden zijn vertrokken om een dode of bewusteloze of nog levende vriendin over te brengen naar een makkelijk bereikbare locatie, niet ver van een tramhalte,waar ze heen kan zijn gelopen om te zien of er nog een tram naar het Centraal Station ging. Dat was niet het geval, dus kwam ze lopend zonder tassen terug naar de geparkeerde auto met de onbekende inzittende. Toen zag de jogger haar. Het was een locatie waar geen mensen wonen en waar bosschages zijn waar ze het lichaam kunnen verbergen en de spullen gewoon op straat achter te laten zodat ze snel gevonden zouden worden. Dat de rondjes fietsende rechercheur hen niet gezien heeft, maar de jogger wel, is dan niet vreemd. 
Hun aanwezigheid en die van andere voorbijgangers moet voor de nog steeds mogelijke link met Enschede en Lifan problematisch geweest zijn in de afwikkeling als je iets wilt doen dat niet gezien mag worden en als iemand wel wat ziet mag dat niet leiden tot herkenning. Het gedrag van de bestuurder van de auto is daar een voorbeeld van. Die doofde het binnenlicht en dook weg toen de jogger er tweemaal langs kwam. 
De jogger schreef een 'fout' kenteken op van de auto met onbekende bestuurder. Een kenteken dat de jogger deed besluiten zich te melden als 'anonieme' getuige.
De door de jogger beschreven auto, een sportief model van waarschijnlijk 'Japanse' makelij zonder de kleur ervan of andere opvallende kenmerken te noemen ondanks de straatlantaarns staat in schril contrast met de beschrijving van de kleding van Anneke en vooral de link met het opschrift op haar T-shirt van "MEN'. Dat is nogal logisch want die haalde hij in september voor zijn melding al van internet. Die tekst op haar T-shirt had hij gezien toen hij vlak voor haar langs liep, maar de twee tassen zag hij weer niet en dat is, zoals al gezegd, zeer opvallend. In het boek neemt Derksen aan dat de jogger ook daadwerkelijk op het Jaagpad aan het joggen was rond 00.35u en haar zo'n tien minuten later op de terugweg nog levend heeft gezien. Dat is nog maar zeer de vraag gezien zijn 'aangepaste' verhaal en de details die hij in zijn verklaringen juist benadrukte of juist onvermeld liet.  
Dat de politie de eigenaar van de auto achterhaalde en wegens gebrek aan enig bewijs van betrokkenheid uiteindelijk weer van het lijstje met verdachten haalde, wil nog niet zeggen dat het foute kenteken niet op de auto bij het Jaagpad zat. Een nummerbord is makkelijk te verwisselen. En als deze man in het register van de politie voorkwam dan kan, behalve de Kappaman, ook deze verdachte dus de criminele informant 'Jeroen' zijn geweest. Niet voor niets is deze man naar de UK uitgeweken en bij terugkomst met de veerboot in de haven van IJmuiden alsnog aangehouden. Op internet kan men op You Tube de reportage van Peter R. de Vries uit 2007 over de toen nog onopgeloste zaak nog terugkijken, waarin deze man als verdachte werd gezien. 
Of de politie het volgens hen verkeerd opgeschreven kenteken nog nader heeft onderzocht op varianten van het opgegeven nummer is onbekend. Als de kleur van de auto wel bekend is maar niet naar buiten gebracht, dan was men a.d.h.v. varianten er al redelijk snel achter gekomen wat het werkelijke kenteken en wie de eigenaar was. Heb je eenmaal een naam dan kan je de kring rond die persoon weer in kaart brengen. Dat onderzoek is blijkbaar niet gedaan, juist vanwege het feit dat de eigenaar een bekende van de politie was en als verdachte werd bestempeld. Een gemiste kans om helderheid te krijgen. 
Dat de jogger de auto koppelde aan een 'Japans' type is wel weer opvallend. Hij ziet Anneke, van Indonesische afkomst, geboren op Java. Lifan is van Chinese afkomst en Vogelzang heeft het over een 'verwilderde' gebochelde man in de bosjes wiens gezicht eruit zag als een Indonesiër in de winter. 

Dat Vogelzang zo'n gedetailleerde beschrijving gaf van de verwilderde man is zeer uitzonderlijk onder de gegeven omstandigheden na middernacht bij het licht van straatlantaarns. Dat deze rechercheur zich pas in mei 2006 meldde als de getuige die ook Marc Arendsen, de Belgische jogger, rond 00.35u-00.40u voorbij zag komen, zou wel eens een geslaagde poging kunnen zijn geweest om de jogger als informant van diens 'verdachte' status vrij te pleiten of de toenmalige status juist te laten voortduren om te voorkomen dat de onbekende in de door hem niet geziene auto op het Jaagpad te vrijwaren van mogelijke gevolgen. De rechercheur wist voordat hij zich als kroongetuige meldde dat de jogger die auto met onbekende bestuurder op het Jaagpad had gezien. Wie in de auto zat en of die auto er überhaupt heeft gestaan is niet helder. Het ontrafelen van hun verklaringen wordt ernstig belemmerd, omdat Derksen in zijn boek die cruciale verklaringen niet heeft opgenomen, maar er wel uit citeert om de afwezigheid van Rodney Pieper en de betrouwbaarheid van de jogger op het Jaagpad aan te tonen. Wat Rodney betreft was dat niet noodzakelijk meer, want ook de recherche wist al dat hij en zijn bestelbus door geen enkele getuige daar is gezien.   
Het verhaal van de jogger en het verhaal van de rechercheur, dat schijnbaar nooit nader onder de loep is genomen, hebben er in elk geval voor gezorgd dat de ware toedracht m.b.t. de dood van Anneke nog steeds in nevelen is gehuld. Of het vreemde verhaal van Vogelzang niet van bovenaf is aangestuurd behoort nog steeds tot de mogelijkheden.
Zijn lange aanwezigheid op en nabij het Jaagpad roept, zoals al aangegeven, vele vragen op die tot nu toe niet beantwoord zijn en waarschijnlijk ook nooit meer zullen worden. Deze zaak lijkt eerder bewust te zijn gemystificeerd om het met een in elkaar geflanst scenario, met behulp van 'snitches' gerechtelijk af te handelen. Pogingen om na Rodney Pieper's aanhouding in zijn cel de zaak echt op te helderen werden toen gestaakt. Iedereen nam aan dat hij de dader wel moest zijn.  
Zonder de twee kroongetuigen en hun onderling sterk afwijkende verhaal van 'ik zag wat jij niet zag of wilde zien' wordt direct duidelijk dat Anneke's lichaam daar gedumpt kan zijn en dat haar spullen die bij Rodney zijn aangetroffen bij de vindplaats op straat achtergelaten zijn. Dat iemand die spullen daar zag liggen en heeft meegenomen is dan zeer wel denkbaar. Dat een gedeelte zeer snel is doorverkocht en de laptop en haar mobieltje ontbraken is niet vreemd. De rol van de Kappaman is echter nooit goed onderzocht en hij kwam pas in 2009 in beeld als verdachte.   
De jogger raakte er pas in september 2005 ervan overtuigd dat hij Anneke nog levend had gezien. Dus of hij de auto met bestuurder erbij heeft gefantaseerd om zijn verhaal waarschijnlijker te maken is zeer wel mogelijk. Dat geldt ook voor Vogelzang's inbreng die daarmee de auto van de jogger weer wegtoverde rond hetzelfde tijdstip. 
Wie heilig ervan overtuigd is dat dat wat hij zag ook waar is, zal nooit op zijn verklaring terugkomen. Derksen is er zelf, na zijn onderzoek, ook heilig van overtuigd dat de jogger als betrouwbare getuige moet worden gezien die de 'waarheid' sprak en Anneke nog levend heeft gezien.    
Het onwaarschijnlijke van het denkbare triomfeert om een tweede dwaling aan te tonen. Dat is hier niet het probleem. Het probleem is dat men de moord op Anneke van der Stap niet wil oplossen. De 'Haagsche Bluf' van zowel het Manga-team, het Shojo-team, het OM als Vrouwe Justitia is daar zowel de oorzaak als het direct
e gevolg van.
Net als in Putten II een doofpot, in feite dezelfde doofpot. Wat weggemoffeld kon worden werd grondig voorbereid. Daar zal ook Lifan niet rouwig om zijn.


               "Vogelzang in de etalage" 
 
Rechercheur Vogelzang is de enige die in het boek van Derksen of in andere bronnen blijkbaar nooit als 'verdachte' in beeld is geweest. Dat zal hier wel het geval zijn omdat zijn tijdlijn, zijn vreemde langdurige aanwezigheid op het Jaagpad rond middernacht en latere getuigenverklaring daarover geen logische samenhang bevatten als je deze 'kroongetuige' als 'verdachte' in de etalage zet.
Analyse van zijn door hemzelf geconstrueerde en aangepaste tijdlijn toont hiaten die mogelijke betrokkenheid en/of daderschap absoluut niet uitsluiten. Dat een politieman ook een moordenaar kan zijn is geen onbekend verschijnsel in misdaadland. Dat gaan we hier onderzoeken en nader specificeren om ervoor te zorgen dat er niets over het hoofd is gezien. Derksen heeft er in elk geval geen enkele opmerking over gemaakt. Die slikte zijn aanwezigheid op het Jaagpad voor zoete koek om Marc, de Belgische jogger van voormalige 'verdachte' tot zijn kroongetuige te maken om aan te tonen dat de jogger Anneke nog levend had gezien en als betrouwbaar kon worden beschouwd.
Het 'ik zag wat jij niet zag of wilde zien' van zowel de jogger als Vogelzang zal zijn mogelijke daderschap zichtbaar maken door een ander scenario te presenteren waarin de tijdlijn laat zien dat dat ook werkelijk mogelijk is. 
Behalve deze twee kroongetuigen, zullen ook de Kappaman en Lifan weer ten tonele verschijnen. Aan de mystificatie rond de dood van Anneke vanuit zowel Enschede als Den Haag moet een einde komen. Het raadsel bestaat niet. 

Om Vogelzang in de etalage te zetten moeten we de eerste tijdlijn van de Belgische jogger weer van zolder halen. De maandag was zoals deze Belg verklaarde zijn joggingdag. Dan liep hij altijd een route, waarschijnlijk meestal dezelfde, w.o. langs het Jaagpad. In elk geval stond een auto van de jogger op een gratis parkeerplek op de Tinbergenstraat. Waar hij woonde is niet in het boek te vinden. Wel dat het van zijn huis naar het Jaagpad zo'n 12 à 13 minuten joggen was. Derksen heeft berekend dat de jogger zo'n 10 kilometer per uur liep.
Zijn eerste tijdlijn was dat hij om 22.58u zijn computer had aangezet en een email verzonden. Daarvoor was hij wezen joggen. Die verklaring legde hij anoniem af op 21 september 2005. Vier dagen later stuurde hij onder een schuilnaam en fake-emailemailadres de politie andere informatie over de tijd dat hij was wezen joggen. Hij ging nu uit van na 00.20u. Dus na middernacht op dinsdag 12 juli 2005. Pas op het genoemde tijdstip had hij zijn computer uitgezet, zich omgekleed en was gaan joggen met als tweede doel de accutest bij zijn auto in de Tinbergenstraat. In zijn tweede verhaal op 25 september 2005 vertelde hij dat hij er in de tussenliggende dagen achter gekomen dat hij op die maandagavond op een andere computer, een zgn. DPA [Digital Personal Assistant] nog werkzaamheden tot na middernacht had verricht en die pas om 00.20u had uitgezet. Dus daarna omkleden en op pad. Dat zal rond 00.25u geweest zijn. Derksen geeft in zijn boek aan dat de jogger rond 00.35u bij het Jaagpad was en daar gezien werd door rechercheur Vogelzang.  Dat kan dus ook tegen 00.40u geweest. Hier speelde zich het 'ik zag wat jij niet zag of wilde zien' af. De jogger zag een auto met een man erin maar geen rechercheur. 

Terug naar de 1e tijdlijn, waarin de jogger volgens eigen zeggen om 22.58u al weer terug was van het joggen. Of hij ook werkelijk tijdens de schemering aan het joggen was wordt hier betwijfeld, gezien zijn tweede verhaal. Dat genoemde tijdstip [versturen van een email] is twee minuten verwijderd van 23.00u, een half uur voordat Vogelzang een geheime ontmoeting met ene 'Jeroen' zou hebben die uiteindelijk niet is komen opdagen. Afgesproken was tussen 23.30u en middernacht. 
In dit andere tijdscenario gaan we ervan uit dat de rechercheur voor de afgesproken begintijd al bij het viaduct over het Jaagpad was. Hij was tenslotte diegene die via internet anoniem benaderd werd en had afgesproken met die onbekende 'informant' volgens Derksen.indien te laat op de plek dan is het logisch dat de informant gewoon weer kan zijn weggegaan of dat ze elkaar toch gesproken hebben, maar de rechercheur hem buiten beeld wilde houden. De rechercheur vertelde wel dat hij de jogger had gezien. Bijna een uur later rond 00.40u. Lijkt verdomd veel op gegoochel met tijdstippen. 
Dat is een opvallend gegeven omdat Vogelzang op de hoogte kan zijn geweest van de beide verklaringen van de jogger met 'verdachte' status over het tijdstip dat hij Anneke nog levend had gezien. Dat was op de terugweg rond 00.45u -00.50u.
De accuklus bij zijn auto duurde, zoals hij later aangaf niet 5 maar in elk geval zo'n 10 minuten. Dan is Vogelzang al bijna een uur in de buurt van het Jaagpad.  
De rechercheur zag de jogger maar niet de auto waar de jogger langs kwam. Die auto stond op nog geen 50 meter van de kruising Tinbergenstraat en het Jaagpad.
Andere details van zijn waarnemingen zijn zeer concreet beschreven, maar een auto, die er volgens de jogger stond, ziet hij niet. En de jogger die op de heenweg recht op Vogelzang afkwam ziet de rechercheur op de fiets niet. De rechercheur verklaarde zelfs dat de jogger onder het viaduct doorliep, richting Delft. Dat ontkende de jogger later weer, want die sloeg van het Jaagpad rechtsaf de Tinbergenstraat in. Als de rechercheur bij het viaduct stond dan is de afstand naar de kruising en de niet geziene auto tussen de 75 en 100 meter vgls. Google maps. 
Vogelzang geeft twee plekken op waar hij was toen hij de jogger zag in zijn twee afgelegde verklaring die in het boek aangegeven worden. Onder het viaduct en op de kruising met de Tinbergstraat. Mocht hij daar gestaan hebben dan stond de auto met onbekende bestuurder op nog geen 50 meter afstand. 
Zetten we de 1e tijdlijn en 22.58u hier naast dan kan Vogelzang de jogger, als hij niet daarvoor, maar pas daarna ging joggen, gezien hebben. Dan liegt de jogger over het begintijdstip van zijn maandagse jogginggewoonte. Of dat altijd in het donker was valt te betwijfelen.  
Na dat tijdstip is de jogger volgens zijn eerste verhaal dan rond 22.55u weer thuis en zet even later de computer aan. Later maakte de jogger daar via zijn DPA computer verhaal 00.20u van. Dat is nooit nader onderzocht. Wel werd hij daardoor 'verdachte'. Hij was dus thuis rond 23.00u en zat achter een computer blijkbaar, gezien de DPA-data, waarop hij nadien zijn tijdlijn aanpaste wat het joggen betreft. Niet voor gebruik van de computer wezen joggen, maar een uur en twintig minuten later. Hier gaan we er eerst vanuit dat de jogger na 23.00u wel is gaan joggen. Niemand heeft onderzocht of zijn computer niet door zijn vrouw is gebruikt. Die bevestigde al zijn aanpassingen en daarmee ook zijn alibi voor de ongerijmdheden en aanpassingen in zijn latere verhaal dat hij Anneke levend had gezien. Niet voor 23.00u, want toen zat Anneke volgens de politie nog in de trein. Of ze in de trein zat is echter nooit aangetoond.   
Feit is dat Vogelzang dacht dat de jogger zijn informant was. Dat kan dus ook om 23.40u geweest zijn, als de jogger 22.58u als laatste handeling de computer niet aan maar uitzette om daarna te gaan joggen en bij de auto langs te lopen i.v.m. de accu en komende vakantie. Hij meldde zich pas nadat hij na de vakantie pas in september de kranten was gaan lezen vanaf 12 juli 2005 en las dat haar lichaam op 22 juli 2005 bij het Jaagpad was aangetroffen door een melding van twee personen die de dag ervoor daar een lijklucht hadden geroken. Een wijkagent ging op de melding af en vond de volgende dag haar lichaam. Ook haar signalement en kleding werd op internet toen door hem en zijn vrouw gezien.  
De jogger was er in zijn tweede verhaal heilig van overtuigd dat hij Anneke had gezien en gaf toen ook aan dat hij het kenteken van de auto had opgeschreven. Hij dacht werkelijk, vgls. Derksen, dat de eigenaar van de auto ook de moordenaar was. Toen was er ook al een beloning van 15.000 euro uitgeloofd. Hij ontkende dat dat zijn motief was. Derksen geeft in het boek aan dat hij een goedbetaalde baan had en meerdere huizen in België bezat en nog een vakantiehuis in Frankrijk. Om de beloning was het hem niet te doen. Wel probeerde hij vanaf 21 september 2005 nog steeds anoniem te blijven i.v.m. mogelijke represailles van de in zijn ogen vermoedelijke moordenaar. Zijn Belgische identiteit werd echter in oktober 2005  achterhaald. Dat kwam door zijn tas met geheime toegangscode i.v.m. zijn werk, waarvan hij dacht dat hij die op 30 juli 2005, toen hij op vakantie ging, vergeten had. Dat was blijkbaar ook zo, want die tas werd later, volgens diegene die gedurende zijn afwezigheid op zijn huis paste, via een openstaande achterdeur door een insluiper gestolen en later door kinderen werd gevonden in een speeltuin in Rijswijk en naar het politiebureau gebracht.
Wat Vogelzang ertoe bracht zich in mei 2006 te melden met zijn verhaal over een geheime ontmoeting met een onbekende informant is nog steeds in nevelen gehuld. Dat hij daar was en misschien wel meer dan een uur op en nabij het Jaagpad is blijven rondhangen op de fiets is bijzonder vreemd te noemen en moet een dwingende reden gehad hebben. Dat de rechercheur Anneke niet heeft gezien is ongeloofwaardig. Je gaat geen rondje fietsen als je bij het viaduct een afspraak hebt met iemand die je niet kent. Die persoon kan ook over het Jaagpad vanuit Delft naar het viaduct gefietst zijn. Of misschien per auto. Die verwacht dat diegene waar hij mee afgesproken heeft ook op die plek aanwezig is. Een rondje fietsen van 5 minuten of iets langer kan dan al genoeg zijn voor een onbekende informant om weer weg te gaan. Die wilde net als Vogelzang eigenlijk niet samen gezien worden. Vooral als het initiatief voor die ontmoeting vanuit Vogelzang geregeld werd. Dan is het niet de onbekende informant die informatie wilde delen.  Die misschien niet eens wist wat de rechercheur van hem wilde weten of waar het over zou gaan, want men mag veronderstellen dat er geen mobieltje gebruikt mocht worden. Als dat wel zo was, dan is het logisch dat, gezien het Manga-onderzoek, dat er geen naspeuringen gedaan werden bij telecom-providers wie voor middernacht daar mogelijk aanwezig waren op het Jaagpad. Voor middernacht kon Anneke volgens het door de politie bedachte scenario niet op het Jaagpad zijn geweest. Voor de treinreis van 21.27u vanuit Enschede werden veel later 29.000 sms-jes verstuurd aan mensen die langs de treinroute of in de trein hun mobieltje hebben gebruikt. Geen enkele bevestigende reactie is daarop gekomen of Anneke wel in de trein heeft gezeten. Niemand heeft haar ook in gezelschap van Lifan op het perron of in de stationshal  gezien. Dat brengt ons weer bij de mogelijkheid dat Lifan, samen met zijn vriend, die zijn alibi op het centraal station van Enschede rond 21.30u bevestigde en als mogelijke medeplichtige die, na Anneke's vertrek, de chatsessie om 21.44u achter Lifan's computer kan hebben gevoerd of anders betrokken is geweest bij de dumping van het lichaam, of het alleen per auto wegbrengen van Anneke naar Rijswijk.
Naar de vertrekkende trein van 20.57u  op die maandagavond is geen onderzoek gedaan, want dan was Anneke al om 23.30u op Den Haag CS aangekomen. Als dat wel zo was dan kan de jogger, na het afsluiten van zijn computer om 22.58u, pas ergens tussen 23.05u - 23.15u zijn gaan joggen om de motor van zijn auto te testen. Dat duurde in elk geval 10 minuten en in elk geval 15 minuten joggen vanaf zijn huis vlgs. Derksen naar de Tinbergenstraat. 25 minuten dus ongeveer. Dus ook na 23.30, toen Anneke al in de tram had kunnen zitten, maar waarschijnlijk niet in tramlijn 1, maar dan in haar gebruikelijke lijn 17 die niet ver van haar ouderlijk huis stopte. De halte bij de kerk en de kinderboerderij. Ze is echter daar rond die tijd nooit aangekomen. In tramlijn 1 van een uur later zat zij volgens de politie wel, maar zoals is vastgesteld is de deur van die tram om ongeveer 00.25u bij halte De Vlietbrug op het viaduct niet open gegaan. 

De mogelijkheid dat Anneke bij het Jaagpad is gedumpt is niet uit te sluiten. Indien Lifan of een medeplichtige een half uur na het begin van de alibi-chatsessie om 21.44u op zijn computer via de al genoemde snelwegen naar het Jaagpad is gereden als ideale locatie om ongezien weer terug te kunnen keren naar Enschede, dan kan men, bij op sommige delen van het traject 120 km of zelfs iets sneller per uur daar rond 23.45u- 23.55u zijn aangekomen. Een tijdstip waarop Vogelzang vlgs. zijn aangepaste verklaring met de fiets bij het viaduct was aangekomen. In elk geval drie kwartier te laat voor een afspraak.
Dan kunnen, behalve Lifan of een medeplichtige, niet alleen Marc de jogger en rechercheur Vogelzang maar ook de Kappaman op het Jaagpad zijn geweest als deze Marokkaanse kennis van Rodney Pieper ook de 'criminele' informant met de alias 'Jeroen' van rechercheur Vogelzang was. Dan kunnen daar ook de persoonlijke spullen w.o. twee tassen met o.a. een laptop en een mobieltje daar al op straat bij de opleggers hebben gelegen.
Aangezien de rechercheur ontkende dat hij de informant heeft gezien of gesproken, kan ook de Kappaman de vinder van die spullen zijn. Of het was dus Vogelzang zelf die op de fiets de verdwenen spullen bij de opleggers vond of voor middernacht al meer heeft gezien waarover hij moet zwijgen. De door hem zeer gedetailleerde beschrijving van de verwilderde man kan dus een uur eerder al door hem twee keer gezien zijn. Dat lijkt logisch gezien deze tijdlijn. Dat Vogelzang de moordenaar in een auto vanaf afstand heeft gezien is dus ook niet uit te sluiten. Het vinden van die spullen kan Vogelzang per mobieltje aan de Kappaman hebben doorgegeven. Dat was een nachtbraker en een gokhal bezoeker. Dat belletje naar Kappaman of omgekeerd was dan het begin van een afspraak tussen beide mannen. Vogelzang's  latere verhaal over een afspraak met een onbekende informant is dan niet waar en grotendeels gebaseerd op het verhaal van de jogger die Anneke nog levend heeft gezien. Bij een moord wil een politieman niet ongewild betrokken raken of hij moet een duistere kant hebben die hij al heel lang verbogen weet te houden.

Feit is dat het verhaal van de Kappaman als geloofwaardig werd beschouwd. Van verdachte werd hij voor het rechercheteam en het OM een 'betrouwbare' getuige.  Dat is hij natuurlijk absoluut niet. De Kappaman moest tijdens de verhoren vanaf begin mei 2009 zijn verhalen steeds aanpassen aan wat hem aan bewijs door de verbalisanten werd voorgeschoteld. Niet voor niets schakelde hij Gerard Spong of een kantoorgenoot als zijn advocaat in, toen hij in het nauw kwam. De Marokkaanse handelaar en gokverslaafde, die volgens mensen die hem kenden altijd veel contant geld op zak had en werd omschreven 'als een berucht figuur in de Haagsche binnenstad', wilde niets verklaren of zeggen over de moord op Anneke. De politie kon ook niets vinden dat hem aan de moord op Anneke koppelde en werd van verdachte een getuige. 
Net als rechercheur Vogelzang verzweeg ook de Kappaman cruciale informatie die tot een oplossing van deze moord had kunnen leiden. Derksen noemt de Kappaman basaal onbetrouwbaar. 
Gezien het nogal lakse gedrag van zowel politie als het OM tegenover deze 'verdachte' man, die door Derksen ook als mogelijke moordenaar aangeduid wordt, is het bepaald niet ondenkbaar dat deze bij de politie geregistreerde beruchte figuur uit het Haagsche, ook daadwerkelijk een 'geheime' informant van de politie was en dat hij daardoor in de loop van het onderzoek in 2009 en 2010 al snel gevrijwaard werd van verdere verdenking. Iedereen was ervan overtuigd dat Rodney wel de dader moest zijn en Vogelzang had al in mei 2006 een verklaring afgelegd over zijn aanwezigheid nabij de vindplaats van Anneke's lichaam in de nacht van haar verdwijning van 11 op 12 juli 2005 en vooral over de Belgische jogger die hij vanaf het viaduct langs zag komen. Die was toen nog steeds verdachte.
De conclusie dat zowel Vogelzang als de Kappaman cruciale informatie hebben achtergehouden, lijkt gerechtvaardigd. Bij de rechercheur komt daar nog zijn vreemde verhaal bij over een afspraak tussen 23.30u en middernacht met ene 'Jeroen', volgens Derksen vermoedelijk een voor Vogelzang 'onbekende' informant, en over de 'verwilderde Indonesisch uitziende man die twee maal uit de bosjes kwam. Wanneer precies is nooit duidelijk geworden. De rechercheur was de schepper van zijn eigen tijdlijn.Twee [misschien wel verzonnen] personages  die op de vindplaats als onbekende, niet bestaande 'derden' figureren om dat wat er zich werkelijk op het Jaagpad heeft afgespeeld buiten beeld en uit de wind te houden. Dat het zaakje stinkt moge duidelijk zijn. Zelfs de zoon van de Kappaman is niet uit te sluiten van mogelijke betrokkenheid, want samen met zijn vader heeft hij in 2008, nog voordat in 2009 de Kappaman de status van 'verdachte' kreeg, al op internet uitgezocht wat er aan de hand was. Toen verschenen, na de aanhouding van Rodney Pieper in 2008, in de media de eerste berichten over een mogelijke link tussen Rodney en de moord op Anneke van der Stap. En de Kappaman kende zijn vroegere buurman Rodney Pieper, de moordenaar van Christel Ambrosius.

Zijn ingebrachte tijdlijn in mei 2006 liep volgens Vogelzang van 23.30u tot 00.30u. . Te laat van huis voor een ontmoeting. Daar kwam hij pas rond 23.45u aan en bleef daar eerst tot maximaal 00.30u, maar uiteindelijk was hij tegen 00.55u nog ter plekke en zag de verwilderde man.      
De tijdlijn van Marc Arendsen voor het Jaagpad was eerst anders. De rechercheur zegt de jogger te hebben gezien. Wanneer precies werd wat duidelijker toen de jogger verdachte werd na verandering van tijdstippen. I.p.v. 22.58u [na joggen- computer aan] doemde plots 00.20u [voor joggen- computer uit] op. Allemaal eind september 2005 anoniem ingebracht en nadien nog opgerekt door nuanceringen op basis van herinneringen.  
Vogelzang zal het onderzoek in de moordzaak gevolgd hebben.  Daarover staat in Derksen's boek echter niets. Vogelzang is de onaanraakbare in deze onopgeloste zaak. Ook voor Derksen. Lifan's betrokkenheid is niet uit te sluiten en dat geldt ook voor diegene waarmee hij die maandagavond tussen 19.00u, na vertrek van een vriendin van Lifan en 22.30u  contact mee heeft gehad. 

 
                       "Een verhaal over het mogelijke"
 
                        "Demystificatie"

De mystificatie rond de verklaringen lijkt te verdwijnen als we de jogger als de onbekende informant 'Jeroen' van rechercheur Vogelzang beschouwen en de eerste tijdlijn van de jogger aanpassen aan de veranderingen in zijn tweede afgelegde verklaring. [fake emailadres en alias]
We laten de jogger om 22.58u de computer aanzetten. In dit geval de 2e [DPA] computer die hij in zijn tweede verklaring nog tot 00.20 had gebruikt volgens zijn ingebrachte tijden. Uit Derksen's boek blijkt nergens dat de harde schijven van die twee computers later zijn onderzocht nadat hij als 'verdachte' werd bestempeld.
Dus de computer werd om 22.58u aangezet en daarna verzond hij een email. Dat laten we zo staan. Dat hij daarna is gaan joggen is zeer wel mogelijk zoals al is beschreven. Of het zijn gewoonte was in het donker te joggen valt echter te betwijfelen. Dan moet je goed geconcentreerd zijn op onverwachte obstakels op het trottoir, fietspad of de straat. We weten niet of de gevolgde route ook zijn vaste joggingroute was. Men kan zich ook voorstellen dat hij liever langs het Jaagpad richting Delft liep. Lekker in het buitengebied langs de Vliet en dan dezelfde route weer terug. De klus aan de auto zal niet elke week hebben plaatsgevonden, al kan hij er wel lang gelopen zijn om te zien of zijn auto/camper er nog stond.   
Vogelzang dacht dat de jogger zijn informant was en heeft aangegeven dat de afspraak tussen 23.30u en middernacht zou zijn. Dat hij aangaf dat hij te laat van huis was gegaan en pas om 23.45u bij het viaduct aankwam houden we natuurlijk in ons achterhoofd. 
De jogger kleedde zich dus na het aanzetten van de computer en verzending email om [ email naar wie is onbekend] Wel weten we dat hij in september gebruik maakte  van een fake-e mailadres en/of alias Jeroen. Het verzonden emailbericht van 22.58u  zou ook naar Vogelzang verzonden kunnen zijn. Hij kan dus daarin aangegeven hebben om welke tijd hij zou gaan joggen. Een beschrijving van zijn lengte en zijn joggingskleren was voor een herkenning door Vogelzang makkelijker en de rechercheur dacht dus ook dat de jogger zijn informant was volgens zijn afgelegde verklaring. Het was Vogelzang die de jogger op de heenweg zag. De jogger zag hem niet. Dus Vogelzang stond verdekt opgesteld. Of hij was met de auto waarvan de bestuurder het binnenlicht doofde toen de jogger over het Jaagpad erlangs liep. Dat kan een signaal geweest zijn, maar hoeft niet. Ook Vogelzang moet de auto in elk geval gezien hebben toen hij achter de jogger aanfietste. 
Herkenning vermijden, liefst niet gezien worden en zijn aanwezigheid op het Jaagpad zo onopvallend mogelijk houden is noodzaak bij een geheime ontmoeting. Hij maakte niet voor niets zoals hij aangaf een paar rondjes op de fiets. Dus niet steeds gedurende langere tijd op dezelfde plek blijven rondhangen. 

Zeg dat de jogger rond 23.10u-23.15u van huis ging. Zijn vrouw was vermoedelijk thuis. Hij ging joggen zoals elke maandag en zal zijn vrouw verteld hebben dat hij ditmaal langs de op de Tinbergenstraat geparkeerde auto zou gaan om de accu en motor te testen en aan te sluiten. Hier wordt aangenomen dat die auto waarschijnlijk de 'camper' was, omdat in zijn verklaring daarover ook zijn aanstaande vakantietrip werd genoemd. Op zaterdag 16 juli 2005 vertrok de familie met de camper naar hun huis in Frankrijk. De jogger zelf kwam op dinsdag na dat weekend per vliegtuig al weer terug via een vlucht vanuit Genève. 
Volgens Derksen's berekening was het zo'n 12 á 13 minuten joggen van zijn huis naar het Jaagpad. Dus dan is het na omkleden rond 23.25u dat hij bij het Jaagpad was. Later werd dat vanaf 00.35u. 
Vogelzang zag de jogger en herkende hem aan zijn signalement zoals die door de jogger [ misschien per email] was gemeld en volgde hem op afstand op weg naar de camper/auto aan de Tinbergenstraat. Waarschijnlijk zo afgesproken en logisch als de twee elkaar niet kenden. Het accuverhaal is dan tegelijk de plek waar ze elkaar voor het eerst zijn tegengekomen, als ze elkaar niet kenden en in de camper/auto in elk geval zo'n 10 minuten met elkaar gesproken en/of informatie uitgewisseld.
Nemen we zijn eerste versie aan dan vond rond 23.40u- 23.45u de uitwisseling van informatie plaats. Dat is rond de tijd dat Vogelzang in zijn eigen verklaring, veel te laat op het Jaagpad arriveerde voor een afspraak met ene 'Jeroen'. Hier komen twee tijdlijnen bij elkaar. De tijdlijn van computer aan om 22.58u en die van computer uit om 00.20u. 
Of de jogger op de terugweg rond die tijd Anneke al heeft gezien is mogelijk.
Vooral als het alibi van Lifan en zijn vriend een leugenachtig alibiverhaal is die door de recherche later als 'waterdicht' werd beschouwd i.v.m. de chatsessie van 21.44u op zijn computer, die weer bepalend was voor zijn status als 'getuige' die Anneke in Enschede naar de trein bracht en Lifan niet langer als 'verdachte' werd aangemerkt. 
Anneke kan nog steeds per auto weggebracht zijn naar het Jaagpad. Het was de jogger die ervan overtuigd raakte dat hij Anneke nog in levende lijve heeft zien lopen toen hij weer op weg naar huis was. Over de verdwenen tassen heeft hij echter niets gemeld, wel over de kleuren rood en wit. 
In de door Vogelzang opgerekte tijdlijn van 23.45u tot 00.45u dat hij in de buurt was en de aangepaste tijdlijn van de jogger is 'rond 23.40u in dit verhaal' vervangen door 'rond 00.40u - 00.45u'. Dan kan Anneke in elk geval gezien zijn door de jogger, als het waar is wat hij daar zag. 
'Ik zag wat jij niet zag of wilde zien' is een cruciaal gegeven hier. Het lijkt op een vorm van 'samenspanning' die er waarschijnlijk ook toegeleid heeft dat tijdens zijn vakantie in de maand augustus 2005 zijn tas met toegangscode werd gestolen en later in Rijswijk werd teruggevonden. Door een insluiper [ misschien een bekende van de Kappaman of zijn vriend Ali] die de achterdeur na vertrek open liet. Zijn Belgische identiteit werd daarna in oktober 2005 achterhaald. Misschien dat Vogelzang daar al een rol bij speelde en het verhaal daarover dus kende.    
Nemen we de 2e tijdlijn van de jogger dan is die in zekere zin inwisselbaar voor de tijdlijn die we hier nu voorschotelen. Toen werd de computer uitgezet om 00.20u die hij om 22.58u had aangezet. Misschien is hij wel twee keer een stuk wezen joggen door later, na verzending van dat mailtje, de smoes te gebruiken dat hij na middernacht de accu nog ging testen of even aansluiten. Voor eventuele autodieven is dat een niet te nemen hindernis, als de accu niet is aangesloten. 
Als Vogelzang van de Tinbergenstraat ['camper'- plek] de Van Benthemlaan is in gefietst tot aan de Limpergstraat en toen rechtsaf weer richting Jaagpad, dan kan de rechercheur gezien hebben dat de jogger niet naar de brug verder liep op weg naar huis, maar terugkeerde richting viaduct, naar de plek waar hij Anneke en de auto had gezien. Die auto stond er nog, maar geen inzittende en geen Anneke meer. 
Cruciaal is de vraag of de jogger haar ook werkelijk levend heeft gezien. Mocht dat het geval zijn, dan is het logisch in deze 'reconstructie' a.d.h.v. twee tijdlijnen, dat de rechercheur Anneke ook daadwerkelijk niet heeft gezien. De jogger dacht dat de man uit de auto met haar de bosjes was ingegaan. Hij dacht later dat die man ook de moordenaar was en was bang voor represailles en wilde daarom anoniem blijven. De bestuurder van die auto kan iemand anders geweest zijn, maar of dat ook zo is, weten we niet.
Wat heeft Vogelzang dan kunnen zien is een volgende vraag, waar een antwoord op moet komen. Heeft hij de jogger, nadat die was teruggelopen en daarna weer richting brug bij het einde van het Jaagpad zijn joggingroute vervolgde, nog voorbij zien komen, of is hij zelf direct over de brug naar huis gefietst of langs de Van Bethemlaan, aan de kant van het viaduct naar zijn woning teruggekeerd. 
Dat laatste kan, maar dan waarschijnlijk later, vooral als de rechercheur de auto al wel eerder had gezien [ nog voordat de jogger kwam], maar daarover zweeg om niet betrokken te raken bij de verdwijning en moord op Anneke van der Stap. Dat kwam pas later aan het oppervlak, net als de melding van de jogger op 21 september en zijn aanpassing daarna op 25 september 2005 dat hij Anneke had gezien. 
De aanwezigheid van die auto en sowieso het gedrag van de jogger op het Jaagpad zal hij toch vreemd gevonden hebben. Misschien heeft ook hij zelfs de gil van verre gehoord. In zijn latere verhaal dook uit het niets de verwilderde man op die door niemand anders is gezien. Hij zag geen auto, en dat hoeft ook niet het geval te zijn geweest als hij na de ontmoeting eerst nog een rondje heeft gefietst. Die auto kan  al weggereden zijn toen de Belgische jogger het 'foute' kenteken had bekeken. 
De rechercheur zag de auto niet, zag Anneke niet, maar wel de jogger op de heenweg. Over de terugweg, over waar de rechercheur daarna naar toe is gegaan weten we niets. In dit verhaal hebben ze een afspraak met als ontmoetingsplek de 'camper/auto van de jogger. Was het onder het viaduct geweest dan was de jogger daar wel heengelopen. De jogger heeft Vogelzang niet gezien. Zo'n ontkenning is logisch gezien de 'geheime' missie. Er mag geen directe link zichtbaar worden tussen die twee. Dat geldt ook voor Vogelzang en de Kappaman.
De jogger keerde huiswaarts na de gil en zijn reactie daarop door te gaan kijken. Vogelzang is nog in de buurt. Stel dat hij ook richting geparkeerde auto ging. Of die daar nog stond weten we niet. De rechercheur ontkende gezien te hebben wat de jogger zag. Wel kan hij bij de opleggers en de latere vindplaats van Anneke's lichaam , een paar honderd meter van de auto vandaan, twee opvallende tassen gevonden kunnen hebben met daarin o.a. haar laptop en haar mobieltje. Dat kan de rechercheur per mobiel hebben doorgegeven met de precieze locatie waar het spul lag. De Kappaman was een nachtbraker en als hij informant van de politie was en Vogelzang zijn contactpersoon dan kan hij contact per mobiel hebben opgenomen met de Kappaman of zoals die ook genoemd werd Ali of Michel, en anders iemand anders, bijvoorbeeld de zoon van de Kappaman want die zal of thuis of misschien met zijn vader rond middernacht op pad zijn geweest. Het Haagsche helerscircuit zal hier een rol spelen. In elk geval werden de externe harde schijf plus USB-stick en pinpas van Anneke pas na 01.00u door Kappaman aan Rodney Pieper verkocht. De Marokkaanse Kappaman noemde het in een telefoongesprek " die 'vuile' spullen". In wiens bezit de laptop en haar mobieltje toen waren is onbekend. 
Hier gaan we er wel vanuit dat Vogelzang de Kappaman als 'beruchte figuur in het Haagsche' kende. Of Vogelzang de gedragscode aan zijn laars lapte is absoluut niet uit te sluiten. Informanten bevinden zich net als de contactpersonen in een schemergebied, waar informatie wordt uitgewisseld. Misschien wel tegen betaling of aangetroffen spullen in ruil daarvoor. 
Dat de Kappaman zich als een 'gek' kon gedragen om anderen te misleiden en in verwarring te brengen heeft hij zelf in een getapt telefoongesprek met een vriend, ene Ali, in 2009 verklapt. 
De twee hier samenvloeiende tijdlijnen op het Jaagpad tussen 23.30u met uitloop naar in elk geval 00.50u [daarna moest de jogger nog een kwartiertje terug joggen naar huis] geven aan dat het scenario m.b.t. Lifan of een medeplichtige op de vindplaats nog steeds mogelijk is als ze rond 22.30u via de snelwegen van Enschede naar de afslag bij het Jaagpad aan de Vliet bij Rijswijk zijn gereden. Dat er al iets in Enschede was gebeurd of pas onderweg of bij het Jaagpad brengt daar geen verandering in.


 "Chronologische opvallende details" 


Demystificatie oftewel het ontrafelen en blootleggen van de misleidingen en dwaalsporen brengt ons terug naar de vrijspraak in het eerste proces tegen Rodney Pieper. Hoe Anneke om het leven is gekomen, heeft men niet kunnen vaststellen. 
De rok en het T-shirt zijn op de vindplaats van haar lichaam met folie bemonsterd en daarna gewassen om gebruikt te kunnen worden in Opsporing Verzocht. Absurd maar toch uitgevoerd, ondanks de toen al nieuwe forensische technieken m.b.t. DNA sporen. De rok zat om haar middel, bijna geheel tegen haar handen, die zich deels tegen en onder haar middel bevonden. Er werd geconstateerd dat de stiknaad bij de ritssluiting van de rok gedeeltelijk los was. In het proces wordt daarover gezegd dat daar geweld op uitgeoefend moet zijn om dat te bewerkstelligen. 
De bril van het slachtoffer zat in haar 'haren'. De rechterpoot daarvan was gebogen en stond bijna rechtop. Er werden geen persoonlijke spullen van Anneke bij haar lichaam aangetroffen, w.o. de twee tassen, waarover Lifan een verklaring had afgelegd. 
Haar lichaam lag op de linkerzijde met haar rechterheup naar bovengericht. Haar linkerbeen lag op het rechterbeen. Ze lag daar met enigszins opgetrokken benen. Haar borst lag naar de grond gericht en de rechterzijde van het hoofd naar boven. 
Om vier vingers van haar hand onder de rok om haar middel zat een haarbandje.
De advocaat van Rodney Pieper had o.a. ingebracht dat Anneke daar misschien was gaan plassen en onverwachts was gestorven. Geen geweldsdelict maar misschien wel een natuurlijke dood. Ze lag 5.40 meter vanaf het punt waar het trottoir van het Jaagpad in bosschages overgaat. De rechters gingen echter uit van een levensdelict, ondanks het gegeven dat er geen enkel spoor was aangetroffen dat, met enige zekerheid, aan iemand gekoppeld kon worden.
We weten uit Derksen's boek dat er een dna-greepspoor van Lifan aan een laarsje van het slachtoffer zat. DNA sporen doken pas op bij het hoger beroep, waarin Rodney definitief tot 4,5 jaar veroordeeld werd wegens doodslag. De enige juridische mogelijkheid. Liever had men hem tot levenslang veroordeeld gezien de strafeis van het OM. Een bewezenverklaring in het eerste proces was niet haalbaar wegens gebrek aan bewijs. Dat Rodney alsnog te grazen genomen zou worden was zeer voorspelbaar na Putten II. In het vonnis van de vrijspraak waren al twee 'snitches' in beeld, waarbij er één verklaarde dat Rodney hem in de gevangenis duidelijk had gemaakt dat hij Anneke gewurgd had. De rechters gingen daar ook vanuit, dus dat kwam mooi van pas. Die. snitch' was een kroongetuige, die in het tweede proces voor de ogen van o.a. 3 door de rechtbank opgeroepen getuigen-deskundigen, mocht laten zien hoe Rodney dat met zijn handen had gedaan. Voor de rechters was die demonstratie zeer overtuigend en doorslaggevend bewijs. 
Over haar doodsoorzaak is echter niets bekend vanwege de verre staat van ontbinding waarin ze werd aangetroffen.
Anneke droeg een slip met daarin een maandverband. Ze was dus ongesteld. Voor 'verkrachters' vaak een onverwachte en onaangename verrassing wat gevolgen kan hebben gehad dat tot haar dood leidde. 
Over de aangetroffen summiere forensische sporen van verschillende bekende en onbekende personen later meer. 
Hoe Anneke op het Jaagpad is terechtgekomen is dus niet bekend. De aankomst van de trein uit Enschede, vertrokken volgens Lifan om 21.27u op maandagavond 11 juli 2005 met vermoedelijk een overstap in Amersfoort op de trein naar Den Haag Centraal, was om 23.53u. Indien die op tijd was, en nergens wordt vermeld dat dat niet zo was, dan zou ze, als ze de tram lijn 17 gemist had, de laatste genomen hebben. Die zou om 00.25u, volgens het vonnis, bij de halte niet ver van de kerk bij de Van Vredenburchweg zijn aangekomen. Dat is op zo'n 400 meter van haar huis in dezelfde straat. Daar kwam ze nooit aan. De politie ging uit van een scenario waarin ze niet in haar gebruikelijk tramlijn 17 was gestapt maar in lijn 1 naar Delft. Ze zou in slaap gevallen kunnen zijn of even niet hebben opgelet waardoor ze de halte waar ze eruit had gemoeten al voor bij was toen ze dat bemerkte. We weten dat de deuren van lijn 1 die nacht niet open en dicht zijn gegaan op de halte de Vlietbrug langs de Delftweg over het viaduct bij het Jaagpad.
Het NFI heeft op 22 juli 2005 levende poppen en maden bij de vindplaats en op het lichaam verzameld om te weten te komen hoelang ze daar had gelegen. Die werden pas op 11 augustus 2005 bij J.Huijbregts, een entomoloog, bezorgd. Zijn onderzoek startte pas in november 2005. Dat duurde zo lang omdat de door hem opgevraagde documenten w.o. het sectierapport, een samenvatting van verrichte werkzaamheden en foto's van het lichaam en de vindplaats ondanks herhaalde verzoeken, nog steeds niet waren binnen gekomen. Dat is er ook nooit van gekomen.
De entomoloog vond geen levensvatbare bruikbare sporen meer aan in de aangeleverde grondsporen. Met inbegrip van de foutmarge 10 tot 14 dagen, kwam hij tot de eindconclusie dat het lichaam van Anneke daar 12 dagen gelegen moet hebben. Ze verdween in de nacht van 11 op 12 juli 2005 en werd op 22 juli 2005 in de bosschages bij het Jaagpad te Rijswijk gevonden.

Op 13 september 2005 was er een uitzending op TV West over de moord op Anneke van der Stap, waarin o.a. de uitgeloofde beloning van 15.000euro werd genoemd. 
Op 20 september 2005 meldde zich een getuige die op die dag ook gehoord is door de recherche op het Hoofdbureau van Politie. In Derksen's boek is dat 'Linssen', die verklaarde dat hij om 00.15u 12 juli 2005 [ in een latere verklaring sprak hij van 00.30u] vermoedelijk Anneke bij de 1e ingang van het centraal station in Den Haag had gezien met twee Marokkaanse jongens die haar lastigvielen. Van dat gesprek op het politiebureau is geen procesverbaal opgemaakt. De getuige is boos geworden en wilde niet meer meewerken. Via Meld Misdaad Anoniem heeft hij later nog doorgegeven dat hij één van de Marokkaanse jongens herkende.  
Op 19 juli 2006 is hij nog een keer benaderd door de wijkagent. Toen werd er een afspraak gemaakt voor 21 augustus 2006. De getuige is die dag niet op komen dagen en verder nooit meer in beeld geweest of nader gehoord.  
Een dag nadat deze 'Linssen' zich als getuige meldde kwam op 21 september 2005 ook Marc, de Belgische jogger als getuige naar het politiebureau met zijn verhaal en eerste 'foute' tijdlijn. 
Op 25 september 2005 dus dat anonieme emailbericht met alias en nieuwe aangepaste tijdlijn en natuurlijk het 'foute' kenteken, dat volgens de politie niet gekoppeld kon worden aan een Japans maar een Frans automerk. Een witte Peugeot 106. De bezitter van die auto was wel een bekende van de politie wegens de overtreding van de opiumwet, wegens overtreding van de wapen- en munitiewet en gewelddadige gedragingen. Hij werd een maand lang nader onderzocht en zijn mobiele telefoon gecheckt bij het Jaagpad op mogelijk gebruik in de nacht van de verdwijning. Daar kwam allemaal niets uit. 
Derksen vindt de jogger een betrouwbare getuige is. Dat kunnen we hier ook aannemen om te zien of dat zo is. Dat kenteken kan de juiste geweest zijn. Dat ze hem hebben laten lopen is dan bijzonder vreemd, omdat  deze 34-jarige man de informant 'Jeroen' van Vogelzang kan zijn geweest. In de reportage van Peter R. de Vries over de moord op Anneke van der Stap van 9 december 2007 staat er een lichtgekleurde auto op het Jaagpad. Waarschijnlijk wit of zilver grijs. Of die wat grotere, dan een Peugeot 106, en lichtkleurige personenwagen in zijn reportage op basis van de verklaring van de jogger is opgevoerd, is niet bekend. Onwaarschijnlijk is het niet dat de auto licht van kleur was. In zijn reportage werd deze bij de politie bekende man geportretteerd als een lange boer of boerenknecht met een kruiwagen vol hooi, komend uit de schuur van een boerderij. 
Vogelzang kan hem via zijn geregistreerde criminele status gekend en ook benaderd hebben Dan wist hij hoe de man eruit zag. In elk geval lang en rond de 30 jaar wat  hij over dat signalement van de hem onbekende informant verklaarde. Informanten ronselen onder criminelen is een veel voorkomend verschijnsel in politiekringen. 
In diezelfde reportage liet men ook Marc, de Belgische jogger op camerabeelden zien. Die waren gemaakt op 18 december 2005 op het kerkhof waar Anneke begraven is. Daar mompelde hij wat, knielde bij het graf en ging weer weg. Dat maakte hem nog meer 'verdachte'. 
Als er sprake was van een vorm van samenspanning, omdat de jogger toch de onbekende informant was, dan kan Vogelzang ook een rol hebben gespeeld bij het  verhaal van de jogger over het teruglopen naar de auto en het kenteken noteren of onthouden. Een 'gelekt' kenteken dat aan deze criminele 34-jarige man in een witte Peugeot 106 gekoppeld was als de eigenaar van die auto.
Pas op 1 mei 2006 kwam Vogelzang met zijn warrige verhaal vol met nauwkeurig beschreven details over wat hij wel en niet zag in beeld als betrouwbare getuige uit eigen gelederen. Hij had de jogger gezien,maar geen auto. Maar wel weer een 'verwilderde' man in een lange beige jas met ceintuur en piekerig haar die in ongeveer 5 minuten tijd tweemaal uit de bosschages bij de opleggers kwam.
Wat hij verzweeg zullen we nooit te weten komen. Dat geldt ook voor de Kappaman en zijn zoon, waarmee hij op stap kan zijn geweest voordat hij om 02.42u op 12 juli 2005 bij het BP station opdook, waar Rodney de pinpas van Anneke al gebruikt had om te chippen.  
In diezelfde tijd heeft zich ook nog een vrouw gemeld die behalve Anneke ook de zwerver 'Mick' op het overstap-station Amersfoort gezien had. Die zwerver viel haar lastig in de trein. Hij had blond haar, zag er onverzorgd uit en droeg een lange zwarte leren jas. Later op diezelfde dag heeft een mannelijke getuige via Meld Misdaad Anoniem haar verhaal bevestigd. Onderzoek wees uit dat Mick die nacht naar de Sleep-In in Utrecht zou, waar hij een bed had gereserveerd. Daar heeft hij geen gebruik van gemaakt. Daarna was hij spoorloos totdat hij op 14 september 2006 in IJmuiden werd aangehouden na terugkomst met de veerboot uit de UK. Hij werd drie dagen verhoord. Hij beriep zich op zijn zwijgrecht, nadat hij had gezegd dat hij gezien zijn strafblad, geen moordenaar kon zijn. Hij ging vrijuit wegens gebrek aan bewijs van betrokkenheid. Ook deze verdachte was dus bij de politie bekend. 


            "Het tramlijn-scenario"
                             
                                 "Derksen als witwasser"
                                                                  
Door de camerabeelden op Den Haag CS rond middernacht, waarop volgens het Manga-team Anneke te zien is, werd aangenomen dat het slachtoffer ook daadwerkelijk met de trein vanuit Enschede naar haar woonplaats is teruggekeerd en dat ondanks het feit dat er maar twee meldingen zijn binnengekomen over Mick, de zwerver en dat die Anneke hadden gezien. Volgens de vrouwelijke getuige werd Anneke in de trein lastig gevallen nadat ze in Amersfoort was overgestapt op de intercity naar Den Haag Centraal.
Dat Anneke ook werkelijk diegene was die op die beelden te zien was is nooit bevestigd. De bevestiging dat ze het kon zijn lag besloten in de vondst van haar lichaam op 22 juli 2005 langs het Jaagpad bij Rijswijk. Het Manga-team werd toen geconfronteerd met de cruciale vraag hoe het slachtoffer op het Jaagpad is gekomen. Men wist van een vriendin dat ze vanaf het centraal station altijd tramlijn 17 nam om naar haar ouderlijk huis aan de Van Vredenburchweg te gaan. De halte waar ze dan uitstapte was op de Burgemeester Elsenlaan en de kruising met de Van Vredenburchweg bij de kerk. Vandaar was het oversteken en nog een 360 meter lopen naar huis. Daar is ze nooit aangekomen. 
Bij het centraalstation was ze na middernacht, volgens getuige 'Linssen', lastiggevallen door twee Marokkaanse jongens, waarvan hij later meldde dat hij één van die jongens herkende. Ook deze getuige, die zich pas op 20 september bij de politie meldde, was bang voor represailles. Hierboven beschreven we hoe het eerste contact afliep. Tussen 00.15u en 00.30u van 12 juli 2005 had hij het voorval gezien bij de eerste ingang van Den Haag CS. Hoewel de tijdstippen niet overeen kwamen met de vertrektijd van de laatste tram om 00.14u kreeg men toch het idee dat Anneke met de tram verder richting huis is gegaan. Op 25 september 2005 kwam de aangepaste tijdlijn van Marc, de Belgische jogger binnen. Op 1 mei 2006 kwam daar, schijnbaar uit het niets,  getuige Vogelzang in beeld. Een rechercheur met een 'geheime' missie die op het Jaagpad na middernacht de jogger had gezien. In juli 2006 maakte een wijkagent een nieuwe afspraak met getuige 'Linssen'. Dat zou plaatsvinden op 21 augustus 2006, maar 'Linssen' kwam niet opdagen en verdween voorgoed uit beeld.
De link tussen CS en het Jaagpad werd op de tijdlijn blijkbaar steeds duidelijker. Het enige vreemde was natuurlijk dat Anneke niet bij de halte op de kruising met de Van Vredenburchweg, waar ze woonde, was uitgestapt. Het Manga-team voegde er nog een mogelijke route aan toe, door te stellen dat ze niet met lijn 17 maar met lijn 1 vanaf het station CS richting huis was gegaan. Die route gaat over de Haagweg. Bij de halte Herenstraat zou ze dan uitgestapt moeten zijn. Vanaf die halte is het zo'n 400 meter via de Herenstraat [Oud Rijswijk] naar haar ouderlijk huis.
Bij beide haltes is ze dus niet uitgestapt. 
Dan komt men met een scenario dat Anneke zeer waarschijnlijk ingedut was, of afgeleid en niet goed had opgelet na een lange dag, waardoor ze die beide haltes van zowel lijn 17 als lijn 1, had gemist. Dat laatste scenario zorgde ervoor dat het slachtoffer op het Jaagpad geweest kon zijn en nog levend was gezien door de jogger. Het manga-team zet haar dus niet in lijn 17 maar in lijn 1. 
Lijn 17 over de Burgemeester Elsenlaan rijdt na de kruising met de Van Vredenburchweg, de gemiste halte, naar de volgende haltes, waar ze ook niet uitstapte, bij de Generaal Spoorlaan en dan de Patentlaan, vlakbij de Limpergstraat. Die straat kennen we van het verhaal van de jogger, want die komt uit bij het Jaagpad. Indien ze daar zou zijn uitgestapt had ze gewoon terug kunnen lopen en was ze nooit op het Jaagpad terecht  gekomen.  
Tramlijn 1 gaat over de Haagweg en na de gemiste halte bij de Herenstraat, zijn er de volgende haltes waar Anneke niet is uitgestapt. Dat is logisch als er geen laatste tram richting Den Haag CS meer zou komen. Dat zijn halte Hoornbrug, halte Broekpolder bij de Laan van Hoornwijck en dan volgen nog 's Gravenmade langs de Delftweg. Deze halte ligt aan de andere kant van het kanaal en dicht bij het Jaagpad, vlakbij de Oversteek, een brug die er in 2005 nog niet was.
De volgende halte is dus Vlietbrug langs de Delftweg aan de overkant van het kanaal bij het viaduct van de A4 en het Jaagpad dat eronder door loopt. De plek ook waar Vogelzang een geheime afspraak had met Jeroen, vermoedelijk een informant van de politie. 
De keuze voor een alternatieve route i.p.v. lijn 17 met lijn1 is voor het door het manga-team bedachte scenario logischer om het slachtoffer op de tijdlijn te plaatsen, zeer dicht bij het Jaagpad en de latere vindplaats van haar lichaam. 
Over de halte Herenstraat van lijn1 wordt in Derksen's boek niets vermeld. Of het interesseerde de schrijver niet, gezien zijn bezetenheid om de afwezigheid van Rodney Pieper aan te tonen of de filosoof is de witwasser van het verhaal van Marc, de Belgische jogger, die beweerde dat hij Anneke nog had zien lopen rond 00.40u die nacht. Derksen vond deze getuige betrouwbaar. De recherche niet en maakte hem tot 'verdachte'. Vogelzang intervenieerde door zich als getuige te melden en bevestigde dat hij de jogger had gezien. De enige getuige die een jogger bij het Jaagpad heeft gezien. De jogger zelf gaf aan dat een onbekende man met 'buitenlands' uiterlijk hem ook gezien moet hebben, want die deed op de heenweg, toen Vogelzang de jogger zag, de binnenverlichting van zijn auto uit en op de terugweg van de accutest zakte de man onderuit en verborg zijn gezicht. Een auto met inzittende die door Vogelzang vreemd genoeg niet gezien werd. Ik zag wat jij niet zag of wilde zien. 
Lijn17 rijdt na de halte Patentlaan vlakbij de Limpergstraat en de Van Benthemlaan, dus twee routes niet zover van het Jaagpad, over de Veraartlaan en in het verlengde daarvan de Visseringlaan naar de volgende halte bij de kruising met de Volmerlaan. Die normale route met lijn17 van het CS naar huis leverde geen scenario op m.b.t. het Jaagpad. Wel kon Anneke zijn overvallen bij de halte waar ze normaal gesproken uitstapte als ze van het CS kwam. De andere kant van de Van Vredenburchweg is lommerrijk en heeft weinig bebouwing. Meer een park en sportvelden. Dat ze daar is onderschept is nog steeds mogelijk, maar de link met het Jaagpad en de tijdlijn op basis van de getuigenverklaringen, deed de politie besluiten een alternatief scenario te introduceren. De laatste tram van lijn 17 vertrok om 00.14u vanaf CS en zou rond 00.25u bij de halte bij de kruising met de Van Vredenburchweg zijn aangekomen.   
In het boek van Derksen staat dat de schrijver de officiële kaart van de politie, plus twee Google Earth foto's van het Jaagpad heeft gebruikt om de situatie in de omgeving van de 'plaats delict' te visualiseren. Dat hielp hem bij zijn onderzoek, maar voegt hij daaraan toe "begrip kan ook zonder kaart en foto's". 
In deze 'onopgeloste' moordzaak een onzinnige en nogal arrogante opmerking die laat zien dat de gepensioneerde filosoof de logische samenhang volledig uit het oog verloren is door na Putten II ook de Rijswijkse moordzaak in zijn boek te behandelen en de titel te veranderen in 'Dubbel gedwaald.' Daarom werd de publicatie van het boek in 2016 al langere tijd aangekondigd en weer verschoven. Tot december 2017.  
Zijn bezetenheid om alsmaar de afwezigheid van Rodney Pieper aan te tonen heeft ervoor gezorgd dat er vele belangrijke details door hem over het hoofd zijn gezien en ook bewust niet zijn toegevoegd. Neem bijvoorbeeld de naam 'Patrick' die opduikt in het dna-verhaal en als verdachte of betrokkene bestempeld werd. Over deze Patrick heeft hij verder niets geschreven. Geen introductie, geen verhaal, niets en toch staat deze man bovenaan met 75% qua vage dna-mengsporen.
Patrick Schrurs is naar nu we voorlopig aannemen zijn volledige naam en op een forum over autotours met de nickname Petje31. Een geboren Hagenees. Dus de bedrijfsleider kan door Marc gezien zijn. Het hoeft zoals gezegd geen “Japanse” auto geweest zijn met daarin volgens de Jogger Een man van vermoedelijk buitenlandse afkomst.
Het ‘foute’ kenteken was gekoppeld aan Franse auto, een beige Peugeot106 Van een bekende crimineel volgens de uitzending  van Peter R. De Vries. 
We zullen de komende tijd nog het een en ander aanpassen om de mogelijke rol van deze Patrick S. in deze onopgeloste moord aan het oppervlak te krijgen.
Uitsluiten van daderschap kunnen we hem nog niet, mede vanwege de tegenstrijdige verklaringen van Marieke, de zus van Anneke van der Stap.

Lifan staat op de vierde plek met 57% in dat rijtje van bekende en onbekende personen. Over Vogelzang ook feitelijk niets. Geen enkel onderzoek naar gedaan en ook niets uit het strafdossier daarover in zijn boek beschreven. Wel veel 'notes' met [ foute] data maar weinig tekst. De conclusies van zijn onderzoek leveren geen nova op dus zal de Hoge Raad een herzieningsverzoek afwijzen. 
Nova zijn er wel maar dan zal er grondig onderzoek naar o.a. de duistere rol van Vogelzang, van Marc, de Belgische jogger, van de Kappaman, van zijn zoon, van Jeroen de informant, van Lifan en zijn Manga- en chatvrienden w.o. Vincit waarmee hij die avond van de verdwijning een chatsessie had.
Een fatale 'date' is daarom niet uit te sluiten. 
Derksen goochelt en fantaseert er met cijfertjes, 'likehoods' en waarschijnlijkheden vrolijk op los als het gaat over het aantonen van de betrouwbaarheid van de jogger. Hij zal wel een Popperiaanse grabbelton naast zijn bureau hebben staan en van nature een glazen bol onder de schedel. 
Op het Jaagpad zal hij vorig jaar nooit geweest zijn. Over de nieuwbouw, de bestemmingsplannen, de wegwerkzaamheden, de ontwikkeling van het gebied tussen 2005 en 2017 zal hij weinig of niets weten. Hij fantaseert over de mogelijke moordenaar a.d.h.v. getuigenverklaringen. Voor Pieper is daar geen rol weggelegd. Die was onderweg van Ermelo naar Scheveningen, waar hij op de Strandweg de Kappaman zag staan, zijn vroegere buurman, die glashard ontkende dat hij Rodney  kende. 
Over de Van Benthemlaan schreef Derksen niets als mogelijke parkeerplek van de auto/camper van de jogger of een rondje fietsen van de rechercheur. Het is van de Tinbergenstraat/Jaagpad tot aan die laan maar 120 meter. En die laan komt weer uit op de Limpergstraat. 
Het tram-scenario met lijn1 in de hoofdrol beviel hem prima. Zorgvuldigheid is hem nogal vreemd. Zijn tijdlijn is die van de jogger. Die zag noch Rodney en zijn blauwe bestelbus noch de Kappaman en zijn donkerblauwe VWgolf. Ook rechercheur Vogelzang heeft hij niet gezien. Over Jeroen geen woord, want die kwam, dankzij de verklaring van Vogelzang, niet opdagen. Ook een grote 'afwezige'. 
Over de autobestuurder fantaseerde hij wel. Dat kon de 'verwilderde' man wel eens zijn geweest die Vogelzang uit de bosjes zag komen. Over wanneer dat was in die periode tussen 23.00u en 01.00u geen enkele poging tot duidelijkheid. Ook de Kappaman kan volgens Derksen de moordenaar zijn. Of Vogelzang, maar dat durft hij weer niet op te schrijven. Het is een door twee getuigen lange opgerekte tijdlijn geworden, waar de politie op inspeelde met een ander alternatief scenario dat ook van geen kant deugde maar wel een verdachte opleverde. Dat werd Marc, de Belgische jogger die het liefst anoniem was gebleven. 
Als de jogger de werkelijke informant was dan zou de beloning voor het misschien door Vogelzang verstrekte 'foute' kenteken van iemand die, net als de Kappaman bij de politie bekend was, waarschijnlijk gedeeltelijk aan de rechercheur gegeven zijn. Die zou hem dan beschermd hebben voor mogelijk gevolgen door 'valse' informatie aan te leveren.
Het verhaal van de jogger kan een leugenachtig verhaal zijn, maar verzwijgen van wat hij zag en daar deed ligt meer voor de hand. Of anders dekken ze de Kappaman of misschien zijn zoon. De eigenaar van dat zgn. 'foute' kenteken, die zich op zijn zwijgrecht beriep, kon na nader onderzoek zijn criminele leventje zonder gevolgen weer voortzetten. Misschien was dat Patrick S. wel. Kenmerken van DNA -mengprofielen van een onbekende man werden tenslotte bij het maandverband in haar slip gevonden. Veel namen noemt Derksen niet. Ook niet waar ze woonden ten tijde van de verdwijning van Anneke van der Stap. 
Rodney en Kappaman, de nachtbraker, kwamen alleen voor op de beelden van het BP station, maar dan zijn we al in 2009. De Kappaman heeft nooit toegegeven dat hij kende. En Vogelzang heeft er eigenlijk ook voor gezorgd dat de jogger met zijn verhaal over die auto met bestuurder en het foute kenteken dat hij had onthouden en thuis opgeschreven  'verdachte' werd. Nog steeds is niet onderzocht of de Kappaman of zijn zoon niet de Jeroen van Vogelzang was. Derksen interesseerde dat blijkbaar niet.
Haar Chinese vriend Lifan bleef ook bij Derksen buiten schot. Een chatsessie om 21.44u die maandagavond de 11e juli 2005 met 'Vincit' als 'waterdicht' alibi. De mogelijkheid dat Lifan betrokken was bij de dood van Anneke kan absoluut niet uitgesloten worden vanwege een mogelijk 'seksueel' motief.
Dat Lifan samen of alleen het lichaam van Anneke bij het Jaagpad gedumpt kan hebben is dan ook niet uit te sluiten. Dat Marc, de Belgische jogger helemaal geen Anneke of een auto, of alleen maar een auto heeft gezien is ook niet uit te sluiten. Dat Vogelzang die nacht niet op het Jaagpad is geweest is ook niet uit te sluiten. 
Derksen's boek gaat eigenlijk over "afwezigheid' op het Jaagpad, niet alleen van zijn 'onschuldige' Rodney Pieper. 
De enige die thuis was, was Lifan in Enschede. De Chinese vriend en 'Manga'- liefhebber die Anneke via internet had leren kennen. Haar 'Manga'-vriendinnen uit Den Haag haakten af op die zondag om mee te gaan naar Enschede. Ze ging alleen en bleef bij Lifan slapen. Op een matras in de kamer. Dan komt er nog een vriendin van Lifan aan het eind van de maandagmiddag langs, nadat Anneke tegen 18.00u nog in een supermarkt op camerabeelden was te zien. Die vriendin gaat nog voor de barbecue om 19.00u al weer weg. Of het gezellig was weten we niet. Of er wel een barbecue was weten we ook niet. Ze is daarna alleen door haar vriendje Lifan nog gezien. Nog uitgezwaaid zelfs op het perron. Een 'Manga'meisje uit Rijswijk op weg naar het einde. Misschien wel in een kofferbak.
 
"
          "De 'natte' droom van Derksen"


Dat Derksen er aardigheid in had, zoals hij het zelf formuleerde, om de plausibiliteit van het nachtmerrie-scenario van de jogger en diens betrouwbaarheid als 'onwetende' kroongetuige aan te tonen is, gezien het doel van zijn eigen warrige onderzoek, niet verwonderlijk. De conclusie die de schrijver daaruit heeft getrokken, 'dat het nachtmerrie-scenario heel serieus genomen moet worden, omdat er geen ander scenario voor de moord met enig positief bewijsmateriaal is', zal hier niet  onderschreven maar gewoon ontrafeld worden om aan te tonen dat de Belgische jogger al in juli 2005 wist van de verdwijning en de vondst op het Jaagpad van het lichaam van Anneke.
Het eerste verhaal van de jogger op 21 september 2005 verdween in de prullenmand of versnipperaar, omdat de 'anonieme' jogger zich had vergist en enkele dagen later zijn ingebrachte tijdlijn via een 'nep'-email inwisselde voor een andere meer plausibele tijdlijn. Dat was voor Derksen in 2017 aanleiding om behalve Putten II, ook de Rijswijkse moordzaak te onderzoeken. Het geloofwaardig klinkende verhaal van de jogger bood de filosoof een pakhuis vol [on]waarschijnlijkheden om de aan- of afwezigheid van Rodney aan te tonen. Van de jogger en van Vogelzang nam hij aan dat die op het Jaagpad geweest waren. Een politieman mag niet liegen volgens hun gedragscode. Een jogger misschien wel, dus diens vreemde verhaal moest onder een vergrootglas gelegd worden. De glazen bol onder zijn schedel draaide daardoor vele overuren. Het voorspelbare en het berekenbare werden het vanzelfsprekende. Derksen profiteerde van 'ik zag wat jij niet zag of wilde zien' en voegde daar filosofische varianten aantoe om zelf met een geloofwaardig klinkend verhaal het ondenkbare af te grenzen. De schrijver is er heilig van overtuigd dat de veroordeelde Rodney ook in deze zaak de dader niet kan zijn geweest.
Weer een gerechtelijke dwaling. Opnieuw een doofpot-scenario. Dat zijn boek de belichaming van zijn eigen heilige overtuiging is geworden toonde zich in korte interviews gegeven na het verschijnen van het boek afgelopen december. 
Wel in december na publicatie online nog reageren op de reactie van Jan Blaauw op waarheidsvinding.com, maar verder zijn waffel houden of zijn conclusies herhalen.
Derksen is meer een ordinaire zakkenvuller die op dit moment alweer met een volgend project bezig is om de huishoudkas te vullen en de 'vuile' was buiten te hangen. In de vakliteratuur zou men hem als een gemankeerde walgvogel in een ivoren toren kunnen beschouwen. Iemand met een kwalijke reputatie op het gebied van de logische samenhang der verschijnselen. Een rasechte hutselaar als het hem uitkomt. De gespleten tong van Derksen, zijn aannames, zijn interpretaties , zijn conclusies, zijn nauw verbonden met stelling 6.54 en 7 uit de 'Tractatus logico-philosophicus' van een andere bezeten filosoof, Ludwig Wittgenstein, die we hieronder maar even citeren.
Stelling 6.54: " Mijn stellingen zijn verhelderend omdat hij die me begrijpt, tenslotte erkent dat ze onzinnig zijn, als hij door middel van mijn stellingen - er op - boven ze uit geklommen is. Hij moet om zo te zeggen de ladder omvergooien na erop geklommen te zijn. Hij moet deze stellingen overwinnen, dan ziet hij de wereld goed." 
Stelling 7: "Van dat, waarover niet kan worden gesproken, moet men zwijgen".

Dat Derksen onder de schedel, dankzij zijn eigen blindheid als gevolg van  onuitroeibare menselijke dubbele bindingen, in dit geval o.a. de 'heilige' overtuiging', zijn eigen gedachten heeft witgewassen, op schrift gesteld en publiek heeft gemaakt is nog te billijken in het tijdperk van 'Hear me, See me, Read me'. Dat hij een andere stelling van die dooie collega niet visualiseerde is zorgwekkend voor een wetenschapper in ruste. Die stelling gaat over de eenvoud van de logica, namelijk dat als er een vraag gesteld kan worden, zij ook beantwoord kan worden. Dat Derksen het verdomde om in deze zeer complexe zaak antwoorden te vinden op vragen die gesteld hadden moeten worden toont aan dat kwakzalverij en onzin verkopen ook onder intellectuelen schijnbaar een zuiverende en verlichtende werking heeft als het doel de middelen maar heiligt.

Laten we teruggaan naar de tijdlijn van Marc Arendsen, de Belgische jogger en rechercheur Vogelzang, zijn beschermengel in voor en tegenspoed, die pas in mei 2006 toen de jogger al langer verdachte was ten tonele verscheen om diens aanwezigheid op de vindplaats na middernacht te bevestigen.
'Ik zag wat jij niet zag of wilde zien'.
In Derksens boek staat dat de jogger tijdens een zeer lang verhoor op 19 oktober 2006 herhaaldelijk beklemtoonde dat hij op het internet alles over de zaak heeft gelezen. Letterlijk stond er in het procesverbaal: "Ik volg natuurlijk op de voet alles wat er op internet gebeurt." Uit angst voor represailles of mogelijke repercussies hield de jogger op internetfora de Rijswijkse zaak bij zonder zelf actief te worden en deel te nemen aan een discussie en dat onder het mom van 'Je weet maar nooit of de moordenaar zich dan realiseert dat hij door hem, Marc Arendsen, de jogger, is gezien'. Pas toen hij thuis het 'foute' kenteken terug vond werden hij en zijn vrouw  minder bang voor de eventuele gevolgen van 'ik zag wat jij niet zag'. 
Na zijn ontmoeting met Anneke tijdens het nachtelijke joggen op 12 juli 2005 en zijn verhaal over hoe het kwam dat hij pas 'ergens begin september 2005' bij het doorlezen van de blijkbaar ongelezen kranten na de vakantie pas te weten kwam dat er langs één van zijn joggingroutes een moord was gepleegd, zullen we hier nader onder de loep nemen. 
Op zaterdag 16 juli 2005 vertrok de jogger met familie met de camper naar Frankrijk. Op dinsdag 19 juli 2005 vloog de jogger alleen terug naar Nederland vanaf het vliegveld van Genève. Dan is er in de media al melding gemaakt van haar vermissing en zullen de kranten op de deurmat of in de brievenbus gelegen hebben. De vondst van het lichaam op 22 juli 2005 en de dagen daarna werd regionaal en landelijk nieuws.
Op zaterdag 23 juli 2005, dus één dag na de vondst van Anneke's lichaam bij het Jaagpad, vloog de jogger weer voor een weekend naar Genève om van daaruit weer naar hun Franse vakantiehuis te gaan waar zijn familie was achtergebleven. 
Op dinsdag 26 juli 2005 vloog de jogger weer terug naar Nederland. Weer ongelezen kranten, niet naar het journaal of de regionale TV West gekeken voor nieuws. Ook op de werkvloer of van buren blijkbaar geen verhaal over de vermissing en dood van Anneke gehoord.   
Op zaterdag 30 juli weer naar Frankrijk, maar nu voor langere tijd. Een maand in elk geval. Bij terugkeer was de stapel kranten aardig wat groter geworden. Nog steeds, volgens zijn verklaring, wist hij niet wat er op het Jaagpad was gebeurd. Wel wist hij dat zijn tas die hij vergeten had mee te nemen, was gestolen door een insluiper  tijdens  zijn afwezigheid. Die tas werd door kinderen teruggevonden bij een speeltuin in Rijswijk. 
Dus ergens begin september gaat de jogger de stapel kranten doornemen en stootte hij, zoals hij letterlijk verklaarde, op die vermissing en moord op Anneke bij het Jaagpad en dat zette de jogger aan het denken. Maandagavond .....Jaagpad...  toen kwam de klik omdat het tot hem doordrong dat maandag zijn jogging dag was
Via internet vond de jogger de afbeelding van het T-shirt met de tekst 'MEN'. Dat was de tweede klik die hij in dit bewustwordingsproces kreeg. Ook haar kleding was toen al gewassen en aan het kijkerspubliek getoond. Dus begin september begon zijn actieve zoektocht naar informatie op internet. Wel lullig was dat hij niet meer wist waar hij het briefje met daar op het kenteken, dat hij onthouden had, lag.
Op 21 september 2005 meldde de jogger zich met een 'foute' tijdlijn.
Of het werkelijke een 'foute' tijdlijn was is nooit uitgezocht. Het was de jogger die de tijdlijn veranderde. Dat de Belgische getuige en later verdachte in juli 2005 niets over de verdwijning heeft gelezen of gehoord is nogal opvallend.
Op 16 juli vertrok hij met de camper en zijn familie naar Frankrijk. Daarna dus twee weekenden heen en weer vliegend naar zijn vakantiebestemming en in de tussenliggende dagen in Den Haag. Nergens staat in het boek beschreven of hij
's avonds nog aan het joggen geweest is en nog de route langs het Jaagpad heeft gelopen. Als dat zo was dan kan hij in elk geval vanaf dinsdag 26 juli de kaartjes van medeleven gezien hebben. Dat was op de kruising Jaagpad-Tinbergenstraat. 
Als maandag zijn joggingdag was, zoals hij beweerde en op alle andere weekdagen hij dat niet deed, dan is hij ook niet bij het Jaagpad geweest. Behalve als zijn auto nog op de Tinbergenstraat geparkeerd stond, want het is nog steeds niet duidelijk of die accutest een auto of de camper betrof, waarmee de familie op zaterdag 16 juli 2005 mee naar Frankrijk ging. Dat hij geen enkele krant las toen hij alleen thuis was is ook vreemd. In het Haagsche was de verdwijning en dood van Anneke bijna dagelijks in het nieuws. Dat Derksen daar geen enkele aandacht aan heeft besteed is absurd. Daarom lijkt zijn lange pleidooi over de betrouwbaarheid van de jogger een witwasoperatie om de afwezigheid van Rodney op het Jaagpad aan te tonen. 
Dat de veroordeelde 'moordenaar' wel op het Jaagpad kan zijn geweest is natuurlijk niet uit te sluiten met twee vreemde getuigen die verwikkeld zijn in een 'ik zag wat jij niet zag of wilde zien' waarnemingsspel op hetzelfde moment.  
De auto die de jogger zag en daar minimaal 20 minuten heeft gestaan is niet gezien door de rechercheur toen die wel de jogger op korte afstand voorbij zag komen. De jogger verklaarde dat de binnenverlichting werd uitgedaan toen hij er langs liep.
Zelfs dat zag Vogelzang niet. Die heeft daar geen auto zien staan. Wel zag hij de 'verwilderde' man in een lange beige jas met ceintuur. Zelfs de vouwen in de broekspijpen zag hij. Een rechercheur met de ogen van een uil die een man met piekerig haar en een 'Indonesisch' uiterlijk tweemaal uit de bosjes zag komen bij de bocht met de Limpergstraat. Dat is een paar honderd meter verderop bij de vindplaats van het lichaam. Misschien was die man wel een [ouder] familielid van Lifan als Vogelzang dat verhaal niet uit zijn duim gezogen heeft en wel op het Jaagpad rond middernacht langere tijd heeft rondgehangen.
Dat de rechercheur iets cruciaals heeft verzwegen is zeer aannemelijk. Dat hij zelf de moordenaar of vinder van de persoonlijke spullen van Anneke kan zijn is ook niet uit te sluiten. In juli 2006, een jaar na haar verdwijning, zijn er door de politie 1500 sms'jes verzonden aan mensen die op 11 juli 2005 in de buurt van het Jaagpad waren geweest. Daar kwamen zeven reacties op maar leverde geen belangrijke  informatie op. Later werden dus ook nog 29.000 sms'jes verstuurd aan mensen die ook de treinroute [ de zendmasten] van Anneke volgden. Ook geen resultaat. 
Bij het 'Manga'team was maar één getuige bekend die 'meende' dat hij Anneke had gezien. Dat moet wel de jogger geweest zijn. De Belgische man die van getuige ook verdachte werd, maar door de aanhouding van Rodney Pieper in 2008 tot een  'onbelangrijke' getuige werd bestempeld. Een getuige waar Derksen een heel hoofdstuk over schreef. Of de jogger misschien de informant met de alias 'Jeroen' was, is voor Derksen oninteressant. Vogelzang verklaarde alleen dat hij dacht dat de jogger de 'Jeroen' was toen die als jogger recht op hem afkwam lopen.   
Er is nooit een oproep gedaan of iemand een man op een fiets bij het viaduct of op het Jaagpad of omringende straten heeft gezien. Er heeft zich dan ook niemand gemeld die de rechercheur of iemand anders op een fiets heeft gezien. Beide getuigen zagen wel enkele auto's, waarbij Vogelzang precies wist welk type en hoeveel inzittenden erin zaten. De jogger zag nog een man met een hond. Die is ook nooit als mogelijke getuige in beeld gekomen. Die waarnemingen werden ook pas bekend nadat eind september 2005 de jogger en pas in mei 2006 de rechercheur zich hebben gemeld als belangrijke getuigen. Dat Vogelzang de jogger met 'donker' haar beschreef als een lange man met golvend blond, naar achteren gekamd, haar is ook opvallend. Die jogger was hem opgevallen verklaarde de rechercheur. Dat is niet verwonderlijk op dat late uur. Dat de 'Japans' ogende auto hem niet is opgevallen is, zoals gezegd zeer uitzonderlijk. Een blinde vlek in zijn geheugen waarschijnlijk. 
Derksen heeft uitgerekend dat de jogger zo'n 12 minuten nodig had om joggend met 10 km per uur van zijn huis tot op het Jaagpad te komen. Meestal ging hij 5 kilometer joggen. Dus ongeveer een half uur. Of hij ook direct naar het Jaagpad is gelopen weten we niet. De schrijver ging daar wel vanuit. Hier gaan we er vanuit dat de toen 46 jarige Belg in een rustig drafje na een lange dag al joggend via het Jaagpad naar zijn in de Tinbergenstraat geparkeerde auto/camper is gelopen voor de accutest die langer duurde dan hij in eerste instantie vertelde. 
Hier nemen we aan dat de jogger bij een snelheid van 8 à 9 km per uur in elk geval ongeveer twee kilometer heeft afgelegd tussen 00.25u [vertrek huis, eerst computer uit om 00.20u en dan omkleden, vgls. Derksen duurde dat 3 minuten, kan ook wat langer zijn natuurlijk]  en zijn verschijnen rond 00.40u op het Jaagpad, waar de rechercheur hem zag. Daarna dus richting auto/camper waar hij niet 5 maar zo'n 10 minuten bezig was volgens zijn laatste afgelegde verklaring. Dan is het dus ongeveer 00.50u toen hij op de terugweg Anneke zag lopen.
Derksen heeft op zijn tijdlijn 00.40u staan. Dat moet ook wel, want anders sluit het niet aan bij het bedachte tramlijn scenario van de politie. Er is echter niemand in of uitgestapt op halte Vlietbrug rond 00.30u. Dat was de laatste tram.
Marc de jogger kon door aanpassing van zijn tijdlijn Anneke gezien hebben en rechercheur Vogelzang kon door zijn verhaal dat hij te laat van huis ging om op tijd bij het Jaagpad te zijn voor de ontmoeting, zeg maar 'blind date' met 'Jeroen' zijn tijdlijn oprekken om de jogger te zien. 
Als we zijn eerste verhaal over maandagavond eerst aan het joggen en om 22.58u de computer aanzetten omdraaien, dan zou na verzending van een laatste email zijn vertrek van huis ongeveer 23.03u zijn geweest. Dus niet op dinsdag aan het joggen, maar op zijn gebruikelijke, volgens eigen zeggen, joggingdag, de maandag, maar dan laat op de avond in het donker. Of hij altijd in het donker aan het joggen was, valt zeer te betwijfelen  Dan dus 12 minuten joggen naar het Jaagpad, ongeveer, met omkleden, om 23.15u en hij valt binnen de tijdlijn van Vogelzang die eerst verklaarde dat hij tussen 23.00u en middernacht met een onbekende man, ongeveer 30 jaar en ook lang, had afgesproken. In zijn verklaring gaf hij niet aan of hij zelf die afspraak regelde of dat de onbekende Jeroen hem op één of andere manier benaderd heeft. Onderzoek naar de rechercheur heeft niet plaats gevonden na zijn aangeleverde informatie. Ze hebben hem gehoord. Of zijn vrouw ervan wist is nog maar de vraag.
Rond 23.15u kunnen beide getuigen al op het Jaagpad geweest zijn. Marc Arendsen, een Belgische jogger met een diplomatieke status, zoals in Derksen's boek staat en een rechercheur op een fiets. Als de camper de plek was waar ze elkaar troffen of toch gewoon onder het viaduct zoals Vogelzang verklaarde is beide mogelijk. Dan is er geen nachtmerrie-scenario. Ook niet na het gedoe met de accu dat zo'n 10 minuten duurde. Dan is het 23.30u of iets later. Geen Anneke, geen verlichte auto, geen wegduikende inzittende van vermoedelijk 'buitenlandse' komaf, geen verwilderde gebochelde man. Geen moordenaar te bekennen.
Dat haar lichaam daar na middernacht gedumpt kan zijn is daarmee veel waarschijnlijker geworden. Als Lifan betrokken was bij haar dood en pas na 23.00u of nog later uit Enschede is vertrokken om de plaats delict in te verwisselen voor een vindplaats aan de rand van Rijswijk op een afgelegen stille en makkelijk bereikbare locatie vanaf de A4, dan wordt ook duidelijk dat de tijdlijn wel als zijn 'waterdichte' alibi beschouwd moest worden. In zijn huis en auto is geen onderzoek gedaan. Geen kadaverhond die bij de matras de geur van de dood opsnoof.
Anneke, verdwenen na een laatste avondmaal bij Lifan, een 'Manga' vriendje, woonachtig in Enschede.
Voordat Rodney als vermoedelijke dader in beeld kwam, zat het onderzoek in deze zaak op doodspoor.  De Belgische jogger was volgens Derksen de enige getuige die Anneke op het Jaagpad heeft zien lopen. Dat die verdacht werd van betrokkenheid bij haar dood is logisch gezien zijn verwarrende verhaal. Het zou de schrijver/filosoof Ton Derksen en Ruud van Boom, de advocaat van de veroordeelde, hebben gesierd om alle afgelegde verklaringen van Ron Pieper, Marc de Jogger,  'Ali' de Kappaman en rechercheur Vogelzang integraal op internet te plaatsen om inzicht te verschaffen en het mogelijk te maken voor de lezers van zijn  boek om te kunnen beoordelen of de alsmaar veranderende verhalen van deze drie personen waar of onwaar zijn. 
Het geheugen van de jogger lekte in elk verhoor details die zowel waar als niet waar zijn. De ontkenningen en het alibi van de Marokkaanse handelaar met gevulde geldbuidel is daar ook een prachtig voorbeeld van.  En dan natuurlijk de 'geheime' missie van Vogelzang, de rechercheur die op 1 mei 2006 uit het niets opdook en verklaarde dat hij de jogger had gezien op een tijdstip dat hij volgens zijn eigen ingebrachte eerste tijdlijn zeer waarschijnlijk niet meer op het Jaagpad was, maar gewoon bij zijn vrouw in bed lag. Haar verklaring en die van de vrouw van de jogger zouden ook openbaar gemaakt moeten worden, anders kunnen we, als lezer, het boek van Derksen beter ' Dubbel Genaaid' noemen vanwege zijn witwasoperatie op dringend verzoek van Ruud van Boom, de advocaat die zich na de vrijspraak liet ontvallen dat het hem zou verbazen dat het OM in hoger beroep zou gaan.     
Het is Derksen die het 'onware' van deze getuige en tevens 'verdachte' witwaste om de afwezigheid van de veroordeelde Rodney Pieper aan te tonen. 
Die afwezigheid heeft hij helemaal niet aangetoond. Hij geloofde, op basis van berekeningen, dat zowel Marc Arendsen, de jogger als getuige en Rodney als verdachte niet hebben gelogen. Noch Ron Pieper noch zijn bestelbus waren op het Jaagpad gezien. Niet door de jogger, ook niet door Vogelzang. Verder waren er geen getuigen. Zelfs de man met de hond heeft zich niet gemeld. Misschien was dat ook diegene die de melding over de 'stank' bij de vindplaats deed.
Derksen weet dus niet of Rodney met zijn bus op het Jaagpad is geweest.
In het boek staat niets over de plek waar hij die nacht, na zijn bezoek aan het BP station en het gesprek met de Kappaman zijn bus parkeerde om te slapen. Volgens Rodney's verhaal had hij de spullen van Anneke van de Kappaman gekocht. Op welk tijdstip dat was weten we dus niet. Volgens hem bij de Strandweg in Scheveningen. Een plek waar de Kappaman als nachtbraker vaak heenging om een frisse neus te halen na datgene wat hij allemaal gedaan had en waar hij geweest was of als hij benauwd werd en niet kon slapen.
Over zijn alibi die maandagavond en na middernacht weten we niets. Het  tijdstip dat de mobiele telefoon van Anneke bij de Westduinweg tweemaal werd gebruikt is het eerste richtpunt op de officiële tijdlijn. Dat was pas om 02.13u op dinsdag 12 juli 2005. Nog geen 20 minuten later dook Rodney op bij het tankstation aan de Statenlaan. Niet lang daarna ook de Kappaman. Die heeft tot op de dag van vandaag ontkend ook maar iets met deze moordzaak te maken te hebben. 
We weten helemaal niet of Rodney via de A12 de stad is ingereden richting Scheveningen of de afslag naar de A4 nam en direct daarna de afslag Plaspoelpolder die uitkomt op de Diepenhorstlaan. Bij de eerste kruising van die laan kun je rechtsaf de Veraartlaan op. Dat is de laan waar tramlijn 17 langs komt en de halte Patentlaan is. Vlakbij de kruising waar lijn 17 de bocht omgaat is het begin van de Limpergstraat. De eerste en enige kruising in die straat is die met de Van Benthemlaan, die uitmondt in de  Tinbergenstraat aan de viaductzijde van het Jaagpad bij halte Vlietbrug van tramlijn 1.
De genoemde drie straten leidden alledrie naar het Jaagpad.
Daar was het vrij parkeren, net als bij het Jaagpad. De auto/camper van de jogger stond er ook. Daar kan Rodney's bestelbus ook ergens gestaan hebben. Die mogelijkheid wil Derksen, de witwasser, niet zien. Dat behoort tot het ondenkbare in zijn verhaal. Een gegeven dat verzwegen moest worden. Vogelzang is daar vermoedelijk wel een paar keer langs gefietst toen hij een rondje maakte in afwachting van Jeroen, de fictieve hoofdrolspeler in zijn verhaal.
Derksen heeft berekend dat Rodney rond 00.45u op het Jaagpad kan zijn geweest. Hij moest het verhaal van de jogger als 'aanwezige' op het Jaagpad witwassen d.w.z. vragen stellen waarvan de antwoorden in zijn 'natte' droom al op het witte doek onder zijn schedel verschenen. Het nachtmerrie-scenario van de Belgische jogger werd zijn ultieme droom-scenario.  De geilheid van de inbeelding triomfeerde en werd bekroond met een ejaculatie van oud zaad zonder zaadvocht. 
Derksen vergat in deze dat wijsbegeerte tot doel heeft,  gedachten, die als het ware troebel en vaag zijn, logisch te verhelderen. Hij vergat dat het ondenkbare van binnen door het denkbare moet worden begrensd.  
                                 

                                                        "RON PIEPER"
     
              DE 'ONWETENDE' OF DE 'GESLEPENE"

De eerste rechercheur die Rodney  als mogelijke dader linkte aan de moord op Anneke en het 'Manga' team daarover informatie verstrekte was Chris van der Garde van bureau Heemstraat. Volgens Derksen een politieman die een actieve rol in deze zaak speelde 
Zijn vriendin had hem die avond tijdens zijn dienst gebeld en gevraagd of hij wilde komen, omdat de nieuwe vriend van haar vriendin Wilma Eenink onverwachts bij haar moeder was langs gekomen. Zij belde de rechercheur op zijn werkplek, omdat Rodney, nadat hij had gehoord dat haar partner bij de recherche werkzaam was, nogal veel belangstelling in die zaak toonde wat ze zeer vreemd vond.
Chris verliet voortijdig zijn avonddienst en ontmoette dus Rodney op 25 oktober 2005. De volgende dag heeft hij daar een verklaring over afgelegd.
Pas op 28 mei 2008 is deze rechercheur voor de tweede keer gehoord. Dat was niet lang na de arrestatie van Rodney begin mei 2008. Daarin voegde, volgens Derksen,  Chris van der Garde een nieuwe editie toe aan zijn verhaal van 25 oktober 2005. Zijn geheugen lekte, net als die van Vogelzang, nieuwe details, w.o. dat Rodney op de dag van de vondst van het lichaam van Anneke op 22 juli 2005, op het Jaagpad was geweest. Dat bleek niet zo te zijn. 
Ook lekte uit zijn geheugen dat Rodney in oktober 2005 niet alleen had gezegd dat Anneke 'in het water was gevonden', maar ook 'in het bosperceel aldaar'. 
Tijdens zijn tweede verklaring zei deze rechercheur ook nog: 'Op mij, verbalisant, maakte 'Ron' een indruk van een meer dan normale belangstelling voor de zaak'. 
De officier van justitie noemde die 'absurde' belangstelling van Rodney voor het onderzoek later een bijdrage aan het bewijs dat hij bij de dood van Anneke betrokken was. 
Het rechercheteam heeft pas op 5 mei 2009  de bewaarde camerabeelden bij het BP tankstation aan de Statenlaan bekeken, maar wisten daarvoor nog niet dat de man die de chipknip van Anneke om 02.34u gebruikte Rodney Pieper was. Ook de Kappaman is toen niet geïdentificeerd als de man die vlak na hem de shop van het BP station binnenkwam en later een lange tijd bij zijn auto, een donkerblauwe VW Golf, met Rodney had staan praten. Dat was na 02.45u tot in elk geval 03.15u volgens Derksen. 
Op 27 mei 2008 kwam de telegraaf al met een link tussen Rodney Pieper en de moord op Anneke van der Stap. Daarbij speelde Harry Senior een belangrijke rol. Daarover later meer.
Op 13 mei 2009 werd Rodney Pieper als 'verdachte' aangemerkt en pas op 8 februari 2010 werd hij in zijn cel officieel aangehouden.  Daar zat hij al bijna twee jaar vanwege de dna-match met de aangetroffen 'spermadruppel' op het bovenbeen van Christel Ambrosius, die in januari 1994 vermoord werd gevonden in het huisje van haar oma.  
Het Jaagpad was voor Rodney dus geen vreemd terrein. Scheveningen ook niet, want daar kruisen de  tijdlijnen van Rodney en die van de Kappaman elkaar bij de Strandweg, waar, volgens het verhaal van de veroordeelde, een transactie plaatsvond waarbij hij 'vuile' spullen kocht van de Kappaman. Spullen die, dankzij Wilma Eenink, de ex-vriendin van Rodney, boven water kwamen en waarover de Telegraaf in 2008 publiceerde. De link tussen Rodney en Anneke werd daarmee bevestigd.
De Kappaman ontkende de deal, waarbij Rodney, behalve een harde schijf, USB- stick en pinpas met chipknip,  ook nog een partij dekbedovertrekken kocht. 
Over het tijdstip waarop die ontmoeting op de Strandweg in Scheveningen plaatsvond is geen duidelijkheid. 
Wie in het bezit was van Anneke's mobieltje, dat om 02.13u tweemaal gebruikt werd in het straalgebied van basisstation 12201 aan de Westduinweg, is ook niet duidelijk. Dat kunnen zowel Rodney Pieper, de Kappaman als een derde onbekende persoon zijn. Behalve het mobieltje is ook de laptop is verdwenen, net als de twee tassen en de overgebleven inhoud daarvan. 
Of Rodney, gezien zijn verrichte vastgelegde handelingen met 'vuile' spullen in de openbare ruimte, de Geslepene is, wordt door Derksen verworpen op grond van een reeks van waarschijnlijkheden. Hier is echter belangrijk dat hij wel degelijk meer interesse in de moordzaak toonde dan men normaliter zou verwachten als je als 'nieuw' vriendje bij vreemden op bezoek bent. Dan pas je je aan. Dat deed Rodney blijkbaar niet. 
We mogen ook gewoon aannemen dat hij in de nacht van Anneke's verdwijning, toen hij de chipknip op haar bankpas gebruikte, al wist van wie die pinpas was die hij, volgens zijn eigen verklaring, van de Kappaman had gekregen omdat die geen pincode had en er niets mee kon. De Marokkaanse handelaar gaf in een afgetapt telefoongesprek met ene 'Ali', een vriend, direct na zijn eerste verhoor al aan dat het 'vuile' spullen waren. De voorletters en achternaam van het slachtoffer waren bij beiden zeer waarschijnlijk bekend. Dat de Kappaman pas na Rodney bij het BP tankstation aankwam, kan erop duiden dat deze ontkennende kroongetuige diegene was die het mobieltje van Anneke testte op beltegoed niet ver van het tankstation. 
Een mobieltje en een laptop is goede handelswaar. 
De externe harde schijf, de USB-stick, de pinpas was werkelijk 'vuil' spul dat nog wat geld opleverde bij de Strandweg in Scheveningen. Dat de Kappaman dat spul kwijt wilde is begrijpelijk. Hij zal geweten hebben dat Ron Pieper naar het BP station zou gaan. Mocht dat zo zijn dan is niet Rodney maar de Kappaman de 'Geslepene' of in elk geval diegene die iemand onder de radar heeft gehouden.  Zijn zoon bijvoorbeeld of zijn vriend 'Ali'. Twee personen die wel in het boek worden genoemd, maar waarover verder eigelijk niets bekend is. De zoon zal nooit gehoord zijn, hoewel die met zijn vader op stap kan zijn geweest toen Anneke verdween. De zoon kan zelfs de 'Jeroen' van rechercheur 'Vogelzang' zijn geweest. Die kunnen beiden of één van hen de spullen bij het Jaagpad gevonden hebben in de tijd dat Vogelzang daar was en Jeroen daar toch ook geweest kan zijn, maar door de rechercheur dankzij ' ik zag wat jij niet zag' uit het werkelijke beeld is weggelaten.
Informanten worden door de politie beschermd vanwege hun dubbelrol. Daaruit zou geconcludeerd kunnen worden dat ook de Kappaman, eerst als getuige en daarna ook  als 'verdachte' met als advocaat Gerard Spong,  een beschermde status kreeg ondanks zijn ontkenningen en 'ongeloofwaardige' en leugenachtige verhaal over wat er zich tussen hem en Rodney afspeelde die nacht. Zowel de recherche als het OM vonden zijn verhaal vol ongerijmdheden zeer geloofwaardig. Over zijn gedrag was de Advocaat-Generaal in het hoger beroep lovend. De Kappaman had zich vanaf het begin controleerbaar opgesteld. De raadsheren vonden dat ook. Rodney Pieper was en wordt nog steeds gezien als de echte 'Geslepene'.  Niet alleen in Putten II maar ook in de Rijswijkse zaak.  Over de moord op Anneke wilde de Marokkaanse  Kappaman absoluut niet praten.  Waarschijnlijk ook uit angst voor represailles als hij de koper en verkoper van de 'vuile' spullen was en er nog een derde onbekende persoon, betrokken bij de dood van Anneke van der Stap,  in het spel is.
Ook Rodney, jogger Marc Arendsen, en getuige Linssen hadden last van eenzelfde soort 'angst'syndroom. Die laatste getuige, die zich op 13 september 2005 als getuige heeft gemeld, had één van de twee Marokkaanse jongens herkend bij Den Haag Centraal die Anneke lastigvielen.  Wie dat was heeft hij nooit meer willen vertellen. Hij kwam niet opdagen om daarover gehoord te worden. 
De dader is dus vermoedelijk een 'berucht' fantoom uit de Haagsche onderwereld.
 Of een informant met een killerinstinct.
 Mocht dat niet zo zijn dan is er altijd nog de verdachte Manga Boy uit Enschede.     


                                                     . Gerelateerde afbeelding
                                          

                                                                            


                   "Vrouwe Justitia"en haar eigen"doofpot-scenario"


         'Een volle Rijswijkse schouwburg'                                                                                


                                                                                                Afbeeldingsresultaat voor van der Sman, politie        

                                                                                               Ronald van der Sman & Tineke Kamps



In oktober 2005 ontmoette politieman Chris in zijn privétijd een man door wie zijn haren rechtovereind gingen staan. Later bleek zijn onderbuikgevoel perfect te kloppen. In de Rijswijkse Schouwburg werd deze ontmoeting nagespeeld in de tweede Politie Den Haag Exclusief, over de Rijswijkse zaak Anneke van der Stap.

Naast 700 belangstellenden – uit Rijswijk en andere plaatsen binnen de politie-eenheid Den Haag – was ook de familie van Anneke van der Stap onder wie haar vader aanwezig in de schouwburg. Burgemeester Michel Bezuijen van Rijswijk opende de avond. Onderzoeksleider Ronald van der Sman en officier van justitie Tineke Kamps namen het publiek mee in het onderzoek dat zich over ruim zeven jaar uitstrekte. De 22-jarige Anneke van der Stap reisde op 11 juli 2005 van Enschede naar haar ouderlijk huis in Rijswijk. Daar kwam ze echter nooit aan. Elf dagen na haar verdwijning werd haar lichaam op nog geen kilometer van haar woning gevonden.

Het publiek werd vanaf het moment van Anneke's verdwijning meegenomen in de zaak. Zo gaf specialist vermiste personen Judith Loewenthal tekst en uitleg over de aanpak bij vermissingen, toen en nu. Onderzoeksleider Van der Sman en officier van justitie Kamps vertelden hoe alle inspanningen geen zicht op een dader leken te brengen, tot er in 2008 een doorbaak in het onderzoek kwam.

Vreemde ontmoeting

Toen Ronald P. in 2008 voor de Puttense moordzaak, de moord op Christel Ambrosius, werd aangehouden, kreeg politieman Chris een foto van de verdachte onder ogen. Tot zijn grote verrassing zag hij dat dit dezelfde man was als hij in oktober 2005 had ontmoet. Op de bühne in de schouwburg werd de ontmoeting nagespeeld. Chris’ vriendin belde hem destijds op zijn werk op. Ze vertelde dat een ex-collega van haar moeder bij haar en haar moeder op bezoek kwam. Deze had haar vriend bij zich die zich Rob noemde. Chris’ vriendin vond hem zo eng dat ze Chris vroeg naar haar toe te komen. “Ik heb gezegd dat je bij de politie werkt. Kom maar hierheen, ik ben echt bang.“ Chris ging spoorslags naar zijn vriendin waar deze ‘Rob’ hem quasi nonchalant vroeg of hij iets van de zaak Van der Stap wist. “Ik werk bij de recherche aan De Heemstraat, niet in Rijswijk” antwoordde Chris wiens haren door deze ‘Rob’ rechtovereind stonden. Hij liet de vreemde ontmoeting vastleggen in het politiesysteem.

Alles uit de kast                                                                                                           

Behalve de bizarre ontmoeting zag het rechercheteam dat met de zaak Van der Stap bezig was, meer overeenkomsten tussen de Puttense moordzaak en hun zaak. Het onderzoek richtte zich nu ook op Ronald P. De collega’s haalden alles uit de kast. Zo werd het lichaam van Anneke opgegraven om alsnog te proberen een doodsoorzaak vast te stellen. Zonder resultaat helaas. Ook achterhaalden het onderzoeksteam P.’s bestelbusje in Nigeria en werd de tuin van zijn voormalige huis in Scheveningen afgegraven, beide eveneens zonder resultaat.

Chippen

Maar het beste bewijs kwam voort uit camerabeelden van een BP-station in Scheveningen die de recherche van Rijswijk destijds in juli 2005 al had veiliggesteld. Daar vlakbij stond een zendmast die Anneke's mobiel als laatste had aangestraald. De beelden lieten zien hoe P. chipt met het bankpasje van Van der Stap, een paar uur nadat hij haar heeft omgebracht. De verhoorbeelden van het moment waarop ze P. hiermee confronteren, waren indrukwekkend.

Andere scenario’s

Tegelijkertijd liep het team alle andere onderzoeksrichtingen uit, zoals tbs’ers die rond Anneke's dood met verlof waren. Door andere verdachten uit te sluiten, sloot het team het net verder rond Ronald P. Dit leidde uiteindelijk tot zijn aanhouding in 2010.

Worsteling

Tineke Kamps was als officier van justitie vanaf het begin bij de zaak betrokken. Het requisitoir was een worsteling, vertrouwde ze het publiek toe, omdat de doodsoorzaak niet gevonden was. Ze gebruikte de jurisprudentie van moord-zonder-lijkzaken voor haar motivering. Levenslang, luidde de eis van het Openbaar Ministerie in 2012. ‘Anneke was duidelijk de prooi van Ronald P., dus was het wat mij betreft voorbedachte raad.’

Hoger beroep

De rechtbank sprak Ronald P. echter vrij. De rechter vond Ronald P. weliswaar volstrekt ongeloofwaardig, maar achtte het bewijs toch onvoldoende wettig. In hoger beroep hanteerde het OM dezelfde aanpak. Het hof achtte doodslag bewezen, maar moord niet. P.’s veroordeling in de Puttense moordzaak werd meegewogen; voor de moord op Christel Ambrosius kreeg hij 15 jaar en 6 maanden. De maximale gevangenisstraf voor de feiten waarvoor P. was veroordeeld, was 20 jaar. Wettelijk moest het hof rekening houden met de straf die P. voor de moord op Christel Ambrosius uitzat. Daardoor was een hogere straf dan 4 jaar en 6 maanden niet mogelijk.

Blijf aan de boom schudden

Ook misdaadverslaggever Peter R. de Vries hield zich met de zaak bezig. Eind 2007 wijdde hij een tv-uitzending aan de zaak wat vijftig tips opleverde. De Vries gaf de tips aan het rechercheteam mee. Terugkijkend op de samenwerking vertelde De Vries hoe hij geen ‘open eindjes’ in het onderzoek heeft kunnen ontdekken. “Het is een schoolvoorbeeld voor andere onderzoeken. De volharding van de collega’s heeft tot de oplossing van deze zaak geleid.

Als je aan de boom blijft schudden, valt de dader er vanzelf uit.”                                   

                                  
                'De advocaat-Generaal in hoger beroep' 

                                                  Afbeeldingsresultaat voor Els koole,Openbare-aanklager           

                                                                                                         'ELS KOLE' 


               "Soms dacht ik: ik red het niet"
                      
Jarenlang blijft de dood van Anneke van der Stap onopgehelderd. Als eindelijk verdachte Ron P. in beeld komt, wordt hij door de rechtbank vrijgesproken. In hoger beroep doet advocaat-generaal 'Els Kole' de zaak. Zij blikt terug op haar zaak.
 Midden in de nacht wakker worden, en dan de slaap niet meer kunnen vatten. In de tijd dat de Haagse advocaat-generaal Els Kole werkte aan de zaak Anneke van der Stap, gebeurde dat wel eens. ‘Ron P, de verdachte, vond ik echt een enge man. En het was zo’n groot onderzoek, en zo’n naar feit.’
De AG, die werk en privé doorgaans goed weet te scheiden huivert in haar Haagse werkkamer. ‘Ik heb zelf kinderen die soms laat nog op pad zijn, en dan denk ik: stel dat mijn dochter...’
Als klein kind werd Anneke geadopteerd vanuit Indonesië, en in Rijswijk bij de familie Van der Stap opgenomen. Anneke tekende graag, studeerde en had een vriendenkring. Toen ze 21 was, overleed haar moeder na een lang ziekteproces. Anneke had veel in de verzorging van haar moeder betekend. Daarna pakte ze de draad van het leven weer op. Eind juli 2005 zou Anneke met haar familie naar Indonesië teruggaan; de vaccinaties had ze al gehaald.
Ze zal de reis niet maken.

‘Op 12 juli 2005 werd mijnheer Van der Stap ’s ochtends om een uur of tien gebeld door de HEMA in Rijswijk.’ Zo start Els Kole begin juli 2014 haar requisitoir in een zitting voor het gerechtshof. ‘Hem werd gevraagd waar zijn dochter Anneke bleef. Zij had die ochtend op haar werk moeten verschijnen.                                                       De heer Van der Stap wist dat zijn 22-jarige dochter de vorige avond laat uit Enschede had moeten komen, en was er van uitgegaan dat zij die ochtend vroeg gewoon naar haar werk was gegaan. Maar dat was dus niet zo.
Vroeg in de avond meldt hij zich bij de politie, die daarop een vermissingsonderzoek start. Er is dan geen enkel teken van leven meer van Anneke. Ook de dagen daarna niet. Tien dagen later wordt Anneke van der Stap dood gevonden in de bosjes bij het Rijswijkse Jaagpad langs de Vliet, ruim vijf meter van de weg af.
Tussen de Tinbergenstraat en de Limpergerstraat, ongeveer achthonderd meter vanaf haar woning.’

Levenslang geëist

Direct is duidelijk dat er sprake is van een misdrijf. Vanwege de plek, en ook vanwege de manier waarop het ontzielde lichaam wordt aangetroffen. In een tegennatuurlijke houding, haar bril beschadigd en haar kapotte rok naar boven geschoven.
Maar uitgebreid onderzoek levert jarenlang niets op. Na een review, en nadat
Ron P. is aangehouden als verdachte in de Puttense moordzaak, wordt aan de zaak opnieuw jaren gewerkt. Tijdens zijn detentie heeft P. aan verschillende gedetineerden laten doorschemeren meer van de zaak te weten. Bovendien bleek P. over spullen van Anneke te beschikken. Zoals een bankpas van Anneke waarmee hij in de bewuste nacht van 11 op 12 juli 2005 chipt. Dat wordt vastgelegd door een camera bij een Schevenings benzinestation.

We hadden een zwijgende verdachte

Maar op 28 september 2012 spreekt de rechtbank Ron P. vrij van de moord/doodslag (en veroordeelt hem enkel voor bezit van kinderporno). Het OM had levenslang geëist. Tegen de uitspraak gaan verdachte en OM in hoger beroep.       Met Els Kole als zaaks-AG.                                                                                         Het is een lastige zaak: ‘We hadden een zwijgende en liegende verdachte, er waren geen getuigen van het misdrijf, en er was geen spoortje DNA van P. aangetroffen op het lichaam van Anneke. Haar lichaam had tien dagen buiten gelegen en was al zwaar in ontbinding op een manier die alle DNA-sporen kapot maakte. 

Wekenlang bestudeert Kole het pleidooi van P.’s advocaat. ‘Die honderdtwintig pagina’s heb ik uitgevlooid. En soms dacht ik: ik ga het niet redden. Van de twaalf maanden die ik aan de zaak werkte, heb ik acht maanden gedacht: hoe kan ik in hoger beroep toch een succesvol requisitoir maken. Want het requisitoir van officier Tineke Kamps, dat was een knalgoed verhaal. Ik heb nooit gedacht dat de verdachte het niet gedaan zou hebben. Als ik van zijn onschuld overtuigd was geraakt, was ik niet tegen mijn geweten in gaan rekwireren. Dat tunnelvisie 'Kole' en haar team bepaald niet verweten kan worden, blijkt uit haar requisitoir.

 Alle alternatieve scenario’s die de verdediging van P. had opgeworpen, heeft ze aan de hand van het dossier doorgenomen en weerlegd. Anneke die een eerdere trein zou hebben genomen? Anneke die lastig zou zijn gevallen op station Amersfoort? Die haar bagage tijdens de treinreis kwijt zou zijn geraakt ?                                        De verdachte die om half één ’s nachts niet in de omgeving van Den Haag/Rijswijk zou kunnen zijn geweest? Iemand anders die Anneke zou hebben omgebracht ? Kole concludeert: “geen aanwijzingen voor”; “hoogst onwaarschijnlijk”; “klinkklare onzin”.

Twijfel

Het bewijs voor moord zat in het dossier, meende Kole. Het ging er “alleen” om een constructie neer te leggen die het hof kon overnemen. Bovendien komt Kole met een andere “juridische visie” dan de rechtbank eerder deed. ‘De rechtbank hechtte er veel gewicht aan dat de doodsoorzaak anatomisch, dus forensisch-technisch, niet vastgesteld is kunnen worden. Daar begon voor de rechtbank de twijfel. Ook al was het voor de rechtbank wel duidelijk dat Anneke door een misdrijf om het leven is gekomen, en vond de rechtbank het heel raar dat de verdachte die spullen van Anneke had. Maar wat het OM naar voren bracht vond de rechtbank niet voldoende. Dat moest ik aan zien te pakken.’

De AG bestudeert tal van zaken van levensberoving waarbij aan het lichaam van slachtoffers niet was op te maken welke dodelijke handelingen er precies waren uitgevoerd, maar waarbij het toch tot een veroordeling kwam. Acht van die zaken, (waaronder het “Maasmeisje” en de Arnhemse zaak “Moord zonder lijk”) bespreekt ze in een bijlage bij haar requisitoir. ‘In al die gevallen moet je het als OM hebben van de “redeneringen eromheen”. In de zaak-Van der Stap wisten, en weten, we nog steeds veel dingen niet zeker. We weten dat Anneke om twaalf uur ’s nachts aankwam op Den Haag CS. En we weten dat ze is gevonden. We hadden een verdachte die niet verklaarde, of loog. Dat had hij ook in de Puttense moordzaak gedaan terwijl hij toen wist dat er mannen onschuldig vast zaten.’
‘Aan de andere kant, we hadden ook heel veel bewijsmateriaal wél. De verdachte bleek na de dood van Anneke haar harde schijf, usb-stick, telefoon en bankpas te gebruiken – ja, dat was superstom.’

Kneep

Kole brainstormt met het opsporingsteam. ‘We hebben toen besloten om getuige  Van H. die met P. in detentie zat, samen met deskundigen te laten komen op zitting. Dat leidt ertoe dat de getuige verklaart en uitbeeldt wat Ron P. hem had verteld en voorgedaan: P. kneep het slachtoffer en kneep dóór. ‘In zijn bus’, zegt Van H., ‘heeft hij haar gewurgd. Met zijn duimen. Hij had haar van achteren vast, in de nekwervel. (...) De kracht die hij dan zet, dat laat hij dan ook op zijn gezicht zien: in zijn verbeelding is hij dan nog steeds aan het knijpen. Die gezichtsuitdrukking van hem kan jij niet op papier krijgen. Ze spartelde tegen. En op een gegeven moment wordt ze heel zwaar. Dan houdt hij haar nog langer vast. Hij is op zijn knieën gegaan. Zij leunt als het ware achterover. Hij is op zijn knieën gegaan en heeft haar nog een tijdje vastgehouden.                                                                                        Deskundigen verklaren daarop voor het hof dat het mogelijk is om iemand op die manier om het leven te brengen. En dat wurgen een manier van doden is die relatief vaak voorkomt bij seksuele delicten.                                                                              Van H. was slechts een van de getuigen tegenover wie P. zichzelf in meerdere of mindere mate had belast. Voor de rechtbank hadden die van-horen-zeggen verklaringen eerder niet voldoende gewicht in de schaal gelegd.                             Kole: ‘Maar alle getuigen verklaarden consequent, valide en betrouwbaar, ook op vragen van de verdediging. En hun verklaringen spoorden met de vastgestelde feiten in het opsporingsonderzoek.’

Benzinestation

Uiteindelijk houdt Els Kole het hof een uitvoerige bewijs- constructie voor, die ze samenbalt tot 25 kernpunten op drie pagina’s van haar requisitoir. Vijf punten daaruit: 

Punt 4: Bij sectie, radiologisch onderzoek en nader pathologisch onderzoek is een enkele aanwijzing voor geweld door wurging of strangulatie aangetroffen.

Punt 5: Vaststaat dat de verdachte regelmatig op de plek kwam waar het lichaam van Anneke is gevonden: het was namelijk zijn visstek, en hij had vlak daarbij gewerkt.

Punt 9: Anneke's telefoon maakte op 12 juli om 2.15 uur contact met een zendmast in Scheveningen.

Punt 10: Verdachte gebruikt 20 minuten later, om 2.35 uur, de bankpas van Anneke van der Stap, en weer tien minuten laten nog een keer. Op camerabeelden is te zien dat hij “chipt” voor de aankoop van een broodje en een ijsje bij een benzinestation in Scheveningen.

Punt 20: Tegen een getuige/medegedetineerde heeft verdachte juli 2010 (toen hij vastzat wegens de verdenking van de moord op Christel Ambrosius) onder meer verklaard dat hij merkte dat zij een maandverbandje droeg en schaamhaar had. Dat zijn feiten die kloppen met de tactische bevindingen en die niet eerder in de media bekend waren.

Opwelling

Levensberoving door Ron P. acht de AG bewezen. Maar is het doodslag? Of moord? ‘Voor moord moet je bewijzen dat niet “slechts” sprake was van een opwelling waarin het misdrijf werd gepleegd, maar dat voorbedachte raad meespeelde. P. heeft een áántal beslissingen genomen. Een aantal handelingen uitgevoerd. Dat moet langere tijd geduurd hebben. De verwurging op de manier zoals getuige Van H. daarover verklaart, is alleen dodelijk als dat langere tijd, minuten, duurt. Al die tijd had hij zich kunnen bezinnen en de gevolgen van zijn handelingen kunnen overzien. Dat geldt des te sterker nu rechtbank Zutphen, in de vergelijkbare zaak van Christel Ambrosius, voorbedachte raad van P. al bewezen had verklaard.’ Op 15 juli 2014 spreekt het hof zijn arrest uit. Het acht levensberoving door P. bewezen. 

Kole: ‘Nooit zal ik het moment vergeten dat het hof uitsprak dat het de doodslag bewezen verklaarde. Dat was de bevestiging van wat we al jaren dachten. Je hoorde toen de stilte. Ik heb me op de zitting ingetogen gedragen, maar van binnen sprong ik meters hoog: het is gelukt! Hij is het wel, de dader van de Rijswijkse zaak! Nee, dat is niet “mijn” succes. Zo heeft Tineke Kamps (de officier in eerste aanleg die nu op Sint Maarten werkt, red) gigantisch meegedaan. Tineke bleef meedenken en sparren over de zaak. Het “succes” ligt net zo zeer bij het team dat maar mee bleef denken en bij mijn collega’s die mijn gedachtenvorming hebben aangescherpt. En bij mijn teamleider, Lisan Wösten, altijd stand-by, een soort van buddy, super betrokken: heel belangrijk in zo’n zaak. Of misschien lag het wel aan P.’s advocaat, die tot mijn verbazing nagenoeg exact dezelfde pleitnota voorlas als hij in eerste aanleg had gedaan...’

Teleurstelling is er ook. Moord acht het hof niet bewezen. Ook bij meerdere opeenvolgende bewezen handelingen kan, zo redeneert het hof, nog steeds sprake zijn van handelen uit een opwelling. Daarom kan “levenslang” hier niet worden opgelegd. Ook een lange tijdelijke vrijheidsstraf is niet meer mogelijk. In beginsel kon P. veroordeeld worden tot een maximale gevangenisstraf van 20 jaar. Maar hij was op 17 september 2013 al onherroepelijk veroordeeld voor moord op en verkrachting van Christel Ambrosius. De feiten waarvoor hij nu veroordeeld wordt, vonden plaats vóór die veroordeling. Volgens de wet moet het hof dan rekening houden met de straf die toen aan de verdachte is opgelegd (15 jaar en 6 maanden). Daardoor kan het hof geen hogere straf opleggen dan 4 jaar en 6 maanden. Die straf legt het hof ook op. Het kabinet heeft overigens een wetsvoorstel ter advies naar de Raad van State gestuurd, waarin de rechter bij "meerdaadse samenloop" ruimere mogelijkheden heeft om een passende straf op te leggen.

De verdachte is inmiddels in cassatie gegaan bij de Hoge Raad. Het OM niet. ‘Juridisch-technisch was dat niet haalbaar. Het hof heeft de vrijspraak van de voorbedachte raad goed gemotiveerd in het juiste juridische kader. De Hoge Raad toetst niet op de feiten.’

‘Wat overblijft is een dubbel gevoel. Een succes voor het OM. Én een domper als het gaat om de strafmaat en de beperkingen van de wet.’ 

                                                                  -----------------------------------

Of het hofscenario in deze onopgeloste moordzaak ook 'de belichaming van een dwaling' is, zoals dat op deze website http://coldcases.yolasite.com is aangetoond in Putten II, is bepaald niet ondenkbaar na het onsamenhangende verhaal van de Advocaat-Generaal die de wetten van de logica aan haar laars lapte en een altaar te voorschijn toverde, een 'duvelskut' om de onschuldige te demoniseren en te offeren als een dwaalgast in de catacomben van de rechtsstaat. Het logische beeld van de aangedragen feiten is de gedachte en we kunnen ons, als een connectie denkbaar is, er een beeld van vormen. Het denkbare is mogelijk. Of iets waar is of onwaar geldt voor elk verhaal.                                                                                                 Dat de 'menselijke' tong van nature een 'gespleten' tong is, wordt  door het verhaal van 'Els Kole', zoals voorspeld, bekrachtigd. Het web van 'pathologische' dubbele bindingen, waarin het Manga-team, het OM en de Rechterlijke Macht op natuurlijke wijze in verstrikt zijn geraakt, kan alleen maar uitmonden in een versmelting van 'waar' en 'onwaar', waarmee men alsmaar weer aantoont dat 'waarheid' niet bestaat.

Ook het tweede vonnis is, net als in Putten II, een logisch gevolg van de eerste gerechtelijke dwaling in Putten I. Uit die doofpot ontstond bij de betrokkenen 'schuld' en de daaraan gekoppelde boetedoening. Die schuld is ingelost. Het boetekleed  kon eindelijk aan de wilgen gehangen worden.                                                              De 'Onwetende' uit Putten II achterlatend in een cel als de 'Geslepene' op een zinkende matras, mede dankzij het 'foute' pleidooi van zijn advocaat, Ruud van Boom.


        "Het laatste beeld uit Enschede"


                                                                 
                                                              Enschede, 11 juli 2005. maandagmiddag  om 17.54u


OM 18.00u droeg het slachtoffer dus nog geen T-shirt met opdruk en een rok of het  beeld hierboven is dusdanig onscherp dat het toch geen jurk is. Twee mogelijkheden die hier niet tot één gereduceerd zullen worden omdat we niet weten of ze nog extra zomerkleding had meegenomen. Het was warm zomerweer. Schone slips  en maandverband zal ze in elk geval vanwege haar ongesteldheid, bij zich gehad hebben.  
In aflevering 15 van het programma van Peter R. de Vries van 9 december 2007  [ You Tube] speelt een figurante de rol van het slachtoffer. Daar is een duidelijk beeld van de tekst op het T-shirt. Daar draagt 'Anneke' de draagriem op haar linker schouder. 
 Mocht Anneke de draagriem zoals hierboven is afgebeeld, gedragen hebben, dan zou het woord 'MEN' bij de rechter borst nooit zo duidelijk zijn geweest zoals de jogger verklaarde. 'Vergeten' details van een nooit uitgesloten 'verdachte' waar in december 2007 nog een tapverzoek voor  werd ingediend. De verdenking van het afleggen van meerdere 'leugenachtige' verklaringen is daarmee niet van tafel. 
Over de opvallende tas met lange draagriem heeft de Belgische jogger niets verklaard.
Wel is opvallend dat het door de jogger opgegeven foute kenteken van de 'Japanse' auto bij het Jaagpad ook gekoppeld was aan een witte auto. Dat was een Peugeot, waarvan de eigenaar een behoorlijk strafblad had. 
Men zocht naar een 'witte' bestelbus die pas om 03.30u die dinsdag 12 juli 2005 door een beveiligingsman was gezien op het bedrijventerrein bij het Jaagpad. Hij noemde zelfs een automerk: een Renault Kangoo. 
Allerlei details dus die ook de Manga Boy absoluut niet uitsluiten van betrokkenheid.  
Voor Lifan werd het op 11 juli 2005 fijn garen spinnen om aan mogelijke vervolging te ontkomen als we aannemen dat hij de moordenaar is. Hier is al aangetoond dat op grond van de officiële tijdlijn het lichaam van Anneke rond 00.30u op 12 juli 2005 bij het Jaagpad door hem en/of medeplichtige kan zijn gedumpt als de auto waarin ze werd vervoerd om 22.30u of daarna vanuit Enschede is vertrokken.
De vader van Anneke en haar zus wisten niets eens dat ze alleen op  zondagavond naar haar Manga Boy in Enschede was gegaan en ook niet waar hij woonde. Samen met vriendinnen is haar zus Marieke op zoek gegaan naar zijn woonadres, door bijna alle Chinese restaurants telefonisch lastig te vallen. De politie Enschede greep in vanwege de klachten die bij hen binnenkwamen vanwege hun telefonische acties. 
De vader, die dat weekend in juli 2005 bij zijn nieuwe vriendin in Duitsland was, heeft zelfs na de dood van zijn dochter Lifan verweten dat hij toentertijd niets van zich liet horen.  Anneke is op zaterdagavond vlgs' Harry Junior of pas op zondag 10 juli 2005 dus alleen naar Enschede gegaan. Het Manga clubje zou films kijken en computergames spelen. Dat haar vriendinnen op het laatste moment zijn afgehaakt en niet mee wilden werd haar waarschijnlijk fataal. Het beeld uit de supermarkt is gelinkt aan vlees halen voor de barbecue. Ook de vriendin van Lifan, die rond 19.00u die maandagavond voor de barbecue al weer wegging  was in de supermarkt, net als  de Manga Boy. Die middag hadden ze ook nog aan karaoke gedaan volgens de verklaring van Lifan. Van hem is in elk geval een DNA-greepspoor aangetroffen op één van haar laarsjes. 
Dat werd als niet relevant gezien, omdat Anneke bij hem op bezoek was geweest. Hier is dat detail wel relevant.  Zowel haar T-shirt als haar rok zijn na de vondst van haar lichaam, die in verre staat van ontbinding verkeerde, door de technische recherche nog wel bemonsterd. Helaas werden deze twee kledingstukken gewassen voor mediadoeleinden i.v.m. de opsporing. 

Aan de binnenkant van het maandverband ook zeer vage DNA - aanrakingsporen van een onbekende man. Op de rechtersok van het slachtoffer trof men een haar aan van een onbekende man waaruit ook een onvolledig mtDNA profiel te voorschijn kwam. 
Van ene Patrick, waarover Derksen verder niets heeft gemeld, is ook een onvolledig mtDNA profiel aangetroffen net als van de onbekende Mr. A.
In Derksen's boek wordt daar wel aandacht aanbesteed maar die sporen speelden geen enkele doorslaggevende rol in het proces. Dat van Lifan een dna spoor op een laarsje van Anneke is gevonden zal in dit scenario wel een rol spelen. 
Anneke heeft  zich die avond misschien omgekleed, misschien wel gedoucht of er zaten op die jurk, die ze misschien droeg tijdens het plegen van het delict,  zoveel sporen dat de dader die jurk heeft laten verdwijnen en vervangen door haar t-shirt en rok en die werden weer 'witgewassen' om Derksen de kans te geven het verhaal van Marc, de Belgische jogger aannemelijker te maken.  Dat hij het woord "MEN' zag wordt hier betwijfeld. Hij is de tegenspeler van rechercheur  Vogelzang in het schimmenspel 'ik zag wat jij niet zag of wilde zien'.                     
                                                      Afbeeldingsresultaat voor Rijswijk, het Jaagpad, Anneke van der Stap    
 
                                                                                 De vindplaats van het lichaam - 22 juli 2005


Behalve Lifan zal hier opnieuw ook ingezoomd worden op 'Harry Jr.' van der Stap, de adoptief zoon van Harry Sr. en oudere broer van Anneke. Hij was in het bezit van een witte bestelbus van het bedrijf waar hij voor werkte, een aannemersbedrijf. Net als zijn stiefvader Harry Sr. was ook Harry Jr. enige tijd 'verdachte'. Opvallend daarbij was dat hij op dinsdagmorgen 12 juli 2005 vanaf zijn werkplek, een locatie dichtbij de Westduinweg in Scheveningen, met zijn mobiel contact heeft gezocht met Anneke. Een locatie dichtbij de plek waar om 02.13u die nacht twee maal Anneke's mobieltje is gebruikt. Dat daar geen verbinding tot stand kwam kan een gevolg zijn van bellen naar het eigen nummer. Een geslepen moordenaar zaait verwarring of verricht handelingen die naar iemand anders als dader wijzen. De spullen die bij Rodney Pieper werden aangetroffen horen daar ook bij.  

Over Harry Senior werd in de uitzending van Peter R. de Vries over 'die verdenkingen nog het één en ander gezegd dat hier belangrijk genoeg bevonden wordt om vermeld te worden. Het 'Manga' team bekeek ook de mogelijkheid dat de dood van Anneke zich in de relationele sfeer kon hebben afgespeeld. Het denkbare toont het mogelijke. Stiefvader Harry Sr.  meldde zich namelijk bij het Jaagpad onder een valse naam. Die naam bleek van een rechercheur te zijn, waarmee hij contact had gehad i.v.m. de vermissing. Dat vond men verdacht. Datzelfde gold ook voor 'Harry Jr.' Hij wist wel dat Anneke naar Enschede was. De nabestaanden wisten echter niet zijn achternaam en ook niet zijn adres. Wel hadden ze hem gezien op de verjaardag van Anneke in februari 2005.

Tegen de misdaadverslaggever zei stiefvader Harry Sr. dat de politie alle mogelijkheden moest inschatten en onderzoeken. Voor hem was de 'verdenking' van de directe nabestaanden vanzelfsprekend. Zijn eigen verhaal over zijn gedrag als nabestaande werd geloofwaardig gevonden. Dat gold na onderzoek ook voor het verhaal van Harry Jr. De witte bestelbus is op zijn vrije dag buiten zijn medeweten om stiekem door het 'Manga'team onderzocht. Daarin vond men dat stuk blauwe stof, beschreven als stuk trui en het 'relevante' petje. Beide vondsten bevatten bloedsporen van een onbekende. Marieke, de zus van Anneke dacht dat de blauwe stof van het stuk trui de pyjama van Anneke geweest kon zijn. In het boek staat niet of de recherche nog nader onderzoek naar de mogelijke donor verricht heeft.  Wel een curieuze vondst onder de gegeven omstandigheden. 

Volgens stiefvader Harry Sr. is er grondig onderzoek gedaan naar zijn zoon, zijn andere dochter Marieke en hemzelf. Dat leidde allemaal tot een dood spoor. Of dat zo is zal nog moeten worden aangetoond, want in het ouderlijk huis is geen enkel onderzoek verricht. Dat was ook het geval bij Putten I in januari 1994 m.b.t. het ouderlijk huis van Bas, de broer van Christel Ambrosius, die op de andere website de 'Geslepene' genoemd wordt.           

Wie 'Harry Jr.' van der Stap op internet wil opzoeken komt uit op de van Vredenburchweg 8 in de wijk Welgelegen in Rijswijk. Vanaf begin januari 2011 is hij een éénmanszaak begonnen in Timmerwerk en onderhoud. De bedrijfsnaam is Harfa. Hier zal sowieso bekeken worden of Anneke Vanaf het CS niet gewoon met de tram lijn 17 is gegaan en bij de Van Vredenburchweg is uitgestapt en naar haar ouderlijk huis is gelopen. Haar vader was naar Duitsland dat weekend en wist niet waar ze zondagavond heen was gegaan. Ook haar zus Marieke wist niet dat Anneke Dat weekend naar een vriend in Enschede was. Zij had Lifan éénmaal gezien op de verjaardag van Anneke.  Wanneer Harry Sr. precies terugkeerde is niet bekend, maar vermoedelijk maandagmiddag. Dat er grondig onderzoek heeft plaatsgevonden volgens Harry Sr. is natuurlijk niet waar. Men heeft de witte bestelbus van Junior forensisch onderzocht, maar over doen en laten van Senior op maandagavond is niets bekend omdat Anneke toen nog in Enschede was en daarna, hoewel niemand haar daar op het perron of in de hal heeft gezien in de trein is gestapt op weg naar Den Haag.

Lifan en 'Harry Jr. zijn niet uit te sluiten als mogelijke dader. Maar ook de adoptievader niet als dader of als mogelijke medeplichtige bij het wegwerken van haar lichaam. Senior had toentertijd piekerig haar en kan voldoen aan de door Vogelzang beschreven verwilderde man die twee maal bij de oplegger uit de bosjes kwam, wiens gelaat eruit zag als 'Indonesiër in de winter'. Het was zomer en de informatie over de gezinssituatie van de familie van der Stap waarover Vogelzang kon beschikken of over gehoord had kan zijn beschrijving van die door niemand anders geziene persoon bij de vindplek aan het Jaagpad, hebben aangejaagd om Marc, de Belgische jogger te vrijwaren van verdere verdenking. Marc kan nog altijd zijn informant 'Jeroen' zijn geweest. 'Ik zag wat jij niet zag of niet wilde zien' is wat hen dubbel gebonden heeft in die nachtelijke uren voor en na middernacht.  

Opvallend is dat Peter R. de Vries in december 2007 wel de jogger als verdachte in de etalage zette, maar met geen woord repte over wat Vogelzang had gezien tijdens zijn 'geheime' missie bij het viaduct en het Jaagpad. Het lijkt misschien allemaal wat vergezocht, maar de dader kan wel degelijk een 'Geslepene' zijn. Ook Rodney  Pieper werd in het hofscenario in Putten II van een 'Onwetende' een 'Geslepene'. Een insluiper die erop los fantaseerde om aan vervolging te ontkomen.  Enscenering is ook in deze 'onopgeloste' zaak denkbaar. Ook de plaats delict kan ergens anders zijn dan men nu aanneemt op grond van de laatste tram die niet stopte op de halte Vlietbrug aan de Delftweg rond 00.30u. De vindplek is eerder een dumpplek dan een plaats delict.  

Het sectierapport leverde twee mogelijke doodsoorzaken op. Daar werd Rodney, de 'Geslepene' in Putten II, ook van verdacht en voor veroordeeld. Wurging en mechanisch inwerkend geweld bij de hals van het slachtoffer. Misschien was Anneke bewusteloos, of klinisch dood, net als Christel Ambrosius en besloot de moordenaar het zekere voor het onzekere te nemen. Daarbij komt, dat er dan, nu de persoonlijke spullen van Anneke niet werden aangetroffen, ook een mogelijke beroving in beeld zou komen. De gelegenheidsdader die weer in het niets verdween.

Hieronder een bericht toen het proces tegen Rodney Pieper, de 'geslepene' begon.  

DEN HAAG - 10 september 2012.[bron Omroep West]

Het blijft onduidelijk hoe de Rijswijkse Anneke van der Stap om het leven is gekomen. Het Openbaar Ministerie heeft twee experts laten rapporteren, maar die komen beiden met een andere conclusie, zo bleek maandag tijdens de eerste procesdag tegen moordverdachte Ronald P. Zowel wurging als het doorsnijden van de hals wordt genoemd. De experts zijn het met elkaar eens dat Anneke niet op een natuurlijke wijze is gestorven. 'Daarvoor zijn de omstandigheden te verdacht', citeerde de rechter een van hen. 

'De verdwijning, de plek waar ze is teruggevonden, de onnatuurlijke houding van haar lichaam, de rok die was opgestrookt.' Maar omdat het lichaam in zo'n verregaande staat van ontbinding was, moet volgens de expert de grootst mogelijke voorzichtigheid in acht worden genomen.

Een van de twee gaat ervan uit dat Anneke op haar buik lag en dat vervolgens haar hals is doorgesneden. Ze vindt wurging niet waarschijnlijk, omdat er volgens haar veel vocht rond het hoofd lag, waarschijnlijk bloed. 'Maar dat kan net zo goed ontbindingsvocht zijn', zegt de ander. 'Wurging is het meest waarschijnlijk', wijzend op aanwijzingen rond de hals. [ einde citaat]

             

Dat Rodney Pieper als dader werd uitverkoren is een gevolg van:

        "een samenzwering van idioten"  
     

Op 27 mei 2008 kwam De Telegraaf met een artikel waarin de vader van Anneke     Rodney Pieper als mogelijke moordenaar van zijn geadopteerde dochter aan het lezersvolk presenteerde.  In Derksen's boek is dat de eerste doorbraak in de Rijswijkse moordzaak. De tweede doorbraak is pas op 9 mei 2009 als de bewaarde camerabeelden van het BP-tankstation opnieuw door de politie bekeken werden. 

Dat Harry Sr. er toen al heilig van overtuigd was dat Rodney Pieper de dader wel moest zijn is niet zo bijzonder. Dat hij dat als directe nabestaande via de Telegraaf wereldkundig maakte is dat wel. Dat maakt hem en zijn adoptief zoon hier weer tot 'verdachten'. Dat het onderzoek in de relationele sfeer in 2005 niets opleverde gaf hem in elk geval de mogelijkheid om iemand als potentiële 'dader' aan te wijzen die in dezelfde maand mei 2008 aangehouden was voor de moord op Christel Ambrosius, dankzij een DNA match in de DNA-databank. 
Zoon Harry Jr. werd door 'paps' misschien ook witgewassen. Net als dat Lifan door een 'chat'sessie met een Manga-vriend werd witgewassen op de avond van Anneke's vermissing.  Over het feit dat de politie en het OM ook de Kappaman hebben witgewassen is geen twijfel meer mogelijk. 
Ook de nabestaanden van Christel Ambrosius werden in mei 2008 witgewassen met de arrestatie van de 'Onwetende'.  Die zeiden zelfs dat ze al heel lang wisten dat er nog een 'derde' dader' was. Diegene van wie de spermadruppel was. Sperma van de 'Onwetende' zoals Rodney Pieper in de rouwadvertentie werd genoemd.  De familie van Christel was er in 2008 nog steeds heilig van overtuigd dat de in 2002 in een herzieningsproces vrijgesproken twee van Putten I de twee andere daders waren.  De naam van de 'veroordeelde Rodney Pieper, de spermadonor, kenden ze al voordat Christel op 9 januari 1994 werd vermoord. 
De verklaring van de bewaker, die om 03.30u 's nachts een witte bestelbus vlakbij het Jaagpad zag, brengt Harry Jr. van der Stap en zijn stiefvader weer op de tijdlijn. Dat de getuige zich misschien vergiste m.b.t. tot het automerk van die witte bestelbus is voor ons geen reden Junior uit te sluiten van betrokkenheid.

Dat genoemde tijdstip is dus na de ontmoeting en het gesprek van Rodney Pieper en de Kappaman op het parkeerterrein naast het BP tankstation aan de Statenlaan.
Uitsluiten van mogelijke betrokkenheid van meerdere verdachten is het doel. 

Dat de Kappaman het mobieltje en de laptop in zijn bezit had toen er contact werd gemaakt met de zendmast 12201 is veel waarschijnlijker dan wat de openbare aanklager aan bewijsmateriaal aandroeg.
Dat mobiele signaal was om 02.13u op of bij de Westduinweg [basisstation Lindoduin] in Scheveningen. Zijn ex-vrouw woonde aan de Scholstraat 249. Daar kan de Kappaman met zijn blauwe VWGolf na de Strandweg langs gegaan zijn en in die straat hebben stilgestaan om de laptop en het mobieltje nader te bekijken of dat er iemand anders, misschien wel 'Ali' is uitgestapt, die misschien ook in die buurt woonde of anders de zoon van de Kappaman misschien wel. Diens moeder woonde daar nog steeds.  
De Marokkaanse 'heler' wilde of kon blijkbaar niet als eerste bij het BP station aan de Statenlaan zijn. Hij had nog wat te doen. Dat is begrijpelijk als je vlak daarvoor bij de Strandweg enkele 'vuile' spullen aan Rodney Pieper verkocht en een Fortis pinpas aan hem had gegeven, omdat de Kappaman daar zonder pincode niets mee kon.
Gezien zijn getraceerde handelingen in die nacht in de openbare ruimte is het zeer onwaarschijnlijk dat Rodney Pieper de moordenaar is. Dat de 'Onwetende' niets wist over een directe link met een moord die in diezelfde nacht van maandag op dinsdag plaatsvond is zeer aannemelijk. Hij was niet vies van 'vuile' handelswaar gezien zijn strafblad en de situatie waarin hij zich bevond. Geen huis, geen vriendin, slapen in de bus, baantje hier, baantje daar, het marktcircuit. Een sjoemelaar, een sjacheraar, een kruimeldief met in zijn achterhoofd de spermadruppel op het bovenbeen van Christel Ambrosius. Dat een geweldshandeling achter de voordeur jegens een toenmalige vriendin hem in Putten II de das omdeed  i.v.m. wettelijk verplichte DNA afname en hem in diezelfde tijd, vlak na zijn arrestatie, dankzij Harry Sr. en een journaliste van de Telegraaf ook linkte aan de moord op Anneke van der Stap, mede  dankzij Wil Eenink, die in het bezit was van de USB stick van Anneke, is algemeen bekend.
Dat de 'Haagsche Bluf' met betrekking tot het onderzoek in de moord op Anneke van der Stap, met Rodney Pieper als de uitverkoren dader, door de organisatoren van "Politie Den Haag Exclusief" werd uitgekozen om het volk meer inzicht in het onderzoek te verschaffen door niet alleen intern, maar dat ook in de Rijswijkse schouwburg over het voetlicht te brengen, is een voorbeeld van 'vuile' transparantie van laffe staatsdienaren. 
De organisatoren daarvan borduren voort 'op een al wat oudere interne traditie. Binnen de eenheid worden namelijk geregeld bijeenkomsten georganiseerd waar collega's elkaar bijpraten over bijzondere onderzoeken. Die bijeenkomsten wil de politie nu ook voor het grote publiek houden, om mensen te laten zien hoe de politie bij zo'n spraakmakend onderzoek werkt.'
Vuile transparantie oftewel o.a. verzwijgen dat Rodney Pieper erin geluisd is. Zelfs naar Nigeria afreizen om de bestelbus van Rodney te achterhalen, maar zwijgen over de cruciale rol van collega Vogelzang of die van de Kappaman, of Jeroen, een onbekende informant van de politie. En dan natuurlijk nog de jogger, de wegduikende man van misschien buitenlandse komaf in de auto op het Jaagpad en de verwilderde man met piekharen,wiens gelaat eruit zag als een 'Indonesiër met een winterhuid.
En Lifan en Harry Jr. niet te vergeten. En wat te denken van Mick, Patrick S. of de eigenaar van het 'foute' kenteken. Of de reeks 'onbekende' mannen van wie vage DNA sporen werden angetroffen.

Ook Marion, de ex-vriendin van Rodney Pieper, woonde in de Scholstraat, op nummer 237. Die relatie met haar werd echter al in augustus 2004 verbroken. Wil Eenink, de vrouw die de USB-stick van Anneke gebruikte, werd pas eind augustus 2005 Ron's nieuwe vriendin. Die woonde in de Jan van Houtstraat. Ook binnen het bereik van zendmast 12201.  Dat was ook de vriendin die bij het toneelstuk in de schouwburg van Rijswijk een rol speelde bij het toneeldebuut van rechercheur Chris van der Garde als diegene die bij Rodney Pieper onderbuik-gevoelens kreeg toen die op bezoek was bij de moeder van zijn vriendin en veel wilde weten over het onderzoek naar de moord op Anneke. Dat was op 25 oktober 2005.  Daarover heeft hij op 26 oktober 2005 een procesverbaal laten opmaken.  
Rodney Pieper werd door de politie en het OM beschouwd als de potentiële beller. De officier van justitie vond het gebruik van het mobieltje zeer incriminerend. Diegene die dat mobieltje in die nacht gebruikte moest wel de dader zijn. Dat kan dus ook de Kappaman geweest zijn, maar zijn verhaal was geloofwaardig en controleerbaar. Zijn tijdlijn is die van Rodney Pieper. Eerst de Strandweg en de 'deal' en daar na het BP station aan de Statenlaan.  Derksen schrijft in zijn boek dat er reden is te denken dat noch de Kappaman noch Rodney Pieper rond 02.13u binnen het aanstralingsdomein van zendmast 12201 waren. De auteur plaatst beide 'verdachten' op de Strandweg rond die tijd. Hier zien we dat als onderdeel van zijn witwasoperatie om Rodney's afwezigheid aan te tonen. Rodney kan de beller niet zijn geweest is zijn conclusie. En de Kappaman dus ook niet. 
Gewoon wetenschappelijke lariekoek omdat de schrijver het unfair en onredelijk vond dat Rodney Pieper als de potentiële beller gezien werd. Dat heeft Rodney ook aan zichzelf te wijten door te ontkennen dat de pinpas die hij gebruikte van Anneke was. Hij hield vol dat hij met zijn eigen pinpas in het BP station had gepind. Dat ontkennen en langdurig zwijgen werd hem zwaar aangerekend. 
Hoe lang beide mannen samen op de Strandweg waren en wanneer ze elkaar daar tegenkwamen is niet bekend. Was het toevallig of was Rodney Pieper door de Kappaman gebeld. Beide is mogelijk. Beide mannen kwamen pas jaren later als mogelijke verdachten in beeld, dus is er ook nooit onderzoek gedaan naar het mobiele dataverkeer. 
Rodney was volgens het vonnis diegene die rond 00.30u op het Jaagpad moet zijn  geweest. Niemand van de getuigen heeft zijn bestelbus en/of de veroordeelde daar gezien. Dat hoeft ook niet, omdat hij zijn bus ook op de Limpergstraat geparkeerd kan hebben. Aan de kant van de vindplaats bij het Jaagpad. Zowel de Tinbergenstraat, de Van Benthemlaan als de Limpergstraat zijn ook plekken om de bus gratis te parkeren om er te overnachten. De volgende ochtend moest hij weer aan het werk bij Selektvracht. Hij kwam er in elk geval niet om te vissen. 


             "Onderweg naar huis"

Of Harry Jr. misschien Rodney Pieper op 5 juli 2005 in het Tapasrestaurant 'Roy's Place aan de boulevard van Scheveningen, waar ook zijn zus Marieke werkte,  heeft ontmoet, toen hij daar in de keuken als afwasser een baantje had, is zeer onwaarschijnlijk gezien de verklaringen van de beide eigenaren van de strandtent. Op die datum, de verjaardag van Harry Junior, was Rodney al ontslagen.
Dat Junior de bedrijfsleider heeft gezien en gesproken is zeer waarschijnlijk. Dat was die aardige collega van zijn zus Marieke, die beweerde dat Rodney die avond Anneke had gezien en gevraagd had wie dat was. Die achteraf onjuiste verklaring wordt in dit onderzoek als een aanwijzing van mogelijke betrokkenheid van Patrick beschouwd. 

Feit is dat Junior in 2011 een eigen bedrijfje 'Harfa Bouw' in onderhouds- en timmerwerk begon. Aan de Van Vredenburchweg  8-02 heeft hij een eigen werkruimte, vermoedelijk achter de panden 8,10 en 12.  Ook Harry Sr. heeft  sinds 1982 een éénmanszaak in de automatisering business.
Dat Harry Jr. zijn zus Anneke belde op die dinsdagmorgen 12 juli 2005 is niet vreemd als hij zelf al gebeld was door zijn stiefvader. Indien dat nog niet het geval was, dan is te begrijpen dat er een verdenking ontstond, vooral vanwege de locatie vanwaaruit hij Anneke per mobiel probeerde te bereiken en het signaal op de zendmast aan de Westduinweg in Scheveningen werd opgevangen.  
Hier wordt, zoals al aangegeven, een mogelijke betrokkenheid echter niet uitgesloten. Marieke beschreef haar stiefvader bij Pauw & Witteman als een 'zeer bezorgde' vader. 
Of Harry Jr. een probleemkind was is onbekend. Hoe de familiaire verhoudingen door de jaren heen achter de voordeur waren is ook nooit ter sprake gekomen. 
'Ieder deed zijn ding' lijkt het meest waarschijnlijke. Wel maakte Marieke bekend dat hun moeder in 2004 na een lang ziekbed was overleden. Een ingrijpende gebeurtenis.

Om erachter te komen of het rechercheteam na 'grondig' onderzoek,  terecht heeft geconcludeerd dat betrokkenheid van directe nabestaanden een doodlopend spoor is en de dood van Anneke zich niet in de relationele sfeer kan hebben afgespeeld, is het noodzakelijk om ons te concentreren op het officiële  tijdlijn.
Daarin gaat men er vanuit dat Anneke om 23.53u op Den Haag Centraal aankwam en daardoor waarschijnlijk de één na laatste tram van 23.54u miste. Volgens de politie heeft ze om 00.14u vermoedelijk lijn 1 genomen, maar ook lijn 17 is niet uit te sluiten.  
Aangezien de familie van der Stap aan de Van Vredenburchweg in de wijk Welgelegen in Rijswijk woont, hoeven we niet tussen die twee te kiezen. Beide lijnen hebben een halte waar Anneke uit moest stappen om naar haar ouderlijk huis te lopen.  
Dit scenario richt zich op de mogelijkheid dat ze tussen de beide haltes en het ouderlijk huis iets is overkomen. Dat is nooit uitgesloten.
In Derksen's boek speelt dit scenario geen enkele rol. Hier wel, omdat uitsluiting van betrokkenheid niet alleen het Enschedese scenario waarin Lifan de hoofdrol speelde totdat de 'chat' sessie van 21.44u met 'Vincit' die maandagavond zijn alibi waterdicht maakte en de verdenking wegviel, weer in beeld brengt, maar ook het scenario waarin Patrick en Marieke een rol spelen .
 We hebben hier al aangetoond dat het mogelijk was dat  Lifan  met zijn witte Renault  tussen 00.30u en 00.50u bij het Jaagpad kan zijn geweest. Hier heeft de Chinese vriend van Anneke nog steeds de status van 'verdachte', omdat zijn alibi gelinkt is aan de treinreis. Opvallend is wel dat de politie en het OM en forensisch deskundigen aannamen dat Anneke waarschijnlijk bij het Jaagpad gedumpt was. 

De twee haltes waar Anneke normaal gesproken had moeten uitstappen met de laatste tram zijn voor lijn 1 de halte Haagweg/Herenstraat en voor lijn 17 de halte Burgermeester Elsenlaan/ Van Vredenburchweg.  Vanaf deze halte is het 300 meter naar haar ouderlijk huis. Vanaf de halte Herenstraat is het ongeveer 570 meter lopen. 
Op Google Streetview  kan men beide routes bekijken. Dat daar iets gebeurd zou kunnen zijn na middernacht is niet erg waarschijnlijk, behalve als er een bekende in het spel is.  Er is geen enkele melding binnen gekomen dat er iets aan de hand kan zijn geweest.  We hebben het hier echter over de straatkant van de panden waar de familie van der Stap woont. Dit onderzoek richt zich op de achterzijde waar een achteruitgang van het ouderlijk huis is.  Die uitgang ligt aan het Julialaantje.
De betrokken panden met de huisnummers 8, 10 en 12  aan de Van Vredenburchweg 
zijn al meer dan een eeuw in familiebezit. Begin 1900 woonde daar Adrie van der Stap, een beroemde operazanger, die op zijn Italiaans 'Vadesta' werd genoemd.  Vadesta,  woonde aan het begin van het Julialaantje in het huis met een klein klokhuis op een lange schoorsteen. Op deze historische Rijswijkse site kan men op een foto zien hoe het eruit ziet aan de achterkant.  https://fransholtkamp.files.wordpress.com/2013/06/wimvandenberguitgebreid-t-diverse-onderwerpen.pdf

Mocht Anneke niet via de voordeur maar via het Julialaantje achterom thuis zijn gekomen, dan zou juist daar iets gebeurd kunnen zijn. En als ze gewoon thuis is gekomen na middernacht via de voordeur dan hoeft ook niemand dat gehoord te hebben. Harry Sr. is nogal doof volgens Marieke en lag waarschijnlijk al op bed na een lang weekend in Duitsland bij zijn nieuwe vriendin.  Waar Harry Jr. woonde en sliep is hier niet bekend. Er is dus geen helder zicht op de situatie ter plekke. Om de aanwijzingen voor de verdenking van mogelijke betrokkenheid na onderzoek een dood spoor te noemen, wordt hier beschouwd als een te snelle conclusie. Er is in de huizen geen onderzoek gedaan. 
Hier is het een witte vlek op de tijdlijn. Er valt niets uit te sluiten. Ook niet in de relationele levenssfeer van de familie. Mocht er binnen iets zijn voorgevallen dat uiteindelijk leidde tot de dood van Anneke en de dumping van haar lichaam en persoonlijke spullen bij het Jaagpad, dan kan nieuw onderzoek naar die mogelijkheid nu niet worden ontweken.  De gedachte is een beeld van de werkelijkheid. Hier zoeken we naar haar logische vorm en samenhang om te weten of het waar of niet waar is.  Dat het mogelijk is kan onder de gegeven omstandigheden nog steeds niet worden uitgesloten. 
Dat de ingebrachte 'gedachte' overeenkomsten vertoont met de moord op Christel Ambrosius in 1994, brengt hier wel een huivering teweeg. 
Achter elke voordeur is een ander circus gaande, waarbij vele dubbele bindingen een nogal pathologisch karakter hebben. Dat kan toen ook in dit adoptiegezin het geval zijn geweest. 
Omdat we niets daarover weten, kunnen we ook niet weten of de aanname 'waar' of  'onwaar' is. Onderzoek daarna zal in die zin schier onmogelijk zijn geworden. 
Al helemaal als er zich wel iets heeft afgespeeld, want dan zal 'schone schijn' en 'de vuile was niet buiten hangen' de  mogelijk 'ware' toedracht voor altijd toedekken.      Dan zijn we terug bij stelling 7 van de filosoof Wittgenstein: 'over datgene waarover men niet kan spreken, daarover moet men zwijgen. Een familiegeheim dus. Iets wat verborgen moet blijven. 
Het enige wat dan nog resteert is liegen, draaien en verhalen verzinnen en indien noodzakelijk, veel verwarring zaaien. Al helemaal als het om alibi's gaat.  Ook de Kappaman gedroeg zich als een 'schizo' toen de moord op Anneke en de 'vuile' spullen ter sprake kwamen tijdens zijn eerste verhoor. Uiteindelijk kreeg deze criminele informant een vrijbrief.
Op de vraag of Harry Jr. ook een 'Geslepene' kan zijn, net als Bas Ambrosius, zal een antwoord moeten komen. Schuld en onschuld zijn onlosmakelijk verbonden en ten allen tijde inwisselbaar dankzij onze van nature 'gespleten' tongen. De geest is in zichzelf al een corrumperend orgaan.  Gelukkig is 'gedrag' ondeelbaar. Men kan niet op twee plaatsen tegelijk zijn.
 Of het hier geschetste beeld 'waar' of 'onwaar; is, moeten we met de werkelijkheid vergelijken. Dat Harry Jr. het Jaagpad e.o. kende is een vaststaand gegeven. In die zin zou het een logische dumplek zijn. Misschien moeten we op zoek naar een 'Indische' Nederlander met lange beige jas, een 'limpende' dwaalgast met een wintergelaat.  Iemand met een prothese en waarschijnlijk nog steeds piekerig haar die door rechercheur Vogelzang tweemaal bij de bosjes werd gezien en zo gedetailleerd door hem is beschreven. Misschien was deze overheidsdienaar wel de dwaalgast die bij het Jaagpad haar lichaam toedekte door enscenering van de vindplaats en de persoonlijke spullen aan Kappaman, zijn informant heeft doorgegeven of gemeld. Die zal de handelswaar met de meeste waarde voor zichzelf gehouden hebben om ergens in de Randstad of daarbuiten de winst op te gaan strijken. 
Ook op het Julialaantje was in de vorige eeuw al een jonge politieman actief die door de buurtjongens 'Zoentje' genoemd werd en achter oude vrijsters aanzat, zoals de link hierboven onthulde. Nu kan het omgekeerd zijn. Een rechercheur en een lieftallig Manga-meisje.  In elk geval iemands "Kawaiiness.    



        Enscenering van "daderschap"


Nu aangetoond is dat twee voormalige verdachten die status nog niet kwijt zijn, omdat ze allebei na middernacht op het Jaagpad geweest kunnen zijn, wordt ook in deze 'onopgeloste' zaak glashelder dat Rodney Pieper al geen enkel recht meer had op een eerlijk proces.
Twee strafzaken met de Rodney uit Putten, het geheime 'Schotse' seksvriendje van Christel Ambrosius, in de hoofdrol. Een tweevoudige moordenaar en misschien ook wel diegene die Maria van der Zanden, de 'vermoedelijke' kroongetuige in Putten I, op zaterdagmiddag 6 augustus 1994 van de aardbodem liet verdwijnen. 
Een seriemoordenaar dus die zijn vriendin mishandelde en DNA moest afstaan en al snel na zijn arrestatie in mei 2008 wist dat hij geen schijn van kans had om aan vervolging en veroordeling in beide zaken te ontkomen. De strop hing al los om zijn hals toen de enscenering van zijn daderschap op gang kwam.  
In de Rijswijkse zaak gaf Harry Sr., na de definitieve veroordeling wegens doodslag, aan dat hij deze moordenaar het liefst zou willen vierendelen.Toen de veroordeelde werd aangehouden en twee familierechercheurs dat bericht overbrachten stak Harry Sr. een dikke sigaar op. Of Harry Jr. onder de schedel toen een vreugdedansje maakte is bepaald niet ondenkbaar.
Het geheim zou en moest geheim blijven. Tot nu toe is dat nog steeds het geval. Dat in de huidige situatie daar verandering in zou kunnen komen is zeer te betwijfelen. 
Of dat 'geheim' door Harry Jr. gedeeld werd is nog steeds in nevelen gehuld, maar uitsluiten is niet mogelijk. Dat is weer een gevolg van de verklaringen van Marc, de Belgische jogger in september 2005 en van rechercheur Vogelzang in mei 2006. Die brachten Anneke bij de latere vindplaats aan het Jaagpad met ' ik zag wat jij niet zag' weer tot leven, vlakbij de halte waar niemand in of uitstapte, omdat de laatste tram van lijn 1 naar Delft daar om ongeveer 00.30u niet is gestopt.
Dat de zus van Anneke in 2010 tijdelijk naar het nest terugkeerde was te voorspellen. Pure noodzaak, want zonder haar aanwezigheid achter de voordeur zouden de 'pathologische' dubbele bindingen tussen Senior en Junior kunnen ontaarden. 
Op dinsdagochtend 12 juli 2005  belde een HEMA-medewerker naar het ouderlijk huis van Anneke omdat ze niet op haar werk was verschenen. Hoe laat men belde is hier niet bekend. Het zal rond openingstijd geweest zijn of misschien iets later. Haar adoptievader dacht dat ze zich had verslapen en is gaan kijken of ze thuis was. Dat bleek niet het geval. Daarna belde hij dus met Harry Jr. om te vragen of hij wist waar Anneke was.  Hoe laat dat was is ook niet bekend. Zijn adoptiezoon was aan het werk voor een aannemingsbedrijf in de buurt van de Westduinweg, waar 's nachts om 02.13u twee maal een signaal van Anneke's verdwenen mobieltje werd opgevangen. 
Harry Jr. heeft op die dinsdagochtend  in de buurt van die locatie ook geprobeerd Anneke te bellen maar zal geen verbinding gekregen hebben. Hoe laat dat was en of dat belletje al vóór het contact met Harry Sr. was, is ook niet bekend. Vaststaat wel dat de recherche zijn poging haar te bereiken 'verdacht' vond. Harry Jr. was de enige van de familie die wist dat Anneke op zondag naar Enschede was gereisd om bij Lifan te logeren en filmpjes te kijken. Daarna werden de nabestaanden als mogelijke verdachten beschouwd op grond van een scenario in de relationele sfeer.                     Achter de voordeur dus.  
Of Junior wist dat haar vriendinnen van het Manga-clubje niet meegingen en ze alleen zou gaan is is ook niet duidelijk. De naam van Anneke's Chinese vriendje kende hij blijkbaar niet, want pas op woensdag kwam Marieke, de oudere zus van Anneke, erachter hoe hij heette. Deze zus verklaarde dat ze Lifan éénmaal had gezien en wel op de verjaardag van Anneke. Marieke verklaarde ook dat haar adoptievader die maandagmiddag was teruggekomen uit Duitsland, waar hij zijn nieuwe vriendin had bezocht. Direct daarna zei Marieke dat haar vader in eerste instantie niet zag dat mijn zus ook thuis was. Volgens de oudste zus was haar vader een heel bezorgde man. Harry Sr. heeft haar dus die avond niet horen thuiskomen en wist dus blijkbaar ook niet dat ze in Enschede was. Hij dacht dat ze thuis was. Dat er geen contact is geweest tussen Harry Sr. en zijn zoon die maandagavond is natuurlijk mogelijk. Misschien woonde hij toen al op het Julialaantje nummer 1, waar volgens de telefoongids nu een H. van der Stap woont. Het kan iemand anders zijn met dezelfde achternaam. Dat laatste adres zou in beeld komen als Anneke met lijn 17 was gegaan tot aan de kruising met de Van Vredenburchweg. Maar, zoals al eerder aangegeven, dan zou ze moeten teruglopen naar het julialaantje als ze via haar broer, als die daar al woonde, naar huis wilde lopen. Uitsluiten kan nog niet. 
De tijdlijn in het scenario waarbij de directe nabestaanden van betrokkenheid verdacht werden, is zeer vaag. Dat Derksen blijkbaar geen inzage had in dat politieonderzoek duidt erop dat het scenario over een mogelijke moord in de relationele sfeer, niet in het strafdossier zat. Dat er aanwijzingen waren moet de auteur wel geweten hebben. Maar zijn tijdlijn is gebaseerd op 'Marc de Jogger' en Vogelzang  en het door de recherche bedachte spookscenario over halte Vlietbrug van lijn 1 bij het Jaagpad. Dat is allemaal na middernacht.
Harry Sr. zei in een interview, nadat gesproken was over de datum waarop Anneke is vermoord en haar grafsteen, waarop nog geen sterfdatum staat, dat hij dacht dat Anneke op 11 juli 2005 al om het leven werd gebracht.
In feite wijst hij daarmee naar Lifan als mogelijke dader, want zijn verhaal begon en eindigde op het station van Enschede, waar niemand hem in gezelschap van Anneke heeft gezien. Alleen een vriend van Lifan kwam hem 'toevallig' tegen in de stationshal, nadat de trein richting Den Haag CS om 21.27u was vertrokken. Dat werd een deel van zijn alibi met Anneke als een onzichtbare verstekelinge. Dat Harry Sr. het vreemd vond dat het Chinese vriendje van zijn dochter na de verdwijning niets van zich liet horen is te begrijpen. Haar zus Marieke benadrukte in een interview dat Anneke nog geen vriendje had gehad en dat ze ook nog nooit intiem met een man was geweest. Ze was dus nog maagd. En bovendien ongesteld. 
Lifan is daarom ook nog steeds niet uit te sluiten als mogelijke dader.   
 

       'Waarheid als maatschappelijke constructie'.

Een citaat uit een ander boek van Ton Derksen met de titel "De ware toedracht': 
'De waarheid is wat aan het eind van het proces besloten wordt. Het succes van deze theorie schuilt in het resultaat: een geolied lopende samenleving. De beslissing van de rechter is dan in dubbele zin de sluitsteen van een proces. Eerst sluit die beslissing het proces in de tijd vervolgens sluit de beslissing het proces ook af in de zin dat waarheid is gesproken. Een tegenwerping is dat men niet meer inhoudelijk kan vragen of de beslissing juist was. Diegene die schuldig wordt bevonden, is dan ook schuldig. Bovendien is de constructivistische benadering een gevaar voor de rechtsstaat. Het gezag van gewijsde brengt zekerheid, maar het garandeert geen recht.' [einde citaat]  

De abjecte enscenering van Rodney Pieper's daderschap was zowel voor Harry Jr. als voor Lifan en Bas Ambrosius een geschenk uit de hemel. Hier is eigenlijk geen sprake meer van een gerechtelijke dwaling. Dit soort dwalingen zijn de 'zwarte gaten' van de rechtsstaat geworden. Alleen op de rand ervan kan men nog informatie zien gloeien. 
Net als  bij de moord op Christel Ambrosius in 1994 kan ook bij de moord op Anneke van der Stap in 2005 de eer van de familie van der Stap, gezien hun lange Rijswijkse historie,  een belangrijke rol spelen.
 Een familiedoofpot is bepaald niet ondenkbaar, behalve als Harry Sr. gelijk heeft en Anneke al op maandagavond van het leven is beroofd. Op 11 juli 2005 dus.  
Dat de vader daarmee misschien Harry Jr. probeerde wit te wassen van vermeende betrokkenheid is logisch als zijn rol toch een andere was en de witte bestelbus, die 's nachts om 03.30u door een bewaker werd gezien in die buurt vol bedrijven bij het Jaagpad, zijn witte bus was. Of dat zo was zal niet meer achterhaald kunnen worden. 
Rodney Pieper zal zijn tijd uit moeten zitten. Met goed gedrag zal dat in 2023 zijn als de regels over vervroegde vrijlating niet gewijzigd of voorgoed geschrapt worden.
Dat zou trouwens tijd worden. Een misdadiger belonen omdat hij of zij achter tralies zich goed heeft gedragen door zich aan de omstandigheden aan te passen is ronduit belachelijk. 

              
              "Op zoek naar de eenvoud"

                                                       'Van Lifan Shiu naar het Jaagpad'


De laatste reis van Anneke van der Stap begon in Enschede waar ze in een supermarkt vlak voor zes uur op maandagmiddag 11 juli 2005 nog door een camera is vastgelegd. Ze droeg toen nog een jurk. Op de vindplaats bij het Jaagpad in Rijswijk droeg ze een korte rok en een T-shirt met opdruk. Of ze zelf van kleren wisselde of dat Lifan, als er iets is voorgevallen, dat gedaan heeft, weten we niet. Volgen we de officiële tijdlijn uit het politiedossier dan dook Anneke vlak voor middernacht weer op in Den Haag CS. Men nam aan dat het Anneke moest zijn die op de bestudeerde camerabeelden stond. Als het Anneke was dan vond het misdrijf plaats op dinsdag 12 juli 2005 en wel na middernacht.
Om 02.13u werd haar mobieltje twee maal gebruikt in de buurt van een zendmast [Lindoduin] bij de Westduinweg in Scheveningen. Om 02.36u gebruikte Rodney  voor de eerste keer de chipknip op de pinpas van Anneke in het BP tankstation aan de Statenlaan in Scheveningen. Dan verschijnt even later ook de Kappaman bij hetzelfde tankstation. Dat werd pas in 2010 langzaam duidelijk. 
De recherche koos voor tramlijn 1 van Scheveningen naar Delft als mogelijke route als ze bij Den Haag CS niet wilde wachten op lijn 17 en bedacht op grond daarvan een scenario dat Anneke rond 00.30u of iets later bij het Jaagpad had kunnen zijn. Daarbij werd gesuggereerd dat ze was ingedut of was afgeleid en pas bij halte Vlietbrug eruit is gestapt. Dat was niet het geval en kan dus niet waar zijn. 
Dat foute beeld van de werkelijkheid is weer verbonden met verklaringen van een getuige en later ook verdachte, Marc Arendsen, de Belgische jogger, die in september 2005 verklaarde dat hij Anneke na 00.30u nog levend had gezien en natuurlijk de rondfietsende rechercheur Vogelzang in mei 2006 die aangaf de jogger bij het Jaagpad rond dezelfde tijd gezien te hebben. Het al bekende 'Ik zag wat jij niet zag'. Dat laten we voorlopig rusten. 
Belangrijk is dat er wel geopperd werd dat er tussen het uitstappen bij de gebruikelijke halte van lijn 17 bij de kerk en de kruising met de Van Vredenburchweg of bij de halte Herenstraat van lijn 1 en haar ouderlijk huis iets gebeurd kon zijn.
Voordat haar lichaam op 22 juli 2005 werd gevonden is daar onderzoek naar gedaan maar leverde niets op. In de relationele sfeer werd later het gezin van der Stap grondig onderzocht, mede door het gedrag van Harry Jr. op dinsdagmorgen van zijn werklocatie bij de Westduinweg in Scheveningen, toen hij Anneke per mobiel probeerde te bereiken. Dat werd zoals we al weten, 'verdacht' beschouwd.
Na Lifan is Harry Jr. de tweede persoon die in dit onderzoek allebei nog steeds de status van 'verdachte' hebben. Beide zijn niet uit te sluiten op grond van Derksen's boek. Als we Anneke gewoon thuis laten komen dan vond het misdrijf plaats achter de voordeur van Julialaantje 1a. Dat is de achteringang. Een stuk verderop staat nummer 1. Die woning, waar geen H.van der Stap woont, is in 2017 omgedoopt in 1/A omdat het perceel is opgesplitst. Nummer 1/A is te koop aangeboden en verkocht met behoud van recht op overpad naar de achtergelegen tuin. Op het onbebouwde gedeelte zal nog een nieuw huis gebouwd worden. Dat zal dan Julialaantje 1/B worden. Om verwarring bij de lezer te voorkomen vermelden we dit. De 3 panden 8, 10 en 12 aan de Van Vredenburchweg en het pand Julialaantje 1a aan de achterzijde [ klik op link voor foto] zijn eigendom van de familie van der Stap. Bij de gemeente en het kadaster zal men hier informatie over kunnen inwinnen. Wij doen dat niet of die achteruitgang nu wel of geen huisnummer heeft.
Hier beschouwen het als een mogelijke plaats delict. Dat zelfde geldt voor de woonruimte, een studentenhuis, waar Lifan Shiu aan Anneke onderdak verschafte dat weekend.

Wat er achter die voordeur in Rijswijk gebeurd kan zijn is denkbaar. We kunnen ons een beeld vormen. Dat er iets gebeurd is kan men niet uitsluiten. Ook de politie deed dat niet. De sociaal-genetische dubbele bindingen binnen een adoptiegezin zijn zeer complex. Dat is bij deze familie zeer waarschijnlijk ook het geval. Dat Marieke, de oudere zus van Anneke en hun adoptievader zich hebben ingespannen om via publiciteit de moord op Anneke tot een oplossing te brengen, wil niet zeggen dat Harry Jr. niet betrokken kan zijn bij de dood van zijn jongste zus. Dat Anneke haar Manga-vriendje Lifan op haar verjaardag uitnodigde en op zondag alleen naar hem toe is gegaan, sluit een meer intiemere relatie niet uit. Haar oudere zus mag dat dan ontkennen, maar, net als de 'geheime' seksrelatie tussen Rodney en Christel Ambrosius, iets wat de adoptievader en stiefzus en stiefbroer niet mogen weten, zal verzwegen moeten worden. Qua genetica en sociale achtergrond verschillen ze onderling aangezien ze niet alle drie uit hetzelfde nest komen. Hier zullen we daar geen nader onderzoek naar doen. De mogelijkheid dat zich achter de voordeur iets heeft afgespeeld na thuiskomst van Anneke vlak na middernacht is een gedachte die nog niet afgegrensd kan worden.   
 In Putten II werd die seksrelatie als klinklare nonsens terzijde geschoven. In de Rijswijkse moord is het een directe naaste die op de televisie verklaarde dat Anneke nog maagd was en nog nooit intiem met een vriendje was geweest. Hier beschouwen we dat vooralsnog ook als aannemelijk. Of de politie Lifan gevraagd heeft naar een mogelijke seksuele relatie zal door een ontkenning aanvaardbaar gevonden zijn.
Een seksueel motief voor de moord moet verborgen blijven. Een ander motief zou kunnen zijn dat Harry Jr. dezelfde soort rol speelde als Bas Ambrosius. Ook daar waren concrete aanwijzingen dat er achter de voordeur dingen waren gebeurd die nooit meer zijn onderzocht, omdat in 2008 de donor van de spermadruppel werd gearresteerd. Dat 'schone schijn' bedriegt is een bekend verschijnsel.        
Jaloezie en de daaruit vaak voortvloeiende agressieve impulsieve gedragingen zijn ook niet uit te sluiten als mogelijk motief. 
De vraag is of Harry Jr. misschien ook een 'Geslepene' is. In elk geval is hij wel een enthousiaste schaker. Iemand die over complexe problemen en mogelijkheden moet nadenken om te voorkomen dat hij iets over het hoofd ziet. Dat zal hij, indien hij betrokken was bij Anneke's verdwijning en dood, ook gedaan hebben. 
Volgen we de officiële tijdlijn en beide tramlijnen 1 en 17 dan kan Anneke rond 00.30u thuis gekomen zijn. Op dat moment is, volgens Derksen's boek, Marc, de Belgische jogger met diplomatieke status nog aan het joggen tussen zijn huis en het Jaagpad/Tinbergenstraat waar zijn auto stond. Thuis sloot hij zijn computer af rond 00.20u. Rond 00.40u ziet rechercheur Vogelzang de jogger op zich afkomen en de Tinbergenstraat ingaan op weg naar de accutest die in elk geval 10 minuten duurde.
 
Roepen we een beeld op van een mogelijk misdrijf achter de voordeur na 00.30u om  de tijdlijn preciezer te kunnen vaststellen op basis van noodzakelijke en verrichte handelingen van de mogelijke dader uit de relationele sfeer, dan worden we geconfronteerd met een onsamenhangend beeld, waarin twee getuigen de hoofdrol spelen. Misschien wel een heel kwalijke rol. 
In dit 'denkbare' scenario zetten we deze twee 'onbetrouwbare' getuigen in de wacht. Dat er andere verdachten en scenario's zijn is al duidelijk gemaakt. 
Terug naar de achteringang van de drie panden bij het Julialaantje.
Daar situeren we een onderlinge confrontatie tussen slachtoffer en haar oudere broer die uit de hand liep zonder dat Senior of buren iets gehoord hebben.
Harry Sr. is die maandagmiddag, volgens Marieke, thuisgekomen uit Duitsland na een weekendbezoek aan zijn nieuwe vriendin. Hij was dus die avond en nacht ook thuis als zijn alibi "waterdicht" is. Hij wist blijkbaar niet dat Anneke naar Enschede was. Of er die avond nog contact was tussen Junior en Senior is te betwijfelen. Harry Sr. was, volgens haar zus, een heel bezorgde adoptievader. Of Junior er de gehele avond en nacht verbleef is, net als over het onderzoek naar de andere twee nabestaanden, niets bekend. "Ik lag te slapen' is een geliefd alibi om iets te verbergen. Het enige wat Junior wist was dat Anneke op zondag naar Enschede was gegaan en daar bij haar vriendje Lifan is blijven slapen. Het was tenslotte vakantietijd. 
Over de indeling van de panden en wie waar verbleef en sliep is niet veel duidelijkheid. Mogelijkheden genoeg in elk geval om ieders privacy te waarborgen en als familie toch onder 'hetzelfde' dak te leven.
In elk geval kreeg de vader op dinsdagochtend een telefoontje van de HEMA. Of Senior zijn dochter nog heeft gezien na middernacht is zeer twijfelachtig. Hij dacht de volgende ochtend na het telefoontje wel dat Anneke zich misschien verslapen had. Ze was er niet. 
    
Zijn zus Marieke woonde in Den Haag. Die is, volgens eigen zeggen, pas in 2010, voor de aanhouding van Rodney Pieper in zijn cel, weer teruggekomen op het nest. Dat was de dag dat ze 's morgens om 8 uur van haar werk kwam en de politie geen gehoor kreeg bij Harry Sr. die aan het pianospelen was. Men kwam er toen achter dat Marieke van der Stap niet lang daarvoor verhuisd was en weer aan de Van Vredenburchweg naast haar adoptievader woonde. De zus deed wel open. Toen werd later door Senior een dikke sigaar opgestoken. De 'vermoedelijke' moordenaar van Anneke was gepakt.
De nacht is dus in duisternis gehuld. Geen getuigen, geen meldingen, niets. Dat is het beeld totdat rond 03.30u een 'nachtwaker', naar hij later meldde, een witte bestelbus had gezien. Dat was opvallend rond dat tijdstip in een gebied met alleen maar bedrijven achter de bosschages langs het Jaagpad. Allemaal gelegen aan en  tussen de Limpergstraat, de Tinbergenstraat en de Van Benthemlaan.   
Terug naar een mogelijke plaats delict. 
Op de tijdlijn tussen de camerabeelden een paar minuten voor middernacht op Den Haag CS en de twee pogingen om 02.13u om met het mobieltje van Anneke contact met iemand te maken, liggen ruim twee uur. Die twee signalen werden opgevangen door de zendmast Lindoduin aan de Westduinweg. 
Voor de zaaksofficier waren die twee pogingen echter zeer 'incriminerend' bewijs tegen Rodney Pieper. Het verhaal van de veroordeelde in 2010 was dat hij bij de Strandweg in Scheveningen eerder die nacht de Kappaman was tegengekomen en spullen van hem had gekocht en nog een pinpas had gekregen, waar de handelaar niets mee kon zonder pincode.
De Kappaman heeft niet ontkend dat hij bij de Strandweg kan zijn geweest. Dat deed hij wel vaker in de nacht om uit te waaien. Verder ontkende hij alles wat Rodney  beweerde. Dat ze elkaar kenden wordt hier als een vaststaand feit beschouwd.  
Na zijn eerste verhoor in 2010, nadat hij via tips was opgespoord als de 'kalende' man bij het BP tankstation, sprak hij in een afgetapt telefoongesprek met ' Ali' over dat 'vuile' spul dat hij die nacht gekocht had. Dat ging in elk geval over de USB stick, de externe harde schijf van Anneke's computer en de pinpas, want die kocht Rodney weer van hem en dat ontkende de handelaar ten stelligste.  Over de overige verdwenen spullen van Anneke is niets bekend. 
Op de tijdlijn van dit 'eenvoudige' scenario zit er in elk geval een blinde vlek  tussen een mogelijk gepleegd misdrijf en de ontmoeting van de veroordeelde Rodney Pieper op de Strandweg, waar hij de 'vuile' spullen van de Kappaman kocht.  
Mocht er iets fataals gebeurd zijn in het ouderlijke huis aan de Van vredenburchweg dan moest Junior voorkomen dat in elk geval zijn familie hem niet zou verdenken. Er is een lijk en en er zijn persoonlijke spullen. In dit één-daderscenario koos de dader er voor om de persoonlijke spullen te laten verdwijnen of als 'vergeten' spullen ergens opzichtig te dumpen, zodat 'derden' het  zouden vinden en gezien de inhoud gewoon meenemen. Dat kan bij het Jaagpad zijn geweest. Twee mooie tassen, kleding, geld, een laptop, een mobieltje een USB stick en nog een externe harde schijf en haar pinpas, ov- studentenkaart  en identiteitsbewijs.
 Of Junior of iemand anders als dader hierbij betrokken was dan wist de dader na het misdrijf zeer waarschijnlijk wie ze was. Junior moet op zoek naar een locatie voor zowel de spullen als haar lichaam. Indien het misdrijf tussen 00.30u en 01.00u plaatsvond dan kan Junior de spullen daarna ook naar Scheveningen hebben gebracht.  Daar was hij overdag aan het werk in de buurt van de Westduinweg. Een zitbankje op de boulevard of bij de Strandweg zou een ideale dumpplek kunnen zijn. Even parkeren en gewoon iets achterlaten. De zgn. 'vergeten' opvallende spullen. De vraag of het de Kappaman was  die tijdens het uitwaaien de spullen vond of dat hij een potentiële dader is, die Rodney erin luisde door een uur later het mobieltje van Anneke tweemaal te gebruiken vlak voor dat ze elkaar weer zouden treffen bij het BP station wacht nog steeds op een antwoord. Het was in elk geval een zwoele nacht. 
Volgens Derksen's kansberekeningen zou Rodney vanuit Ermelo zonder stoppen al rond 00.50u via de A12 bij Den Haag CS of zelfs bij de Strandweg in Scheveningen kunnen zijn geweest. Dus ook bij zijn visplek aan het Jaagpad als hij na de A12 niet naar het stadscentrum is gereden maar de A4 op en dan direct de afslag Plaspoelpolder nam om op het Jaagpad uit te komen. Hij kende de omgeving goed. 00.50u was ook het tijdstip dat de jogger weer op weg naar huis was en rond die tijd Anneke van zeer dichtbij nog levend had gezien.
In dit scenario is Junior de 'vermeende' dader. Zijn doel is glashelder. Sporen wegwerken en behalve een tijdlijn construeren ook geschikte dumplocaties uitkiezen. Voor het lichaam  koos hij het Jaagpad. Net als Rodney kende ook Junior die plek aan de Vliet. Indien Kappaman een criminele informant van Vogelzang was, dan kende de heler en handelaar die plek ook. Dan begrijpen we ook waarom deze 'rondfietsende rechercheur begin mei 2006 verwarring stichtte met zijn zeer warrige verhaal over een afspraak met ene 'Jeroen' die in zijn melding qua beschrijving leek op de Belgische jogger maar nooit is komen opdagen. 'Ik zag wat jij niet zag of wilde zien'. 

Voor Junior was de aanwezigheid van beide getuigen op het Jaagpad tot 00.50u geen  issue. Of Anneke door verwurging was gestikt weten we niet. Ze kan ook in diep coma of klinisch dood zijn geweest. Een vergelijking met Putten II is dan niet vreemd. Daar werd na de verwurging ook met mechanisch geweld de halsstreek bewerkt. Bij de twee deskundigen in de Rijswijkse zaak was onderling onenigheid over hoe Anneke stierf. Één deskundig verklaarde dat het slachtoffer zeer waarschijnlijk gewurgd was en dat de aangetroffen vochtsporen door ontbinding van het lichaam waren veroorzaakt, terwijl de andere deskundige verklaarde dat het afkomstig was van bloed als gevolg van mechanisch geweld in de halsstreek. Beide handelingen kunnen zijn uitgevoerd. 
Dat de persoonlijke spullen als 'vergeten' spullen door Junior ook op het Jaagpad gedumpt kunnen zijn is een mogelijkheid, maar het risico dat ze daar de volgende ochtend  pas gevonden zouden worden en gemeld zijn of afgegeven op het politiebureau zou na de aangifte van de vermissing op woensdagochtend al direct belletjes hebben doen rinkelen. Dan was het lichaam van Anneke daarna al snel gevonden. Als de bewaker rond 03.30u de bedrijfsauto van Junior heeft gezien, dan moeten we er vanuit gaan dat rond die tijd ook het lichaam in de bosschages vlakbij de bocht  met de Limpergstraat is gedumpt. In de buurt rondtoeren en gezien worden zou de zaak alleen maar gecompliceerder maken. Dat zijn witte bestelbus werd gezien zonder verdere details is een risico dat een dader wel moet nemen. Dat het een afgelegen, maar goed bereikbare plek was, waar niemand woonde is duidelijk. Dat het lichaam daar elf dagen heeft gelegen, zegt al genoeg. Vanaf de achterkant van de bosschages, de Limpergstraat, kun je bij die bocht de auto parkeren en het lichaam snel verbergen en toedekken en indien dat noodzakelijk was, het beeld nog verder ensceneren. De rok omhoog, benen over elkaar, op haar zij gelegd, haar verbogen bril. Onder 'Chronologische & opvallende details' kan men de beschrijving van hoe ze werd aangetroffen nalezen. Dat de korte rok en haar T-shirt werden gewassen voor publicitaire doeleinden is werkelijk absurd te noemen. 
Of Junior zelf ook een auto had of die van zijn vader kon gebruiken is hier niet bekend.
Dat hij haar mobieltje om 02.13u gebruikte om dwaalsporen te creëeren en het apparaat daarna vernietigd of ergens gedumpt heeft blijft mogelijk. De laptop, de twee opvallende tassen en de overige inhoud daarvan, zijn dan de  zogenaamde 'vergeten' spullen. Geschikt als handelswaar. Dat wel. 
Om 05.33u verscheen op dinsdag 12 juli 2005 de zon weer aan de horizon. Die was op maandagavond om 21.57u onder gegaan. In de duisternis speelde zich deze moord af. 

Het één-daderscenario is daarbij tot nu toe het meest aannemelijke. Dat Junior die dader zou kunnen zijn is zeer wel mogelijk. Een schaker die ervoor zorgde dat zijn tegenspelers, dankzij de slimme inzet van wildvreemde Haagsche pionnen, geen schijn van kans meer hadden belastend bewijsmateriaal te vinden. Aanwijzingen waren er wel om een verdenking te koesteren en de witte bestelbus werd op zijn vrije dag stiekem forensisch onderzocht. Geen belastende sporen voor Rodney Pieper aangetroffen. Het Julialaantje als een doodlopend pad. Of ook Junior misschien nog maagd was in 2005 is niet uit te sluiten. Lifan is nu getrouwd en heeft een kind. Over een mogelijke relatie van Junior hebben we niets kunnen achterhalen.  Op internet naar hem zoeken leverde weinig informatie op. In die zin houdt hij zich schuil. Dat hij in 2011, nog voor het proces tegen Rodney in 2012, waarin hij in eerste instantie vrijgesproken werd,  een éénmanszaak begon en aan het Julialaantje 1a niet alleen woont maar ook werkt is voor dit onderzoek ook een opvallend gegeven. In dit eenvoudige scenario is dat ook de mogelijke [eerste] plaats delict.  Net als in de Puttense moordzaak het ouderlijk huis.                                                                
Dat Senior misschien een vermoeden had van mogelijke betrokkenheid van zijn geadopteerde zoon is niet uit te sluiten. Dankzij de pas in mei 2008 gearresteerde Rodney werden zijn tegenspelers w.o. ook zijn adoptievader in de jaren daarna volledig schaakblind en Oostindisch doof.  

Dat Lifan als mogelijke dader op soortgelijke wijze te werk is gegaan is hier al meerdere keren besproken. Enschede als plaats delict is mogelijk nu is vastgesteld dat ook hij na het invallen van de duisternis in zijn auto kan zijn gestapt om het slachtoffer na middernacht zonder getuigen [m.u.v. Vogelzang] langs het Jaagpad te dumpen.  De chatsessie begon om 21.44u op die maandagavond. Dus vlak voor zonsondergang. Aangezien niemand Anneke in gezelschap van Lifan, bij of in het station heeft gezien, gaan we zijn aanwezigheid tussen, zoals hij verklaarde, 21.00u en 21.35u, onderbrengen in zijn als potentiële dader bedachte plan om aan vervolging te ontkomen. Na het vertrek van de trein richting Den Haag via Amersfoort om 21.27u kwam Lifan nog een vriend tegen in de stationshal. Of dat hem als geschenk toeviel en zijn alibi daardoor deel van de officiële tijdlijn werd zou best kunnen. Er hingen, naar we maar aannemen, ook camera's, maar dat onderzoek door de Enschedese politie leverde blijkbaar niets op, want Anneke werd niet op de beelden teruggevonden. Of er informatie hierover is achtergehouden weten we niet. Dat de informatie-uitwisseling en relatie tussen de twee politie-teams stroef verliep is wel een vaststaand gegeven. Of men beelden heeft van die ontmoeting tussen Lifan en een vriend is helaas ook niet in het boek van Derksen te vinden. In elk geval zet iemand, zeer waarschijnlijk Lifan,  de computer aan om te gaan chatten of de computer stond nog steeds aan en begon de chatsessie. Een tweede punt op de tijdlijn. Hoe lang die sessie duurde was voor Derksen oninteressant en wordt dus ook niet in zijn boek vermeld.  Op een gegeven moment hield die sessie op en moest Lifan zijn plan verder ten uitvoer brengen. Zijn alibi maakte het mogelijk om in het nachtelijk duister met het slachtoffer in zijn auto naar Rijswijk te rijden. Op de andere tijdlijn zat Anneke in de trein. Er zijn ook bij zijn woning blijkbaar geen getuigen, niemand die iets opvallends gehoord of gezien heeft. De rit in de nacht naar Rijswijk via de snelwegen is maximaal 2 uur. Daar kan hij tussen 00.30u en 01.00u zijn aangekomen. Dus rond de tijd van 'ik zag wat jij niet zag'. Of Lifan de man van 'buitenlandse' komaf in de geparkeerde auto bij het Jaagpad geweest zijn is niet uit te sluiten.  Of Lifan de 'Indische Nederlander, die door rechercheur Vogelzang werd gezien en zeer gedetailleerd omschreven werd, kan zijn geweest is ook niet uit te sluiten. Een vermomming, gek loopje, een wat kromme rug, lange jas en piekerig haar en nogal vreemd gedrag is bepaald niet ondenkbaar. Hij kan Vogelzang zelfs op de fiets gezien hebben. Die bleef maar wachten op ene 'Jeroen' die vreemd genoeg niet is op komen dagen op een afspraak. Of Lifan nu gezien is of niet, het is hem in dit scenario gelukt door waarschijnlijk ook  persoonlijke spullen van Anneke achter te laten op een plek niet ver van de vindplaats. Misschien net als Junior gewoon in een plastic zak op een bankje langs de Vliet of onder het viaduct of op een bij de vindplaats geparkeerde roestige aanhangwagen. Vogelzang is een sleutelfiguur op het Jaagpad, of het nu waar of onwaar is wat hij begin mei 2006 al verklaarde. Dat Derksen de twee verklaringen van Vogelzang in deze zaak niet volledig in zijn boek heeft opgenomen is hem kwalijk te nemen, omdat ook Rodney rond die tijd op het Jaagpad kan zijn geweest. Een tekstanalyse daarvan zou waarschijnlijk meer onthullen over zijn geheime missie en vooral over wat hij verzweeg. Om een kans te maken bij een door de advocaat in te dienen herzieningsverzoek zullen er nieuwe feiten boven water moeten komen.  Zonder novum heeft zo'n verzoek geen schijn van kans. Dat geldt ook voor Putten II. Ook geen schijn van kans als er geen forensisch onderzoek bij oma's huis aan de Driewegenweg in Putten zal plaatsvinden om te zien of Maria van der Zanden, de verdwenen kroongetuige uit Putten [1994] , daar begraven is door de 'Geslepene'. 

De officiële tijdlijn bracht Anneke met de tram levend naar het Jaagpad, waar ze werd gezien door Marc, de Belgische jogger. De getuige die de tijdlijn alsmaar aanpaste om de politie ervan te overtuigen dat hij de laatste was die Anneke waarschijnlijk levend had gezien, maar haar niet om het leven had gebracht. Daardoor werd ook Vogelzang's zelf in elkaar geflanste tijdlijn elastisch, omdat hij in de buurt van de jogger moest blijven om 'Ik zag wat jij niet zag of wilde zien' in stand te houden. Hij zag de jogger op diens heenweg en de jogger zag op zijn terugweg Anneke. Dat speelde zich af op het Jaagpad tussen 00.30u en 00.50u.
 
Na Junior en Lifan kwamen nog andere verdachten in beeld. Mick, de jongeman die naar Engeland uitweek en de man met 'buitenlands' uiterlijk die gekoppeld kon worden aan het door de jogger onthouden en genoteerde achteraf 'foute' kenteken van de auto met bestuurder op het Jaagpad die door Marc werd gezien zowel op de heenweg als op de terugweg en er vlakbij heeft gestaan. Over de kleur van die auto of het merk weten we niets.  De jogger linkte het aan een Japans type. Vogelzang repte met geen woord over een auto op de plek waar hij de jogger op de heenweg op zich af zag komen. 
De twee verdachten, Mick, de Engelandvaarder en de eigenaar van het 'foute' kenteken hadden allebei een strafblad,  net als Rodney . Over een crimineel verleden van de Kappaman staat helaas niets in het boek van Derksen. Dat iemand, omschreven als een 'berucht figuur in de Haagsche binnenstad' niet geregistreerd zou staan is hier ondenkbaar. Hier gaan we er voorlopig vanuit dat hij de onbekende 'Jeroen' kan zijn geweest. De 'criminele' informant van rechercheur Vogelzang, waarmee hij in de eerste verklaring tussen 23.00u en middernacht een afspraak had. Volgens eigen zeggen was hij te laat op de fiets van huis gegaan en dus ook later op het Jaagpad onder het viaduct aangekomen. Dat hij zijn tijdlijn aanpaste aan die van de Belgische jogger en de officiële tijdlijn van de politie is, zoals al aangegeven, een relevant gegeven.
De Kappaman en zelfs zijn zoon zijn als mogelijke betrokkenen dus niet uit te sluiten. 
Gezien hun islamitische achtergrond en de ongesteldheid van Anneke en de vondst van maandverband , dat de dader pas tijdens het plegen van het misdrijf ontdekte, plaatsen we hier maar even een tekst waarin een antwoord komt op de vraag of de man volgens de islam seks met een vrouw mag hebben als ze menstrueert.   

Nee. Het is niet toegestaan in de islam om seks te hebben tijdens de menstruatie. De Koran zegt over menstruatie in sura Al-Baqara vers 222 : "En zij vragen u omtrent de menstruatie. Zeg (hun): "Het is iets schadelijks, blijft dus gedurende de menstruatie van de vrouwen weg en gaat niet tot haar in, voordat zij hersteld zijn. Maar wanneer zij zich hebben gereinigd, gaat tot haar in, zoals Allah het u heeft bevolen. Allah bemint hen, die zich tot Hem wenden en zich rein houden."
Wel mag je op andere manieren seksueel actief zijn gedurende de menstruatie zolang het vrouwelijk geslachtsdeel niet gepenetreerd wordt of aan orale seks wordt gedaan. Men mag tijdens de menstruatie alles met elkaar doen, behalve de vrouw oraal bevredigen en gemeenschap hebben met elkaar.


Haar ongesteldheid kan dus fatale gevolgen gehad hebben. Anneke was een makkelijke prooi als ze daar rond 00.45u wel op het Jaagpad was.
Over de moord op Anneke  weigerde de Kappaman ook maar iets te zeggen. Derksen beschrijft dat als een 'no go' zone voor de heler met de volle buidel. Als crimineel en berucht figuur kan hij in die schemerige wereld niet anders dan een pathologische leugenaar zijn geworden en mogelijk zelfs de 'informant' in deze zaak. Dat er nog een 'derde' persoon als mogelijke dader tussen kan zitten die in die nacht contact heeft gezocht met de Kappaman i.v.m. de verdwenen spullen, is zeer wel mogelijk. 
Dat zou ook zijn zoon kunnen zijn i.v.m. het mobiele signaal om 02.13u en het huis van zijn ex-vrouw bij de Westduinweg. Want we hebben ook nog getuige Linssen die bij het centraal station in den Haag Anneke had gezien met twee Marokkaanse jongemannen, waarvan hij er één herkende, maar zijn naam nooit heeft genoemd. Hier plaats ik de zoon van de Kappaman.  Als die nog bij zijn moeder woonde dan viel ook hij binnen het bereik van de zendmast Lindoduin en kan hij in het bezit van Anneke's mobieltje zijn geweest. Misschien vlak daarvoor van zijn vader gekregen, net als Rodney bij de deal aan de Strandweg in Scheveningen de pinpas er 'gratis' bij kreeg omdat de handelaar daar zonder pincode niets mee kon. Bij zijn verhoor in 2010 verklaarde hij ook dat, als hij een pinpas van een vreemde vond [!], hij die altijd naar de politie zou brengen. Misbruik ervan maken was niet zijn ding. Weggeven schijnbaar wel. Zelf noemde hij het 'vuile' spullen. 
 Derksen zou, als hij zich een goed beeld had gevormd van de sociaal-genetische achtergrond en het web van dubbele bindingen van waaruit de Kappaman in Den Haag en omgeving opereerde, meer logische samenhang gevonden en ingebracht hebben op de tijdlijn. Die tijdlijn bewijst dat de afwezigheid van Rodney bij het Jaagpad na 00.30u  niet is aan te tonen en dat feit is weer een gevolg van de elastische tijdlijnen van twee getuigen waarvan Derksen alleen onderzoek deed naar Marc, de Belgische jogger. Rechercheur Vogelzang en zijn 'Jeroen' ontsprongen de dans. Net als de Kappaman en zijn zoon, als die door Linssen herkend werd. 
Geloof kan bij deze verkrachting of poging daartoe zelfs zeer bepalend in de afloop daarvan zijn geweest. Een onverwacht maandverband, een menstruerende prooi zal bij een gelovige sowieso een ingrijpende reactie teweeg brengen. De lust kan in een oogwenk vergaan en dan ontstaat er een onhoudbare situatie waarin radicale keuzes genomen moeten worden. Een besluit om haar te doden is dan snel genomen, want als de dader haar zou laten gaan dan werd de kans dat zijn slachtoffer aangifte van poging tot verkrachting zou doen zeer groot. We weten dat het fataal afliep. 
De Kappaman  werd in 2010 wel een soort kroongetuige, zeer betrouwbaar geacht en consistent in zijn geloofwaardige verhaal volgens de Advocaat-Generaal in het hoger beroep. Iemand die meewerkte aan het onderzoek en geen onzin verkocht, maar mede dankzij zijn inbreng de daderrol van Rodney blootlegde. Kappaman, een nog immer loslopende Haagsche 'snitch' met een schijnbaar 'justitiële' vrijbrief in deze 'onopgeloste' moordzaak als misschien wel de onbekende informant van rechercheur Vogelzang.  
Dat rechercheur Vogelzang de Belgische jogger, waarvan hij dacht dat het zijn 'informant' was, zeer waarschijnlijk twee keer bij het Jaagpad heeft gezien en misschien ook nog tijdens een rondje fietsen op de Tinbergenstraat, is bepaald niet ondenkbaar. De rechercheur op een 'geheime' missie beweerde dat hij 
te laat op het afgesproken uur ter plekke was. Als we dat omdraaien, mede gezien de elasticiteit van zijn zelf geconstrueerde tijdlijn, dan kan ook de hem onbekende Jeroen' te laat zijn geweest en pas tegen 00.25u in een auto op het Jaagpad zijn verschenen. Als we aannemen dat Vogelzang  kort na middernacht met de fiets alweer op weg naar huis was, dan is zijn verklaring een valse getuigenis om de werkelijke gang van zaken te verhullen.  Of er per mobiel nog contact door hem is gelegd met de 'informant' of omgekeerd, is niets bekend. Dat er na dinsdag 12 juli 2005 nog wel ontmoetingen met Jeroen zijn geweest is zeer aannemelijk. Vogelzang weet in elk geval van de hoed en de rand zo lijkt het. Zijn rol is nog steeds een raadselachtige.  
Als we het eenvoudige scenario van Lifan volgen en uitgaan van het dumpen van de persoonlijke spullen bij het Jaagpad op plekken waar het snel gevonden en meegenomen zou worden dan kunnen zowel de onbekende 'Jeroen' of rechercheur Vogelzang de mogelijke vinders daarvan zijn geweest. 
Zelfs het scenario van Junior kan nog van toepassing zijn gezien de elasticiteit van de tijdlijn. 

                        "DUBBEL GENAAID"

De grenzen van het mogelijke zijn zo langzamerhand wel zichtbaar geworden. Nu wordt het tijd dat we inzoomen op de conclusies van Ton Derksen in zijn boek 'Dubbel gedwaald' over de onschuld van Ron Pieper in zowel de moord op Christel Ambrosius op 9 januari 1994 in Putten als de moord op Anneke van der Stap in de nacht van 11 op 12 juli 2005. De taboeïsering van de onschuld van de veroordeelde in de twee elkaar overlappende gevoerde strafprocessen tussen 2009 en 2014 is een gevolg van een 'samenzwering van idioten'. Toen Rodney in mei 2008 werd aangehouden in Delft voor de moord op Christel Ambrosius wist hij nog niet dat nog in datzelfde jaar een link gelegd zou worden met de moord op Anneke van der Stap. Wel was hij waarschijnlijk in de tussenliggende jaren zeer geïnteresseerd  in die Rijswijkse moordzaak omdat hij de naam van het slachtoffer al vanaf 12 juli 2005 kende van haar pinpas met chipknip, die de veroordeelde 's nachts in het BP tankstation aan de Statenlaan in Den Haag gebruikte om wat te kopen. Dat was de plek waar Rodney  en de Kappaman  op bewaarde camerabeelden van die nacht stonden afgebeeld.  Die link naar de moord op Anneke werd gelegd door Harry Sr., de adoptievader van Anneke i.s.m. de Telegraaf die daarover al op 27 mei 2008 een artikel  publiceerde. Derksen noemde dat de eerste doorbraak. Hier wordt het ook beschouwd als het begin van een mogelijke 'cover up' van een familiegeheim en een bewuste aansturing van het rechercheteam door een directe nabestaande om te voorkomen dat de 'ware' toedracht toch aan het oppervlak zou komen. Dat is in elk geval gelukt als Junior de dader zou zijn. 
Pas als iets aan het oppervlak verschijnt, zichtbaar wordt, kan het benoemd worden. De aanhouding van Rodney in de Puttense moordzaak gaf de waarschijnlijkheid en de aannemelijkheid vrij spel. Er zijn maar zeer weinigen die, indien ze al die jaren beide zaken gevolgd hebben via de media, zullen twijfelen aan het definitieve oordeel van het hof in zowel Putten II als in de hier behandelde zaak.  Men is er in de samenleving heilig van overtuigd dat de veroordeelde dader een meervoudige moordenaar is. 
Hier zoeken we naar de logische samenhang en de logische vorm van de beelden  
die in taal werden uitgedrukt, vastgelegd en gebruikt om Rodney veroordeeld te krijgen. 
We proberen mogelijkheden bloot te leggen door o.a. doodlopende sporen en de redenen voor opheffing van de status van 'verdachte' door gebrek aan ernstige aanwijzingen of bewijs nader te onderzoeken, omdat een eigenwijze advocaat en nu ook een eigenzinnige filosoof zich bedienen van dezelfde termen waarmee het hof Rodney schuldig verklaarde.  
We noemen dat hier het verzamelen van mogelijk discriminerend bewijsmateriaal op basis van een scenario dat andere scenario's uitsluit, waarbij we hier dus niet,  zoals Ton Derksen in zijn boek wel doet, ook de mate van waarschijnlijkheid en aannemelijkheid tussen twee scenario's erbij betrekt als de situatie minder éénduidig is. Met het onschuld-scenario mag je niet sjoemelen of iets witwassen om aan te tonen dat Rodney het niet gedaan kan hebben. Dan is de kans op herziening verkeken. 
De tweede doorbraak was een jaar later, op 9 mei 2009, toen bekend werd dat hij en een andere onbekende man met kalend hoofd, die gezocht werd,  op de beelden uit het BP tankstation in de publiciteit werden gebracht. Twee criminelen en lugubere handelswaar. 'Vuil' spul dat bij de de Strandweg in Scheveningen via een deal verkocht werd door de Kappaman aan Rodney, een bekende van hem, die een grote rol speelde bij de veroordeling in hoger beroep, toen ook gedetineerde criminelen hun fantasierijke bijdragen leverden over wat ze van hun medegevangene op de luchtplaats en in het cellencomplex gehoord, gezien en gelezen hadden. Hun informatie over 'daderkennis' die Rodney volgens hen had opgebiecht, maakte van celgenoten geloofwaardige 'criminele 'snitches' die de vrijspraak in hoger beroep ongedaan maakten en tenslotte uitmondde in een bewezenverklaring die door de idioten in toga werd bekrachtigd door een definitief vonnis wegens 'doodslag' te vellen.     
                                       
                         Over 'ware' daders 
          
               "Geen voorbedachte rade, maar in een opwelling"
  
Over wanneer, waar, hoe en wat de veroordeelde Ron Pieper bezielde om Anneke van der Stap in een opwelling om het leven te brengen is in het vonnis van het Haagsche hof, uitgesproken op 15 juli 2014,  niets terug te vinden. In 2012 is in eerste aanleg de verdachte van het hem onder 1 en 2 ten laste gelegde vrijgesproken en ter zake van het hem onder 3 ten laste gelegde veroordeeld, waarvoor hem ex artikel 9a van het Wetboek van Strafrecht geen straf of maatregel is opgelegd. Dit betrof aangetroffen kinderporno op de computer van Rodney. Daar zal hier verder geen aandacht aan worden besteed.
Hier gaat het over een door Vrouwe Justitia i.s.m. de politie zelf ontworpen arglistig aangelegd taalmoeras, over daden van pure willekeur door laffe manipulerende overheidsdienaren die zich lieten leiden door de wens, de inval, de gril van het ogenblik en hallucinerende beelden over wat er werkelijk was gebeurd, daarbij bewust ingaande tegen recht en regels als een georganiseerde hiërarchische bende van pathologische dubbel gebonden dwazen van geest die de logica volledig aan hun laars lapten en een tautologische en contradictionaire woordenbrij over het [on]waarschijnlijke en het [on]aannemelijke aan het klootjesvolk presenteerde en al vanaf het begin voorspelde dat Rodney als 'de ware' dader, als de enige 'Geslepene' uit de toverhoed te voorschijn zou komen en veroordeeld zou worden in zowel Putten II als vanzelfsprekend ook in de Rijswijkse zaak.
Deze gruwelijke gang van zaken achter de justitiële paleisdeuren bewijst dat het doel alle middelen heiligde.
Een sluwe witwasoperatie van feit en fictie, van fantasie die nergens woonde maar doelloos rondzwierf op het veld van Broca en bij de winding van Wernicke onder de schedel van Vrouwe Justitia tot het moment eind mei 2008 dat Harry Senior via de Telegraaf een link legde met de slinkse insluiper uit Putten. Het geheime liefje van de in januari 1994 vermoorde Christel Ambrosius die in Rijswijk opnieuw een jonge meid had gedood door verwurging en mechanisch geweld in de halsstreek en daarna bij het Jaagpad dumpte. Een maagd, volgens haar oudere zus Marieke, in verre staat van ontbinding toen ze op 22 juli 2005 daar werd gevonden.
Verkrachting kon forensisch niet worden vastgesteld.  
In februari 2011 tijdens het onderzoek en de voorbereiding op het proces van 2012, waarin Rodney  in eerste aanleg werd vrijgesproken, verscheen er een artikel in de Telegraaf over de blunders die het NFI had gemaakt bij het forensisch onderzoek.
Door Lifan werd op 20 februari 2011 een link naar dat artikel op zijn FB geplaatst. Zijn enige reactie op FB in connectie met de moord op Anneke van der Stap. 
De Chinese vriend van Anneke uit het Manga-wereldje was niet de enige die de status van verdachte kreeg. Ook haar broer Harry junior, Marc Arendsen, de Belgische jogger, de crimineel Mr. X van het 'foute' kenteken, Mick, de uitgeweken zwerver en dan nog twee criminelen, namelijk Rodney en de Kappaman. Daar voegen wij nog als mogelijke kandidaat voor medeplichtigheid nog zijn zoon aan toe. En wel om de eenvoudige reden dat de Kappaman toen nog niet gescheiden was en nog steeds aan de Scholstraat 249 woonde. De scheiding vond plaats in 2006, waarna de Kappaman naar elders verhuisde. 
De ex-vriendin van Rodney woonde op nummer 237 in dezelfde straat. Daar leerde Rodney de Kappaman kennen. Deze Scholstraat is vlakbij het Lindoduin, waar de zendmast stond die twee maal om 02.13u op dinsdag 12 juli 2005 het signaal van Anneke's mobieltje registreerde.
Dan is er nog de bedrijfsleider Patrick S. die hoog scoorde met de zeer vage DNA-sporen en op nummer 1 op het lijstje van Derksen staat. Op internet vonden we nog een PatrickB die op het forum van  http://aniway.nl  actief was. Die kunnen we sluiten van mogelijke betrokkenheid. Van Lifan werd een dna-greepspoor gevonden op een laarsje van het slachtoffer. 
We weten nu dat de betrokkene Patrick wel de bedrijfsleider moet zijn.

 Lifan heeft trouwens ook familie woonachtig in Den Haag. Alleen als PatrickB in 2005 een bekende van Lifan was, dan kan hij Lifan hebben geholpen met zijn 'waterdichte' alibi en Anneke hebben opgehaald en weggebracht naar het Jaagpad. Voor een 'Anime' kerstdiner op 15 december 2010 in Almere bood hij zich aan als taxichauffeur om vanaf de aangegeven bushalte 't Oor bezoekers naar de locatie te brengen waar het diner plaatsvond. Voor meer informatie daarover zie de link en zoek op PatrickB. Zijn alias is Xudonax.  Hij was ook actief in de JPCU-Utrecht, de stad waar Open Minded werd ogericht.
Lifan werkt bij Green Orange Digital. Hij verruilde zijn witte Renault in 2010 voor een Ford Focus.  Of hij in 2005 al beschikte over die Renault weten we niet.   
Ook diegene die nooit onder enige verdenking vielen hebben we niet kunnen uitsluiten van mogelijke betrokkenheid bij de moord. Dat zijn rechercheur Vogelzang,  de getuige die de jogger zag en natuurlijk zijn anonieme [criminele] informant 'Jeroen' die niet kwam opdagen. Indien de rechercheur als getuige in zijn tweede verhoor aan zijn superieuren heeft verteld wie zijn 'blind date' was, dan zijn er in elk geval twee kandidaten namelijk Mr. X, de eigenaar van het zgn. 'foute' kenteken op het Jaagpad of de Kappaman. Bij die laatste kan men begrijpen dat deze oudere Marokkaanse crimineel, mede dankzij zijn dure advocaat Gerard Spong, gevrijwaard werd van vervolging en als betrouwbaar, controleerbaar, geloofwaardig en meewerkend in het onderzoek werd beloond met een zekere onschendbaarheid. Jeroen is in deze zaak een fictieve naam, een alias. Net zoals Kappaman ook wel Michel en Ali werd genoemd volgens de verklaring van medewerkers van het casino waar de 'beruchte' handelaar vaak kwam.
Vanuit een opwelling iemand doden is hier nauw verbonden met de ongesteldheid van het slachtoffer en het maandverband in haar slip.
 Om Rodney tijdens het hoger beroep alsnog een moord in de schoenen schuiven was in eerste instantie bepaald geen sinecure, aangezien de rechtbank in het eerste proces in deze zaak in 2012, toen de verdachte werd vrijgesproken, al heeft uitgesproken dat zij zich aansluiten bij de conclusie van het openbaar ministerie en de verdediging,  die het er samen over eens waren dat bij het dna-sporenonderzoek geen enkel spoor is gevonden dat in de richting van verdachte als betrokkene bij de dood van Anneke van der Stap wijst. 
In Putten II was er de beruchte spermadruppel op het bovenbeen van het slachtoffer, maar behalve 'vers zaad' werd er toen geen enkel ander forensisch spoor van de veroordeelde insluiper op de 'officiële' plaats delict gevonden. 
Derksen noemde de spermadruppel in zijn boek 'oud zaad' om aan te tonen dat Rodney niet op de 'officiële' plaats delict was geweest. 
In de moord op Anneke speelt dna geen rol van betekenis. Over de doodsoorzaak zei het hof: "De uiteindelijke conclusie van alle uitgebrachte rapporten, alsmede de verklaringen van de deskundigen, onder andere op het gebied van pathologie en radiologie, bij de rechter­commissaris en ter terechtzitting in hoger beroep van 10 juni 2014, is dat een anatomische doodsoorzaak niet met zekerheid kan worden vastgesteld." 

"Het Hof acht wettig en overtuigend bewezen dat het slachtoffer een onnatuurlijke dood is gestorven. Anneke is aangetroffen in de bosschages in Rijswijk op ruim vijf meter afstand van het Jaagpad. Uitgaande van haar gebruikelijke route om van het Centraal Station in Den Haag naar haar woning in Rijswijk te reizen, is naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting in hoger beroep niet aannemelijk geworden dat zij de route daarnaar toe zelf heeft gekozen. 

In het vonnis ligt dus besloten dat Anneke nooit is thuis gekomen na middernacht. Rodney Pieper moet haar met zijn bestelbus dus ergens onderweg naar huis onderschept hebben. Daar was iedereen van overtuigd.

Verder is niet aannemelijk geworden dat het slachtoffer op 11 juli 2005 een ander doel had dan naar huis gaan. Het feit dat zij in de bosschages is gevonden — op een plaats die vanaf het trottoir niet of nauwelijks zichtbaar was — rechtvaardigt de conclusie dat haar lichaam daar door een ander is gebracht en verborgen. Ook de onnatuurlijke houding waarin en de omstandigheden waaronder het lichaam van Anneke is aangetroffen rechtvaardigen de conclusie dat zij daar niet eigener beweging terecht is gekomen.                                                                                                            Verder is naar het oordeel van het hof niet aannemelijk geworden dat Anneke zichzelf van het leven heeft beroofd." 

Dan komen de 'snitches' in beeld, 'verklikkers' uit de onderwereld, die in een cellencomplex en op de luchtplaats van Rodney schijnbaar informatie kregen wat door de rechtbank als 'daderkennis' werd gezien. De eerste criminele getuige voegde de mobiele telefoon van Anneke toe aan de drie 'vuile' spullen, die de veroordeelde in zijn bezit had in de nacht dat ze verdween. Een andere criminele getuige voegde daar nog 'concrete daderkennis' aan toe. Einde verhaal en 'case closed'.

Voor de lezer een link naar het definitieve vonnis: 

http://www.moordzaken.com/images/6/67/Anneke_van_der_Stap_ECLI_NL_GHDHA_2014_2359.pdf



Uit het vonnis.

Aan Rodney Pieper, de verdachte, is ­na wijziging van de tenlastelegging ter terechtzitting in hoger beroep d.d. 19 november 2013­ ten laste gelegd dat:

1.
"hij op of omstreeks 11 juli 2005, in ieder geval in en/of omstreeks de periode van 11 juli 2005 tot en met 22 juli 2005, te Rijswijk en/of Den Haag, althans te Nederland, tezamen en in vereniging met (een) ander(en), althans alleen, opzettelijk en al dan niet met voorbedachten rade (naam slachtoffer) van het leven heeft beroofd, door met dat opzet en al dan niet na kalm beraad en rustig overleg, althans anders dan in een opwelling, die Slachtoffer te (ver)wurgen en/of met een scherp/puntig voorwerp in de nek/hals, althans (boven)lichaam te steken, in elk geval zodanig geweld tegen/op die (naam slachtoffer) uit te oefenen dan wel zodanige/andere handelingen met/aan het lichaam van die (naam slachtoffer) te verrichten en/of die (naam slachtoffer) in een zodanige situatie te brengen en/of te houden dat zij is overleden, althans in ieder geval opzettelijk en al dan niet met voorbedachten rade die (naam slachtoffer) van het leven heeft beroofd;

Naar het oordeel van het hof bevat het strafdossier van de verdachte, bezien in het licht van het recent door de Hoge Raad nog aangescherpte beslismodel ten aanzien van de voorbedachte raad, onvoldoende wettige bewijs om tot een bewezenverklaring van de hem ten laste gelegde voorbedachte raad te komen.

Het enkele feit dat er een zekere tijd mee gemoeid is geweest voordat het slachtoffer het leven heeft gelaten, laat onverlet dat de verdachte de dodingshandeling in een opwelling kan hebben uitgevoerd. Daar komt bij dat de door de advocaat­generaal genoemde kenmerken van zijn handelen en zijn gedragingen na de dood van het slachtoffer evenmin de mogelijkheid uitsluiten dat de verdachte bij het doden van het slachtoffer in een opwelling heeft gehandeld.

Het hof zal de verdachte derhalve vrijspreken van het hem onder 1 impliciet primair ten laste gelegde. 

2.
"hij op of omstreeks 11 juli 2005, in ieder geval in en/of omstreeks de periode van 11 juli 2005 tot en met 22 juli 2005, te Rijswijk en/of Den Haag, althans te Nederland, tezamen en in vereniging met (een) ander(en), althans alleen, met het oogmerk van wederrechtelijke toe­eigening heeft weggenomen een (bank)pas (Fortis/kaart ID: nummer), en/of een USB­stick (My Flash), en/of een (externe) harde schijf (Conceptronic) en/of een laptop (Acer Aspire) en/of een telefoon (Alcatel) en/of een of meer andere (persoonlijke) goederen, in elk geval enig goed, geheel of ten dele toebehorende aan (naam slachtoffer, in elk geval aan een ander of anderen dan aan verdachte;

Subsidiair;

"hij op of omstreeks 11 juli 2005, in ieder geval in en/of omstreeks de periode van 11 juni 2005 tot en met 22 juli 2005, te Rijswijk en/of Den Haag, althans te Nederland, tezamen en in vereniging met (een) ander(en), althans alleen, een (bank)pas (Fortis/kaart ID: 271325E8B6), en/of een USB­stick (My Flash), en/of een telefoon (Alcatel) en/of een of meer andere (persoonlijke) goederen, geheel of ten dele toebehorende aan (naam slachtoffer), heeft verworven en/of voorhanden heeft gehad en/of heeft overgedragen, terwijl hij en/of zijn mededader(s) ten tijde van de verwerving en/of het voorhanden krijgen van die (bank)pas en/of USB­stick en/of (externe) harde schijf en/of laptop en/of telefoon en/of (dat) andere (persoonlijke) goed(eren) wist(en) of redelijkerwijs had(den) moeten vermoeden dat het (een) door misdrijf verkregen goed(eren) betrof."

In de NRC van 22 september 2012 een artikel over spreekrecht voor nabestaanden. 
Hier een citaat daaruit over Harry Senior en zijn 'voorbedachte rade' om regels te omzeilen of te negeren. Hier zien we hem weer ten tonele verschijnen als de sluwe beschermheer van 'Junior', die hier de status van verdachte heeft, net als de 'Geslepene' in Putten II. Hieronder een citaat:

 "De vader van de vermoorde Anneke van der Stap liet zijn verklaring aan niemand lezen voor hij hem 10 september 2012 uitsprak tijdens de rechtszaak tegen Ron P., eerder veroordeeld voor moord op de Puttense Christel Ambrosius. 
Harry Sr. stelde dat er voor de familie maar één straf denkbaar was: 'levenslang'. Zonder proefverlof en tierlantijnen.”
De rechtbankvoorzitter liet hem uitspreken. Maar toen Van der Stap weer was gaan zitten, zei hij dat het „nadrukkelijk niet de bedoeling is dat slachtoffers zich uitlaten over straffen en mate van schuld”. Er was volgens hem  „iets niet helemaal goed gegaan”. Volgens het Openbaar Ministerie was Van der Stap geïnformeerd over „de bedoeling en beperkingen” van de slachtofferverklaring, en gewezen op het risico dat de rechter hem zou onderbreken. Dat risico had hij aanvaard." [einde citaat]

In plaats van 'levenslang' werd het in 2012 'vrijspraak. 'Levenslang' werd wel de eis van het OM in 2014. Dat ging niet door dankzij het vonnis van Putten II. Toch werd Rodney  veroordeeld voor doodslag. 


                        "In een opwelling gewurgd". 

Het OM fantaseerde over de onreinheid van het slachtoffer door Rodney haar, zoals hij ook met Christel Ambrosius deed, eerst te wurgen en daarna te verkrachten.  Ditmaal echter geen verkrachting. Een maandverband in haar slip weerhield de veroordeelde om dat te doen wat het OM dacht dat hij wilde doen. Daarna deed hij wat hij bij zijn eerste slachtoffer ook deed. De halsstreek van het slachtoffer bewerken met mechanisch geweld. Ze moest voorgoed het zwijgen worden opgelegd. 
Dat is het beeld dat vanaf 2008 opdoemde.
De lichtblauwe bestelbus als mobiel plaats delict. Niemand heeft Rodney noch zijn bus op het Jaagpad gezien die nacht van haar verdwijning. Volgens Derksen was hij nog onderweg van Ermelo naar Scheveningen toen de jogger niet alleen Anneke levend zag, maar ook de wegduikende man van buitenlandse komaf die even later niet meer in zijn aan het Jaagpad geparkeerde auto zat. Van Anneke geen spoor meer te bekennen. Niet veel later ziet rechercheur Vogelzang  een verwilderde man binnen 5 minuten twee maal uit de bosjes komen. Bij de opleggers, waar ook het stoffelijk overschot van Anneke werd aangetroffen. Eerder kon natuurlijk niet, want dan zou de tijdlijn zijn elasticiteit kwijtraken, waarbij Vogelzang de status van verdachte zou krijgen. Pas in mei 2006 kwam hij met zijn bijzondere en nogal vreemde verhaal. Toen had hij als rechercheur blijkbaar genoeg informatie over o.a. het verhaal van 'Marc', de jogger [september 2005]  die van getuige een verdachte was geworden, om zich, op grond van grote risicofactoren, ernstige zorgen te gaan maken over zijn aanwezigheid op het Jaagpad ten tijde van een mogelijk misdrijf dat zich vermoedelijk voor zijn ogen afspeelde, toen hij daar ter plekke was en af en toe een rondje fietste, in afwachting van de informant die wel of niet is komen opdagen. Vogelzang  geraakte in een schijnbaar onhoudbare positie. Voor zowel Junior als Lifan werd de politiefunctionaris een vooruitgeschoven pion in een schaakspel, waarbij de klok van de tijdlijn op elk gewenst moment veranderd kon worden. Toen de onwetende 'koning' aan de Scheveningse horizon verscheen, wist iedereen eigenlijk al wie de 'koningin' had vermoord. De lopers ontsprongen de dans, de politiepaarden draafden langs de vloedlijn en in de ivoren torens werd voor de 'koning' al een fantastisch galgemaal voorbereid.  
Vogelzang, een man die teveel wist en blijkbaar wel moest interveniëren met een verklaring waarin 'waar' en 'onwaar' onlosmakelijk versmolten. Net als de verklaringen van de Kappaman, onze criminele gladjanus en Haagsche blufpokeraar, die, nadat definitief was aangetoond via bewaarde camerabeelden dat hij mogelijk betrokken was bij de moord, alles consequent en glashard ontkende wat de hem onbekende Rodney allemaal beweerde over een deal op de Strandweg.  'Vuile' spullen van de 'Koningin'. 
 En dan is er nog Marc, de Belgische jogger die zag wat niemand anders zag met als enig bewijs een 'fout' kenteken, geregistreerd en toebehorend aan een man met een crimineel verleden.  

         De informant als 'hoofdverdachte'


Wie de vele volzinnen uit het omvangrijke dossier grondig probeert te analyseren kan niet anders dan tot de conclusie komen dat, hoewel we alle volzinnen kunnen begrijpen, we niet weten of ze 'waar' zijn.  We weten daarom ook niet wat er werkelijk plaatsvond bij de vindplaats van de stoffelijke resten van Anneke op het Jaagpad. 
De Jaagpad-pionnen in dit schaakspel weten meer over hoe in die nachtelijke uren de werkelijke toestand ter plekke was en wat er zich afspeelde.  
Na de moord en de vondst van haar lichaam vormden deze pionnen een gesloten front, waarbij de verklaring van 'Marc', de Belgische jogger als 'getuige' de rode draad van het 'onware' verhaal van andere pionnen werd. 
Een schimmig pionnenspel op en rond het Jaagpad dat in de rechtszaal echter geen enkele rol van betekenis meer speelde bij de bewezenverklaring. Daar was slechts een 'snitch'  voor nodig die zich pas tijdens het hoger beroep op 10 maart 2014 meldde en als betrouwbare 'kroongetuige' werd gehoord door de raadsheer-commissaris van het hof. Diens 'verzonnen' bijdrage werd in hoger beroep de strop om de hals van Rodney,  de gedoodverfde dader. Onze naïeve 'King Rodney' uit Putten I, schaakmat gezet door een veroordeelde crimineel en afgevoerd naar de kerkers van de staat. 
Niets over de 'informant. Niets over de 'geheime' missie van Vogelzang. 
Niets over wie 'Jeroen' was. Pionnen zijn nu eenmaal inwisselbaar zowel voor de speler met de witte stukken als die met de zwarte. In het boek van Derksen wordt de jogger als betrouwbare vooruitgeschoven 'witte' pion een sleutelfiguur in deze zaak om de 'koning' vrij te pleiten. De Belg met een diplomatieke status die Anneke levend op het Jaagpad zag lopen.
De 'snitch' liet de 'koning' in een witte bestelwagen rond middernacht naar Den Haag CS rijden. Ook een 'geheime' missie, een 'blind' date van de 'koning' met fatale gevolgen. Dat viel in goede aarde bij de Advocaat-Generaal van het hof. Van CS, waar ze volgens de overheidsdienaren als laatste op camerabeelden was te zien, naar de vaste visplek van de 'koning' om in de bus gewurgd te worden na de ontdekking dat zijn seksuele prooi onrein was en dat de 'koning' daarna haar lichaam in de bosschages dumpte en met een 'vismes' bewerkte. Een Manga-meid, dezelfde maagd die de jogger een nachtmerrie bezorgde omdat hij haar als laatste getuige nog levend had gezien. Een jogger die, net als de 'koning', bang was voor mogelijke represailles. De 'zwarte' pionnen die dat veroorzaakten waren de Kappaman en Vogelzang. De rechercheur die ook een 'blind' date had met een 'criminele' informant die waarschijnlijk via een internet datingsite contact met hem had gezocht en een afspraak had gemaakt en een beschrijving van zichzelf had gegeven zodat hij herkend zou worden door de politieman. Dat de informant, waarvan we weten dat die niet in de stad woonde, met de auto zou komen werd door de zwarte pion verzwegen. Dat de 'blind' date in zijn verhaal een zeepbel was is logisch als de informant de dader is. De rechercheur was thuis en ging volgens eigen zeggen te laat op de fiets op weg naar het Jaagpad voor de afspraak. 
Hier gaan we er vanuit dat de vrouw van Vogelzang gelogen heeft over het tijdstip dat haar echtgenoot op pad ging. Of misschien lag ze al op bed, toen de rechercheur door de informant gebeld werd en is pas veel later, wetende van het verhaal van de jogger uit september 2005,  besloten een goed alibi voor de tijdlijn te creëeren. Een dubbel gebonden eenvoudig echtelijk alibi waar geen speld tussen is te krijgen, omdat niemand Vogelzang rond en op het Jaagpad die nacht heeft gezien, behalve vermoedelijk 'de verwilderde' man vanwege diens zeer gedetailleerde beschrijving door de rechercheur.  Wat geheim moest blijven bleef tot vandaag een geheim. We weten niet of zijn verhaal waar is. Het riekt naar 'onwaar'. Naar een geslaagde poging om iets wit te wassen om te voorkomen dat er nader onderzoek naar zou worden gedaan. 
Feit is dat rechercheur Vogelzang na de vondst van het lichaam op 22 juli 2005 al spoedig wist dat hij en/of zijn informant 'onder verdenking' zouden vallen als hij zijn 'blind date' toen al aan zijn superieuren had gemeld. Achteraf, bijna een jaar later,   verklaarde de getuige dat hij er een notitie van gemaakt had. Een notitie zonder inhoud, want er is volgens zijn verhaal geen ontmoeting geweest en dus ook onderling geen mondelinge informatie uitgewisseld op het Jaagpad. De informant kwam 'zogenaamd' niet opdagen.
Hier gaan we er gewoon vanuit dat de 'onbekende' criminele informant 'Jeroen' wel degelijk bij het Jaagpad langs de Vliet is geweest en dat hij de bestuurder van de auto met het 'foute' kenteken was. Een man met een strafblad, die ontkende betrokken te zijn geweest bij de moord op Anneke en na onderzoek wegens gebrek aan bewijs daarna uit het oog werd verloren. De jogger, Derksen's witte vooruitgeschoven pion, had het nummer blijkbaar niet goed onthouden. Wel was hij bang voor represailles en werd hij lange tijd ook als 'verdachte' bestempeld, totdat in 2008 de link met de 'koning' boven kwam drijven. 
Een probleem voor de informant bij het Jaagpad was o.a. dat daar volgens de rechercheur nog mensen in een auto langskwamen en er jongelui op het talud bij het viaduct rondhingen, of de oude man met een hond die door de jogger was gezien en zijn eigen twee ontmoetingen met de 'Indonesiër', die uit de bosjes kwam en natuurlijk zag hij de jogger op diens heenweg die op zijn beurt op de terugweg weer als enige de maagd van zeer dichtbij zag en voor haar langs passeerde, toen Vogelzang blijkbaar nog weer eens een rondje fietste. Niemand, ook de jogger niet, heeft een man op een fiets gezien. De jogger was de enige die de bestuurder in een auto zag en die heeft hem ook in elk geval twee keer gezien. Van buitenlandse komaf dacht de Belg. Hier maken we van de bestuurder gewoon een door de zon gebruinde man met een strafblad die in de zomer veel buiten vertoefde. Iemand van het platteland. De man van de witte peugeot 106 of onze PatrickS die dagelijks op het terras aan het strand werkzaam was.
Het zijn niet onze enige 'verdachten’ zolang niet duidelijk is hoe Anneke bij het Jaagpad verzeild raakte en in een onbewaakt ogenblik bijna onder de ogen van de jogger de bosjes werd ingetrokken met als doel haar te verkrachten. Dat de situatie plots veranderde en uit de hand liep door een 'maandverband' en resulteerde in impulsieve handelingen van de dader die Anneke fataal werden, is zeer wel denkbaar. Daar kan men een logisch samenhangend beeld bij vormen. Of het zo gegaan is weten we niet. Wel weten we dat lijn 1 niet bij de halte Vlietbrug aan de Delftweg is gestopt of wel gestopt maar dat de deuren niet open zijn gegaan. 
Het tramlijn 1-scenario is daarmee in feite een zeepbel, als de varianten van een halte eerder of later uitgestapt ook niet waar zijn. Over die haltes en mogelijke in of uitstappende passagiers is niets bekend gemaakt. Men mag toch aannemen dat de recherche deze varianten ook bij hun onderzoek betrokken hebben. Of ze hebben belangrijke informatie gegevens bewust verzwegen. Dat zou ons niet verbazen.

Het verhaal van Vogelzang begon om 23.45u. Het tijdstip dat hij per fiets bij het viaduct aankwam. Te laat van huis gegaan was zijn verklaring. In dat laatste kwartier voor middernacht geen 'Jeroen' en ook daarna niet, behalve als de man in de auto, die Vogelzang niet zag zijn onbekende informant was. Die was daar al toen de jogger hem zag en de rechercheur de jogger. Dat is op onze tijdlijn in elk geval na 0.40u. 
We weten niet of de 'informant' al ter plaatse was voordat Vogelzang opdook. De afspraak was tussen 23.30u en middernacht. We weten ook niet of zijn tijdlijn waar is. 
Die ontmoeting kan ook per mobiel contact nog wat verschoven zijn. Dus tot na middernacht. Dan is hij wel op tijd van huis gegaan om niet de kans te lopen Jeroen te missen. Het zal toch wel belangrijk geweest zijn om op zo'n nachtelijk uur op die plek af te spreken. De rechercheur bleef in elk geval rondhangen, maar zag de jogger vreemd genoeg  niet nog een keer voorbij komen. Toen zag de jogger het slachtoffer lopen en is hij zelfs teruggekomen tot bij de auto, die toen leeg was. Hij onthield een 'fout' kenteken. 
Het blijft bij wat speculeren en wat mogelijk is binnen de aangedragen elastische tijdlijn van de fietsende politieman in burger. 
Wat overbleef was de 'verwilderde' man die bij de vindplaats van het lichaam, volgens de rechercheur bij de Limpergstraat, hoek Jaagpad tweemaal uit de bosjes kwam.
Dat zou op onze tijdlijn vlak voor 01.00u ook Harry Senior  geweest kunnen zijn, want  volgens Vogelzang leek die 'gebochelde' man meer op een blanke dan een echte 'Indonesiër met een wintergelaat’  De Chinese variant is ook hier nog steeds mogelijk.
 
De door de jogger gehoorde gil en de beslissing van de jogger om terug te gaan om te kijken of er iets was gebeurd, zorgden ervoor dat de jogger Anneke niet meer zag en hij de auto verderop onbemand aantrof. Of dat zo was weten we niet, of de jogger moet in de auto gekeken hebben.  Of de jogger dat risico durfde te nemen is nog maar zeer de vraag. Over de kleur van de auto en het merk weten we niets. Over de twee tassen die Anneke bij zich had ook niet. Dat had hij dan ook moeten zien.  Dat was niet het geval, anders had Derksen dat wel vermeld in zijn boek.
We weten niet of Anneke met de auto op het Jaagpad is terecht gekomen en of er nog een tweede dader aanwezig was. Een bestuurder en een handlanger of Anneke zelf die door iemand nog levend  van Enschede naar het Jaagpad gebracht is, waar het slachtoffer is uitgestapt zonder haar tassen om te zien of er bij halte Vlietbrug aan de Delftweg nog een tram uit Delft in de richting van het ouderlijk huis zou komen. Het was een zwoele zomeravond. Dan zag de jogger haar toen ze van die wandeling terugkeerde en na het passeren van de jogger bij de auto een gil gaf toen de bestuurder haar opwachtte en mogelijk betastte en de bosje ingingen of in de auto op de achterbank lagen. Onzichtbaar voor de teruggekeerde jogger. 
De inzittende van de auto kan dus ook Patrick S. geweest zijn. Op die plek aan de kant van het viaduct bij de bocht met de Tinbergenstraat kunnen de 'vuile' spullen op straat gedropt zijn. Vogelzang kan dat allemaal gezien hebben als hij verdekt stond opgesteld en dat hij daarna op de fiets de route van de jogger volgde en de 'verwilderde' man zag. Hij kan de verwilderde man zelfs later herkend hebben. Ook dat sluiten we niet uit gezien zijn bizarre verhaal.
Zelfs de aanwezigheid van Lifan en een helper om het lichaam daar te dumpen is dan zelfs goed mogelijk. 
Aangezien Vogelzang, dankzij zijn functie, over veel informatie in deze zaak kon beschikken en zich pas op 1 mei 2006 bij zijn superieuren meldde vanwege zijn 'geheime' missie rond middernacht, toen Anneke verdween, is het noodzakelijk om ook de Belgische jogger met een diplomatieke A-status en het nachtmerrie-scenario in het boek van Derksen weer door te lichten. We schreven er al eerder over. Deze twee getuigen op het Jaagpad tonen in hun verklaringen twee  verschillende herinneringsbeelden die slechts op één punt samenvallen. Het moment dat de rechercheur de jogger zag en de jogger de auto met inzittende en het 'foute' kenteken. 
'Ik zag wat jij niet zag of wilde zien' gaan we nu interpreteren als een witwasoperatie, waarbij niet uitgesloten kan worden dat de uitgeloofde beloning daar een bijrol vervulde, mede gezien het gesjoemel met tijdstippen en hun elastische tijdlijnen. Twee beelden, twee voorgeschotelde beschrijvingen van de werkelijkheid vanaf 00.40u op 12 juli 2005,  waarbij de Belgische getuige de mogelijke dader in een auto zag en de andere getuige alleen de joggende getuige. Wat Vogelzang moet hebben gezien verdween uit het verder gedetailleerde beeld bij het Jaagpad. Dat feitelijke gegeven wordt hier gezien als onderdeel van een witwasoperatie van de rechercheur als gevolg van zijn 'geheime' missie. Indien hij zich niet als getuige had gemeld, dan was Marc, de Belgische jogger de enige die Anneke zag lopen en zelf, met uitzondering van de inzittende in de auto, door niemand werd gezien. 
Vogelzang ontkende dus dat er een geparkeerde auto met inzittende was. Daardoor werd het verhaal van de jogger een nog vreemder verhaal als de enige getuige die het slachtoffer nog levend zag. Dat hij wel het woord 'Men' op haar T-shirt zag, maar niets verklaarde over de twee tassen, die ze bij zich moet hebben gehad, kan worden beschouwd als een feit dat niet met de werkelijkheid correspondeerde. Daardoor kan ook niet vastgesteld worden of het beeld van de werkelijkheid dat door de jogger opgeroepen werd waar of niet waar is. Er wordt in beide verklaringen iets cruciaals weggelaten, waardoor datgene wat beide getuigen zagen en beschreven geen gezamenlijke verwijzing bevat naar wat waar is in hun verhaal.  
De Belg was ervan overtuigd de vermoedelijke dader te hebben gezien. Ook in het verhaal van Vogelzang dook een dader op. De 'verwilderde' manbij de opleggers.  
Marc verklaarde niets over een mogelijke reactie van Anneke toen hij op de terugweg na 00.50u plots voor haar neus opdook. Dus niets over een eventuele schrikreactie terwijl de jogger vooral naar het opschrift op haar T-shirt en overige kleding keek. daarover wist hij zich nog veel details te herinneren. Of Derksen details niet heeft vermeld is mogelijk. Dat hebben we al eerder geconstateerd.  
Zo'n 40 meter verderop stond nog steeds de auto met inzittende.  Of dat zijn informant was of dat de jogger, gezien zijn diplomatieke status, zelf de informant was is nog steeds in nevelen gehuld. Zijn A-status, zoals Derksen in zijn boek aangeeft en wat hierboven ook al meerdere malen is besproken, maakt het mogelijk dat hij anoniem of onder een andere naam, als Jeroen,  contact heeft gezocht met de politie
en de informant kan zijn geweest. Het bizarre is natuurlijk dat de jogger, als hij de informant zou zijn, zoals Vogelzang dacht toen hij de jogger na middernacht  zag, in zijn eerste verklaring van 21 september al rond 22.30u bij het Jaagpad aan het joggen was.
Dus in de schemering.  Dat verhaal bleek later qua tijdlijn niet waar te zijn. 
Derksen concludeerde dat de jogger niet voor 22.58u op het Jaagpad kon zijn geweest, omdat Vogelzang toen nog thuis was. Dat de jogger ook de informant was, is eigenlijk zeer twijfelachtig. Indien de Belg zich niet had gemeld, was hij ook nooit verdachte geworden. Dan zou pas in mei 2006, toen Vogelzang zich meldde, via de media een oproep zijn gedaan om te weten te komen wie de jogger was. Dat was voor de recherche een belangrijke getuige geweest. Of de jogger zich zou hebben gemeld is nog maar zeer de vraag.  Toch, ondanks mogelijke represailles van de door hem geziene vermoedelijke 'dader,' meldde hij zich al op 21 september 2005, enkele weken na zijn vakantie in Frankrijk toen hij de oude kranten doornam. 
Hier heeft de jogger geen status van verdachte. Zijn informatie moet ten dele bekend zijn geweest bij Vogelzang. Om meer te weten te komen over de stand van zaken in het lopende onderzoek is de beste oplossing om zich bij collega's te melden als getuige die de jogger had gezien. De status van verdachte was in december 2007 nog steeds van kracht toen er [weer] een tapverzoek werd ingediend. Anderhalf jaar nadat de rechercheur zijn verhaal deed en als enige getuige de jogger zag. Dat moet wel een onderliggend doel hebben gediend. Iets wat geheim moest blijven. 
Of Vogelzang van zijn informant, indien die in de auto zat,  wist van de jogger als mogelijke 'ooggetuige' bij een misdrijf en de informant de dader was, en dat is zeker niet uitgesloten, dan is het te begrijpen dat de rechercheur zijn warrige verhaal wel moest vertellen. Dan was het ook geen 'onbekende informant of, als dat wel het geval was, daarna niet meer. Alles duidt er namelijk op dat Vogelzang en Jeroen elkaar na de verdwijning en de vondst van het lichaam wel regelmatig nog op een geheime locatie hebben ontmoet. Over de stand van het onderzoek zal Vogelzang als rechercheur, ook al maakte hij waarschijnlijk geen [tijdelijk] deel van het Manga-team uit, genoeg informatie verkregen kunnen hebben om een strategie te bepalen om zijn  'informant' in de auto die hij niet zag, te vrijwaren van enige verdenking. Dan is de 'verwilderde' man een fictief personage, een Indonesiër die alleen qua huidskleur naar Anneke's genetische achtergrond verwijst. Een mogelijke dader uit de relationele sfeer. Iemand van buitenlandse komaf. 
Als Jeroen in feite de criminele informant Kappaman was, dan ontstaat er een meer logische samenhang met de hier veronderstelde valse beschrijving van de 'verwilderde' man die tweemaal uit de bosjes kwam. Precies daar waar de jogger een gil hoorde en daarna een paar honderd meter terugliep om te zien wat er aan de hand zou kunnen zijn. Hij vertrouwde het niet gezien de gedragingen van de inzittende van de auto. Toen hij weer bij de auto was bleek Anneke verdwenen en ook de 'Kappaman' als die de inzittende was. Zou dat het geval zijn dan is de hier gesuggereerde witwas- operatie van de rechercheur een beeld van de werkelijkheid op het Jaagpad geworden. Deze Kappaman kan dan, net als de eigenaar van het foute kenteken, de 'ware' dader zijn. Als informant van de politie of als een crimineel met strafblad die Vogelzang kende, of ooit benaderd werd om informant te worden, kan ook de Kappaman na middernacht, rond 00.45u op het Jaagpad geweest zijn. 

In 2006 is de Kappaman van zijn vrouw gescheiden. Daar zal aardig wat aan vooraf zijn gegaan. Of de moord op Anneke daar een rol in speelde is zeer goed mogelijk. Al helemaal omdat de handelaar de identiteit van Anneke die nacht in juli 2005 kende. 
Hij mag dan wel ontkennen dat hij haar pinpas in handen heeft gehad, maar hier worden al zijn afgelegde verklaringen en vooral de voortdurende ontkenningen van een mogelijke betrokkenheid op grond van eigen onderzoek als 'niet relevant' beoordeeld. 
 Over zijn sociaal-genetische achtergrond is door Derksen zeer weinig  geschreven. Of zijn familie sowieso berucht was weten we niet. Zijn zoon was in elk geval, net als zijn vader, zeer nieuwsgierig naar de geruchten in de Telegraaf eind mei 2008 dat de, volgens Harry Senior, in begin mei gearresteerde Delftenaar Rodney voor de moord op Christel Ambrosius in 1994 zeer waarschijnlijk ook de moord op zijn adoptiedochter op zijn geweten had.
De verkoper van de 'vuile' spullen en zijn zoon zijn, volgens Derksen, beide op internet gaan zoeken naar de rol van Rodney, want die kenden ze omdat Rodney vaak verbleef bij zijn toenmalige vriendin Marion, die vlakbij de Kappaman en zijn gezin woonde. Dat was in de Scholstraat vlakbij het Lindoduin waar de nacht van haar verdwijning twee keer het signaal van Anneke's mobieltje om 02.13u werd opgevangen. Ten tijde van de moord was die relatie al weer voorbij en sliep hij in zijn bestelbus. Volgens getuigen vaak bij de Westduinweg. Ook binnen het stralingsgebied van dezelfde zendmast.
Zowel Rodney als de Kappaman wisten in die nacht beiden van wie de bankpas was. Anneke's identiteit was dus bij hen bekend. Ze wisten in elk geval na de vondst van het lichaam dat de pinpas-eigenares A. van der Stap was vermoord. Of Rodney een krantenlezer of televisiekijker was tijdens zijn nomadenbestaan in de zomer van 2005 valt te betwijfelen. Allerlei baantjes en veel markten op het platteland in de zomer om zijn handelswaar proberen te verkopen. 
Of hij over de vermissing iets gehoord kan hebben is mogelijk. Dat de spullen afkomstig waren van een misdrijf en in feite 'vuile' spullen waren wisten de twee criminelen natuurlijk. Dat de Kappaman al wist dat ze dood was is niet uit te sluiten.  
Dat hij een hoofdrolspeler kan zijn is zeer wel mogelijk gezien zijn verklaringen nadat hij via Opsporing verzocht, dankzij de bewaarde camerabeelden van het BP tankstation aan de Statenlaan, werd herkend, waardoor het rechercheteam wist wie hij was. Eerst was hij getuige en later dus ook verdachte met zijn dure advocaat Gerard Spong aan zijn zijde. Hij ontkende alles en werd door het OM daarna een zeer betrouwbare goed meewerkende getuige genoemd. Wat hij verklaarde was te controleren. Waar hij was tussen middernacht en 02.13u toen twee keer het signaal bij de zendmast bij Lindoduin werd aangestraald is ook voor Derksen niet duidelijk geworden. Dat zal ook bij de niet-relevante stukken horen die in de loop van het onderzoek uit het strafdossier zijn verdwenen. Een interne witwasoperatie om misschien zijn rol als belangrijke 'informant' of als mogelijke dader onder de radar te houden. Rodney moest de dader wel zijn en de Kappaman hooguit een heler als het verhaal van de veroordeelde  waar was. Zijn verhaal werd echter niet geloofwaardig gevonden. Rodney was een pathologische leugenaar net als in Putten II.  
Als we de Kappaman echter in de auto bij het Jaagpad plaatsen en hem de naam Jeroen geven dan doemt er een ander beeld op waarvan de logische samenhang misschien aangetoond kan worden op basis van de getuigenissen van Marc, de Belgische jogger en rechercheur Vogelzang. 
De rechercheur heeft noch de auto, beschreven als een 'Japanse' sportcoupé noch de bestuurder ervan gezien. Ook Anneke zag hij niet. Dat was rond 00.50u die nacht. 
Dat de jogger dacht dat de tenaamstelling m.b.t. het kenteken de vermoedelijke identiteit van de moordenaar zou onthullen, bracht hem ertoe zich als getuige te melden, want hij was er langzamerhand van overtuigd dat hij zeer waarschijnlijk ooggetuige was van een misdrijf aan het Jaagpad omdat hij daar ook Anneke nog levend had zien lopen in de richting van de Limpergstraat. 
Derksen is er na bestudering van het dossier zelf ook van overtuigd dat de jogger Anneke moet hebben gezien. Voor hem is de jogger geen verdachte maar een getuige. 
Of het verhaal van de jogger waar is weten we echter niet. Dat Anneke geen enkele reactie gaf toen de jogger onverwachts vlak voor haar langs ging en hij haar aankeek is 
bijzonder vreemd. Even later komt er nog iemand die haar ertoe bracht een gil te geven. Niet een gil die verontrustend klonk volgens de jogger. Toch besloot hij te gaan kijken. Derksen berekende dat Anneke al dichtbij de bocht met de Limpergstraat liep toen de 'onbekende' inzittende toesloeg en haar de bosjes insleepte. Daar heeft de jogger echter niets gezien, want hij liep helemaal terug tot vlakbij de Tinbergenstraat waar volgens hem de auto aan het Jaagpad stond en hij haar had gezien die dezelfde route als de jogger volgde. Ze liep achter de joggende Belg aan. Het opgeroepen beeld van de werkelijkheid toont hier een opvallende verbrokkeling. Het tast zijn verhaal aan, omdat enkele minuten later op die plek nabij de hoek met de Limpergstraat [zie afbeelding] door Vogelzang de 'verwilderde' man gezien werd die voor de eerste keer uit de bosjes kwam waar de opleggers stonden. Vijf minuten later zag de rechercheur hem daar nog een keer uit de bosjes komen. Vermoedelijk was de rechercheur weer een rondje gaan fietsen en was hij zeer nieuwsgierig naar wat er zich op die plek afspeelde. Ik zag wat jij niet zag en dat binnen een minuut of vijf, waarin de jogger twee keer langs het Jaagpad kwam. Driemaal langs het Jaagpad en geen enkele getuige, behalve onze rechercheur die zich alleen de eerste doorkomst van de jogger herinnerde. Dan een blinde vlek van minimaal 10 minuten op Vogelzang's tijdlijn en plots is daar de niet grote 'verwilderde' man, maar geen jogger, geen auto, geen Anneke.     
Indien de bestuurder de 'verwilderde' man was, dan voldoet de Kappaman in elk geval aan de vage beschrijving van de jogger over 'een man van buitenlandse komaf. Hij kan die gebochelde man zijn geweest. Dat de gedetailleerde beschrijving van de rechercheur een link toont met het geboorteland van Anneke is een opvallend gegeven. Dat  Vogelzang in mei 2006 meer over de achtergrond van Anneke en haar  adoptieouders en haar twee andere geadopteerde landgenoten wist moge duidelijk zijn. Ook een door de zon gebruinde Harry Senior zou de 'gebochelde' man kunnen zijn geweest gezien de beschreven kleding en de mogelijkheid dat het een "Indische Nederlander betrof met een winters gelaat. Over een mogelijke leeftijd is niets duidelijk, maar de beschrijving duidt eerder op een 'ouder' persoon. Tot die categorie hoort ook de Kappaman. De onbekende informant Jeroen werd beschreven als een lange 30'er.  Dat is deze speler in het schaakspel niet. Als hij die maandagavond naar een officieel casino is geweest dan moet hij er verzorgd hebben uitgezien vanwege kledingvoorschriften. Dat zijn vrouw toen nog de plooien van zijn pantalon met een stoomstrijkijzer behandelde is niet ondenkbaar. Hij was in 2005 een kalende man, net als Harry Senior, met dun piekerig grijzig haar op en rond de kale plek op de schedel. 
Dat de Kappaman, na 01.00uur nog thuis is geweest voordat hij bij de Strandweg opdook om een frisse neus te halen in die zwoele nacht is zeer wel mogelijk. Even omkleden en naar zee om uit te waaien. Goede beelden van zijn kleding in het BP tankstation hebben we niet gevonden. Derksen geeft daar geen informatie over. Dat is nu weer jammer, omdat de Kappaman als dader de criminele Rodney er ook ingeluisd kan hebben. Als dader nam hij dan de spullen van Anneke mee in zijn auto. Reed als nachtmens dus misschien via zijn huis aan de Scholstraat 249 later naar de Strandweg waar hij regelmatig 's nachts naar toeging, zoals hij ook regelmatig naar het BP tankstation aan de Statenlaan ging voor een kop koffie. 
Die plek aan de Strandweg kan gediend hebben als een ontmoetingsplek voor beide handelaren. Vandaar dat Rodney hem ook daar aantrof. Er kan zelfs per mobiel contact zijn geweest tussen beide mannen na 01.00u toen de Kappaman in het bezit was van de 'vuile' spullen.
In de nacht van de verdwijning doen ze alsof ze elkaar niet kennen. Daar trapte de recherche niet in bij het bestuderen van de camerabeelden en het lange gesprek tussen beide 'verdachten' daarna op het parkeerterrein ter plekke. Bij de Strandweg werd een deal gesloten, waarbij de laptop, het mobieltje en de twee tassen met persoonlijke inhoud niet werden ingebracht. De pinpas gaf hij weg. Daar kon hij niets mee verklaarde hij. Hier wordt die overhandiging van de pinpas als een valkuil beschouwd. Een zeer slimme eerste zet. De pinpas als pion in het schaakspel, waar we van kunnen aannemen dat het met 'voorbedachte rade' op grond van zijn daderschap, werd ingebracht. Hij had de pinpas ook kunnen vernietigen. Dat deed hij niet, maar wel wist hij dat Rodney zeer waarschijnlijk nog naar het BP tankstation zou gaan na een lange dag op de markt en een late autorit vanuit Ermelo naar Scheveningen.
De Kappaman kan hem zelfs per mobiel al geïnformeerd hebben over een handeltje, w.o. dekbedovertrekken. Die data zijn nooit gecheckt, want beide personen werden pas na 2008 na meerdere doorbraken in het onderzoek verdachten in deze zaak. 
Of Rodney een mobieltje had wordt echter nergens in het boek vermeld.
Dat na Rodney's komst aan de Strandweg ook nog een externe harde schijf en een USB stick werden ingebracht  zonder een verhaal over de herkomst is dan ook logisch als de Kappaman hem erin wilde luizen. Wie het mobieltje van Anneke gebruikte om 02.13u is onbekend. In het verhaal van het OM was die in bezit van Rodney. Die aanname komt uit de hoge hoed.  
De Kappaman, in scheidingsperikelen, die te maken kunnen hebben met de moord op Anneke, een  familieman die in 2006 zijn huis uit moest en op dinsdag 12 juli 2005 toesloeg als een door plotse lust overvallen 'informant', die Vogelzang, zijn contactpersoon bij de politie, niet kende en hem ook niet voorbij heeft zien komen op de fiets om 00.50u op het Jaagpad, toen een Manga-meisje in een korte rok zijn pad kruiste en hij deze 'prooi' van achteren besprong, nadat de jogger als mogelijke ooggetuige voorbij was en uit het zicht verdwenen. Die kwam weer terug maar zag niemand meer. Dat Vogelzang zelf diegene was die niet is komen opdagen of wel daar aanwezig was, maar zich niet liet zien, is wel degelijk mogelijk. Dat hij zich in zijn getuigenverklaring voor iedereen verborgen wist te houden en door niemand, behalve de verwilderde' man, gezien werd is wel het meest opvallende in zijn vreemde verhaal over een 'geheime' missie. De dader spinde er in elk geval garen bij. 
In dat licht wordt zijn verhaal een bewuste poging de jogger voor het rechercheteam als 'enige verdachte' in die positie te houden. De zwervende sjoemelaar en insluiper, die jaren later door de gedragingen en criminele handelingen van de Kappaman in de nacht dat Anneke verdween,  in een schijnbaar onhoudbare positie kwam te verkeren door de pinpas die hij van de heler kreeg. Dat het vijf jaar duurde voordat hij doorkreeg dat hij was genaaid en geen kant meer op kon door een andere crimineel met veel ervaring, zodat die, of hij nu wel of niet de de informant was, de zaken naar zijn hand kon zetten door glashard te ontkennen dat wat Rodney ook zei niet 'waar' was. Als Rodney zijn vriendin niet had geslagen dan waren beide zaken nog steeds een coldcase. Dan had ook Wil Eenink geen link kunnen leggen tussen de externe harde schijf en USB stick van Anneke en haar maffe vriendje met losse handjes. Ook deze vriendin nam wraak door i.s.m. Marieke van Essen, de journaliste van de Telegraaf Rodney erbij te lappen.  
De Kappaman is voor Derksen een mogelijke dader, maar in elk geval de verkoper van de 'vuile' spullen bij de Strandweg in Scheveningen. Dat werd ten stelligste ontkend door de Kappaman.
Derksen moest om de dwaling aan te tonen de rollen omdraaien. Rodney werd de koper. Kappaman, een oudere en beruchte figuur in de Haagsche binnenstad en uitziende als iemand van buitenlandse komaf volgens de jogger. Iemand met een dubbele nationaliteit, die ook wel Ali en Michel genoemd werd volgens casino-medewerkers. 
Daar kunnen we de onbekende 'Jeroen' in dit scenario aan toevoegen.


                   " Derksen & zijn 'witgewassen' conclusies" 

Wanneer Rodney na de moord op Christel Ambrosius in januari 1994 en de veroordeling van de onschuldige twee van Putten I, die na zeven jaar gevangenschap in een herzieningsproces  werden vrijgesproken, zich gerealiseerd heeft dat de spermadruppel op het bovenbeen van het slachtoffer, volgens Derksen, zijn 'oud' zaad' was, weten we niet. Er is in de jaren daarna nog veel onderzoek verricht naar wie Christel vermoord zou kunnen hebben. Ergens zal het kwartje toch moeten zijn gevallen en zijn paranoia moeten hebben aangejaagd. Zijn verhaal over Christel als zijn geheime seksliefje, de vele uitzendingen van Peter R. de Vries, het gesteggel van deskundigen over de 'sleep'-theorie en de spermadruppel, de verschijning van het boek over de moord van oud-commissaris J. Blaauw,  moet hem via de media toch aan het denken hebben gezet, al is het wel mogelijk dat, gezien zijn levensstijl,  zwervend rondrijden, weer een vriendin, dan weer zwervend, een baantje hier, een baantje daar en weer een nieuwe vriendin etc. etc.,  dat veel hem kan zijn ontgaan. Hier gaan we er vanuit dat hij de zaak wel heeft gevolgd, vooral omdat hij ook de moord op Anneke van der Stap volgde omdat hij wist dat het slachtoffer dezelfde naam had als die op de pinpas die hij, volgens Derksen, van de Kappaman kreeg. 
 Of hij in Den Haag of Delft als inwoner zich heeft laten registreren weten we niet. Vermoedelijk niet. Gewoon nog in de gemeente Putten en verder gewoon rondzwervend zonder vaste woon of verblijfplaats met een bestelbus als slaapplek. Verblijfplaatsen waren er als hij een vriendin had. Opvallend is wel zijn seksuele aantrekkingskracht op vaak wat oudere vrouwen, die hem daarna vaak snel weer zat waren en de relatie verbraken. Uit het proces [Putten II] werd duidelijk dat Christel hem op het gebied van de seks veel aangeleerd had. 
Of de vriendinnen wisten waar hij vandaan kwam weten we ook niet. Getuigen geven aan dat hij zijn uiterlijk na de moord vaak veranderde waarbij zelfs het dragen van een pruik werd genoemd. 
Op de foto van 12 juli 2005 in het BP tankstation aan de Statenlaan, te zien op de website van misdaadjournalist H.J Korterink: 

Hij wekt niet de indruk zich zorgen te maken over datgene wat hij volgens de politie, het OM en de rechters een paar uur daarvoor heeft gedaan. Hij lijkt ontspannen. Wie gelooft in zijn schuld zal zeggen dat Rodney als dader een 'Geslepene' is. Een koelbloedige brute arrogante moordenaar en na de moord op Anneke een recidivist. Dat zou waar kunnen zijn. Derksen concludeerde dat dat gedrag die nacht juist aantoont dat de veroordeelde moordenaar zich niet bewust was van het onheil dat er aan voorafging. Dat hij de pinpas gebruikte, dat hij de externe harde schijf en de USB stick in zijn bezit had is bewezen. Over de mobiele telefoon kan niets gezegd worden. Wie die om 02.13u die nacht gebruikte is niet bekend. Dat kan Rodney geweest zijn, maar dat kan niet bewezen worden.  De zgn. onafhankelijke rechters en raadsheren een rad voor ogen draaien is wel mogelijk. Dat toont het definitieve vonnis in beide zaken.  
Als een vraag gesteld kan worden, kan zij ook beantwoord worden.  Bij een antwoord dat men niet uit kan spreken, kan men ook de vraag niet uitspreken. In beide moordzaken zijn veel antwoorden gegeven die men, op basis van de feiten en omstandigheden op de tijdlijn, niet kon uitspreken. Antwoorden die in strijd waren met de logica en haar samenhang. 
Zijn aantoonbare naïviteit met de 'vuile' spullen in deze moordzaak kan hem toen ook al blind gemaakt hebben waardoor de link met de aangetroffen spermadruppel pas veel later een cruciale rol begon te spelen. Of Rodney bij zijn aanhouding verrast werd of dat hij zat te wachten op de arrestatie vanwege de aangifte van een vriendin wegens huislijke geweld en hij dna moest afstaan, hebben we nergens kunnen vinden.  
Zo zijn er vele eenvoudige, noodzakelijke vragen i.v.m. verificatie van datgene wat Derksen uit zijn onderzoek van het dossier concludeerde, waarop geen antwoord is gegeven, hoewel het antwoord in het dossier of bij de advocaat, via een bezoek aan de veroordeelde in de gevangenis, gewoon was te achterhalen. 
Zoals al vaker aangegeven moet een herzieningsverzoek in elk geval een novum bevatten. Het nachtmerrie-scenario van Marc de jogger is daarbij een mogelijkheid. 
Wie de Kappaman tot 'verkoper' bombardeert om de onschuld van Rodney aan te tonen zit op een dood spoor. Al helemaal omdat de schrijver onderzoek naar de door hem getrokken conclusies over mogelijk daderschap van derden over wil laten aan de politie en justitie. Zijn eindconclusie wordt door de betrokken overheidsdienaren weggehoond en naar het land der fabelen verwezen. Net als in Putten II.
Harry Senior vond de publicatie van het boek van Derksen in december 2017 'onnodig' en 'pijnlijk'. Twee antwoorden die verwijzen naar een scenario dat door de recherche ook als een dood spoor beschouwd werd. Een misdrijf in de relationele sfeer. Van een dwaling is geen sprake volgens Senior. 
De tijdlijn toont aan dat die 'heilige' overtuiging zowel 'waar als 'onwaar' kan zijn. Het beeld van de werkelijke toedracht is echter nog steeds in nevelen gehuld. Het ontrafelen van de door getuigen opgeroepen beelden is nog steeds gaande. 

Wie een doorbraak in deze zaak wil forceren en het ziekelijk dubbel gebonden zeer gesloten front van alle betrokken overheidsdienaren wil spiegelen met nieuwe feiten waarvan, als de rechters dat geweten zouden hebben, zij tot een ander oordeel zouden zijn gekomen, dan kan men niet anders doen dan proberen aan te tonen dat de Kappaman de dader moet zijn. Die andere crimineel van het 'foute' kenteken zetten we op de tijdlijn maar even in de wachtkamer. Ook een potentiële dader en ook een een mogelijke onbekende 'informant van de rechercheur. Die moeten we niet uit het oog verliezen. 
Het hier geschetste beeld is in elk geval geen fantasie die nergens woonde, want  beiden speelden ze een rol als verdachte en zijn in dit scenario ook onderling inwisselbaar dankzij Vogelzang en zijn geheimzinnige 'Jeroen'. 

Langs de Strandweg in Scheveningen werd volgens Rodney een deal gesloten over dekbedovertrekken. Toen hij die handelswaar in zijn bestelbus had gelegd  kwam de Kappaman naar hem toe met een witte plastic tas zonder opdruk met daarin een externe harde schijf. en naar later bleek ook een USB-stick. Daarna gaf de Kappaman een pinpas aan hem die hij gevonden had maar er niets mee kon zonder pincode. Een pincode ligt niet op straat. Indien hij de dader is dan was Anneke al dood voordat hij de pinpas vond. 
Derksen noemde de Kappaman de 'verkoper' van de 'vuile' spullen en misschien wel de mogelijke dader. Aan zijn mogelijke daderschap werd verder weinig aandacht besteed. Wel, zoals we weten, over zijn zeer tegenstrijdige ontkennende verklaringen,maar hij speelde geen rol in het nachtmerrie-scenario van de Belgische jogger dat zich afspeelde aan het Jaagpad. Ook de Kappaman was daar een afwezige. Niet gezien door Vogelzang in elk geval.
In dat nachtmerrie-scenario van Derksen speelt de Kappaman hier natuurlijk een zeer belangrijke rol als de mogelijke inzittende van de auto met naar later bleek 'fout' kenteken was. Of de inzittende ook de informant was doet er dan niet toe. Die was niet komen opdagen volgens de rechercheur. Hier verschijnt hij wel ten tonele omdat ze één en dezelfde persoon kunnen zijn geweest. Indien we daar vanuit gaan dan doemen de contouren van een hechtere meer logische samenhang op. Dan wordt zichtbaar dat gedrag ondeelbaar is en de mens niet op twee plekken tegelijk kan zijn. Dan is de 'gedetailleerde' beschrijving van de 'verwilderde' man door Vogelzang uit zijn duim gezogen. Dat moet dan de Kappaman geweest zijn in 'ik zag wat jij niet zag of wilde zien'. De rechercheur mocht hem niet gezien hebben en als gevolg daarvan schiep hij 'Jeroen' Een hem onbekende 'informant' waarmee hij een 'geheime' afspraak had. Iemand waarover hij verder niets kon vertellen omdat hij 'Jeroen' nog nooit had gezien. Hij zou lang zijn en ongeveer dertig jaar oud. Een fictief personage dat moest dienen om datgene wat hij na middernacht allemaal gezien heeft, verborgen te houden. De tijdlijn van Vogelzang is pas achteraf geconstrueerd. 
De eerste versie werd vervangen door een tweede waarin hij op onze tijdlijn na 00.50u nog steeds op het Jaagpad was. Meer dan een uur na zijn komst rond 23.45u omdat hij te laat van huis was gegaan. Dat 'te laat' werd door de ervaren rechercheur toegevoegd om pas in mei 2006 in elk geval het door zijn vrouw bevestigde alibi als zeer aannemelijk te laten lijken voor het Manga-team. Het zorgde er ook voor dat zijn tijdlijn aansloot bij het 'gedetailleerde' verhaal van Marc, de jogger over Anneke. De enige en laatste getuige die Anneke rond 00.50u nog levend op het Jaagpad zag. Vogelzang zag de jogger toen die op weg naar zijn auto was. Dat was om 00.35u. Toen stond hij met zijn fiets blijkbaar op het Jaagpad aan de kant van het viaduct, dichtbij het begin van de Tinbergenstraat. Genoeg licht om de op hem afkomende jogger, waarvan hij dacht dat het zijn 'informant' was goed te kunnen beschrijven. Of de rechercheur de Belgische jogger met diplomatenstatus tussen 21 september 2005, toen die zich als 'anonieme getuige meldde en 1 mei 2006, toen Vogelzang zijn notitie en het daaraan verbonden verhaal in deze moordzaak inbracht, elkaar zijn tegengekomen is bepaald niet uit te sluiten. Dat de rechercheur in mei 2006 over meer gedetailleerde informatie beschikte over de jogger wordt hier gewoon aangenomen. Niet alleen vanuit zijn werkplek en uit hoofde van zijn functie, maar ook van de Kappaman, zijn informant. Anders had hij zich nooit gemeld. Zijn onverwachte interventie in mei 2006 zorgde er weer voor dat mogelijk daderschap van zijn informant, de Kappaman, buiten beeld bleef, ook al had de politie toen al de beschikking over de camerabeelden van het BP tankstation waar Rodney en de Kappaman rond dezelfde tijd aanwezig waren en Rodney de pinpas al in zijn bezit had.
Die bewaarde beelden doken pas na jaren weer op tijdens het onderzoek naar Rodney als mogelijke verdachte. Van zowel Rodney als de Kappaman weten we nu wel, ondanks zijn hardnekkige ontkenningen, dat ze elkaar al langer moeten hebben gekend. Dat maakt het scenario dat de crimineel Kappaman, als dader, een andere crimineelop slimme wijze in de val heeft gelokt, een zeer interessant uitgangspunt, als hij na de deal aan de Strandweg in Scheveningen het in een schoudertas gevonden mobieltje van Anneke gebruikte bij zijn eigen huis in de Scholstraat op nummer 249. Wie op Streetview kijkt ziet daar vlakbij een plek waar men officieel niet mag parkeren. De Acer en haar mobieltje zijn zoals we weten nooit gevonden en via haar provider nooit meer geregistreerd via een zendmast.
Drie criminelen als verdachte. De eerste met kenteken verdween onder de radar wegens gebrek aan bewijs. De tweede, de veroordeelde, werd in 2008 voor Harry Senior al de 'uitverkorene', zijn ideale prooi en de Kappaman werd in 2010 een 'criminele' kroongetuige die door het OM werd omarmd als de loslopende 'snitch', de man die misschien al vele jaren o.a. via zijn contactpersoon Vogelzang de politie van nuttige informatie voorzag over andere criminele activiteiten en in zekere zin gedoogd werd als de beruchte handelaar in het Haagsche die niet vies was van 'vuile' spullen. Een man ook met een goed gevulde buidel en frequent bezoeker van casino's en illegale gokhallen. Het zal ook een hoerenloper en clubbezoeker zijn, gezien zijn huwelijksperikelen die in 2006 op een scheiding uitliep. 

Op deze YouTube  https://www.youtube.com/watch?v=7xXd_4JMsPg   staat aflevering 15 van 9 december 2007 [ Peter R. de Vries] over de Rijswijkse moordzaak. We zetten die erop omdat er tekstfragmenten op staan van het procesverbaal van rechercheur Vogelzang's verhaal. Die teksten bevatten meer concrete informatie over Jeroen, w.o. de naam van een website, die we nog niet hebben kunnen ontcijferen.
Ook staat er dat Vogelzang de gebruikersnaam van Jeroen niet kende.
Wie naar 16.42 - [ 1.08.38] op de tijdlijn gaat kan de door het beeld gaande teksten bekijken en misschien wel ontcijferen. Dat Derksen dat procesverbaal niet volledig in zijn boek heeft opgenomen zal een bewuste keuze zijn geweest. Nergens in zijn boek staat iets over hoe de rechercheur is benaderd door de onbekende 'Jeroen'.
Dat nemen wij de schrijver zeer kwalijk. Wij noemen dat hier onderdeel van zijn witwasoperatie. Wel besteedde de filosoof veel aandacht aan de Belgische jogger, maar bijna niets over de geheime missie van rechercheur Vogelzang op het jaagpad en zijn informant 'Jeroen', die niet op kwam dagen. 
Wel een nachtmerrie-scenario introduceren en de status van de jogger witwassen van 'verdachte' naar betrouwbare 'getuige' en tevens concluderen dat Rodney niet op het Jaagpad kan zijn geweest, maar de lezer cruciale informatie uit het dossier onthouden is een wetenschapper onwaardig.
Dat procesverbaal bevat kennelijk meer informatie over de totstandkoming van het contact met Jeroen. Wie dat bewust weglaat doet exact hetzelfde als politie en justitie. Het ene is relevant en het andere niet. En dat ondanks het feit dat informatie onlosmakelijk verbonden zijn met de officiële tijdlijn in deze moordzaak.
Vogelzang was de enige getuige die de jogger heeft gezien. 
Dat Derksen niet geïnteresseerd was in 'ik zag wat jij niet zag of wilde zien' bij de vindplaats van het lichaam en het procesverbaal niet publiceerde tast zijn toch al wankele reputatie behoorlijk aan. Zijn doel heiligde de middelen. Alleen Rodney vrijpleiten van betrokkenheid en de mogelijke 'ware' toedracht in deze complexe zaak negeren maakt van de filosoof langzamerhand een lijkenpikker. Dat geldt eigenlijk ook voor Richard Helwig, een freelance journalist die over deze zaak ook een boek schreef, getiteld 'Vingers gespreid in angst' [ 2016] en natuurlijk oud-commissaris J.Blaauw over de Puttense moordzaak. Beide schrijvers, die het boek van Derksen hebben gelezen, zijn er nog steeds heilig van overtuigd dat Rodney in beide zaken de dader is. Het zijn benevelde blindgangers geworden.
Dat Ruud van Boom, zijn advocaat, jaren geleden via zijn website wel, namens zijn ontkennende cliënt, een beloning uitloofde voor de 'gouden' tip, maar daarbij alleen zijn eigen 'foute' pleidooi op het internet zette en niet de belangrijke processen-verbaal en verklaringen van verdachten en getuigen in de Rijswijkse zaak en Putten II, zegt al genoeg over deze meester in de rechten. 
De gouden tip kwam tijdens het hoger beroep van een vuile 'snitch'. 
In Putten II was de 'gouden' tip forensisch onderzoek te doen naar de mogelijke stoffelijke resten van Maria van der Zanden bij de plaats delict aan de Driewegenweg in Putten. Helaas is het coldcaseteam te laf om dat te doen wat het bij andere tips wel gedaan heeft. Het gesloten front van politie en justitie zal er voor altijd voor zorgen dat de onschuld van Rodney in Putten II niet kan worden aangetoond. Dat is ook een gevolg van een samenzwering dankzij 'ik zag wat jij niet zag of wilde zien'. Een schaakspel zonder bord. 
Liever 'no body no case' dan de maatschappelijke commotie en verontwaardiging die de vondst van Maria's stoffelijke resten teweeg zal brengen. 
De elastische tijdlijn van de twee getuigen hebben ervoor gezorgd dat Rodney wel degelijk op het Jaagpad kan zijn geweest in de nacht dat Anneke verdween. 
Dat hij bij de Strandweg was en de Kappaman ook is al vastgesteld. 
Mocht Anneke na middernacht op Den Haag Centraal wel lijn 1 genomen hebben, maar volgens het 'bedachte' politie-scenario werd lastig gevallen bij het centraal station en een uitweg zocht en/of niet oplette door een lange nacht en dag in Enschede en de verkeerde tram lijn 1 richting Scheveningen i.p.v. Delft nam en onderweg, toen ze dat besefte is uitgestapt of pas bij het eindpunt om te wachten dat de laatste tram, als die er was, weer richting Delft zou gaan, zodat ze bij de gebruikelijke halte Herenstraat weer kon uitstappen om daarna naar haar ouderlijke huis te lopen, dan kan ze vlakbij het Lindoduin, misschien wel lopend als ze geen geld had of als er geen laatste tram naar centraal meer was, de kappaman of Rodney zijn tegengekomen.
En anders wel bij of op de Strandweg of de Westduinweg. Of ze geld voor een taxi had weten we niet. Bij de Strandweg was Rodney die nacht ook. Dus het witwassen van betrokkenheid van Rodney is gewoon niet mogelijk. Dat Derksen de jogger daarvoor gebruikte, hoewel in zijn verhaal details ontbreken die hij had moeten zien en dat in Vogelzang's verhaal details staan die hij niet zag, zegt ook genoeg over zijn methodiek. 
Dat het verhaal van de Kappaman na zijn eerste verhoor op 13 juli 2009 door de politie geloofd werd met de mededeling: 'we zien dat datgene wat hij zegt waar is', toont al aan dat Rodney de dader moest zijn. In de twee daarop volgende verhoren van de handelaar beriep hij zich op zijn zwijgrecht op dringend advies van Mr. Gerard Spong, zijn ingehuurde advocaat of een kantoorgenoot. 
Het procesverbaal in het dossier bevat volgens Derksen 11 'blaadjes'. Het verhoor duurde drie uur. De schrijver vraagt zich af wat er allemaal is weggelaten en hoe het mogelijk is dat er geen antwoord in stond over waar de Kappaman voor 02.13u was. Dat kan dus gewoon thuis aan de Scholstraat 249 geweest zijn, omdat hij zelf aangaf dat als hij niet kon slapen vanwege benauwdheid vaak naar de Strandweg ging vanwege de frisse zeelucht. Derksen geeft in zijn boek aan dat de Kappaman in zijn donkerblauwe VW Golf vanuit de richting van de Westduinweg kwam toen hij naar het BP station aan de Statenlaan ging. Rodney kwam volgens de schrijver via de Doornstraat als eerste aan en ging om 02.34u naar binnen, gevolgd door de Kappaman om 02.42u. 
De grote blinde vlek op de tijdlijn tussen de verklaringen van de twee getuigen op het Jaagpad en de twee hier genoemde locaties nabij de zendmast van Lindoduin heeft alleen door de verklaring van Rodney nog een invulling gekregen vanwege de deal die gesloten werd op de Strandweg. De kappaman ontkende alles. We moeten niet vergeten dat het eerste verhoor van Rodney pas op 8 februari 2010 plaatsvond. We weten niet of hij van de aanhouding van de Kappaman, nadat deze man via Opsporing Verzocht was geïdentificeerd als de kalende oudere man in het BP-station in de nacht van Anneke's verdwijning, al snel op de hoogte was van het verhaal over zijn vroegere buurman. Rodney was toen in afwachting van zijn proces in de moord op Christel Ambrosius.  
Hoe laat Rodney bij de Strandweg ongeveer arriveerde na zijn lange dag op de Veluwe is door Derksen wiskundig berekend. Voor Derksen is de Kappaman een leugenaar en mogelijke dader, al houdt de schrijver een slag om de arm, omdat er nog een 'derde' persoon tussen kan zitten die de 'vuile' spullen aan de Kappaman verkocht. Dat deze getuige sprak van een 'gevonden' pinpas' is een cruciaal gegeven. Hier gaan we voorlopig van zijn 'daderschap' uit en volgen de schrijver in zijn conclusie over het waarheidsgehalte van diens verklaring. 
Op 13 mei 2009, dus voor het eerste verhoor van de Kappaman, staat in een procesverbaal van 'bevindingen' dat Rodney's vriendin Wil Eenink toen woonde aan de Jan van Houtstraat 89-B in Schevening. Hun relatie begon vlgs. Wil Eenink pas op 27 augustus 2005. Het parkeerterrein bij het BP station werd door Rodney ook wel gebruikt als slaapplek en hij had er ook in het verleden gewerkt en dronk er vaak koffie 's nachts.  
De Advocaat-Generaal ging er vanuit dat Rodney rond 23.30u vanaf de Kanoweg in Ermelo, waar zijn marktspullen altijd werden opgeslagen, naar Den Haag vertrok. Derksen noemt die vertrektijd heel snel. Zelf gaat hij uit van rond middernacht omdat het uitladen van de marktwaar volgens zijn toenmalige vriendin, die wel eens op marktdagen meeging, langer duurde.
De rit naar Den Haag CS midden in de nacht duurde ongeveer 1 uur en 13 minuten. 
Dus om 00.45u kan Rodney daar zijn aangekomen. Anneke was daar al weg volgens Derksen en het politie-scenario. Het slachtoffer was toen op of in de buurt van het Jaagpad en nog niet door Marc de jogger gezien. Die jogger was op zijn beurt even daarvoor door Vogelzang gezien. De auto met inzittende stond er in ieder geval vanaf 00.30u maar werd niet gezien door de rechercheur. 
Getuige Linssen sprak over twee Marokkaanse jongens die rond dat tijdstip bij Den Haag CS stonden en volgens hem Anneke lastigvielen. Eén daarvan herkende hij, maar die naam wilde hij niet meer doorgeven vanwege mogelijke represailles van de mogelijke dader die hem gezien moet hebben. Deze getuige verdween onder de radar. De mogelijkheid dat Anneke dat was is niet uit te sluiten. Vandaar de mogelijkheid, zoals al beschreven, dat Anneke in de verkeerde tram kan zijn gestapt om aan die jongens te ontkomen.
Mocht dat zo zijn dan is het verhaal van de Belgische jogger anders dan hij beweerde. Zonder Anneke zou hij op het Jaagpad dus de 'Jeroen', de anonieme informant kunnen zijn geweest. Iemand die zijn identiteit tot aan eind oktober 2005 niet wilde prijsgeven gezien het bekleden van een functie met een diplomatieke A status. De jogger gebruikte ook een nep-mailadres en alias om de politie via het internet op de hoogte brengen van de veranderingen in zijn 'elastische' jogging' tijdlijn. Van eerst aan het joggen geweest en daarna om 22.58u zijn computer aangezet te hebben in zijn eerste verklaring op 21 september 2005 naar 00.20u op 25 september toen hij zijn computer juist uitzette om daarna tijdens het joggen ook nog even bij de auto langs te gaan i.v.m. mogelijke accuproblemen. 
Dat Vogelzang niet wist wat de gebruikersnaam van 'Jeroen' was, als we de tekst op YouTube goed ontcijferd hebben, is een zeer interessant gegeven. De jogger was op 1 mei 2006, toen Vogelzang met zijn vreemde verhaal bij zijn collega's van het Manga-team aankwam, 'hoofdverdachte' in de moord op Anneke. Of de Belgische diplomaat 'Jeroen' was is bepaald niet uit te sluiten. Beiden gebruikten een alias en waarschijnlijk ook een nep-emailadres en wilden hun ware identiteit niet onthullen. Ook dat kan een gevolg zijn van mogelijke represailles i.v.m. belangrijke informatie of om een 'geheime' ontmoeting te arrangeren via internet met Vogelzang. Een rechercheur die hem kon helpen om de status van verdachte kwijt te raken. Zijn naam kan bekend geweest zijn bij de Belgische jogger m.b.t. zijn functie in buitenlandse dienst of zijn doorgegeven nadat een collega officieel contact met de politie had gezocht om op ander gebied iets  te willen weten of doorgeven, waardoor hij misschien een emailadres van Vogelzang als contactpersoon heeft doorgespeeld aan de jogger. Op welk bureau de rechercheur werkzaam was weten we niet. Dat kan ook Rijswijk zijn. Politieman Chris van der Garde werkte op bureau Heemstraat. De status van verdachte zou tot een overplaatsing, schorsing, terugroeping  of ontslag kunnen leiden en zijn diplomatieke loopbaan en/of reputatie ernstig schaden.  Dat de net uitgeloofde beloning in de zomer van 2005 voor hem geen rol speelde is dan logisch. 
In het nachtmerrrie-scenario  van Derksen maken we in dit onderzoek van de 'Japans' ogende sportcoupé nu een donkerblauwe VW Golf. De auto van de Kappaman.  Het 'foute' kenteken laten we hier eerst maar uit het strafregister komen van de wegens gebrek aan bewijs uit het oog verloren eigenaar van de auto waar dat kenteken aan gekoppeld was en zijn criminele verleden tot dan toe en dat dan vermoedelijk dankzij rechercheur Vogelzang. 
Dan kunnen ze elkaar ook die avond tussen 23.30u en middernacht, zoals was afgesproken volgens de rechercheur,  misschien gezien en gesproken hebben bij de auto/camper van de jogger en in elk geval 10 minuten met elkaar gesproken hebben.
Het was Vogelzang die eerst dacht dat de jogger zijn informant was vanwege de beschrijving.  Hier gaan we er eerst vanuit dat dat ook zo was om hun verklaringen verder te ontrafelen. 
Met zijn inbreng hielp Vogelzang de jogger Marc Arendsen, die door zich te melden als getuige in september 2005 daarna in een onverkwikkelijke [gezins-werk]situatie was aanbeland. Van getuige naar 'verdachte'. Hij moest aantonen niet de dader te zijn.
Het geheugen is echter geen harde schijf met de 'juiste' data. 
Of hij na 00.45u  Anneke gezien kan hebben sluiten we niet uit. Hij is volgens Derksen in zijn boek een betrouwbare getuige. Dat is ook niet uit te sluiten. 
Toen waren Rodney en de Kappaman nog buiten beeld. Het enige wat de recherche had waren de bewaarde camerabeelden in het BP station, maar toen wist het Manga-team nog niet wie dat waren. Zoals al vermeld was eind 2007 nog een tapvergunning voor de jogger ingediend. De rechercheur is in 2008 nog een keer gehoord over zijn verklaring uit 2006.  De jogger niet, nadat Rodney gearresteerd was i.v.m. Putten II.
De werkelijke dader was eindelijk ontmaskerd.

Het niet gepubliceerde volledige procesverbaal over Vogelzang's inbreng zou veel kunnen blootleggen en verhelderen. Helaas is dat niet mogelijk wegens achterhouden van cruciale informatie, waardoor de goede reputatie van Derksen weer een knauw kreeg. De zaak moet, als Rodney niet de 'ware' dader is,  gewoon worden opgelost. 
Dat kun je echter onder de gegeven omstandigheden en Rodney's veroordeling niet aan de politie of justitie overlaten. Dat is wel iets wat Derksen wil. Zelf wilde hij zich niet bemoeien met mogelijke dader-scenario's. Hij duidde ze, maar meer  ook niet.
Getuige Vogelzang, onze 'dwaalgast' rond het Jaagpad,  gaf de jogger een alibi. Nog wel dat gehannes met de gezamenlijke tijdlijn, maar het is hem gelukt die zo goed mogelijk samen te laten vallen. Alsof het na 00.35u op elkaars verklaringen is afgestemd. Ook dat is niet uit te sluiten gezien de ingebrachte details. 
Als de Nederlandsche staat een gevaarlijke tegenstander is geworden, een valsspeler in een juridisch steekspel in zowel het 'Manga' voortraject als in de tempel van Vrouwe Justitia, dan zal het boek van Derksen een volslagen kansloze poging van een 'Einzelgänger' zijn. Van iemand die zich jammergenoeg niet wilde laten spiegelen. Hij liet zich interviewen maar vermeed kritiek, want de kritiek die er op zijn boek naar buiten kwam, werd gepareerd met een herhaling van zetten over ontlastend en belastend bewijs op basis van waarschijnlijkheid en aannemelijkheid. Derksen als een herkauwende auteur met teveel inbeelding. Een 'filosofische' profeet van zijn eigen gelijk. Rodney Pieper kan het niet gedaan hebben.  
Het Manga-dossier is echter een verzegelde doofpot geworden, waarvan de inhoud volledig is getaboeïseerd. Het is eindeloos dansen om de tombe. Een onschuldige die 'Dubbel Genaaid' werd volgens Derksen. Dat de rechters dubbel gedwaald hebben is onzin. Het is niet alleen een formele dwaling, oftewel een oordeel dat tegen de logica indruist, maar ook o.a. gegrond is op foute interpretaties, foute verbeelding en aantoonbare vooroordelen met als gevolg een bewust afdwalen van het rechte pad. Een eerlijk proces was vanaf het begin al niet meer mogelijk. Het pleidooi van de advocaat, het requisitoir van de openbare aanklager en de twee vonnissen in deze moordzaak tonen dat ook feitelijk aan. 
Dat zal ons niet weerhouden de beelden die de getuigen en de veroordeelde opriepen verder te ontrafelen ondanks de ontbrekende zo noodzakelijke informatie. 
Omdat we niet weten wie er in de auto op het Jaagpad zat en rechercheur Vogelzang die auto met inzittende niet in zijn verklaring noemde ondanks zijn aanwezigheid ter plekke en een paar rondjes die hij op de fiets maakte in meer dan een uur tijd.  
We hebben al aangegeven wie er in de auto gezeten kan hebben of de eigenaar was. Een auto die er al rond 00.30u moet hebben gestaan. Dat Vogelzang die niet zag staan is uitgesloten. Die auto moet hij gezien hebben. Het niet vermelden daarvan moet dus een gevolg zijn van iets wat de rechercheur wist of te weten was gekomen voordat hij zich als getuige meldde en in zijn verklaring een 'Indisch' ogende man beschreef die tweemaal uit de bosjes kwam. Ook iemand 'van buitenlandse komaf' die de inzittende van de auto kan zijn geweest, die tweemaal wegduikend en het licht dovend in de auto werd gezien door de Marc, de Belgische jogger. De inzittende wilde blijkbaar niet herkend worden. Vogelzang laat de auto uit zijn verhaal weg en de jogger was vanwege een te vage herinnering niet in staat een wat duidelijker signalement te geven van de inzittende. Geen blanke man in elk geval.  De rechercheur gaf zijn 'geestverschijning' een gedetailleerd signalement en linkte dat qua huidskleur aan de afkomst van Anneke.                 
                      

                  Het schimmenspel   


Citaat van de website http//: annekevanderstap.nl, opgezet door Ton van der Stap,  de broer van Harry Senior en gedeeltelijk nog te vinden: web.archive.org [via Wayback machine] 
"Haar vader Harry van der Stap, die op 25 juli 2004 zijn vrouw Agnes aan kanker verloor, is emotioneel een gebroken man. Over de reis van Anneke zegt hij: "Ik kan maar twee mogelijkheden bedenken. Het meest waarschijnlijke is dat ze in de tram van Den Haag naar Rijswijk, lijn 17 naar het Wateringse Veld, in slaap is gevallen, een paar haltes te ver is doorgereden en het laatste eind naar huis is gelopen. Bij het Jaagdpad is zij door iemand gegrepen en de bosjes ingeduwd." [einde citaat]

Wat de andere mogelijkheid was werd niet vermeld. Lijn 17 gaat zoals we weten over de Patentlaan. Opvallend is wat Senior zei, namelijk dat Anneke dan 'het laatste eind naar huis is gelopen". Vanaf de halte Patentlaan, bij het begin van de Limpergstraat, zou Anneke normaal gesproken via de tramroute zijn teruggelopen om weer bij de halte bij de van Vredenburchweg, waar ze woonde, uit te komen. Dan zou ze niet de verkeerde kant zijn uitgelopen richting Delft via een klein stukje Limpergstraat dan rechtsaf via van Benthemlaan en de Tinbergenstraat naar het Jaagpad aan de kant van het viaduct, waar Vogelzang een afspraak had met 'Jeroen', Daar zag de jogger Anneke om 00.50u. De rechercheur heeft haar niet gezien. 
Als ze niet wist waar ze was en de Limperstraat heeft gevolgd, dan zou ze vlak bij het fietsbruggetje aan het einde van het Jaagpad zijn uitgekomen. Daar waar Vogelzang de 'verwilderde' Indisch ogende man twee maal uit de bosjes zag komen en ook haar lichaam op vrijdag 22 juli 2005 werd aangetroffen.  
Lijn 1 zou haar naar de halte Vlietbrug aan de overkant van het Rijn-Schiekanaal  tegenover het Jaagpad hebben gebracht, maar die laatste tram is daar rond 00.30u niet gestopt. Als Anneke daarna pas wakker werd, dan kan ze één of twee haltes verder zijn uitgestapt en via een lang stuk langs de Delftweg teruggelopen zijn naar het viaduct, dan naar boven, langs het voetpad naast de snelweg en dan bij het talud weer naar beneden naar het Jaagpad/ hoek Tinbergenstraat zijn gelopen. Daar stond de auto met inzittende vlakbij. 
De jogger heeft niets verklaard over haar twee tassen. Ze kan daarvoor dus ook beroofd zijn van die tassen. In elk geval hingen er, volgens Vogelzang, jongeren rond bij het talud naast de snelweg.  

Op het forum van Aniway.nl werd op woensdag 17 augustus 2005 o.a. onderstaande afbeelding met verklarende tekst geplaatst. De jogger was met vakantie. Maar nadat hij in september erachter kwam dat hij getuige van een moord was geweest volgde hij de moord op Anneke op de voet vooral via internetfora, w.o. aniway.nl. Een site waar het Mangaclubje 'Openminded' waar Anneke deel van uit maakte, ook aan deelnam.  



Link naar het forum van Aniway.nl over de moord op 'Your Kawaiiness'


De rode lijn is de route van Tram 1 (de pijl wijst naar Delft), als ze bij de Hoornbrug was uitgestapt dan was dat rechtsbovenin de foto geweest (nog ietsjes daarboven). 

De gele lijn is van Opsporing verzocht, als ze daar uitgestapt is dan is dat de meest logische route, de blauwe lijn geeft aan hoe ze verder gelopen zou zijn. 

De Groene lijn is Tram 17. 
 

Hieronder een foto, die ook via de tv en internet is verspreid, over wat Marc, de Belgische jogger beweerde te hebben gezien: Anneke's door de politie regio Haaglanden gewassen en op televisie getoonde lichtgekleurde T-shirt met een Engelse tekst over mannen: 

Men drive women crazy, want to watch the football, never phone, don't like shopping, .............. We can't live with them and we can't live without them.'






Op die website staan ook de data waarop artikelen over de moord in kranten verschenen na de vondst van het lichaam. Dat was op vrijdag 22 juli 2005 in de 'Haagsche Courant'. Op 25 juli in de Telegraaf, op woensdag 27 juli weer de Haagsche Courant en TV West en op donderdag 28 juli in Groot-Rijswijk'. Allemaal niet gelezen of er iets over gehoord of op tv gezien door Marc, de jogger die op zaterdag 16 juli 2005 met zijn familie naar hun vakantiehuis in Frankrijk ging en drie dagen later alleen per vliegtuig terugkeerde. Dat was dinsdag 19 juli. Het weekeinde daarop, zaterdag 23 juli, is hij weer naar Genève teruggevlogen en op dinsdag 26 juli weer naar Den Haag teruggekeerd. Pas op zaterdag 30 juli vertrok hij weer per vliegtuig voor een maand vakantie. De jogger heeft dus volgens zijn verklaring niets over de verdwijning en de vondst van het lichaam gelezen tussen 22 juli en 30 juli en blijkbaar ook niet in augustus via internet het nieuws in Den Haag op zijn landgoed in de Franse Alpen. 
Pas begin september 2005 begon zijn verhaal toen hij de oude kranten doornam en op internet o.a. de afbeelding met de tekst op het T-shirt zag. Dat deed een belletje bij hem rinkelen, al duurde het nog een paar weken tot hij besloot zich als 'anonieme' getuige te melden bij het Rijswijkse politiebureau.

Hij zal ook het 'In Memoriam' forum op aniway.nl hebben gevolgd. Hij beweerde dat hij, vanwege mogelijke repressailles van de dader, niet op fora actief was geweest. 
De jogger was een roepende in de woestijn. De enige getuige die Anneke om 00.50u nog levend had gezien en een 'fout' kenteken inbracht. Er vloeide een scenario uit voort, waarbij de jogger zelf ook nog als verdachte werd aangemerkt. 
Pas acht maanden later verscheen rechercheur Vogelzang, zijn engelbewaarder. Een dwaalgast op fiets met een 'geheime' missie op het Jaagpad. Het Jaagpad-scenario leverde uiteindelijk niets anders dan drijfzand op. 
In het vonnis nam men aan dat Rodney op het Jaagpad moet zijn geweest.
Dat Rodney rond 00.50u op de Limpergstraat geweest kan zijn is qua tijdlijn mogelijk. Maar daar is dan ook alles mee gezegd. Die zag er op de bewaarde beelden van het BP tankstation niet als een 'Indische' Nederlander of als een man van 'buitenlandse' komaf uit. Er is ook geen lichtblauwe bestelbus gezien op het Jaagpad. Ook Mick, de zwerver en de crimineel van het 'foute' kenteken zagen er niet zo uit. 
Beide beschrijvingen van de Jogger en de rechercheur zorgden ervoor dat zowel het Harry Junior- als het Lifan scenario hier niet van tafel zijn, mede gezien de mogelijkheden die beide scenario's op de tijdlijn tonen. Het hof gaat ervan uit dat Anneke  bij het jaagpad is gedumpt en dat Ron Pieper daarbij betrokken was.
Bij dat soort beschrijvingen moeten we eerder denken aan de Kappaman, aan  Harry Junior en Lifan en mogelijke onbekende helpers, die niet meer vervolgd kunnen worden.
Vogelzang en Marc, de Jogger zagen twee nog niet geïdentificeerde personen ter plaatse. Beide getuigen maakten van het Jaagpad een plaats delict. Daarnaast natuurlijk ook nog 'Jeroen', de informant. Een 'blind' date via internet. Iemand zonder verleden. Een schim zonder schaduw. 
Dat een getuige er heilig van overtuigd kan raken dat hij, datgene wat hij vertelde, ook daadwerkelijk heeft gezien, is een veel voorkomend verschijnsel. Het was Harry Senior die op annekevanderstap.nl aangaf dat Anneke bij het Jaagpad door iemand was gegrepen en de bosjes ingeduwd. Zowel de jogger als de rechercheur bevestigden dat scenario. Volgens die twee getuigen was de dader van 'buitenlandse' komaf en dus geen door de zon gebruinde blanke Hagenees.
We keren eerst weer terug naar Enschede, waar Lifan, nadat hij Anneke op de trein had gezet, om 21.44u een chatsessie begon. Dat was met 'Vincit' die op het forum van aniway.nl. al op 30 juli 2005 reageerde. 

vincit
 Berichttitel:
BerichtGeplaatst: 30 jul 2005 19:52 
Offline
Avatar gebruiker

Geregistreerd: 06 aug 2004 12:40
Woonplaats: lurking
Werd op mn vakantie gebeld door de recherche van rijswijk ... `een vriendin van je is vermist` hoorde ik opeens in mn voicemail. Kennelijk was we dus al vermoord voordat ik zorgeloos op weg ging. Kan het nog niet helemaal bevatten



                                                                                           ____________________________________

       Vincit          Berichttitel:
BerichtGeplaatst: 10 dec 2007 00:25 
Offline
Avatar gebruiker
Geregistreerd: 06 aug 2004 12:40
Woonplaats: lurking 
 RobertJ schreef :   "Bullshit, die Peter R deVries is gewoon een eng ventje die letterlijk over lijken gaat.

Ik wil toch even weten hoe dit nu zou zitten met die zognaamde vriend die haar in de bosjes getrokken zou hebben, of dit gewoon stemmingmakerij? Ik denk het laatste."
:

DAT LAATSTE. Ik zat met die gast te chatten die avond. Dat vermeldden ze wel, maar ff achteraf.


 Profiel  
Antwoord met een citaat  


BerichtGeplaatst: 10 dec 2007 00:44 
 
 

Lifan is door Harry Senior speciaal uitgenodigd om de begrafenis van Anneke op 2 augustus 2005 bij te wonen. 

Uit de Haagsche Courant: 

De onvoorstelbare dood onder ogen zien 

door Monique van Oostrum en Robbert Salome 

Onder grote belangstelling werd Anneke van der Stap (22) gisteren begraven in Rijswijk. Anderhalve week nadat ze dood was aangetroffen in de struiken. De indrukwekkende plechtigheid schetste een beeld van haar persoon. 'Graag leefde ze in een droomwereld, tegelijkertijd stond ze met beide benen op de grond.' 

RIJSWIJK | De woorden die in de druk bezette Bonifatiuskerk klinken, zijn de echo van een jaar geleden. 'We hebben het goed gehad', sprak Harry van der Stap destijds, nadat zijn vrouw Agnes na een lang ziekbed was overleden. Vandaag beklimt Van der Stap het spreekgestoelte opnieuw. Ditmaal om afscheid te nemen van zijn dochter Anneke (22), die vrijdag 22 juli dood werd aangetroffen in de struiken aan het Jaagpad. "We hebben het goed gehad, Anneke... We hebben het goed gehad... Anneke, bedankt." Dan breekt zijn stem. 

De Bonifatiuskerk is deze dinsdagmorgen in zonlicht gehuld als een kleine rouwstoet arriveert. Harry van der Stap loopt, gearmd met zoon Harry jr. en dochter Marieke, voetje voor voetje achter de auto die een blankhouten kist vervoert. Op de kist een eenvoudig bloemstuk: rode rozen met witte accenten. Een studievriendin van Anneke en de vriend uit Enschede, de laatste bekende die haar nog levend heeft gezien, sluiten de rij. Geroerd kijkt een oude mevrouw toe en zet haar volle boodschappentas op de grond om haar neus te snuiten. 

In de kerk hebben zeker driehonderd mensen een plaatsje gevonden. Vrijwel alle banken zijn gevuld. Dan wordt Anneke's kist binnengedragen. De aanwezigen laten hun gedachten de vrije loop. Sommigen krijgen het te kwaad. 

Pastoor Van Deelen leidt de Heilige Mis. Hij kende Anneke goed. "Ze was misdienaar en kwam hier vaak. Een rustige, beheerste, betrouwbare jonge vrouw. Vól vriendelijkheid. Anneke had veel talenten. Ze was kunstzinnig, had een veelbelovende toekomst. Dat is op brute wijze beëindigd." 

Java 

De pastoor refereert aan de reis naar Indonesië die de familie op dit moment, een jaar na het overlijden van de moeder, zou maken. Maar in plaats van te genieten tijdens een ontdekkingstocht naar de wortels van de kinderen op Java, luistert Harry van der Stap in gezelschap van zijn zoon en dochter naar de woorden van de pastoor. "Dagelijkse dingen kunnen niet meer, want Anneke is om het leven gebracht. Ze is op zo'n ruwe, onvoorstelbare wijze om het leven gekomen. Op zo'n heel gewone avond. Hier, in het heel gewone Rijswijk. Geloof, hoop, vertrouwen, troost. Het zijn grote woorden op een dag als vandaag. Laten we de hoop niet verliezen, laten we Anneke niet vergeten." 

Vader Harry van der Stap maakt zijn ademloos luisterende gehoor voor even deelgenoot van Anneke's leven en van zijn verdriet. Met heldere stem vertelt hij over het onvoorstelbare. Het onder ogen moeten zien dat Anneke er niet meer is. Terwijl haar leven één en al in het teken stond van ontluiken. "Anneke was echt een kind van haar moeder. Integer en met veel inlevingsvermogen. Niemand deed vergeefs een beroep op haar. Graag leefde ze in een droomwereld, tegelijkertijd stond ze met beide benen op de grond. Een rustig en stil meisje, maar hád ze het hoogste woord, dan sneed dat hout. Iedereen hield van haar. Haar leven was veel te kort." 

Na het verlies van haar moeder werd Anneke een beetje 'de vrouw des huizes'. Het gezin was net weer aan het opkrabbelen. "Hoe houden we onszelf nú overeind? Het zal toch moeten. We hebben 22 jaar van je vriendelijkheid, je warmte genoten." 
Zijn broer Ton van der Stap, Anneke's oom, wijst erop hoe belangrijk het is stil te staan bij het leven 'dat er zo makkelijk met ons vandoor gaat.' "Een kind hebben is alsof je iets teers plant in jezelf. Als je kinderen uitvliegen is dat voor een ouder de moeilijkste periode die er is. De ultíeme angst in een steeds agressievere wereld." 

Terwijl de organist de eerste noten speelt van 'Mogen de engelen jou begeleiden naar het paradijs', wordt Anneke's kist naar buiten gedragen. Een lange, lange stoet beweegt zich door een haag van groen naar de kleine begraafplaats achter de kerk. Vlakbij haar moeder vindt Anneke haar graf. 

Een indrukwekkende dienst met momenten die goed duidelijk maakten hoe ze écht was, zeggen Anneke's vrienden na afloop, stilletjes nippend van een kopje thee. Haar studievriendin en haar vriend uit Enschede zijn door Anneke's vader speciaal uitgenodigd mee te lopen in de rouwstoet. Een eer. Geraakt waren ze beiden tijdens de plechtigheid. Zij: "Ineens besef je dat ál die mensen voor Anneke zijn gekomen." Hij: "Als je dan de kist ziet, wordt het heel erg echt." 
De kist in de grond zien zakken was een aangrijpend moment voor Anneke's vriendin. "Zelf wil ik niet begraven worden. De gedachte dat je lichaam vergaat vind ik moeilijk." Anneke's vriend worstelt nog altijd met schuldgevoelens. Waarom heb ik haar toch gevraagd naar Enschede te komen? Dat gevoel blijft." 

De laatste dagen van Anneke van der Stap 

zondag 10 juli: Anneke van der Stap gaat met de trein naar een vriend in Enschede. 
maandag 11 juli, 21.27 uur: Anneke wordt door de vriend in Enschede op de trein gezet. 
maandag 11 juli, 22.54 uur: de 22-jarige studente stapt in Amersfoort over op de trein naar Den Haag, die vertrekt om 21.57 uur. Vanaf dit moment ontbreekt elk spoor. 
dinsdag 19 juli: omdat Anneke onder raadselachtige omstandigheden is verdwenen, maakt de politie haar verdwijning bekend. 
vrijdag 22 juli, 10.10 uur: een wandelaar vindt, op het spoor gezet door een 'penetrante geur', in de bosjes langs het Jaagpad in Rijswijk een lichaam dat in verregaande staat van ontbinding verkeert. Direct bestaat het vermoeden dat het om het lichaam van Anneke van der Stap gaat. 
maandag 25 juli: het Openbaar Ministerie in Den Haag bevestigt dat het lichaam dat langs het Jaagpad is gevonden van Anneke van der Stap is. Het lichaam was in een dusdanig slechte staat dat identificatie alleen mogelijk was met behulp van DNA-materiaal. 

donderdag 28 juli: het rechercheteam dat de dood van de Rijswijkse onderzoekt, wordt uitgebreid: van vijftien naar twintig personen. 

vrijdag 29 juli: duikers van de brandweer zoeken in de Vliet tevergeefs naar de twee tassen, een mobiele telefoon en de laptop die Anneke van der Stap op het moment van haar verdwijning bij zich had. 
dinsdag 2 augustus: Anneke van der Stap wordt onder grote belangstelling begraven.

                                       ------------------------

Vincit was Lifan's alibi. Het rechercheteam vond dat een 'waterdicht' alibi. 
Een andere gebruiker, 'CronoWing', reageerde op 26 juli 2005 en gaf aan dat hij op het Jaagpad woonde . Dat moet dan voorbij het viaduct zijn, richting Delft zijn. Daar staan langs het kanaal weer woonhuizen. Zolang we niet weten of er op zondag en maandag nog andere genodigden waren om bij Lifan naar films te kijken en te gamen, sluiten we het in elk geval niet uit. Vincit kan ook door Lifan op de hoogte gebracht zijn van Anneke's bezoek aan Enschede en misschien wel over de vertrektijd van de trein naar Den Haag CS.    
'Floofeh', die op één kilometer van het Jaagpad woonde, reageerde 10 december 2007 met het volgende: 

Floofeh
 Berichttitel:
BerichtGeplaatst: 10 dec 2007 08:41 
Offline
Avatar gebruiker

Geregistreerd: 04 maart 2007 21:54
Woonplaats: Den Haag
Citaat:
vincit schreef:
DAT LAATSTE. Ik zat met die gast te chatten die avond. Dat vermeldden ze wel, maar ff achteraf.
Ik heb de uitzending gemist, maar euh, ze hebben dus jouw getuigenverklaring, en gaan er alsnog voor om het "vriend = moordenaar" scenario af te spelen? Daar moet toch op zijn minst een vaag plot bij bedacht worden dat iemand zich voor hem heeft uitgegeven en met jou heeft gechat. Was dat niet die vriend die haar heeft uitgezwaaid op het station en toen samen met andere kennissen weer terug naar huis is gegaan?


Sensatielust. 
En bovendien, ze moeten een hele aflevering zien te vullen met heel weinig materiaal. Ach ja, dan maar even 'spanning' wekken, dat eerst iedereen de vriend gaat verdenken, en dan aan het einde die vriend weer doorstrepen. Het is inderdaad net Baantjer -__-'

_________________
  

Na de begrafenis liet Lifan blijkbaar niets meer van zich horen, volgens Harry Senior.  Dat zorgde ervoor dat de 'verdenking' van betrokkenheid van Lifan binnen en buiten de familiekring weer onderwerp van speculatie en geruchten werd.
Hier is al aangetoond dat Lifan qua tijdlijn rond 00.30u op het Jaagpad geweest kan zijn. Dat hij zich schuldig voelde is te begrijpen. Uitsluiten dat hij de dader kan zijn is echter nog niet mogelijk. Dat Harry Senior zijn gedrag daarna vreemd en verdacht vond en opnieuw naar haar Chinese vriendje als mogelijke dader duidde, zorgde er hiervoor dat het scenario met Junior als mogelijke dader niet uit het oog verloren mocht worden. Dat nabestaanden vaak naar iemand wijzen i.v.m. daderschap is ook een algemeen voorkomend verschijnsel. Dan komt ' schone schijn' ook weer in beeld. Senior had natuurlijk ook gewoon contact met hem kunnen opnemen.
 
Op het aniway.nl forum [pagina 8] ook een reactie op 28 juli 2005 van Fenko uit Haarlem, die net als iemand anders, nog naar het mobiele nummer van Anneke heeft gebeld en haar voicemail kreeg. Ook zij is gehoord door de recherche. Waarschijnlijk was het rechercheteam i.s.m. de provider aan het checken wie nog naar dat nummer belde na haar verdwijning. Daaronder was ook Harry Junior op dinsdagochtend 12 juli 2005 vanaf zijn werk. 
In augustus 2006 vond men kleding in het Elzerbos aan de andere kant van de Vliet. 
Op het forum werd daar weer op gereageerd door RobertJ die ook door de politie is gehoord. . 

RobertJ
 Berichttitel:
BerichtGeplaatst: 04 aug 2006 22:57 
Offline
Avatar gebruiker

Geregistreerd: 21 sep 2004 22:25
Woonplaats: It's Yummy and Delicious With Big Breast!
Allemaal speculaties, aangezien je niet eens weet of ze daar gelopen heeft, of ze daar dus iemand is tegen is gekomen en dat ze dus op die plek is vermoord en daar voor dood is achtergelaten door een dader die vervolgens richting delft is ontkomen en dus in het Elzerbos haar spullen heeft gedumpt. 

Het enige wat we weten is dat er wat is gevonden, de politie blijft terecht zwijgzaam als men het heeft over die spullen. 

Ik ken de plek toevallig omdat ik 16 jaar lang bij Sijthoff heb gewerkt, het bedrijf waarachter Anneke gevonden en tenzij het in de laatste anderhalf jaar sterk veranderd is was de plek waar Anneke gevonden werd geen hangplek voor wie dan ook. Overdag behoorlijk wat volk dat met de fiets of lopend langskwam (ook veel passagiers van tramlijn 1 die een halte aan de overkant van de vliet heeft). s'avonds wat rustiger omdat het nu eenmaal een hoek op het bedrijventerrein Plaspoelpolder is. 

Tussen de Plaspoelpolder en het Elzerbos ligt nog de A4 en bij het Jaagpad langs de vliet kan je onder die A4 door naar het Elzerbos. De enige plek waar dat kan, de volgende plek waar dat kan ligt een paar honderd meter zuidelijker. 

Het enige wat we weten is dat ze daar gevonden is en dat het onmogelijk is dat ze voor een bepaalde tijd daar geweest is (ze is tenslotte pas om halftien uit Enschede vertrokken), dat wat spullen vlakbij aan de andere kant van de A4 gevonden zijn. 

En dat was het, was het een uit de hand gelopen beroving? Was het iets anders? Is ze daar vermoord of hoe cru het ook klinkt daar alleen maar gedumpt, we weten helemaal niets, had de dader een auto? Als dat zo is dan is hij vanaf het Jaagpad niet naar Delft gereden, want dat is voor auto's namelijk een doodlopende weg. 

En voordat mensen suggesties gaan maken, ik heb mijn verhaal al gedaan bij de politie van het District Haaglanden.


De volgende dag schreef RobertJ het volgende n.a.v. een artikel over de moordzaak in de Nieuwe Revu. 


RobertJ
 Berichttitel:
BerichtGeplaatst: 05 aug 2006 06:51 
Offline
Avatar gebruiker

Geregistreerd: 21 sep 2004 22:25
Woonplaats: It's Yummy and Delicious With Big Breast!  
Baramba schreef:
Ik las het Revu-artikel en ik vond dit opmerkelijk:

Citaat:
Aanvankelijk hebben we onderzoek gedaan naar het manga-wereldje, maar we denken dat de sleutel tot de oplossing toch gezocht moet worden tijdens de reis van Enschede naar Rijswijk.


Kennelijk moest de obscure manga-wereld eerst uitgepluisd worden voordat men ging nadenken over hoe Anneke op de plek terecht kwam waar ze gevonden werd.

Sorry dat het wat cru klinkt, maar veel moorden blijken uiteindelijk toch gepleegd te zijn door iemand die op zijn minst bekend is met het slachtoffer, en niet zelden kennen de dader en het slachtoffer elkaar. 

En men mag gewoon niets uitsluiten. Of het nu om de manga-anime scene gaat of om een voetbalsupportersclub, de eigen omgeving zal onderzocht worden. Daar is niets obscuurs aan. En dat onderzoek naar de manga-anime scene loopt nog steeds, dat weet ik uit eigen ervaring omdat het pas 2 maanden geleden is voor mij dat ik mijn verhaal mocht/moest doen, dus om nu te stellen dat men eerst daar onderzoek gedaan heeft.

_________________

Dus juni 2006 was Lifan nog steeds 'verdachte' ondanks de bijdrage van Vincit op 30 juli 2005 en het onderzoek daarna.  

Een reactie van Tamara, hoofdredactrice Aniway' op dezelfde dag op het forum: 

Tamara
 Berichttitel:
BerichtGeplaatst: 05 aug 2006 11:17 
Online
AniWay Hoofdredacteur
Avatar gebruiker

Geregistreerd: 24 jul 2004 20:47
super_gohan schreef:
Ik heb het artikel in de revu gelezen. Zo erg wat er gebeurd is en ik weet niet maar die vriend vind ik wel verdacht als ik dat zo lees in dat artikel maar de politie zal daar wel onderzoek naar gedaan hebben. Ik ben er waarschijnlijk heel naast maar het was gewoon verdacht als je dat zo leest in dat artikel.


Verdacht misschien, maar niet zo heel vreemd. Hij is zo'n beetje de laatste persoon die Anneke heeft gezien, het is moeilijk om dan een confrontatie met de vader aan te gaan, ook als je onschuldig bent.


Nog een reactie, nu van Ealynn, geplaatst op 5 oktober 2005. 

Ealynn
 Berichttitel:
BerichtGeplaatst: 05 okt 2005 08:54 
Offline
Avatar gebruiker

Geregistreerd: 10 sep 2004 23:09
Woonplaats: Maastricht                   _ _ _ _ _ _ _ _ _ _  
Ik was bij de uitzending aanwezig geweest en heb na afloop nog met vader en dochter gepraat. Ik vind het verschrikkelijk om te zien hoe ze eraan toe zijn... met name de vader. 
Nog verschrikkelijker is hoe ze zo ver buiten het onderzoek worden gehouden en zelf overal achteraan moeten lopen. Zelf had ik de beelden van de pinautomaat nog niet gezien (na al die tijd opsporing verzocht te hebben gevolgd had ik het al eigenlijk een beetje opgegeven en de dinsdag ervoor er niet meer naar gekeken). Erg moeilijk om haar zo in leven te zien. Door al dit oprakelen van de telegraaf en dit nu weer lijkt alles weer een stuk minder goed te bevatten. 
Ben blij dat er wel nog wat tips waren binnen gekomen. Nu is het aan de politie om hier werk van te maken.


Blijkbaar werden de nabestaanden niet door een familierechercheur van de nodige informatie over de voortgang van het onderzoek voorzien of gewezen op de vele speculaties en de nabestaanden verzocht enige 'terughoudendheid' te betrachten.  Dat zal een reden gehad hebben. Of Harry junior toen al, vanwege zijn telefoontje naar het mobieltje van zijn zus Anneke vanaf zijn werkplek aan de Westduinweg op dinsdag 12 juli 2005, al onder 'verdenking' viel hebben we nog niet kunnen achterhalen. 

Nog een reactie van RobertJ op 15 juni 2006. Hierin o.a. de link naar het politiebericht, waarin men getuigen zocht die Anneke op het Jaagpad hadden gezien. Toen hadden de jogger en rechercheur Vogelzang zich al gemeld.  

RobertJ
 Berichttitel:
BerichtGeplaatst: 15 jun 2006 21:24 
Offline
Avatar gebruiker

Geregistreerd: 21 sep 2004 22:25
Woonplaats: It's Yummy and Delicious With Big Breast!
Ik heb er een flinke tijd over zitten denken of ik het hier zou vertellen, maar ik doe het toch: 

Eerst nog maar eens de link naar politie haaglanden, want men heeft nog steeds vragen. 
http://www.politie.nl/haaglanden/opspor ... r_stap.asp 

En dan nu wat ik wil vertellen. 

Ik ben vandaag voor een vraaggesprek op het hoofdbureau van politie in Den Haag geweest, daar heeft men mij dingen gevraagd over wat ik met Anime doe, hoe en waarom, ik heb wat tekst en uitleg moeten geven hoe anime en manga in Nederland ervoorstaat? Of Anneke gekend heb en hoe persoonlijk dat was, ook vragen over opmerkingen en zaken die ik op dit forum en andere fora over de vermissing/moord op Anneke gezegd en geschreven heb, bijzondere belangstelling had men voor de foto van een paar pagina's terug. 

Er zijn ook nog wat vragen gesteld waar ik nu even niet op in ga, maar die wel logisch zijn, en waar ik dus ook geen moeite mee heb om ze te beantwoorden tegenover de politie. 

Het punt is, de politie is nog steeds met het onderzoek bezig, en men wil niets uitsluiten, vandaar dat ook ik uiteindelijk gehoord ben voor mijn betrokkenheid op dit forum en de blijkbaar voor de politie toch interessante punten die door mij naar voren waren gebracht. Even voor de duidelijkheid, ik ben geen verdachte in deze zaak, maar soms leveren dit soort gesprekken toch nieuwe aanknopingspunten op. En deze morgen was het dus mijn beurt om zo'n gesprek te mogen houden. 

Mensen, please als je nog wat weet, neem dan contact op met de politie (zie de link hierboven). 

Laat het dossier "Anneke" niet in de kast met onopgeloste zaken verdwijnen. Zoals ik vanmiddag al tegen Menzo van Duinen (rechercheur) zei: "Het zou toch in en in triest zijn als de schoft die dit gedaan heeft hier mee weg zou komen en wij altijd met de vraag achter blijven, waarom?"

                       ----------- - - - ---------------

Op de website annekevanderstap.nl deed de familie een oproep aan de mogelijke dader of iemand die wist wie dat was, om informatie door te spelen aan Ton van der Stap via onderstaand emailadres.


Op dinsdag 11 juli 2006 vindt in het kader van het onderzoek in de zaak Anneke van der Stap, een zogenaamd SMS bombardement plaats. Het is die dag precies een jaar geleden dat het lichaam van Anneke wordt aangetroffen langs het Jaagpad in Rijswijk op het gedeelte tussen het A4-viaduct en de Steenplaetsbrug. De politie is nog steeds op zoek naar getuigen.Het SMS bombardement is gericht op mogelijke getuigen die zich, ondanks eerdere oproepen in de media, nog niet hebben gemeld. In totaal worden ongeveer 1.500 nummers bereikt. De ontvangers van de SMS wordt gevraagd naar een website van de politie, www.politie.nl/haaglanden te gaan. Op deze wijze hoopt de politie alsnog in contact te kunnen komen met mensen die Anneke van der Stap gezien hebben nadat zij 11 juli 2005 in Enschede op de trein is gestapt. Het College van Procureurs heeft, zoals voorgeschreven, toestemming gegeven voor de inzet van dit opsporingsmiddel. Het bombardement heeft 5 bruikbare tips opgeleverd .                                               

15.000 euro is uitgeloofd voor concrete inlichtingen die leiden tot  het vinden van de dader. Voor een ieder zou het natuurlijk beter zijn als de dader zichzelf aangaf.

  • Indien u op de hoogte bent van omstandigheden omtrent het misdrijf maar niet de vinger erachter kunt krijgen;
  • Indien u weet of vermoedt wie de dader is en een halt wilt toeroepen aan de druk die op u rust;
  • Indien u zelf betrokken bent bij het misdrijf en u uzelf wilt aangeven op een menselijke wijze zonder naar het politiebureau te hoeven gaan;

wordt u verzocht de betreffende informatie te sturen naar: info@meldpuntmisdaad.nl

Er wordt zorggedragen voor een discreet vervolg op de aanwijzigingen die gegeven worden.

                                                    – – – – – – –    

Hieronder de beschrijving van de twee tassen, die de jogger niet zag of dat Derksen dat niet heeft vermeld, maar wel in zijn afgelegde verklaringen is terug te vinden. Dat zou dan een veeg teken zijn als het te maken heeft met een 'witwasoperatie' om Rodney's onschuld aan te tonen. Gebrek aan informatie, die wel voorhanden was, maar niet in zijn boek publiceren schaadt zijn reputatie en maakt verificatie van al datgene dat hij aandroeg, eigenlijk onmogelijk.  
 

Anneke is 1.60 lang. Ze ziet er op de avond van de verdwijning (11 juli 2006) opvallend uit.  Ze draagt halfhoge Booties schoenen met een cartoon erop. En een lichte blouse met een Engelse tekst over mannen:

Men drive women crazy, want to watch the football, never phone, don't like shopping, ... We can't live with them and we can't live without them.' 

Daarnaast heeft ze een rode Pucca tas (Pucca Comic bag XL) bij zich met daarin haar laptop (Acer Aspire 1363) en een Monkschoudertas met Japanse stripfiguren erop. In de tas zit haar portemonnee en haar rode Alcatel telefoon.

Ondanks deze opvallende kenmerken is er geen getuige die Anneke nog op 11 juli 2005 na 21.30 uur heeft gezien.


                                                _ _ _  _ _ _ _ _ _ _ _ 


Dat Vincit het over 'die gast' [Lifan] heeft waarmee hij een chatsessie had op de avond van Anneke's verdwijning kan erop duiden dat niet Vincit maar Lifan diegene was die via internet contact met hem maakte. Een gebruiker die online was die avond rond 21.40u. Vanwege zijn alibi en in dit scenario zijn plan tot verplaatsing van het lichaam naar Rijswijk en enscenering van de treinreis en zijn ontmoeting met een vriend op het station in Enschede na het vertrek van de trein richting Amersfoort past een dergelijk anoniem contact via internet perfect. Data liegen niet. Wie het toetsenbord gebruikte is een stuk moeilijker te achterhalen. Daarom gaan we hier uit van Lifan's initiatief, anders zou Vincit dat wel hebben gemeld. Of ze elkaar kenden is dus nog maar zeer de vraag. Hoogstens via het Manga-wereldje op internetsites. Met aliassen, onvermelde woonplaatsen e.d.
Dat ook iemand anders die sessie in plaats van Lifan kan hebben gevoerd is natuurlijk mogelijk, maar hier gaan we daar niet vanuit. Waar Vincit toen woonde, weten we helaas niet. Dat hij gehoord is en dat daar een procesverbaal van is opgemaakt lijkt ons vanzelfsprekend. Niet relevant voor Derksen, maar wel voor de oplossing in deze zaak.
CronoWing gaf op 26 juli 2005 op de 'In Memoriam' site aan dat hij aan het Jaagpad woonde. Hij ging toen naar het grafisch Lyceum in Rotterdam. Daarnaast was er nog 'de Japancollector' die zich op 17 april 2005 registreerde onder deze gebruikersnaam en op 3 augustus 2005 op dezelfde site een reactie plaatste waarin hij zijn gemoedstoestand sinds de vermissing beschreef.

                                            

            'Strandpaviljoen Roy's Place'

                                      - het 'Patrick'-scenario -

Mocht Anneke toch zijn lastiggevallen bij Den Haag CS en noodgedwongen in lijn 1 naar Scheveningen gestapt zijn om aan die Marokkaanse jongens te ontsnappen, dan kan ze pas bij de Strandweg zijn uitgestapt en naar de werkplek van haar zus zijn gegaan. Dat strandpaviljoen staat niet ver van de pier: Strandweg 50. Volgens getuige Linssen speelde dat voorval bij het CS zich tussen 00.15u - 00.30u af. Dan zou ze dus onderweg niet zijn uitgestapt. Die mogelijkheid bij o.a. de tramhalte vlakbij het Lindoduin [ de zendmast-locatie]  hebben wel al beschreven. 
Het is een lange weg langs de kust bij Scheveningen. Daar waar de Kappaman en ook Rodney blijkbaar vaker kwamen, ook in de nacht van haar verdwijning. Dat zal niet bij de pier in de buurt zijn geweest. Verderop zijn vele parkeerplaatsen waar de 'ontmoeting' die nacht tussen Rodney en de Kappaman zeer waarschijnlijk ook zal hebben plaatsgevonden, als het verhaal van Rodney waar is. 
Mocht dat zo zijn dan ontstaan er verschillende mogelijkheden waarin Anneke misschien één van de drie personen bij de Strandweg tegen het lijf is gelopen.
In dit verhaal is dat 'PatrickS’ van Roy's Place in Scheveningen vanwege het vage DNA-spoor.
 Aangezien Derksen hem beschreef als de 'betrokkene' 'Patrick', gaan we ervan uit dat bij hem wangslijm is afgenomen. Dat zal vermoedelijk vrijwillig zijn afgestaan, al 
is er in het boek een verwijzing naar een mogelijke status van 'verdachte'. Of dat ook werkelijk het geval was weten we dus niet zeker. Het zou kunnen. Vraagtekens genoeg, maar dat weerhoudt ons niet naar mogelijke betrokkenheid van deze man te kijken, omdat vlak in de buurt de 'vuile' spullen van Anneke opdoken en hij Rodney kende en waarschijnlijk ook wist dat het viaduct bij het Jaagpad zijn visplek was. En hij woonde in dezelfde straat als Marieke, de Withuysstraat in het Laakkwartier. 

Roy's Place is de strandtent waar zowel Marieke, de zus van Anneke in de bediening en Ron Pieper als vaatwasser, heeft gewerkt in 2005. Daar werkte, als de informatie daarover juist is, dus ook ene 'PatrickS als bedrijfsleider, die beide sollicitanten volgens onze bron heeft aangenomen. 
Behalve de PatrickB in het Lifan-scenario dus ook de 'betrokkene' PatrickS in Den Haag. Koppelen we dat aan het DNA-onderzoek dan kan deze persoon de donor zijn van een aangetroffen forensische spoor. In het boek van Derksen staat deze 'PatrickS met 75% op de eerste plaats in de top zes van de mogelijke dader[s] in het DNA-onderzoek, t.w. Patrick, Rodney, de Kappaman, Lifan, J.J. Kosz en P.M.Kosz als mogelijke donoren. Van Lifan is een dna-greepspoor op een laarsje van Anneke gevonden.
Kosz is waarschijnlijk een Oost-Europese naam, maar ze zullen zeer waarschijnlijk een andere naam hebben vanwege privacywetgeving. Derksen wil juridische procedures vermijden. Dat is begrijpelijk. We laten ze hier buiten beschouwing als donoren van de aan getroffen gemengde DNA sporen. 
Wie beide mannen zijn en welke relatie er is met de veroordeelde Rodney Pieper is niet duidelijk. Waarschijnlijk van het vissen. 
 Bij dit DNA-onderzoek speelde getuige-deskundige Eikelenboom, net als in Putten II, een belangrijke rol. Indien nodig komen we daarop nog terug. 

Door Den Haag en de Strandweg in Scheveningen en het hierboven staande plus het feit dat op 5 juli 2005, toen Harry Junior jarig was, de familie die avond ook naar Roy's Place is geweest om dat te vieren in het bijzijn van Marieke, die die avond dienst had, ontstaat er een duidelijker beeld.
Rodney werkte er toen al niet meer volgens de heer Rozenkrans, de eigenaar van Roy’s Place. Die was al op 24 juni 2005 ontslagen wegens ruzie met een andere Hulp in de keuken. Jessica Bakker, de mede-eigenaar bevestigde dat op basis van hun archief. 
Een ander bewijs dat Rodney daar die avond niet aanwezig was, was een foto, gemaakt op 5 juli 2005 om 21.02u waarbij te zien is dat hij aan het vissen was bij de Willebrand aan de Honselerdijk en zijn vangst, een brasem, toonde.
Op die dinsdagochtend van de 12e juli 2005 na de vermissing van het slachtoffer moest Rodney aan het werk bij Selektvracht. Die nacht zal hij nog ergens op zijn veldbed in zijn bestelbus geslapen hebben.
Hoelang de strandtent toen open was hebben we nog niet kunnen achterhalen. 
Het was in elk geval een zwoele nacht volgens de weergegevens. Dus het zal niet uitgestorven zijn geweest zijn op de boulevard, maar Marieke mocht van PatrickS, de bedrijfsleider eerder naar huis wegens gebrek aan klandizie. 
Dat feit is van belang in het onderzoek naar deze PatrickS. Dat betreft het scenario van een mogelijke beroving op het CS, dat toen verbouwd werd. Zou dat het geval zijn en ze niet direct naar huis wilde maar lijn 1 naar Scheveningen nam om naar haar zus te gaan na een dergelijk incident, dan doemt er de mogelijkheid op dat PatrickS nog aanwezig was volgens de dagelijkse routine gekoppeld aan de openingstijden van de strandtent.
We gaan er vanuit dat er op het CS iets is voorgevallen, al sluiten we niet uit dat Anneke ook met haar tassen om nog onbekende persoonlijke redenen richting Scheveningen is gereisd voor een ontmoeting met haar zus.
We nemen ook aan dat ze niet wist dat die al eerder vrij had gekregen en niet, zoals altijd, pas met de laatste tram lijn 1 richting Delft naar haar huis in het Laakkwartier zou gaan. 
Ze werd dus geconfronteerd met een onverwachte situatie en met PatrickS, de bedrijfsleider die ze op 5 juli 2005 vermoedelijk voor het eerst had ontmoet op de verjaardag van Harry Junior. 
In de maanden voor de moord werd Marieke, volgens haar eigen verhaal, via haar mobiel gestalkt door een onbekende. Dat gegeven kan ook gekoppeld worden aan de inbraak in het ouderlijk huis in maart 2005, waarbij de laptop van Anneke werd gestolen en misschien ook aan de graffiti op het huis waarbij de politie Harry Sr verzocht deze te verwijderen.
Of er een link is kunnen we niet uitsluiten.
Hier zetten we echter de bedrijfsleider in de etalage als mogelijke stalker. Het was deze Patrick die Rodney in de etalage zette door, net als Marieke, te beweren dat hij op 5 juli 2005 nog in de strandtent werkte en dat Rodney vroeg wie dat Indonesische meisje was en dat Rodney zei dat dat een lekker ding was. Rodney zelf beweerde in de rechtszaak dat hij Marieke een keer met zijn bestelbus naar huis had gebracht. Marieke kon zich dat niet herinneren en ook niet geloven, omdat ze Rodney, de afwasser, een nogal rare vent vond. 
In het officiële scenario laat de recherche Rodney na middenacht vanaf de Veluwe via het CS naar het Laakkwartier rijden. Naar de woning van Marieke in de Withuysstraat. Daar scheen geen licht. Dan laten ze hem doorrijden naar de halte van Vredenburchweg, waar hij Anneke moet zijn tegengekomen en sloeg hij toe want die herkende hij volgens het team. De zus van Marieke. Dat lekkere ding.
Wat er daarna volgde in dit hallucinante verhaal kennen we. Een mobiele PD op weg naar het Jaagpad. 
In deze variant kan het PatrickS geweest zijn die Anneke na zijn dienst naar Marieke of naar haar ouderlijk huis heeft gebracht. We weten helemaal niet of Marieke thuis was en al sliep. Nergens heeft ze dat verklaard.
Ze voelde zich wel schuldig, maar dat was gerelateerd aan haar werkplek en het feit dat ze eerder vrij kreeg. Ze verklaarde later ook dat ook Rodney eerder vrij kreeg die avond. Ook haar geheugen was gebaseerd op haar overtuiging dat Rodney de dader was. 
Hier gaan we er vanuit dat PatrickS misschien de stalker van Marieke was. Twee collega’s, waarbij de ene heimelijk bezeten raakte van haar verschijning. Nu we wat meer achtergrond informatie over hem hebben zou dat best wel eens het geval kunnen zijn geweest. Hij was single in die tijd en van dezelfde leeftijd als Marieke.
Die heeft zich echter nooit uitgelaten over mogelijke toenadering van Patrick.
Of Marieke lesbisch is weten we niet, maar dat zou ons niet verbazen.
Voornamelijk vriendinnen in haar leven, die wel een vriend hebben, als we haar Instagram foto‘s bekijken. Ze is dus ook single. Geen nestbouwer. Patrick werd dat later blijkbaar wel. Harry Junior is ook single gebleven en werd door zijn stiefzus soms meegenomen naar zonnige oorden.
Stel dat om 01.00u de strandtent sloot. Misschien iets eerder vanwege de weinige klandizie na middernacht. Anneke die rond 00.30 niet ver van het Kurhaus uitstapte en naar Roy’s Place liep en ontdekte dat Marieke er niet was. Dan komt er het aanbod van PatrickS haar naar huis te brengen. We weten niet of Anneke via de vaste telefoon nog contact heeft gezocht met haar zus of dat ze haar niet wilde wakker maken. 
Dat is de uitgangspositie in deze variant, waarbij we niet weten of Anneke de twee tassen nog bij zich had. Zo niet dan zal ze in een bepaalde staat van shock zijn geweest na een mogelijke beroving op het CS. 

Ergens langs de Strandweg stonden in elk geval twee hoofdrolspelers met een 'verdachte' status die daar vaker kwamen namelijk de Kappaman en Rodney.
Hier beschouwen we de lange Strandweg als onderdeel van het handelaars- en helerscircuit, waar ook de 'vuile' spullen die nacht niet lang na de verdwijning door Rodney van de Kappaman gekocht werden met als bonus een pinpas met chipknip 
van Anneke.

Behalve de nachtbraker Kappaman, die vaak volgens zijn verklaring 's nachts nog naar zee ging vanwege slechte slaap en benauwdheid komt hier ook Rodney in beeld. 
Met 'PatrickS' als diegene die Anneke naar huis bracht ontstaat er wel een logische samenhang met het Jaagpad, waar haar lichaam in de bosjes op 5 meter van het trottoir werd aangetroffen op de hoek met de Limpergstraat. Dan moet het ouderlijk huis de werkelijke plaats delict zijn.
PatrickS als dader is onwaarschijnlijk gezien de elastische tijdlijn. Dat hij met gebruind gelaat de man van ‘buitenlandse’ komaf in de auto op het Jaagpad kan zijn geweest zou nog kunnen omdat dan Anneke op het Jaagpad door de Belgische jogger gezien kan zijn als Anneke niet met lijn 1 naar Scheveningen is gegaan maar via de telefooncel in de Rijnstraat contact heeft gezocht met Marieke in de strandtent en toen Patrick aan de lijn kreeg die aangaf haar bij het CS op te pikken en naar huis te brengen. Als ze werd opgehaald dan kunnen ze naar het Jaagpad gereden zijn over het incident te praten. Het denkbare is niet het mogelijke.
Zolang we niet weten of Anneke nog een andere simkaart had is het sowieso bijna onmogelijk iets zinnigs te zeggen over hoe, waar en wanneer Anneke in Den Haag arriveerde. Met een tweede simkaart kan ze, als ze toch lijn 1 naar Delft genomen heeft en om onbekende redenen niet bij de halte Herenstraat is uitgestapt, contact hebben gezocht met Marieke rond 00.30u als ze de halte Vlietbrug miste. Dat stuk van de route van lijn 1 zal ze niet gekend hebben. Mocht dat zo zijn dan kan PatrickS al eerder op de hoogte zijn geweest en hebben afgesproken haar op te pikken bij de Vlietbrug aan de kant van het Jaagpad. Dan kan de jogger hem in de auto en Anneke komende vanaf het talud van het viaduct gezien hebben. Dan is het de vraag of de jogger na het horen van een niet verontrustend gilletje terug is gelopen naar de plek waar de auto stond. Verzon deze getuige dat of is Patrick In deze variant met Anneke de bosjes ingedoken. Kan hij de dader zijn ?

Dat politie-runner Vogelzang de auto niet zag is dan waar. Dat deze rechercheur wel de verwilderde man zag, waarvan wij aannemen dat het zeer waarschijnlijk Harry Senior was en geen verklede Lifan of een medeplichtige die aan de zeer gedetailleerde beschrijving voldeed, dan kan het Patrick geweest zijn en kunnen we de Figurante uit het Lifan scenario uit de etalage verwijderen.
 
In Derksen's boek is alleen het Jaagpad belangrijk. Niemand meldde zich als getuige. Geen Rodney, geen lichtblauwe bestelbus. Niet op het Jaagpad in elk geval. Qua tijdlijn vanuit Ermelo zou hij op het Jaagpad geweest kunnen zijn rond 00.45u - 01.00u en dat geldt ook voor de Strandweg als hij via de A12 tot het einde de stad is ingereden richting Scheveningen.
 Dit 'Patrick' scenario gaat er vooralsnog vanuit dat Anneke, zoals de officiële tijdlijn van de politie ook veronderstelde, op Den Haag CS is aangekomen en in een tram is gestapt. Wij linken dat gegeven hier tevens aan getuige Linssen en de verklaringen jaren later van de Kappaman en Rodney.
Ook Junior, Senior, zijn adoptievader en zelfs Marieke kunnen in dit 'Patrick' scenario een rol spelen. Het is een complex web van dubbele bindingen die nu ontrafeld moet worden om een helder beeld te krijgen van het mogelijke dat eruit voort kan vloeien. 
De betrokkene Patrick kan Anneke een lift gegeven hebben. Op zijn niet meer gebruikte Twitter account kan men  lezen dat hij bartender is in Brasserie De Landbouw in Wassenaar. 
Waar het forensisch spoor op het lichaam gevonden werd heeft Derksen niet vermeld. Een contactspoor is niet vreemd als ze bij hem in de auto heeft gezeten. Dus hij kan zoals gezegd diegene zijn die door Marc de Jogger is gezien. Het was volgens de jogger een getinte man. Dat kan natuurlijk als je in een strandtent werkt. Sowieso ziet een gelaat er getint uit in een auto bij het licht van een hoge straatlantaarn en schaduw van de bomen eronder. ( zie foto Jaagpad).
In Derksen's boek staat wel dat het spoor van Lifan op de laars ook onvolledige DNA-profielen opleverde van een tot nu toe onbekende Mr.A en de betrokkene Patrick. Zelfs forensisch onderzoeker Eikelenboom stelde vast dat er geen DNA-profiel van Rodney op zat. Behalve Mr.A zijn er van nog twee onbekende mannen onvolledige mengprofielen aangetroffen o.a. bij het maandverband en een haar. Legio daders zonder gezicht dus. 
Of Patrick van buitenlandse komaf was of een Hagenees met een door de zon gebruinde kop wisten we niet. We weten nu dat het een Hagenees is en dol op auto’s met veel PK’s en regelmatig een andere vriendin naast zich tijdens verschillende jaarlijkse toerritten met andere liefhebbers. 
Een lift naar haar ouderlijk huis aan de Van Vredenburchweg is dus denkbaar. Mocht dat zo zijn dan komt ook het “achter de voordeur” scenario en het Julialaantje 1A weer bovendrijven.
Over de verklaringen van Junior en Senior is niets bekend. Geen woord daarover in het boek van Derksen. De link tussen Strandweg, ouderlijk huis en Jaagpad is in dit 'Patrick' verhaal zeer wel mogelijk. 
We gaan er vooralsnog vanuit dat Anneke bij het Jaagpad gedumpt is. Wie de werkelijke dader was en haar levend met/zonder tassen of in coma en/of dood naar het Jaagpad bracht moet nog aan het oppervlak komen.
Rodney had in elk geval enkele persoonlijke spullen van het slachtoffer. Volgens hem gekocht van de Kappaman aan de Strandweg na 01.00u volgens Derksen's berekeningen. 
Het nachtmerrie-scenario van Marc de Jogger, dat door Derksen als plausibel werd bevonden, zal niet uit het oog verloren worden. Dat zijn verklaring Derksen ertoe bracht te concluderen dat noch Rodney noch zijn licht blauwe bestelbus daar gezien zijn en dat daarmee ook zijn 'afwezigheid' op het Jaagpad eigenlijk vaststaat, verwijzen wij hier voorlopig naar het land der fabelen totdat het nogal 'wazige' beeld dat we hier oproepen en nader zullen analyseren, zichzelf zal onthullen.   
In het boek staat dat de Kappaman, Patrick en Rodney als potentiële moordenaars werden gezien. Een citaat “ Naarmate er meer overeenkomsten zijn tussen het DNA profiel van een referentiemonster en het DNA profiel van een spoor, neemt de kans toe dat de betreffende persoon celmateriaal heeft gedoneerd aan de bemonstering van het spoor. De betrokkene Patrick blijkt het grootste aantal -12- overeenkomende DNA kenmerken te hebben.op de tweede plaats komt verdachte Pieper - 11 - overeenkomende kenmerken en op een gedeelde derde plaats de Kappaman en 
P.M. Kosz -9- overeenkomende kenmerken“. ( blz. 198)
Als we de donoren van Eikelenboom beperken tot twee, want zoveel potentiële daders zijn er natuurlijk niet in deze moordzaak, dan hebben we zowel Patrick als Rodney in de frontlijn staan. Een mogelijke samenwerking van deze twee personen achten wij zeer onwaarschijnlijk op basis van het dossier, al helemaal omdat er ook DNA sporen van twee andere onbekenden is zijn aangetroffen.
Van Harry Sr. is geen wangslijm afgenomen. Dat zou dus donor A. kunnen zijn.
Rodney achtten wij niet verantwoordelijk voor de dood van Anneke op basis van ons eigen onderzoek. Patrick is in deze onopgeloste zaak diegene die, uitgezonderd de DNA link, buiten beeld is gebleven als mogelijke dader.
Hij was degene die Marieke eerder naar huis stuurde die maandagavond wegens gebrek aan klandizie. Mocht Anneke vanaf CS lijn 1 naar Scheveningen of toch richting Delft genomen, wat tot nu toe niet is uit te sluiten, dan is PatrickS voor ons in elk geval een kroongetuige, die over zijn mogelijke rol heeft gezwegen om niet betrokken te raken in deze onopgehelderde zaak. Pas in 2010 kwam de bedrijfsleider in beeld.






            "Schuldig versus onschuldig"

Zo langzamerhand wordt het tijd om, op grond van de tot nu toe beschreven mogelijkheden w.o. het ontlastende en belastende bewijs, 'alternatieve' scenario's en potentiële dader[s] die hier en in het boek van Derksen de revue passeerden, bepaalde eindconclusies te trekken. Er is tenslotte maar één scenario.
Of daar één of meer daders en/of medeplichtigen bij betrokken waren is tot nu toe niet duidelijk. 
Rodney Pieper is in elk geval de veroordeelde dader in deze moordzaak. In de bewezenverklaring [herzieningsproces 2014] is er maar één dader en dat was de man met de pinpas die in januari 1994 al een andere jonge vrouw om het leven had gebracht.
Dat Rodney en ook de Kappaman, in juli 2005 al heel gauw wisten dat de pinpas toebehoorde aan het 'Manga' meisje dat verdwenen was en elf dagen daarna bij het Jaagpad in Rijswijk dood werd aangetroffen, daarover is hier geen enkele twijfel mogelijk. Beide mannen kenden de naam van het slachtoffer dankzij de pinpas. 
De Kappaman ontkende het verhaal van Ron Pieper over de deal aan de Strandweg.
Hier wordt Kappaman's eigen verhaal als 'onwaar' beschouwd. 
In oktober 2005 schreef rechercheur Chris van der Garde een notitie over zijn  ontmoeting met 'Rob' zoals hij Rodney noemde.
Dat de Kappaman en zijn zoon in mei 2008, toen Harry Senior, via de Telegraaf, de moord op zijn adoptiedochter linkte aan de moordenaar van Christel Ambrosius, direct het internet zijn opgegaan omdat Rodney in 2004 het vroegere liefje van hun buurvrouw was, is logisch. Hier nemen we gewoon aan dat de Kappaman en vermoedelijk ook zijn zoon, sowieso na de vondst van het lichaam, ook grote interesse hebben getoond in het onderzoek van het 'manga'-team. Beiden zwegen 
tot het moment dat Rodney in beeld kwam als dader en de Kappaman gezocht werd wegens mogelijke betrokkenheid bij de moord. 
Over wat de Kappaman die avond en nacht deed, tot aan zijn verschijnen in het BP tankstation aan de Statenlaan rond 2.45u, is niets bekend. In het strafdossier werd daarover blijkbaar niets gemeld. Het was de kappaman die in zijn verklaringen bevestigde wat het nieuwe rechercheteam en het OM aannam. Rodney moet de dader wel zijn.  
De beruchte man uit het Haagsche heeft zich niet uit zichzelf gemeld na die opsporingsberichten in 2009 en de 'bewaarde' beelden van zijn bezoek aan de BP shop werden getoond. Zijn anonimiteit was daarna via tips in zeer korte tijd bekend.
Dat die beelden pas in 2009 een grote rol begonnen te spelen is weer een blunder van formaat. Rodney stond er zeer duidelijk op. Die zou bij eerdere publicatie van de beelden al snel herkend zijn, net als trouwens de Kappaman. 
Het feit dat Rodney niet lang naar de moord zichzelf door het gebruik van Anneke's pinpas in het BP tankstation als dader aan de buitenwereld toonde, wordt hier van tafel geveegd. Zijn verhaal geeft aan dat hij de pinpas kreeg omdat, volgens Rodney,  de Kappaman die gevonden had en er niets mee kon zonder pincode.
Dat was nadat de veroordeelde de deal had afgehandeld en de 'vuile' spullen plus de dekbedovertrekken in zijn  bus had gelegd bij de Strandweg. We achten het zeer waarschijnlijk dat Rodney bij de strandweg in Scheveningen niet eens een link heeft gelegd tussen de harde schijf en de USB-stick in de witte plastic tas en de gekregen pinpas. Ook later niet anders had hij als 'dader' die wel uit zijn opslagruimte in Ermelo verwijderd en vernietigd. Net als hij met de pinpas heeft gedaan, toen hij eenmaal wist dat die van de vermoorde jonge vrouw op het Jaagpad, vlakbij zijn visstek, was geweest.

Hier gaan we er vanuit dat, op basis van zijn gedragingen, de Kappaman zijn vroegere buurman met voorbedachte rade erin heeft geluisd. De pinpas is de sleutel tot Kappaman's mogelijke daderschap. Anders had hij de zogenaamde 'gevonden' pinpas niet aan de nogal naïeve Rodney gegeven. Die tuinde erin zonder te weten waarin. 
Het is de 'beruchte' criminele handelaar van buitenlandse komaf die weet had van wat eraan voorafging. Dat hij geen pincode had is een gevolg van de moord op Anneke. De laptop, het mobieltje en de twee tassen met inhoud heeft hij laten verdwijnen via het helerscircuit of door vernietiging. Je eigen zoon met de 'vuile' spullen opschepen zou wel zeer vreemd zijn, al is het niet ondenkbaar dat de laptop en het mobieltje aan zijn zoon zijn gegeven als de Kappaman niet zou weten dat de eigenaresse van die ‘vuile’ spullen diezelfde nacht vermoord. 
De handelaar had geld zat om zijn gezin te onderhouden. Dat hij, zijn zoon of iemand anders om 2.13u die dinsdagnacht niet ver van woningwoning van Kappaman het mobieltje tweemaal probeerde en daarna niet meer, is logisch.
Het bereik van de mast op Lindoduin is 36 kilometer.
Die ‘vuile’ spullen kunnen nog in zijn auto bij de Strandweg gelegen hebben.

De beide mannen met een crimineel verleden kenden elkaar van handel in marktkoopwaar en 'vuile' spullen. 
En de Kappaman kende ook zijn buurvrouw, de vroegere vriendin van Rodney. Dat hij vissen als hobby had zal hem niet ontgaan zijn. Dat het viaduct bij de Vliet daarbij genoemd is ligt voor de hand. Het was de slimme Kappaman die zijn handen in onschuld waste en voor het OM een waardevolle criminele kroongetuige werd om de argeloze Rodney als 'onschuldige' te naaien en te laten opdraaien voor iets wat hij niet gedaan kan hebben.
Dat de Kappaman in deze onopgeloste moord zowel de 'informant' als de moordenaar kan zijn, is werkelijk niet uit te sluiten. Het gemak waarmee deze crimineel zijn hachje heeft kunnen redden om aan vervolging te ontkomen sluit ook betrokkenheid van 'corrupte' politiefunctionarissen niet uit.

Dat de Kappaman de dans ontsprong ondanks de vele aanwijzingen dat hij de dader kon zijn, spreekt boekdelen. Dat zijn vrouw een jaar later ging scheiden kan, gezien de islamitische achtergrond, met de dood van Anneke te maken hebben. Mocht dat zo zijn dan is ook de zoon van de Kappaman een potentiële verdachte. Of die zoon bij Den Haag CS rondhing weten we niet. Dat weet getuige Linssen waarschijnlijk, maar die wilde, wegens mogelijke represailles, de naam van één van de twee Marokkaanse jongemannen niet meer aan de wijkagent prijsgeven en verdween van de radar.
Belastend voor Kappaman is ook de wijze waarop het 'Manga'-team met de 'bewaarde' camerabeelden van het BP tankstation aan de Statenlaan is omgegaan. 
Over de geschiedenis van die 'bewaarde' beelden heeft Derksen nauwelijks iets geschreven. In 2009 komen die pas in de publiciteit toen ook de Kappaman gezocht werd als mogelijke verdachte. Bizar dat zowel Rodney als de Kappaman daarvoor nooit in beeld waren als 'verdachten' en dat de recherche hun identiteit in 2005 niet heeft achterhaald. Er zijn nog meer concrete aanwijzingen m.b.t. zijn mogelijke daderschap. We gaan dat hier niet allemaal herhalen. Duidelijk is wel dat zowel Rodney als de Kappaman 'vuile' spullen in hun bezit hadden. Zoals al aangegeven gaan we er hier vanuit dat de slimme handelaar Rodney erin geluisd heeft. De 'snitch' van het OM zorgde door het plegen van meineed tijdens het hoger beroep voor de genadeklap. Daarmee konden de rechters hun dwaling voorgoed witwassen. Dat Derksen deze zaak als een dwaling beschouwd kan hem kwalijk genomen worden. Rodney's veroordeling is geen 'dwaling' maar een gevolg van een 'vuile' samenzwering van politie, justitie en de rechterlijke macht.
Die samenzwering is op basis van het Manga-dossier bloot te leggen. Voor een herziening zou dat noodzakelijk zijn.
Of de Kappaman de informant van Vogelzang was, of dat de crimineel met dat zgn. 'foute' kenteken zijn 'Jeroen' was, zal dan ook aan het oppervlak verschijnen. Allemaal te achterhalen feiten die, als de rechters dat geweten hadden, zij tot een ander oordeel hadden moeten komen. Dan was Rodney voor doodslag ook in hoger beroep wegens gebrek aan bewijs vrijgesproken.
Het opschonen van het strafdossier, de precieze data waarop relevante stukken werden weggelaten en/of doelgericht werden ingewisseld en veranderd om tot een bewezenverklaring te komen, is ook achteraf aan te tonen. 
In deze onopgeloste zaak waren er potentiële verdachten wier identiteit bekend is. Dat maakt het mogelijk profielen op naam te maken, waarbij alle 'pathologische' dubbele bindingen zichtbaar worden en men zicht krijgt op het sociaal-genetisch web waarin deze 'verdachten verkeerden en nog verkeren. Dan komen er eindelijk antwoorden op vragen die al gesteld zijn, maar nooit beantwoord werden en zullen er nieuwe vragen opdoemen, waarop een helder antwoord mogelijk is.
Ontmaskering van deze samenzwering, of een poging daartoe, is 'not done'. Loyaliteit, invloed en macht vormen het fundament van de staat. Getrouw zijn aan het wettig gezag toont elke dag aan dat de menselijke geest corrupt is. De bende van idioten is loyaal aan aangegane verbintenissen of aan hetgeen waartoe men door zijn positie verplicht is.


    Over Jeroen, de geheime 'informant' 

                   Het witwassen van een criminele informant

Over deze geheime 'informant' van rechercheur Vogelzang hebben we het al verschillende keren gehad. Het spel ' ik zag wat en wie jij niet zag' tussen de twee getuigen op het Jaagpad is een beeldverhaal, als we de door de jogger gehoorde gil even buiten beschouwing laten. 
Jeroen was een hem onbekende informant die via een door ons niet achterhaalde website contact heeft gezocht met de politiefunctionaris. De rechercheur heeft verklaard dat hij de gebruikersnaam van zijn informant op die site niet kende. We weten dat hij lang was en ongeveer 30 jaar oud. Die laatste beschrijving is van toepassing op de man wiens zgn. 'foute' kenteken door de jogger werd ingebracht om zijn elastische verhaal meer plausibel te maken. Die plausibiliteit van het 'nachtmerrie-scenario van deze getuige wordt door Derksen onderschreven. De schrijver vindt het een zeer geloofwaardig verhaal.  
We schreven al over de mogelijke rol van politie-informant en van die eigenaar van de auto die alleen de jogger zag. Marc, de Belgische jogger, was er heilig van overtuigd dat het kenteken, dat hij veel later terugvond, de moordzaak zou oplossen. Hij vreesde represailles van de dader die hem moet hebben gezien, maar dat weerhield hem er niet van om zich te melden als anonieme 'kroongetuige' op het Jaagpad in een 'tramlijn'-scenario dat door het Manga-team bedacht was. Deze getuige wilde eigenlijk volledig anoniem blijven. Dat is, zoals we weten, niet gelukt, dankzij de aangifte van diefstal van zijn tas met o.a. toegangscode die door een insluiper tijdens zijn vakantie in augustus 2005 uit zijn Haagsche woning was ontvreemd.
De achterdeur bleek niet afgesloten te zijn.
Hier is deze jogger een potentiële informant. Dat komt vooral door zijn gedragingen en handelingen o.a. m.b.t. het afschermen van zijn identiteit, waarbij 'nep'- emailadressen en aliassen werden gebruikt. Volgens Derksen had deze 'kroongetuige' een functie met een diplomatieke A-status.
Hier koppelen wij hem aan de verklaring van Vogelzang over Jeroen en een website en het feit dat de rechercheur de gebruikersnaam van zijn geheime contact niet kende. 
Behalve de Kappaman en de bezitter van het kenteken is ook de Belgische jogger  een potentiële informant. Jeroen is in Vogelzang's verhaal meer een fantoom die contact heeft gezocht met de politie om vermoedelijk informatie over iets of iemand door te geven. Een informant van de politie worden is nogal eenvoudig. Je hoeft ze maar te bellen of op een andere manier contact met ze maken. Hieronder teksten en een link over de TCI en CIE over aanmelding.  
  
"U kunt contact opnemen met de politie en aangeven dat u eens wil praten met iemand van de Criminele Inlichtingeneenheid (CIE). Er wordt dan vervolgens een afspraak met u gemaakt voor een gesprek. Dit gesprek kan op een neutrale plek plaatsvinden, bijv in een auto of in een hotel. Als de informatie, die u geeft echt waardevol blijk te zijn, dan kunt u hiervoor betaald krijgen. Als enige afdeling binnen de politie mag de CIE de identiteit van de informanten afschermen. De CIE houdt zich bezig met informatie die gaat over mensen die zich bezighouden met zware georganiseerde criminaliteit. Heeft uw informatie betrekking over lichtere zaken, dan kunt u dit gewoon doorgeven op het politiebureau, bellen met het landelijke nummer, of via Meld Misdaad Anoniem. In de laatste gevallen wordt u dan niet betaald voor de informatie, maar dat moet ook niet het doel van het geven van info zijn. U heeft natuurlijk ook nog uw burgerplicht." [ bron: politie.nl]

De 'Criminele Inlichtingen Eenheid', is de sectie stiekem van de politie. Elke politieregio heeft z'n eigen CIE. Maar wat die eenheid precies is en wat ze doen, is voor de meeste mensen nogal een mysterie. Het komt er op neer dat de eenheid vooral praat met informanten.

 De rechercheurs verzamelen alle roddels en geruchten in het criminele circuit en gebruiken dat eventueel in hun onderzoek. Als de informatie concreet genoeg is, kan de informatie die de CIE levert, op zich al de grondslag vormen voor een redelijke verdenking. 

De rechercheurs worden ook wel runners genoemd: ieder 'runt' z'n eigen informant. De identiteit van de informant blijft geheim; ze krijgen een nummer. En alle informatie die ze leveren, wordt sterk afgeschermd. De CIE is de enige politieafdeling die informanten mag gebruiken.

Ze gebruiken informanten als een soort grondstof voor allerlei onderzoeken", zegt Ilan. "Die informatie gaat dan geanonimiseerd naar allerlei rechercheteams die daarmee bijvoorbeeld partijen drugs proberen te onderscheppen, of liquidaties proberen te onderzoeken."

Dat criminelen steeds vaker informatie delen met de politie, erkent ook strafrechtadvocaat Nico Meijering. Maar loslippigheid wordt door de politie ook wel eens afgedwongen, zegt hij. "De CIE loopt de deur plat bij criminelen. Ze zeggen hen dat ze op een dodenlijst staan en maar beter kunnen praten."

Pratende criminelen zijn fijn voor de politie, maar andersom profiteren criminelen ook van de praatsessies, zegt Meijering. "Zij gebruiken de CIE om het beleid van de politie te beïnvloeden. Zoals het uitschakelen van de concurrentie.                          De vraag is wie dan wie runt." [bron: nos.nl]

Hieronder een link naar een artikel uit Vrij Nederland.

HtTPS://WWW.VN.NL/SECTIE-STIEKEM-DE-OMSTREDEN-SPIONNEN-VAN-DE-POLITIE/


"Het eerste contact met het Team Criminele Inlichtingen, verloopt via het Team Nationale Inlichtingen (TNI) op nummer 079-3458999. Als u dit nummer belt krijgt u een medewerker van het TNI aan de lijn. Deze medewerker zal u vragen om op hoofdlijnen te vertellen wat voor soort informatie u met het TCI wilt delen. Aan de hand van deze informatie zal de medewerker beoordelen of het een zaak is voor het TCI. Is dat het geval, dan vraagt de medewerker u uw naam, woonplaats, geboortedatum en telefoonnummer. Deze gegevens worden niet buiten het TCI domein gedeeld en u blijft verder dus anoniem. Vervolgens neemt de medewerker contact op met het TCI van de politie-eenheid waar de misdrijven gepleegd zijn of worden. Collega’s van dat team nemen vervolgens contact met u op en een afspraak met u maken. Tijdens deze afspraak kunt u uw informatie in detail delen. Is het geen zaak voor het TCI, dan zal de medewerker u zo mogelijk verwijzen naar het juiste loket."  - bron. politie.nl

Mocht de Belgische jogger de informant 'Jeroen' zijn geweest, dan is hij, gezien zijn diplomatieke status, geen criminele informant. Het zou de eerste ontmoeting van Vogelenzang met deze informant worden. Die is dus niet doorgegaan. Of de politie-runner hierover loog is bepaald niet ondenkbaar.

De Kappaman en de man van 'buitenlandse komaf' in de auto met 'fout' kenteken op het Jaagpad waren dat wel. De jogger meldde zich op 21 september 2005 bij het 'Manga'-team op het Rijswijkse politiebureau vanwege de informatie waarover hij uit eigen waarneming beschikte m.b.t. de moord op Anneke van der Stap. Dat de rechercheur dacht dat het 'Jeroen' was, toen de jogger recht op hem afkwam bij de bocht met de Tinbergenstraat, is een opvallend gegeven. Wel een jogger, die de rechercheur niet zag staan, vlak voor je neus voorbij zien draven, maar geen auto met inzittende en binnenverlichting ziet staan op nog geen 40 meter verderop langs het jaagpad, is niet mogelijk. Dat weglaten van een cruciaal onderdeel uit het verhaal van de jogger, die na ruim tien minuten weer terugkwam en diezelfde auto er nog steeds stond maakt duidelijk dat Vogelzang niet tegelijkertijd met de jogger op het Jaagpad was na 00.30u. Hij verzon een verhaal op basis van informatie die hem vermoedelijk bekend was. Dat hij de jogger redelijk goed kon beschrijven in zijn eerste verklaring op 1 mei 2006 is slechts een kwestie van nachecken wie de getuige en latere verdachte was. De identiteit en het woonadres van de jogger was toen al achterhaald. Maandag was zijn joggingdag. Het is niet zo moeilijk om de jogger op een maandagavond in het jaar na de moord op Anneke een aantal keren te hebben zien lopen of zelfs ontmoet. Er moet, zoals we al eerder aangaven, een dwingende reden geweest zijn om zich als  politie-'runner' bij het Manga-team te melden met de mededeling dat hij de 'verdachte' jogger die nacht had gezien. De nacht dat hij een 'nieuwe' informant zou ontmoeten, die uiteindelijk niet kwam opdagen. Een van die mogelijk dwingende redenen kunnen de 'bewaarde' beelden van het BP-tankstation aan de Statenlaan zijn geweest. Mocht dat zo zijn dan was de Kappaman zijn 'Jeroen'. Gewoon iemand die hij al veel langer kende en runde, omdat het zijn eigen criminele informant was. Als dat zo is, en dat is bepaald niet uit te sluiten, dan heeft rechercheur Vogelzang door zijn inbreng in 2006 en nadat Ron Pieper als verdachte in zijn cel werd aangehouden, de Kappaman als informant en 'dader' witgewassen. De grote vraag is dan of de Kappaman die nacht contact met Vogelzang heeft opgenomen, nadat hij Anneke in een opwelling wurgde omdat ze onrein was. De rechercheur was gewoon thuis, maar als het contact via internet of mobieltje verliep, dan is het logisch dat hij na middernacht op de fiets naar het Jaagpad is geweest, maar niet zag wat hij had moeten zien. Toen Vogelzang zich pas in mei 2006 meldde, was het dataverkeer niet meer te achterhalen. Dat maakte de jogger nog verdachter. Toen Peter R. de Vries op 9 december 2007 de laatste uitzending over deze moordzaak op de televisie vertoonde, werd er de dag erop nog een tapvergunning aangevraagd om Marc, de Belgische jogger, te volgen in zijn mogelijke reacties op de uitzending. Nergens een Kappaman te bekennen ondanks de sinds 12 juli 2005 bewaarde beelden uit het BP tankstation. Niemand heeft Vogelzang noch de jogger gezien. Behalve Kappaman natuurlijk, of anders wel de lange criminele informant die niet gezien wilde worden. 

De jogger had eind september 2005 ook gewoon 'Meld Misdaad Anoniem' kunnen bellen of een anonieme brief kunnen sturen. Dat deed hij helaas niet. Zonder jogger, zonder kenteken was er geen Vogelzang ten tonele verschenen. Gelukkig hadden we de foto's nog toen Ron Pieper in beeld kwam.  

Gezien bovenstaande gaan we er vooralsnog niet vanuit dat de rechercheur toen bij de criminele inlichtingendienst werkte. Rond middernacht alleen op pad voor een eerste ontmoeting met een onbekende die schijnbaar belangrijke informatie wilde delen maar volledig anoniem wilde blijven, is volgens de strenge regels van de CIE niet gebruikelijk, gezien de mogelijke risico's die eraan kleven. 

Uitsluiten van de Belg als mogelijke informant kan niet wegens gebrek aan informatie. Hoe en wanneer het Manga-team zijn identiteit achterhaalde weten we niet. Dat kan vanuit de CIE of door Vogelzang zelf anoniem doorgespeeld zijn aan het team. Het kan ook gerelateerd zijn aan de diefstal van zijn tas, maar hoeft niet. Dat de jogger onder verdenking viel door zijn warrige tijdlijn is aannemelijk. Hij claimde de laatste getuige te zijn die Anneke nog levend had gezien en vreesde represailles van de vermoedelijke dader. Die dreiging kan door Vogelzang aangejaagd zijn. Dat Vogelzang als 'runner' nog contact heeft gehad met zijn informant na de ontdekking van het lichaam van Anneke op 22 juli 2005 ligt voor de hand. Indien het verhaal van de jogger 'waar' zou zijn, zoals Derksen veronderstelt, dan was de jogger een groot risico. Interventie werd daardoor noodzakelijk, dus meldde hij zich in mei 2006 bij zijn superieuren. De Kappaman mocht niet in beeld komen. Of Vogelzang de beelden van het BP tankstation heeft gezien of ervan wist weten we niet. Als zijn informant had hij hem direct herkend. Mocht dat het geval zijn, dan verzweeg hij die 'geheime' relatie en toverde op het Jaagpad een 'Indisch' winterkonijn uit zijn hoge hoed om iets anders voorgoed onder de pet te houden. De te vage herinnering van de jogger aan de inzittende van de auto kreeg dankzij de rechercheur een gedetailleerd signalement van de mogelijke dader.   

De vreemde en bijzonder kwalijke rol die Vogelzang daarna als getuige speelde en vanuit zijn functie niet alleen cruciale informatie achterhield maar ook verzweeg wat hij na middernacht allemaal heeft waargenomen op en rond het Jaagpad is natuurlijk onverteerbaar. Dat hij de 'criminele' dader kende is niet uit te sluiten. Een man met een nummer wiens werkelijke identiteit en woonadres bekend moeten zijn geweest, t.w. de Kappaman en zijn huis aan de Scholstraat, vlakbij de zendmast Lindoduin. Een moordenaar met een 'vrijbrief' vanwege zijn opgebouwde status als geheime informant en als 'beruchte' figuur in het Haagsche. Het zal tijd worden Kappaman en zijn politie-'runner' de duimschroeven aan te draaien. Zonder een andere dader geen herziening. 


           "Bewijs van het "Onvoltooide"                                        

                                    versus 

                        "Bewijs uit het "Ongerijmde"


Het denkbare in deze Rijswijkse moordzaak is nu redelijk afgebakend. De hier opgeschreven toelichtingen geven, o.a. op basis van Derken's boek 'Dubbel gedwaald', in elk geval wat meer inzicht in wat mogelijk was in de nacht dat Anneke verdween. De methodologie van Derksen betrof de expliciete wijze waarop de auteur in zijn analyse alternatieve scenario's gebruikte. Belastend bewijs vanuit het 'schuldscenario' werd ontlastend bewijs vanuit het 'onschuldscenario'. Daarbij verwees hij o.a. naar het gebruik van de chipknip van het slachtoffer door Ron Pieper bij het BP tankstation aan de Statenlaan. Aannemelijkheid en waarschijnlijkheid speelden daarin een belangrijke rol, net als het berekenbare m.b.t. de elastische tijdlijn. Dat Derksen daarbij het Jaagpad als plaats delict bestempelde is hier slechts een mogelijkheid die gelinkt is aan een paar getuigenverklaringen en een door het rechercheteam bedacht scenario over de mogelijke route die Anneke gevolgd kon hebben om vanaf Den Haag Centraal naar haar ouderlijk huis te gaan. Op deze site is aangetoond dat 'het berekenbare' en het aangedragen ontlastende bewijsmateriaal m.b.t. de schuld van de veroordeelde Ron Pieper onvoldoende is voor inwilliging van een in te dienen herzieningsverzoek. We betwisten de 'aannemelijkheid' van zijn onschuld niet, aangezien er genoeg ernstige aanwijzingen zijn dat iemand anders de 'ware' dader is. Dat gebrek aan informatie ons tot nu toe behoorlijk parten speelde doet daar niets aan af.                                             De werkelijke toedracht is nooit aan het oppervlak verschenen en kan dus noch benoemd noch beschreven worden. Het vonnis toont echter aan dat de 'toga'-bende de kroon op het hoofd van Vrouwe Justitia heeft gezet. Als slotstuk in deze nog steeds onopgeloste zaak wist de openbare aanklager tijdens het hoger beroep de 'ongerijmdheid' op schitterende wijze te voltooien. Van vrijspraak in 2012 wegens gebrek aan bewijs naar 'Reductio ab absurdum"in 2014. Bewijs uit het ongerijmde, waarmee werd bewezen dat een stelling niet waar is door aan te tonen dat men een absurde conclusie kan trekken als het wel waar zou zijn. Het 'onvoltooide' in deze gruwelijke moord werd daarmee de strop om de nek van de 'Onwetende', wiens kroon daardoor van zijn hoofd werd genomen.  

Met de 'Onwetende' heeft de staat definitief afgerekend. Ron Pieper is een  meervoudige moordenaar, een dwaalgast uit de onderwereld die, toen hij in de beklaagdenbank zat, zich al gerealiseerd moet hebben dat de bovenwereld nog corrupter is dan de kleinschalige leefwereld waarin hij zelf verkeerde. Datgene wat uiteindelijk overbleef was een 'witgewassen' verhaal over 'vuil' spul'. De 'Onwetende' werd, net als in het door de rechters 'witgewassen' verhaal over 'vers' zaad in Putten II, de 'Geslepene', de ontmaskerde brute moordenaar van zowel Christel Ambrosius als Anneke van der Stap.


Hieronder het begin van een artikel uit 2010 van Michel Knapen over het boek "Broddelwerk" van Willem A. Wagenaar.


"In de hele strafrechtelijke keten worden fouten gemaakt. Doorlopend. En vaak met opzet. Dat beweert rechtspsycholoog Willem Albert Wagenaar in zijn boek 'Broddelwerk'.


‘De Hoge Raad staat toe dat broddelwerk wordt geaccepteerd’

Gaat het wel eens goed in het strafrechtelijk onderzoek? Worden alle geschreven en ongeschreven regels en fatsoensnormen consequent toegepast als verdachten worden verhoord, als processen- verbaal worden opgesteld of als ooggetuigen verdachten moeten herkennen? Het ontluisterende antwoord van Willem Albert Wagenaar, emeritus hoogleraar psychologische functieleer luidt: nee. De talloze voorbeelden die hij in zijn laatste boek Broddelwerk aanhaalt, lezen als een j’accuse. Wagenaars pen spaart niemand: politie, OM, internationale opsporingsorganisaties, de rechterlijke macht – ze rommelen allemaal. De advocatuur komt er nog het beste vanaf. Er werd geklungeld in de zaak-Holleeder, de Schipholbrand, in liquidatieprocessen en in rechtszaken rond vermeende Srebrenica- en Rwanda-criminelen. In zijn boek fileert Wagenaar een twintigtal zaken, en in geen geval werden de regels van de strafvorderlijke kunst foutloos toegepast. En dat is het ‘topje van de ijsberg’. ‘Laat u niet misleiden door het feit dat ik slechts enkele voorbeelden heb genoemd’, zo eindigt het boek. ‘Het gaat om structurele tekortkomingen die in talloze andere zaken eveneens hun invloed uitoefenen.’                                                                  In zijn boek gaat Wagenaar in op vier thema’s: de politie die met processen-verbaal manipuleert, ondeugdelijke procedures bij herkenning van oorlogsmisdadigers door ooggetuigen, de invloed van alcohol op het geheugen en de behandeling van verstandelijk gehandicapten in de rol van getuige en verdachte. En doorlopend, zo constateert Wagenaar, gaat het mis. Dat schaart hij onder de noemer broddelwerk. En niet broddelwerk omdat er sprake is van onkunde bij de politie, het OM en de rechterlijke macht, maar er is ook opzet in het spel. ‘Willens en wetens; men weigert systematisch om eenvoudige verbeteringen aan te brengen’, schrijft hij.

Het gerommel begon al in 1926, toen de Hoge Raad de 'auditu-verklaringen' toeliet en daarmee 'de onmiddellijkheid' losliet. ‘Verklaringen van horen zeggen toelaten mag dus, maar het moet niet’, aldus Wagenaar. ‘De rechter mag nog steeds zelf de getuigen horen, maar dan komt hij in tijdsproble- men. Met getuigenverklaringen in het procesverbaal [PV] kun je fantastisch manipuleren. Verdraaiingen van verklaringen, je denkt dat het niet voorkomt maar het gebeurt. Rechercheurs gaan heel selectief te werk bij wat ze wel en wat ze niet in een PV opnemen, en dat gebeurt opzettelijk.’ Zo ontdekte Wagenaar in een zaak valsheid in geschrifte, als getuigenverslagen die met vijf jaar tussentijd werden gehouden ‘in elkaar werden geschoven’ alsof het op één dag is afgenomen. ‘Dat zijn heus geen incidenten. Maar dan hoop je: de rechter zal dat wel opmerken. Niet dus.’ 

Wagenaar: ‘De Hoge Raad staat toe dat broddelwerk wordt geaccepteerd. Maar de Hoge Raad verplicht daar niet toe. Toch verschuilt de strafrechter zich achter de Hoge Raad. Vaak ziet de rechter niet eens dat het OM broddelt, vaak zien ze het wel, maar komen ze er door tijdgebrek niet aan toe het te repareren.’ De rechter zit volgens Wagenaar in een dilemma: als hij onvolkomenheden in de bewijsmiddelen verwerpt, dan moet hij vrijspreken en dat wil de rechter vaak niet. De verdachte komt dan weer op straat en begaat mogelijk weer een misdrijf. ‘Dan moet de rechter kiezen: of slecht bewijsmateriaal accepteren of een gevaarlijke man vrij op straat. Dus zeurt de rechter maar niet over dat slechte bewijsmateriaal. Maar je moet als politie of als OM de strafrechter niet in dat dilemma willen brengen. Je legt hem dus geen inferieur materiaal voor. Maar de rechter zelf moet ook zijn tanden laten zien en dus actiever zijn."

Bron: https://www.yumpu.com/nl/document/view/19820928/broddelwerk-in-het-strafrecht-celsus-juridische-uitgeverij

Dat in deze Rijswijkse moordzaak de 'auditu'-verklaring van een ' vuile Snitch' de doorslag gaf in de bewezenverklaring bij het vellen van het definitieve vonnis in 2015 toont aan dat het 'broddelwerk' van de politie en de Toga-bende in al die jaren de belichaming van het uiteindelijke vonnis is geworden.

Voor bewijs en/of ernstige aanwijzingen van het 'onvoltooide' keren we daarom terug naar het cassatiearrest van de Hoge Raad in mei 2015. Bepaalde fragmenten uit de conclusie, uitgesproken door Mr. Vegter, zullen we hier citeren om, waar mogelijk, definitieve conclusies te trekken over de 'ongerijmdheden' die tot de veroordeling hebben geleid. Een tweede dwaling volgens Derksen. Wij noemen het geen dwaling, maar een abjecte juridische 'afrekening', waarbij de 'onmiddellijkheid' definitief werd uitgeschakeld. Ook de rechterlijke macht maakte 'willens en wetens' deel uit van de samenzwering van de Toga-bende. De rechters zijn alleen in het eerste proces voor een door hen ongewenst' dilemma gesteld m.b.t. het bewijsmateriaal. Toen volgde een voor alle betrokkenen 'ongewilde en ongewenste' vrijspraak'. Daarna werd alles in het werk gesteld om Ron Pieper uiteindelijk veroordeeld te krijgen voor 'doodslag'.Dat is de corrupte Toga-bende gelukt.

We volgen het spoor terug om de samenzwering zichtbaar te maken.

In 2015: 


Cassatie  Hoge Raad 2015 m.b.t. feiten 1 en 2 :

" 4.2. - Ten laste van de verdachte is onder 1 (impliciet subsidiair) en 2 (primair) bewezen verklaard dat:

“1.-  hij omstreeks 11 juli 2005, te Nederland, opzettelijk [slachtoffer] van het leven heeft beroofd, door met dat opzet [slachtoffer] te (ver)wurgen.

2. - hij omstreeks 11 juli 2005, te Nederland, met het oogmerk van wederrechtelijke toe-eigening heeft weggenomen een (bank)pas (kaart ID: [001]), en een USB-stick en een (externe) harde schijf (Conceptronic) en een telefoon toebehorende aan [slachtoffer].

De corrupte Procureur-Generaal in 2015: [note 17] 'Ik merk nog op dat het Hof het door de verdediging geschetste alternatieve scenario, inhoudende – kort gezegd – dat de verdachte in de nacht van 11 op 12 juli 2005 de harde schijf van zijn vroegere buurman [de Kappaman] heeft gekocht en daar de bankpas bij heeft gekregen, terzijde heeft geschoven, nu het alternatieve scenario in strijd is met de gebezigde bewijsmiddelen, onvoldoende steun vindt in de overige wettelijke bewijsmiddelen in het strafdossier en naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting niet aannemelijk is geworden (zie p. 14 en 15 van het arrest uit 2014).


In 2014:  Dit arrest in hoger beroep is gewezen door de corrupte mr. I.E. de Vries, mr. A.M.P. Gaakeer en  mr. W.J. van Boven.




De tenlastelegging in 2012: 


Aan de verdachte is ten laste gelegd dat:

1. hij op of omstreeks 11 juli 2005, in ieder geval in en/of omstreeks de periode van 11 juli 2005 tot en met 22 juli 2005, te Rijswijk en/of Den Haag, althans te Nederland, tezamen en in vereniging met (een) ander(en), althans alleen, opzettelijk en al dan niet met voorbedachten rade het [slachtoffer] van het leven heeft beroofd, door met dat opzet en al dan niet na kalm beraad en rustig overleg, althans anders dan in een opwelling, die [slachtoffer] te (ver)wurgen en/of met een scherp/puntig voorwerp in de nek/hals, althans (boven)lichaam te steken, in elk geval zodanig geweld tegen/op die [slachtoffer] uit te oefenen dan wel zodanige/andere handelingen met/aan het lichaam van die [slachtoffer] te verrichten en/of die [slachtoffer] in een zodanige situatie te brengen en/of te houden dat zij is overleden, althans in ieder geval opzettelijk en al dan niet met voorbedachten rade die [slachtoffer] van het leven heeft beroofd;

2. hij op of omstreeks 11 juli 2005, in ieder geval in en/of omstreeks de periode van 11 juli 2005 tot en met 22 juli 2005, te Rijswijk en/of Den Haag, althans te Nederland, tezamen en in vereniging met (een) ander(en), althans alleen, met het oogmerk van wederrechtelijke toe-eigening heeft weggenomen een (bank)pas (Fortis/kaart ID: [nummer]), en/of een USB-stick (My Flash), en/of een (externe) harde schijf (Conceptronic) en/of een laptop (Acer Aspire) en/of een telefoon (Alcatel) en/of een of meer andere (persoonlijke) goederen, in elk geval enig goed, geheel of ten dele toebehorende aan [slachtoffer], in elk geval aan een ander of anderen dan aan verdachte


De vrijspraak in 2012:

De rechtbank verklaart niet wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte de bij dagvaarding onder 1 en 2  ten laste gelegde feiten heeft begaan en spreekt de verdachte daarvan vrij;

Dit 'ongewilde' en 'ongewenste' vonnis is gewezen door de corrupte rechters mr. J.W. du Pon,  voorzitter, mrs H.N. Pabbruwe en M. Knijff,  rechters, in tegenwoordigheid van mr. W. Gunnewegh,  griffier, en uitgesproken ter openbare terechtzitting van 28 september 2012.

                                                        ---------------


De corrupte gedragingen van de betrokken rechercheteams, het OM en vanaf 2012 ook van de rechterlijke macht worden zichtbaar door het verborgen houden van o.a. het mogelijk gebruik van het mobieltje door de Kappaman nabij het Lindoduin in Scheveningen en natuurlijk de 'bewaarde' beelden van de twee criminele handelaren in de BP-shop aan de Statenlaan en het lange gesprek tussen de twee mannen op het parkeerterrein ernaast tussen ongeveer  02.45u en 03.15u die dinsdagnacht van 12 juli 2005. Dat de Kappaman in 2005 en gedeeltelijk ook nog in 2006 in de Scholstraat woonde, op een steenworpafstand van de zendmast bij het Lindoduin en als nachtbraker ook regelmatig 's nachts in de BP shop kwam, is in de 'relevante' stukken niet terug te vinden. Dat de 'bewaarde' beelden uit 2005 van Ron Pieper en de  Kappaman pas in 2009 uit de toverhoed van politie en het OM kwamen, is bizar. Zoals al vermeld weten we over de geschiedenis van deze 'bewaarde' beelden niets. In het programma van Peter R. Vries in december 2007 werd duidelijk dat het rechercheteam op een dood spoor zat en geen aanknopingspunten meer had. Over het bestaan van die beelden werd niet gerept. Twee potentiële verdachten die in de BP-shop doen alsof ze elkaar niet kennen en eenmaal buiten elkaar blijkbaar al kenden. Wat het 'Manga'team bezielde weten we niet. Beide personen hadden vanaf  augustus 2005 al zeer snel geïdentificeerd kunnen worden. Enerzijds via rechercheur  Chris van der Garde en de toenmalige vriendin van Ron Pieper en anderzijds via Opsporing Verzocht. Hier komt de corrupte politie-'runner' Vogelzang in beeld. Die zorgde er in mei 2006 voor dat de door de Belgische jogger beschreven auto en inzittende van buitenlandse komaf uit het beeld verdween. Deze rechercheur verzon een verhaal, waarin hij de jogger zag maar de auto, waar de jogger op dat moment langs liep niet. Aan het eind van zijn verklaring over een 'geheime' ontmoeting met ene 'Jeroen'  introduceerde deze rechercheur nog een mogelijke onbekende dader: de  gebochelde Indische man met een 'winters gelaat'. Niemand zag de politie-'runner' op zijn fiets die nacht. Als de Kappaman de criminele informant was, dan wordt direct duidelijk, dat hij ook de dader kan zijn geweest. Dat beeld is witgewassen. Over de geloofwaardigheid van Kappaman's verhaal staat in het vonnis van 2012 het volgende:   

"66.  Naar aanleiding van deze verklaring van verdachte is [getuige C, de Kappaman] op 15 augustus 2012 door de rechter-commissaris als getuige gehoord. Hij heeft toen op desbetreffende vragen verklaard -zakelijk weergegeven en onder meer- dat hij aan verdachte nimmer goederen heeft gegeven of verkocht, ook niet op 12 juli 2005, dat hij verdachte die nacht bij het benzinestation voor het eerst zag en dat hij hem die nacht ook niet eerder heeft gezien. Voorts heeft hij verklaard dat hij nooit een pinpas van een ander in zijn bezit heeft gehad en die nacht dus ook geen pinpas aan verdachte heeft gegeven

67.  De rechtbank merkt de verklaring, die verdachte bij de regiezitting voor het bezit van de voorwerpen van [slachtoffer] in de nacht van 11 op 12 juli 2005 heeft gegeven, aan als volstrekt ongeloofwaardig. Die verklaring is lijnrecht in strijd met de verklaring van [getuige C, de Kappaman] die -al lang voordat verdachte met dit verhaal kwam- steeds heeft aangegeven verdachte pas in het benzinestation voor het eerst te hebben gezien. Daarbij komt dat verdachte geen verklaring, laat staan een aannemelijke verklaring, heeft kunnen of willen geven voor het feit dat hij niet aanstonds, toen hij met zijn handelingen in het benzinestation werd geconfronteerd, een verklaring voor het bezit van de bankpas heeft gegeven maar in plaats daarvan dat bezit hardnekkig heeft ontkend. Ook heeft verdachte geen antwoord willen geven op vragen die zijn uiteindelijk afgelegde verklaring bij de rechtbank opriep. Dat alles is het goed recht van verdachte, maar het uitblijven van antwoorden door de enige die die antwoorden kan geven, draagt niet bij aan de geloofwaardigheid van de verklaring van verdachte.

De rechtbank kan uit dit alles niet anders concluderen dan dat verdachte, nadat het voor hem duidelijk was geworden dat onomstotelijk vast stond dat hij met de pas van [slachtoffer] had betaald, een verhaal heeft verzonnen dat paste bij het hem inmiddels bekende dossier, en dat hij daarbij op de koop toe heeft genomen dat hij aldus iemand beschuldigde -of in elk geval verdacht maakte- waarvan op geen enkele wijze is gebleken dat die ook maar iets met deze zaak te maken heeft.

68.  Aldus staat vast dat verdachte, in de nacht waarin [slachtoffer] is overleden, en twee uur en dertig minuten na het laatste tijdstip waarop kan worden vastgesteld dat zij nog in leven was, over een aantal van haar bezittingen beschikte, terwijl hij in gebreke is gebleven daarvoor een aannemelijke verklaring te geven.

69.  Die omstandigheid is zeer belastend, en wijst direct in de richting van verdachte als iemand die niet alleen bij de diefstal van deze goederen kan zijn betrokken, maar ook bij de gewelddadige levensberoving van [slachtoffer]." [einde citaat]

                                                            ----------------

De 'onmiddellijkheid' in de aanloop naar het eerste proces in 2012 , het horen van o.a. getuige Kappaman door de rechter-commissaris en zijn verklaring uit het strafdossier was een onderdeel van een slimme en uiteindelijk succesvolle witwasoperatie om Ron Pieper als enige dader voor het gerecht te kunnen slepen.

Het doel heiligde werkelijk alle middelen. De Kappaman is in die zin de 'vuile' spin in het door politie en justitie gesponnen web, waarin Ron Pieper, na de link met de pinpas van Anneke en de plots weer opgedoken 'bewaarde' beelden uit de BP-shop aan de Statenlaan, als de ideale prooi werd gezien om naar het altaar van Vrouwe Justitia gebracht te worden om als 'de Wurger' in de rechtszaal in een openbare zitting geofferd te worden.

De 'bewaarde' beelden van 12 juli 2005 kwamen bijna vier jaar later op 16 juni 2009 in het bezit van de politie. Derksen zet daar 'note 411' achter. Daar staat als bron: AG, requisitoir, p.6. Methodieken PV Shojo/Pieper, p.882. Daarna kreeg hij als 'verdachte' tevens, zonder de vereiste wettelijke toetsing, ook de status van zeer betrouwbare en geloofwaardige [kroon]'getuige' en als beloning vanzelfsprekend de daarbij behorende geheimgehouden immuniteit. Het vrijwaren van vervolging wegens mogelijke betrokkenheid bij de moord op Anneke van der Stap.

Wat de veroordeelde Ron Pieper allemaal verklaarde was 'onwaar'. Voor politie, justitie en de rechterlijke macht was het een verzonnen verhaal, gebaseerd op het strafdossier. Het verhaal van de Kappaman kennen we niet, maar zijn absurde ontkennende en tegenstrijdige antwoorden tijdens de keren dat hij verhoord werd als 'verdachte' en daarna gehoord als 'kroongetuige' in de aanloop naar het eerste proces en zijn reacties direct daarna in afgetapte gesprekken via zijn mobieltje werden als 'waar' bestempeld om als ondersteunend bewijs te dienen voor het enige doel dat de 'Toga'bende wilde en moest bereiken om Ron Pieper als de 'enige' dader achter de tralies te krijgen. 

De logica in de bewijsvoering van de 'Toga'bende toont aan dat 'waar' en 'onwaar' onderling inwisselbaar zijn. Het 'indirecte' bewijs uit het 'ongerijmde', is een direct gevolg van overstelpend bewijs van het 'onvoltooide' in deze onopgeloste zaak. Ook in Putten II werd het verhaal van de veroordeelde als 'onwaar' aan de rechters gepresenteerd. Alleen dat wat men zelf dacht en aannam was waar. Het gefragmenteerde juridische 'zelf' als de grote 'witwasser' van zijn eigen verzonnen aannames en foute interpretaties. De corrupte gedragingen van de bende zijn nauw verweven met het emotionele proces dat daarmee al die jaren gepaard ging en toont ons de drijvende kracht van hun bezetenheid. Een gezelschap van gespleten geesten, die op grond van magisch denken en zeer vele drogredenen, de wetten van de logica in deze aan zijn laars lapte en erin slaagde de werkelijke toedracht in beide dossiers verborgen te houden.


 We verwijzen hier maar naar 'wikipedia' voor meer informatie daarover. . 


We vinden het bijzonder jammer dat Ton Derksen de belangrijke afgelegde verklaringen van kroongetuigen en verdachten na publicatie van zijn boek niet alsnog online heeft gezet, zodat de lezers van zijn boek die grondig kunnen bestuderen en interpreteren.
Dat is in deze onopgeloste moord essentieel en dringend noodzakelijk.
De semantische ontrafeling daarvan zou leiden tot meer helderheid, omdat we dan op een bepaalde manier, die duidelijke aangegeven kan worden, tot uitdrukking kunnen brengen wat 'niet waar' kan zijn maar toch als aannemelijk een waarheidswaarde in de gevoerde processen kreeg toebedeeld als gevolg van de heersende vage en wollige pathologische logica. 
Het onsamenhangende verhaal van justitie en de harde kern van hun eigen definitieve conclusie dat er geen enkel dna-spoor van de veroordeelde op het lichaam noch op de vindplek noch in de vele jaren later uit Nigeria opgehaalde  bestelbus is gevonden toont niet alleen het ongerijmde maar ook het paradoxale van de aannames en de waanwereld van Vrouwe Justitia aan. De emotionele beleving van alle betrokkenen speelde niet alleen een cruciale, maar ook zeer discutabele rol bij de bewezenverklaring in samenhang met de belastende, zowel directe als indirecte, bewijzen en de uit de hoge hoed getoverde ernstige aanwijzingen en afgelegde valse verklaringen. Alles stond in het teken van de onherroepelijke schuld van de 'Onwetende'. Totdat Ron Pieper in 2008 in beeld kwam had de politie alles uit de kast gehaald om de dader te vinden. De bezitter van het foute kenteken, die de Belgische jogger als kroongetuige had ingebracht, gaf tijdens zijn laatste verhoor aan dat, gezien zijn beschreven criminele daden in zijn strafblad, hij nooit de moordenaar zou kunnen zijn. Het onvoltooide werd zijn vrijbrief dankzij politie'runner' Vogelzang. Die had zijn auto niet bij het Jaagpad zien staan. 

Dat de mens geen vrije en verantwoordelijke zingever van de werkelijkheid kan zijn is een vaststaand feit dat door de mens continu ontkend en genegeerd wordt. In die zin volgen we de Franse filosoof Michel Foucault die beweerde dat mensen geen eenheid zijn, maar combinaties van posities in uiteenlopende structuren die alle volgens eigen wetmatigheden functioneren. Ieder mens vormt zo een ware heksenketel, maar poogt toch voor zichzelf voortdurend een eenheidservaring te scheppen. 
De kennis van de zgn. 'normale' mens steunt op het ontleden en steeds verder uiteenrafelen van de abnormaliteit. Het rationele en het irrationele, kennen echter maar één bron en dat is het menselijk brein en de daaruit voortvloeiende gedragingen. Men kan zich niet niet gedragen.


              "Het laatste oordeel"

        
 Wie het boek 'Dubbel gedwaald' in huis heeft zal zich ook moeten verdiepen in de 'gedachtenwereld' van de schrijver omdat de logica  over 'waar' of 'onwaar' gaat. 
 In deze zaak was dat een grabbelton vol verbrokkelde 'puzzelstukjes' die naar believen werden bewerkt, ingekleurd, omgevormd  en gerangschikt  omdat ze qua  bewijs altijd passend gemaakt kunnen worden.  De verzamelde stukjes werden in een logische vorm gegoten. Het daaruit voortvloeiende 'logische' beeld van de feiten en omstandigheden werd door een interne witwasoperatie juridische fictie zonder tijdlijn, waarin de 'ware' toedracht er niet meer toe deed.
Dat de taal de gedachten vermomt speelde hier een cruciale rol.  Die bezetenheid het 'onware' van de heersende collectieve gedachten volledig wit te wassen in een onzinnige aanklacht is een flagrante schending van ons rechtssysteem.
Het beeld van Ron Pieper in het BP-tankstation maakte van waarheidsvinding een wassen neus. De 'verdachte' had geen schijn van kans meer. De door politie en het OM geconstrueerde puzzel zorgde er tevens voor dat zelfs het magisch oog van de Rechterlijke Macht, gezien hun vooringenomenheid in beide moordzaken, niet meer nodig was.  Over zijn mogelijke daderschap was binnenskamers al voortijdig beslist.
Wat gewist moest worden, werd gewist. Wat overbleef was een verzonnen misdaadverhaal als ultiem bewijs van Ron's daderschap.  Van 'Onwetende', ook in deze moordzaak naar een ware 'Geslepene'. 

De Kappaman [geb. 1945] mocht zijn handen in onschuld wassen. Data van computers en mobieltjes van Ron Pieper en de Kappaman waren in 2008 al niet meer te achterhalen. In augustus 2005 natuurlijk wel, maar de beelden van het BP station en de chiptransacties doken zoals al aangegeven pas in 2009 weer op. 

Hieronder een link naar Ronald van der Sman, de toenmalige onderzoeksleider in de moordzaak [vanaf 2008] op Anneke van der Stap. Een belangrijke spin in het juridisch web van het openbaar ministerie en één van de grondleggers van deze gerechtelijke 'dwaling' volgens Derksen.
Een bezeten politiefunctionaris die, in samenwerking met het corrupte OM, alles wat nodig was uit de kast haalde om Ronald Pieper achter de tralies te krijgen.


We voegen enkele summiere notities toe m.b.t. opvallende ' hier in blauw' getypte citaten uit de laatste link [3]: ''Niet ervoor en nooit meer erna heeft hij zoveel geduld, volharding en zoveel puzzelstukjes bij elkaar nodig gehad om een misdrijf op te lossen.' 

Hieronder een citaat over de telefoon en de in 2008/2009 plots opgedoken 'bewaarde' beelden uit juli 2005 van het BP station. Al op 17 juli 2005, dus nog voor de vondst van haar lichaam, gaf KPN, als provider, de gegevens over o.a. het gebruik van Anneke's mobiele telefoon die nacht aan het 'Manga'team. 

"Annekes telefoon had voor het laatst een zendmast op de flat Hooglinoduin in Scheveningen aangestraald. Hierop zijn alle camerabeelden in de omgeving veilig gesteld. Die kwamen in die tijd maar van één camera. Toevallig van het benzinestation, waar Ron met Annekes pas een ijsje [ en twee broodjes] kocht.” 

Die beelden waren dus al snel veiliggesteld. In oktober 2005 had getuige rechercheur Chris van der Garde dus in elk geval al de naam van Ron Pieper kunnen achterhalen. Ook de Kappaman stond op de beelden. Ook zijn identiteit had men toen al kunnen achterhalen, maar dat is blijkbaar om duistere redenen niet gebeurd. De enige die daar uitsluitsel over zou kunnen geven is waarschijnlijk rechercheur Vogelzang, de politie'runner' die in de nacht van Anneke's verdwijning op het Jaagpad een geheime ontmoeting zou hebben met ene Jeroen', een voor hem onbekende informant.
Deze corrupte politiefunctionaris zal zijn geheim echter nooit prijsgeven. Waarover men niet kan spreken, daarover moet men zwijgen. 
Pas in 2009 werd er via Opsporing Verzocht een beeld van de Kappaman in de media verspreid. Zoals bekend werd hij binnen enkele dagen geïdentificeerd via tips. Eerst als mogelijke verdachte, maar daarna  behandeld als 'kroon'getuige die van niets wist en alles ontkende wat Ron Pieper over de 'vuile' spullen verklaarde. 
Misschien is zijn identiteit in 2005 al achterhaald of in zeer kleine kring bekend geweest, maar heeft men er niets mee gedaan juist vanwege de 'geheime' missie op het Jaagpad van rechercheur Vogelzang. 
Mocht de Kappaman zijn zogenaamde informant 'Jeroen' zijn geweest, en dat is bepaald niet uitgesloten, dan wordt ook zijn vuile rol in dit onderzoek duidelijker. Vogelzang kwam in mei 2006 met zijn verhaal en verklaarde dat hij er al in juli 2005 een notitie over had gemaakt. Allemaal puzzelstukjes uit de Haagsche grabbelton. 

Van der Sman: 'Er was nooit een spoor, dna bijvoorbeeld, die meteen doorslaggevend bewijs vormde, maar steeds vonden we wel nieuwe puzzelstukjes. Ik heb daarom toch altijd het gevoel gehad dat we met elkaar de zaak zouden gaan oplossen. We hadden er wel een lange adem voor nodig. Ik denk dat we dat ook alleen maar hebben gehad, omdat we een team waren dat supergemotiveerd was en bleef. Soms pakte iemand wel eens een andere zaak op, gewoon om even wat anders te doen, zodat je daarna weer scherp was.”

Als de dag dan nadert dat Ron P. gearresteerd wordt in zijn cel in de gevangenis van Nieuwegein in februari 2010 giert de adrenaline door de aderen. P. zit vast voor de Puttense moordzaak, waarvoor eerder twee broers jarenlang onschuldig hadden vastgezeten. ,,Het besef dat zij voor niets vastzaten, heeft ons scherp gehouden. Af en toe hielden we sessies of we nog wel goed bezig waren. Was er bewijs die Ron P. juist uitsloot als verdachte.”

Op de dag van de arrestatie voelt Van der Sman geen twijfel meer. ,,Weer een stap verder in het onderzoek. Alles wat je tot nu toe hebt gevonden, alles komt samen. Je wilt gewoon weten: hoe reageert hij.”

Het werd nog een hele kluif. P. ontkent keihard. En zal dat tot aan het einde blijven doen. Hij lijkt er zelfs even mee weg te komen. De rechtbank spreekt P. in eerste instantie vrij, maar inmiddels is zijn veroordeling onherroepelijk. Hij moet twintig jaar zitten: 15,5 jaar voor de dood van de Puttense stewardess Christel Ambrosius, 4,5 jaar voor doodslag op Anneke van der Stap. 
Van der Sman: 'Het is de zaak van mijn leven geworden. We hebben alles uit de kast gehaald. Met elkaar, met het team. Dat heeft heel veel jaren geduurd, veel langer dan normaal. Maar met resultaat. Uiteindelijk is hij veroordeeld. Dat was de ultieme beloning.”   
                                                                                                                  -----------------------------

Wie de afbeelding van het in elkaar geflanste 'Puzzel'scenario van het OM op tafel legt zal ogenblikkelijk gegrepen worden door de eenvoud en de triomf van het 'Onvoltooide'. Het hofscenario is een gefragmenteerd stripverhaal over het onmogelijke dat mogelijk werd. Het denkbare werd  magisch realisme van  hallucinerende juridische staatsdienaren die het absurde verhaal van de Kappaman [1e verhoor -13 juli 2009] voor 'waar' aannamen. Geloofwaardiger kon bijna niet. 
Aan andere potentiële verdachten werd, toen Ron Pieper in mei 2008 in beeld kwam, geen enkele aandacht meer besteed. Ze werden niet gevolgd noch getapt ondanks de gerezen verdenkingen. Men heeft die verdachten nooit kunnen uitsluiten. Zelfs Mick, de zwerver, niet. 
Ook in deze Rijswijkse zaak waren alternatieve scenario's, net als in Putten II, volledig getaboeïseerd door de dwaling in Putten I. 'Dat nooit meer' dacht de Togabende.
De Advocaat-Generaal Els Kole hoefde alleen nog maar het door de advocaat ingebrachte alternatieve scenario uit het 'vrijspraak' proces in 2012 te ontzenuwen.  Ze omschreef het zo: "Het bewijs voor moord zat in het dossier. Het ging er “alleen” om een bewijsconstructie neer te leggen die het hof kon overnemen."
Els Kole vroeg zich vanzelfsprekend ook af of iemand anders Anneke zou kunnen hebben omgebracht ? Nee, dat behoorde niet tot het mogelijke. Daar zijn “geen aanwijzingen voor”, dat is “hoogst onwaarschijnlijk” en eigenlijk “klinkklare onzin”.
Derksen's conclusie over een mogelijk daderschap van Ron Pieper bevat dezelfde drie interpretaties die de advocaat-generaal hierboven formuleerde m.b.t. haar  schuld-scenario. Ook voor de schrijver en zijn onschuld-scenario zijn er 'geen ernstige belastende aanwijzingen' en is het 'hoogst onwaarschijnlijk'  vlgs. zijn eigen berekeningen op basis van het Theorema van Bayes, dat de 'Onwetende' in de nacht van 11 op 12 juli 2005  dat deed waarvan hij beschuldigd werd en wegens gebrek aan bewijs na een eerste heldere vrijspraak alsnog voor de moord/doodslag  op Anneke van der Stap definitief veroordeeld werd.
In die zin zijn beide scenario's elkaars spiegelbeeld. Het verhaal van het openbare aanklager over het daderschap van Ron Pieper is voor Derksen eigenlijk 'klinklare nonsens'. 
Derksen in zijn eindconclusie over het hofscenario: "Juist daar waar alles zich toevallig tegen de verdachte samenspant, gaat het mis. Het is dus niet zo dat Ron wel de moordenaar moet zijn, omdat de feiten tegen hem samenspannen. Nee, het is omgekeerd: juist omdat alle feiten zich toevallig tegen hem samenspanden, werd hij veroordeeld, ofschoon hij onschuldig is."

Ons onderzoek wees uit dat Ron Pieper niet veroordeeld werd als gevolg van een samenloop van toevalligheden. Feiten kunnen niet samenspannen. Niet Ron maar de Kappaman is wat 'toeval' betreft hier de kwade genius. Hem viel wel een 'vrijbrief' toe. "Dubbel Genaaid' is de kern van beide 'onopgeloste' zaken. 
 
We keren voor een laatste oordeel terug naar het boek van Derksen dat hier de basis vormde voor ons eigen onderzoek in Putten II. Na publicatie van die website over de moord op Christel Ambrosius [Putten,  1994] is daarna toch besloten ook het tweede deel van 'Dubbel gedwaald' over de moord op Anneke van der Stap eens kritisch tegen het licht te houden om te zien of Derksen mogelijk gelijk heeft en ook deze laatste veroordeling volgens hem een gerechtelijke dwaling is.
In Putten II is herziening alleen mogelijk indien het coldcaseteam de enig juiste beslissing zou nemen om forensisch onderzoek te doen op grond van ingebrachte informatie in de Puttense verdwijningszaak van Maria van der Zanden  uit 1994.

Dat men op en rond de officiële 'plaats delict' in Putten op zoek zal gaan naar de mogelijke stoffelijke resten van Maria wordt hier echter ernstig betwijfeld. Er staat veel te veel op het spel. In die zin zijn zowel politie als justitie in een onhoudbare positie terechtgekomen. Hun 'pathologische' dubbele bindingen zorgen er echter tot nu toe voor dat er geen weg terug is. Hun gedrag in beide zaken toont ons de 'vuile' juridische samenzwering tussen 2008 en 2014 om Ron Pieper voor twee moorden veroordeeld te krijgen. Van 'tunnelvisie' of een dwaling,  zoals in Putten I,  is in Putten II en de Rijswijkse moordzaak volgens ons absoluut geen sprake.
 
In Derksen's slotconclusie speelt de Kappaman een cruciale rol. Een crimineel met zijn eigen gefragmenteerde legpuzzel zonder logische vorm.  Versnipperde onzin waar door alle betrokkenen dankbaar gebruik van werd gemaakt.  
Al in augustus 2005 had men deze beide hoofdrolspelers kunnen arresteren. Nog voordat Marc, de Belgische Jogger met zijn verhaal in september het politiebureau binnenstapte en verklaarde dat hij Anneke rond 00.50u nog levend op het Jaagpad had zien lopen. Het Jaagpad werd behalve een dumpplek ook een mogelijk plaats delict met als presentje een kenteken van een auto die daar geparkeerd stond. De houder ervan was ' toevallig' ook een crimineel. Ontkende, net als de Kappaman,  ook alles en beriep zich  na een paar verhoren op zijn zwijgrecht.  Twee 'verdachten zonder verhaal. We kunnen ze allebei ook  'Jeroen' noemen,  de onbekende informant van rechercheur Vogelzang.  
In die begintijd na de ontdekking in juli 2005 en het Manga-team onderzoek deed, werden ook Lifan Shiu uit Enschede, Harry Junior en zijn stiefvader Harry Senior als mogelijke verdachten beschouwd. Hun betrokkenheid is nog steeds niet uit te sluiten.
Harry Senior is in ons onderzoek de 'verwilderde' man met donker en grijs piekerig haar uit het puzzel-scenario van politierunner Vogelzang die door de rechercheur tot in details is beschreven. Dat signalement heeft opvallende overeenkomsten qua kleding, gelaatsuitdrukking en haardracht met achterhaalde afbeeldingen van Senior uit 2004 en 2009. Om privacy redenen worden die natuurlijk niet gepubliceerd. Wat Vogelzang zag verschijnen was in elk geval niet 'Jeroen', de schuilnaam van een tot nu toe onbekende informant die rond middernacht niet kwam opdagen.

Het vreemde gedrag van Harry Senior op het Jaagpad op de dag dat Anneke werd gevonden willen we hier nog wel even vermelden. Hij stelde zich aan een politieman bij de vindplaats voor met de achternaam van een andere politieman, die sinds de aangifte van de vermissing het contact met de familie onderhield. Bij de vindplaats zei Senior dat, als ze Anneke in het water hadden gevonden, zij als slachtoffer bij Voorburg al in de Vliet was gedumpt.
Voorburg kon ook een station zijn waar ze is uitgestapt. Ook over andere stations w.o. Delft [tramlijn 1] en Rijswijk werden via de opsporingsberichten vragen gesteld of iemand haar daar misschien had gezien. De in juli 2004 overleden echtgenote van Harry Senior kwam uit Voorburg. De impact van haar dood in juli 2004 mogen we niet onderschatten. Dat Harry Junior bij de moord betrokken was is ook nog steeds niet uit te sluiten. We weten ook niet of Anneke intiem is geweest met Lifan. Of zijn auto forensisch is onderzocht hebben we ook niet kunnen achterhalen. We hebben op de tijdlijn wel aangetoond dat ook Lifan en/of een 'medeplichtige' na middernacht op het Jaagpad geweest kan zijn.  
We weten ook niet of er achter de voordeur van de familie van der Stap, net als in de Puttense moordzaak tussen broer Bas en zijn door hem gewurgde zus Christel, sprake was van ongewenste seksuele toenaderingen tussen het slachtoffer en haar Indonesische stiefbroer Harry Junior. Anneke's Indonesische stiefzus Marieke was ervan overtuigd dat ze nog nooit seks had gehad. Of er seks voor of na haar dood plaatsvond was forensisch niet meer vast te stellen. 
Of de ongesteldheid voor Lifan wel of niet een bezwaar zou kunnen zijn geweest voor een vrijpartij weten we niet. Of het zover is gekomen is dus niet uit te sluiten. 
Vincit was diegene met wie Lifan via internet heeft gechat. Peter R. de Vries laat in zijn reportage van december 2007 de naam 'Crystal' voorbij komen als het over die chatsessie gaat, die Lifan een alibi verschafte. Wie 'Crystal' was weten we dus niet.
Het bijzonder vreemde psychotische gedrag van Mangaboy alias de 'Japancollector' gedurende de eerste drie weken na de moord op Anneke die hij begin augustus via internet in een reactie beschreef, moeten we hier ook nog maar eens noemen. Over wie deze persoon is en waar hij toen woonde en wat zijn relatie met het slachtoffer was is niets bekend.      
De auto van adoptiefvader Harry Senior [misschien wel van Japanse makelij] is nooit forensisch onderzocht. De bedrijfswagen van de werkgever waarin Junior reed wel. Dat was weer gekoppeld aan de lichtkleurige waarschijnlijk witte bestelbus die door een veiligheidsbeambte nabij het Jaagpad was gezien na 03.15u 's nachts.
De auto van de Kappaman is volledig buiten beschouwing gebleven. In 2009 kwam deze crimineel pas in beeld ondanks de veiliggestelde opnamen van het BP-tankstation op 12 juli 2005. De auto van die crimineel wiens kenteken door Marc, de Belgische jogger, werd ingebracht is ook nooit onderzocht. Die beriep zich, nadat hij de status van verdachte kreeg, op zijn zwijgrecht en bracht zijn criminele verleden in om aan te tonen dat hij geen 'moordenaar' kon worden. Ondanks de verdenkingen, data-onderzoek en een maand lang observeren en aftappen werd het een dood spoor wegens gebrek aan bewijs.   
Deze puzzelstukjes zijn weer gelieerd aan zowel het 'puzzel'scenario van de jogger als aan die van rechercheur Vogelzang. Die had een fietsverhaal. Of dat 'waar' was is nog maar zeer de vraag. Of zijn auto na zijn afgelegde verklaring begin mei 2006 is onderzocht is niet bekend. Dat geldt ook voor de auto en/of camper van Marc de Jogger.  
De zaaksofficier liet de verdwenen tas met laptop en de tas met andere inhoud weg en gaf Ron Pieper in haar fictieve verhaal op de tijdlijn het 'verdwenen' mobieltje van Anneke om als bewijs te dienen om zijn 'daderschap' aan te tonen. Het totaal verbrokkelde absurde verhaal van de Kappaman, zijn ontkenning etc. werd als betrouwbaar en zeer geloofwaardig aan de processtukken toegevoegd. Derksen heeft het in zijn boek over het 'leugenachtige' verhaal van de Kappaman. Dat er ook in deze zaak veel gelogen werd door [kroon]getuigen, verdachten, politiefunctionarissen, het OM en de Rechterlijke Macht staat als een paal boven water. 

Het mobieltje van het slachtoffer had volgens het rechercheteam vermoedelijk geen beltegoed meer. Onderzoek wees uit dat Anneke al op 1 juli 2005, dus 10 dagen voor haar verdwijning in de nacht van 11 op 12 juli 2005, nog twee zeer korte gesprekken heeft gevoerd van 5 en 6 seconden. Op 2 juli 2005 belde ze nog met 444 m.b.t. haar beltegoed. Er kwamen wel gesprekken en sms-berichten binnen. Beantwoording was dus niet mogelijk. Wij vinden dat nogal vreemd. Een studente die enkele van haar vriendinnen van het 'Manga'- tekenclubje  uitnodigde voor een korte trip naar Lifan in Enschede maar niet per mobieltje kan reageren op de afzeggingen voor die trip. Ze ging dus vermoedelijk alleen naar haar 'vriendje'.  Ook de, volgens haar stiefzus Marieke, overbezorgde adoptievader wist niet dat ze naar Lifan was en daar bleef slapen.  Alleen Harry Junior wist dat ze naar Enschede was. Waar Lifan woonde of hoe hij telefonisch te bereiken was, wist hij weer niet. 
Anneke had een prepaid abonnement maar blijkbaar geen geld of hulp van Harry Senior of haar stiefbroer of zus om beltegoed te regelen.  Harry Senior was naar zijn nieuwe vriendin in Duitsland en kwam die zondagmiddag volgens zijn verklaring weer thuis. Toen was Anneke zeer waarschijnlijk al onderweg naar Enschede, want op zondag is er nog een laatste signaal van haar mobieltje opgevangen door een zendmast bij Soest. Het precieze tijdstip van dat signaal is niet in de stukken te vinden. 
In feite was ze dus langere tijd onbereikbaar omdat ze niet kon terugbellen. Wij begrijpen dat niet en zetten er vraagtekens bij.  Ze zal dan ook niet opgehaald zijn van het station. Of in elk geval niet kunnen doorgeven hoe laat ze zou komen. Misschien via de vaste telefoonlijn, maar over onderzoek en de resultaten daarvan naar die data in huize van der Stap en bij Lifan in Enschede is  niets bekend gemaakt.
Het heeft er alle schijn van dat Anneke haar trip naar vriendje Lifan voor haar vader verborgen hield. Haar zus Marieke en vermoedelijk ook haar vader en Harry Junior  hadden die internetvriend eenmaal gezien op haar verjaardag. Harry Junior is in het Julialaantje 1A-scenario onze hoofdverdachte.  Een moord in de relationele sfeer  is nog steeds mogelijk. 
 
Derksen probeerde aan te tonen dat Ron Pieper slachtoffer werd van twee gerechtelijke dwalingen, waarbij de 'geloofwaardigheid' van zijn verhaal in  beide zaken als uitgangspunt diende.  Met berekeningen toonde hij aan het eind van zijn boek aan dat in de moord op Anneke van der Stap de 'eindwaarschijnlijkheid' van het 'onschuld' scenario 99,4% is. Er is volgens Derksen geen ruimte voor fantasie.  "Niemand kon volgens de auteur geloven dat iemand twee keer onschuldig zou kunnen zijn. Maar het kan gebeuren en er is kennelijk niet eens zo heel veel voor nodig" 
Dat laatste is waar.  
De onschuld van de Kappaman kan in elk geval niet worden aangetoond. Deze in het Haagsche beruchte crimineel is dankzij het OM een 'Geslepene' zonder een verifieerbaar verhaal geworden.  
 Dat behalve Ron Pieper ook hij die nacht om 02.13u diegene kan zijngeweest die het verdwenen mobieltje in zijn bezit kan hebben gehad en toen 'bewust' twee keer vlakbij zijn huis gebruikte en de daar staande zendmast [Lindoduin] aanstraalde is hier duidelijk  aangetoond.  Dat was na de deal bij de Strandweg in Scheveningen waar Ron Pieper de 'vuile' spullen kocht en de pinpas als gratis bonus kreeg.  

Het geheim van de raadkamer is ook in deze zaak, net als in putten I & II,  bepalend geweest. De voltooiing van de walgelijke samenspanning van politie, het OM en de Rechterlijke Macht kwam ook in deze zaak tot een orgastische climax. Opnieuw, na zijn definitieve veroordeling in Putten II in 2012, werd Ron Pieper als de "Geslepene' veroordeeld. Van onschuld kon absoluut geen sprake zijn. Dat was fantasie die nergens woonde.  

Hieronder twee actuele links uit de Volkskrant naar de rol van de onafhankelijk en onaantastbare Rechtelijke Macht. 



Hieronder een link over de rol van de rechter-commissaris.  Een cruciale sleutelpositie in zowel Putten II als de Rijswijkse moordzaak.  Het  waren de drijvende krachten achter deze walgelijke samenzwering van juridische vooringenomen vakidioten, die Ron Pieper zonder enig onomstotelijk bewijs van daderschap achter de tralies brachten. Het woord 'onschuld' was  in die kringen tussen mei 2008 [ DNA- match en aanhouding Ron Pieper in Putten II] en het hoger beroep in 2014 in de Rijswijkse zaak volledig getaboeïseerd.  Het tegendeel was al vanaf het begin bewezen verklaard. 
De veroordeelde had werkelijk geen schijn van kans op een eerlijk proces. Het gruwelijke gevolg daarvan is dat er ook in deze zaak geen schijn van kans op een mogelijke herziening is.  Dat de menselijke geest van nature corrupt is, toont zich ook hier in al haar facetten.  Het doel heiligde alle middelen. 


Geen enkel bendelid weet wie de werkelijke moordenaar van Anneke is. Wij ook niet. Waar en onder welke omstandigheden zij om het leven werd gebracht is nooit helder geworden. 
Het hofscenario belichaamt de 'fantasie' van alle betrokken functionarissen.
De definitie van 'fantasie' ligt besloten in de beschrijving van de reeks van feiten welke de Toga-bende door de jaren heen met behulp van deze term hebben geïdentificeerd en georganiseerd en met andere significante feiten in verband hebben gebracht. 
De gefragmenteerde tijdlijn deed er niet meer toe. Hoewel de logica van valide deductie m.b.t. de reeks van feiten ontbrak wilde men de moord in de schoenen van Ron Pieper schuiven. Ze gaven hem een verdwenen mobiel en lieten op de valreep tijdens het definitieve proces nog een 'snitch' opdraven die een valse verklaring aflegde  over wat de verdachte hem in de gevangenis had toevertrouwd. De beschrijvingen daarin werden als 'daderkennis' bestempeld en als [ondersteunend] bewijs van de 'fictieve' aannames van het OM ingebracht. Het onwerkelijke  werd als het 'ware' verhaal aan de rechters gepresenteerd. Het verhaal van Ron Pieper werd juist  weggehoond en als volslagen ontaarde 'fantasie' beschouwd. 
  
Deductief redeneren is in feite wat we als wetenschap beschouwen. Het is een ‘top-down’ logica, waarbij vanuit het algemene gevolgtrekkingen worden gemaakt naar het bijzondere. Een beroemd voorbeeld van een deductief argument, stapsgewijs uitgewerkt: Alle mensen zijn sterfelijk (algemene regel)
                  Ron Pieper is een mens (bijzondere regel)
                  Ron Pieper is sterfelijk (conclusie)

In deze onopgeloste moordzaak kunnen we als algemene regel hier stellen dat alle criminelen daders zijn. De bijzondere regel geldt dan niet alleen voor Ron Pieper, maar ook voor de houder van het 'foute' kenteken, voor de Kappaman, voor Jeroen, de onbekende politie-informant en voor Mick, de zwerver. Allen met een dossier en in het strafregister vermeld. 
Dan zijn er twee met concrete informatie sjoemelende rechercheurs van der Garde en Vogelzang en diegenen die of geen crimineel verleden hebben of wel crimineel zijn maar nooit gepakt, maar wel als verdachte werden beschouwd. De enige die niet genoemd wordt als mogelijke dader is de zoon van de Kappaman.  Die heeft men over het hoofd gezien. Die zoon kan de door getuige Linssen geziene en  door hem herkende Marokkaanse jongeman met een Marokkaanse vriend bij Den Haag CS geweest zijn die Anneke lastig vielen. Dat was vlak na middernacht tussen 00.15u en 00.30u op dinsdag 12 juli 2005. Deze zoon is, dankzij het vreemde gedrag van zijn vader en zijn warrige verklaringen als 'verdachte' en 'getuige' onder de radar van politie en het OM gebleven. Of hij ook een crimineel verleden heeft weten we niet. Uitsluiten dat hij nooit in die zin een 'dader'rol vervulde is niet mogelijk. Dat na de arrestatie in Putten II van Ron Pieper [mei 2008] de Kappaman samen met zijn zoon de Rijswijkse zaak zeer nauwlettend via internet en de media heeft gevolgd is dankzij zijn verklaringen en gedragingen aantoonbaar. Toen was hij twee jaar gescheiden van zijn vrouw. Waar en bij wie de zoon daarna onderdak had weten we niet. Dat zal te achterhalen zijn.
Twee DNA-leveranciers zijn in elk geval bekend t.w. Lifan uit Enschede en 'betrokkene Patrick. 
Daarnaast is er dan natuurlijk nog Marc, de Belgische jogger wiens verhaal rechercheur Vogelenzang ertoe bracht zich in mei 2006 te melden bij zij superieuren als getuige met een geheel ander verhaal over het het Jaagpad op het zelfde moment, daarvoor en ook daarna. De rechercheur dus die de vermoedelijke dader en/of medeplichtige nauwkeurig beschreef.

Behalve Harry Senior kan dat ook de Kappaman zijn geweest. Of anders wel de houder van het foute kenteken als de mogelijke informant. 
Indien we de zoon van daderschap beschuldigen dan is het verbrokkelde onaffe verhaal van de Kappaman niet zo vreemd meer en toonde zijn gedrag aan dat hij vanaf het begin wist dat het 'vuile' spullen waren en dat Anneke was vermoord.  

Een deductief argument (indien correct) is vanzelfsprekend waar en kan dus niet weerlegd worden, maar wel geïllustreerd worden door specifieke waarnemingen. Deductie speelt met name een grote rol in formele wetenschappen zoals logica en wiskunde, maar ook in overige wetenschappen wanneer een strikte bewijsvoering mogelijk en vereist is. Derksen gebruikte, behalve de logische deductie ook de wiskunde om de onschuld van Ron Pieper aan te tonen. 
Het 'berekenbare' toont ons echter ook het 'onberekenbare' in deze zaak. 
Inductief redeneren is ‘bottom-up’: men komt tot een algemene regel, generalisatie geheten, op grond van empirisch onderzoek (specifieke waarnemingen).
Er zijn volgens ons maar twee manieren om aan algemeen geldende regels te komen: door inductie of door middel van fantasie. 
We noemen stellingen, die door fantasie verkregen zijn, zelden verzinsels, maar we geven ze namen zoals uitgangspunten, beginselen, definities of axioma’s. 
Velen erkennen dat deductieve redeneringen alleen tot ware kennis kunnen leiden mits de algemene stellingen die de basis voor de redenering vormen correct zijn. Zo bezien is deductie een methode die 'waarheid' kan ‘behouden’. Als je er ware kennis in stopt dan komt er ware kennis uit en als je er onzin instopt komt er onzin uit. Het is niet redelijk om te verwachten dat niet alleen bij inductie maar ook bij deductie ineens waarheid uit onzin gefabriceerd kan worden. En toch is dat in zowel Putten I & II als in de Rijswijkse moordzaak wel het geval. 
In Derksen's boek is in deze zaak de Kappaman een schitterend voorbeeld daarvan. Zijn afgelegde onsamenhangende verklaringen zijn zowel door de recherche, de rechter-commissaris en de advocaat-generaal volgens eigen verklaringen grondig onderzocht. Zijn alibi, zijn radicale ontkenning Ron Pieper te kennen etc. etc. was volgens de advocaat-generaal controleerbaar.  Haar conclusie was dat deze criminele handelaar betrouwbaar was. Zijn vrouw en/of zoon zullen zijn alibi bevestigd hebben. Hij was die avond in elk geval niet bij de Strandweg geweest, maar wel rond 02.30 nog even naar het
BP-tankstation gereden, hoewel hij daar op loopafstand van woonde. 
De Kappaman is in feite een man zonder verhaal. Wat hij in de BP-shop gedaan heeft staat niet in het boek van Derksen. Van Ron Pieper weten we dat wel dankzij het gebruik van de chipknip van Anneke. 
Beide mannen waren te zien op de camerabeelden ter plekke. Na 02.30u. 
We hebben over die beelden al veel geschreven. Dat die beelden pas jaren later opdoken nadat de veroordeelde in beeld kwam als mogelijke dader is een zeer verontrustend gegeven. Voor een herziening is het noodzakelijk om de bizarre gang van zaken rond die beelden zeer grondig te onderzoeken.
 
Hoewel binnen handbereik op grond van aangeleverde data van de provider en de bank van Anneke van der Stap bleven die cruciale ernstige aanwijzingen van mogelijke betrokkenheid van beide mannen buiten het onderzoek van het eerste rechercheteam in 2005. Zoals we weten was het team eind 2007 op een dood spoor beland. Het Manga-team had alles uit de kast gehaald om de moord op te lossen, maar er waren geen aanknopingspunten meer. Het zou een coldcase worden. Er was volgens een woordvoerder van justitie, niets meer om te rechercheren. Over wat verborgen bleef, de 'bewaarde' cruciale beelden van 12 juli 2005, werd gezwegen. Alleen Marc, de Belgische jogger, werd als verdachte nog wel getapt gezien de aanvraag daartoe in december 2007.

Er was toen ook al binnen de relationele familiesfeer grondig onderzoek gedaan. Vooral naar Harry Junior en Senior, zijn adoptievader. Twee nabestaanden die hier nog steeds als mogelijke betrokkenen beschouwd worden. Ook dat onderzoek zal voor een mogelijke herziening grondig bestudeerd moeten worden. Dan zal ook nog eens gekeken moeten worden of er in het klantenbestand van Harry Senior in juli 2005 en in de jaren daarvoor ook een naam vermeld stond die pas later ook in het strafdossier is opgedoken. Zelfs dat is niet uit te sluiten, omdat voor ons de verdwijning van Anneke die nacht nog steeds een raadsel is. De officiële tijdlijn kreeg door het gebruik van Anneke's mobieltje pas om 02.13u die dinsdagnacht een concreet aanknopingspunt.
Wat zich voor die tijd heeft afgespeeld is in dichte nevelen gehuld. Alleen Ron Pieper verklaarde over een ontmoeting met de Kappaman bij de Strandweg en het kopen van die 'vuile' spullen. Die verklaring werd als volstrekt ongeloofwaardig van tafel geveegd. Het OM omschreef de verdachte als een 'Geslepene' die op basis van het strafdossier, zijn gruwelijke daad in de schoenen van de Kappaman wilde schuiven.
 
We weten nog steeds niet waar Anneke verdween. Los van het Lifan-scenario en ervan uitgaande dat hij slechts een getuige was die haar die avond naar het station heeft gebracht en op het perron heeft uitgezwaaid, dan zou normaal gesproken deze punctuele meid rond 00.25u met tramlijn 17 zijn uitgestapt bij de halte Van Vredenburchweg, waar ze woonde. Noch Harry Junior noch Senior hebben iets gehoord. Beide lagen te slapen. Het was de politie die ook Anneke in de tram liet indutten om een scenario te verzinnen waardoor het verhaal van september 2005 van Marc, de verdachte Belgische jogger en het andere absurde verhaal uit mei 2006 van rechercheur Vogelzang, de politie-runner,  aan elkaar gekoppeld konden worden en het Jaagpad niet alleen een vindplaats was, maar ook een mogelijke plaats delict. Haar lichaam is dan door de dader[s] na de 'verwurging' verplaatst en verderop in de bosschages vlakbij het trottoir langs het begin van het Jaagpad gedumpt. Het bedachte scenario dat ze waarschijnlijk tramlijn 1 nam en indutte of even niet oplette om uiteindelijk bij de Vliethalte bij het viaduct uit te stappen was een foute aanname. Daar stapte, volgens informatie uit Derksen's boek, rond 00.25u echter niemand in en uit na nauwkeurig onderzoek van de beschikbare HTM-data.
Indien Anneke wel in Amersfoort is uitgestapt, maar niet is overgestapt op de intercity naar Den Haag Centraal, maar weer in de intercity naar Rotterdam stapte vanwege Mick, de zwerver die haar volgens een getuige lastigviel, dan kan ze in Utrecht weer kunnen zijn overgestapt op een intercity of stoptrein richting Den Haag. Bij Den Haag Centraal werd ze volgens getuige Linssen lastiggevallen. Zoals al beschreven kan ze ook daar in tramlijn 1 zijn gestapt richting Scheveningen om aan die twee Marokkaanse jonge mannen te ontkomen. Anneke had in elk geval een OV kaart.
Die twee Marokkanen kunnen, als ze een auto ter beschikking hadden, ook achter de tram aangereden zijn. Dat geldt ook voor lijn 17 die ze normaal altijd nam. De mogelijkheid dat ze vlak bij haar huis op het Julialaantje is onderschept is bepaald nog niet uit te sluiten. Dat geldt ook voor het scenario dat ze vlak na middernacht wel thuis is gekomen en dat zich daar in de relationele sfeer iets heeft afgespeeld dat haar noodlottig werd. 
Dat getuige Linssen de naam van één van die Marokkaanse jonge mannen bij Den haag CS niet meer wilde doorgeven aan de politie is een belangrijk gegeven als ook daar door deze getuige mogelijke represailles werden gevreesd. Die herkende dus een vermoedelijk criminele bekende jongeman. .  
Marc, de Belgische jogger en ook Ron Pieper spraken ook beide over mogelijke represailles. Ron gaf aan dat dat dreigende gevaar met de Kappaman en zijn rol in deze moordzaak te maken had. De veroordeelde zweeg daarna tijdens de verhoren, mede ook op aandrang van zijn advocaat. 
Hier hebben we in een variant de zoon van de Kappaman ook een rol toebedeeld. Tot het tegendeel bewezen wordt maken we die zoon in deze variant één van de twee jonge Marokkaanse mannen bij Den Haag CS, gezien hun mogelijke betrokkenheid bij de moord op Anneke van der Stap. 
 
Het officiële scenario in deze moordzaak kan men vanaf het begin in juli 2005 als een grabbelton vol aannames beschouwen.  
We hebben hier verschillende varianten op basis van de ons beschikbare  informatie over wat er gebeurd zou kunnen zijn over het voetlicht gebracht w.o. ook die waarin Ron Pieper de mogelijke dader zou kunnen zijn. Derksen acht zijn daderschap zeer onwaarschijnlijk. Wij sluiten ons daar voorlopig bij aan zolang niet volstrekt helder is hoe de veroordeelde Ron Pieper en de Kappaman jarenlang door de recherche over het hoofd zijn gezien als mogelijke daders of getuigen die meer weten over wat er zich afspeelde. 

In dit laatste oordeel gaat het eigenlijk over de zoektocht naar een novum die een herziening mogelijk zou kunnen maken. Wij onderzoeken daarbij ook het langjarige voortraject, voordat de DNA-match in Putten II in mei 2008 Ron Pieper in beeld bracht als de vermoedelijke moordenaar van Christel Ambrosius.
De onverwachte verschijning in mei 2006 van getuige Vogelzang met alle gevolgen die daaruit voortvloeiden vraagt eigenlijk om een strafrechtelijk onderzoek naar al zijn doen en laten als politie-runner voor, tijdens en na de moord. Wij zijn ervan overtuigd dat zo'n onderzoek cruciale informatie en ernstige aanwijzingen zal opleveren waarin het bepaald niet is uit te sluiten dat deze politiefunctionaris malafide handelingen heeft verricht om zijn informant ' Jeroen', voor altijd een onbekende te laten zijn. Noem het een geraffineerde witwasoperatie om zijn informant te beschermen. Dubbele bindingen tussen betrokkenen spelen m.b.t. tot gesjoemel met bewijs daarbij een zeer grote rol. Corrumperend gedrag van verschillende overheidsdienaren kan in deze zaak niet uitgesloten worden. Dat het aangetoond kan worden zou ons niets verbazen gezien zijn vreemde rol in deze zaak. Hij weet wie de werkelijke 'informant' was. En als het de anonieme Marc was, dan kan Vogelzang, als hij op zijn fiets een rondje heeft gemaakt, ook weten waar de auto/camper [de accutest] van Marc aan de Tinbergenstraat stond geparkeerd. De politie-runner kan toen al het kenteken daarvan nagetrokken hebben om te weten te komen waar de Belgische jogger woonde.  
Het verhaal van de rechercheur in mei 2006 kan men op basis van o.a. de verklaringen van de Belgische jogger als een 'geleide fantasie' beschouwen.
Hij goochelde met details en zag dingen die niemand anders zag. Daardoor werd het noodzakelijk mogelijk feiten en omstandigheden te verzwijgen, te verbergen, te bewerken en persoonlijke notities te verwijderen of toe te voegen. 
De belangrijkste vraag is natuurlijk wie van de verdachten Jeroen was. 
Allereerst natuurlijk de houder van het kenteken dat door Marc, de jogger, was onthouden, opgeschreven en later teruggevonden. Een inzittende van een auto met een buitenlands uiterlijk volgens Marc, de jogger. Een auto die niet door rechercheur Vogelzang gezien werd. Deze politie-runner is gezien zijn gedragingen voor ons een slimme manipulerende politieman. Een spin in een kleinschalig web van informanten. Daar zitten geen anonieme informanten bij. Vogelzang kende de criminele houder van het kenteken. Dat feit is hier cruciaal. Dat hij ook de Haagsche Kappaman kende wordt hier als vaststaand gegeven aangenomen.
 
Nergens wordt in het boek van Derksen duidelijk dat de inbraak in augustus 2005 in het huis van de Belgische jogger, die toen met zijn familie in Frankrijk vertoefde, aan deze politie-runner te linken is.
Die link is volgens ons wel degelijk aan te tonen. De recherche verklaarde dat het kenteken niet goed door de Belgische jogger was onthouden en opgeschreven. Een fout kenteken van iemand met een strafregister. Als toeval werd het omschreven. Maar net als het raadsel bestaat ook toeval niet. 
In deze variant achten we het allemaal wat te toevallig. Hier zien we toeval als iets wat iemand toevalt. In dit geval persoonlijke informatie die nodig was om iemand onder de radar te houden. Vandaar dat we de inbraak inpassen en betrekken bij het ontraadselen van de verdwijning omdat het een mogelijk onderdeel is van een uiteindelijke 'gelukte' poging bepaalde geheime 'politie-runner' zaken met verschillende criminelen uit het voortraject buiten het latere strafdossier te houden.  
Dat naar die inbraak geen nader onderzoek is gedaan in relatie met het 'foute' kenteken bevreemdt ons zeer, omdat er genoeg aanwijzingen zijn dat die inbraak [een gestolen tas met persoonlijke zaken en een geheime toegangscode m.b.t. zijn diplomatieke functie] mogelijk voortvloeide uit de geheime missie van Vogelzang op het Jaagpad in de nacht dat Anneke verdween. We hebben dus een kentekenhouder en een Belgische getuige, die later als 'verdachte' werd bestempeld. Dat Marc de anonieme informant was, is, zoals we al vaker aangaven, ook bepaald niet uit te sluiten. De inbraak in augustus 2005 komt daarmee in een ander licht te staan. Hier interpreteren we dat niet als een vergissing van diegene die een sleutel van het huis van de jogger had en een oogje in het zeil hield gedurende hun afwezigheid. Die persoon verklaarde dat hij de sleutel in het slot van de achterdeur had laten zitten te wijten was aan onachtzaamheid. Wij zetten daar een groot vraagteken bij. Die inbraak kan namelijk ook gelinkt worden aan het kenteken dat de jogger had onthouden en later bij thuiskomst opgeschreven. Die insluiper kan zelfs data in de [DPA] computer ingevoerd hebben als bewijs van de juistheid van Marc's definitieve zeer elastische tijdlijn. Die data toonden aan dat de Belg zich vergist had m.b.t. het tijdstip waarop hij ging joggen aan het eind van die maandagavond.
Er duiken dus varianten op die van onsamenhangende puzzelstukjes een ogenschijnlijk beter beeld vormen. Een beeld waarbij de jogger als anonieme en misschien wel onbekende informant tot 20 september 2005 wel degelijk, misschien toen nog anoniem contact via een bepaalde website, heeft gehad met politie-runner Vogelzang. In elk geval is hij na 16 juli 2005 nog verschillende keren midweeks per vliegtuig naar Nederland, naar zijn Haagse woning, teruggekeerd vanuit Genève. De jogger deed voorkomen alsof hij pas na terugkomst van vakantie [ begin september 2005 ] voor het eerst van de verdwijning en moord op Anneke door de media en kranten daarvan op de hoogte kwam en alles vanaf toen via internet en de media op de voet volgde. 
Het verhaal van Marc, dat als 'waar' door Derksen wordt aangenomen, wordt hier echter sterk betwijfeld. dat moet ook wel omdat het riekt naar een voortzetting van een geheime missie met een concreet doel voor ogen. 
Het doel heiligde de middelen. Het opgeschreven kenteken kan vervangen zijn door het 'foute' kenteken. Dat moet dus worden uitgezocht, omdat via die gestolen diplomatentas, die op een kinderspeelplaats in Rijswijk werd teruggevonden, de identiteit van de Belgische jogger bij het manga-team toch bekend werd. Op 20 september 2005 meldde de jogger zich met zijn zeer warrige verhaal en zijn elastische tijdlijn [ net als Vogelzang in mei 2006] maar wilde absoluut anoniem blijven. Hij dreigde in 2005 zelfs met gerechtelijke stappen om zijn recht op anonimiteit als getuige af te dwingen.
Dat de jogger in september 2005 zijn verhaal niet via 'Meld Misdaad Anoniem' bekend maakte roept ook vraagtekens op. Dan zou de inbraak nooit aan de missie van rechercheur Vogelzang gekoppeld zijn. 

Indien Marc wel de anonieme informant was en zelfs Vogelzang dacht dat toen hij de jogger die nacht op zich af zag komen, dan is de 'verdachte' diefstal van zijn tas ook logisch. Al helemaal als er geen direct contact is geweest tussen beiden. Of dat ook zo was kunnen we niet beantwoorden omdat daar de auto van het 'foute' kenteken tussen staat. 'Ik zag wat jij niet zag' zorgde voor mystificatie. We weten niet of er iets uit de gestolen tas verdwenen is. We weten dus ook niet of er nog andere spullen uit de woning zijn meegenomen. Indien het doel van de insluiping 'geheime' informatie betrof die zou worden aangeleverd door de onbekende informant 'Jeroen' , in deze variant dus Marc, de jogger, dan zal er zeker geen direct contact geweest zijn die nacht. Het doel kan natuurlijk ook, zoals we al aangaven, het opgeschreven kenteken zijn geweest. Die had de jogger ergens verstopt en kon die lange tijd niet weervinden. Dat hij die tas op zaterdag 30 juli 2005 is vergeten mee te nemen naar zijn vakantiewoning in Frankrijk na zijn laatste korte bezoekje aan Den Haag is een opvallend gegeven. Daar kan het kenteken ook in gezeten hebben. Dat Marc het papiertje met het kenteken plotseling weer terugvond is ook opvallend omdat het gekoppeld was aan een auto van een bij de politie bekende crimineel. Die werd toen ook een maand als verdachte beschouwd en nader onderzocht totdat hij zich beriep op zijn zwijgrecht en zijn strafregister, waarin van zedenmisdrijven geen sprake was. Ook de recherche verklaarde hem vrij van verdenking en suggereerde dat de Belgische ambtenaar zelf een fout kenteken had onthouden en opgeschreven. Dat speelde zich allemaal af voordat rechercheur Vogelzang zich in mei 2006 onverwachts bij het rechercheteam meldde als belangrijke getuige. Dat vond deze politie-runner blijkbaar noodzakelijk toen de jogger nog de enige verdachte was.
Derksen gebruikte Vogelzang's verklaring om Marc, de Belgische jogger, als betrouwbare getuige te zien. Nieuw onderzoek zal moeten uitwijzen of dat ook zo was.
Dat we geen 'achternamen' van de betrokken criminelen hebben maakt ons onderzoek juist wegens gebrek aan informatie zeer moeizaam in deze fase.
Een witwasoperatie kan niet worden uitgesloten. Of er een link was voor de moord tussen de Kappaman en de houder van het opgeschreven kenteken is daardoor moeilijk vast te stellen. Ze kunnen elkaar gekend hebben.
Ze kunnen ook beide een politie-informant zijn geweest. 
De houder van het kenteken woonde buiten de stad volgens de reportage van Peter R. de Vries. Dat gegeven maakt het logisch dat hij via internet met Vogelzang afgesproken kan hebben bij het Jaagpad. Goed bereikbaar, onbewoond en nogal afgelegen. Voor de Kappaman zou de Strandweg voor een 'geheime' ontmoeting veel logischer zijn. Uit het [fantasie]verhaal van Ron Pieper wordt dat duidelijk. De Kappaman heeft toegegeven dat hij daar vaak kwam uitwaaien 's nachts als hij niet kon slapen of als hij nog laat op pad was geweest in casino's. De Strandweg was met de auto makkelijk bereikbaar en niet ver van zijn woning. Ron Pieper zag de criminele handelaar, volgens Derksen's boek, waarschijnlijk na 01.00u. bij de Strandweg. Toen kwamen behalve dekbedovertrekken ook de 'vuile' spullen in beeld. 
Mocht de Kappaman die spullen daar voor die tijd van een andere crimineel  al gekregen of gekocht hebben, of daar ergens gevonden, dan is de houder van het kenteken [of de onbekende bestuurder/inzittende ervan] de mogelijke verkoper of diegene die de 'vuile' spullen ergens dumpte. Een crimineel die de werkelijke dader in deze moordzaak kan zijn. Mochten ze elkaar kennen, wat beslist niet is uit te sluiten in die kringen, dan wist de kentekenhouder dat de Kappaman wel vaker op de Strandweg te vinden was en als heler altijd wel 'vuile' spullen wilde kopen en doorverkopen. Handel is handel. 
Dan zou de jogger dus wel het juiste kenteken gelezen, onthouden en later opgeschreven hebben. Een kenteken gekoppeld aan een bij de politie bekende crimineel in wiens strafregister ook nog sprake was van vuurwapens. 
Drie criminelen spelen dus een hoofdrol in deze moordzaak mede als gevolg van de 'geheime' missie van Vogelzang en zijn twee afgelegde verklaringen in 2006 en 2008 daarover. Twee daarvan stonden op camerabeelden van het BP-tankstation en bleven om duistere redenen jarenlang onder de radar. 
Of de Strandweg ook een nachtelijke ontmoetingsplek voor de Kappaman was is natuurlijk niet uit te sluiten. Ron Pieper's verhaal maakte dat duidelijk.
ook het parkeerterrein van het BP-tankstation kan een gebruikelijke ontmoetingsplek geweest zijn. Dat deze handelaar in de onderwereld contacten had nemen wij gewoon aan. 
Dat de kentekenhouder tot zijn contacten behoorde is zeer wel denkbaar en ook mogelijk. Van die laatste zijn geen gegevens bekend over onderzoek bij zijn provider i.v.m. de nacht dat Anneke verdween. Deze crimineel dook pas op toen Marc het kenteken terugvond. En zoals we weten kwam Vogelzang pas in mei 2006 met zijn andere verhaal in beeld. 
De Strandweg als ontmoetingsplek zorgt ervoor dat het verhaal van Ron Pieper niet zomaar als fantasie terzijde kan worden geschoven.Dat pleit voor zijn mogelijke onschuld. Vogelzang heeft in elk geval noch de veroordeelde noch zijn lichtblauwe bus bij of op het Jaagpad gezien.
De jogger ook niet. Die Belg zou ook nog eens gehoord moeten worden. 

Inschakeling van de Rijksrecherche zou daar nog veel bloot kunnen leggen. Malversaties laten een spoor achter. Dat zo'n onderzoek nooit zal plaatsvinden is bijna voorspelbaar, maar misschien zal de advocaat van Ron Pieper zich realiseren dat hij, alvorens een verzoek tot herziening in te dienen, zelf zeer grondig onderzoek moet laten verrichten. Derksen's boek alleen zal niet tot inwilliging leiden. Daar moet een team van professionals  zich over buigen. Dat zal een moeilijke klus worden, maar wij zijn ervan overtuigd dat de uitkomsten van zo'n onderzoek naar een mogelijk novum hoopgevend zullen zijn. 
Men kent dan de identiteit van de betrokken personen. Wij hebben die cruciale informatie niet. De verklaringen van mogelijke verdachte en getuigen kan men dan zeer gericht analyseren en informatie achterhalen die zicht kan bieden op de 'ware' toedracht, ook in een onvolledige [opgeschoond] onderzoeksdossier, in deze volgens ons nog steeds onopgeloste moordzaak. 
Doet men dat niet grondig, dan zal ook de immorele samenzwering van de Toga-bende om Ron Pieper definitief veroordeeld te krijgen nooit kunnen worden aangetoond. Alle nog beschikbare onderzoeksinformatie in de archieven moet toegankelijk worden voor de advocaat. Al is dat geen garantie dat een herzieningsverzoek zal worden ingewilligd. 
Dat Ron Pieper geen eerlijk proces heeft gehad is voor ons een vaststaand feit. Wij noemen het hier, op grond van ons eigen 'onvoltooide' onderzoek, geen dubbele dwaling. De veroordeelde dader is in twee strafzaken en meerdere processen tussen 2009 en 2014  meer dan dubbel genaaid. Niet alleen door andere criminelen, maar ook door 'betrouwbare' getuigen met valse verklaringen, door politiefunctionarissen, betrokken rechtercommissarissen zowel in het voortraject als daarna en uiteindelijk ook door de vooringenomen raadsheren van de betrokken gerechtshoven die een definitief vonnis hebben geveld.  
Het is, net als Putten II,  een maatschappelijke  en juridische doofpot zonder deksel geworden. We zullen er zeer waarschijnlijk nooit meer iets van horen na een eerste afwijzing van de Hoge Raad.  Wat er vanaf het begin tot nu toe bewust over het hoofd is gezien zal volgens ons niet meer aan het oppervlak komen.  De pathologische dubbele bindingen van alle betrokkenen maken dat eigenlijk onmogelijk. 
Dat wat door politie, justitie en de rechterlijke macht  triomfantelijk in de etalage is gezet , het 'Onvoltooide', is in feite, op basis van ons onderzoek,  stinkende fantasie en 
pure  willekeur. Een aaneenschakeling van handelingen door overheidsdienaren die zich lieten leiden door de wens, de inval, de gril van het ogenblik en ingingen tegen recht en regel. 

                                                                            In Memoriam 

                                                            Anneke van der Stap

                                     

  

                   "YOUR "KAWAIINESS"




                      Over vermoorde "onnooselheyd" 
                                              
                                               &

                                                                             DADERSCHAP

Deze link   https://www.gemistvoornmt.nl/aflevering/917249-de-zaak-van-je-leven-20-jul-2016   is een terugblik van enkele rechercheurs die deel uitmaakten van het review-team en die, nadat het Manga-onderzoek in 2007 op een doodspoor zat  en pas na de aanhouding van Ron Pieper in 2008 voor de moord op Christel Ambrosius in januari 1994 en de mogelijke link met de moord op Anneke , de 'bewaarde' camerabeelden uit juli 2005 opnieuw bekeken en de veroordeelde Ron Pieper werd herkend als de 'Rob', die in het kielzog van alweer een nieuwe oudere vriendin op bezoek ging bij de vriendin van rechercheur Chris van der Starre  [in Derksen's boek Chris van der Garde genoemd] en zeer nieuwsgierig was naar de moord op Anneke van der Stap. Daarvan maakte die rechercheur in oktober 2005 een melding bij het Manga-team, maar daar is, zo toont de reportage aan, helemaal niets meegedaan. De rechercheur heeft dus nooit bij collega's nagevraagd of zijn melding m.b.t. de enge 'Rob' nog tot enig onderzoek en het achterhalen van zijn identiteit had geleid. Zo'n rechercheteam is natuurlijk aan geheimhouding gebonden, maar de melding had ook op andere wijze nogmaals via de coördinator van het Manga-team op tafel kunnen komen.  Helaas heeft Chris van der Starre dat niet gedaan. Had hij dat wel, dan had men in oktober/november 2005 zijn identiteit al kunnen achterhalen. Dat de melding als niet relevant stuk werd beschouwd ondanks de verklaring van de rechercheur is natuurlijk absurd. De verborgen geschiedenis van de 'bewaarde' camerabeelden kennen we niet.  Ook dat is bizar. Ook Derksen schreef daar bijna niets over.  
Voor de lezers van deze site is de link een 'must' als men de terugblik nog niet heeft gezien, omdat het antwoorden bevat op vragen die hier al meerdere malen gesteld zijn, maar in het boek Dubbel gedwaald' niet behandeld zijn.  Wij vinden dat de auteur nogal in gebreke is gebleven bij het aantonen van de onschuld van Ron Pieper. 
In de reportage wordt er over de Belgische jogger gezwegen. Het enige wat van deze volgens Derksen zeer betrouwbare getuige te zien, is het woord 'jogger' als vierde verdachte, na Harry Junior, Lifan en Mick R. [ dus niet Rick, de zwerver zoals Derksen hem noemde]. In de reportage zet de rechercheur een streep door het woord 'jogger en zei "en deze meneer was het ook niet". Over de politie-runner Vogelzang ook geen enkel woord of verwijzing naar zijn geheime missie op het Jaagpad. Over de informant 'Jeroen', over de crimineel en houder van het 'foute' kenteken of de Kappaman ook helemaal niets.  Wel de uitspraak dat Anneke bij het Jaagpad gedumpt was. Ook niets over hun bedachte tramlijn-scenario naar de Vliethalte bij het viaduct. 
Harry Senior, met minder piekerig haar in 2016, gaf in de reportage aan dat hij een man zonder alibi was. Dat is ook zo. Dat geldt ook voor Harry Junior.  

De camerabeelden bezegelden Ron Pieper's lot. Voor alle betrokken functionarissen van zowel politie als het OM was Ron Pieper toen al de de enige en 'ware'  dader.  
In ons tramlijn 1-scenario, waarin aangenomen wordt dat Anneke met tramlijn 1 niet richting huis, maar naar Scheveningen is gereden om daar haar zus Marieke te ontmoeten bij Roy's Place aan de boulevard waar ze werkte, krijgt door deze reportage een cruciale aanwijzing, ingebracht door haar zus Marieke, dat ze deze route rond middernacht genomen kan hebben. Marieke woonde toen niet meer bij haar stiefvader in haar ouderlijk huis.  Ze vertelde in de reportage uit 2016  dat ze die maandagavond van haar werkgever eerder naar huis mocht en niet, zoals gebruikelijk, met de laatste tram. Wanneer ze die avond met lijn1 richting CS ging heeft ze nooit in een interview aangegeven.
Wij gaan ervan uit dat Anneke dat niet wist. Ze heeft in elk geval haar mobieltje niet aangezet  tussen zondag 10 juli 2005 bij Soest in de trein op weg naar Enschede  [precieze tijdstip onbekend]  en dinsdagnacht 02.13u bij het Lindoduin in Scheveningen. Het slachtoffer heeft blijkbaar haar mobieltje niet aangezet om te zien of er misschien gebeld was en/of er sms-berichten voor haar waren. Ons is in elk geval niets bekend over andere opgevangen signalen van haar toestel voordat ze verdween.  
Mocht Anneke daadwerkelijk in tramlijn 1 naar het strand in Scheveningen zijn gestapt en dat is zeker niet uit te sluiten, dan komen, behalve Ron Pieper, ook de bedrijfsmanager 'Patrick' van de strandtent en natuurlijk de Kappaman, die in Ron Piepers verhaal ergens na middernacht  aan de Strandweg stond, als mogelijke daders in beeld.  Mocht de zoon van de Kappaman betrokken zijn geweest bij het lastigvallen van Anneke bij het centraalstation in Den Haag, dan zijn ook deze zoon en zijn Marokkaanse kompaan potentiële kandidaten m.b.t. daderschap.  De kans dat de zoon een rol speelde achten we echter zeer klein.
Zoals we al weten herkende getuige Linssen bij het centraalstation één van de twee, maar heeft zijn naam niet meer willen noemen wegens mogelijke represailles. 
 
Of Ron Pieper m.b.t. de pinpas, gezien zijn schijnbaar argeloze gedragingen die nacht in de BP-shop,  'de vermoorde' onschuld speelde', moet natuurlijk niet uit het oog verloren worden. Die uitdrukking is verbonden aan een toneelstuk van Vondel met als titel "Palamedes of de vermoorde Onnooselheyd" uit 1625. Dat laatste woord betekende in die tijd 'onschuld'.  Op internet kan de lezer daar meer informatie over vinden.   
Voor Derksen is die argeloosheid voor het oog van de camera's vlak na de verdwijning discriminerend bewijs. Dat de veroordeelde zich toen nog van geen kwaad bewust was tijdens die cruciale handelingen is bepaald niet ondenkbaar. Dit in tegenstelling tot het gedrag van de Kappaman. Van naïviteit en argeloosheid was bij hem in elk geval geen enkele sprake. In juni 2009 bij zijn eerste verhoor werd dat al zichtbaar. Over de moord op Anneke van der Stap wilde hij absoluut niet spreken. Dat was een 'no go' gebied. Zijn verbale en non-verbale gedragingen vormden wel een logisch samenhang als we het verhaal van Ron Pieper over de deal aan de Strandweg in Scheveningen, voorafgaand aan het gebruik van Anneke's mobieltje om 02.13u, beschouwen als een beschrijving van datgene wat Ron Pieper ook daadwerkelijk is overkomen die nacht na terugkomst van de markt op de Veluwe waar hij aan deelnam. 
Ook deze Kappaman liet die nacht van Anneke's verdwijning zijn foto en visitekaartje achter bij het BP tankstation aan de Statenlaan. Een ontkennende en leugenachtige getuige zonder verhaal, zonder alibi  die zweeg over datgene waarover hij blijkbaar niet spreken kon.  Voor ons staat vast dat hij een geheim met zich meedroeg,  gerelateerd aan mogelijk daderschap of als iemand die wist wie erbij betrokken was en/of van wie hij die 'vuile' spullen kreeg of zou regelen dat iemand anders die zou krijgen. Er is al uitvoerig over geschreven, waarbij ook zijn zoon als mogelijke dader in beeld kwam, omdat we niet weten waar Anneke werd onderschept. 
Het sterke vermoeden dat Ron Pieper er die nacht door de Kappaman is ingeluisd,  is niet aangetast. Voor ons is de Kappaman een 'Geslepene' die de vermoorde onschuld speelde en, toen hij tijdens het verhoor in het nauw kwam, zich gedroeg als een 'een gek' in een schijnbaar onhoudbare positie, zoals hij zelf na het verhoor per afgetapt mobieltje aan zijn vriend 'Ali' vertelde. Een criminele vriend die, net als de zoon van de Kappaman,  ook onder de radar bleef.
Dat laatste gold trouwens ook voor de criminele kentekenhouder, wiens auto volgens het rechercheteam die nacht niet op het Jaagpad kan zijn geweest, zoals Marc, de Belgische jogger, beweerde, want behalve dat 'foute' kenteken beschreef de jogger een ander automerk van vermoedelijk Japanse makelij en een inzittende/bestuurder met een buitenlands uiterlijk.  In het verhaal van de jogger is de vindplaats bij het Jaagpad geen dumpplek meer, maar een plaats delict. 
Net als Derksen vinden ook wij het volgens het OM 'ongeloofwaardige' verhaal van de veroordeelde in de Rijswijkse moordzaak plausibel. Het krankzinnige is dat het 'ongeloofwaardige' ook het fundament vormde van de uiteindelijke veroordeling in 2012 van Rodney Pieper, het Schotse seksvriendje, als zijnde de moordenaar van Christel Ambrosius. Rodney is, zoals we weten, de doopnaam van Ron Pieper. Het verhaal van Ron Pieper over een seksrelatie met het slachtoffer werd ook in Putten II als volstrekt ongeloofwaardig beschouwd. Twee processen waarin fantasie die nergens woonde zijn lot bezegelde. 
Het veinzen van naïviteit in zijn handelingen w.o. het gebruik van de chipknip op de pinpas van het slachtoffer, niet lang na het plegen van een ernstig delict achten wij niet erg waarschijnlijk, maar uitsluiten kunnen we het ook niet. Ron Pieper was, volgens zijn eigen verklaring, in elk geval op de Strandweg geweest. 
Dat hij zijn 'ongeloofwaardige' verhaal over de deal aan de Strandweg op schrift stelde en aan zijn advocaat overhandigde, die het OM daarvan wel op de hoogte bracht, maar de inhoud van zijn verklaring niet ter beschikking stelde, is gezien het andere toen nog lopende  proces [ Putten II] een ernstige aantasting van zijn geloofwaardigheid. Dat zijn advocaat zijn cliënt daarover liet zwijgen zorgde ervoor dat zijn positie in beide processen onhoudbaar was geworden. Hij moest de dader wel zijn. Hij kon in feite geen kant op. Dat het OM hem zijn zwijgen en zijn radicale besluit te wachten met overhandiging van die schriftelijke verklaring beschouwde als bewijs van zijn geslepenheid is logisch vanuit hun visie m.b.t. zijn daderschap. 
Het gebruik van Anneke's pinpas werd door hem in eerste instantie ontkend. Hij verklaarde dat hij zijn eigen pinpas had gebruikt die nacht.   
Normaliter deed hij dat natuurlijk wel bij zijn regelmatig nachtelijk bezoek aan die BP-shop. Maar in zijn verklaring zei hij dat bij de deal de Kappaman aangaf dat hij geen pincode van de pinpas had en dat hijzelf toen had gezegd dat er misschien via de chipknip nog iets te halen viel. Dat bleek dus ook het geval even na 02.30 die dinsdagnacht. De camera en de pinmachine registreerden zijn handelingen. Het was de Kappaman die toen ook de BP-shop inkwam en deed alsof hij Ron Pieper niet kende. Dat bewust negeren van contact was volgens ons onderdeel van zijn strategie om Ron Pieper te betrekken bij een delict waar hij vermoedelijk kennis van had of die hijzelf misschien wel had gepleegd. 
In de reportage zie je de pinpas van Anneke in de portemonnee van Ron Pieper zitten. 
Dat hij ontkende bij zijn eerste verhoor toont misschien zijn naïviteit. Of die geveinsd was is nog niet helder. Hij kreeg hem volgens eigen zeggen van de Kappaman en heeft hem dus in zijn portemonnee gedaan op de plek waar ook zijn eigen pinpas zat. Achter doorzichtig plastic. We weten niet of Ron toen al die pinpas wilde uitproberen of dat hij onbewust de pinpas niet achter de zijne, maar ervoor in zijn portemonnee stopte.  We weten niet eens of hij de naam van Anneke toen al had zien staan.  Wat we wel weten is dat de Kappaman na Ron Pieper ook de BP-shop inkwam. Of op de beelden ook te zien is of de Kappaman bij de kassa stond toen de veroordeelde betaalde met de chipknip van Anneke weten we ook niet. Dat de pinpas daarna niet meer is gebruikt is een vaststaand gegeven.
 De vraag of Ron Pieper op een zeer geraffineerde manier de vermoorde onschuld speelde is dus ook nog niet uitgesloten.
Mogelijk wilde de Kappaman  weten of Ron die chipknip van die pinpas ook direct zou uitproberen. We gaan ervan uit dat bij de Strandweg Ron Pieper wel aangegeven zal hebben dat hij na de rit vanuit Ermelo eerst nog bij de BP-shop langs zou gaan voor een broodje.  De Kappaman zal hem gevolgd zijn, aangezien hij vlak daarna dus ook verscheen. We weten niet wanneer de deal bij de Strandweg plaatsvond en hoeveel tijd er verstreek tussen de deal en het bezoek aan de BP-shop. 
We kunnen dus ook niet uitsluiten dat Anneke toen al vermoord was, omdat de tram rond 00.30u daar al aangekomen moet zijn en het slachtoffer en de verdwenen 'vuile' spullen misschien in zijn auto lagen. 
Ron Pieper kan daar meer duidelijkheid over verschaffen, omdat de door hem aangekochte handelswaar, de dekbedovertrekken, van zijn auto naar de bestelbus zijn overgeladen. Derksen heeft in zijn boek over hoe die deal werd afgehandeld zeer weinig geschreven. Of Ron Pieper daar, behalve zijn schriftelijk afgegeven verklaring, meer over heeft gezegd weten we niet. Dat hij het zich zou kunnen herinneren is niet uitgesloten. Ook de advocaat heeft er in zijn betoog niets over gezegd. 
Wat dat aangaat ontbreken er veel details die de handelingen van betrokkenen beschrijven, waardoor we geen zicht krijgen op wat er zich alleen al op de Strandweg heeft afgespeeld. Dat nemen we zowel zijn advocaat als Derksen kwalijk. Zonder nadere details daarover ontbreekt de logische samenhang met als gevolg dat 'waar' en 'onwaar' onderling inwisselbaar werden en naar believen gebruikt om Ron Pieper veroordeeld te krijgen.   
 In elk geval is er via de camerabeelden uit juli 2005 blijkbaar aangetoond dat er in de BP-shop vermoedelijk sprake was van oogcontact. Vlak voor die 'vuile' chipkniptransactie was, zoals we weten, om 02.13u het mobieltje van Anneke tweemaal gebruikt om een verbinding tot stand te brengen met een nummer dat niet op de zendmast geregistreerd werd. Of dat ook werkelijk zo was  weten we ook niet.
Derksen geeft in zijn boek aan dat de veroordeelde 'dader' rond 02.24u vanaf de Strandweg naar het BP tankstation aan de Statenlaan is gereden.  Volgens de auteur een rit van 10 minuten. De strandweg viel niet binnen het aanstralingsgebied van het basisstation 12201 bij het Lindoduin. 
Conclusies van Derksen zijn dat Ron Pieper noch de Kappaman dat mobieltje om 02.13u gebruikt kunnen hebben. Dat gegoochel van Derksen met de tijdlijn om de onschuld van Ron Pieper aan te tonen maakt het mogelijk dat twee mogelijke daders  niet in het bezit waren van dat mobieltje en dat er mogelijk een 'derde' persoon bij betrokken was. 

Ook de bedrijfsmanager PatrickS van het strandpaviljoen waar de zus van Anneke toen in de bediening werkte en Ron Pieper in de maanden daarvoor [tot 24 juni 2005, dus enkele weken voor de moord] ook in de keuken had gewerkt, komt dan in beeld, omdat we nog steeds niet weten wie de 'betrokkene' Patrick was die met dna-sporen in Derksen's boek hoog scoorde. Nu we zijn achternaam hebben achterhaald en via internet nog wat informatie verkregen, kan de mogelijkheid van het scenario waarin deze horecamedewerker een belangrijke rol speelt, niet meer worden uitgesloten.
Niet voor niets noemde Derksen deze collega van Marieke een potentiële verdachte in het strafdossier waarop zijn boek gebaseerd is. We hebben zijn scenario al beschreven, maar zullen er nog op terugkomen als we in ons onderzoek achter de voordeur een plaats delict situeren.

De tijdlijn biedt echter nog andere mogelijkheden omdat we niet weten hoe laat Ron Pieper bij de Strandweg aankwam en wanneer de deal werd afgesloten en waar hij daarna, tot aan zijn bezoek aan de BP-shop, nog is geweest.    
De tijdlijn van Ron Pieper in Derksen's boek is puur gericht op het aantonen van de onschuld van de veroordeelde. Wij hebben al aangetoond dat Ron Pieper zelfs rond 00.30u al op het Jaagpad of de Strandweg geweest kan zijn. Dat hij noch zijn lichtblauwe bestelbus bij het Jaagpad is gezien, in elk geval niet door rechercheur Vogelzang en Marc, de Belgische jogger, is een gevolg van de elastische tijdlijn die deze twee personen tussen 20 september 2005 en begin mei 2006 toen de rechercheur zich blijkbaar vanuit zichzelf moest melden als getuige, inbrachten, waarbij de jogger Anneke volgens zijn verklaring als laatste getuige nog levend op het Jaagpad heeft gezien. 
Volgens de juridische bende van idioten was de veroordeelde daar wel geweest om het lichaam te dumpen. De plaats delict was volgens hen zijn lichtblauwe bestelbus, die in Nigeria was omgebouwd tot een bustaxi en door het rechercheteam na aankoop ervan verscheept naar Nederland om na zeer grondig forensisch onderzoek te moeten concluderen dat er geen enkel spoor werd gevonden die aan Ron Pieper gelinkt kon worden. Toch wordt die bestelbus nog steeds beschouwd als de mobiele plek waar de veroordeelde zijn slachtoffer in een opwelling wurgde en later bij zijn  eigen visstekkie dumpte. 
Rechercheur Vogelzang noch Marc, de Belgische jogger, hebben de opvallende lichtblauwe bestelbus tot 00.50u, dinsdag 12 juli 2005 niet op of in de twee nabij gelegen straten gezien. 
Of er een 'criminele' link was tussen de kentekenhouder van de door de jogger geziene auto op het Jaagpad en de Kappaman is, nadat men in 2009 wist wie hij was, waarschijnlijk ook nooit onderzocht, want daarover hebben we niets kunnen vinden. 
De enige 'witte' bestelbus die op forensische sporen werd onderzocht is die van de toenmalige werkgever van Harry Junior. Op Google Streetview kan men nu wel voor zijn ouderlijk huis zijn eigen nieuwe bedrijfsbus aanschouwen. In 2011 begon hij voor zichzelf.
Zijn stiefvader en stiefzuster hebben verschillende interviews gegeven. Harry Junior was eenmaal, zittend naast Harry Senior op de televisie. Daarna verdween ook hij van de radar. Over zijn afgelegde verklaringen is ons niets bekend. Derksen heeft daar geen aandacht aan besteed. Junior heeft, net als zijn adoptievader, ook geen alibi. 
Na beëindiging  van hun status als 'verdachten' in de relationele sfeer gaf Marieke aan dat ze beter naar Lifan, de Chinese vriend van Anneke zouden moeten kijken. Dat was een mogelijk spoor.  
Diens alibi van de chatsessie vanaf 21.45u op die maandagavond 11 juli 2005 werd voor 'waar' aangenomen. Hoe lang die sessie duurde weten we niet. Wel kennen we de Manga-naam van diegene met wie hij contact had gezocht nadat hij, volgens eigen verklaring Anneke tussen 21.00u en 21.30u met zijn witte auto naar het station in Enschede had gebracht en op het perron uitgezwaaid. Anneke is echter door geen enkele getuige bij het station of op het perron gezien. Bevestiging van zijn alibi wil, en dat hebben we al aangetoond, niet zeggen dat hij niet de dader kan zijn. Zijn tijdlijn in ons scenario laat zien dat Lifan of een ingeschakeld familielid of vriend na beëindiging van de chatsessie al rond 00.30u het bizarre verhaal van politie-runner Vogelzang binnendrong en het lichaam dumpte en de 'vuile' spullen achterliet.  Die rechercheur zag misschien de zich vreemd gedragende Harry Senior, maar een limpende Chinees met piekerig haar en een wintergelaat kan natuurlijk ook. In elk geval zag hij de jogger, die ook 'Jeroen', de anonieme informant kan zijn geweest. 
De vraag of Vogelzang zich in mei 2006 meldde vanwege het kenteken zal waarschijnlijk nooit beantwoord worden. Zo zijn er nog vele vraagtekens over de gedragingen van mogelijk betrokkenen bij de dood en dumping van Anneke van der Stap. Voor ons is het nog steeds een 'onopgehelderde' moordzaak. Een coldcase als gevolg van corrumperende gedragingen van betrokken vooringenomen overheidsdienaren, allen er heilig van overtuigd zijnde, dat Ron Pieper ook in deze zaak wel de dader moest zijn toen hij in beeld kwam en herkend werd. 
Of er bij de op de televisie getoonde beelden van de Kappaman bij rechercheur Vogelzang ook een alarmbelletje ging rinkelen zal ons niets verbazen. Dat hij zich pas tien maanden daarna  meldde met zijn dubieuze verhaal dat hij geen auto had gezien op het Jaagpad toen hij Marc, de jogger van dichtbij op zich af zag komen, zal niets met een beloning te maken hebben, maar eerder met het 'kenteken'. Dat het een 'fout' kenteken was volgens het Manga-team kunnen we gewoon 'lariekoek' noemen, zolang we niet weten of er in het criminele verleden een link is tussen de houder van het door de Belg opgeschreven kenteken en het criminele leven van de Kappaman.
Wat de Kappaman bezielde om ook zijn visitekaartje op camera te laten vastleggen en in 2009 te doen alsof hij 'die moordenaar' zoals hij Ron Pieper noemde, niet kende, zal ook wel nooit aan het oppervlak komen. Zonder zijn bezoek aan die BP-shop na de deal zou hij nooit verdachte geworden zijn.
 
Of de Kappaman die nacht wilde weten of Ron Pieper de chipknip ook daadwerkelijk gebruikte is zeer wel denkbaar als hij wist hoe 'vuil' die spullen feitelijk waren.  Die weggegeven pinpas werd voor hem een belangrijke troefkaart om, mocht hij in beeld komen als 'verdachte' deze troef uit te kunnen spelen door hardnekkig te ontkennen dat hij in het bezit was geweest van die 'vuile' pinpas. Dat gebeurde in 2009. In feite schiep de Kappaman door zijn komst in de BP-shop een dubbele binding zonder dat Ron Pieper zich daar waarschijnlijk bewust van was of kon zijn op dat moment. 
 Wanneer Ron Pieper wist dat de pinpas gelinkt was aan de verdwijning en moord op Anneke van der Stap weten we niet.  Haar naam kende hij, net als de Kappaman, natuurlijk wel. Daar kijk je naar als je een pinpas vindt. 
 De Kappaman had en heeft nog steeds [ als hij als 73-jarige nog leeft] een machtspositie. Een positie die vanaf de moord niet alleen voor Ron Pieper een mogelijke bedreiging vormde.  Angst voor mogelijk vergelding speelde een belangrijke rol bij getuigen en verdachten. Vermoedelijk ook bij politie-runner Vogelzang.  
Dat de overige 'vuile' spullen die later bij de ex-vriendin van Ron werden aangetroffen niet ergens gedumpt of vernietigd zijn, is natuurlijk zeer vreemd.
Hoe argeloos en naïef kun je als 'dader' worden en blijven als je eenmaal weet dat die spullen aan een moord gelinkt kunnen worden. Ron dus wel. Dat pleit tegen hem omdat in zijn verhaal de Kappaman zijn gevaarlijke tegenspeler werd.  Het OM vond dat Ron Pieper met zijn 'ongeloofwaardige' verhaal de moord op Anneke van der Stap in de schoenen van de Kappaman wilde schuiven.   

Het is nu bijna dertien jaar geleden dat het lichaam van Anneke bij het Jaagpad werd gevonden. Een voor ons in elk geval nog steeds onopgehelderde gruwelijke moord op een jonge studente tijdens haar menstruatieperiode. 
In een opwelling gewurgd en gedumpt. Onreinheid werd haar vermoedelijk fataal.  

Het 'onopgehelderde', dat wat nooit grondig onderzocht en waar mogelijk is ontrafeld, werd de bron van het 'Onvoltooide', oftewel de perfectionering van het Onvolledige' om Ron Pieper te laten opdraaien voor nog een moord. 
Ons onderzoek in de Rijswijkse zaak a.d.h.v. het boek "Dubbel gedwaald" van Ton Derksen toonde aan dat vele cruciale gegevens en concrete aanwijzingen van mogelijke betrokkenheid en daderschap van andere mogelijke verdachten al in een vroeg stadium terzijde werden geschoven en verzwegen nadat men een radicaal besluit nam om niet verder te rechercheren wegens o.a. gebrek aan bewijs, zonder alibi's en leugenachtige verklaringen van getuigen en potentiële verdachten. 
Dat gold dus niet alleen voor het Manga-team maar ook het latere review-team. Nog voordat Anneke's lichaam werd gevonden had men de enige camerabeelden bij het BP-station al zeker gesteld. Zoals al gezegd twee mogelijke betrokkenen open en bloot in de etalage. Willens en wetens is daar toen geen onderzoek naar gedaan, ondanks het feit dat haar pinpas in de nacht van haar verdwijning daar gebruikt werd. Indien men toen met die informatie had gedaan wat in zo'n onderzoek sowieso standaard verricht moet worden m.b.t. de tijdlijn, dan had zowel Ron Pieper als de Kappaman zich tijdens het verhoor totaal anders gedragen.  Dan krijgen we , net als in Putten II, ook te maken 'Vers' en  Oud'. Daar ging het over 'zaad' van Ron, de insluiper en necrofiele lustmoordenaar uit Putten . 
Hier gaat het over beschikbare 'verse' beelden in juli 2005 en schijnbaar vanuit het niets opgedoken 'oude' bewaarde beelden uit 2009. 
In sommige gevallen gaan we er zelfs vanuit dat ook bepaalde verklaringen bewust buiten het onderzoek werden gelaten of voorzien van foute interpretaties m.b.t. belastend en ontlastend bewijs. De al eerder genoemde relevante en niet relevante stukken. De grabbelton in het archief van het juridische systeem. In de reportage wordt ook dat gesjoemel duidelijk zichtbaar door daar ook niets over te vermelden.  
Over de Kappaman en rechercheur Vogelzang werd zelfs met geen woord gerept.
Of Derksen die aflevering uit 2016 van 'De zaak van je leven' ook heeft gezien is zeer twijfelachtig.  Pas in 2017, na voltooiing van Putten II, is de auteur op basis van het strafdossier begonnen aan bestudering van de Rijswijkse zaak omdat hij, nadat de schrijver de 'onschuld' van Ron Pieper in de Puttense moordzaak had aangetoond, er van overtuigd raakte dat ook in de 'lust'moord op Anneke van der Stap de veroordeelde weleens onschuldig kon zijn. 
 In zijn eindconclusie schreef hij  dat  de uitkomst van zijn onderzoek over de waarschijnlijkheid van de 'onschuld' van Ron Pieper weinig ruimte overliet voor fantasie. Het definitieve vonnis toont echter het tegendeel. 
Derksen: "Niemand kon geloven dat iemand twee keer onschuldig veroordeeld zou kunnen zijn. Maar het kan gebeuren en er is kennelijk niet eens zo heel veel voor nodig. Met één moord op zak [ Putten II] keert in de volgende zaak alles zich tegen je. Daarbij kwam dat Ron ook domweg pech had. Dingen kunnen tegen je samenspannen, ook als je onschuldig bent. We moeten beseffen dat we bij gerechtelijke dwalingen daar vaak mee te maken zullen krijgen. Juist daar waar alles zich toevallig tegen de verdachte samenspant, gaat het mis. Het is niet zo dat Ron wel de moordenaar moet zijn, omdat alle feiten tegen hem samenspannen.  Nee, het is omgekeerd: juist omdat alle feiten zich toevallig tegen hem samenspanden, werd hij veroordeeld, ofschoon hij onschuldig is." [ einde citaat] 
We onderschrijven zijn conclusie maar ten dele, omdat Derksen m.b.t. de tijdlijn  zich daarbij  vooral richtte op het voor hem 'betrouwbare' verhaal van Marc, de Belgische jogger en Ron's verhaal, waarbij de Kappaman de verkoper van de 'vuile' spullen was en het Jaagpad als plaats delict werd beschouwd. Dat de auteur in zijn conclusie wel de Kappaman  en het 'zgn. 'nachtmerrie'- scenario van Marc, de Belgische jogger, in zijn eigen wetenschappelijke etalage uitstalde om de 'waarschijnlijkheid van zijn onschuld-scenario aan te tonen zonder de andere mogelijke scenario's, nader te onderzoeken is ons een 'vuile' doorn in het oog. Ook hem verwijten wij onvolledigheid m.b.t. cruciale informatie voor de lezer. Mocht deel twee van 'Dubbel gedwaald' het resultaat van een haastklus zijn geworden vanwege een deadline rond publicatie van het boek, dan wordt de zaak wel heel schrijnend als de advocaat van Ron Pieper op basis van het opgeschoonde strafdossier een herzieningsverzoek wil indienen.  
Wat we niet mochten weten, moest geheim gehouden worden.
Van wat we nog steeds niet weten werd een zeer gefragmenteerd verhaal gesmeed over de verbale en non-verbale gedragingen van de door politie en justitie in 2008 al uitverkoren dader in de nacht dat Anneke van der Stap verdween. 
De tijdlijn is een ejaculatie van blinde vlekken en verminkte details om het decorumverlies van de bende van idioten verborgen te houden voor de buitenwereld.  

Als we de mens hier even als een informatieverwerkend systeem beschouwen en we het menselijk functioneren en gedrag opvatten in termen van hoe informatie zowel vanuit de omgeving als interne informatie verwerkt en gebruikt wordt, dan kan het niet anders dan dat het begrip 'aandacht' daarin een centrale rol speelde m.b.t. de samenspanning van alle betrokken staatsdienaren in beide zaken waar Ron Pieper definitief voor veroordeeld werd.
Het verlies van decorum, van het welvoeglijke, van de betrokken functionarissen beschouwen we hier als een ernstige aantasting van de rechten van de verdachte vanaf de dag dat hij in mei 2008 [het begin van Putten II] werd aangehouden dankzij een DNA-match. We hebben hem ! Dat moet de moordenaar van Christel Ambrosius wel zijn! Die 'heilige' overtuiging van Ron's daderschap werd voor alle betrokkenen de bron van alles wat er daarna volgde in beide moordzaken.
Die informatiebron met de daaraan gekoppelde 'bezetenheid' en staat van 'opwinding' werd de imaginaire grabbelton voor de 'versterkte selectieve aandacht', diep verankerd in het 'lange termijngeheugen van de speurneuzen, van het OM en dankzij persmuskiet van Essen van de Telegraaf  ook in die van het volk. 
Die juichstemming in de samenleving en achter de burelen van de staatsdienaren bracht Harry Senior ertoe via de Telegraaf Ron Pieper te linken aan de moord op zijn jongste stiefdochter Anneke. 
Rechercheur Chris van der Starre viel van verbazing achterover toen hij als lid van het review-team de 'Rob' uit oktober 2005 in juni 2009 op de 'bewaarde' beelden herkende. De 'heilige' bron onder ieders schedel werd daarna door andere verassingen dankzij 'gefilterde en gerichte aandacht' van nieuwe informatie voorzien. Daaruit vloeiden voorlopige conclusies voort over het daderschap van Ron Pieper. 

 Het 'speurende' brein moest alert worden en zich instellen op het verwerken van cruciale informatie, waardoor bepaalde signalen uit de omgeving of het innerlijk direct opgemerkt worden en andere juist niet. Het brein van ieder teamlid kreeg als gevolg van die opeenvolgende verrassingen een meer intensieve of concentrerende functie die hen in staat stelde langere tijd op bepaalde signalen gericht te blijven. De 'verwijding' van de aandacht werd zoveel mogelijk uitgeschakeld om mentaal verval te voorkomen. Dat was wel gebeurd bij het Manga-team. Dat stond eind 2007/begin 2008 met lege handen. Het gevoel gefaald te hebben overheerste toen. Dat was ook het geval. 
De dna-match in 2008 veroorzaakte echter een ware stroomversnelling, waarbij  'verdichting', dankzij selectieve versterking van de 'aandacht' met betrekking tot het beoogde doel, er voor moest zorgen dat de openbare aanklacht in Putten II bewezen zou worden verklaard. De hoofdrolspeler Rodney Pieper werd vervolgens aangeklaagd, voor moord veroordeeld en in hoger beroep definitief veroordeeld. 
Zie daarvoor de website over Putten II  https://coldcases.yolasite.com .

De donor van het 'verse' zaad op zondagmiddag 9 januari in 1994 werd pas in 2010 na bijna twee jaar van onderzoek in zijn cel aangehouden als 'verdachte' in de moord op Anneke van der Stap. In eerste instantie dus vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs, maar in hoger beroep werd zichtbaar dat door de 'verdichting' van de aandacht ook in deze moordzaak Ron Pieper in een paradoxale schier onhoudbare situatie was aanbeland.  De interpretaties van de recherche en de juridische Toga-bende van al datgene wat Ron Pieper,  de getuigen en de 'snitches' inbrachten [waar of niet waar] , vormden uiteindelijk zeer belastend bewijs van zijn daderschap. 
Advocaat-Generaal Els Kole zei tijdens het hoger beroep, dat ze alleen nog maar het door de advocaat ingebrachte alternatieve scenario uit het 'vrijspraak'- proces hoefde te ontzenuwen.  Ze omschreef het zo: "Het bewijs voor moord zat in het dossier. Het ging er “alleen” om een bewijsconstructie neer te leggen die het hof kon overnemen." Els Kole vroeg zich vanzelfsprekend ook af of iemand anders Anneke zou kunnen hebben omgebracht ? Nee, dat behoorde niet tot het mogelijke. Daar zijn “geen aanwijzingen voor”, dat is “hoogst onwaarschijnlijk” en eigenlijk “klinkklare onzin”.[einde citaat]
Een strenge logische deductie van die 'blauwe' zin zal bewijzen dat het niet alleen een zinloze bewering is, maar dat het ook een paradoxale boodschap bevatte, een gebod gericht aan de verdachte: 'Wees eerlijk en lieg niet !'
Dat werd hem steeds voorgespiegeld en mee geconfronteerd in de verhoren. Dat bracht Ron Pieper in een paradoxale onhoudbare situatie. Over zijn 'onschuld' mocht niet gesproken worden. Dat behoorde niet tot het mogelijke. In deze voor ons nog steeds 'onopgeloste' moord op Anneke van der Stap werd 'zijn onschuld' volledig getaboeïseerd. In Putten II was dat de 'sleeptheorie' en de witgewassen interpretatie dat de aangetroffen spermasporen in de slijmerige druppel op het bovenbeen van het slachtoffer nooit 'oud' zaad kon zijn geweest. 


Ron Pieper was als 'verdachte' blijkbaar ook niet in staat over zijn onhoudbare situatie te communiceren, omdat hij dan uit moest leggen waarom de situatie onhoudbaar was en in welke paradoxale positie hij daardoor werd gebracht. Wat hij daarover zou zeggen kon gemakkelijk door de gezagdragers, verenigd in een web van dubbele bindingen binnen de hiërarchische structuren van het rechtssysteem, genegeerd worden of, en dat was feitelijk telkens het geval, gebruikt worden als ondersteunend en belastend bewijs van zijn daderschap. Voor de staatsdienaren was hij een 'pathologische' leugenaar. De inhoud van zijn verklaringen, d.w.z. het rapport-aspect in het interactieproces was - logisch gezien - betekenisloos en deed er niet zoveel toe. Belangrijker was het 'betrekkings-aspect van de gevoerde communicatie, het 'bevel-aspect, dat door de 'verdachte' noch terzijde geschoven noch duidelijk begrepen kon worden. 
Proberen te voldoen aan dat paradoxale gebod vanwege de dreiging van nog een veroordeling wegens moord/doodslag en een langdurige gevangenisstraf had na Putten II  geen zin meer.
Het paradoxale gebod vereiste namelijk specifiek gedrag dat door zijn aard juist eerlijk en oprecht zou moeten zijn. Het was voor hem gewoon onmogelijk zich zinvol en logisch te gedragen binnen een zinloze en onlogische context die de Toga-bende schiep om hun ultieme 'heilige' doel te bereiken.
Het is jammer dat Derksen de processen-verbaal m.b.t. zijn verhoren niet in zijn boek heeft opgenomen. Een grondige analyse daarvan zou veel kunnen verhelderen over de wijze waarop op meta-niveau door het team met Ron Pieper gecommuniceerd werd. Dat geldt ook voor de verklaringen van de Kappaman. Ook die bevond zijn even in een onhoudbare positie in 2009 i.v.m. de camerabeelden, maar toen wist Ron Pieper nog niet dat hij officieel 'verdachte' in de Rijswijkse moordzaak was. Die zat in de cel voor de moord op Christel Ambrosius. 

Wat Ron Pieper ook zei werd als belastend bewijs gezien en via het opgeschoonde en voor het hof witgewassen strafdossier verwerkt tot een onzinverhaal waar de vooringenomen raadsheren bewust in meegingen om niet alleen hun intellectuele falen te verbloemen. Van onafhankelijkheid van de rechterlijke macht en onpartijdigheid was geen sprake. Misbruik van hun onafhankelijke positie is in beide zaken aan te tonen. De gerechtelijke dwaling in Putten I hing nog steeds als een molensteen om hun nek. Aan dat gevoel moest een einde komen. Ron Pieper werd daardoor een uitverkorene, een ideale prooi in de klauwen van justitie en de rechterlijke macht. 
Onderstaande toegevoegde links achten we hier belangrijk genoeg om, indien de lezer dat zou willen, daar kennis van te nemen.
Een stuk geschiedenis en actualiteit, met dank aan Ybo Buruma, raadsheer bij de Hoge Raad en hoogleraar aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. 



Over de integriteit van betrokken onafhankelijke staatsdienaren in beide zaken is veel te schrijven. Dat zullen we niet doen. Dat de 'schone schijn' zou triomferen was voorspelbaar. 
Het was niet alleen de 'kwade' wil van de Toga-bende die Ron Pieper achter de tralies bracht, maar ook dat alle staatsdienaren in de totale rechtsgang niet goed bij hun verstand waren als gevolg van hun gezamenlijke heilige overtuiging dat hij de dader moest zijn. 
Hier zien we de gedragingen van alle betrokken staatsdienaren in beide zaken als  grensoverschrijdend gedrag tegenover de verdachte. Dat in de Grondwet het recht op een eerlijk proces nog steeds niet in een wetsartikel is verankerd maakte van Ron Pieper een vogelvrij verklaarde 'verdachte'. Een machteloze  zonder spreekrecht.    
Al hallucinerend vervloeide de werkelijkheid tot een in nevelen gehuld misdaadverhaal over een enge, nare en gevaarlijke man die twee jonge vrouwen op gruwelijke wijze ombracht.
 Van 'gerede twijfel' is, ondanks de vrijspraak in het eerste proces,  eigenlijk nooit sprake geweest. Ook dat behoorde niet tot het mogelijke. 

De sensatie, perceptie, associatie en aandacht in de vele bewustzijnsprocessen en de absurde inhouden daarvan, zijn nooit onderdeel van introspectie of kritisch denken geworden. Kritisch denken speelde sowieso in beide strafzaken geen enkele rol van betekenis.

Derksen schreef in zijn boek ' Het OM in de fout' over 'structurele missers' m.b.t. gerechtelijke dwalingen, die ook in deze moordzaak aan het oppervlak zijn gekomen, t.w. 
 
1) Onwaarheid spreken

2) Informatie achterhouden

3) Misleidende formulering

4) Willekeur

5) Cruciale argumentatiefouten

6) Geslotenheid voor kritiek

7) Het Magisch Oog: het heilig geloof in het eigen vermogen om rechtstreeks de waarheid te zien.

Door deze fouten bestaat ernstige twijfel over de juistheid van de onderzochte veroordelingen.   


Voor de geïnteresseerde lezer een link naar de website van de historicus 

Jo Swaen:  http://www.blikopdewereld.nl/blog/3718-ton-derksen-en-het-perspectief-van-waarheidsvinding-in-de-strafrechtspraak


Ondertussen hebben we kunnen achterhalen dat diegene, die op dinsdag 12  juli 2005 om 02.13u tweemaal zeer kort de zendmast bij het Lindoduin aanstraalde en dus in het bezit was van het mobieltje van Anneke van der Stap, zeer waarschijnlijk tweemaal het nummer van haar eigen mobieltje heeft gebeld.  Vandaar dat er geen nummerregistratie plaatsvond, maar wel direct contact met haar eigen voicemail om na de piep iets in te spreken. Dat laatste vond echter niet plaats. Wie dat zou kunnen zijn geweest weten we niet.  

 Was Harry Senior de beller of was het Harry Junior, ook zonder alibi, in de buurt van het BP station, waar hij op diezelfde dag 's ochtends vanaf de plek waar hij werkzaamheden verrichtte voor zijn werkgever  contact met Anneke's mobieltje trachtte te maken ?  Of was het de Kappaman of misschien zijn zoon ?  De staatsdienaren waren ervan overtuigd dat het Ron Pieper was. 

We weten niet of Harry junior haar mobiele nummer kende. Dus in die nacht kan hij daarachter gekomen zijn.  Nergens hebben we kunnen achterhalen of Harry Senior of zijn oudste stiefdochter Marieke het mobiele nummer van Anneke hebben gebeld nadat duidelijk werd dat ze die ochtend niet op haar vakantiewerk bij de Hema was verschenen. Het was Junior die dat na de verdwijning wel deed. Toen het Manga-team daarachter kwam werd hij 'verdachte'.  Hier valt dat onder het Julialaantje 1A -scenario. Een familiegeheim kunnen we nog steeds niet uitsluiten.


[bron -foto: AD.nl twitter - 16 juli 2014]



Op de foto Harry Senior, de man zonder alibi, die qua 'piekerig haar' aan de beschrijving van rechercheur Vogelzang voldeed.  Na de veroordeling op 15 juli 2014  zei Anneke's stiefvader dat er recht was gesproken, maar geen recht was gedaan. 

De politie-runner zag die vreemde limpende Indisch ogende man met een  'wintergelaat' tweemaal uit de bosjes bij het Jaagpad komen. Bij de plek waar Anneke werd gedumpt. Dat was tussen 00.30u en 00.50u volgens de officiële tijdlijn. Of Junior opdracht  van zijn adoptievader kreeg om dat mobieltje, de laptop en overige vuile spullen, w.o. kleding en tasjes ergens anders te dumpen is niet uit te sluiten. Of hij wist van haar gebrek aan beltegoed weten we niet.                                                                                    Wat het rechercheteam wel aan Harry Junior linkte was de getuigenverklaring van een beveiligingsbeambte die na 03.30u een witte bestelbus op het bedrijventerrein niet ver van de vindplaats had gezien. We weten uit het Manga-dossier dat ook Harry Junior in een witte bestelbus reed die mee naar huis genomen werd na gedane dagelijkse arbeid.  De vraag of Harry Senior in staat geacht kan worden vreemd gedrag te vertonen, toen hij tweemaal binnen 10 minuten geconfronteerd werd met getuige rechercheur Vogelzang  op een fiets wordt door ons beaamd. Als 'mogelijke' dader moest hij zich aanpassen  aan de bijzondere omstandigheden. We sluiten niet uit dat diegene die het lichaam dumpte niet de bosjes naast het Jaagpad maar de Vliet als dumpplek had uitgekozen, maar dat de aanwezigheid van o.a. Vogelzang en mogelijk andere personen in voorbijrijdende of geparkeerde auto's of fietsers en een oude man die een hond uitliet, dat hebben verhinderd. We verwijzen nog maar even naar het gedrag van Harry Senior en zijn vreemde verhaal op de dag dat het lichaam van Anneke gevonden werd. Onder valse naam begon hij bij de vindplaats tegenover een politieman zomaar over dumping in het water van de Vliet en dat, als het lichaam hier in het water gevonden was, het bij Voorburg in het water moest zijn gegooid.  

Wie de interviews van Harry Senior allemaal nogmaals bekijkt en beluistert zal ontdekken dat elk woord gewikt en gewogen is. Hier noemen we hem af en toe dan ook Cerberus, diegene die het geheim bewaakt. Net als Bas Ambrosius in Putten I en II. Ook 'kouwe kikker' is een omschrijving die bij hem past. Dat geeft al aan dat we hem nog steeds  als medeplichtige zien.  Zijn mogelijke betrokkenheid bij dumping is allang verjaard, dus tot een vervolging zal het niet komen. Harry Junior was op de televisie  één keer in beeld naast zijn adoptievader. Hij zweeg en hem werd niets gevraagd. Twee slapende 'familieleden' zonder alibi en een jongere stiefzus die nooit meer thuis kwam. Wij zetten daar nog steeds grote vraagtekens bij. Zoals al gezegd, een familiegeheim behoort nog steeds tot het mogelijke. De afwikkeling toont een bepaalde regievoering. De logische samenhang van het denkbare kan hier niet terzijde geschoven worden als niet behorend tot het mogelijke. Het was rechercheur Vogelzang die, dankzij zijn afgelegde verklaring, de mogelijke rol van Senior blootlegde.  

Van de toen 60-jarige Kappaman hebben we, in tegenstelling tot de beelden van Ron Pieper,  geen duidelijke beelden. Wel weten we dat hij kalende was. Dat levert ook 'piekerig' haar op en net als bij ' Harry Senior, een oudere man met een 'Indisch' wintergelaat.  De Kappaman gedroeg zich ook als een schizoïde toneelspeler die tijdens zijn verhoor zijn tekst kwijt was toen duidelijk werd dat hij teveel wist wat hij als getuige niet kon weten.  

Hieronder de enige verwijzing en reactie m.b.t. de moord op zijn Manga-vriendin. 

  Lifan Shiu op facebook 

Aarghh f*ckers

TELEGRAAF.NL
NFI blundert in moordzaak
In het onderzoek naar de moord op studente Anneke van der Stap is mogelijk bewijsmateriaal van mogelijk cruciaal kaliber vernietigd. NFI-medewerkers blijken tal van fouten te hebben gemaakt, die voor de bewijsvoering in het strafproces tegen verdachte Ron P. zeer nadelige gevolgen kunnen hebbe
Hieronder het artikel uit de Telegraaf van 10 januari 2011. 

door : Jolande van der Graaf  

DEN HAAG – In het onderzoek naar de moord op studente Anneke van der Stap is mogelijk bewijsmateriaal van mogelijk cruciaal kaliber vernietigd. NFI-medewerkers blijken tal van fouten te hebben gemaakt, die voor de bewijsvoering in het strafproces tegen verdachte Ron P. zeer nadelige gevolgen kunnen hebben. Het NFI heeft de kleding van het slachtoffer destijds niet onderzocht op sporen, maar evenmin bewaard zodat het shirtje en de rok in een later stadium niet alsnog op dna en andere forensische sporen bemonsterd konden worden. Ook de Haagse politie, die de kleding vervolgens gebruikte voor tactische doeleinden, ging de mist in door de rok en het shirt te wassen. Al het eventuele bewijsmateriaal op de kleding is daarbij voorgoed verloren gegaan. Het OM is hiervan op de hoogte, maar wilde de afgelopen dagen niet ingaan op de vraag wat de eventuele gevolgen zijn.                                                                          Omdat het lichaam van Van der Stap in verregaande staat van ontbinding verkeerde en het vinden van sporen dan uiterst moeizaam of zelfs onmogelijk is, was de kledij cruciaal voor het sporenbeeld en zoeken naar dna van de dader. De kans dat dit in de vorm van contactsporen op het shirt zat, is groot als het slachtoffer seksueel is misbruikt of is gewurgd. Daaraan gaat vaak een worsteling vooraf waarbij de dader haren, speeksel, huidcellen van zijn handen of ander materiaal op zijn slachtoffer achterlaat.  Voor zover bekend heeft het onderzoek tot nu toe geen dna-bewijs tegen Ron P. opgeleverd. Wel zijn er andere belastende feiten zoals diverse spullen als een usb-stick van Van der Stap die P. in zijn bezit had en het gegeven dat hij met haar pasje heeft gepind. Het is vaker gebeurd dat het NFI bij ernstige misdrijven sporenmateriaal kwijtraakte, verwisselde of vernietigde. In landen als Amerika wordt dat bij moordzaken altijd decennialang bewaard en het voortijdig vernietigen ervan beschouwd als een forensische doodzonde."

Het onderzoek naar Rodney Pieper was nog volop gaande.  Dat ook Lifan ervan overtuigd was dat Ron de dader moest zijn, is wel duidelijk. Dat wil echter niet zeggen dat we Lifan uitsluiten van mogelijk daderschap. In het eerste proces in 2012 werd de aangeklaagde Ron Pieper nog vrijgesproken van moord/doodslag. 
Over Lifan's verklaring hoe op een laarsje van Anneke dna-greepsporen van Lifan werden aangetroffen is nergens in het boek van derksen niets  te vinden. Wat Lifan daarover precies verklaarde is hier dus niet bekend. Voor Derksen was deze verdachte sowieso geen object van nader onderzoek.  Dit vriendje zette het slachtoffer op de trein en hij had een alibi. Dat mag niet in twijfel getrokken worden, want dan verliest het onschuld-scenario haar uitgangspunt.                                                                                                                                            De elastische tijdlijn toonde echter aan dat hij tot 22.30u die maandagavond van de 11e juli 2005 nog gewoon thuis kon zijn geweest om daarna per auto naar het Jaagpad in Rijswijk te rijden. En mocht hij hulp hebben gehad dan kan ook op die 'onbekende' persoon de beschrijving van Vogelzang op van toepassing zijn. Chinezen met piekerig haar en een 'wintergelaat' zijn er genoeg. Daarbij komt dat hij ook nog familie in Den Haag had.   

Over de rondzwervende Mick R. uit Den Bosch, die volgens een getuige Anneke van der Stap lastigviel in de trein toen ze weer op weg naar huis was, werd door de twee rechercheurs in "De zaak van je leven" gezegd dat die vrouwelijke getuige leed aan het Syndroom von Münchhausen. Haar getuigenis werd als een leugenachtig verhaal over Mick R., naar het land der fabelen verwezen. Het eerste Manga-team dacht daar heel anders over. Deze 'verdachte' die , zoals we weten, voor langere tijd uitweek naar Engeland en pas een jaar later bij terugkomst met de veerboot in IJmuiden werd gearresteerd, leverde toen nogal wat slapeloze nachten op voor sommige teamleden. De aanwijzingen van mogelijke betrokkenheid waren ernstig genoeg en toch moest men hem wegens gebrek aan bewijs laten gaan. Het review-team rekende echter definitief af met de getuige. De verwijzing naar een psychiatrisch syndroom en dan de getuige in de etalage van hun documentaire als 'pathologische' leugenaar neer te zetten toont aan hoe het Manga-review team te werk is gegaan.   
De getuige beschuldigen dat ze bewust de teamleden heeft misleid op basis van een nagebootste stoornis en haar daarna wegens haar 'medisch zwerfgedrag' als fantast af te serveren als getuige, is een mooi voorbeeld van diagnostiseren door de bende lekebroeders. Ook Ron Pieper, als naäper van Baron von Münchhausen, werd door het team bestempeld als 'pathologische leugenaar.  Onze Rodney, de geheime Schotse minnaar van Christel Ambrosius als de leugenbaron uit Delft. Een adelijke titel. Van  oud geld geen sprake. Alleen van oud zaad. Door de 'Geslepene' uit Christel's vagina gelepeld.     
Of de staatsdienaren, de bezeten discipelen van Vrouwe Justitia, ook aanhangers van Bartje Poep uit Noord-Brabant zijn van wie tot 2011 nog  steeds nieuwe fantastische verhalen ontdekt werden, zou ons niet verbazen. Het legde de Kappaman en andere mogelijk betrokkenen bij de moord op Your Kawaiiness in elk geval geen windeieren.   

Voor de lezer een link en verwijzingen naar het syndroom:   


Hier beschuldigen we de betrokken staatsdienaren van het bedenken van het ondenkbare. Het 'bedachte' scenario [tramlijn 1] speelde in het definitieve proces geen enkele rol meer.  De zogenaamde 'loslippigheid' van de veroordeelde tegenover een celgenoot werd Rodney Pieper fataal. Hij was niet, in tegenstelling tot Baron von Münchhausen in één van zijn bekendste avonturen, in staat om zichzelf aan zijn eigen haren uit het ontstane moeras te trekken. Zijn wereldbeeld viel uiteen en de voorspellende prognose van de bende, over hoe iets waarschijnlijk zal verlopen, werd zoals verwacht werkelijkheid.  Als verdachte in beide zaken werd hij al vermorzeld door de klassieke tegenstelling tussen waarheid en leugen.  Rodney had geen enkele kans het schijnbaar alles omvattende juridische kader waarbinnen alles zich afspeelde te doorbreken. Er was geen vast punt meer om de wereld in haar geheel te kunnen overzien en veranderen. Wat de mens 'werkelijkheid' noemt wordt niet door de mens ontdekt maar geschapen.                                                                                                                                                                  Van deze scheppingsdaad van de werkelijkheid is de mens zich merkwaardig genoeg niet bewust en is op die manier eenmaal een werkelijkheid vastgesteld, en dat is in beide zaken ook het geval, dan vloeien daaruit met schijnbaar absolute noodzaak onvermijdelijke gevolgen voort. De bende schiep een collectief waanidee over het daderschap van Rodney Pieper en uit die ene overheersende grondgedachte volgde met die vervloekte schijnbaar onverwoestbare logica al het andere. Het werd een spel zonder einde dat geen regels heeft voor verandering van zijn eigen spelregels. Wie  ervan overtuigd is dat zijn eigen werkelijkheid de enig juiste is verdedigt zich tot het uiterste. Voor de bende betekende dat feitelijk dat 'wat niet zijn kan niet zijn mag."        De 'doorbraak'-beleving leidde tot de waarheid die ze zelf geschapen hebben. 

Hieronder voor de geïnteresseerde lezer een link m.b.t. het doen en laten van een Team Grootschalige Opsporing [TGO].  Of er een TGO in deze zaak is samengesteld of dat het review-team werd opgeschaald en als het 2e Manga-team aan de slag ging, is nog steeds onduidelijk. Toch gebruiken we de gepubliceerd tekst van de politieacademie om meer zicht te krijgen op het web van dubbele bindingen en de gevolgen daarvan  m.b.t. de hier veronderstelde eensgezindheid dat letterlijk alles uit de kast gehaald moest worden om aan te tonen dat er geen andere dader kon zijn.        Dat behoorde niet tot het mogelijke.                                                                                                                             In de Rijswijkse zaak beschuldigen we  dat 2e Manga-team van 'kwaadwilligheid' en\of  'kwade opzet.' De bewijslast daarvoor moet in het archief van justitie en politie terug te vinden zijn. Het is aan de advocaat Ruud van Boom om aan te tonen dat de ernstige aanwijzigingen dat het 2e Manga-team al in een heel vroeg stadium de ware toedracht mystificeerde op grond van een toekomstscenario, waarin de profetie m.b.t. Ron's daderschap zichzelf vervulde en de fictie vorm en inhoud kreeg.                                                                           Het demystificeren daarvan is daarbij noodzakelijk. Dat geldt trouwens ook voor de veelheid aan cirkelredeneringen die aan het vonnis ten grondslag liggen. Wat het 'vuile spel zonder eind', gespeeld door justitie en politie met Ron Pieper, tot een vicieuze cirkel maakte , is juist de onmogelijkheid om van binnenuit de alternatieven te zien die niet in de vicieuze cirkel zijn vervat. Dat was in beide rechtszaken ook feitelijk het geval. Alleen de verdachte belichaamde het mogelijke.                                                                                    De 'zelf vervullende voorspelling' vol Haagsche bluf bewees dat de leugen haar eigen vruchten voortbrengt. Dat het team ook zelf in de klassieke paradoxie van de leugenaar verstrikt raakte is voor ons een vaststaand gegeven. In die zin speelde Baron von Münchausen ook bij de staatsdienaren een grote rol. Alsof ook zij zich op een sluwe manier aan hun eigen haren omhoog getrokken hebben en zichzelf binnenste buiten hebben gekeerd om daarna alles met andere ogen te aanschouwen. 

Dat brengt ons naar de werkelijkheid van de tweede orde, waarin het toekennen van zin, betekenis en waarde plaatsvindt. Het vormt de basis van onze kijk op de wereld. Onze gedachten, gevoelens, beslissingen en activiteiten zijn het resultaat van een specifieke ordening die wij als het ware opdringen aan de kleurrijke en gevarieerde wereld. Niet vanuit het waarneembare van de 'werkelijke' wereld die is zoals ze is. We construeren een wereld en nemen aan dat die onafhankelijk van ons bestaat. 

De filosoof Wittgenstein zei het zo in zijn geschrift "Über Gewissheit'  : " Dat het mij -of iedereen- zo lijkt te zijn, wil niet zeggen dat het zo is.  Mijn wereldbeeld heb ik niet omdat ik mij van de juistheid ervan overtuigd heb, en ook niet omdat ik van die juistheid overtuigd ben.  Het is slechts de overlevering op grond waarvan ik waarheid en onwaarheid onderscheid." [stelling 94]"

"We leren de praktijk van het empirisch oordelen niet door regels te leren. Er worden ons oordelen bijgebracht en het verband van die oordelen met andere oordelen . Een geheel van oordelen  wordt ons plausibel gemaakt."  [stelling 140] 

"Als wij beginnen in iets te geloven , dan is dat niet in een enkele volzin maar in een heel systeem van volzinnen. Het licht gaat geleidelijk over het geheel dagen." [stelling 141] 

" Niet afzonderlijke axioma's overtuigen mij, maar een systeem waarin conclusies en premissen elkaar 'wederkerig' ondersteunen en bevestigen." [stelling 142] 

In de werkelijkheid van de eerste orde heeft het nog zin om in geval van verschil in opvattingen een kritische noot te kraken of te reflecteren en na te gaan wiens opvatting beantwoordt aan concrete feiten en wie derhalve ongelijk heeft. In de werkelijkheid van de tweede orde is dat volslagen zinloos geworden. Daar werd de indruk gewekt dat alle betrokkenen binnen de hiërarchische structuur van het rechtssysteem, verwikkeld in een web van dubbele bindingen 'bezeten' raakten toen ze wisten wie de dader moest zijn, en wie dus niet dezelfde 'bezetenheid' spontaan in zich voelde opkomen, kreeg het gevoel dat er bij hem of haar iets fout zat en niet bij de officiële  beschrijving van de werkelijkheid.  In deze samenzwering waren er echter geen afvalligen of klokkenluiders.  Het waren bloedbroeders geworden.  

In Derksen's  boek is niets te vinden over de zelfbetrokkenheid van de staatsdienaren.  De schrijver wilde alleen aantonen dat Rodney Pieper onschuldig was.  Het is, volgens de auteur, aan politie en justitie om, mocht er een herziening komen, de zaak opnieuw te onderzoeken.  Hier hebben we het al gehad over de mogelijke inschakeling van de Rijksrecherche.  Wij hebben daar echter zeer weinig vertrouwen in en daarom richten we ons nu op die kliek staatsdienaren die er vanaf het begin van het tweede onderzoek allemaal heilig van overtuigd waren dat Rodney Pieper de dader wel moest zijn. Wie waren er verantwoordelijk voor datgene wat 'onder volle geheimhouding' zich afspeelde in de TGO-ruimte en in de raadkamer en uiteindelijk leidde tot de veroordeling van de 'verdachte'.  Een veroordeling die door Derksen op grond van onderzoek van het strafdossier als een gerechtelijke dwaling beschouwd wordt. Wij noemen het een geslaagde poging het 'Onvoltooide' te vervolmaken. 

In het eerste proces werd zijn verhaal door de rechters al als volstrekt ongeloofwaardig bestempeld. Gebrek aan o.a. DNA-bewijs leverde, zoals we weten met grote tegenzin, een vrijspraak op. Zijn advocaat had niet anders verwacht. Derksen bestudeerde vorig jaar het strafdossier waarin de 'Toga-bende' op basis van enkele puzzelstukjes, aangedragen door het rechercheteam, de vrijgesproken Ron Pieper aan de nationale media-schandpaal nagelde als zijnde ook de moordenaar van Anneke van der Stap.                         

Ronald van der Sman, een onderzoeksleider in het 2e Manga-team en Tineke Kamps, de zaaksofficier van Justitie speelden een belangrijke rol. Over deze officier van justitie vonden we op internet een persoonlijke bijdrage in een boek ter herinnering aan een plotseling overleden collega. Het geeft een goed beeld van hoe het op het parket in Den Haag er aan toeging. Dat willen we u niet onthouden. 

Onder de titel 'Hoge hakken, echte magistraat' [pagina 19 ] begint haar bijdrage. Ook bijdragen van anderen in dat gedenkboek geven meer zicht op het web van dubbele bindingen binnen het rechtssysteem. Loyaliteit staat hoog in het vaandel. In het interview met  Els Kole, de Advocaat-Generaal, dat op deze website staat, wordt ook Tineke Kamps genoemd die zich zelfs vanuit een nieuwe standplaats [ Sint-Maarten] nog  met  het onderzoek naar de moord op "Your Kawaiiness."  bleef bezighouden. Een onmisbare schakel schijnbaar. 

http://www.memp.nl/wp-content/uploads/De-Roodgevoerde-toga-Eva-Meillo-voor-altijd-een-van-ons.pdf

                                "Wat niet tot het mogelijke behoorde"

Hieronder nog enkele fragmenten in  [blauw] uit de link, waar we al meer fragmenten van online hadden gezet. Die hebben we weer verwijderd omdat het aan de advocaat en zijn team is zich in die complexe materie te verdiepen om in deze zaak goed zicht te krijgen op de naleving van de voorgeschreven procedures en de in het protocol vastgelegde beslissingsbevoegdheid van leidinggevenden binnen de hiërarchische structuren van zowel de politie als het justitiële apparaat. Nog los van de toegankelijkheid  en openbaarheid van de stukken is het niet aan ons om pogingen te ondernemen namen of stamnummers van de betrokken staatsdienaren te achterhalen. Feit is dat  'tegenspraak' tussen juli 2005, het 1e Mangateam en nadat die op doodspoor zaten, de instelling van een review-team, waaruit Manga 2, ( Alpha, Sjoho) voortkwam,  een andere was dan na de connectie tussen de de moord op Christel Ambrosius en Anneke van der Stap. Het archief zou daar veel duidelijkheid over moeten verschaffen, al is er verjaring mogelijk en bepaalde stukken na het definitieve vonnis uit het archief zijn verwijderd. Bijvoorbeeld het verplichte OM-journaal, dat niet in het strafdossier is opgenomen. Het 'groepsdenken' is in elk geval na de link met Rodney Pieper en de verrassingen die dat na nader onderzoek opleverde van een heel andere orde dan die van het 1e Manga-team. Daar speelde teleurstelling en frustratie een grote rol. In het 2e Manga-team heerste er meer een 'manische' euforie die alleen binnenskamers getoond kon worden vanwege strikte geheimhouding over de resultaten van het lopende onderzoek naar de enige 'ware' dader in de moord op Anneke van der Stap.

De vraag is of er werkelijk 'luizen in de pels' zaten die het 2e team dwongen tot zuivere reflectie m.b.t. een mogelijk daderschap. Wat Els Kole als  Advocaat-Generaal na het hoger beroep zei, doet het ergste vrezen. Zelfs de tegensprekers waren er heilig van overtuigd dat andere daders niet tot het mogelijke behoorde. Dat was de teneur al bij de vrijspraak. Zelfs de rechters waren daar na het eerste proces van overtuigd. 

Over reflectie en tegenspraak.  

'De teamleiding TGO is verantwoordelijk voor de organisatie van reflectie en tegenspraak gedurende het onderzoek. Dit, op verschillende niveaus: inhoud, proces en structuur. De eindverantwoordelijke voor het TGO speelt qua inhoud de geformaliseerde rol van ‘luis in de pels’. Hij/zij dwingt de teamleider continu de gemaakte keuzes te verantwoorden door kritisch door te vragen, de gemaakte keuzes op consistentie te toetsen en alternatieve aannames of scenario’s te bedenken.              De criminaliteitsanalist (tactisch) wordt expliciet benut voor kritische reflectie en tegenspraak op de inhoud van het onderzoek. Kern van deze rol is het falsifieringsdenken: het weerleggen van bewijs, aannames, etc. Daartoe stelt de criminaliteitsanalist hypotheses samen en ontwikkelt hij/zij scenario’s. Hij/zij benut deze producten als sparringpartner voor de teamleiding en rechercheofficier en bij het toetsen van de onderzoeksrichtingen bij de coördinatoren."

"Een kritische opstelling tegenover het eigen optreden en dat van anderen binnen de opsporing en vervolging behoort deel uit te maken van het dagelijks handelen. Daardoor kunnen eventuele verkeerde keuzen worden opgemerkt en gecorrigeerd. In een aantal complexe onderzoeken naar zware misdrijven die grote maatschappelijke beroering veroorzaken schuilt een risico dat verkeerde beslissingen onopgemerkt blijven, al dan niet onder de invloed van groepsdenken. Tegen die achtergrond is besloten tegenspraak een vaste plaats te geven in de werkwijze van politie en OM. Tegenspraak is het intern georganiseerd op een gestructureerde wijze doorlopend toetsen van beslissingen door niet bij het onderzoek betrokken medewerkers.                   Tegenspraak moet zowel binnen de politie als het OM waarborgen dat belangrijke beslissingen in de loop van de strafzaak worden doorgenomen.                                                       Tegenspraak is een continu proces binnen de eigen organisatie en loopt parallel aan het opsporingsonderzoek en de vervolging. De tegenspraak richt zich op de (voor)genomen beslissingen van politie en OM om iets wel, of juist niet te doen.                Tegenspraak maakt deel uit van een gelaagd kwaliteitssysteem. De basis berust op methodisch werken, waaronder goede verslaglegging, geleid door een kritische houding of reflectie van betrokken medewerkers. In nader omschreven, bijzondere gevallen vindt aanvullend daarop tegenspraak plaats. In uitzonderlijke gevallen is er ook nog de mogelijkheid van een review. Dit geheel is zowel op zaaksniveau als organisatieniveau voorwerp van evaluatie, waardoor werkwijzen verder kunnen worden verbeterd. Indien tot tegenspraak is besloten, wordt binnen politie en OM gewerkt conform een verplicht protocol.

"Tegenspraak kan alleen worden gestaakt, indien ondubbelzinnig daderschap is vastgesteld waarbij kritisch is omgegaan met het fenomeen bekentenis. Over het staken van tegenspraak besluiten het verantwoordelijk lid van de korpsleiding en de hoofdofficier op voordracht van de divisiechef recherche en de rechercheofficier."

"De tegenspreker voert de werkzaamheden onafhankelijk van de bij het onderzoek betrokkenen uit en beschikt daarvoor over de vereiste competenties. Tegenspraak wordt bij het OM uitgevoerd door in beginsel één tegenspreker. Bij de politie kan naar gelang de aard, omvang of complexiteit van het onderzoek de tegenspreker zich door anderen laten bijstaan."

Tegenspraak in hoger beroep. 


In de tweede lijn wordt opnieuw een afweging gemaakt of in een zaak wel of niet tegenspraak noodzakelijk is. Het besluit wordt doorgaans genomen na behandeling van de zaak in eerste aanleg. Een strafzaak waarin tegenspraak is geweest, kan achteraf minder of in het geheel niet ingewikkeld blijken te zijn. Omgekeerd is ook denkbaar dat de behandeling ter zitting bij de rechtbank aanleiding geeft tot tegenspraak in tweede aanleg. De hoofdadvocaat-generaal beslist of tegenspraak in tweede aanleg wordt gecontinueerd of gestart. De in de paragraaf 3.3 vermelde organisatie en samenwerking geldt hier mutatis mutandis voor de ressortsparketten. Een advocaat-generaal als tegenspreker in eerste aanleg is niet de zaaksadvocaat-generaal in hoger beroep."

" Tegenspraak moet waarborgen dat belangrijke beslissingen in de ontwikkeling van de strafzaak worden doorgenomen tussen de tegenspreker en de zaaksofficier vanuit een bewust aangebrachte distantie om fouten te voorkomen of te herstellen, al dan niet voortkomend uit groepsdenken." 

" In de bewijsfase richt tegenspraak zich op de kwaliteit (incl. de rechtmatigheid) van het verkregen bewijs en de kwaliteit van het dossier door te onderzoeken of  

het ten laste van de verdachte(n) verzamelde bewijs dat in het procesdossier wordt gepresenteerd in voldoende mate is onderbouwd en of voor de verdachte(n) ontlastende informatie in het procesdossier is opgenomen en in voldoende mate is weerlegd of verklaard. 

 

"Tegenspraak is verplicht bij:


-  voltooide opzettelijke levensdelicten en zeer ernstige zedendelicten die - dat geldt voor beide - veel maatschappelijke beroering veroorzaken en die een groot afbreukrisico kennen. Tegenspraak vindt niet plaats indien ondubbelzinnig daderschap kan worden vastgesteld waarbij kritisch moet worden omgegaan met het fenomeen bekentenis.

"De tegenspreker is niet eerder betrokken in enig onderzoek en/of vervolging terzake het delict in kwestie in de ruimste zin."


De concrete activiteiten van de 'tegenspreker' bestaan uit:

  • het ter discussie stellen van oordelen die aan het formuleren van hypothesen en het nemen van beslissing(en) ten grondslag hebben gelegen;

  • het voorbereiden en het stellen van goed gefundeerde vragen die uitnodigen tot zelfreflectie;

  • het falsifiëren van door het onderzoeksteam gebruikte argumenten c.q. onderbouwing van hypothesen en beslissingen; 

  • het structureel aanreiken van alternatieve hypothesen en onderzoeksrichtingen. 


Het 2e Manga-team ging op klopjacht naar dna-sporen als gevolg van grove fouten van het NFI en de recherche zelf in juli 2005. In Putten II werd na zijn aanhouding in 2008 de tuin van Ron's ouderlijk huis in Putten forensisch omgewoeld op zoek naar een moordwapen, een mes. Als ze ook forensisch onderzoek op de plaats delict aan de Driewegenweg in Putten hadden gedaan, op zoek naar mogelijke stoffelijke resten van de verdwenen Maria van der Zanden en die ook aangetroffen hadden, dan zou het beeld van de 'verzonnen' werkelijkheid in deze zaak tot het onmogelijk gehoord hebben. 

 Na de link met Anneke van der Stap, toen de 'bewaarde' beelden van 12 juli 2005 pas in juni 2009 schijnbaar onverwachts ergens uit een kast of kluis te voorschijn kwamen ging men o.a. graven in de tuin van zijn ex-vriendin in Scheveningen. De lichtblauwe bestelbus zou en moest gevonden worden. In Nigeria kocht men zijn tot personentaxi omgebouwde bus en verscheepte het naar Nederland. Voor de recherche en het OM en ook de tegensprekers was die bus de mobiele 'plaats delict' in hun fictieve verhaal over waar en hoe 'Your Kawaiiness' gruwelijk om het leven werd gebracht. Men was er blijkbaar heilig van overtuigd dat daar nog sporen van de dader of het slachtoffer zouden kunnen worden aangetroffen. De tegensprekers zullen daar direct mee ingestemd hebben. Hier vinden we die kostbare en tijdrovende operatie absurd. Dat er van Ron Pieper geen dna is aangetroffen was zeer voorspelbaar gezien de grondige metamorfose van de bus. Denken dat er misschien ook nog DNA van het slachtoffer in die volledig gestripte bus te vinden zou zijn toont een 'bezetenheid' aan waarvan een klinisch psycholoog de pathogene symptomen direct zou herkennen. Het is het schemergebied tussen waan en werkelijkheid waarin het laatste onderzoek plaatsvond.

Rechercheurs spraken m.b.t. de 'bewaarde' beelden en het signaal van Anneke's verdwenen mobieltje over puzzelstukjes. Op de tijdlijn zijn die te vinden tussen 02.30u en de laatste zekergestelde beelden tot 03.10u, want toen waren de Kappaman en Rodney Pieper na het bezoek aan de BP shop [chipknip transactie] nog steeds in gesprek op het parkeerterrein van het BP-station aan de Statenlaan in Scheveningen. Wanneer beide criminele mannen vertrokken en in welke richting is niet bekend. Waar Rodney Pieper zijn mobiele 'plaats delict' parkeerde om te slapen ook niet. Die fragmenten van de werkelijkheid die nacht vormden de basis voor het verzonnen verhaal van zowel politie als justitie. Of het lichaam van het slachtoffer toen al bij het Jaagpad was gedumpt weet alleen de 'ware' dader' en dat moest zonder enige twijfel, Rodney Pieper zijn. Noch rechercheur Vogelzang noch Marc, de Belgische jogger, hebben de veroordeelde, gezien hun beschrijvingen, vlak na middernacht daar gezien. 

Dat er geen DNA werd aangetroffen in de bus kan natuurlijk eenvoudig verklaard worden. Rodney Pieper zal zijn 'vuile' dekbedovertrek gebruikt hebben om het lichaam in te wikkelen en daarna naar zijn vaste visstek bij de Vliet te brengen.

Hij had volgens zijn leugenachtige en ongeloofwaardige verhaal niet lang daarvoor o.a. nieuwe dekbedovertrekken van de Kappaman gekocht. Dat kwam dus mooi uit. 

De 'pathologische leugenaar' weigerde een bekentenis af te leggen, wat hem zeer kwalijk werd genomen. In het holst van de nacht deed de veroordeelde moordenaar datgene wat hij moest doen om zichzelf als dader in de etalage te zetten.Hij wist in elk geval dat hij ditmaal geen spermadruppel had achtergelaten. Hooguit een druppeltje voorvocht maar daar staat in Derksen's boek niets over vermeld.                 

In feite weet niemand, met uitzondering van de dader, bij welke puzzel de geregistreerde puzzelstukjes passen. 


Om te bewijzen dat er wel degelijk sprake was van een 'collectieve' samenzwering zal de advocaat van de veroordeelde het opgeschoonde en dus waarschijnlijk onvolledige dossier in het archief m.b.t. het onderzoek moeten bestuderen en waar mogelijk semantisch ontrafelen. Dat zal zeer veel tijd in beslag nemen. Bijna ondoenlijk maar wel noodzakelijk om aan te tonen dat Rodney Pieper in beide processen 'dubbel genaaid' werd. Dat de gerechtelijke dwaling in Putten I en alles wat daar uit voortvloeide, zich diep verankerde in het lange termijngeheugen van de betrokken staatsdienaren in Putten II en de Rijswijkse zaak en diende als een exalterend en moreel richtpunt,  wordt hier als vaststaand gegeven aangenomen.

Vanaf dat moment was 'BRAINS' al niet meer nodig.  


Over  'BRAINS' [Basaal Recherche Analyse Instrument] 

"BRAINS is een bewezen instrument in de bestrijding van tunnelvisie: met BRAINS kunnen scenario’s worden ontwikkeld, vergeleken en permanent getoetst aan het onderliggende bronmateriaal. Gedurende het onderzoek kan zaakafhankelijk worden geherinterpreteerd zonder dat de brongegevens verloren gaan of worden aangetast."

Opschonen van het archief was volgens ons sowieso bijna wekelijkse routine geworden. De witwasoperatie was een strategisch onderdeel van de heersende gedachte : " Dat wat niet tot het mogelijke behoorde". Wij gaan ervan uit dat er, nadat de ene verrassing na de andere zich openbaarde en het team het rationele inwisselde voor het irrationele, ook 'tegensprekers' werden fanatieke discipelen van diezelfde gedachte. We kunnen dat de 'ideologie van het kwade' noemen.   


De advocaat moet dus onderzoek doen naar verborgen en vaak onbewuste motieven achter uitgesproken [ethische] overtuigingen. Voor een mogelijke herziening moet hij cruciale ooggetuigen uit de geformeerde teams opsporen die vanaf het begin van de opsporing na de aangifte van vermissing en de intensivering daarvan na de vondst van het lichaam. De verklaringen van die staatsdienaren zullen aantonen, of ze op grond van de [nog beschikbare] stukken die in het archief zijn opgeborgen, wel of niet 'meineed' pleegden als ze de eed moeten afleggen.  

Het blootleggen van de toen bestaande  'dubbele bindingen' binnen dat systeem is daarbij niet zo moeilijk, omdat van elke betrokkene naam en functie bekend moet zijn.  Hun gedrag, vaak aan het oog van een waarnemer of tegenspreker onttrokken, speelde zich voornamelijke af achter gesloten deuren. Macht en invloed speelde daarbij een cruciale rol. Er was maar één doel en dat was Rodney Pieper niet alleen voor de moord op Chistel Ambrosius, maar ook voor de moord op 'Your Kawaiiness' aan te klagen en veroordeeld te krijgen..

Het communicatieproces in deze zaak toont aan dat 'diskwalificatie' m.b.t. alles wat ontkennende Rodney Pieper verklaarde zijn definitieve veroordeling mede bepaalde.  Niet alleen zijn verhaal werd volledig gediskwalificeerd.   


Vanaf het moment dat de staatsdienaren ook in deze zaak ervan uitgingen dat Rodney Pieper de dader moest zijn, ontstond er een fundamenteel nieuwe situatie waarin de vraag naar zijn mogelijke 'daderschap' wegviel en daar mee ook de behoefte aan een antwoord. De gedachte aan zijn daderschap verankerde zich in het groepsdenken als een absoluut 'waar' aangenomen  'heilig verklaarde' veronderstelling, die, omdat de premisse axiomatisch is, het bewijs voor de waarheid ervan niet kan en ook niet hoeft te leveren. 

Vanuit die basisveronderstelling werden strikt logische gevolgen afgeleid en zodoende schiep men een werkelijkheid waarvan alle fouten alsmaar in de afleidingen werden gezocht, nooit in de premisse zelf. De staatsdienaren werden de profeten van hun eigen 'overtuiging' op grond van een afbeelding van de werkelijkheid, die bij betrokkenen ervoor zorgde dat datgene wat in strijd was met die overheersende gedachte als niet mogelijk, als niet bestaand werd behandeld.

De beweringen m.b.t. zijn daderschap kregen 'betekenis' doordat zij naar een [mogelijke] toedracht verwijzen. Die verwijzing vond plaats doordat de bewering een afbeelding is van de toedracht. De bewering 'Rodney Pieper is de dader' zijn woorden die verwijzen naar zaken in de werkelijkheid en die heeft dezelfde structuur als de bewering. Empirisch is de bewering niet te verifiëren en in feite dus een zinloze bewering die voor 'waar' werd aangenomen. Een bewering die alleen maar 'waar' is wanneer zij als zodanig door diegenen die het taalspel spelen en zelf de regels bepalen als 'waar' wordt geaccepteerd. 

Dat taalspel heeft er voor gezorgd dat de veroordeelde geen schijn van kans had op een eerlijk proces. Een taalanalyse zal aantonen dat er op twee fronten vanaf de arrestatie van Ron Pieper in 2008 een 'vuil' spel is gespeeld, waarbij interpretatie 

en intuïtie de hoofdrol vertolkte. Hieronder een link uit 2012 toen de procesgang in beide zaken uit het boek van Derksen gaande was. In beide zaken toont het definitieve vonnis dat de menselijke geest corrupt is. Taal misleidt de mens. Dus ook de onafhankelijke en [on]partijdige rechters.  


https://speld.nl/2012/11/08/rechtspraak-experimenteert-met-empirische-bewijzen/


De bewering " Pieper is de dader' werd als 'heilige' overtuiging een theorema. De grondgedachte is dat elke bewering óf waar óf onwaar is. Men ging uit van de in de klassieke logica [ Aristoteles] bekende bewering van 'uitgesloten derde' [ p of niet-p] die altijd waar is, want als p niet waar is, dan is niet-p waar en omgekeerd.

Op internet kan de geïnteresseerde lezer daar veel over vinden. 

Als P voor Pieper staat dan was voor de Staatsbende vanaf het begin P waar. 'Niet-P' is waar behoorde tot het onmogelijke zoals de Advocaat-Generaal Els Kole het later in een interview zei. Over onschuld hoefde geen vraag meer gesteld te worden. Toetsing van premissen en antwoorden bleven achterwege. Het ongerijmde werd bewijslast. Het onvoltooide triomfeerde. 

Het is bijzonder jammer dat Derksen de cruciale verklaringen niet in zijn boek heeft opgenomen of via de advocaat online heeft gezet. Een taalanalyse van het dossier door experts op dat gebied is volgens ons noodzakelijk alvorens een herzieningsverzoek in te kunnen dienen.

De logica van het ongerijmde moet worden blootgelegd.


Hieronder nog links naar 'intuïtionisme' als stroming in de filosofie van de wiskunde en logica van de topoloog Luitzen E.J. Brouwer en naar een artikel over een proefschrift van Dr. Arthur Nieuwendijk over de logica, waarin ook "Tertium non datur", de uitgesloten derde als theorema aan de orde komt.     

  

https://www.kb.nl/themas/filosofie/luitzen-egbertus-jan-brouwer/het-intuitionisme-van-brouwer



https://www.nrc.nl/nieuws/1997/05/10/achter-de-logica-de-dubieuze-geldigheid-van-een-juiste-7352801-a1186653





                             De 'uitgesloten derden'

 
We hebben besloten het onderzoek naar de ware toedracht en de zoektocht naar mogelijke daders te beëindigen. Over de uitgesloten derden in deze volgens ons nog steeds 'onopgeloste' moord en hun mogelijke daderschap zal hier nog wel het één en ander geschreven worden, maar eerst zullen we een online artikel uit 2015 plaatsen over de toepasbaarheid van het Bayesiaans denken in het strafrecht. 
Zowel Derksen als van Koppen, waarvan de laatste er heilig van overtuigd is dat Rodney Pieper ook in deze zaak de dader is, komen er in voor. Verder staat er in dit tweeluik, voor de geïnteresseerde lezer,  nog een verwijzing naar een eerdere publicatie [pdf] van het NFI over het Bayesiaans denken. Daarin wordt gereageerd op eerdere publicaties van beide genoemde wetenschappers over dit zeer interessante onderwerp, dat ook meer inzicht geeft in datgene wat Rodney Pieper in twee moord- zaken tot meervoudige moordenaar maakte. 




Hieronder nog enkele fragmenten uit het boek 'Overtuigend bewijs' van Peter van Koppen uit 2011.  

'Een scenario is een samenhangende reeks van mededelingen. In een scenario wordt een gebeurtenis of een toestand beschreven. Scenario’s roepen niet alleen veel achtergrondinformatie op, ze zijn noodzakelijk om aan informatie betekenis te geven. Bewijsmiddelen krijgen er een plaats in en kunnen alleen aan de hand van het scenario op hun waarde worden geschat. Scenario’s worden bewezen. Niet de bewijsmiddelen. Scenario’s worden bewezen tegenover alternatieve scenario’s.
Om te bewijzen dat een verdachte het misdrijf pleegde moet er een schuldig scenario zijn dat welgevormd is en met bewijsmiddelen wordt verankerd in feiten van algemene bekendheid (verificatie), en waarbij de bewijsmiddelen beter passen dan bij enig ander scenario (falsificatie). Nog anders geformuleerd: het schuldige scenario wordt ondersteund doordat de gevonden bewijsmiddelen wel bij dat scenario, maar niet bij enig redelijk ander scenario passen.
Het bewijzen in een strafzaak houdt in dat scenario’s worden vergeleken. Dat zijn er vaak twee: het scenario van de tenlastelegging en een alternatief scenario, meestal een scenario waarin de verdachte onschuldig is. In de rechtsspraak gebeurt het afwegen van alternatieve scenario’s meestal impliciet. Een scenario is beter dan een ander scenario als de gevonden bewijsmiddelen er beter bij passen. Het OM moet bewijzen dat zijn scenario het meest waarschijnlijk is, althans waarschijnlijker dan enig alternatief scenario.  Als het schuldige scenario de bewijsmiddelen beter voorspelt dan het onschuldige scenario, is het schuldige scenario het betere scenario. Dat is een topdownproces. Eerst is er het scenario, dan komen de bewijsmiddelen, en niet andersom. Niet elk denkbaar scenario hoeft te worden onderzocht. Het schuldige scenario moet slechts worden vergeleken met redelijke alternatieve scenario’s.'

'Een rechterlijke dwaling begint altijd bij de politie. Als de politie niet de verkeerde verdachte aanlevert bij het OM, vervolgt het OM niet de verkeerde en zal de rechter nooit een rechtelijke dwaling kunnen begaan. Bij de politie moet ook als eerste tunnelvisie worden voorkomen. De belangrijkste component van tunnelvisie is confirmation bias. Dit is de neiging om vooral gericht te zijn op bevestiging van wat men al denkt. Dit fenomeen heeft een broertje dat in jaron belief perseverance heet. Dit is de neiging om aan een eenmaal gevormde opinie vast te houden in weerwil van bewijs van de juistheid van het tegendeel.  Er is nog een derde fenomeen dat bijdraagt aan tunnelvisie, namelijk het vermijden van cognitieve dissonantie. Mensen trachten gebeurtenissen en gedachten die niet met elkaar rijmen zoveel mogelijk te vermijden of weg te verklaren.' 

'Een mislukte poging tot falsificatie geeft steun aan het schuldige scenario. Als in een serieus onderzoek naar de onschuld van de verdachte daarvoor geen indicatie is gevonden, maakt dat zijn schuld waarschijnlijker. Daarnaast loopt het rechercheteam met dit falsificeren vooruit op de argumenten waarmee later tijdens de strafzaak de advocaat va de verdachte zal komen. Tenslotte kan door het proces van falsificeren blijken dat het bewijs tegen de verdachte dat aanvankelijk redelijk sterk leek, helemaal niet zo sterk is. Het spiegelbeeld van scenario’s zijn zoeklijnen. Dat zijn aanwijzingen die zich min of meer spontaan voordoen en die kunnen leiden tot de oplossing van een zaak of een bijdrage daaraan.'

'Het is nuttig om op bezoek te gaan bij de empirische wetenschappen, in het bijzonder de gedragswetenschappen, en te onderzoeken hoe daar wordt beslist dat iets ‘bewezen’ is.  Binnen de wetenschap zijn er afspraken gemaakt over het vaststellen van feiten. Die afspraken vormen samen de wetenschappelijke methode. De wetenschappelijke methode regelt hoe moet worden waargenomen, hoe moet worden vergeleken, hoe wordt gefalsificeerd enzovoorts. De wetenschappelijke methode zorgt als het goed gaat voor vooruitgang in onze kennis.  Alle wetenschap is een vorm van trial and error. Wetenschappelijke feiten zijn in werkelijkheid interpretaties van waarnemingen waarover participanten in het veld het vooralsnog eens lijken te zijn. Met vallen en opstaan probeert men gezamenlijk steeds dichter bij de werkelijkheid te komen.'

‘Bewijs van de tenlastelegging wordt niet geleverd door een samenstel van bewijsmiddelen, maar de bewijsmiddelen krijgen pas een betekenis door hun plaats in een verhaal. Alleen een verhaal kan overtuigen. Een verhaal mag geen ambiguïteiten (tegenstrijdigheden of elementen die het misdrijf niet ‘logisch’ maken) bevatten.   Aanraakbaar bewijs wordt pas bewijs door het bijbehorende getuigenbewijs. Zonder het verhaal dat erbij hoort, en dat door iemand moet worden verteld zijn vingerafdrukken, ballistische gegevens en DNA-bewijs betekenisloos.   Bewijzen is het doorlopen van een serie geneste verhalen die een keten – al die niet gesplitst in sub ketens – vormen die in principe tot in het oneindige kan doorgaan. De stap van het ene verhaal naar het andere wordt gemarkeerd door een versie van de vraag ‘Waarom moet ik dit verhaal geloven?. Degene die beslist, kan op elk moment stoppen met doorvragen en daarmee de keten beëindigen. Als rechters stoppen met verder vragen, dan wordt dat in de regel gedaan omdat zij uit ervaring weten dat veilig kan worden verankerd en niet hoeft te worden doorgevraagd. Soms is dat de reputatie van de bron, maar het kan ook een verankering zijn in onze kennis van de wereld in het algemeen, bij voorkeur in een feit van algemene bekendheid. Door te stoppen met ondervragen gaat men in feite voor die regel voor anker.
Soms blijken regels van algemene bekendheid die voor verankering worden gebruikt onjuist te zijn. Zo denkt men soms wel dat politiemensen beter zijn in herkennen dan gewone burgers. Ander probleem met regels van algemene bekendheid is dat zij uitzonderingen kennen. Hoe meer uitzondering de regel toelaat, hoe zwakker het bewijsmiddel is dat daarin is verankerd. Het bovenstaande betekent dat alle bewijs uiteindelijk is gegrond in de reputatie van degene die een verhaal vertelt of in een regel waarover iedereen het eens is of waarvan men denkt dat iedereen het erover eens is.' 

'Meer en Vaart-verweer: verweer van de verdachte die zegt dat de bewijsmiddelen even goed passen bij zijn onschuldige verhaal als bij het schuldige verhaal van het OM. Geen van de bewijsmiddelen discrimineert in zo’n geval tussen het schuldige en het onschuldige scenario.'

'De diagnostische waarde van een bewijsmiddel is een uitdrukking van hoe goed met een bewijsmiddel onderscheid kan worden gemaakt tussen twee scenario’s. De diagnostische waarde wordt berekend door het aantal keren goed  te delen door het aantal keren fout. Hoe kleiner de diagnostische waarde en hoe dichter bij 0, hoe meer het bewijsmiddel het tegendeel bewijst van wat de bedoeling is. De berekening van de diagnostische waarde demonstreert dat de waarde van een bewijsmiddel afhangt van de verhouding tussen het aantal keren dat een goede en het aantal keren dat een foute voorspelling wordt gedaan.'   

'De kwestie met bewijzen is welk bewijsmiddel door een scenario wordt voorspeld, dat wil zeggen welke bewijsmiddelen men zou verwachten als een scenario waar is. Hoe krachtiger het alternatieve scenario de afwezigheid van het bewijsmiddel voorspelt, hoe sterker het bewijsmiddel is. Een verhaal waarin het onbegrijpelijk is waarom iemand een misdrijf pleegde, is niet een erg sterk verhaal. Kennis van het motief is niet strikt noodzakelijk voor een veroordeling. Voor een veroordeling is het wel altijd noodzakelijk om te weten wie het misdrijf pleegde en wat er is gebeurd. Dat zijn de essentiële onderdelen van het schuldige scenario die altijd moeten worden verankerd.'

'De toepassing in het strafrecht hiervan moge duidelijk zijn: de officier van justitie brengt zijn verhaal naar voren en de advocaat betoogt dat de steun voor dit scenario onvoldoende is om te denken dat het naar alle waarschijnlijkheid waar is. De weddenschap gaat erom wie de rechter weet te overtuigen. De methode waarmee de weddenschap wordt beslist, is het toetsen van de plausibiliteit van de scenario’s door het naar voren brengen van bewijsmiddelen. Het hanteren van een weddenschapsmodel lost een aantal problemen op. Ten eerste maakt het duidelijk dat de discussie over de bewijsmiddelen zo veel mogelijk ter terechtzitting moet plaatsvinden. Ten tweede kan aan de hand van het weddenschapsmodel wordt beslist welk bewijs als valide wordt beschouwd. Ten derde vereist het weddenschapsmodel transparantie en argumentatie voordat een beslissing wordt genomen. Het weddenschapsmodel laat nog iets belangrijks zien. In het algemeen kan niet worden gezegd wat deugdelijke bewijsmiddelen zijn en welke niet. Of een bewijsmiddel deugdelijk is, wordt bepaald door de deelnemers aan de discussie. Als zij rationeel handelen, zal het oordeel over de deugdelijkheid van een bewijsmiddel afhangen van de mate waarin het op logische en empirische gronden geschikt is om twee scenario’s tegen elkaar te toetsen'

‘Men zou verwachten dat het geblunder met statistische redeneringen in het strafrecht het enthousiasme voor statistiek in de rechtszaal een beetje zou hebben getemperd. Toch koestert een omvangrijke schare nog enthousiasme voor statistiek in de rechtszaal. Dat zijn de Bayesianen. Zij gebruiken een regel uit de kansrekening waarmee de kans op een gebeurtenis kan worden bepaald, uitgedrukt in voorwaardelijke kansen. In een eenvoudige vorm wordt dit weergegeven in de volgende formule:  a-prioriwaarschijnlijkheid  X diagnostische waarde (in termen van Bayesianen ook wel likelihood ratio of aannemelijkheidsverhouding) =  a-posterioriwaarschijnlijkheid  Met de a-prioriwaarschijnlijkheid wordt bedoeld het subjectieve oordeel van de rechter voordat hij kennisnam van het bewijsmiddel E.  Met a-posterioriwaarschijnlijkheid wordt bedoeld het subjectieve oordeel van de rechter over de schuld van de verdachte nadat hij van het bewijsmiddel kennisnam. De diagnostische waarde is derhalve een maat voor de waarde van het bewijsmiddel, althans voor de mate waarin door kennisname van dat bewijsmiddel het subjectieve oordeel van de rechter over de schuld van de verdachte verandert. Hoe sterker het bewijsmiddel, en dus hoe groter de diagnostische waarde, hoe meer het subjectieve oordeel in het nadeel van de verdachte verschuift.  Nadat de rechter alle bewijsmiddelen heeft onderzocht en een zekere overtuiging heeft gevormd over de schuld van de verdachte, stelt hij zich de vraag of hij moet veroordelen of niet. Daarbij helpt de Bayesiaanse statistiek niet. Met het Bayesiaanse model kan niet worden vastgesteld of er voldoende bewijs is voor een veroordeling.'

Peter van Koppen's heilige overtuiging dat Rodney Pieper ook in deze zaak de dader was toonde zich na de eerste proces in 2012. Die vrijspraak vond hij 'onbegrijpelijk'. Volgens hem hebben de rechters gewoon zitten slapen.' 


'Guilty as hell' 

Als hoogleraar aan de VU wordt Peter van Koppen vaak gevraagd in coldcasezaken. Hij kent de Puttense moordzaak goed en heeft het boek vluchtig doorgelezen. Hij is niet erg enthousiast over Dubbel Gedwaald.
Hij vindt dat Derksen naar het bewijsmateriaal heeft gekeken zoals Van Koppen dat zijn studenten leert: zoek tegenargumenten. 'Ik had ook zo'n boek kunnen schrijven.' De rechtspsycholoog verwijt Derksen niet naar het grote geheel te hebben gekeken: 'Derksen maakt een beginnersfout. Al met al ligt er veel bewijsmateriaal tegen Ron P, hij is guilty as hell.'  


Uit het Nederlands Juridisch dagblad. 

Waarom het 'helaas' van de rechtbank bij vrijspraak Ronald P. (moordzaak Anneke van der Stap) 

maandag, 1 oktober 2012

'Volgens de rechtbank zijn beide punten onvoldoende bewezen, en moest die daarom, zo zei de rechter, "helaas" overgaan tot vrijspraak, zo meldt RTL Nieuws.' 
Op de radio vrijdag was de advocaat van verdachte ook een beetje ontstemd over het feit dat de rechtbank het woord 'helaas' in de mond had genomen. Dit zou niet gepast zijn, het gaat alleen over wel of geen schuld aan.
Wat de rechtbank echter bedoelde volgt uit de uitspraak zelf:
' De rechtbank komt op grond van al het voorgaande tot de slotsom dat er voor feit 1 (moord dan wel doodslag op [slachtoffer]) naast de omstandigheid dat verdachte in de nacht waarin [slachtoffer] is overleden, en twee uur en dertig minuten na het laatste tijdstip waarop kan worden vastgesteld dat zij nog in leven was, eigendommen van haar in zijn bezit had en dat hij daar geen geloofwaardige verklaring voor heeft kunnen geven, hoe belastend die omstandigheid ook is, onvoldoende andere wettige bewijsmiddelen voorhanden zijn die kunnen voeren tot een bewezenverklaring van dat feit.
De door de officier van justitie bij herhaling geponeerde stelling dat alles in de richting van verdachte wijst en niemand anders het levensdelict jegens [slachtoffer] kan hebben gepleegd is, ook als die stelling plausibel zou zijn, zonder aanvullende harde bewijzen naar Nederlands strafrecht daarvoor nu eenmaal niet voldoende.

De rechtbank kan er niet omheen dat ondanks al het onderzoek dat is verricht helaas niet is komen vast te staan wat er precies met [slachtoffer] is gebeurd en op welke wijze en door wiens toedoen zij van het leven is beroofd. De rechtbank zal verdachte dan ook van moord dan wel doodslag op [slachtoffer] moeten vrijspreken.'

Er staat dus niet dat de rechtbank haar eigen uitspraak (nl. vrijspraak) betreurt, maar ongeacht hoeveel werk politie en OM ook hebben verricht (en zonder oordeel daarover), de toedracht (het wie-wat-en-waar dus) niet aan het licht is gekomen.

               

             "HET GELIJK VAN DE BEZETENE"

                                                                                                                                                             
                     Ton Derksen   versus  Peter van Koppen

Dat ook in deze gruwelijke moord op 'Your Kawaiiness' een filosoof, op basis van het onvoltooide en opgeschoonde dossier, een mogelijke tweede gerechtelijke dwaling  tracht aan te tonen, is een goede zaak. Zonder dat boek van Derksen zouden deze website en die over de verdwijning van Maria van der zanden [https://coldcases.yolasite.com ] nooit tot stand gekomen zijn. 
Dat een rechtspsycholoog zonder onderzoek van het dossier, maar na lezing van het boek 'Dubbel gedwaald' nog steeds ervan overtuigd is dat het vonnis, op basis van de vele bewijslast, terecht was en de eerste vrijspraak onbegrijpelijk, is natuurlijk absurd.
Al helemaal als je zijn currucilum vitae en zijn publikaties en interviews daarbij betrekt. We plaatsen hier een paar links waar de lezer zich nader kan informeren over deze 'babyboomer' met een gladde gespleten tong. 






Enkele citaten: 'Elke rechterlijke dwaling begint bij de politie. Als de politie een verkeerde verdachte aanlevert, vervolgt het Openbaar Ministerie de verkeerde. Maar een rechter mag zich daar niet achter verschuilen. Hij heeft een ontsnappingsroute: vrijspraak.' [de Volkskrant - 2011]
"Van Koppen bepleit in zijn boek ' Overtuigend bewijs' een wetenschappelijkere benadering van strafzaken door rechters. Zij zouden meer oog moeten hebben voor alternatieve scenario's over schuld en onschuld. Daarenboven zou de rechter kunnen uitleggen hoe hij de beslissingen over schuld van verdachten op 'wetenschappelijk verantwoorde' manier heeft genomen. ,,Rechters hebben dat altijd maar onzin gevonden", meent Van Koppen. ,,Hoewel het nuttig zou zijn om na te gaan of een verdachte niet onschuldig kan zijn. Vraag is altijd weer of de verdachte die voor de rechter staat als dader kan worden aangemerkt en, zo ja, welke straf hierbij hoort. Als bovendien de verdachte een bekentenis heeft afgelegd, is de strafzaak grotendeels al gespeeld.
Maar zelfs een wettig en overtuigend bewijs geeft niet altijd de volledige zekerheid dat een verdachte daadwerkelijk dader is, is wel gebleken." [Trouw -2011]

Van Koppen heeft dus geen enkele gerede twijfel over de daderrol van Rodney Pieper in zowel Putten II als de Rijswijkse moordzaak.  Wij beschouwen deze mediageile wetenschapper als de 'pooier' van 'Alice in zijn eigen Wonderland'.
Over 'Dubbel Gedwaald' zei hoogleraar rechtspsychologie Van Koppen: 'dat hij geen hoge pet op heeft van de onderzoeken van Derksen. „Er stonden zoveel fouten in zijn vorige boek, dat ik niet meer de moeite neem om zijn boeken te lezen.” Volgens Van Koppen maakt Derksen een denkfout. „Je kunt bij elk bewijs vraagtekens zetten, bijna geen enkel bewijs is absoluut. Ik hoor van de advocaat van P. allerlei verhalen waarom die man onschuldig zou zijn. Maar er is zó veel belastend materiaal. Het houdt een keer op.'
            
       versus    
                 
       Peter van Koppen                                          Ton Derksen



En hier een link naar een ander artikel [2008] van Ibo Buruma. 


De getoonde minachting in verschillende reacties van de narcistische en arrogante Peter van Koppen [ met de paplepel ingegoten] en de zichtbare intellectuele rivaliteit binnen en buiten de hiërarchie van het rechtssysteem, de  [pathologische] dubbele bindingen waar de mens vanaf zijn geboorte in verstrikt raakt, is voor ons aanleiding er hier wat meer aandacht aan te besteden. 

Hier een link naar  https://www.nrgd.nl/  die meer inzicht verschaft over de gerechtelijk getuige-deskundige, die aan de volgende eisen moet voldoen. 

U beschikt over voldoende kennis en ervaring binnen uw deskundigheidsgebied;
U kunt de opdrachtgever duidelijk maken of de vraagstelling voldoende helder is om deze vanuit uw deskundigheidsgebied te beantwoorden;
U bent in staat om een goed en gedegen onderzoeksplan op te stellen en uit te voeren;
U bent in staat om de geldende onderzoeksmethoden in een forensische context toe te passen;
U bent in staat om zowel schriftelijk als mondeling controleerbaar en in begrijpelijke bewoordingen over de opdracht te rapporteren;
U bent in staat de opdracht af te ronden binnen de daarvoor gestelde termijn;
U bent in staat om werkzaamheden als deskundige onafhankelijk, onpartijdig, zorgvuldig, vakbekwaam en integer te verrichten.' 

Hier een interessante link over bewezenverklaring, bewijsmiddelen en bewijsminimumregels  m.b.t.  waarheidsvinding in strafzaken. 




Dat een wetenschapper, en in dit geval is dat rechtspsycholoog Peter van Koppen,  op grond van de 'uitgesloten derde' zich via de media tot het volk heeft gericht om zijn 'witgewassen' interpretaties en heilige overtuiging over het 'bewezen verklaarde' daderschap van Rodney Pieper in twee zeer complexe strafzaken te verkondigen als zijnde 'de waarheid', is voor ons aanleiding om zijn verbale wangedrag als 'integere' wetenschapper en gerechtelijk deskundige over het voetlicht te brengen. 

We beginnen met een link naar een artikel uit de NRC, waarin een leermeester van Peter van Koppen aan het woord komt. Dat was in 1992, toen was onze juridische kwakzalver en waterdrager nog psycholoog. Daarna nog een dissertatie over getuigenverklaringen. 



Uit iemands gedrag kan blijken of hij iets heeft begrepen. Uit het verbale gedrag van Peter van Koppen is dat, ondanks zijn vergaarde kennis daarover m.b.t. de veroordeelde Rodney Pieper in Putten II en in de moord op 'Your Kawaiiness', niet af te leiden. Dat gedrag is een gevolg van de volledige taboeïsering van Putten I, waarover al het nodige is geschreven op https://coldcases.yolasite.com over de tweede rechterlijke dwaling in de voor ons nog steeds niet opgeloste Puttense moordzaak.

We vonden een column uit maart 2009 op mr-online.nl van Mr. Gerritjan van Oven, wiens grootvader minister van Justitie was in het 3e kabinet Drees,  naar aanleiding van een in datzelfde jaar gepubliceerd boek ' De slapende rechters' waarin drie auteurs w.o. van Koppen een pleidooi hielden om een 'Nationale Revisieraad' in te stellen ter vervanging van de herzieningsprocedure. Wetenschap als 'tegenspraak' na een definitief geveld vonnis. 

Ook de universitaire wereld is een hiërarchisch web van pathologische dubbele bindingen. Hieronder een stuk geschiedenis over het project 'Gerede Twijfel'.  


Onderstaande link uit 2014 bevat een brief, bestemd voor een overlevende  ooggetuige op de plaats delict in deze gruwelijke onopgeloste moord, die Peter van Koppen schreef n.a.v. deze publicatie. Deze zaak zal zeer waarschijnlijk worden heropend, al kan dat nog jaren duren. Dat werd vorige week, op 19 september 2018, officieel bekend gemaakt. In de tweede link komt Peter van Koppen daarover aan het woord. 


In 2011 trokken beide wetenschappers Derksen en van Koppen nog gezamenlijk ten strijde in een andere moordzaak, waarbij de veroordeelde dader Henk Haalboom  volgens hen onschuldig was. Ze schakelden de CEAS in. Die verwierp het verzoek tot herziening. Er was geen sprake van een rechterlijke dwaling.

In datzelfde jaar 2011 ventileerde van Koppen in de media al zijn 'heilige' overtuiging over het 'absolute' daderschap van Rodney Pieper, het Schotse geheime vriendje van Christel Ambrosius in Putten II en later sprak hij zijn afgrijzen uit over Pieper's  vrijspraak in eerste aanleg in de moord op Anneke van der Stap.

Zoals al eerder aangegeven is zijn bewering 'waar', wanneer zij als zodanig door diegenen die het taalspel spelen als 'waar' wordt geaccepteerd. De regels van dat taalspel over de betekenis  en de waarheidsregels zijn door diegenen die het taalspel spelen bepaald. De cultuur van zowel de justitiële als de universitaire wereld heeft hen dat aangeleerd. In die zin zijn de interpretatoren bezeten sociaal genetische copycats die denken te weten hoe de werkelijkheid in elkaar zit. Wie zaait zal oogsten. 
 
Een 'ontkennende' verdachte in complexe zaken komt altijd in een onhoudbare paradoxale positie terecht en wordt een weerloze prooi in een duivelskut. 
Of de verdachte nu spreekt of zwijgt , beide is volkomen zinloos, want of leugenachtig en ongeloofwaardig of belastend bewijs. Vooral de rechters maken daar misbruik van.
Het in zichzelf spreken en denken, de privé-taal van elk individu  ondermijnt de transparantie in de totale gang van zaken. De onpartijdigheid, de onafhankelijkheid en de integriteit van de rechters wordt niet zichtbaar door het geheim van de raadkamer. Integendeel zelfs. Het zijn de ziekelijke drijfveren en gesjoemel van aanklagers en betrokken politiefunctionarissen in beide zaken die ervoor gezorgd hebben dat de motivering het ongerijmde en het onvoltooide liet triomferen.  

Dat Rodney Pieper als 'verdachte' vanaf het begin ook 'slachtoffer' van een samenspanning werd, achten wij hier als 'bewezen' verklaard.
Dat de veroordeelde en zijn advocaat kozen voor de wetenschapsfilosoof Ton Derksen om zijn ontkenning van daderschap bij de gepleegde misdrijven te onderzoeken is een logisch gevolg van wat er zich in al die jaren voor het proces, tijdens de processen in de rechtszaal en daarbuiten via de media heeft afgespeeld. Aan de eeuwige schaduw van de rechterlijke dwaling in Putten I, zoals van Koppen dat in een interview noemde, moest een einde komen.
De betekenis van 'onschuld' werd voor dat ultieme doel wederom onteerd. 
De duivel zat niet langer in de details maar manifesteerde zich onder de schedels van alle betrokkenen achter gesloten deuren en uiteindelijk ook in de raadkamer van het hof. Het waren geen 'slapende' rechters', maar staatsmaffioso in toga, die gezamenlijk een eindoordeel moesten vormen, een beslissing moesten nemen, waarbij de wettelijk vereiste motivering van het vonnis als gevolg van hun heimelijke beraadslagingen tevens diende om een ander geheim voorgoed te laten verdwijnen. Dat geheim toonde zich echter in datgene waarover niet gesproken kon worden, waarover gezwegen moest worden en waarover geen enkele tegenspraak werd geduld. In het definitieve vonnis en alles wat daar aan voorafging. . 
Dankzij ons bijna [on]voltooide onderzoek naar andere 'mogelijkheden' en potentiële daders  toont in deze laatste fase aan dat de 'gerede twijfel' over zijn daderschap weer aan het oppervlak verscheen. 
De schandvlek van Putten I werd door zijn definitieve veroordeling een witgewassen schaduw. De ware toedracht deed er niet toe. 
Het ongerijmde, de willekeur, het 'vuile' taalspel werd Pieper's Golgotha. 
Een onterende schandpaal in de rechtszaal, een openbare terechtstelling en onder de schedels van velen was er gejoel en geschreeuw. 

                         " Hang m' high !  . . . . . . . He's guilty as hell !"

                                             
                                               


                De grabbelton van Derksen







Volgens de recherche is op deze foto vermoedelijk Anneke van der Stap te zien.
De foto is afkomstig van camerabeelden op Den Haag CS. Het is dus dinsdag 12 juli 2005, even na middernacht. In het dossier kwamen diezelfde beelden ook als beelden van 23.56u voor. De precieze tijdstippen daarvan waren  23.56.44 en 23.56.45u. [note 336]. De trein uit Enschede arriveerde om 23.53u volgens de dienstregeling. 
Of het Anneke was is dus niet zeker. Verdere informatie over de bevindingen en uitkomsten van het onderzoek m.b.t. deze foto hebben wij niet kunnen achterhalen. Uit dit vastgelegd en naar buiten gebracht vage beeld hebben wij niet kunnen vaststellen of ze de twee verdwenen tassen bij zich had, met daarin o.a. haar computer, de externe harde schijf, de USB stick, kleding, pyjama  en andere persoonlijke spullen w.o. haar mobiele telefoon.  
Wat we wel weten is dat Marc Arendsen, de Belgische jogger in zijn verklaringen over zijn nachtelijke ontmoeting met het slachtoffer met geen woord repte over de twee opvallende tassen, over haar laarsjes, maar wel over het door de recherche gewassen T-shirt met de  'MEN' tekst erop. Dat was op het Jaagpad aan de kant van het viaduct.

De adoptievader van Anneke  noch haar zus Marieke noch de 'zwijgende' broer Harry Junior hebben zich uitgelaten over deze 'laatste' foto. Over de foto uit de supermarkt in Enschede wel. Dat was het laatste beeld waarop ze duidelijk herkenbaar is. 
Als het slachtoffer wel op de foto van het CS staat, dan zou Harry Sr. weten dat maandag 11 juli 2005 afvalt als dag van de verdwijning en moord op zijn dochter.  De grafzerk kan dan voorzien worden van een datum van overlijden.
Het Li Fan scenario wordt, als het Anneke is, onwaarschijnlijker. Qua tijdlijn echter niet omdat de varianten, die mede voortkwamen uit deze foto,  die mogelijkheid niet uitsluiten en de directe nabestaanden zelf in de richting van deze Li Fan als mogelijke 'betrokkene' wezen. Zelfs zonder tassen kan het Anneke zijn. Dan moet er iets aan voorafgegaan zijn. Behalve die Münchhausen à Proxy Lady in de trein hebben zich geen  reizigers als getuige gemeld. Li Fan werd zonder Anneke door een vriend op het centraal station van Enschede nog gezien. Dat was nadat Anneke om 21.30u op de trein richting Amersfoort was gestapt.  Voor de rest een tijdlijn zonder details en dan deze foto. Daarna een HTM scenario met lijn 17 of lijn 1. 
Gevolgd door het door Derksen beschreven 'nachtmerrie'-scenario van Marc, de Belgische jogger en de politie-runner Vogelzang. Een rechercheur die als enige niet alleen de jogger heeft gezien maar ook twee maal een 'verwilderde' man die uit de bosjes kwam,  op de plek waar opleggers stonden op nog geen 10 meter van de latere vindplaats van het stoffelijk overschot. 
Dat scenario en de beide hoofdrolspelers daarin speelden in de gevoerde processen verder geen enkele rol. Wij gaan er nu vanuit dat de Belgische jogger wel degelijk de 'blind date' van rechercheur Vogelzang zou kunnen zijn geweest.

 Een geheime missie, waar zijn chef geen weet van had. Volgens de 'runner' heeft hij van die afspraak een korte notitie gemaakt. Wat daar in stond is niet bekend. Wel weten we uit zijn verklaring dat Vogelzang dacht dat de jogger zijn informant was, gezien zijn lengte. Iemand ook die anoniem wilde blijven gezien zijn diplomatieke functie. Dat de ontmoeting niet plaatsvond, omdat de 'runner' te laat van huis is gegaan, is volgens ons een leugen.  

Derksen is er echter van overtuigd dat de jogger de waarheid sprak. Een betrouwbare getuige die de wetenschapsfilosoof nodig had om Pieper's  'onschuld'- scenario  met de door hem gehanteerde  Bayesiaanse methode te kunnen aantonen.
Het is echter geen getuige. Net als rechercheur Vogelzang geen getuige was.
Het 'Ik zag wat jij niet zag' toont dat in hun verklaringen en hun gedragingen na die, volgens rechercheur Vogelzang 'blind date'. Er speelde wat anders dan de filosoof dacht. Zijn 'aandacht' voor de onschuld van Pieper en zonder enige tegenspraak zorgde ervoor dat Derksen blind werd voor datgene wat er zich werkelijk tussen die twee personen afspeelde en dat hij niets heeft gedaan om dat te ontrafelen alvorens te beweren dat de jogger geen leugenaar was.  
Behalve 'Het gelijk van een Bezetene', onze Koppensneller, is er met de publicatie van 'Dubbel gedwaald' dus ook het 'Magisch Oog' van onze grabbelaar Ton Derksen. 

Derksen introduceerde in 2010 het 'magische oog'. Een begrip dat volgens hemzelf in de wetenschappelijke literatuur niet voorkomt, maar voor de waarheidsvinding een geduchte interne kracht is die de noodzakelijke openheid in het waarheidsproces tegengaat. Die kracht is, zoals Derksen het in zijn boek 'De ware toedracht' noemde, het 'vermeende intuïtieve vermogen', waarbij de mens 'in zijn onbewaakte ogenblikken meent te kunnen zien dat iemand liegt'.
Hieronder een link waar beide wetenschappers aan het woord komen en Derksen zijn zogenaamde 'magisch oog' introduceerde.


We hebben het lange fragment uit dat boek, dat we hier gisteren plaatsten, weer verwijderd. Het versluiert datgene wat we hier onderzoeken en wat aan het oppervlak is verschenen. Wij noemen beide strafzaken uit het boek van Derksen geen rechterlijke dwaling. Putten I was dat ook niet. Ook dat was een samenspanning, waarbij de rechters een beslissende rol speelden. 
Het magische oog van Derksen maakte van de Belgische jogger, die in eerste instantie als 'getuige' werd gezien, maar later, door zijn warrige verhaal en elastisch tijdlijn en de 
later afgelegde bizarre verklaring van politie-runner Vogelzang, 'de status van verdachte' kreeg, een betrouwbare en geloofwaardige kroongetuige om de onschuld van de veroordeelde aan te tonen. 
Bij het OM zijn ze in ingewikkelde strafzaken dol op gedetineerden die zich melden met belangrijke informatie, meestal 'daderkennis' omdat ze in het zelfde cellencomplex zaten als Rodney Pieper.  
Ook die beschouwt men als kroongetuigen.  Derksen besteedde veel aandacht aan zowel de jogger als de 'snitch', zoals deze criminelen genoemd worden.
Wij gaan ervan uit dat beide 'kroongetuigen' valse verklaringen hebben afgelegd. Die gevolgtrekking vloeit voort uit ons onderzoek naar de 'mogelijkheden'. In een onbewaakt ogenblik heeft de wetenschapsfilosoof Derksen van een leugenaar zijn kroongetuige gemaakt. De jogger die als enige 'getuige' het slachtoffer nog levend op het Jaagpad zag. Hij raakte daar heilig van overtuigd. 
Het verhaal van deze leugenaar moest 'waar' zijn. Het magisch realisme triomfeerde.
                           
In het boek van Derksen wordt een aantal malen i.v.m. de aangetroffen vage dna mengprofielen gesproken over 'de betrokkene Patrick'. We weten nu dat het de bedrijfsleider was. Daarnaast kenden we Patrick I, die jaren na de moord actief was op de website aniway.nl w.o. het aanbod van taxivervoer met zijn eigen auto voor Manga-leden om die naar de locatie te brengen waar een bijeenkomst was georganiseerd. PatrickS was toentertijd de bedrijfsleider van Roy's Place in Scheveningen. Over beide Patrick's wordt in het boek van Derksen niets vermeld. 
We hebben in het begin wel onderzoek gedaan naar Marc Arendsen, de Belgische jogger, om te achterhalen of zijn werkelijke voornaam misschien 'Patrick' zou kunnen zijn. Dat konden we tot nu toe niet uitsluiten. We hebben publicaties van de Belgische diplomatieke dienst doorzocht en zijn vele diplomaten zowel met de voornaam Patrick als Marc tegengekomen. Namen van diplomaten die in hoge functies werkzaam zijn. Die publicaties bevatten o.a. bevorderingen, overplaatsing en [vaak tijdelijke] terugplaatsing naar Brussel om van daaruit weer uitgezonden te worden. . 
Over deze Jogger circuleren gegevens over zijn diplomatieke status. Meestal was dat een A-status. Zelfs werd er in berichten op internet over een 'triple' A status gesproken. Iemand op ambassadeursniveau. Ook Derksen wees in die richting. Ook was er sprake van een iemand die bij de beveiliging betrokken was. 
Wij hebben vele publicaties doorzocht in relatie met de voornaam Marc en Patrick, maar tot voor kort geen voor-en achternaam aangetroffen die in 2005 deze voornaam droeg en op de ambassade in Den Haag of bij daar gevestigde internationale organisaties werkzaam was als ambassadeur of in een andere hoge functie. Dat wil niet zeggen dat dat niet geval zou kunnen zijn.   
Wie de onderstaande link aanklikt zal zien dat de A-status vele beroepscategorieën,  familiefuncties, niveaus en klassen bevat.
Voor de geïnteresseerde lezer kan men via die officiële Belgische website zelf op zoek gaan naar de ware identiteit van deze jogger, die, toen Rodney Pieper in mei 2008 werd aangehouden i.v.m. de moord op Christel Ambrosius, nog steeds de ‘verdachte' status had. In 2005 was Luc Teirlinck ambassadeur met standplaats Den Haag. We vonden ook een aantal 'Jeroen's, w.o.een stagiair in de reeks benoemingen. Het probleem is dat we geen goed zicht hebben op de loopbaan en standplaatsen gekoppeld aan de drie voornamen Marc, Jeroen en Patrick. De meest genoemde jaartallen in de publicaties zijn van na 2010. In het archief van de Belgische diplomatieke dienst zal dat zeer waarschijnlijk achterhaald kunnen worden. Een standplaats is maar tijdelijk, bijna nooit langer dan een paar jaar. 



 Derksen heeft de ware identiteit of de initialen van betrokkenen wegens privacywetgeving of om andere redenen bewust niet vermeld. Dat bemoeilijkte ons onderzoek naar de ware toedracht.
Marc, de Belgische jogger was de man die als getuige het slachtoffer nog levend op het Jaagpad heeft gezien en nadat hij zich in september 2005 meldde als 'anonieme' getuige en zijn verhaal talloze malen veranderde en zijn eerste tijdlijn, waarop hij even voor 23.00u zijn computer aanzette, nadat hij aan het joggen was geweest, alsmaar aanpaste om zijn aanwezigheid als jogger op het Jaagpad een half uur na middernacht te verklaren.
Die verandering was een gevolg van het feit dat hij toen uit krantenartikelen had vernomen dat Anneke pas tegen middernacht met de trein uit Enschede op Den Haag Centraal zou zijn aangekomen. Of dat zo was is door de foto hierboven niet bevestigd.  
De oorspronkelijke geheime afspraak van politie-runner Vogelzang  zou tussen 23.00u en middernacht plaatsvinden. Zoals we weten vertrok de fietsende rechercheur te laat van huis, waardoor de ontmoeting volgens zijn verklaring niet heeft plaatsgevonden. 
Derksen analyseerde de verklaringen van 'Marc' en vond de jogger betrouwbaar en geloofwaardig.
Noch de advocaat noch de wetenschapsfilosoof heeft over zijn ware identiteit informatie verschaft, ondanks het feit dat Derksen veel onderzoek deed en in feite deze man vrijpleit van elke mogelijke betrokkenheid om de onschuld van de veroordeelde aan te tonen.

Opvallend is dat het NFI verklaarde dat het sporenmateriaal onder de nagels van het slachtoffer niet matchte  met de dna-profielen van Lifan, PatrickS en de Kappaman. Over een match met Pieper's dna profiel werd niets geschreven. Derksen gaat er vanuit dat als er een match was geweest, dat bekend zou zijn gemaakt. Ook hier laat de schrijver weer het woord 'betrokkene' weg. Dat maakt het verwarrend. 

Hier plaatsen we wat Ton Derksen vermeldde over de uitkomsten van het forensisch onderzoek van het IFS van Richard Eikelenboom: 

- De nagels - geen aanwijzing van betrokkenheid van Ron Pieper; 
- Haarelastiek - ook geen aanwijzingen; 
- Monster van kunstleer van afsluitflap van laarzen aan binnenzijde been - afkomstig van onbekende man A;
- Binnenkant van de slip, maanverband - onbekende man, misschien nog een tweede onbekende man;

En van het NFI:

- Rechterpink plus vier afgeknipte nagels - geen match met die van Ron Pieper; 
- Bloedsporen op een petje - onbekende man;
- Stuk trui, gerelateerd aan de zaak - onbekende man;
- Haarspoor op rechtersok - geen match met Ron Pieper. 

De wijze waarop dat contact Met de anonieme onbekende informant via websites tot stand kwam is onderzocht maar bleek een dood spoor. Het geheugen van Vogelzang kan men ook beschouwen als magisch realisme. We kunnen ook vooralsnog aannemen dat het uiteindelijk een 'doofpotaffaire' werd m.b.t. Marc de Jogger en Vogelzang en hun verhalen. In die zin kunnen we de politie-runner beschouwen als de reddende beschermengel van de Jogger en anders wel van de crimineel die houder van het ‘foute’ kenteken was. Tijdelijk even afgetapt en nader onderzocht, maar na een maand afgeschreven als potentiële dader en verder onder de radar gebleven. 
De vraag of Marc toch de onbekende informant  Jeroen was zal waarschijnlijk nooit beantwoord worden en dat zal ook gelden voor de rol van politie-runner Vogelenzang.

Zonder die cruciale ontbrekende informatie kan, op basis van het boek,  geen goed beeld gevormd worden van de mogelijke betrokkenheid van deze personen en hun aanwezigheid op de vindplaats van het lichaam van het slachtoffer.
Het onvoltooide toont ons tot nu toe 'gerede twijfel over het daderschap van Rodney Pieper. Definitief uitsluiten doen we hem nog niet en dat ook vanwege zijn te elastische tijdlijn. 
Als het een dumpplek was en de veroordeelde 'genaaid' is, dan moet de dader en/of  mogelijke medeplichten weet hebben gehad van Pieper's visstek. 
De Kappaman als handelaar en voormalig buurman en PatrickS, als bedrijfsleider omdat de veroordeelde Pieper in Roy's Place in de keuken had gewerkt, kunnen dat geweten hebben. De bedrijfsleider kende in elk geval ook Marieke, hij woonde in dezelfde straat en zal haar familie in Roy's Place gezien hebben en waarschijnlijk ook gesproken. 
In het Lifan scenario is die plek bij het Jaagpad de meest voor de hand liggende  dumpplaats, als het lichaam van Anneke vanuit Enschede naar Rijswijk is gebracht. Zijn tijdlijn inclusief [chat]alibi maakte dat mogelijk. Over de waarschijnlijkheid valt te twisten.
Zonder tassen op CS Den Haag  kan ook verwijzen naar een andere mogelijkheid die in dit scenario besloten ligt, namelijk dat ze, na een poging tot ongewild seksueel contact zijn huis is uitgevlucht met achterlating van haar spullen of een gedeelte daarvan. Misschien dat daarom niemand Lifan met Anneke het station of in de trein richting Amersfoort heeft gezien. Dan was hij op het station om te zien of Anneke daar misschien was. Het lijkt vergezocht, maar de mogelijkheid qua tijdlijn toont zich. Of daar werkelijk iets is voorgevallen weten we natuurlijk niet, maar het kan. 
Voor het scenario, waarin Harry Jr. verdachte was, is de plek aan het Jaagpad ook de dichtst bijzijnde. We hebben al aangegeven dat de aanwezigheid van Vogelzang en andere getuigen een dumping van het lichaam in het water onmogelijk maakten. De 'verwilderde' man kan Harry Sr. geweest zijn. Zijn gedrag [ de identiteit van een familierechercheur gebruiken ] en spreken over dumping van het lichaam bij Voorburg op 22 juli 2005 bij de vindplaats van zijn adoptief dochter op diezelfde dag, kan daar op duiden. 
Ook de Kappaman zou door die beschrijving van de politie-runner die man geweest kunnen zijn. Hij was op pad die nacht. Dat bewezen de 'bewaarde' beelden van het BP tankstation van 12 juli 2005. Daar komt hij wat later binnen dan de veroordeelde Rodney Pieper. 
We weten dat de recherche die beelden van de Kappaman niet aan de verdachte heeft laten zien. Wel natuurlijk zijn chiptransactie, een handeling die hij in het eerste verhoor glashard ontkende.  De Kappaman kwam later binnen en kan dus de veroordeelde genaaid hebben met de vuile spullen. Zijn afgetapte telefoongesprekken direct na zijn eerste verhoor duiden daarop. Dat ze elkaar kenden is volkomen duidelijk. Zijn mogelijke dadergedrag is verklaarbaar. Die van Rodney Pieper niet als hij de dader zou zijn. De rechters dachten daar vanaf het begin heel anders over. 
De 'vrijspraak' in het eerste proces was eigenlijk een dwaling die later in hoger beroep en cassatie ongedaan werd gemaakt. 


                 
                "De 'uitverkorenen' van de Staat" 

Het wordt nu tijd om de rechters en raadsheren over het voetlicht te brengen. Dat waren toch de kopstukken van de Toga-bende in deze 'vuile' samenspanning tegen Rodney Alexander Gilbert Pieper, geboren op 20 februari 1975 in Ermelo, die hem definitief veroordeelden voor twee gruwelijke moorden die hij volgens ons niet  heeft gepleegd. 
De rechtsfilosoof Peter van Koppen gaf in een interview aan dat de rechters een 'gokje' mogen wagen bij de uiteindelijke beslissing die ze moeten nemen. Daar is in Putten II noch in de moord op Your Kawaiiness' sprake van geweest.  In beide zaken  sliepen de rechters niet en gezien de motivering van hun beslissingen en de uitkomsten van ons onderzoek tot nu toe waren ze ook niet 'gokverslaafd' om daarmee 'de gerede twijfel' te liquideren. 

Wie zijn die 'uitverkorenen' en welke [pathologische] dubbele bindingen' in het hiërarchisch rechtssysteem zorgen ervoor dat ze in gecompliceerde zaken niet alleen gerechtelijk kunnen dwalen, maar ook een 'verdachte' op sluwe wijze, op grond van een almachtige positie, bewust aan de schandpaal kunnen nagelen nog voor een vonnis is geveld. Een ontkennende verdachte heeft in feite geen rechten meer, want mocht hij gebruik maken van zijn zwijgrecht [ al of niet na advies van zijn advocaat] dan is dat belastend bewijsmateriaal voor de motivering. Net als spreken, dus antwoord op vragen geven over datgene waarvan de ontkennende verdachte verdacht werd, is, zoals al eerder gezegd, volslagen zinloos geworden. Rodney Pieper, de meervoudige moordenaar, die vanaf de dna-match in Putten II [mei 2008]  in de nationale etalage als een pathologische leugenaar ten toon werd gesteld. Een verdachte wiens onschuld nooit ter sprake kwam. Een voor de staat ideale scharrelaar en landloper met dichtgenaaide lippen. 
We zullen, met het oog op een mogelijk herzieningsverzoek, ook de raadsheren van de  Hoge Raad op onze snijtafel leggen. Ook zij, de waakhonden van ons hiërarchische rechtssysteem, maken misbruik van hun machtspositie en de mogelijk ernstige gevolgen die daaruit voortvloeien voor onschuldig veroordeelden. In de wet is verankerd hoe deze 'uitverkorenen' zich moeten gedragen. Het geheim van de raadkamer moet geheim blijven oftewel "over datgene waarover men niet kan spreken, daarover moet men zwijgen."  De Raadkamer als deksel op de doofpot.


Maar nu eerst  over de eed of de belofte bij benoemingen..

Voordat een rechterlijk ambtenaar in dienst kan treden, moet hij de eed of de belofte afleggen. Welke hij kiest is om het even; beiden hebben dezelfde rechtsgevolgen. Op requisitoir van het openbaar ministerie dan wel van de procureur-generaal bij de Hoge Raad legt de rechterlijk ambtenaar ten overstaan van een gerecht, de minister van justitie of de Koning, mondeling de eed of de belofte af (Art. 9a Besluit rechtspositie rechtelijke ambtenaren). De tekst van de eed of de belofte is niet vrij, maar is vastgelegd in de eerste bijlage van de Wet rechtspositie rechterlijke ambtenaren.

Hieronder de tekst:

"Ik zweer/beloof dat ik trouw zal zijn aan de Koning, en dat ik de Grondwet en alle overige wetten zal onderhouden en nakomen.
Ik zweer/verklaar dat ik middellijk noch onmiddellijk, onder welke naam of voorwendsel ook, tot het verkrijgen van een benoeming aan iemand iets heb gegeven of beloofd, noch zal geven of beloven.
Ik zweer/verklaar dat ik nimmer enige giften of geschenken hoegenaamd zal aannemen of ontvangen van enig persoon van wie ik weet of vermoed dat hij een rechtsgeding heeft of zal krijgen waarin mijn ambtsverrichtingen te pas zouden kunnen komen.
Ik zweer/beloof dat ik mijn ambt met eerlijkheid, nauwgezetheid en onzijdigheid, zonder aanzien van personen, zal uitoefenen en mij in deze uitoefening zal gedragen zoals een goed rechterlijk ambtenaar betaamt.
Zo waarlijk helpe mij God Almachtig!/Dat verklaar en beloof ik!

Nadat de rechterlijk ambtenaar de eed of de belofte heeft afgelegd, dient hij een formulier te ondertekenen waarop bovenstaande tekst is afgedrukt. Naast de rechterlijk ambtenaar, zet ook de rechter die zitting heeft in een enkelvoudige kamer dan wel de voorzitter van de meervoudige kamer, dan wel de president van de Hoge Raad dan wel de Koning of de minister van Justitie - afhankelijk van de vraag tegenover wie de eed of belofte is afgelegd - zijn handtekening op het formulier (Art. 9a lid 3 Besluit rechtspositie rechtelijke ambtenaren). Onder de ondertekening staat nog een aanvullende tekst, die concreter maakt waartoe de rechterlijk ambtenaar zich door het afleggen van de eed of de belofte heeft verbonden. 

Die tekst luidt als volgt:

"Krachtens de wet is de rechterlijk ambtenaar verplicht tot geheimhouding van de gegevens waarover hij bij de uitoefening van zijn taak de beschikking krijgt en waarvan hij het vertrouwelijk karakter kent of redelijkerwijs moet vermoeden, behoudens zover enig wettelijk voorschrift tot mededeling verplicht of uit zijn taak de noodzaak tot mededeling voortvloeit. Daarbij is de rechterlijk ambtenaar met rechtspraak belast verplicht tot geheimhouding van hetgeen in de raadkamer over aanhangige zaken is geuit. De rechterlijk ambtenaar met rechtspraak belast mag zich niet op enige wijze inlaten met partijen of hun advocaten, procureurs of gemachtigden over enige voor hem aanhangig geschil of een geschil waarvan hij weet of vermoedt dat deze voor hem aanhangig wordt."

Het afleggen van de eed of de belofte door een rechter als sluitstuk van zijn benoemingsprocedure tot rechter, is dus niet slechts een mooi ritueel, maar heeft ook daadwerkelijk betekenis. Door de eed of de belofte af te leggen geeft de rechter ten overstaan van het publiek te kennen in volstrekte onafhankelijkheid recht te zullen spreken. Ontbreekt dit sluitstuk dan is de rechter in kwestie onbevoegd.

De lezer zal begrijpen dat wij dat 'mooie' ritueel grondig verafschuwen. Over de geschiedenis van het 'eedsvraagstuk'  plaatsen we wel een link naar een proefschrift van Willem Johan Louis van Es ter verkrijging van de graad van doctor in de rechtswetenschappen aan de Rijksuniversiteit van Leiden. De verdediging daarvan vond plaats op maandag 3 juli 1911. De inhoudsopgave ervan zullen we voor het gemak hieronder publiceren. Het schept een mooi beeld van de menselijke van nature 'corrupte' geest. 


 HOOFDSTUK I.

Vaststelling van het eedsbegrip 1

Eed doen en zweren (1) ; Eed (2) ; Zweren („Schwur") (3); Vermenging van eed en „Schwur" (4) ; Verwarring tusschen beide (4) ; Conclusie (5) ; Belofte (6) ; Waardeverhouding tusschen eed, „Schwur" en belofte (7).

HOOFDSTUK II.

Proeve van ontleding van het Eedsbegrip 10

Verband tusschen eed en godsdienst (10) ; Straf-, wraak-, beschermingsgedachte (11) ; God (goden) als getuige, rechter (13, 14) ; Vervorming der wraakgedachte (14) ; Ceremonieel (22) ; Conclusie (24).

HOOFDSTUK III

Bezwaren tegen den eed en de opheffing dier bezwaren 26

Verstandelijke, zedelijk-godsdienstige, wetenschappelijke bezwaren (26) ; Inwerking dier bezwaren op de praktijk vóór 1795, 'la 1795 (29, 31) ; Invloed der bezwaren op het Recht (31).

HOOFDSTUK IV.

Regeling van het eedsvraagstuk in ons stellig recht . 38

Politieke eed, ambtseed, rechtseed, belastingeed.

HOOFDSTUK V.

De Rechtseed in ons stellig recht . ... 46 Art.1948B.W.,art161 2°Sv.; Opvatting van den H. R. (47) ; Gevolgen dier opvatting (49) ; Wanverhouding tusschen Wet en Maatschappij (50) ; Twijfel of de H. R. gelijk heeft (52) ; Argumenten van den H. R. (54); Toetsing dier argumenten (57) ; Wanneer is men lid van een kerkgenootschap (60).

Ontwikkeling van eigen opvatting (64) : Schets der historie \Toth. 1795 (64) ; Verloop na 1795 (67) ; Eeds- begrip in het tijdperk i 795-1815 (68) ; Karakter der formules uit dien tijd (69) ; Poging tot practische uit- werking van het beginsel (70) ; Vervolg der eedspraktijk van 1795-1814 (70) ; Toestand in 1814 (71) ; Formules in de wetgeving voor en na 1814 (71) ; De praktijk na 1814 (74); Grieven tegen de kerkgenootschapsleer (75) ; De oorsprong van en het eenig argument voor die leer (76) ; Wederlegging der bewering, dat er in 1814 reactie zou hebben plaats gehad (79) ; Fransche text (80); Toestand ten tijde van het eerste eedsarrest in 1846 (81) ; De H. R. maakt daaraan een eind, de reden waarom hij dat doet en zijn jurisprudentie 60 jaren handhaaft (82) ; Slot (84).

HOOFDSTUK VI.

De toekomst van het eedsvraagstuk 86 Theorie : Afschaffing van den eed, vrije keuze tusschen eed en belofte of behoud van den eed met tegemoetkoming aan ernstig gemeende bezwaren (86) 

Over de eed een link uit 2009: https://www.mr-online.nl/zo-waarlijk-helpe-mij-god-almachtig/

Over de artikelen uit het Wetboek van Strafrecht over 'meineed: 

Titel IX. Meineed  
   
Artikel 207
   
1 Hij die in de gevallen waarin een wettelijk voorschrift een verklaring onder ede vordert of daaraan rechtsgevolgen verbindt, mondeling of schriftelijk, persoonlijk of door een bijzonder daartoe gemachtigde, opzettelijk een valse verklaring onder ede aflegt, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste zes jaren of geldboete van de vierde categorie.

2 Indien de valse verklaring is afgelegd in een strafzaak ten nadele van de beklaagde of verdachte, wordt de schuldige gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste negen jaren of geldboete van de vijfde categorie.

3 Met de eed staat gelijk de belofte of bevestiging die krachtens de wet voor de eed in de plaats treedt.

4 Ontzetting van de in artikel 28, eerste lid, onder 1°, 2° en 4°, vermelde rechten kan worden uitgesproken.

Artikel 207a 

1 - Hij die in de gevallen waarin door of krachtens een verdrag waarbij het Koninkrijk partij is, een verklaring onder ede of onder een daarvoor in de plaats tredende bevestiging of belofte wordt gevorderd, voor een internationaal gerecht mondeling of schriftelijk, persoonlijk of door een bijzonder daartoe gemachtigde, opzettelijk een valse verklaring in die vorm aflegt, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste zes jaren of geldboete van de vierde categorie.
2 - Artikel 207, tweede en vierde lid, is van toepassing.
 3 -Geen vervolging vindt plaats dan op klacht van de rechterlijke autoriteit voor wie de valse verklaring werd afgelegd. Artikel 66 blijft met betrekking tot de in dit lid bedoelde klacht buiten toepassing.

Artikel 207b

1 - Hij die in de gevallen waarin door of krachtens een verdrag een verklaring onder ede of onder een daarvoor in de plaats tredende bevestiging of belofte wordt gevorderd, in Nederland, per videoconferentie, voor een rechterlijke autoriteit van een andere staat mondeling, persoonlijk, opzettelijk een valse verklaring aflegt, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste zes jaren of geldboete van de vierde categorie.

Een link over werving en selectie raadsheren:


Hieronder een link uit 2015 over een onderzoek naar de [on]begrijpelijkheid van de 'motivering' van een geveld vonnis. In ons onderzoek is dat een belangrijk onderdeel. Dat geldt trouwens ook voor de afgelegde ambtseed, belofte of verklaring. 
De staatsrechtelijke machtspositie van de 'uitverkorenen' maakt het witwassen, van wat 'niet waar' is of kan zijn, op een eenvoudige manier mogelijk. 
Ook zullen we nader ingaan op de conclusie in het boek van Derksen dat de criminele 'kroongetuige' meineed pleegde. 

Dat Rodney Pieper als 'verdachte' al vanaf het begin ook in deze zaak de 'gedoodverfde' dader was, is aangetoond. De ongewilde vrijspraak in eerste aanleg werd op geraffineerde wijze ongedaan gemaakt. Het was de Toga-bende van het OM en de Rechterlijke Macht die er gezamenlijk voor zorgden dat het uiteindelijke doel alle middelen heiligde. 
 

We zullen ons eerst richten op het gedrag en handelen van de betrokken rechters en raadsheren en de wijze waarop zij hun staatsrechtelijke taak in deze complexe zaak vervuld hebben. Verder nog enkele links naar de loopbaan van enkele 'uitverkorenen'  in 2012 en 2014 via onze brexit-connectie. 



De 'uitverkorenen' in de 'vrijspraak' in 2012:




De 'uitverkorenen' van het arrest in 2014:



 


En hieronder een link naar het AD [8 september 2012] over een 'snitch' uit het proces in eerste aanleg. In diezelfde maand volgde op 28 september 2012 de door iedere betrokken staatsdienaar 'ongewilde' en volgens Peter van Koppen 'onbegrijpelijke' vrijspraak voor moord en/of doodslag.

 Een 'valse' getuigenis met voorbedachte rade. Voor het OM en de door 'breinwerkers' van de Rechterlijke Macht geliefde criminele copycats achter de gevangenismuren.
'Meineed'plegers als 'kroongetuigen waartegen volgens de wet geen vervolging plaats vindt dan op klacht van de rechterlijke autoriteit voor wie de valse verklaring werd afgelegd. Wat 'onwaar' is werd 'waar'. De geheimhoudingsplicht als ethisch alibi.
,


Hieronder de voor ons onderzoek belangrijkste fragmenten uit onderstaande link. 



De officier van Justitie.

Vanwege het feit dat er minder tijd per zitting is en er een grotere efficiëntie geëist wordt, wordt de rechter meer en meer meegenomen aan de leiband van de officier van Justitie, de dominus litis. De officier van Justitie bepaalt prioriteiten en is als het ware het doorgeefluik van het politieke beleid geworden.
 Door meer  geld naar een bepaald item  te sluizen, kan recht door de overheid worden ingekocht. Misdrijven worden gekwalificeerd naar het belang dat de overheid eraan hecht door kleurcodes op mappen, waardoor een onacceptabele beïnvloeding ontstaat. ‘Het gevaar dreigt dat je als rechter stempelautomaat van het OM wordt.’
 De ongeorganiseerde rechterlijke beoordeling moet opboksen tegen het goed georkestreerde OM-beleid
Doordat de officier van Justitie vanwege het opportuniteitsbeginsel, art. 167 Sr, kan bepalen welke  zaken voorkomen en welke  niet, bepaalt hij in hoge mate wat strafbaar geacht  wordt.
Weliswaar  ligt  dat  primaat  formeel  bij  de  politiek  en  is  er  een  art. 12-procedure mogelijk, maar in de praktijk heeft de officier een grote discretionaire bevoegdheid. De officier kan in toenemende mate zelf zaken afdoen door transacties, zodat hij qua functie (voorstel doen voor straftoemeting en transactiebevoegdheid) richting zittende magistratuur is geschoven. Uiteraard botst dit. De officier van Justitie kan nooit ambtenaar en onafhankelijk beslisser tegelijkertijd zijn.
Hoezeer het Openbaar Ministerie bepaalt wat bestraft wordt en wat niet, blijkt ook uit het gegeven dat maar liefst 96 procent van de zaken die door de officier worden aangebracht tot een veroordeling leiden. De positie van het Openbaar Ministerie dat in het overgrote deel van de gevallen haar gelijk krijgt, is door deze situatie aanmerkelijk beter dan die van de advocaat, die veel vaker aan het kortste eind trekt.
Deze situatie is uit het oogpunt van efficiëntie ideaal, maar neemt het gevaar met zich mee dat de rechter onbewust erop kan gaan vertrouwen dat zaken die het Openbaar Ministerie aanbrengt, goed onderbouwd zijn. Het gevolg is dat de rechter impliciet en wellicht ongemerkt meer aan de kant van de officier van Justitie staat. De rechter kan niet zonder de steun en hulp van de officier van Justitie en dat maakt het erg moeilijk om te kunnen spreken van een ‘vrij oordeel’.
 Hoewel er formeel een flinke afstand tussen officieren van justitie en rechters is, blijkt dit bij verschillende rechtbanken anders te liggen. Leden van hetOpenbaar Ministerie vertellen dat ze regelmatig met rechters lunchen,  dat gaat met name op  bij het gerechtshof.  Niet zelden kennen officieren en rechters elkaar van de RAIO-opleiding. Een rechter bekende: ‘Je kunt je niet alles permitteren: als je als rechter al te zeer inhakt op het Openbaar Ministerie bijvoorbeeld, dan zal dat wel consequenties hebben.’
 De macht van het Openbaar Ministerie blijkt ook uit het feit dat de rechter afhankelijk is van wat er in de dossiers vermeld wordt. Rechters erkennen dat dossiers nogal eens onvolledig of ondeugdelijk zijn. Zij sturen deze dossiers echter niet terug, waardoor er geen sanctie staat op ondeugdelijke dossiers. Door de verschuiving van het onderzoek ter terechtzitting naar het gerechtelijk  vooronderzoek,  valt openbare controle goeddeels  weg.  Corstens wijst er in  dit verband op dat buitenstaanders geen zicht hebben op alle dossierstukken die een rechter onder ogen krijgt en dus niet goed kunnen oordelen.
 Het belastende dossier wordt aldus eenzijdig door het Openbaar Ministerie opgesteld, de verdediging heeft daar relatief weinig grip op en de rechter vormt zijn oordeel mede aan de hand van zaken die nooit in de openbaarheid ko-men.
Het is niet gewaagd te concluderen dat de rechter onder de huidige omstandigheden erg afhankelijk is van het Openbaar Ministerie. Niet alleen bepaalt de officier van Justitie de inhoud van het dossier, maar hij beslist ook welke zaken voorkomen en bovendien komen veel zaken niet meer in hun geheel ter rechtszitting aan de  orde. Veel onderzoek wordt vooraf gedaan waarna de resultaten in het dossier terechtkomen, een dossier dat niet openbaar is. 

Deskundigen.

Inhoudelijk wordt de rechter sterk beïnvloed door deskundigen. Rechters nemen regelmatig de mening van deskundigen kritiekloos over. Dikwijls omdat de deskundige het simpelweg beter weet. De Ruiter stelt bijvoorbeeld dat deskundigen veel beter dan rechters in staat zijn om te beslissen of een TBS-patiënt vrij kan komen. Als de rechter een advies van de kliniek naast zich neerlegt, stijgt de kans dat er recidive optreedt van 15 naar 60 procent
De keuze van de deskundige is dan van groot belang, maar het is zeer de vraag of de rechter wel de best denkbare en onafhankelijke deskundige benoemt. Hij moet namelijk altijd kiezen uit een lijst die  de  rechtbank  bijhoudt.  De  deskundige  wordt  tegelijkertijd  zozeer  door  het  procesrecht afgeschermd dat aan zijn oordeel nauwelijks getornd kan worden. De rechter is in de praktijk dus erg afhankelijk van de mening van de deskundige.
De afhankelijkheid van de mening van de deskundige wordt feitelijk vergroot doordat de uitkomsten van het onderzoek worden opgenomen in het dossier. Het gevolg kan zijn dat rechters het minder snel noodzakelijk vin-den dat er nog een alternatief onderzoek plaatsvindt. De verdediging moet nogal wat deskundigheid aan de dag leggen om aan te tonen dat er mankementen in het onderzoek zitten en er dus een tweede onderzoek nodig is. Daarbij wordt er zelden getwijfeld aan de deskundigheid van met name het Gerechtelijk Laboratorium en het Pieter Baancentrum.

Advies vragen aan buitenstaanders.

Rechters blijken daarnaast buitenstaanders te raadplegen over concrete gevallen die ze onder zich hebben. De opgedane kennis wordt vervolgens ook gebruikt. Het gaat daarbij onder meer om technische informatie, een oordeel over de casus als geheel (hoe zou jij beslissen over de strafmaat ?) en algemene informatie. De levenspartner is degene waar het meest mee overlegd wordt en dat gebeurt dan ook veelvuldig. Een verklaring hiervoor is dat veel rechters thuis werken. Ook kan de rechter bij zijn levenspartner op geheimhouding en loyaliteit rekenen.
De levenspartner en andere buitenstaanders kunnen dus als externe partij ook de rechter beïnvloeden. 

De media.

De media vormen in dit kader vooral een bron die weergeeft hoe er in de maatschappij over het probleem gedacht wordt. Ze zorgen ervoor dat de rechter voeling houdt met de maatschappij. Rechters reageren verschillend op dit gegeven. Sommige beweren bij hoog en bij laag dat ze niet door de pers beïnvloed worden, anderen geven het grif toe: ‘Je bent gewoon als mens te beïnvloeden, zoals iedereen, in wat je leest.’
Je weet niet in hoeverre je beïnvloed wordt.’
De meeste rechters zien de zaak ter rechtszitting toch los van wat ze in de krant hebben gelezen. Ze nemen berichten in de krant voor kennisgeving aan. Het dossier is zoveel uitgebreider en feitelijker, zodat de sfeer uit de media wegebt.
'Het belangrijkste blijven de stukken uit het dossier en de indrukken van de persoon van de dader.’ Dat de rechter echter niet ongevoelig is voor beïnvloeding door de pers blijkt al uit het feit dat zaken die veel media-aandacht krijgen veel beter, in elk geval uitvoeriger, behandeld worden.

Samenvattend kan gesteld worden dat er een spanning aanwezig is tussen de wens van onafhankelijkheid van de rechter en de praktijk waarin de rechter niet ontkomt aan de sociale wetten. De rechter moet theoretisch los staan van de invloed van derden, maar in de praktijk heeft hij toch de steun en hulp nodig van diezelfde partijen om tot een oordeel te kunnen komen. Deze steun kan functioneel van aard zijn en daarmee min of meer objectief bepaalbaar zijn, maar kan ook meer psychologisch van aard zijn.  

Interne afhankelijkheid.

Dezelfde spanning is aanwezig als het gaat om de interne onafhankelijkheid, dat wil zeggen onafhankelijkheid binnen de eigen werkkring. Hoewel de rechter vrij tot zijn oordeel moet komen, kan hij niet zonder de steun van zijn collegae. 
De onafhankelijkheid van collega’s wordt onder andere gewaarborgd doordat rechters van de rechtbank geen aanwijzingen van raadsheren van het hof behoeven op te volgen. De invloed van andere rechters is echter wel degelijk aanwezig. De lagere rechter zal ook bij zijn beslissing rekening houden met de kans op vernietiging door een hogere rechter.
 De promotiekansen zijn afhankelijk van collega’s, waardoor non-conformisten beperkt kunnen worden in hun carrièremogelijkheden. Net als in de meeste maatschappelijke betrekkingen moet men zich conformeren aan de cultuur, zo-wel  de  juridische  als  de  beroepscultuur. Er vindt  bovendien  samenwerking  plaats  tussen rechters en rechterlijke colleges. In interne overlegstructuren wordt onder andere geprobeerd de straftoemeting op één lijn te krijgen, om eenheid van en gelijkheid voor het recht te bewerkstelligen. Dergelijke  beleidsafspraken zijn ook in  het  belang van procespartijen.
De gelijkheid en rechtszekerheid is ermee gediend. Maar binnen de rechterlijke macht lijkt er toch meer aan de hand. Rechters houden zich in, laten niet het achterste van hun tong zien bij collegae en ‘superieuren’ (officieel zijn er geen hiërarchische verhoudingen). De Hoge Raad werd door een rechter beschreven als een grote familie, waar niet over werk, geld en politiek wordt gesproken. Een andere rechter verklapte: ‘Als je binnen je eigen rechtbank carrière wilt maken, dan zal je er goed aan doen om je niet zo erg controversieel op te stellen’.
                                                  
De onafhankelijkheid van de rechter is daarmee niet zozeer een fysieke onafhankelijkheid, maar een mentale onafhankelijkheid. Daarbij neemt hij kennis van interne en externe informatie om vervolgens tot een eigen afgewogen oordeel te komen, zonder enig ander belang dan dat van een eerlijk proces na te streven.  Vervangen we het begrip onafhankelijkheid door onaantastbaarheid van het vonnis en belangeloosheid van de rechter, dan heeft dat consequenties.
Kritische kanttekeningen terwijl een zaak onder de rechter is, vormen minder een probleem. Externe controle van de rechter is niet langer een taboe. De rechter wordt meer beslisser in opdracht van de maatschappij in plaats van een orakel dat vanuit het luchtledige tot zijn oordeel komt. Bovendien is eigen belang aanzienlijk beter vast te stellen. Het criterium is dan of de rechter in zijn beslissing andere belangen heeft laten meewegen. De vaststelling dat belangeloosheid een voorwaarde voor onpartijdigheid is, betekent ook dat een financieringssysteem waarbij productie beloond wordt, het eerlijke proces kan ondermijnen. Bij een dergelijk systeem zal de rechterlijke macht als geheel, maar ook de rechter als individu, er belang bij hebben om zaken sneller af te doen, minder grondig te overwegen en kort te motiveren. Recent onderzoek toont aan dat rechters minder tevreden zijn over hun eigen uitspraken als gevolg van de toegenomen productiedruk. Vooralsnog weten zij door hun hoge arbeidsethos weerstand te bieden aan het geïntroduceerde extra belang, maar de vraag is hoe lang dit stand houdt.
Vanwege het vervallen van de voorwaarde van ‘onafhankelijkheid’ kan het afleggen van verantwoording aan de samenleving en externe controle niet afgehouden worden. De motivering wordt dan essentieel in het proces van rechtsvinding en verantwoording. Waar de rechter zijn bevoegdheid krijgt van de samenleving, moet hij ook daardoor gecontroleerd kunnen worden. Zonder controle zou namelijk wat  Van Bogaert ‘vrije rechtspraak’ noemt kunnen ontstaan, waarbij de rechter zonder enige druk van buitenaf tot zijn beslissing kan komen.
Hoe deze controle  kan plaatsvinden zonder dat de belangeloosheid en de  onaantastbaarheid van zijn oordeel wordt ondermijnd is een goede vervolgvraag.   Conclusie  Onpartijdigheid van de rechter is een essentieel kenmerk van een eerlijk proces. Partijdigheid diskwalificeert de uitspraak.
Onpartijdigheid wordt vaak in één adem genoemd met onafhankelijkheid, waarbij veelal gedoeld wordt op onafhankelijkheid van staat en politiek. De vereiste onafhankelijkheid van de rechter wordt in Nederland vaak aangevoerd om externe controle af te houden. Tegelijkertijd blijkt het begrip onafhankelijkheid een diffuus begrip dat uiteen-lopende  interpretaties kent. Volstrekte onafhankelijkheid van de  genoemde factoren is een praktische onmogelijkheid. De rechter staat midden in de maatschappij en dat moet vooral zo blijven als men wil dat de rechter namens de samenleving recht spreekt. Wanneer duidelijk wordt dat onafhankelijkheid een illusie is, wordt soms aangevoerd dat het een gradueel begrip is. De rechter is onafhankelijk tot op zekere hoogte. De vraag moet dan gesteld worden of het begrip nog wel voldoet.  

De rechter heeft, ook om tot zijn oordeel te kunnen komen, de hulp nodig van overheid, politiek, deskundigen, media, collega’s, zijn sociale omgeving en zal moeten terugvallen op ervaringen uit zijn jeugd, opleiding en andere sociale factoren. Sterker nog, waar een beroep op de voeling met de maatschappij wordt gedaan, wordt van de rechter verwacht dat hij deze factoren mee laat spelen.
Het blijkt maar zeer de vraag of onafhankelijkheid een noodzakelijke voorwaarde voor onpartijdigheid is. Veel meer is belangeloosheid van de rechter een voorwaarde. Bij de beoordeling van onpartijdigheid is niet doorslaggevend of de rechter los staat van allerlei factoren die in de samenleving een rol spelen, maar of de rechter belangeloos tot zijn oordeel heeft kunnen komen. In dit kader kan  productiedruk op termijn de onpartijdige rechtspraak ondermijnen, doordat een nieuw extern belang wordt geïntroduceerd. 

Hieronder ook enkele fragmenten uit een ander artikel: 

                               
Mythisch gezag.

 De ultieme macht komt van de goden zelf. Met een beroep op deze hoogste machten kon de priester of rechter zelfs tegenwicht aan de koning bieden. Het recht kon magie gebruiken om de wet af te dwingen en kracht bij te zetten. Dat maakte het recht heilig, de vloek krachtig, de eed betrouwbaar en gaf het recht een ultieme basis in het goddelijke. Niet zelden fungeerde de priester als rechtsgeleerde. De priesterstand bewaarde de heilige kennis, die zij doorgaf en vormde zo de brug tussen de goddelijke wet en de mensen. Het doorgeven en toepassen van de wet, werd daarom met religieuze rituelen kracht bij gezet. Deze vorm van godsdienstig gezag was in Europa nog zeker tot het eind van de 15de eeuw van toepassing. Waarheidsvinding was het privilege van de clerus. Het draaide immers om de wil van God. De Jezuïetenorde was in deze toonaangevend in veel landen. De religieuze rechter stelt zich als het ware boven de gewoonten van het volk, tussen de aardse methoden van foltering en het wijze oordeel van God. Het ligt voor de hand dat religieus ingestelde burgers, die aansluiting vinden bij de religie van de gevestigde orde, daarom ook tegenwoordig relatief gezagsgetrouw zullen zijn. Het gezag wordt dan nog gekoppeld aan de overtuiging dat God het gezag aan de rechter heeft gegeven.  De priesterstand vormde een gesloten wereld, meestal georganiseerd in een geheim genootschap. Een geheim genootschap dat een gemengd profaan en sacraal karakter droeg,  dat zijn eigen beschermheilige en beroepsgeheim kende. Het genootschap had zonder uitzondering grote invloed op het profane leven, daarbij gesterkt door beeldende rituelen. Het kenmerkte zich doordat het apart stond en afgescheiden was van de rest van de gemeenschap. Dat kwam tot uitdrukking in de strikte geheimhouding tegenover buitenstaanders. Men beschouwde zichzelf als een elite, vaak op grond van het geheim. De genootschappen oefenden altijd macht uit, vaak ook politieke macht die kon ontaarden als de macht te groot wordt.  Ook tegenwoordig heeft de rechterlijke macht nog veel kenmerken van een geheim genootschap. In zekere zin worden er ook toverformules en rituelen gebruikt om het gezag te versterken. Rituelen van de rechtspraak, zoals het opstaan van de aanwezigen als de rechter binnenkomt, het dragen van een toga, de pruik van de Engelse rechter, de foto van de koningin aan de muur en het archaïsche taalgebruik in vonnissen, mogen een zekere functionaliteit toegekend krijgen, ze dragen in elk geval bij aan het (mythische) gezag van de rechter. Zelfs het rekruteringssysteem via de balie of een langdurige interne opleiding vertoont overeenkomsten met de werving van leden van een geheim genootschap. Storme vergelijkt het aanvaarden van het rechterlijk ambt dan ook met de intrede in een klooster.
Iets dergelijks zou gezegd kunnen worden over gezag dat ontleend wordt aan fysieke en symbolische afstand tussen burger en rechter. Het is dus niet zomaar dat rechters de procespartijen geen hand geven en op een afstand van, vaak hoger dan, de partijen zitten. Door een symbolische afstand te creëren wordt een mythisch gezag in stand gehouden. Ook anno 2007 vertoont de rechterlijke macht op deze wijze sterk aristocratische trekken. Kritiek van buitenaf, waardoor de mystieke uitstraling van het genootschap wordt ondermijnd, is dan schadelijk voor het gezag evenals het uit de school klappen door leden.

"Een betere toegankelijkheid van de rechtspraak door bijvoorbeeld heldere motiveringen kan wellicht tegenwicht geven aan de beeldvorming op basis van spraakmakende zaken. Als de individuele rechter er in slaagt zijn vonnis helder over te brengen aan procespartijen en samenleving, zal een negatief beeld tegengesproken worden. Rechtspraak die het moet hebben van een mythisch gezag dat bestaat bij de gratie van afstand, is daarentegen gevoelig voor informatie die de mythe lijkt te ontmaskeren. 

De conclusie in dit artikel over afscheid van het mythisch gezag:

'De vraag was of het gezag van de rechter groeit bij een gebrek aan kritiek. De constatering is dat er in onze democratische rechtsstaat in elk geval twee typen van gezag zijn te onderscheiden, te weten mythisch gezag dat en gezag van onderaf. Mythisch gezag bestaat bij de gratie van geheimhouding, rituelen en afstand. Gezag van onderaf vraagt om openbaarheid, helderheid, transparantie en verantwoording afleggen over genomen beslissingen.
De spanning met betrekking tot uitlatingen van politici over de rechtspraak en zaken die onder de rechter zijn, kan in het licht van deze vormen van gezag gezien worden. De gezagsgetrouwe burger die nog een naïef vertrouwen heeft, zal in verwarring gebracht kunnen worden. Het instituut van de rechterlijke macht wordt immers aangevallen door een ander instituut. De mythe van de alwetende rechter wordt doorbroken. In een voortschrijdende democratie zal de politicus met een kritisch oor gevolgd worden. Zijn uitlatingen hebben allang niet meer het gezag van de koning. Er heeft een verschuiving plaatsgevonden van mythisch gezag naar gezag dat van onderaf toegekend wordt.
Irritatie van rechters over uitspraken van politici komt wellicht voort uit angst voor afbraak van een mythe. Zal men nog wel het gezag krijgen als de mythe ontmaskerd is ? Het kan gezien worden als een krampachtig vasthouden aan een type gezag dat meer en meer tot het verleden zal gaan behoren. In een samenleving waar weinig uiteindelijk niet onthuld wordt, vormen openheid, het ter harte nemen van kritiek en een voortdurend werken aan kwaliteitsverbetering voor de langere termijn een beter uitgangspunt. Vertrouwen ontstaat dan vooral door een professionele, adequate, vlotte, zorgvuldige afhandeling van zaken. Procedures staan dan in het teken van deze professionele afhandeling en werken niet vertroebelend. Dat er fouten gemaakt worden, is niet te voorkomen. De suggestie dat er geen fouten gemaakt worden en het niet onderkennen van problemen, leiden in een democratische rechtsstaat uiteindelijk tot een daling van het gezag van de rechter die het in de huidige tijd zal moeten hebben van zijn kennis, vaardigheden en onpartijdigheid. In zekere zin verdient de rechter als individu, en de rechterlijke macht als geheel, dan telkens weer een charismatisch gezag. Niet de vraag of de rechter fouten maakt, maar de vraag naar de manier waarop hij met gemaakte fouten om gaat zal dan het gezag van de beroepsorganisatie bepalen. Uitlatingen van politici, wetenschappers of media kunnen het gezag dat toegekend wordt aantasten, maar alleen als kritiek niet leidt tot kwaliteitsverbetering. De stelling dat het gezag van de rechter zal groeien bij gebrek aan kritiek van politici is in het licht van het gemaakte onderscheid op zijn minst te algemeen gesteld. Kritiek zal het mythisch gezag ondermijnen, maar is juist noodzakelijk voor het gezag dat van onderaf wordt toegekend. Het mythisch gezag kan weliswaar voor sommige burgers nog van belang zijn, maar kan gezien de voortschrijdende democratie geen argument zijn om kritiek af te houden. Het alternatief is dat de rechterlijke macht de kritiek ter harte neemt en op professionele wijze daarmee omgaat." 


Hieronder een artikel uit 1993 van W.A. Wagenaar [1941 - 2011], een bevlogen wetenschapper en getuige-deskundige in o.a. strafzaken. 




                      Van 'vrijspraak' naar het 'laatste' oordeel


  
Rechter Jan Willem du Pon tijdens het proces van Mitch Henriquez 


Rechter Mr. J. W. du Pon, de voorzitter van de meervoudige kamer in 2012.




Uitspraak rechtbank Den Haag

LJN: BX8578, Rechtbank 's-Gravenhage                      ,  

Datum uitspraak: 28-09-2012
Datum publicatie: 28-09-2012
Rechtsgebied: Straf
Soort procedure: Eerste aanleg - meervoudig

Hieronder eerst een paar fragmenten uit het vonnis, waarin het geheim van de raadkamer van een motivering werd voorzien. 

- 55.  Dat betekent dat de rechtbank met de officier van justitie uitgaat van een jegens Anneke van der Stap gepleegd misdrijf en zal moeten nagaan of verdachte, Rodney  Pieper , zoals hem wordt verweten, dat misdrijf, moord dan wel doodslag, heeft gepleegd. De rechtbank zal daartoe de bewijsmiddelen, zoals door de officier van justitie aangehaald, beoordelen vanuit de vraag of wettig en overtuigend bewezen kan worden geacht dat verdachte, al dan niet met voorbedachte raad, één of meer van de in de dagvaarding omschreven geweldshandelingen ten opzichte van Anneke van der Stap heeft uitgevoerd, als gevolg waarvan zij is overleden. 

De 'heiligverklaring' van getuige 'C' - de Kappaman.

- 67.  De rechtbank merkt de verklaring, die verdachte bij de regiezitting voor het bezit van de voorwerpen van Anneke van der Stap in de nacht van 11 op 12 juli 2005 heeft gegeven, aan als volstrekt ongeloofwaardig. Die verklaring is lijnrecht in strijd met de verklaring van 'de Kappaman die al lang voordat verdachte met dit verhaal kwam- steeds heeft aangegeven verdachte pas in het benzinestation voor het eerst te hebben gezien. Daarbij komt dat verdachte geen verklaring, laat staan een aannemelijke verklaring, heeft kunnen of willen geven voor het feit dat hij niet aanstonds, toen hij met zijn handelingen in het benzinestation werd geconfronteerd, een verklaring voor het bezit van de bankpas heeft gegeven maar in plaats daarvan dat bezit hardnekkig heeft ontkend. Ook heeft verdachte geen antwoord willen geven op vragen die zijn uiteindelijk afgelegde verklaring bij de rechtbank opriep. Dat alles is het goed recht van verdachte, maar het uitblijven van antwoorden door de enige die die antwoorden kan geven, draagt niet bij aan de geloofwaardigheid van de verklaring van verdachte. De rechtbank kan uit dit alles niet anders concluderen dan dat verdachte, nadat het voor hem duidelijk was geworden dat onomstotelijk vast stond dat hij met de pas van het slachtoffer had betaald, een verhaal heeft verzonnen dat paste bij het hem inmiddels bekende dossier, en dat hij daarbij op de koop toe heeft genomen dat hij aldus iemand beschuldigde - of in elk geval verdacht maakte - waarvan op geen enkele wijze is gebleken dat die ook maar iets met deze zaak te maken heeft. 

De 'heilige' overtuiging van het OM

- 70.  Voor het wettig bewijs van de tenlastegelegde moord of doodslag op Anneke van der Stap is echter enkel het bezit van haar goederen onder zeer belastende omstandigheden nog niet voldoende, zoals ook de officier van justitie impliciet in haar requisitoir te kennen heeft gegeven. De vraag is dan ook of er aanvullende bewijsmiddelen voorhanden zijn, meer in het bijzonder bewijsmiddelen waaruit het wettig bewijs kan worden geput dat het de 'verdachte' Rodney Pieper is geweest, en niemand anders dan verdachte, die Anneke van der Stap door gewelddadig handelen om het leven heeft gebracht.

De motivering. 

- 78.  De rechtbank komt op grond van al het voorgaande tot de slotsom dat er voor feit 1 (moord dan wel doodslag op Anneke van der Stap) naast de omstandigheid dat Rodney Pieper in de nacht waarin het slachtoffer is overleden, en twee uur en dertig minuten na het laatste tijdstip waarop kan worden vastgesteld dat zij nog in leven was, eigendommen van haar in zijn bezit had en dat hij daar geen geloofwaardige verklaring voor heeft kunnen geven, hoe belastend die omstandigheid ook is, onvoldoende andere wettige bewijsmiddelen voorhanden zijn die kunnen voeren tot een bewezenverklaring van dat feit. De door de officier van justitie bij herhaling geponeerde stelling dat alles in de richting van Rodney Pieper wijst en niemand anders het levensdelict jegens Anneke van der Stap kan hebben gepleegd is, ook als die stelling plausibel zou zijn, zonder aanvullende harde bewijzen naar Nederlands strafrecht daarvoor nu eenmaal niet voldoende. De rechtbank kan er niet omheen dat ondanks al het onderzoek dat is verricht helaas niet is komen vast te staan wat er precies met Anneke van der Stap is gebeurd en op welke wijze en door wiens toedoen zij van het leven is beroofd.
De rechtbank zal 'verdachte' Rodney Pieper dan ook van moord dan wel doodslag op Anneke van der Stap moeten vrijspreken." [ einde fragmenten] 

Na de verontwaardiging over het gevelde vonnis begon de verzamelwoede van het OM naar de door de rechtbank gewenste aanvullende wettige bewijsmiddelen om alsnog in hoger beroep tot een bewezenverklaring te komen.
Van waarheidsvinding en rechtvaardigheid tegenover de 'verdachte' was vanaf de vrijspraak geen enkele sprake meer. 
Zoals de lezer weet, achten wij de uiteindelijke veroordeling van Rodney Pieper geen dwaling, maar een 'vuile' samenspanning van staatsdienaren. 

Hieronder een interessante link aan de hand van een rechtszaak naar de vraag 'wat de rechter vermag' m.b.t. de bewijsconstructie en het toetsen van de betrouwbaarheid van getuigenverklaringen.

I
Ook besteden we nog even aandacht aan de onhoudbare en paradoxale positie van de 'ontkennende' verdachte in een gecompliceerde moordzaak. Naast het zwijgrecht is er het recht van de verdachte om te liegen.


     
     De 'Haagsche Blufpoker' van de betrokken Toga-bende. 


Na de vrijspraak in 2012 en het hoger beroep in 2014, waarin de 'verdachte'  werd veroordeeld voor doodslag, volgde nog de cassatie bij de Hoge Raad. 
Hieronder de link naar de 'verrijkte' uitspraak over de door de verdediging ingebrachte middelen en de conclusies van Advocaat-Generaal van de Hoge Raad Prof.Mr. Paul C. Vegter. 


De conclusies:
  
11. - De middelen falen en kunnen worden afgedaan met de aan art. 81 RO ontleende motivering.
12. - Gronden waarop de Hoge Raad gebruik zou moeten maken van zijn bevoegdheid de bestreden uitspraak ambtshalve te vernietigen, heb ik niet aangetroffen.
13. - Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.


                Het 'laatste' oordeel

Zoals we al vaker hebben benadrukt zal een door de advocaat ingediend verzoek bij de Hoge Raad m.b.t. tot een mogelijke herziening, worden afgewezen.
De juridische verdichting in het strafdossier tussen feit en fictie m.b.t. het bewezen verklaarde daderschap van Rodney Pieper in twee afzonderlijke strafzaken zal bij de afwijzing een doorslaggevende rol spelen, waarbij de gerechtelijke dwaling van
Putten I de grondslag vormde voor alle door de staatsdienaren genomen beslissingen in een 'meerdaadse samenloop in strafzaken', zoals dat in het Wetboek van Strafrecht genoemd wordt. 
Die voorspelbare afwijzing ligt in het laatste vonnis al definitief besloten. De verwerping van het beroep, de vernietiging van de gronden en het falen van de door de verdediging ingebrachte middelen zal elke nieuwe poging van de veroordeelde en zijn advocaat tot 'een vermoeden van onschuld' onmogelijk maken. 
Wij zullen ons tot slot van dit onderzoek in dit laatste oordeel dan ook enkel nog focussen op de mogelijkheden van andere scenario's en vermoedens van schuld die op deze website al ter sprake kwamen.

Om te beginnen met Harry Jr. en Harry Sr. en Marieke van der Stap, waarbij ook een link naar PatrickS, de bedrijfsleider van Roy's Place voorbijkomt. Diens rol komt hierna af en toe aan de orde.  Dat geldt ook voor getuige Linssen, die bij Den Haag CS na middernacht nog een voorval meldde over een confrontatie tussen 'waarschijnlijk' Anneke en twee Marokkaanse jongens, waarvan hij er één herkende. Deze getuige werd nog wel in het vonnis genoemd. De recherche heeft daar ook onderzoek naar gedaan maar op de bekeken camera beelden bij Den Haag CS niets daarover vastgesteld. Zijn verklaring werd uiteindelijk als 'onwaar' ter zijde geschoven. De getuige woonde toen in de Jan van Riebeekstraat achter het CS.

Voor de lezer die ook het boek van Derksen in bezit heeft verwijzen we naar 'note 476' waar de auteur refereert aan 'Endemol/09.12.07/ John/, gevolgd door een nummer die we hier uit privacy overwegingen niet publiceren. Achter dat getal staat de vraag: Betreft dit getuige Linssen ? Dat niet genoemde nummer is in feite een telefoonnummer. We gaan die naam niet prijsgeven, want hij valt niet onder 'een vermoeden van schuld'.  Misschien dat misdaadjournalist H.J. Korterink daar, vanwege Linssen's getuigenverklaring nader onderzoek naar zou willen doen. Een misdaadjournalist zoekt naar informatie door getuigen persoonlijk te benaderen.
Dat doen wij niet. Wij raadplegen voornamelijk [internet]archieven. 
Mocht hij de 'Geslepene' in deze onopgeloste zaak zijn dan begrijpen we ook dat hij in 2009, toen ze hem zochten, niet als 'verdachte' maar als 'getuige' is bestempeld. Toen werd Rodney Pieper binnenskamers en in de media ook al de vermoedelijke moordenaar van Anneke van der Stap genoemd.  

We vonden over het 'verzonnen' scenario waarin ook PatrickS misschien een rol speelde, op de  website van deze misdaadjournalist het volgende: 

Hier een citaat eruit: " Het scenario van de recherche in de zaak is dat Ron P. eerst op zoek ging naar Marieke bij haar woning in het Laakkwartier. De rechercheur: ’’Het idee is dus dat hij rond heeft gereden bij de woning van Marieke of hij Marieke kon zien. Maar Marieke vond hij niet, maar hij zag wel Anneke.’’
Een scenario waar ook de familie van Anneke van uitgaat want in hetzelfde programma zegt Marieke: ’’En dat neem ik mezelf ook heel erg kwalijk. Het was een vrij rustige maandag en het was niet erg druk op het strand. Ze hadden ‘m [ Rodney Pieper ?] vrij vroeg vrij gegeven. Wat als ik gewoon had doorgewerkt tot altijd, de laatste tram terug naar huis. Dan had ik daar gestaan. Je probeert toch je gedachten anders in te delen, maar het schuldgevoel blijft’’. Interviewer: ’’Want wat neem je jezelf nou kwalijk?’ Marieke: ‘Dat Anneke er niet meer is.’’
Na het rondrijden in Laak rijdt Ron dus door naar Rijswijk waar hij op zoek gaat naar Anneke. Hoe hij volgens justitie kon weten dat Anneke daar in de nacht zou rondlopen, mag Joost weten. Volgens justitie en het hof zou hij Anneke in de buurt van haar huis hebben gezien, de bus in hebben gesleurd, haar hebben gewurgd en vervolgens bij de bosjes in het Jaagpad levenloos hebben achtergelaten." [einde citaat]


Bovenstaande leidde hier naar een vermoeden van schuld en betrokkenheid van Harry Jr. en zijn adoptievader.  Harry Junior kreeg in elk geval de officiële status van 'verdachte'. Marieke sprak over ‘hem’ in bovenstaand interview. Alsof ook Rodney Pieper eerder vrij had gekregen die avond van de 11e juli 2005.  Die werkte daar echter niet meer 24 juni.  Ze vergiste zich dus. 

In ons onderzoek verwijzen we naar een mogelijk familiegeheim dat voorgoed verborgen moet blijven. Het was Senior die al in mei 2008 in de Telegraaf de moord op zijn stiefdochter Anneke aan de moordenaar van Christel Ambrosius linkte.   
En het was rechercheur Vogelzang die in mei 2006 een gedetailleerde beschrijving gaf van een 'verwilderde' man, een Indonesiër met een 'wintergelaat', die wij weer koppelden aan de adoptievader van Anneke. 
In de NRC van 2012 stond o.a. "De vader van Anneke, een tengere man met Indische trekken, hoorde alle details over de moord op zijn dochter gisteren in de Haagse rechtbank kalm aan, met de serene gezichtsuitdrukking van iemand die niet meer geraakt kan worden, omdat hij het ergste al heeft beleefd."


Dat laatste is in ons scenario niet uit te sluiten. Over datgene waarover niet gesproken kan worden,daarover moet men zwijgen. Het zijn de [pathologische] dubbele bindingen die er voor zorgen dat het 'geheim' niet aan het oppervlak zal verschijnen. 
Veel van zijn interviews hebben we bestudeerd en nader geanalyseerd. Als er iets achter de voordeur heeft plaats gevonden dan is Senior een 'geslepene'. 
En dan was er ook nog het vreemde voorval bij het Jaagpad waarbij Senior op de dag van de vondst van het lichaam onder andermans naam, die van een toegewezen familierechercheur, tegenover een politieman bij de afzetting zomaar over dumping in het water van de Vliet begon en dat, als het lichaam hier in het water gevonden was, het bij Voorburg in het water moest zijn gegooid. 
Zijn betrokkenheid bij de dumping kunnen we niet uitsluiten. Dat het Jaagpad ook een vaste visstek van de veroordeelde was, zal bij Senior en Junior niet bekend zijn geweest. 


                            - Den Haag CS - 

   -  De uitschakeling van een 'ooggetuige' -


                                     -   'Linssen' als 'Novum' in de 'Doofpot' -

Terug naar het Centraal Station. Terug naar middernacht, toen 'Your Kawaiiness' een paar minuten daarvoor met de intercity op Den Haag CS was aangekomen. 
Het CS en de daar vlakbij gelegen haltes van lijn 1 en lijn 17 aan de Rijnstraat spelen vanaf het begin een centrale rol in ons onderzoek. Daar ontvouwden zich al vanaf het begin mogelijkheden die we op deze website al hebben geduid en hier, in ons laatste oordeel, zullen we die bevindingen toelichten door aan te nemen dat er zich op het CS  iets heeft afgespeeld waarbij Anneke betrokken was.    

De 'vage' foto op het CS van 'vermoedelijk' Anneke van der Stap en onderstaand artikel uit de Volkskrant van 7 juli 2005, vijf dagen voor haar verdwijning, waren voor ons aanleiding om de situatie ter plekke opnieuw nader onder de loep te nemen, omdat we zo langzamerhand een sterk vermoeden hebben dat het rechercheteam, het OM en de betrokken rechter-commissaris de getuige 'Linssen' en zijn verklaring, toen de 'gedoodverfde' dader in 2008 en het jarenlange onderzoek dat volgde, in beeld kwam vanwege de 'vuile' spullen en het mobiele signaal bij de zendmast Lindoduin in Scheveningen, op geraffineerde wijze uitgeschakeld hebben om te voorkomen dat het leugenachtige en ongeloofwaardige verhaal van de ontkennende Rodney Pieper wel eens 'waar' zou kunnen zijn.  

De door Marieke verstrekte informatie over hoe ze normaliter s'avonds laat van Roy's Place aan de strandboulevard, bij de halte Kurhaus in Scheveningen instapte om met de laatste tram naar huis te gaan, is hier een belangrijk gegeven. 

Het CS is een plek waar Marieke haar jongere stiefzus, als ze niet eerder vrij had gekregen die maandagavond, elkaar hadden kunnen treffen. 
Aangezien het mobieltje van het slachtoffer al sinds begin juli 2005 niet meer gebruikt werd wegens gebrek aan beltegoed en ze dus ook haar zus niet kon bellen werd de tijdlijn van het CS een zwart gat met een zuigende werking.
Het gaf de geleide fantasieën van het rechercheteam vanaf 2009 met de gedoodverfde dader in de hoofdrol vanaf het begin vrij spel. De in die nacht rondtoerende Rodney Pieper was, dankzij de blanco tijdlijn, met zijn bestelbus overal in te passen. In Derksen's boek staan twee tijdstippen, waarop lijn 17 bij het CS vertrok. Dat waren toen 23.54u en 00.14u. 
Indien Anneke vlak voor middernacht met de trein op Den Haag CS is aangekomen, dan was de voorlaatste tram, lijn 17 waarschijnlijk al weg. Daar ging de recherche ook vanuit. Dat ze toen lijn 1 richting Delft genomen heeft is mogelijk, omdat die tram langs de halte Herenstraat kwam, ook niet ver van haar ouderlijk huis aan de van Vredenburchweg. Daar kan ze dus ook zijn uitgestapt. Dat zou dan de tram zijn waar Marieke normaal gesproken in zou hebben gezeten. Die reed net als lijn 17 van CS via  Den Haag HS, Slachthuisstraat en Oudemansstraat tot aan het Lorentzplein. 
Ook lijn 17 komt daar langs. Die gaat daar rechtsaf de Goeverneurlaan op. Dat is in de richting van het Laakkwartier. Dan gaat lijn 17 bij de volgende halte linksaf via de Genestetlaan en in het verlengde daarvan de Burgemeester Elsenlaan naar de halte bij de kruising met de van Vredenburchweg, bij de kerk.  Vlakbij het ouderlijk huis. 
Lijn 1 gaat bij het Lorentzplein rechtsaf de Jan van der Heijdenstraat in tot aan de Haagweg. Dan over de Haagweg. Tot aan de halte Herenstraat waar Anneke, als ze in lijn 1 is ingestapt, moest uitstappen. 
Volgens Eveline, een vriendin, had Anneke een vast patroon wat de tramroute betrof.  Dat was lijn 17 van en naar het station.   
Over de vertrektijd bij het CS van lijn 1, die van de laatste tram naar Delft hebben we in het boek noch op internet tot nu toe een concreet tijdstip aangetroffen. 
We zijn nog op zoek naar de dienstregeling van 2005.  Wel weten we dat er in juli 2005 geen werkzaamheden en/of omleidingen waren op beide trajecten. Via de HTM website is er nog veel te achterhalen over de situatie in dat jaar o.a. ook over de bouwwerkzaamheden m.b.t. de renovatie van het CS. 

De laatste tram van lijn 17 vertrok dus om 00.14u van CS. Ze had dus een minuut of tien de tijd om te zien of haar zus ook in lijn 1 zat zoals ze verwachtte. Het was Lifan die verklaarde dat Anneke de voorlaatste, maar in elk geval de laatste tram naar huis wilde halen. Marieke was er dus niet. Of Anneke met de tram naar huis is gegaan weten we niet. Er was maar één getuige die zich pas op19 juli 2006 meldde.
Dat was Linssen, wiens verhaal uiteindelijk als 'onwaar' werd bestempeld. Dat was het verhaal over twee Marokkaanse jongens die bij de 1e ingang van CS rond 00.15u [vlgs. uitzending Peter R. de Vries], maar volgens de politie om 00.30u , met Anneke stonden te praten. Hij verklaarde: "Uit wat ik zag kreeg ik de indruk dat er spanning was tussen het meisje en de jongens. Ik zag dat één van de jongens wees in de richting van de geparkeerde auto's , schuin voor de ingang, net voor de fietsenstalling. Ik zag dat het meisje drie á vier keer wees in tegenovergestelde richting, waar de tram rijdt. Ik hoorde dat zij op ruzieachtige toon met elkaar spraken". 
Dat de recherche zijn waarneming een kwartier later op de tijdlijn zette, toont aan hoe de enige getuige bij het CS op sluwe wijze langzaam en doelbewust werd weggezuiverd. Het Aziatische meisje wat hij had gezien kon Anneke niet zijn. Die zat toen al in de tram. In lijn 17 of lijn 1. 
Zoals we al vermeld hebben wist Linssen de naam van één van die twee jongens en was hij bang voor repressailles. Dat heeft hij de politie ook laten weten. Zoals al aangegeven woonde hij achter het CS. Het is dus aannemelijk dat hij die jongens wel vaker had gezien en ze koppelde aan criminaliteit. Lokale criminelen met als jachtgebied CS en omgeving. 
De beschreven 1e ingang moet het Koningin Julianaplein zijn.  Aan de achterzijde is er de in/uitgang aan de Anna van Buerenstraat, waar o.a. het Nationaal Archief zit.

De 'vage' foto in het CS heeft, volgens Derksen's boek, twee opname-tijdstippen, t.w.  23.56u. en 00.03u. Er is door ons geen andere foto achterhaald met het eerste tijdstip. In elk geval weten we daardoor wel dat Anneke zeer waarschijnlijk al ongeveer zeven minuten in het CS 'ronddwaalde' als de klok van de camerabeelden het juiste tijdstip aangaf.  
Zoals we al schreven kunnen we op de foto niet zien of ze twee tassen bij zich had. Of er in het strafdossier of het onderzoeksarchief nog andere niet vrij gegeven foto's zitten die daar duidelijkheid over kunnen verschaffen weten we niet. 
In het boek vinden we daar in elk geval niets over.  
Mocht Anneke rond middernacht slachtoffer geworden zijn van een beroving van haar tassen, dan ontvouwt er zich een heel ander scenario dat wel eens 'waar' zou kun"nen zijn.  Zou dat voorval op die 'vage' foto van Anneke in een verder lege ruimte met  kaartautomaat al vlak daarvoor hebben plaatsgevonden dan moet het slachtoffer toch in een soort 'shock'toestand zijn geraakt of in elk geval van slag.  
Op de 'vage' foto die we al eerder publiceerden [scroll naar boven]  staan wel data met o.a. 'UITG 6/7/8/9/ ' We zijn nog steeds op zoek naar foto's die ons een goed beeld geven van de schijnbaar onoverzichtelijke situatie op het CS in juli 2005. 
Een eventuele beroving bracht Anneke direct in de problemen, want dan was ze zeer waarschijnlijk, behalve o.a. kleding, de laptop en haar mobieltje ook haar huissleutels,  OV kaart en waarschijnlijk haar portemonnee kwijt. Zo'n onverwachte gebeurtenis doet iemand van slag raken. Dat Linssen de waarneming aan ruzie koppelde wil niet zeggen dat dat ook zo was. Stemverheffing, misschien panisch, van slag of in een staat van shock en op zoek naar de juiste uitgang, naar de tramhalte vragen en er als antwoord ook een wijzend gebaar bijkwam, is in logische samenhang qua gedrag zeer wel denkbaar. We weten niet wat er gezegd werd. 
Ze zocht in elk geval de uitgang naar de Rijnstraat, waar lijn 17 om 00.14u zou vertrekken. Dan sta je daar zonder tassen. Wat deed ze, wat liet ze na en welke keuze, welke beslissing werd haar vervolgens fataal. Vragen die we nog niet kunnen beantwoorden of voor altijd onbeantwoord blijven. 
De hoop op een ontmoeting met Marieke was in elk geval uitgesloten. Die was vermoedelijk al thuis. 
De politie heeft die nacht geen melding van een beroving binnengekregen. Ook de bekeken camerabeelden op het CS leverden geen aanwijzingen op. Linssen's verhaal  werd naar het rijk der fabelen verwezen. 
Wel of geen beroving, feit is dat Anneke niet lang na middernacht is verdwenen en dat haar in verre staat van ontbinding verkerende lichaam pas op 22 juli 2005  bij het Jaagpad werd gevonden. Toen verscheen Harry Sr. bij de vindplaats. Met een valse identiteit, de naam van een familierechercheur, en een vreemd verhaal over dumpen. Jos Brech gaf in 1998 nog zijn eigen naam en verzon een smoes over de bezorging van post voor de scouting bij de leden. Een aardig eind van Simpelveld waar hij toen woonde.  Met de melding van de dienstdoende marechaussee bij de vindplaats van Nikki Verstappen is ook niets gedaan. Zijn verhaal klonk blijkbaar geloofwaardig, maar geen enkel onderzoek naar wie dat was. De 'vermoedelijke' moordenaar ontsprong de dans totdat dit jaar er een dna-match was.  

De verdwijning en moord op Anneke speelde zich allemaal af in juli 2005. 
De cruciale nachtelijke beelden van het BP station aan de Statenlaan werden bekeken en terzijde gelegd. Ogenschijnlijk ook niet relevant. Twee hoofdrolspelers, die, als de recherche zijn werk goed had gedaan, al snel als 'verdachten' zouden zijn geïdentificeerd.  Ook hier geen onderzoek en blijkbaar ook geen tegenspraak. 

Na 4 jaar was er geen onderzoek meer mogelijk naar de telefoongegevens van 
PatrickS, de bedrijfsleider of de vaste telefoon van Roy's Place, of het mobieltje, misschien wel 2, van de Kappaman want hij had volgens getuigen in elk geval nog een andere voornaam nl. Michel, roepnaam Ali. .
Ook geen data van Rodney Pieper, en ook niet van Marieke van der Stap of Harry Sr en Junior. De genoemde 'verdachten' en Anneke's zus kwamen pas in 2009 in beeld van de recherche , toen o.a. de bewaarde beelden uit het onderzoeksdossier weer opdoken en ook duidelijk werd dat Rodney Pieper tijdelijk als afwasser een collega van Marieke in Roy's Place was geweest. 

De recherche beschikte wel over zeer veel mobiele telefoonnummers  van de avond dat Anneke met de trein naar Den Haag reisde. Ook van mensen die na middernacht zich in de buurt van het Jaagpad bevonden. Dus veel mensen die met de auto op de rondom liggende snelwegen onderweg waren. Of al die telefoondata, gebruikt om via duizenden sms-berichten getuigen te vinden, nog steeds in het onderzoeksarchief bewaard worden, weten we niet. Of men, nadat Rodney als vermoedelijke dader in beeld kwam, in het onderzoek al die digitale data nog eens heeft onderzocht om erachter te komen of er namen tussen zaten die ook in het dossier voorkwamen of gelinkt konden worden aan de twee hoofdrolspelers, of aan de zoon of vrouw van de Kappaman of aan PatrickS en Roy's Place of aan de andere verdachten w.o. de houder [bekende crimineel] van het 'foute'kenteken bij het Jaagpad, Marc, de Belgische Jogger en rechercheur Vogelzang is ook nergens iets te vinden. Misschien was zijn geheime informant 'Jeroen' zelfs een mogelijke beller nabij de vindplaats.

Ook de data  van de zendmast in Lindoduin had men opgevraagd. Of ze toen ook andere zendmasten in Scheveningen o.a. bij de Strandweg hebben onderzocht is ook niet bekend. Niets daarover in het boek van Derksen. Wel kwamen ze Harry Jr. tegen.
Die belde vanaf zijn werkplek bij de Westduinweg naar Anneke's mobieltje, toen duidelijk werd dat ze die nacht niet was thuis gekomen. Junior werd toen verdachte vanwege zijn witte bestelbus als gevolg van een melding van een medewerker van een beveiligingsbedrijf die ook een witte bestelbus had gezien. Die waarneming was na 03.30u  Het forensisch onderzoek van die wagen leverde niets op. Net als het onderzoek van die jaren later uit Afrika teruggehaalde bestelbus van Rodney Pieper, gestript en omgebouwd tot taxibus. Het toont, wat de veroordeelde betreft, wel aan hoe het rechercheteam en het OM hun heilige overtuiging van zijn daderschap als 'bezetenen' trachten te bewijzen. 

We gaan terug naar het CS omdat zich daar iets kan hebben afgespeeld en Anneke op de officiële tijdlijn daar vermoedelijk door camera's is gespot. Dat de politie geen melding heeft ontvangen of dat na het bekend worden van de vermissing zich geen getuige heeft gemeld met nadere informatie wil niet zeggen dat er geen beroving of ander voorval w.o. lastigvallen heeft plaatsgevonden. 
We nemen aan dat het Manga-team de data van de toen nog openbare telefooncellen op en rond  het CS nooit heeft opgevraagd. Pas in 2008 verviel de wettelijke verplichting van 1 telefooncel op de 5000 inwoners. Mocht Anneke, met of zonder tassen, nog wel kleingeld hebben gehad of gekregen van een omstander, een reiziger, dan kunnen we niet uitsluiten dat ze iemand gebeld heeft. Aangezien Marieke niet, zoals gebruikelijk was, met de laatste tram naar huis is gegaan, dan kan Anneke  naar Roy's Place of haar zus hebben gebeld. Of naar haar stiefbroer Harry Jr. 
Harry Sr. was die dag teruggekeerd uit Duitsland, waar hij een weekend bij zijn nieuwe vriendin was geweest. Hun alibi was dat ze sliepen. 
 We weten niet of de data van de vaste telefoon in Huize van der Stap opgevraagd en nagecheckt zijn toen zowel Harry Senior als Junior als mogelijke verdachten werden gecheckt. Door een mogelijke beroving kan ze ook de laatste tram gemist hebben. Getuige Linssen plaatste zijn waarneming rond 00.15u na middernacht. Lijn 17 vertrok om 00.14u. bij halte Rijnstraat. De twee Marokkaanse jongens waren gespot bij de 1e ingang van CS bij het Koningin Julianaplein. Bij de Rijnstraat op de hoek met de Bezuidenhoutseweg was in elk geval een openbare telefooncel. Nu staat daar nog een CityCell/ reclamezuil. In 2017 waren er nog 65 telefooncellen in Den Haag. Hieronder een link naar april 2005 . Het aantal telefooncellen in het CS  in juli 2005 weten we [nog] niet. De jarenlange renovatie van het CS  zal daar waarschijnlijk ook verandering in hebben gebracht. 


Dat over 'Linssen', getuige A in het proces in eerste aanleg, door de verdediging is aangevoerd dat naar zijn verklaring niet zorgvuldig onderzoek heeft plaatsgevonden, stond in het vonnis van 2012. 

Hieronder de citaten over het verweer van de verdediging:

"a. [getuige A]

23. [getuige A] heeft blijkens het dossier op verschillende momenten in het voorbereidend onderzoek ten overstaan van de politie een verklaring afgelegd, welke verklaring er op neer komt dat hij bij het Centraal Station van Den Haag omstreeks 00.30 uur op de dag van de verdwijning van [slachtoffer] een Indisch/Chinees meisje -in zijn beleving [slachtoffer]- op ruzieachtige toon heeft zien staan praten met twee Marokkaanse jongens.

24. Uit het dossier volgt dat [getuige A] uit zichzelf heeft gereageerd op een uitzending van TV West van 13 september 2005. Naar aanleiding daarvan is op het hoofdbureau van politie Haaglanden op 20 september 2005 met hem gesproken. Blijkens de weergave van dat gesprek is [getuige A] tijdens dit gesprek boos geworden en heeft hij aangegeven niet langer mee te willen werken aan het onderzoek. Op verzoek van [getuige A] zelf heeft wijkagent [naam] in 2006 (19 juli 2006) nog een gesprek met deze getuige gevoerd, waarin [getuige A] heeft verklaard dat hij één van de Marokkaanse jongens heeft herkend. Naar aanleiding hiervan bleek een nader verhoor van [getuige A] noodzakelijk. [getuige A] is meermalen gebeld en uiteindelijk is met hem een afspraak gemaakt voor 21 augustus 2006. Op 21 augustus 2006 is [getuige A] niet op komen dagen.

25. De nalatigheden blijken volgens de verdediging hieruit, dat van de zijde van de politie geen (verdere) pogingen zijn ondernomen om [getuige A] na 20 september 2005 te horen, dat van het gesprek van 20 september 2005 in strijd met de verbaliseringsplicht geen proces-verbaal is opgemaakt en dat ook na 21 augustus 2006 niets meer richting hem is ondernomen. Verder vindt de verdediging dat hetgeen [getuige A] heeft verklaard niet behoorlijk is onderzocht. Ten slotte zou [getuige A] ook via een anonieme telefoonlijn informatie hebben verstrekt, wat nergens is terug te vinden, dit in strijd met de verbaliseringsplicht van de politie.

26. Gelet op het grote belang van de waarnemingen van deze getuige is de verdediging van mening dat dit (niet-)handelen ten aanzien van de getuige [getuige A] ernstige vormverzuimen oplevert. Deze verzuimen zijn bovendien onherstelbaar, nu door het verloop van jaren de herinnering van deze getuige (onherstelbaar) moet zijn aangetast. Dit leidt er volgens de verdediging toe dat met grove veronachtzaming van de belangen van de verdachte aan zijn recht op een eerlijke behandeling van de zaak is tekort gedaan.

Het standpunt van de officier van justitie was:

a. [getuige A]

32. De officier van justitie stelt in deze voorop dat sprake is geweest van een breed onderzoek, waarbij de politie koste wat kost de dader wilde vinden. Dat blijkt ook wel uit alle onderzoekshandelingen die zijn verricht. Lange tijd is echter geen zicht geweest op een mogelijke dader. Dat heeft er toe geleid dat bepaalde keuzes in het onderzoek zijn gemaakt, aldus de officier van justitie.

33. De officier van justitie heeft ten aanzien van deze getuige betoogd dat met recht geen verdere pogingen zijn ondernomen om getuige [getuige A] te horen, nu die verklaring niet betrouwbaar is gebleken en onwaarschijnlijk is te achten dat [getuige A] [slachtoffer] op de avond van haar verdwijning heeft gezien. Dit volgt volgens de officier van justitie uit een vergelijking van tijdstippen, het uitlezen van de camerabeelden van het Centraal Station en uit onderzoek naar de beschikbare uitgangen op dat station in die nacht. De officier van justitie is dan ook van oordeel dat het pleidooi van de verdediging op dit punt niet kan leiden tot de niet-ontvankelijkheid van het openbaar ministerie in de vervolging.

En tenslotte het oordeel en motivering van de rechtbank, die Rodney Pieper toen vrijsprak van betrokkenheid bij de dood van 'Your Kawaiiness' :

ad a. getuige A  en ad b. kleding van [slachtoffer]

39. Deze onderdelen van het verweer betreffen het verwijt dat verkeerde, althans onbegrijpelijke, keuzes zijn gemaakt in de opsporingsfase van het onderzoek. Die keuzes zijn onderworpen aan het beginsel van een redelijke en billijke belangenafweging. Het is echter niet de taak van de rechtbank om te toetsen of de gemaakte belangenafweging een juiste is.

40. In het algemeen moet terughoudendheid worden betracht bij het niet-ontvankelijk verklaren van het openbaar ministerie op grond van het ontbreken van een redelijke en billijke belangenafweging. Daartoe kan de rechtbank slechts overgaan indien bij de genomen beslissingen is gehandeld in strijd met de wet, een verdrag of enig beginsel van een goede procesorde. Daarvan is in deze zaak niet gebleken. Daarbij verdient opmerking dat op het moment van de gemaakte keuzes het belang van het opsporingsteam en het gestelde belang van de verdachte dezelfde was: het vinden van degene die verantwoordelijk kan worden gehouden voor de dood van [slachtoffer].

41. De gestelde schending van de verbaliseringsplicht -voor zover daar al sprake van is- is niet nader toegelicht. Op welke wijze verdachte daardoor welbewust in zijn belangen zou zijn geschaad, evenmin. Tot niet-ontvankelijkheid van het openbaar ministerie kan dit verweer dan ook niet leiden." [einde citaten] 

Tussen het gesprek op het hoofdbureau op 20 september 2005 en 21 augustus 2006 was Linssen dus een getuige waarmee gesproken moest worden. Noodzakelijk dus. Dat de getuige niet is op komen dagen op de gemaakte afspraak en dat daarna deze getuige in het proces van 2012 als niet betrouwbaar werd bestempeld en zeer waarschijnlijk het slachtoffer niet had gezien, is voor ons een bewijs dat er geen enkele moeite meer is gedaan om hem ondanks de noodzakelijkheid ervan, te horen.
Opvallend is dat na zijn melding een dag later, op 21 september 2005, ook Marc, de Belgische jogger, zich meldde, eerst anoniem, met zijn verhaal over Anneke, die deze getuige nog levend op het Jaagpad zag. Die zorgde voor een andere tijdlijn en een wending in het onderzoek, waarin Linssen geen enkele rol meer speelde. Niks meer over Marokkaanse jongens bij of op het CS. 
Ook met de 'veilig' gestelde cruciale beelden van het BP station aan de Statenlaan in Scheveningen is toen niets gedaan. Die bizarre tot nu toe onopgehelderde geschiedenis van dat vier jaar lang opgeborgen bewijsmateriaal, schijnbaar door de tactisch leider beoordeeld als niet relevant zijnde, zorgde er wel voor dat zowel Rodney Pieper als de Kappaman al die tijd onder de radar zijn gebleven.
Ze wisten dus ook niet dat de Kappaman, de Haagsche sjacheraar met volle geldbuidel, frequent bezoeker van gokhallen en heler van gestolen goederen, ook van Marokkaanse afkomst was. Een gruwelijke misser als gevolg van grove nalatigheid met grote gevolgen voor de veroordeelde. 
De onschuld-presumptie van Rodney Pieper werd daarmee feitelijk al voortijdig de nek omgedraaid. Wat na de ongewilde 'vrijspraak' witgewassen kon worden werd in de rechtszaal dan ook witgewassen. Wat dood moest bloeden, zoals de vreemde verhalen van 'verdachte' Marc, de Belgische jogger, en politie-runner Vogelzang, werd op eenvoudige wijze in 2008 uit het strafdossier verwijderd.
Een dossier dat werd opgeschoond en gezuiverd van o.a. een mogelijk 'novum' dat een ander licht op deze voor ons nog steeds onopgeloste zaak zou werpen.
Het Onvoltooide toont ons hoe de fantasie die nergens woonde door een samenspanning van staatsdienaren langzaam werd omgevormd tot een 'soap' opera over Vrouwe Justitia en haar loverboys uit de bajes.
Het onder '33' geciteerde standpunt van de Officier van Justitie over Linssen bevat de motivering die, nadat Harry Sr. al in mei 2005 de link tussen de veroordeelde met de moord op zijn adoptiedochter legde, ertoe leidde dat in 2014 in hoger beroep duidelijk werd dat de getuige Linssen was ingewisseld voor geliefde 'snitches' met daderkennis,  foute verbeelding en valse verklaringen. Tegensprekers, als die er nog waren in die fase van het onderzoek naar de 'verdachte' werden gewoon geradbraakt. 
Dat Harry Sr. die vrijspraak in 2012 al voorvoelde is logisch. Dat het tij voor de nabestaanden ten goede zou keren wist hij ook al. Het spreekrecht misbruikte hij om,  nog voordat het vonnis was uitgesproken, Rodney Pieper af te schilderen als een dader die nooit meer vrij mocht  komen. Levenslang was voor hem en zijn naasten de enige juiste straf. Hij overtrad daarmee bewust de regels m.b.t. het in de wet verankerde spreekrecht. Regels die hem van tevoren waren uitgelegd. Harry Sr. greep zijn kans. 
 Op dat moment was Senior , indien er achter de voordeur van het ouderlijk huis zich na middernacht toch iets heeft afgespeeld dat tot fatale gevolgen leidde en mocht hij betrokken zijn bij het verbergen van het lichaam, al gevrijwaard van mogelijk vervolging daarvoor.  Die verjaringstermijn is zes jaar. 
De enige die moet blijven zwijgen, is Harry Jr. en tot nu toe is dat het geval. Dat vinden wij verdacht. Daarom kunnen we ook nog steeds niet uitsluiten dat Anneke die nacht toch is thuis gekomen. 

Hieronder eerst nog een link waarin behalve Marieke en Harry Senior ook een hartsvriendin van Anneke aan het woord komt en Junior weer de grote afwezige is.en 
 

In het boek 'Vingers' gespreid in angst' van de journalist Richard Helwig , komt de adoptievader Harry Sr. aan het woord over de dinsdag 12 juli 2005, de dag dat Anneke verdween.  Ter vergelijking van beide verhalen plaatsen we hier een fragment daarover:

"Een van de aangrijpende gedeelten uit het boek is het hoofdstuk waarin blijkt dat Anneke van der Stap spoorloos is verdwenen. Vanaf dat moment verandert alles in het leven van de vader van Anneke. Zo zegt hij: ‘Ik schrok me een rolberoerte. De preciesheid van haar kennende voelde ik direct dat er iets niet klopte."

"Het is dinsdag 12 juli 2005, rond negen uur in de ochtend. De telefoon gaat in het ouderlijk huis van Anneke. Harry neemt nietsvermoedend de hoorn op. Het blijkt iemand van de Hema in het winkelcentrum In de Bogaard te zijn. De winkel waar zijn dochter werkt. Er volgt een indringende vraag: ‘Waar blijft Anneke?’ Hij wordt met zijn neus op de keiharde feiten gedrukt en probeert zo goed en zo kwaad als het kan, zijn gedachten bij elkaar te houden. Anneke is naar Lifan in Enschede afgereisd. Dan zou deze vriend meer moeten weten over waar ze nu is. Probleem is echter dat hij niet weet waar die te bereiken is. Hij heeft geen telefoonnummer van hem. Zijn eerste gedachte is dat Lifan mogelijk bij een Chinees restaurant werkt. Harry belt daarop in een verwoede poging alle Chinese restaurants in Enschede af om maar iets over Anneke te weten te komen. ‘Misschien dat ik zijn vader aan de lijn zou krijgen. Of familie. Als het maar iemand was die me in contact kon brengen met hem.’ Het blijkt tevergeefs. Zoeken naar het telefoonnummer van Lifan in de kamer van Anneke, levert niets op. ‘Anneke had haar kamer niet opgeruimd. Haar kamer was altijd een gruwelijke rommel. Om in die korte tijd tussen al die spullen het telefoonnummer van Lifan te vinden, zou het zoeken naar een speld in een hooiberg zijn. Later heb ik het gevonden, maar daar had ik op dat moment niets aan.’ Hij stuurt Anneke verschillende e-mails. Om 16.57 uur betreft dat een eerste e-mail met als onderwerp: ‘Anneke, waar ben je?"

"‘Anneke, LAAT IETS VAN JE HOREN!! Word steeds ongeruster. Harry Sr.’ Even later om 18.30 uur stuurt hij zijn tweede e-mail. ‘We maken ons ongerust. GEEF EEN TEKEN van leven! Harry Sr.’ Om 22.19 uur stuurt hij een derde e-mail. ‘Telefonisch lukte het niet; ook het opbellen van de twintig Chinese restaurants gaf geen soulaas. Je zou volgens Harry maandagavond thuiskomen. De Hema heeft al twee keer gebeld; je werd geacht daar te werken vandaag. Maak me zeer ongerust. LAAT ZO SNEL MOGELIJK VAN JE HOREN!!!!!! Je vader.’ Anneke geeft ondertussen geen teken van leven. Harry weet Lifan vandaag niet meer te bereiken. De grote onduidelijkheid blijft. Wat is er in hemelsnaam met Anneke aan de hand? ‘Aan het eind van de middag ben ik naar de politie in Rijswijk gefietst. Daar heb ik aangifte gedaan van de verdwijning van Anneke. De eerste reactie van de politie was dat ze bij meerderjarigen pas iets gingen doen nadat er 24 uur waren verstreken. Ik heb met klem aangedrongen op een directe actie. Uiteindelijk gingen ze overstag en zijn eerder begonnen met het onderzoek. Ze namen daardoor de verdwijning van Anneke redelijk snel serieus." [bron: http://lezerzzz.nl]

We zijn in ons laatste oordeel van dit onderzoek nu op CS, rond middernacht, toen ze nog leefde volgens de 'vage' foto en Linssen's verklaring. 
Door het voorgoed uitschakelen van deze getuige en het feit dat er geen grondig onderzoek naar mogelijke connecties tussen de twee Marokkaanse jongemannen op CS en de beruchte Haagsche  'Kappaman' is verricht, omdat Linssen de naam van één van hen niet meer wilde vertellen, is die mogelijkheid van een voorval op het CS van tafel geveegd. Hij verscheen, zoals we weten, op 21 augustus 2006 niet op het politiebureau ondanks de gemaakte afspraak. Voor ons is Linssen geen fantast. Bewijs dat Linssen dat wel was is er niet. Wij noemen de mogelijkheid dat er iets is voorgevallen op het CS in de titel een 'novum' in de doofpot. Er is van zijn verklaring op 20 september 2005 geen procesverbaal van opgemaakt. 

Na een beroving zullen de gestolen goederen zijn aangeboden aan 'helers'. De daad moest verzilverd worden. Liefst zo snel mogelijk. Daarmee komt de Kappaman in beeld als mogelijke heler. In Rodney Pieper's leugenachtige verhaal over de 'vuile' spullen en een deal bij de Strandweg in Scheveningen speelde deze toen 60-jarige Marokkaanse scharrelaar een hoofdrol.  

Na aankomst op Den Haag CS ontbrak, na de camerabeelden, waarop 'vermoedelijk'  Anneke staat afgebeeld, elk spoor.
In het voortraject naar het CS werden de latere verdachten Lifan en 'Mick R., de zwerver, die naar de UK vertrok en in september 2006 bij terugkomst werd aangehouden in IJmuiden, van de lijst van mogelijke verdachten geschrapt. 
De 'Münchhaussen Proxylady' die meldde dat ze bij station Amersfoort had gezien dat Anneke werd lastig gevallen door Mick R., die zwerver, die die nacht niet op kwam dagen bij de opvang in Utrecht, waar hij een bed had gereserveerd,  werd later ook uitgeschakeld. De getuige bleek een fantaste. Een 'ziekelijke' volgens de recherche. 
Geen concrete aanwijzigingen. Een doodlopend spoor.
Net als eerder al Mr. X, de criminele houder van het kenteken, wiens auto rond 00.30u bij het Jaagpad door Marc, de Belgische jogger, werd gezien. Die laatst genoemde verloor ook zijn status als verdachte, toen Pieper in beeld kwam.  
Op 15 juli 2009 begon, zoals Marieke van Essen, journaliste, in de Telegraaf naar buiten bracht, de zoektocht naar PatrickS, de bedrijfsleider, die toen niet meer in het Laakkwartier woonde.
Politie-runner Vogelzang en zijn geheime informant Jeroen verdwenen op 26 januari 2010 na weer gehoord te zijn ook van het opsporingstoneel. 
Op 8 februari 2010 werd  Rodney Pieper in zijn cel aangehouden op verdenking van betrokkenheid bij de dood van 'Your Kawaiiness'. 
Alleen de Kappaman danste nog om de totempaal van de samenspanners. Een beruchte ontkennende heler uit het Haagsche, die blufpoker speelde en 'overtuigend' won volgens Vrouwe Justitia.


Twee jaar later, op 10 februari 2012, maakte de rechtbank de beslissing bekend over de onderzoekswensen in deze strafzaak, die door de verdediging waren ingediend tijdens de regiezitting van 20 december 2011. 


Hieronder de link waarin duidelijk wordt dat zowel Marc Arendsen, de Belgische jogger en de Kappaman nog een keer door de rechter-commissaris gehoord moeten worden.

Wie de derde politiefunctionaris is, die als getuige ook gehoord moest worden, weten we niet. Dat zou de onderzoeksleider Ronald van der Sman kunnen zijn geweest. Wie dat was hebben we niet kunnen achterhalen. In het boek van Derksen staat  geen enkele verwijzing naar een proces-verbaal over de door de getuigen afgelegde verklaringen tijdens dat verhoor.  
 Wij nemen aan dat het niet de politie-runner Vogelzang was, die ook op het Jaagpad rondhing, wachtend op zijn informant. Het verhaal van beide getuigen op het jaagpad is nooit opgehelderd of bewust onder de radar gebleven. Die informant kan dus Mr X. , de houder van het, volgens de recherche, foute kenteken, zijn geweest. Mocht dat het geval zijn geweest, wat bepaald niet ondenkbaar is, dan begrijpen we dat deze Mr. X pas na 00.30u op het Jaagpad arriveerde. Hij had het binnenlicht in elk geval aan. De jogger vertrok volgens eigen verklaringen rond 00.20u van huis.
Indien Mr. X al een politie-informant was, of wilde worden, of anoniem informatie wilde doorgeven en zijn kenteken op een ander type auto heeft gezet of uitgeleend aan iemand anders, de genoemde 'Jeroen',  vanwege de geheime afspraak, dan kan het verhaal van de jogger 'waar' zijn, ondanks diens gedrag en zijn elastische tijdlijn m.b.t. het tijdstip dat hij was gaan joggen. 
Mocht dat zo zijn dan begrijpen we ook het spel wat rechercheur Vogelzang speelde met 'ik zag wat jij niet zag' en ook zijn elastische tijdlijn, zodat hij, als enige getuige,  de jogger wel, maar de auto niet had gezien. Dan was niet de politie-runner te laat van huis gegaan voor de afspraak om 23.30u, maar kwam Mr. X, de kentekenhouder of  ene 'Jeroen' een uur te laat. Dan heeft Vogelzang een valse verklaring afgelegd om zijn informant te beschermen. Die wist dan vermoedelijk al dat de jogger was teruggekomen na het horen van een 'gil', nadat hij Anneke daar had zien lopen, nadat hij bij zijn in de Tinbergenstraat geparkeerde camper was geweest om te zien of de accu nog goed was. De onbekende crimineel mr.X moet hem daarvan later op de hoogte hebben gebracht of zelf initiatief hebben genomen om dat te achterhalen maar niets opleverde. 
Of de inbraak in zijn woning in augustus 2005, toen hij en zijn gezin op vakante waren in Frankrijk, ermee te maken heeft, sluiten wij daarom absoluut niet uit. Toen was Rick nog niet in beeld, omdat Marc Arendsen, een Belg met een diplomatieke A status, volgens zijn verklaring, toen nog niet wist van de moord op 'Anneke'. Dat kwam pas na terugkeer uit Frankrijk begin september 2005 en hij de kranten ging lezen. We hebben hier al aangetoond dat hij dat al veel eerder geweten kan hebben, want hij is na 16 juli 2005 tot 31 juli 2005 nog een paar keer per vliegtuig midweeks voor zijn werk [!] naar Nederland en zijn woonplaats teruggekeerd. Mocht hij toch de 'geheime' Jeroen zijn, dan zal er toen al via internet contact zijn geweest met Vogelzang. Die meldde zich pas in mei 2006. 

Marc wist in elk geval niet waar hij het genoteerde kentekennummer had neergelegd. Dat kenteken dook pas later op en paste niet bij de door de jogger beschreven auto. 
Dat briefje met het kenteken zou dus ook in zijn 'diplomatieke' tas gezeten kunnen hebben die door kinderen bij een speelplaats in Rijswijk gevonden werden en naar de politie gebracht. Dat hoeft natuurlijk niet, maar het is wel mogelijk dat die inbraak in scène is gezet. Of dat mede ertoe geleid heeft dat hij vanaf september 2005 vreesde voor represailles is zeer wel denkbaar, want toen begon hij zich, volgens zijn verklaring, grondig te verdiepen in de publicaties over de moord op Anneke van der Stap. De tekst op het T-shirt van het slachtoffer herinnerde hij zich, omdat die werd gepubliceerd. Opvallend was dat hij in zijn verklaring niet repte over de opvallende tassen die Anneke bij zich had. Ook dat kan kloppen als ze bij het CS beroofd is.
De situatie bij het Jaagpad toentertijd is moeilijk te doorgronden op basis van de weinige informatie hierover, maar de paar mogelijkheden die zich daar ontvouwen tonen wel aan dat ze nog geleefd kan hebben bij het Jaagpad gezien het o.a. door het Manga-team 'bedachte' lijn 1 scenario langs de Delftweg en de Vliet en natuurlijk PatrickS, de bedrijfsleider, werkzaam in de buurt van het andere eindpunt van deze lijn, namelijk de strandweg en de Boulevard in Scheveningen.
De meeste varianten hebben we al de revue laten passeren. Over de 'graad' van waarschijnlijkheid willen we ons niet uitlaten. Dat heeft Derksen al gedaan in het 'nachtmerrie-scenario van de jogger.  
De vindplek werd in het uiteindelijke vonnis echter niet als plaats delict gezien, maar als dumpplek, uitgekozen door Rodney Pieper, nadat hij haar na middernacht ergens bij of tussen CS en haar ouderlijk huis, of in het Laakkwartier waar haar zus Marieke woonde, in zijn lichtblauwe bestelbus had gelokt en ergens onderweg op een onbekende plek heeft gewurgd en daarna bij zijn visstek dumpte, omdat ze ongesteld was. Of het slachtoffer verkracht is, is niet vastgesteld. Dat het maandverband, waarop dna-mengsporen zijn aangetroffen, na een verkrachting weer in haar slip is gedaan, kan niet uitgesloten worden. Van Marieke weten we via de media dat ze nog nooit seksueel contact of een [geheim] vriendje had gehad. We hebben al aangetoond dat ook Lifan rond 00.30u na het chatten met Vincit bij het Jaagpad of al even na middernacht bij het CS kan zijn geweest. Dan was de vage foto van het CS misschien een Chinees vriendinnetje van hem, waar hij nu misschien mee getrouwd is. A 'look alike', die o.a. de 'vuile' spullen die Rodney in zijn bezit had in CS achterliet. Nogal vergezocht, maar niet ondenkbaar. Uitsluiten is ons doel. Het doel van het rechercheteam en het OM was uitschakelen van getuigen en potentiële daders tot doodlopend spoor bombarderen of verheffen tot een betrouwbare getuige.  
Toen Marc dat kentekennummer eindelijk in zijn huis terugvond, dacht de Belg dat zijn nachtmerrie voorbij zou zijn. De dader zou gepakt worden. Bij de inbraak is, naar we aannemen, zijn huis in elk geval wel doorzocht. Over meegenomen spullen, behalve de diplomatentas met o.a. zijn veiligheidspasje, is nergens iets te vinden.
Dat het rechercheteam de kleding [T-shirt en rok]  van het slachtoffer heeft gewassen voor 'Opsporing Verzocht, zonder het eerst te laten bemonsteren door het NFI is Rodney Pieper mede fataal geworden. Nergens is zijn dna-profiel aangetroffen en zijn opvallende oude bestelbus is op en rond het Jaagpad door niemand gezien.  
Of die Marc, in zijn diplomatieke functie, naast immuniteit in strafrechtelijk zaken, ook persoonlijke immuniteit bezat, zoals dat in de wet is geregeld, weten we niet. Een A3 status als adviseur, attaché, eerste secretaris, hogere functies dus, heeft dat in elk geval wel. Die persoonlijke immuniteit gold dan ook voor zijn vrouw en kinderen en het huis waarin ze woonden. Huiszoeking en aanhouding als verdachte was dan niet mogelijk. Dus ook geen toegang tot zijn computerdata of zijn DPA, een handcomputer, waarmee ook gebeld en emails en sms-berichten verzonden konden worden. 
Die DPA was voor de jogger aanleiding het tijdstip van de start van het joggen te verschuiven naar na middernacht.  De geschiedenis van zijn elastische tijdlijn vloeide in mei 2006 samen met die van de jogger. Marc's echtgenote was zijn alibi. De vrouw van rechercheur Vogelzang was dat ook. Bij beide is geen onderzoek gedaan naar hun computer en mobiele data.   
 We volgen eerst hun afgelegde verklaringen omdat er nog veel vragen onbeantwoord zijn rond de 'geheime' missie van rechercheur Vogelzang, die, net als Marc, de Belgische jogger, in de gevoerde processen in 2012, 2014 en de cassatie in 2015 geen enkele rol speelden.
In Derksen's boek staat dat Vogelzang verklaarde dat hij dacht dat de jogger zijn informant was. Aangezien de politie-runner ook enkele rondjes heeft gefietst, kan hij de camper en/of Marc Arendsen, de Belgische jogger, in de Tinbergenstraat ook bij die camper hebben gezien. Die accu-check  duurde in elk geval tien minuten en zijn fietsrondje vijf minuten. Dat vertelde hij m.b.t. de verschijning van de 'verwilderde' man, die tweemaal uit de bosjes bij de opleggers kwam. De latere vindplaats aan de kant van de Limpergstraat.
De mogelijkheid dat hij dinsdag of in de dagen daarna, toen de vermissing van Anneke bekend werd gemaakt,  het [vermoedelijk Belgische] kenteken van die camper heeft genoteerd, is niet uit te sluiten. De camper heeft er nog tot 16 juli gestaan. We weten ook niet of de politie zelf kentekens van aldaar geparkeerde auto's [ vrij parkeren] heeft nagecheckt. Dat zou je toch verwachten bij een buurtonderzoek rond de vindplaats. Het was in elk geval niet van een rondreizende toerist. 
De houder van het kenteken kan men toen al hebben opgespoord. En anders zal Vogelzang misschien te weten zijn gekomen dat de camper van een Belgische ambtenaar met een diplomatie functie was met als standplaats Den Haag. Die zoektocht, als dat zo gegaan is, zal hij niet aan zijn superieuren hebben gemeld. Wel had hij, zoals hij in mei 2006 verklaarde, een notitie gemaakt over die geheime missie op het Jaagpad. Een ontmoeting met een hem onbekende informant, ene 'Jeroen'. Of die notitie pas in 2006 is gemaakt, weten we niet.  Hij was de enige getuige die de jogger heeft gezien. Die jogger kreeg toen intern de status van verdachte en werd een eerste tapvergunning afgegeven. Zoals we weten werd hij eind 2007 nog steeds getapt.
Mede dankzij de' inbraak' in zijn woning in augustus 2005 had de anonieme Belgische getuige voor de recherche al spoedig een naam en woonadres. 
We kunnen ons echter niet voorstellen dat de Vogelzang thuis op zijn computer niet geprobeerd heeft weer contact op te nemen met de informant die, misschien wel door zijn eigen fout, niet kwam opdagen of wel daar was geweest, maar eerder of pas nadat  de rechercheur rond 23.45u bij het Jaagpad was.  Zo'n geheime missie moet geheim blijven. Een politie-runner heeft veel vrijheid in de contacten met 'meestal criminele' informanten en hun informatie. Verantwoording afleggen zal onder vier ogen plaatsvinden.  
We weten ook niet of die Jeroen zelf ook nog een poging via de toen gebruikte 'dating'-internetsite heeft ondernomen om een nieuwe afspraak met politie-runner Vogelzang te maken.
Doordat Vogelzang veel verwarring zaaide door tien maanden later zich pas te melden over zijn 'geheime' missie op het Jaagpad, noemen we hem hier ook wel de aanstichter van een 'hoax', met als doel de onbekende 'Jeroen' te vrijwaren van mogelijke vervolging. Dat doel is door zijn ingebrachte oncontroleerbare  onvoltooide 'geheime' missie verwezenlijkt. Mr. X, de kentekenhouder, verdween in elk geval weer van de radar. 

We gaan weer terug naar het CS even na middernacht. Naar het laatste beeld van 'vermoedelijk' Anneke. 
Wat we tot nu toe nog niet ter sprake hebben gebracht is de mogelijkheid dat het slachtoffer misschien nog een andere simkaart had. We weten niet of het mobieltje simlockvrij was of niet. Misschien was het toestel door de provider zelfs dubbel gelockt, om ervoor te zorgen dat de klant de kaart niet weg zou gooien bij het vervangen van de simkaart van een andere provider. We weten ook niet hoe lang het toestel al in haar bezit was. In 2005 kon je pas na een jaar een simkaart 'unlocken' of tegen betaling ergens anders dat laten doen. Of Anneke toen al een simlock vrije kaart had weten we ook niet. 

Hier plaatsen we voor de lezer eerst een link over de simkaart, waarin meer informatie over hoe dat allemaal werkt als men belt.   


Vanaf het begin van dit onderzoek vonden we het bijzonder vreemd dat een studente, die na de vakantie met haar tweede jaar van de kunstacademie in Rotterdam zou beginnen, al vanaf begin juli 2005 geen beltegoed meer op haar Alcatel mobieltje had. Twee maal heeft ze begin juli 2005 nog een melding [444] gekregen dat ze haar  beltegoed moest opewaarderen. Zo'n melding wordt niet geregistreerd. Ze heeft haar beltegoed niet opgewaardeerd. Ze was dus wel bereikbaar voor sms-jes, maar uitgaande communicatie was door de provider [KPN] geblokkeerd. Dat werd pas opgeheven na opwaardering van het beltegoed. Of ze dat bewust naliet om onbereikbaar te zijn weten we niet. Normaliter zou dat gebrek aan beltegoed toch opgewaardeerd kunnen worden om de sociale contacten te onderhouden nu het ook voor haar vriendinnen vakantie was.
We gaan er vanuit dat Anneke een prepaid simkaart had. Dus opwaarderen van het beltegoed was goedkoop. Dat heeft ze dus niet gedaan. Ze deed vakantiewerk bij de Hema en zal waarschijnlijk ook een studiebeurs of toelage gehad hebben. Ze woonde dus thuis. 
Het één na laatste signaal van haar mobieltje was bij Soest, toen ze op zondag 10 juli 2005 in de trein naar Lifan in Enschede onderweg was. Dat riep hier vragen op, die nog steeds niet zijn beantwoord en waarover in het boek ook geen nadere informatie is te vinden. Haar mobieltje is nooit terug gevonden. 
Het 's nachts in Scheveningen [ zendmast Lindoduin] twee keer gebelde nummer en de zeer korte duur tot de verbreking van de verbinding zonder een bericht in te spreken, werd niet geregistreerd. 
We hebben al wel Harry Jr. daarmee in verband gebracht door hem met het mobieltje van Anneke haar nummer te laten intypen. Toen die data van het basisstation werden onderzocht kwam de recherche er ook achter dat Junior op dinsdagochtend vanaf de locatie waar hij toen werkzaamheden verrichtte voor het bedrijf waarbij hij in dienst was, het nummer van Anneke had gebeld. Dat was bij de Westduinweg. De mast bij Lindoduin is in 1996 geplaatst en ingebruik genomen op 14 mei van dat jaar. In 2001 werd bij de Schokkerweg, niet eens zo ver van het Lindoduin,  nog een mast [ 22 meter hoog] geplaatst. Dat waren in 2005 de enige masten in dat deel van Oud Scheveningen. 
De KPN-mast  had bij het Lindoduin 3 cellen. Elke cel kon 33 tot 45 gesprekken afhandelen. Bij 3 cellen was tussen 99 en 135 gesprekken de mast vol.  De reikwijdte was maximaal 35 kilometer. De hoogte van de mast 44 meter. Aan die situatie in het gebied van Lindoduin is niet veel verandering gekomen. Zie daarvoor deze link http://www.antenneregister.nl/Html5Viewer_Antenneregister/Index.html?viewer=antenneregister 

Onderzoek bracht aan het licht dat er veel klachten waren in die tijd in Scheveningen, dat als men iemand wilde bellen, er vaak direct een bericht verscheen met de tekst 'netwerk bezet'. Dat kan dus ook een verklaring zijn voor de twee signalen die snel achterelkaar werden opgevangen en er geen verbinding tot stand kwam. Indien er sprake was van overbelasting [of een defect] bij het basisstation, wat volgens de recherche niet het geval was zo midden in de nacht, dan zou het belsignaal via de ether verder geleid worden. 
 
We zouden, behalve Harry Junior, ook de Kappaman, de 'betrouwbare' kroongetuige van het OM, die toen in de Scholstraat woonde, vlakbij het Lindoduin, of PatrickS, de bedrijfsleider van Roy's Place aan de strandboulevard de Alcatel van Anneke in de hand kunnen duwen, zoals het OM dat ook met Rodney Pieper deed om hem direct te linken aan de moord in samenhang met de camerabeelden van het BP station aan de Statenlaan in Scheveningen. 
We brengen de simkaart in, omdat de beschrijvingen van Anneke als persoon aantonen dat ze nogal in zichzelf gekeerd was en zich graag afsloot van de buitenwereld. Het 'scheppende' speelde in haar leven een centrale rol. Tekenen was haar grote passie geworden, waarbij ook het erotische, het seksuele en gewelddadige niet geschuwd werd. Ook de beschrijvingen van vriendinnen die daar wel eens over de vloer kwamen laten zien dat de drie bewoners van de twee panden met verschillende etages die de familie in bezit heeft, nogal op zichzelf waren. Veel contact onderling was er volgens hen niet. Ieder ondergedompeld in zijn of haar kleinschalige wereld van werk en vrijetijdsbesteding.  Marieke was het huis al uit en woonde in 2005 in het Laakkwartier.
Toen Rodney in 2010 werd gearresteerd was ze al naar het ouderlijk huis teruggekeerd. De adoptiemoeder was in 2004 gestorven. De impact daarvan zal ingrijpend zijn geweest, al had Harry Sr. in juli 2005 een nieuwe Duitse vriendin en was hij het weekeinde voor de verdwijning van Anneke bij haar op bezoek geweest en die maandagmiddag teruggekomen. 
Als we Lifan als het eerste en mogelijk 'geheime' vriendje van Anneke beschouwen, dan kunnen we een andere simkaart en dus een andere provider niet uitsluiten. Lifan was in elk geval al eerder dat jaar op haar verjaardag uitgenodigd. Marieke heeft daarover in een interview gezegd dat ze hem toen voor het eerst had gezien. Harry Senior en Junior waren daar ook bij. 
Dat Anneke op die zondag toch alleen naar hem toegegaan is, omdat haar vriendinnen per sms hadden laten weten dat ze niet mee naar Enschede gingen om daar o.a. samen te gamen, was voor ons aanleiding de Manga-relatie anders te interpreteren. Volgens ons vond ze hem niet alleen een leuke jongen, maar speelde er zeer waarschijnlijk meer qua gevoelens. Zoals Marieke al nadrukkelijk in een interview uitsprak over een mogelijke verkrachting door Rodney Pieper, nadat hij haar gewurgd had, dat haar jongere zus nog maagd was en nog nooit een seksueel contact had gehad. 

Alleen Harry Jr. wist dat ze naar Lifan in Enschede was. Op de sms-berichten van haar vriendinnen kon ze niet reageren. Dus die wisten ook niet of ze naar Enschede was gegaan, of er moet nog persoonlijk contact geweest zijn via een vaste telefoon.  We weten niet wanneer ze die 'Manga' vriendinnen heeft uitgenodigd mee te gaan. Wat we wel weten is dat, gezien de zoektocht naar die Chinese vriend, die vriendinnen het nummer, zijn achternaam en het woonadres van Lifan niet kenden. Harry Senior gaf in het boek van Richard Helwig aan dat hij het veel later, toen. het niet meer nodig was, dat nummer alsnog heeft gevonden in de rommelige kamer van Anneke. Of dat 'waar' is, weten we niet. Die conclusie ligt besloten in het hier besproken scenario dat er achter de voordeur iets kan hebben plaatsgevonden nadat Anneke zoals gebruikelijk toch met tramlijn 17 bij de halte bij de kerk is uitgestapt en daarna gewoon is thuisgekomen. Mocht ze op het CS beroofd zijn, dan had ze waarschijnlijk ook geen sleutels meer, dus moest ze aanbellen. Dat kan aan de voordeur aan de van Vredenburchweg of bij het Julialaantje, daar is de ingang van het 'Achterhuis', één van de oudste huizen in Rijswijk en op een open monumentendag zelfs toegankelijk voor bezoekers.
We kennen wel het alibi van zowel de nogal 'dove' Harry Senior als van Junior. Zij lagen te slapen. Over haar geestestoestand na een mogelijke beroving of ontmaagding kunnen we speculeren, maar dat doen we niet. Dat de genoemde mogelijkheden een 'ingrijpende' impact kunnen hebben, gaan we niet bagatelliseren of ontkennen. Beide mogelijkheden leveren tot nu toe geen dood spoor op. Mede door het verbale en 'non-verbale gedrag van de beide Harry's vanaf het moment dat Senior in mei 2008 via de Telegraaf de link tussen Putten II en de moord op zijn stiefdochter naar buiten bracht. 
 
 Lifan werd de eerste verdachte. Hij werkt nog steeds bij Green Orange Digital. Indien ze een 'geheime' relatie hadden, waar haar adoptievader noch oudere haar broer en zus weet van mochten hebben, dan is de mogelijkheid van een tweede simkaart en een andere provider niet uit te sluiten. Die simkaart hoeft dus niet op haar eigen naam geregistreerd hebben te staan. De vraag is of een mogelijk tweede simkaart die nacht weer werd vervangen door die van Anneke zelf. Of eventjes gebruikt om een signaal te verzenden zonder verdere registratie van het gebelde nummer en het daarna te vervangen door een andere simkaart. Een computernerd, zoals Lifan, kan dat weten.  
Of die lijst met telecomdata, waaruit vele nummers werden gebruikt voor sms-bombardementen op zoek naar ooggetuigen,  nog in het onderzoeksarchief terug te vinden zijn, weten we niet. Dat  Anneke's toestel direct daarna weer gebruikt kan zijn door bijv. de,Kappaman of zijn zoon of Mr. X, de kentekenhouder en met dezelfde zendmast nogmaals contact hebben gemaakt is niet uit te sluiten. Dat is in 2005 natuurlijk nooit onderzocht. Tijdens de jacht op Rodney Pieper, de seriemoordenaar uit Scheveningen, zoals de leider van het team Ronald van der Sman het in een interview noemde, zullen die cruciale gegevens als volstrekt irrelevant terzijde zijn geschoven. 
 
De uitnodiging om een weekend naar Enschede te komen kwam van Lifan. Op zaterdag moest Anneke zeer waarschijnlijk nog bij de Hema aan de slag. Zondag is ze afgereisd naar haar Chinese Manga-vriend. Ze had een pinpas waarmee ze nog op maandag 11 juli 2005 bij een supermarkt in Enschede even voor 18.00u heeft gepind. Ze had dus ook het beltegoed gewoon op kunnen waarderen. Dat liet ze na. Voor ons een teken dat ze misschien bewust tijdelijk onbereikbaar wilde zijn. Als ze maar één simkaart had dan zal de communicatie vooral via het internet gegaan zijn. Nergens hebben we kunnen achterhalen of Anneke ook actief was via chatten, zoals Lifan, wiens alibi voor die maandagavond werd bevestigd door Vincit, ook een Manga-liefhebber en actief was op internet. Die chatsessie begon om 21.45u.  

Over haar emailverkeer in de 10 dagen voor haar verdwijning hebben we niets kunnen vinden. We nemen aan dat daar onderzoek naar gedaan zal zijn. Via de Manga-vriendinnen en ook via onderzoek van de computer van Lifan zal dat wel boven water zijn gekomen en hopelijk voor de advocaat nog in het onderzoeksarchief terug te vinden. Aangezien hij verdachte is geweest en ook zijn dna-profiel bekend is, zal het ook duidelijk zijn geworden of hij een simlockvrij mobieltje had of niet en of hij, mede gezien zijn werk, nog een computer in gebruik had. Over een vaste telefoonverbinding  hebben we niets in de geraadpleegde bronnen aangetroffen. Feit is wel, dat, als hij toch betrokken was bij de verdwijning en dood van Anneke , er nog tijd genoeg is geweest voor deze computernerd om digitale sporen, zover het mogelijk  en nodig was, te wissen. Te beginnen op die maandagavond totdat de Enschedese politie later die week, toen zijn identiteit en woonadres achterhaald waren, voor de deur stond. Zoals we weten was er in het begin van het onderzoek ook een conflict tussen beide korpsen ontstaan. Informatie moest worden uitgewisseld en ook moest o.a. de bevoegdheid in die andere regio geregeld worden, zodat rechercheurs van het Manga-team ook in Enschede hun onderzoek konden verrichten. 
De laptop van Anneke is ook nooit terug gevonden. Alleen een harde schijf en een USB stick kwamen jaren later via Wil Eenink, de toenmalige vriendin van Rodney Pieper, in bezit van het team. De Kappaman kon daar, net als met de pinpas, niets mee.  Dat zijn zoon, als hij die USB-stick en de harde schijf gezien heeft of in handen gehad, zich die spullen niet toegeëigend heeft, pleit in zijn voordeel qua mogelijke betrokkenheid bij het misdrijf.  We weten dat zijn zoon wel actief op internet was, want al in mei 2008, na de arrestatie van hun vroegere buurman, is hij met zijn vader onderzoek gaan doen naar Rodney Pieper. Je zou verwachten dat hij dan nieuwsgierig zou zijn geweest naar de inhoud van die schijf en USB stick en die 'vuile' spullen kon je gewoon weer gebruiken. 
De Kappaman was heler en handelaar die, gezien zijn beruchte status in het Haagsche, genoeg connecties zal hebben gehad om het mobieltje en de laptop door te verkopen. De tassen zeer waarschijnlijk weer aan iemand anders, zoals hij die dinsdagnacht,  volgens de verklaring van de veroordeelde, ook bij de Strandweg dekbedovertrekken aan Rodney verkocht.   
De reactie "Aarghh f*ckers " van Lifan op zijn FB-pagina na de publicatie op 10 januari 2011 van een artikel in de Telegraaf door Jolande van der Graaf over de gemaakte fouten bij het NFI na de vondst van het lichaam, pleit ook in zijn voordeel als het gaat om mogelijke betrokkenheid bij dit misdrijf. Hierboven kan men het volledige artikel en zijn reactie terugvinden.
Vanwege de tijdlijn is Lifan's mogelijke betrokkenheid echter nog niet uit te sluiten, omdat Rodney Pieper toen al binnenskamers en in de media als de dader werd gezien.
Het wassen van de rok en het T-shirt van het slachtoffer in de zomer van 2005 voor media-doeleinden moet voor de dader een fantastisch bericht zijn geweest.
We plaatsen hier een link naar omroep West over het proces in eerste aanleg, dat in een ongewilde vrijspraak resulteerde. Over het tramlijn 17 scenario en het 'hallucinante' verhaal van de officier van justitie. 
   
Dat het tamelijk druk was op het CS laat de gepubliceerde foto rond middernacht niet zien.Dat beeld brengt ons weer terug op de plek dat ook als uitgangspunt diende van andere 'hallucinante' verhalen. We zullen hierna PatrickS en  zijn mogelijke betrokkenheid nog eens nader onder de loep nemen, maar nu eerst over de kleding die Anneke die maandagavond,volgens het Manga-team droeg, omdat daar vraagtekens bij gezet kunnen worden.  

Op 28 juli 2005 werd m.b.t. de kleding die ze droeg geschreven dat het slachtoffer een lichtkleurige rok droeg.

De gepubliceerde foto toont ons echter een meid met een korte donkere rok en ook nogal donkere laarsjes. Het witte van die laarsjes is in elk geval niet goed zichtbaar. Dat soort camera's leveren vaak 'vage' beelden op, maar de korte rok is duidelijk donker. 
Of het woord 'lichtkleurig' een fout is van de journalist of van de recherche hebben we niet kunnen achterhalen. Het zaaide in ieder geval vanaf het begin verwarring, want in de aflevering van 'De zaak van je leven' van 20 juli 2016 [ zie foto op 8.39 minuten] over de moord op Anneke werd door twee rechercheurs van het review-team toen het over haar kleding ging, een foto uit het Manga-dossier getoond, waarop ze stond afgebeeld met het witte T-shirt met de 'MEN' tekst en een witte rok tot kniehoogte.  Dus ook hier geen donkere rok. De vraag of het Anneke is die op de vage foto staat, is dus nog steeds niet beantwoord. 
Of de directe nabestaanden of Lifan zijn ingeschakeld bij de herkenning van het slachtoffer a.d.h.v. beschrijvingen van haar kleding op Den Haag CS, geregistreerd door de camerabeelden ter plekke, is nergens te vinden. Het kleurverschil van de gedragen kleding in de getoonde beelden is in elk geval zeer opvallend. Als ze het niet is, wat tot nu toe niet kan worden uitgesloten, dan kunnen we ook niet, zoals de recherche wel deed, zomaar aannemen dat ze vlak voor middernacht in Den Haag is aangekomen. 
Op het laatste beeld uit Enschede in de supermarkt op die maandag droeg ze, zoals  op de hier ook gepubliceerde foto [ scroll naar boven] te zien is , een lichtkleurige jurk of lange rok tot kniehoogte. Ze moet zich, als Anneke wel op die foto in het CS staat, hebben omgekleed. Dan rijst natuurlijk de vraag wat de rechercheurs uit het review-team bezielde om in 2016 een foto van Anneke met de 'gewassen' lichtkleurige kleding, afkomstig uit het Manga dossier, aan het kijkerspubliek te tonen, als uit het CS beeld blijkt,dat ze zich voor vertrek nog heeft omgekleed. Wanneer dat was en waar weten we niet.  
Die rok was gescheurd en speelde een cruciale rol in verschillende [fictieve] verhalen over de toedracht.  We weten dus nog steeds niet of dat dezelfde rok was,  als die waarop ze volgens de recherche, nog levend op CS te zien is.
Men is heel lang bezig geweest de beelden van CS te bekijken en te analyseren. Hun conclusie was dat het meisje op de foto Anneke wel moest zijn. Die conclusie wordt door ons niet onderschreven. Vandaar dat Lifan niet is uitgesloten van mogelijke betrokkenheid. Dat geldt ook voor de kentekenhouder die weer van de radar verdween en voor de onbekende informant 'Jeroen' uit het verhaal van Vogelzang, die wel een verwilderde Indonesisch uitziende gebochelde en mank lopende man met een wintergelaat introduceerde als mogelijke dader. Die kwam tweemaal uit de bosjes bij de geparkeerde opleggers toen de rechercheur een rondje fietste. Daar zat ongeveer vijf minuten tussen volgens zijn verklaring.
Als het wel Anneke is op die foto in het CS dan kan de lichtkleurige rok die in de reportage getoond werd en in het bericht van 28 juli 2005 beschreven, op de vindplaats door de dader en/of medeplichtige, die het lichaam heeft gedumpt, pas zijn aangetrokken. Die jurk of langere rok van de foto in de supermarkt zat dan in één van haar tassen. Dat ze van jurken en lange rokken hield tonen de foto's die online te vinden zijn. Ook dat ze verleidelijk kon poseren voor de camera.  
Zowel Harry Jr. als Senior zijn ook niet uit te sluiten. Zoals Harry Sr. in die uitzending al zei: 'We hebben geen alibi'. 
  
Het alibi van Lifan weerhield ons er niet van nader te onderzoeken of Anneke werkelijk die maandagavond de intercity van 21.27u naar Den Haag heeft genomen. Zelf verklaarde hij dat ze rond negen uur op het station waren. Ze kan dus ook de intercity van 20.57u nog hebben kunnen halen.  
Dan zou ze, zoals al beschreven, al voor 23.30u in Den Haag zijn aangekomen. Daar zal ook onderzoek naar zijn gedaan nemen we aan. Het alibi van Lifan zorgde er echter voor  dat de aandacht van het Manga-team zich richtte de trein van 21.27u. Dat was het meest waarschijnlijke op basis van Lifan's verhaal.
Zou er echter iets achter de voordeur in Enschede hebben plaatsgevonden, dan is het gedrag van Lifan als mogelijke dader op het station te verklaren. Niemand heeft het koppel gezien. Na het vertrek van de intercity, kwam hij een bekende tegen.
Die bevestigde later zijn alibi over het uitzwaai-verhaal op het perron. Dat was niet genoeg om de status van 'verdachte' te in te trekken, vandaar dat later uit zijn computerdata bleek dat hij om 21.44u thuis aan een chatsessie met Vincit begon. Zijn alibi kreeg een tweede bevestiging. We hebben al aangetoond dat de officiële tijdlijn het mogelijk maakt, dat Lifan daarna, misschien met hulp van derden, nog naar Rijswijk is gereden. Het Jaagpad is dan de meest voor de hand liggende plek om haar lichaam daar te dumpen als je via de snelweg komt. Misschien was het wel de bedoeling om het lichaam in de Vliet te dumpen. Harry Sr. sprak daar op de dag dat Anneke gevonden werd, zelf ook al over. Vogelzang's aanwezigheid en mogelijk ook de onbekende bestuurder van de auto met het foute kenteken of de houder daarvan zelf, zullen dan gezorgd hebben voor aanpassing aan de omstandigheden. Dan moet er na middernacht geparkeerd zijn op de Limpergstraat en de hoek met het Jaagpad. Daar was de vindplaats.   
Lifan kunnen we dus ook zien als een geraffineerde dader die zichzelf een alibi verschafte om het recherche-team te misleiden. 
We hebben dus nog steeds twee mogelijke 'verdachten' zonder en één met een bevestigd alibi. 
Mocht Anneke de intercity van 20.57u nog hebben gehaald, dan kan ze, als er wel een 'ontmaagding' of  seksueel getinte intimiteiten hebben plaatsgevonden, na aankomst op CS  wel tramlijn 1 naar de boulevard in Scheveningen hebben genomen om haar oudere zus daarover te vertellen. Dan kunnen we het voorval van getuige Linssen weglaten gezien de tijdlijn of die waarneming linken aan de jong ogende Aziatische meid op de foto die in het stationsgebouw rondliep vlak na middernacht, maar gezien haar kleding niet Anneke van der Stap is.
We weten dat Marieke die maandagavond al eerder van haar werk bij Roy's Place naar huis mocht. Iets wat Anneke niet wist. In Roy's Place heeft ze dan PatrickS,  de bedrijfsleider, ontmoet. We weten niet of de strandtent toen al dicht was, maar onmogelijk is dat niet, vanwege de weinige klandizie die avond. Zou dat wel het geval zijn dan kan hij haar aangeboden hebben haar naar Marieke of naar huis te brengen. Hij woonde tenslotte in dezelfde straat in het Laakkwartier als Marieke.
Ze zal dan gewacht hebben tot de bedrijfsleider de boel kon afsluiten, als hij die taak moest uitvoeren.
Of daar onderzoek naar gedaan is, hebben we niet kunnen achterhalen. Misschien dat de twee eigenaren dat kunnen bevestigen. Een taak voor de advocaat.  Net als het horen van zijn verhaal als het gegaan is zoals hier als mogelijkheid op tafel wordt gelegd.
PatrickS kan haar zelfs, omdat er geen licht in het huis van Marieke brandde, nog bij hem thuis hebben uitgenodigd, alvorens haar naar huis te brengen. Misschien vond ze zelf ook dat ze zo laat haar zus niet met het mobieltje van PatrickS moest bellen. Of hij dat heeft aangeboden, hangt af van het tijdstip, waarop ze bij Roy's Place aankwam. Er ontvouwen zich meerdere varianten die een mogelijk daderschap van PatrickS blootleggen. 
Feit is dat hij wel de visstek bij het Jaagpad van Rodney Pieper kende. Het zou ons niet verbazen dat de Kappaman ook wel eens in de strandtent kwam en PatrickS hem kende. Of dat ooit is onderzocht betwijfelen we. In elk geval had Rodney Pieper rond middernacht in deze variant de  vuile' spullen nog niet in zijn bezit. Waar de Kappaman toen was heeft Derksen niet vermeld.  Zijn vrouw, waarvan hij in 2006 definitief is gescheiden of zijn zoon zal zijn alibi zijn. Hij lag te slapen, werd benauwd is en is nog naar de Strandweg gereden om uit te waaien in die zwoele nacht. Dat deed hij wel vaker verklaarde hij. 


         De tijdlijn & 'hallucinante' verhalen

                            " De Figurante"

Your Kawaiiness droeg op de beelden van de camera op het CS een andere rok dan de lichtkleurige rok die werd aangetroffen op de dumpplek bij het Jaagpad in Rijswijk.
Die constatering bracht ons bij een bedacht scenario, waarbij de vriendin van Lifan de rol van medeplchtige zal vervullen.
Afbeelding kan het volgende bevatten: 1 persoon, binnenDe foto hieronder is in 2013 in Düsseldorf tijdens de "Japantag" genomen.  

[bron FB - Lifan Shiu]

Waarschijnlijk was deze vriendin dezelfde vriendin die op maandagavond 11 juli 2005 op bezoek was bij Lifan en Anneke en om zeven uur wegging toen ze aan de barbecue begonnen.  Daarom wordt 'Your Kawaiiness"  in dit hallucinante verhaal de 'Figurante'.              

De foto's over Anneke's kleding, openbaar gemaakt en uit het Manga-dossier afkomstig, komen overeen met de door de figurante, die de rol van het slachtoffer speelde in de reportage van Peter R de Vries [december 2007] , gedragen kleding. Dus een gebroken wit T-shirt met de tekst en een lange lichtkleurige rok. 
De laatste afbeelding van Anneke in de supermarkt in Enschede lijkt ons meer een zomerjurk, maar we kunnen ons natuurlijk vergissen. Een rok en een topje is ook mogelijk. Als ze 'avonds daar op de terugreis nog het T-shirt over heeft aangetrokken dan lijkt het ook op een rok. We weten dat de kleding van het slachtoffer niet is bemonsterd, maar gewassen vanwege opsporingsdoeleinden.
Over een 'korte' donkere rok, zoals het laatste beeld op het CS in Den Haag toont, hebben we niets kunnen vinden. Het Manga-team beschouwde Lifan niet langer als  verdachte nadat Lifan, dankzij een bewaarde chatsessie met Vincit, kon aantonen dat hij om 21.44u al weer thuis achter zijn computer zat, nadat hij zijn Manga-vriendin rond negen uur naar het station had gebracht. 
Wij vragen ons nog steeds af waarom Anneke al rond dat tijdstip op het station was, als de uitgekozen trein pas om 21.27u zou vertrekken. In het verhaal van Lifan is daarover niets terug te vinden. Wel vertelde hij dat Anneke de laatste tram wilde nemen of dat ze, als ze mazzel zou hebben, de voorlaatste tram misschien nog kon halen. Niemand heeft het koppel op het station gezien. Geen getuigen dus. De 29.000 verzonden sms-jes in 2006 naar mobiele nummers van mensen die langs het treintraject tussen Enschede en Den Haag de daar langs geplaatste zendmasten hadden aangestraald leverde uiteindelijk niets op. Het hadden er meer kunnen zijn, want één provider had die data al gewist. Alle providers waren via een gerechtelijke beslissing verplicht die data te leveren.

Nu we aannemen dat het laatste beeld op Den Haag CS niet Anneke is, maar een 'look'alike met een donkere korte rok, waarvan we niet weten of Anneke die, als ze zo'n rok had, mee naar Enschede had genomen, komt het Lifan-scenario weer in beeld. 
We hadden al aangetoond dat hij, als zich daar toch iets achter de voordeur heeft afgespeeld, ondanks zijn door de rechercheteams voor 'waar' aangenomen verhaal en zijn bevestigde alibi, nog steeds niet is uit te sluiten van mogelijk daderschap. 
De jonge vrouw op de foto is niet opvallend gekleed en draagt volgens ons geen tas met een brede lange draagriem. Die droeg ze wel in de supermarkt. Ook Marc, de Belgische jogger, heeft die niet in zijn verklaring genoemd en vertelde hij ook niets over een 'lichtkleurige' rok.  
Die data van de chatsessie i.v.m. zijn alibi kwamen niet direct boven water toen hij verdachte werd. Hij had die sessie dus niet verwijderd. We hebben al aangegeven dat hij, als dader, zich een aannemelijk alibi moest verschaffen. Die chatsessie zien we hier als onderdeel van. Er zijn dus maar twee momenten die hem hebben gevrijwaard van verdere verdenking en vervolging. Een bekende rond 21.30u op het station in Enschede en daarna het gebruik van zijn computer. Wanneer die sessie eindigde zal in het onderzoeksarchief hopenlijk terug te vinden zijn.
Wij hebben daar in het boek en in andere bronnen niets over kunnen vinden. 'Vincit' zal daar als ' gehoorde' getuige misschien meer duidelijkheid over verschaft hebben.
In het door ons beschreven scenario gaan we op de tijdlijn uit van 22.15u - 22.30u. De vriendin kan hem daarbij geassisteerd hebben, toen het lichaam naar de auto moest worden verplaatst. Op de website van aniway.nl schreef 'Vincit': "Ik zat met die gast te chatten die avond".
Nu de recherche en het OM in hun aanklacht op hun eigen [officiële] tijdlijn de veroordeelde in zijn bestelbus rond middernacht al bij Den Haag CS hebben geplaatst om aan te tonen dat Rodney haar daar of in het Laakkwartier, waar Marieke woonde of tussen de halte van lijn 17 bij de oude kerk en de kruising met de Van Vredenburchweg en haar woning al kan hebben opgepikt, in zijn bestelbus gesleurd, gewurgd en mogelijk verkracht of willen verkrachten, maar wegens ongesteldheid van het slachtoffer dat niet heeft gedaan en hij haar lichaam daarna vlakbij zijn vaste visstek heeft gedumpt, zullen wij eerst weer terugkeren naar maandagvond.

Wij vervangen Anneke dus door de 'look'alike' van de foto op het CS even na middernacht. Dat zal ook hallucinante beelden oproepen. De 'look 'alike' wordt hier dus een medeplichtige, die Lifan geholpen heeft bij het wegwerken van het lichaam. De verjaringstermijn daarvoor is al verlopen. 
De foto laten we nog maar even staan, omdat het getoonde beeld met het woord "Imaginarium" ook een link is naar de magisch realistische verhalen die dankzij de vele blinde vlekken op de tijdlijn, ook door de staatsdienaren, door de twee getuigen op het Jaagpad en door de media naar buiten werden gebracht. Die riepen in elk geval ook hallucinante beelden op. 
Het nachtmerrie-scenario van Marc Arendsen, de Belgische jogger en het bizarre verhaal van politie-runner Vogelzang van mei 2006 over zijn informant Jeroen zal hierna nog de nodige aandacht krijgen,ondanks hun te elastische tijdlijn na middernacht zowel thuis als bij het Jaagpad. 
Er zijn qua tijdlijn wel raakvlakken die we hier zo goed als mogelijk zullen proberen te beschrijven, want we willen hier vooral de 'eenvoud' van de handelingen en mogelijke enscenering na het plegen van het misdrijf trachten te beschrijven op basis van door getuigen en camerabeelden ingebrachte informatie. We tonen twee mogelijkheden en twee locaties, t.w. het Jaagpad en Den Haag CS, waarin de 'Figurante', als mogelijke medeplichtige, een cruciale rol kan hebben gespeeld.

In het CS scenario stapt onze 'Figurante' om 21.27u op de trein. Waarschijnlijk was het de bedoeling de trein van 20.57u te pakken. Ze werd door Lifan naar het station in Enschede gebracht. Pas toen de trein vlak voor half tien was vertrokken kwam Lifan een bekende tegen in de stationshal. De 'Figurante' was dus al rond 21.00u uur bij het station afgezet. Of ze eerst een tijdje in zijn auto gezeten hebben en het plan nader hebben besproken ligt meer voor de hand. Mocht dat zo zijn, wat zeer aannemelijk is, dan is het logisch dat ze al rond 21.00u bij het station waren. Dan waren ze niet te laat voor de trein van 20.57u. Er mochten geen fouten gemaakt worden. Feit is dat ze in elk geval niet door een getuige samen op of nabij het station gezien. 
Maar nu eerst terug naar een mogelijke plaats delict en de ontstane problemen die daar uit voortvloeiden. We beschouwen Lifan hier als een slimme dader, een 'geslepene', die hulp heeft gezocht en vermoedelijk ook een enscenering inzette om de recherche te misleiden om aan ernstige verdenking van betrokkenheid bij het misdrijf te kunnen ontkomen. We weten, indien hij de dader zou zijn, dat dat hem ook gelukt is. Onze hoofdrolspeler in dit scenario hebben we qua tijdlijn tot nu toe nooit kunnen uitsluiten.
De lezer weet al dat hij ook alleen het lichaam naar de dumpplaats langs het Jaagpad in Rijswijk kan hebben gebracht en daarna de tassen ergens hebben achtergelaten. Daar komen we later nog op terug. 
Ook de staatsdienaren beschouwden de vindplaats niet als de plaats delict. Zij gaan uit van een mobiele plaats delict, de bestelbus van Rodney Pieper.
 
Hier gaan we uit van een medeplichtige bij het wegwerken van het lichaam en de invulling van de mogelijke enscenering en als daar sprake van was dan kan onze 'Figurante' bij Lifan's huis al de later 'gewassen' kleren van Anneke gedragen hebben toen ze instapte om door Lifan naar het station gebracht te worden. De invallende duisternis was in zijn voordeel. Ook voor mogelijke pottekijkers. Als het een vriendin was, dan hoefde dat niet. Was dat wel onderdeel van een enscenering dan heeft de 'Figurante' die kledingstukken in de auto weer uitgetrokken. 
We hebben jammergenoeg zijn woonadres niet kunnen achterhalen. Dus details over de situatie ter plekke hebben we niet. 
Over een buurtonderzoek en de uitkomsten daarvan, als dat überhaupt heeft plaatsgevonden, is niets te vinden. We gaan er eigenlijk vanuit dat dat niet is gedaan, want in eerste instantie ging het om zijn verklaring en bevestiging van zijn alibi. Of buren Lifan en Anneke in de tuin of op het balkon hebben gezien tijdens de barbecue weten we niet. Zal waarschijnlijk niet meer onderzocht zijn. 
Lifan was, nadat de trein met de 'Figurante' was vertrokken, volgens zijn alibi, in de stationshal toen hij een bekende tegenkwam. Hij zal dus in zijn auto nog vijf minuten gewacht hebben tot de 'Figurante' in de intercity zou zitten. Er zijn geen getuigen die Lifan en de 'Figurante' samen op of bij het station gezien hebben. Dat is logisch, want ze zal daar juist niet de kleren van Anneke gedragen hebben. Te opvallend, te veel risico. 
Na de ontmoeting met de eerste getuige is hij naar zijn huis teruggekeerd. De zon ging die maandagavond 11 juli 2005 om 21.57u onder. Dus tijdens de chatsessie begon langzaam de schemering. We weten niet of Anneke in coma of klinisch dood was of al gestorven na de verwurging of verstikking. Indien de auto tot vlak bij de deur neergezet kon worden, dan was het geen al te groot probleem bij invallende duisternis een lichaam naar de auto te brengen. De varianten kan de lezer zelf bedenken en zich er een beeld bij vormen.  
 Het lichaam van het slachtoffer zal daarna in elk geval in de auto gelegd zijn en is  Lifan op onze tijdlijn om 22.30u of iets later in zijn witte Renault ook op weg naar Den Haag gegaan. De mogelijkheid dat ze op het Jaagpad hebben afgesproken is niet uit te sluiten. 
De 'Figurante' is dan al een uur met de trein onderweg. Of de Proxy Lady, de getuige op station Amersfoort, haar gezien heeft en dat zij namens baron Von Münchausen onze 'look'alike onder de schedel omtoverde in Anneke en aan Mick R. de zwerver koppelde, weten we niet. Ze kan zelfs een grotere plastic tas met daarin de tassen van Anneke bij zich hebben gehad als onderdeel van de enscenering.
Deze Mick, de zwerver, die naar de UK uitweek, zorgde ervoor dat verschillende teamleden na het stopzetten van het eerste Manga-onderzoek in maart 2007, nog slapeloze nachten hadden omdat ze sterk het vermoeden hadden dat hij wel degelijk met de moord te maken zou kunnen hebben o.a. omdat hij die avond naar Utrecht moest, waar hij daar een bed gereserveerd had in de Sleep-In, maar hij is niet komen opdagen. Hij was al te laat toen hij in Amersfoort op het perron stond, toen de intercity uit Enschede binnenkwam. Hij had zich om 22.00 uur moeten melden, maar misschien werd van dat tijdstip wel vaker afgeweken. 
Indien de 'Figurante', als ze tussen Amersfoort en Utrecht door Mick is lastiggevallen of dat hij opdringerig gedrag vertoonde, dan zal ze hem proberen te negeren of van zitplaats veranderen. Als de zwerver in Utrecht is uitgestapt dan zal hij geen rol spelen in de verdwijning van de persoonlijke spullen van Anneke. Is hij na in Utrecht te zijn uitgestapt weer ingestapt of blijven zitten omdat hij het een sexy meid vond en de zwerver ook naar Den Haag is doorgereisd en haar volgde, dan kan hij daar hebben toegeslagen of gezien hebben dat ze 'plastic' tas met de persoonlijke spullen in het bagagevak van de trein of op het perron achterliet en er vervolgens mee is weggelopen, dan was dat onderdeel volgens plan geslaagd. Dat er geen melding bij de politie is binnengekomen dat er er een beroving had plaatsgevonden is dan ook in logische samenhang verklaarbaar. 
De zwerver zal de spullen dan bekeken hebben en besloten hebben die in Den Haag bij iemand anders voor geld te slijten. Bij het CS zal dat dan geweest zijn. Ook de zwerver had een strafregister. Zelfs bij het CS kan via een bekende een link met de Kappaman zijn. Grote stations zijn ontmoetingsplaatsen voor o.a. criminele activiteiten. Zwervers zullen daar ook de weg weten wie of waar in gestolen spullen handelde. 
Maar nu eerst terug naar de nachtelijke autorit van Lifan. Beide hoofdrolspelers zijn hier nog steeds onderweg.
Wij gebruiken niet, zoals Ton Derksen, de ANWB routeplanner, maar de "Haversine' formule voor de berekening van de afstand en de reistijd. Voor de lezer zetten we er een link bij:  http://nl.distance.to
Volgens de berekeningen, waarbij we verschillende vertrekpunten zelf hebben ingevuld in Enschede, is de afstand naar het Jaagpad bijna 204 km. De duur van de rit wordt geschat op 2 uur en 12 minuten zonder overtreding van de maximumsnelheid. Wij gaan er vanuit dat, hoewel onze mogelijke dader voorzichtig  moest zijn, af en toe, waar dat mogelijk was, harder gereden heeft, vanwege de mogelijke afspraak met de 'Figurante'.  Daar kan iets tussen komen, dus houden we de aankomst bij het Jaagpad tussen 00.30u en 00.40u als de rit om 22.30u begon.
Het kan ook eerder als het lichaam voor hun vertrek naar het station al in de auto lag. Dan komen we uit op 00.10u en 00.25u. Dan kan Lifan niet de A4 en de afslag  Plaspoelpolder naar het Jaagpad gereden hebben, maar via de A12, de Utrechtsebaan, naar het centrum van Den Haag en het CS om haar op te pikken. We weten niet of ze via prepaid simlockvrije mobieltjes met elkaar contact hadden. Dat zal nooit onderzocht zijn. Beide mogelijkheden zijn niet uit te sluiten.

We gaan terug naar het CS waar de intercity tegen middernacht op Den Haag CS arriveerde. De 'Figurante', Anneke's 'look'alike, is daar vlak voor en na middernacht gespot door camera's. Indien ze de persoonlijke spullen van Anneke bij zich had, kan er zijn afgesproken die spullen op het station ergens achter te laten. Ook hier laten we dat over aan de verbeeldingskracht van de lezer. Net als de staatsdienaren geven we invulling aan fantasie die nergens woonde.
Gelukkig hebben we op het CS natuurlijk wel getuige Linssen en zijn herinnering over een door hem waargenomen voorval op het CS dat zich afspeelde tussen twee Marokkaanse jongemannen en een Aziatisch ogende meid om ongeveer  00.15u en volgens de recherche pas om 00.30u. Één van die jongens herkende hij. Zijn naam wilde hij aan de recherche doorgeven, maar dat liep, door grove nalatigheid van het Manga-team en ongehoorde gedragingen tegenover deze mogelijke ooggetuige, uit op een fiasco. Ook de verklaring van deze getuige, waarvan geen proces-verbaal werd opgemaakt op 20 september 2005, verdween van tafel.  

De Aziatisch meid is hier dus de 'Figurante' en de 'look'alike van de hier gepubliceerde officiële foto.
Bij een beroving door jonge Marokkaanse criminelen komt in elk geval ook de Marokkaanse Kappaman in beeld als mogelijke heler. Maar de plastic tas kan ook ergens achterlaten zijn en via hangjongeren in zijn bezit gekomen zijn. Misschien kenden ze hem onder de naam Ali of Michel en wisten ze hem per mobiel van hun roofgoed of vondst op de hoogte te brengen. De data van zijn mobieltje, misschien wel twee stuks, van de Kappaman zijn jammergenoeg nooit onderzocht, ondanks de bewaarde beelden van het BP station aan de Statenlaan in Scheveningen, die al in juli 2005 waren veiliggesteld, maar achteloos op een plank als zijnde niet relevant, zijn neergelegd. In 'De zaak van je leven'  vertelde rechercheur Bianca Neeleman daarover. 
De Kappaman kwam pas in 2009 duidelijk in beeld bij het Review-team dat in de nazomer van 2007 was opgestart om de zaak nog eens volledig door te spitten. In mei 2008 kwam de later veroordeelde Rodney Pieper in beeld als mogelijke dader. Rechercheur Chris van der Starre herkende hem in 2008 op die vastgelegde beelden als de 'Rob' die bij zijn vriendin op bezoek kwam. De rechercheur werd toen gebeld op zijn werk over deze jongeman, die veel over de moord op Anneke wilde weten en zich nogal vreemd gedroeg, wat haar angstig maakte. De politieman is toen direct naar huis gegaan en ontmoette daar dus de later veroordeelde Rodney Pieper. Hij maakte er ook een notitie over, maar daar is niet meegedaan. 
We weten dat de Marokkaanse heler als een berucht figuur in het Haagsche werd beschreven. De Marokkanen wezen volgens Linssen naar de uitgang waar ook de parkeerplaats voor auto's was, terwijl de 'Figurante' tweemaal naar de uitgang richting Rijnstraat wees. Daar was de tramhalte van lijn 17. We weten via de media dat het vanwege grondige renovatie in en om het stationsgebouw voor passagiers een nogal verwarrende situatie was qua  looproutes. Al helemaal voor iemand die daar misschien niet bekend was. 
Of Linssen's herinneringen over wat hij gezien had, ook vóór de foto op het CS van 00.03u plaatsvond is nog steeds mogelijk, omdat we er hier vanuit gaan dat de 'look'alike' geen tassen van Anneke bij zich heeft. 
Dus als Lifan naar het CS reed om haar op te pikken, dan kan de 'Figurante' gezien zijn door getuige Linssen. Dan was er geen sprake van het missen van lijn 17. Die laatste tram was om 00.15u al weg, als er geen vertraging was.

Als Lifan onze 'Figurante' bij het CS na 00.15u heeft opgepikt en daarna naar het Jaagpad is gereden, dan moet hij al om 22.15 uur van huis gegaan zijn. Zelf denken we dat Lifan deze variant onder de gegeven omstandigheden, kan hebben overwogen maar afgewezen. Hier zullen we die variant met de Figurante nog wel even beschrijven, want oppikken bij het CS is niet uit te sluiten als bewezen kan worden dat Lifan hulp van een bekende kreeg bij het wegwerken van het lichaam.  .  
Zoals al aangegeven gaat de A12 als de 'Utrechtsebaan' vanuit Voorburg richting CS en Scheveningen. Daar zijn een aantal mogelijkheden om naar het CS te rijden, o.a. via de S108 en S100. De 'koningstunnel' bij het CS was toen nog niet klaar. Die wegen zijn dus na het oppikken van de 'Figurante' bij het CS weer goed bereikbaar om over een gedeelte van de Utrechtsebaan via de A12 en A4 of gewoon van het centrum via het Laakkwartier naar de Limpergstraat te rijden door het volgen van de tramroute van lijn 17 of een TomTom gebruiken, als hij die had. De afstand van CS naar de vindplaats is via de tramroute 5 kilometer. Terug via de snelwegen bijna 9 kilometer. 

We gaan echter uit van de eenvoud, die zoals aangetoond, zich altijd ontvouwt in veelvoud wat weer ontrafeld moet worden om een heldere beeldenreeks te scheppen zonder hallucinante bijverschijnselen. Van een vrije loop van de fantasie kan, gezien de ernst van de zaak, dan ook geen  sprake zijn.  
Daarom lieten we de 'Figurante' bij CS ook niet in lijn 17 of lijn 1 stappen, maar gewoon ophalen bij het CS. Er heeft zich namelijk niemand gemeld die een Aziatische meid in lijn 17 of lijn 1 heeft gezien of na middernacht heeft zien lopen in de genoemde straten rond het Jaagpad. Of er onderling contact per mobiel was, weten we niet, maar sluiten het niet uit. De aankomsttijd van de trein uit Enschede was bekend. Daar zal Lifan op geanticipeerd hebben. Risico's worden ingeschat en genomen indien noodzakelijk.  

Er zijn dus nog twee varianten in beeld. Of ze zijn samen naar het Jaagpad gereden of de 'Figurante' heeft de trein genomen en is, zoals al beschreven, na aankomst door Lifan ergens in de buurt van het CS opgepikt. Lifan moest risico's nemen om ervoor te zorgen dat, behalve de latere bevestiging van zijn alibi, door overbrenging van het lichaam en misschien de inzet van de 'Figurante' als de nog levende 'Anneke', de recherche zijn huis niet als plaats delict zou beschouwen. We weten dat na het onderzoek Lifan's status van verdachte weer veranderde in de laatste getuige, een Manga-vriend uit Enschede die het slachtoffer naar het station had gebracht. Wel een getuige met een dna-match, een forensisch greepspoor op een laarsje van Anneke. 
Gezien onze tijdlijn gaan we er vanuit dat in beide mogelijkheden onze 'Figurante' en Lifan, rond 00.35u of iets later bij het Jaagpad geweest kunnen zijn. Als de afgebeelde Aziatische meid op het CS om 00.03u werkelijk een look'alike is en de recherche dat bewust niet wilde zien om Rodney Pieper te laten opdraaien voor de moord, dan kunnen we ook de treinreis van de Figurante als mogelijkheid terzijde leggen om ons alleen te concentreren op de variant, waarin ze samen met het lichaam van Anneke in de auto naar het Jaagpad zijn gereden. Dan vervalt een deel van de mogelijke enscenering en zijn de twee genoemde getuigen, de Proxy Lady  en Mick, de zwerver op station Amersfoort en Linssen en de twee Marokkaanse jongemannen in Den Haag CS niet meer in beeld.     

Wat in deze zaak nooit werd opgehelderd wordt nu deel van ons laatste oordeel. Het gaat dan natuurlijk over de twee getuigen, Marc Arendsen, de Belgische jogger en Vogelzang, een rechercheur van de CIE of TCI. De jogger kreeg door zijn elastische tijdlijn de status van verdachte. Over de rol van politie-runner Vogelzang en wat hem bezielde om zich in mei 2006 bij zijn chef en het Mangateam te melden als ooggetuige, die rond middernacht op het Jaagpad was, zullen we nu opnieuw aandacht besteden en ons concentreren op zijn 'warrige' verhaal, waarvan nooit duidelijk is geworden of dat 'waar' of 'onwaar' was. Dat geldt ook voor de jogger,. maar we richten ons nu op de 'geheime' missie van de rechercheur, waarbij niet alleen de joggerin beeld komt, maar vanzelfsprekend ook de onbekende informant ' Jeroen' waarmee Vogelzang een eerste ontmoeting zou hebben. Iemand dus die mogelijk belangrijke informatie aan het CIE wilde doorspelen over zware georganiseerde criminaliteit. Lichtere zaken worden niet door de CIE behandeld. Zie daarvoor op deze site de beschrijving van de sectie 'Stiekem' en hun werkwijze.    

We kiezen dat genoemde tijdstip van 00.35u, omdat Marc, de Belgische jogger, toen een geparkeerde auto zag staan, met een inzittende van buitenlandse komaf, die de binnenverlichting uitdeed en wegdook toen hij er aan langs kwam. 
De jogger werd op datzelfde moment door politie-runner Vogelzang gezien, maar die repte met geen woord over een geparkeerd staande auto met inzittende, maar verklaarde wel dat de jogger bij de bocht met de Tinbergenstraat recht op hem af kwam over het Jaagpad, vanuit de richting van de vindplaats van het lichaam. Dus aan de kant van het viaduct. De afstand van die plek naar de vindplaats van het lichaam bedraagt ongeveer 240 meter. Anneke werd daar in de bosjes vlakbij het trottoir gevonden in een lepeltjeshouding. Dus met de knieën omhoog. 
 

Volgens Derksen's boek was Vogelzang een kwartier te laat van huis gegaan, waardoor de geheime ontmoeting tussen 23.30u en middernacht met de onbekende informant niet doorging. Jeroen kwam niet meer opdagen of was al weer vertrokken omdat de runner niet ter plekke was. 
Voor ons is er veel twijfel of een lid van de CIE of CTI, alleen en op de fiets rond middernacht, een afspraak mag of zou maken met een 'onbekende' informant met wie hij blijkbaar via internet in contact was gekomen. Daar zijn toch grote risico's aan verbonden als zijn chef en andere leden daar geen weet van hadden. Het kan natuurlijk, want elke runner runt zijn eigen informant. Maar die zijn allemaal voorzien van een nummer en is hun identiteit in kleine kring bekend. 
Hij had wel een notitie gemaakt van de niet doorgegane afspraak op het Jaagpad, maar pas in mei 2006 meldde hij zich. Hij kwam op de fiets om een [criminele] informant  te ontmoeten die mogelijk belangrijke informatie over iets had. Een onbekende die via een website contact met de rechercheur had gezocht en een afspraak gemaakt, zoals Vogelzang verklaarde. 
Zoals al geschreven zou onderzoek door de rijksrecherche hier misschien enige opheldering over verschaffen. Indien, als het archief van die teams niet is opgeschoond, dat zou worden onderzocht, dan kunnen er namen uit de koker te voorschijn komen die we al kennen. Bijvoorbeeld van de Kappaman of van de [criminele] houder van het kentekenbewijs, dat Marc, de jogger, blijkbaar onthield en later thuis ergens opschreef. De schijnbaar onaantastbare Kappaman en het zeer snel afgesloten onderzoek naar die andere crimineel is voor ons een veeg teken. 
De CIE en CTI putten vooral uit het strafregister om hun taak goed te kunnen verrichten. De beruchte status van de Kappaman in het Haagsche heeft hem, zoals we weten bepaald geen windeieren gelegd.

Als we de fiets van Vogelzang vervangen door zijn auto en hem bij vlak voor de bocht met de Tinbergenstraat  op het Jaagpad laten parkeren, dan was hij het die het binnenlicht in zijn auto aan had en doofde toen de jogger, van wie hij dacht dat het zijn 'informant' was over het Jaagpad zag naderen. Die jogger liep echter door zonder een teken te geven of de indruk te wekken, dat hij de informant was. 
Zou hij om 00.50u daar nog gestaan hebben dan had hij, behalve de jogger, die op de terugweg naar huis was, ook Anneke nog levend gezien, als het niet onze 'Figurante' was. Over die auto die de jogger zag heeft hij niets gezegd. Geen auto, niet om 00.35u en daarna ook niet. Hij zag alleen geparkeerde opleggers en een Indonesiër met een wintergelaat tweemaal uit de bosjes komen. Voor ons een 'look'alike, iemand die leek op Harry Senior of op een Chinese medeplichtige man [of Lifan zelf in vermomming] met een vreemd loopje en verder tot in detail door hem beschreven gedragen kleding. Er zijn veel Chinezen die een lichtere huidskleur hebben,dat 's- nachts, midden in de zomer bij licht van de lantaarnpaal bij de vindplaats [ zie foto op deze site] als wintergelaat beschreven kan worden.
Zijn kenteken kan dus later ook door de jogger onthouden en opgeschreven zijn. In die zin is Vogelzang, ook een verdachte en zo zullen we hem ook beschouwen.     
Het gaat tenslotte over twee verhalen, waarvan niemand weet of die 'waar' of 'onwaar' zijn.

           "De 'hallucinante' details uit het geheugen"


Eerst terug naar het verhaal van Marc Arendsen, de Belgische jogger die op de heenweg naar zijn camper op het Jaagpad een auto zag. Een soort Japanse sportcoupé. Over de inzittende verklaarde hij dat de man een buitenlands type was en het binnenlicht doofde toen hij voorbij kwam. Verder geen details, dat herinnerde hij zich niet, was te vaag. Over de kleur van de auto of het merk ook niets. 
Die auto stond op het Jaagpad zo'n 45 meter van de bocht met de Tinbergenstraat geparkeerd. Bij die bocht was hij op de terugweg een meisje gepasseerd, die  
vanaf het viaduct kwam aanlopen. Over de huidskleur, de kleur van het haar of haarlengte, of ze een bril droeg of laarsjes, of tassen heeft de jogger blijkbaar niets verklaard. Of Derksen wilde dat niet allemaal vermelden.   

Over de kleding van het meisje die hij daar op de terugweg op zeer korte afstand passeerde, verklaarde hij het volgende: "Ik zag het T-shirt en het woord MEN'. Zij viel op door haar kleding. Die kleding was helder en had felle contrasterende kleuren. Rood en wit/beige. De kleding maakte op mij een plastic-achtige indruk. Zij droeg een T-shirt met de opdruk 'MEN'. Er stond nog meer tekst bij maar dat heb ik niet gelezen. Ik weet nog dat daar 'MEN' opstond, omdat mij dat toen specifiek opviel. De tekst kan mogelijk iets anders zijn, maar de de tekst had betrekking op mannen. Ik weet verder dat zij een lichtgekleurde, helder glimmende rok droeg. Het was geen lange rok of echt een minirok. Ik denk dat het iets daar tussen in was, ongeveer tot kniehoogte. [ pagina 211 van Derksen's boek] ]   

Zeer opvallend is natuurlijk de beschrijving van de kleuren rood en wit/beige en de plastic-achtige glimmende indruk die die kleding gaf. Die kleuren komen in elk geval overeen met de in de opsporingsberichten getoonde opvallende tassen die Anneke bij zich had. Dat waren een rode tas (Pucca Comic bag XL) met daarin haar laptop ( Acer Aspire 1363) en een MONK schoudertas met Japanse stripfiguren erop. In die tas zat haar portemonnee en haar rode Alcatel telefoon.
Over de twee tassen, over de lange draagriem, zoals op de foto van de supermarkt te zien is, verklaarde de jogger ook niets. Wel geeft Derksen aan dat er op dat kruispunt twee grote lantaarns genoeg licht gaven om die beschreven details te kunnen zien in dat nachtelijk uur. Vogelzang bevestigde dat in zijn gedetailleerde beschrijving van de 'Indonesiër met een wintergelaat, want ook bij de vindplaats van het lichaam stonden lange lantaarnpalen.

De beschrijving van die kleding duidt erop dat het door de jogger geziene meisje  zeer waarschijnlijk Manga-kleding droeg. Of 'Anneke' die van huis had meegenomen weten we niet.
Of dat meisje onze 'Figurante' was is dus niet uit te sluiten, omdat enscenering in ons scenario een cruciale rol speelt. Dat meisje werd gelinkt aan Anneke. Mede daardoor werd de dumpplek een plaats delict in het tramlijn scenario van het rechercheteam.
We weten dat zowel Marc Arendsen als Vogelzang nadat Rodney Pieper in beeld kwam als dader van het toneel verdwenen. 
Die gedetailleerde beschrijvingen van deze uitgerangeerde getuigen, van wie de jogger in oktober 2005 de status van verdachte kreeg n.a.v. zijn 'ooggetuige'verslag' en het gesjoemel met de tijdlijn, zijn in ons verhaal belangrijk. 
Zijn eerste versie speelde zich al voor 23.00u af. Toen zette hij om 22.58u volgens zijn verklaring, na het joggen zijn computer aan.
We weten ook dat hij volledige anonimiteit eiste toen hij zich op 21 september 2005 meldde met die eerste versie en dat hij met een 'fake' emailadres contact met de politie zocht om zijn ingebrachte tijdlijn aan te passen.
Toen had hij op internet en op de televisie, in de media al veel gelezen, gezien en gehoord over de moord op Anneke van der Stap. Hij verklaarde zelfs dat hij op websites over de zaak nergens een reactie had achtergelaten, omdat hij vreesde voor represailles van de vermeende moordenaar. Gelukkig had hij het kenteken onthouden en het thuis opgeschreven nummer weer teruggevonden. Hij was ervan overtuigd dat de man uit die auto gauw zou worden opgepakt, daarom durfde hij, anoniem dat wel, naar het politiebureau om zijn verzamelde herinneringen over wat hij gezien had die nacht kenbaar te maken.    
Derksen heeft in zijn boek veel aandacht besteed aan de betrouwbaarheid van de jogger. Zijn conclusie kennen we. Dankzij zijn onderzoek weten wij dat hij deze conclusie wel moest trekken omdat het goed paste in zijn onschuld-scenario. Rodney Pieper noch zijn opvallende lichtblauwe bestelbus zijn daar door zowel Marc als Vogelzang gezien. Koren op de molen van Derksen. 
De politie-runner zag, als het meisje onze 'Figurante was, misschien wel Lifan in vermomming de bosjes uitkomen. Wie op zijn FB de foto's van 'Japantag 2013' heeft bekeken, weet dat er door beide geslachten ook kostuums, pruiken, schmink en glimmende kleurrijke kleding wordt gedragen. 

Als we de onbekende inzittende of bestuurder van de auto op het Jaagpad vervangen door Vogelzang op zijn 'geheime' missie, dan was het zijn kenteken dat door de jogger werd onthouden en thuis opgeschreven. Dan is het ook logisch dat de politie-runner zijn eigen auto niet wilde zien. Zoals de jogger uit angst voor represailles nooit iets over de kleur of het merk van de auto heeft gezegd, ondanks het feit dat het logo daarvan vaak vlak boven het nummerbord staat. 
Volgens Derksen bezat deze Belg, naast veel onroerend goed ook 11 auto's, w.o. dus een camper en een huis in Frankrijk. Wij gaan ervan uit dat de jogger details heeft verzwegen als hij daar ook daadwerkelijk na middernacht op het Jaagpad is geweest. 
Over de gil die hij hoorde verklaarde hij, dat die 'niet overkwam als een gil om hulp'. Daarom was hij eerst nog verder gerend totdat hij besloot om toch poolshoogte te nemen omdat hij het toch niet vertrouwde, omdat hij het meisje niet meer op het Jaagpad zag. Hij is daarna teruggelopen en bij de auto gezien dat de bestuurder er niet meer inzat. Hij vermoedde dat ze de bosjes waren ingegaan voor seks. Wel gaf de jogger aan dat hij waarschijnlijk ook 'hallo' heeft geroepen en in zijn handen geklapt had. "Het vreemde gedrag van de man vond ik toch alarmerend' zo verklaarde de jogger.  
We begeven ons in zekere zin op glad ijs als we aannemen dat, mocht dat zo zijn, de rechercheur de mogelijke dader zou kunnen zijn. Hij zal in elk geval in de dagen daarna geweten hebben dat Anneke vanaf die maandagavond 11 juli 2005 werd vermist en later op 22 juli 2005 bij het Jaagpad werd gevonden. De plek waar Jeroen, zijn onbekende informant, niet kwam opdagen. Of dat 'waar' is is nog maar de vraag. Ook Vogelzang sjoemelde met de tijdlijn om er voor te zorgen dat er in elk geval een getuige was die de jogger daar had gezien. 
Het opgeschreven kenteken bleek uiteindelijk niet correct te zijn volgens de recherche. We kennen het verhaal over de 'verdachte' crimineel die de houder van het 'foute' kentekenbewijs bleek te zijn. Een doodlopend spoor. Dat is het natuurlijk niet. Ook de Kappaman kan de bestuurder geweest zijn. Of de onbekende 'Jeroen', ook dat is zeer wel mogelijk. 
Wij hebben het 'foute' kenteken zelfs gekoppeld aan de inbraak in de woning van de familie Arendsen in augustus 2005, toen het gezin met de camper nog in Frankrijk vakantie vierde. 
Vogelzang ronselde informanten. Hij zal deel uitgemaakt hebben van het TCI en het strafregister is hun grabbelton. Dat zijn potentiële informanten op een presenteerblaadje, want er werd ook voor informatie betaald. Hij zal zich niet met de zware georganiseerde misdaad hebben bezig gehouden. Meer de lokale Haagsche criminelen. Daar kennen we er al een paar van. 


    "Een 'verwarde' diplomaat bij het graf van "Your Kawaiiness" 
                                                                 
Na onderling beraad hebben we besloten de rol van de Belgische jogger te koppelen aan Harry Sr. en diens radicale besluit om op de grafsteen geen sterfdatum te vermelden, zolang hij niet zou weten wanneer zijn stiefdochter stierf.
Voor Marc Arendsen was dat de bron van zijn bezetenheid en de daaruit voortvloeiende vreemde en paranoïde gedragingen, zijn elastische tijdlijn en de wijze waarop hij zijn verhaal vormgaf. Het internet speelde daarbij een cruciale rol.
Derksen geeft in zijn boek aan dat hij na bestudering van het strafdossier tot de conclusie kwam dat de jogger een 'onwetende' getuige van een moord is geweest, omdat zijn pad inderdaad dat van Anneke heeft gekruist en omdat er geen ander scenario voor de moord met enig positief bewijsmateriaal was, werd dit nachtmerrie-scenario het beste scenario dat hij had om de onschuld van Rodney Pieper aan te kunnen tonen.    
Dat onderzoek van de wetenschapper mondde uit in de 'beargumenteerde' betrouwbaarheid van deze getuige. Op grond van onze bevindingen interpreteren we dat als Derksen's orgasme onder de schedel.  Wij zien dat als een zelfbevlekking, een ernstige zonde op basis van vooringenomenheid.  
Ook zijn doel heiligde, net als bij de staatsdienaren en de jogger, alle middelen.  Het 'onware' triomfeerde dankzij twee 'onvoltooide' onderzoeken. Één pot nat als gevolg van een proces van inbeelding.
 Hieronder een link naar begrippen die zowel bij de staatsdienaren als de wetenschapsfilosoof daarbij een doorslaggevende rol speelden. Op het nachtkastje van alle betrokkenen stond een glazen bol. Het voorspelbare werd het berekenbare en het aannemelijke. 
 
De details over het meisje en de 'verwilderd' uitziende man die de jogger en de rechercheur zich herinnerden duiden eerder op  enscenering, waarin we  onze 'Figurante' in het Lifan-scenario en Harry Sr. in het ‘achter de voordeur’ scenario een rol laten spelen. 
Derksen heeft geen onderzoek verricht naar de aanwezigheid van Vogelzang op het Jaagpad. Alleen fragmenten van zijn afgelegde twee verklaringen in het verhoor van 1 mei 2006 en het tweede verhoor op 26 februari 2010, niet lang na de aanhouding van de veroordeelde in zijn cel staan in het boek vermeld. De lezer heeft hij de kans ontnomen om zijn eindconclusies over deze twee getuigen nader te analyseren om te zien of die conclusies wel 'waar' zijn. 
Marc Arendsen werd door de AG een fantast genoemd. Een getuige met een 'kletsverhaal'. Derksen moest, vanwege zijn eigen doel, wel fragmenten uit de verklaringen van beide getuigen publiceren om te bewijzen dat  Rodney Pieper niet op het Jaagpad was gezien.
Één van die fragmenten uit het bewustwordingsproces van de jogger, zoals de schrijver dat noemt, gaat over de periode van 1 september tot 20 september 2005, dus na terugkeer van vakantie. Een dag later durfde de jogger zich eindelijk, mede het teruggevonden en naar later bleek 'foute' kenteken,  op 21 september als anonieme ooggetuige bij de politie te melden. Uit burgerplicht.  
De late melding en de door hem geëiste anonimiteit hing samen met mogelijke represailles van de de man in de auto op het Jaagpad. De door zowel de jogger als Derksen beschouwde vermeende moordenaar.
In die weken van intensief onderzoek naar alle beschikbare informatie op internet had de jogger meerdere Aha-Erlebnisse w.o. deze: " Het dringt tot hem door dat maandag zijn joggingdag is en dat het Jaagpad op zijn joggingroute ligt en toen hij op internet las dat het opschrift op Anneke's blouse [!] 'MEN' voorbij kwam, was er een volgende Aha Erlebnis. Hij herinnerde zich toen ook dat hij het kenteken had opgeschreven.  En, zoals we al aangaven, op persoonlijk vlak was hij diep geraakt door de verklaring van Harry Senior over het ontbreken van een datum van overlijden op de grafzerk. " Het greep hem aan, aangezien hij één van diegenen is die kunnen zeggen dat ze niet op 11 juli 2005 is overleden. Hij had haar nog gezien in de vroege uren van 12 juli 2005".
Dat het later een fout kenteken bleek te zijn volgens de recherche deed er volgens Derksen niet toe. 'Het gaat om wat de jogger en zijn vrouw zelf geloofden'.  Ze waren er beiden van overtuigd dat de houder van dat kentekenbewijs ook de moordenaar moest zijn. 
Derksen voegt daar in zijn boek aan toe dat dat niet impliceert dat de jogger de echte moordenaar en Anneke is tegengekomen, maar het impliceert wel dat Marc Arendsen 'oprecht' geloofde dat hij datgene wat hij verklaarde heeft meegemaakt.
Dat schonk de auteur een orgasme. In deze afgelegde verklaring werd een mogelijk  tweede dwaling zichtbaar, mede dankzij  Vogelzang's bijdrage dat hij de jogger op het Jaagpad had gezien. Dat greep de filosoof met beide handen aan. Dat kon geen toeval zijn. 'Dubbel gedwaald' werd daarna de nieuwe titel van zijn boek. 
Zoals al eerder aangegeven is  een bewering 'waar', wanneer zij als zodanig door diegenen die het taalspel spelen als 'waar' wordt geaccepteerd. 
De regels van dat taalspel over de betekenis  en de waarheidsregels zijn door diegenen die het taalspel spelen bepaald. De cultuur van zowel de justitiële als de universitaire wereld heeft hen dat aangeleerd. In die zin zijn de interpretatoren bezeten sociaal genetische copycats die denken te weten hoe de werkelijkheid in elkaar zit. 

Wie zaait zal oogsten. De oogst van Derksen werd mogelijk door onze zaaier Vogelzang, die wel eens de sleutel tot de oplossing van dit misdrijf kan zijn. 
Wij verdenken Vogelzang ervan dat hij op 1 mei 2006 en daarna, tijdens zijn tweede verhoor op 26 februari 2010, met een aangepaste versie daarvan qua locatie waar hij stond, namelijk niet langer onder het viaduct, maar in de bocht van het Jaagpad en de Tinbergenstraat, een valse verklaring te hebben afgelegd, mede gebaseerd op informatie die of vanuit het Manga-team is gelekt, of afkomstig was van de informant Jeroen, wiens identiteit hij niet kende of van de jogger zelf of van Mr. X, de inzittende van de auto die Vogelzang niet zag. Dat zijn 'Jeroen' de Belgische jogger kan zijn geweest kan tot nu toe niet uitgesloten worden.
Hier begint Derksen in zijn boek zelf ook te sjoemelen door de verklaring van de jogger over zijn gedragen kleding die nacht als feitelijke gegevens te beschouwen als hij de door de getuigen twee ingebrachte signalementen met elkaar vergelijkt om aan te tonen dat Vogelzang ook daadwerkelijk de jogger heeft gezien. Derksen laat in zijn tabel over het gegeven signalement van de jogger de kleur 'rood' en 'wit' van de 'stretch'- of 'wielrenbroek' weg. Arendsen verklaarde wel dat hij, in tegenstelling tot andere dagen, een korte broek droeg. Over de kleur van de korte broek geen woord. Wel voegde de jogger eraan toe dat hij doorgaans een 'zwarte' lange joggingbroek aanhad. Ook de haarkleur 'golvend blond', komt niet overeen met de haarkleur van de jogger, al vermeldt Derksen niet welke kleur dat was. Wel dat het 'golvend' en naar achteren was gekamd'. 
Wat Derksen de lezer hierover voorschotelt koppelen wij aan het  spel "Ik zag wat jij niet zag". Opvallend is dat de kleuren rood en wit terugkomen in de beschrijving van het meisje, die de rechercheur weer niet zag.
Dat Vogelzang oog voor detail had weten we uit zijn verklaring. Had hij de auto met de inzittende wel gezien dan zou hij die auto, net als de groene Ford Mondeo Station en het oudere echtpaar in een grijze VW Passat, wel hebben beschreven. Dan hadden we geweten welk merk en welke kleur de daar geparkeerde auto had. Helaas, volgens Vogelzang stonden er bij de vindplaats van het lichaam enkele opleggers, waarvan één in zeer slechte staat was. Geen personenauto's dus, maar wel een zeer gedetailleerd signalement van nog een Mr. X  op het Jaagpad, die twee maal vlakbij de vindplaats van het lichaam uit de bosjes kwam.  Dus eerst dacht de politie-runner, toen hij de jogger zag aankomen, dat het zijn informant was. Die auto met inzittende stond er toen al. De jogger zag Vogelzang niet, terwijl die toch binnen de 20 meter van hem af stond in de verbeterde versie van de locatie. Toen zag Vogelzang namelijk ook dat de jogger een 'Europees' was. Hij zei dus niet dat de jogger een blanke huidskleur had. Derksen zet dan ook in die tabel onder Arendsen het woord 'Belg'. Weer een indirect bewijs dat de rechercheur de jogger werkelijk had gezien. 


Dat Vogelzang als 'getuige' na middernacht op het Jaagpad bij de opleggers wel de Mr. X  zag is voor ons vanaf het begin van het onderzoek een mogelijke sleutel tot de oplossing  van dit misdrijf geweest. Dankzij het boek van Derksen en zijn 'nachtmerrie' scenario kennen we het signalement van deze Mr. X.  We zullen hier dat signalement [blz. 226] letterlijk citeren: "De man limpte met zijn linker voet [politie: trok met zijn voet]. Hij had een bochel , althans zijn schouders zaten niet op één lijn. Deze man was geen grote man, hij was ongeveer 1.68/1.70 meter. Hij had zwart/zilver haar, niet verzorgd. Het leek wel of het ontploft was , met de pieken overeind. Hij had een getinte, grauwe huid, zoals een Indonesiër in de winter. Zijn huidskleur was niet donker, meer richting blank. Die man had een ouderwetse beige regenjas met ceintuur aan. Deze man had een donkerbruine 'nette' broek. Er zat een vouw in de pijpen geperst. [einde citaat]

Dat signalement koppelden wij aan Harry Sr. ,de stiefvader van het slachtoffer. Wij beschouwen hem in dit scenario nog als medeplichtige omdat hij geholpen heeft bij het dumpen van het lichaam, waarbij we er vanuit gaan, dat het zijn bedoeling was het lichaam van Anneke in de Vliet te dumpen. Door de aanwezigheid van Vogelzang op het Jaagpad, die enkele rondjes heeft gefietst in afwachting van zijn informant 'Jeroen' werd dat onmogelijk. Dat het zolang duurde voordat ze werd gevonden zal de stiefvader verrast hebben. Hij was in elk geval op die 22e juli 2005, de dag van de vondst van het lichaam, ter plaatste met een warrig verhaal en gebruikmakend van een valse naam. 
Die koppeling van dat signalement is mede gebaseerd op de details over de schouders.
Harry Sr. voldoet aan die beschrijving. Dat geldt ook voor het piekerige haar, zijn huidskleur en beschrijving van de kleding. We hebben na bestudering van verschillende beelden kunnen  vaststellen dat Harry Sr een orthopedisch therapeutisch korset draagt m.b.t. de bochel tussen de schouderbladen. Dat korset zorgt er ook voor dat deze vermoedelijk ouderdomsvergroeiing minder zichtbaar is.  Dankzij de beelden weten we dat de korset een V-vorm heeft. Die is op de achterkant van zijn colbert te zien en loopt vanaf de schouders naar de onderrug toe. We komen daar later, als we het ouderlijk huis als mogelijk plaats delict beschouwen en ons ook richten op het graf zonder sterfdatum,  op terug.  
We hebben dus, behalve een 'verwarde' diplomaat, ook een 'verwarde' nabestaande  bij het graf van 'Your Kawaiiness'.
Harry Sr. gaf aan dat hij het boek van Derksen niet zou lezen. Als hij dat 'onnodige' boek wel las, dan zal hij verrast zijn dat Vogelzang, de pottekijker op de fiets, de ongewenste toeschouwer die hem die nacht zag, een politie-runner was. Een man met oog voor details.

Het gaat om de slotscène, waarbij Harry Sr., de man zonder alibi, in gezelschap van Peter R. de Vries, op het kerkhof naar het graf van Anneke lopen en spreken over een wonder. Dat wonderkind werd in mei 2008 Rodney Pieper. De door Harry Sr. en Marieke van Essen van de Telegraaf uitverkoren dader, toen die in Delft gearresteerd werd voor de moord op Christel Ambrosius. 

Hier voor het gemak nogmaals de YouTube link:  https://www.youtube.com/watch?v=7xXd_4JMsPg   

Indien we aannemen, op grond van al onze bevindingen tot nu toe, dat we de politierunner Vogelzang in feite als de enige 'kroongetuige' kunnen beschouwen, dan verschijnt er een andere logische samenhang op de 'elastische' tijdlijn van de staatsdienaren. 
Dan kunnen we de rol van de 'Figurante' in het Lifan-scenario schrappen. Dan kan de afgebeelde Aziatische meid op het CS een 'look'alike zijn, wat vooralsnog niet is uit te sluiten, en pleiten we voorlopig  Lifan vrij van betrokkenheid bij de verdwijning en de dood van 'Your Kawaiiness'. 
Vanaf nu noemen we de adoptievader de 'Geslepene', het meesterbrein achter de enscenering. Een nabestaande die, net als de 'Geslepene' in Putten II, op geraffineerde wijze, verstrikt in een web van dubbele bindingen achter de voordeur tot vandaag in staat was een familiegeheim over de tragische dood van Anneke voor de buitenwereld verborgen te houden.  


                                   "Vogelzang"

                   'Over onze kroongetuige en zijn obscure rol'. 


Wat het daglicht niet kan velen is in de moord op 'Your Kawaiiness', een significant gegeven, dat de staatsdienaren na het tweede verhoor op 26 februari 2010 van de politierunner Vogelzang, na de aanhouding van Rodney Pieper in zijn cel, de mogelijkheid bood hun heilige overtuiging van zijn daderschap uit te dragen en zo geschiedde het dat de spelers in dit gruwelijke misdaadspel hun eindposities innamen ten aanvang van de gebeurtenissen die stonden te gebeuren.
Twee getuigen die Anneke op station Amersfoort en in Den Haag CS meenden gezien te hebben werden uitgeschakeld. De kappaman werd omarmd als betrouwbare en geloofwaardige getuige. De status van 'verdachte' van Marc, de Belgische jogger werd opgeheven en samen met rechercheur Vogelzang verdwenen deze getuigen. Het Jaagpad werd schoongeveegd dankzij een mobiele plaats delict. De man van sectie 'Stiekem' had noch Rodney Pieper noch zijn opvallende lichtblauwe bestelbus noch informant Jeroen gezien tijdens zijn nachtelijke geheime missie. 
We weten dat Vogelzang in zijn verklaring zijn onbekende informant niet liet verschijnen. Of [burger] informant niet is komen opdagen weten we weer niet. Wel weten we dat hij, als zijn verhaal 'waar' is, aan het Mangateam meedeelde dat hij te laat van huis was gegaan voor een afspraak onder het viaduct bij de Vliet. 
Die afspraak kwam blijkbaar tot stand via een website, maar ook dat is in nevelen gehuld, omdat dat in 2010 niet meer achterhaald kon worden. 
Uit openbare bronnen weten we dat een rechercheur van het TCI zijn informatie enkel op papier zet, of er een korte notitie van maakte, zoals Vogelzang volgens zijn verklaring deed. 
Standaard wordt er geen procesverbaal van opmaakt, in tegenstelling tot rechercheurs op de onderzoeksafdeling. Het TCI mag dus de volledige identiteit van haar bronnen afschermen. 
Gezien zijn verhaal was het ook niet mogelijk de hem 'onbekende' informant te doen horen, wat noodzakelijk is om de betrouwbaarheid van Vogelzang als getuige te toetsen. De afgelegde ambtseed, een 'vuile' pathologische dubbele binding met grote gevolgen voor verdachten in strafzaken, zal hebben bijgedragen aan de geloofwaardigheid van zijn ingebrachte verhaal. Die ambtseed maakt het mogelijk dat staatsdienaren de waargenomen feiten en omstandigheden in hun processen-verbaal zelf vorm kunnen geven. Leugenachtige verklaringen zijn daarbij schering en inslag, omdat men meestal met een collega samen is, die zal bevestigen wat er volgens hen is gebeurd. De 'verdachte' heeft na gesjoemel en verdraaiing van de feiten geen schijn van kans meer voor de rechter. De ambtseed is een vrijbrief voor het witwassen van hun eigen corrupte gedragingen. Dat geldt ook voor de onafhankelijke rechters. Het verhaal van de aangeklaagde is bij voorbaat al 'onwaar'. Van waarheidsvinding is geen sprake meer. 
Hier hebben we te maken met een politierunner, die alleen opereerde. Dat is al opvallend bij een eerste contact met een onbekende informant. De geïsoleerde locatie en het tijdstip zijn dat ook. De mogelijke veiligheidsrisico's werden dus blijkbaar als aanvaardbaar beschouwd. Dat kan duiden op een 'burger' informant. De mogelijkheid dat een criminele informant, die, in opdracht van of zelf in het verleden is genaaid door de runner of de sectie 'Stiekem', hem uit de weg te ruimen is niet ondenkbaar. Al helemaal als er nog geen persoonlijk contact is geweest en de informant via internet en een alias Vogelzang naar het Jaagpad kan lokken. Hij kan dus zelfs een wapen bij zich hebben, want standaard wordt met de informant afgesproken dat hij geen wapen bij zich mag dragen. Over het TCI  kan de geïnteresseerde lezer via deze link wat meer te weten komen. 

  
Wij gaan er vooralsnog vanuit dat Vogelzang over meer informatie omtrent deze informant beschikte dan dat hij in zijn verklaring beschreef. Mocht Marc, de Belgische jogger, zijn onbekende informant zijn geweest, dan beschouwen we die man met een diplomatieke status als een 'burger' informant van buitenlandse komaf.
We weten dat hij ook in september 2005 alsmaar hamerde op 'anonimiteit' en ook een alias emailadres aanmaakte om zijn aangepaste tijdlijn door te geven. 
Mocht 'Jeroen' de houder van het kenteken zijn geweest, dan hebben we te maken met een criminele informant. Of die onbekend was is minder waarschijnlijk, gezien het verhaal van de politierunner, die al wachtend en hopend op zijn komst zelfs een paar rondjes fietste en daarom voorlopig nu ook onze 'kroongetuige' is.  
Die houder van dat kentekenbewijs, was, zoals we weten o.a. veroordeeld voor verboden wapenbezit. Dat kenteken leidde tot zijn status van verdachte. Al na een maand 'tappen' werd zijn status opgeheven. Het was een doodlopend spoor. 
Dat valt te betwijfelen. Het lijkt er eerder op dat deze crimineel, al helemaal als het een informant was, bewust weer onder de radar is gebracht. 
Uit openbare bronnen weten we dat TCI-informatie vooral als startinformatie voor een strafrechtelijk onderzoek wordt gebruikt, maar zodra de startinformatie wordt ondersteund door andere informatie en vervolgens wordt doorgespeeld naar het team 'opsporing', is het bruikbaar als bewijs in een strafrechtelijk onderzoek. TCI-informatie is op zichzelf dus geen bewijsmiddel. Dit sluit echter niet uit dat TCI-informatie in uitzonderlijke gevallen toch als bewijs kan worden gebruikt. Dat stelde het Europese Hof voor de Rechten van de Mens in elk geval vast. .
Kortom, TCI-informatie kan, mits de informatie voldoende concreet en specifiek genoeg is, de grondslag vormen voor een verdenking als bedoeld in art. 27 Sv en kan zelfs leiden tot de toepassing van dwangmiddelen. Daarnaast wordt TCI-informatie, in beginsel, slechts als ‘intelligence’ gezien en is het dus niet bedoeld om als bewijs te dienen in een strafzaak. Toch staat geen rechtsregel eraan in de weg dat een TCI proces-verbaal kan worden gebruikt voor het bewijs, mits voldaan is aan de voorwaarden van art. 334a lid 3 Sv.

Over verweer tegen anonieme startinformatie:  https://mknapen.wordpress.com/tag/tci/


Omdat de runner alleen was gaan we er vanuit dat de houder van het kentekenbewijs onder midcri-waardige informatie viel. Of zoals ze dat in de link van het onderzoek van de politieacademie noemen 'laaghangend fruit'.  Geen zware criminaliteit dus. Vooral regionaal. Het afschermen van de informant is zeer essentieel. Mocht dat niet lukken dan is dat een 'doodzonde' met mogelijke ernstige gevolgen voor de informant. 
Derksen heeft Vogelzang's  verklaring gebruikt om ontlastend bewijsmateriaal voor Rodney Pieper op tafel te leggen.
Wij willen nu enkele varianten van zijn verhaal opnieuw a.d.h.v. Derksen's boek en de 'elastische' tijdlijn onderzoeken, om te zien of we ons een beter beeld kunnen vormen van wat zich op het Jaagpad werkelijk afspeelde. 
We beginnen eerst met Marc, de jogger, de eerste getuige die zich meldde. Zijn eerste tijdlijn begon om 22.58u. Dat was het tijdstip waarop hij na thuiskomst van het joggen een email verstuurde. We vinden dat waarschijnlijker dan zijn latere aanpassing, als we er vanuit gaan dat hij, net zoals hij ook enkele dagen na zijn aangifte op 21 september 2005 deed, een alias en 'fake' emailadres gebruikte en dat emailbericht aan Vogelzang stuurde met daarin bevestiging dat hij er om 23.30u zou zijn. Eerst omkleden en opfrissen en daarna met de auto [ hij had er 11], dus in elk geval de camper en nog een personenauto. Zijn vrouw had ook een goed betaalde baan, dus die zal ook een auto gehad hebben. Als hij een CD kenteken had, dan zal hij, omdat hij anoniem wilde blijven, die andere auto genomen hebben. Dat hij met de auto naar het Jaagpad ging is dan logischer als zijn verhaal over de accu en de camper 'waar' was. Mocht de accu opgeladen moeten worden, dan is dat wel zo handig dat direct te doen. Daar heb je dus een andere auto en startkabels voor nodig. Die heeft men meestal in de kofferbak liggen.
Als we Marc's verklaring invoegen en hem in een 'donkere' auto het binnenlicht laten uitdoven omdat er een fietser aankwam en hij niet gezien of herkend  wilde worden, dan is dat mogelijk. Dan was het 23.45u dat Vogelzang die auto gezien kan hebben. Zijn smoes was dat hij te laat op fiets van huis ging voor de afspraak. Hij repte met geen woord over een daar geparkeerde 'donkere' auto.
Vervangen we de fiets van Vogelzang door een auto dan zou de runner zijn binnenlicht als teken aan de jogger aan en uit hebben gedaan, toen hij de jogger zag, waarvan hij dacht dat het zijn informant was. Die liep volgens de runner naar het viaduct richting Delft. Marc ontkende dat. Hij sloeg al joggend de Tinbergenstraat in vanwege de accu van de camper, waar hij en zijn gezin zes dagen later, op zaterdag 16 juli 2005, mee naar hun huis in Frankrijk zouden gaan.
Het licht kan ook gedoofd zijn, omdat Vogelzang niet herkend wilde worden en de jogger via zijn zijspiegel te laat zag, omdat zijn aandacht gericht was op het viaduct. De plek van de afspraak. Over hoe Vogelzang eruit zag weten we niets. Een door de zon gebruinde kop, dankzij het Scheveningse strand en de inzittende als iemand van buitenlandse komaf te bestempelen, we weten het niet.
 In deze variant zag de runner dus wel de jogger. Indien zijn 'Jeroen' daarna is gekomen en zijn auto niet aan het Jaagpad, maar in de Tinbergenstraat, de van Benthemlaan of de Limpergstraat parkeerde en lopend naar het viaduct is gegaan, dan kan dat ook wel de daar door de jogger geziene man met hond zijn geweest.
Je zou verwachten dat wie daar zijn hond vaker uitlaat, zich als getuige had gemeld na de vondst van het lichaam, maar ja, dan moet je wel iets gezien hebben wat opviel. Dat zou de jogger dan geweest kunnen zijn, maar over zijn verhaal is niets naar buiten gebracht. Dat zal met zijn diplomatieke status te maken hebben. 
Er is maar éen getuige die de jogger heeft gezien. Onze 'kroongetuige', de man die ook de Geslepene' misschien zag.    
Als ze elkaar niet eerder hadden gezien, dan moesten zowel de informant als Vogelzang eerst de kat uit de boom kijken en beoordelen of de kust veilig was. 

Gezien de gedetailleerde beschrijving van de 'Geslepene' aan het begin van het Jaagpad bij de opleggers en het niet komen opdagen van zijn informant, moet Vogelzang dat met een handzame [nacht]kijker zelfs goed hebben kunnen zien. Of hij zo'n instrument op zak had weten we niet, maar uitsluiten kunnen we dat ook niet als hij in de 'donkere' auto zat. Observeren zal onderdeel van zijn runner-activiteiten zijn. De ontmoeting was in elk geval geen 'koude aanloop', maar voorbereid door eerder contact via internet. Het begin van startinformatie. 
Vogelzang zal waarschijnlijk ook meerdere aliassen en daaraan gekoppelde emailadressen hebben gehad. Geheimhouding en bescherming van zijn eigen identiteit en die van zijn informanten had de hoogste prioriteit. Dat hij zich in mei 2006 pas meldde kan mede te maken hebben met de opgeslagen datagegevens van zijn mobiele telefoon[s] en door hem gebruikte laptop thuis. Daar zal geen intern onderzoek naar gedaan zijn. 
Zijn vrouw was zijn alibi. Die bevestigde dat haar man in zijn vrije tijd er zo laat met de fiets nog even uitging. Of ze nog wakker was toen hij terugkeerde van zijn mislukte missie weten we niet.    
Als we de ingebrachte tijdlijn van Vogelzang in deze variant aanschouwen dan speelde dit zich rond middernacht af.  Zelf verklaarde hij dat hij niet langer dan een half uur tot driekwartier op het Jaagpad e.o. was. Later, in 2010 gaf hij aan dat hij na aankomst om 23.45u  waarschijnlijk niet langer dan een half uur, hooguit driekwartier  daar is blijven rondhangen. Dus tot uiterlijk 00.30u.
In deze variant lieten we de diplomaat eerst met een 'donkere' auto komen i.v.m. de accu en de camper. Als we zijn eerste tijdlijn volgen vanaf het om 22.58u verzonden email bericht via zijn DPA en daarbij het voorafgaande joggen wegstrepen en het joggen pas daarna laten beginnen, dan kan de auto nog altijd gebruikt zijn om naar de Tinbergenstraat te rijden in zijn jogging-outfit. Dan vertrok hij dus niet  joggend van huis, maar vanuit de van Benthemlaan of de Tinbergenstraat, waar de camper stond en in beide straten het ook vrij parkeren was. We laten hem hier dan eerst joggend via de van Benthemlaan en de Limpergstraat lopen. Die straat komt uit op het Jaagpad bij de vindplaats van het lichaam. Het rondje dat ook Vogelzang gefietst kan hebben. 
Vanaf die plek, voorbij de opleggers richting viaduct, kwam de jogger voor de runner in het zicht. Even voor bij de opleggers en de jogger recht op hem afkwam.  
Zijn elastische tijdlijn werd door Derksen geanalyseerd en geloofwaardig bevonden.  Op die laatste aangepaste tijdlijn begon de jogger pas om 00.20u aan zijn, volgens Marc, vaker gevolgde joggingroute langs het Jaagpad. Dus een uur later, want anders kon hij bij het viaduct op de kruising met de Tinbergenstraat het door hem beschreven meisje niet gezien hebben volgens de officiële tijdlijn van het Manga-team. 

Hier kunnen we echter nog steeds niet uitsluiten dat Anneke toch de trein van 20.57u uit Enschede gehaald kan hebben. De verklaring van Lifan over aankomst bij het station 'rond 21.00u' maakt dat mogelijk. Er hoeft maar een kleine vertraging te zijn geweest of dat ze een paar minuten eerder al bij het station waren is bepaald niet uit te sluiten. Anneke had in elk geval aangegeven te proberen de [voor]laatste tram lijn 17 naar Wateringen te nemen. Ze hield dus rekening met die mogelijkheid. 
Die mogelijkheid mogen we niet uit het oog verliezen, omdat de foto op het CS, gezien de donkere korte rok, niet aantoont, dat onze 'lookalike ook daadwerkelijk Anneke is.
Als Anneke al rond 23.30u op Den Haag CS aankwam dan ontstaat er ook een heel andere tijdlijn die volgens ons nooit deel van het onderzoek is geweest, omdat in alle berichten daarover de vertrektijd in Enschede 21.27u was. 
We hebben er in het boek van Derksen en in openbare bronnen over een eerder vertrek en onderzoek  niets aangetroffen.
Wel waren er opsporingsberichten die ook de stations in Voorburg, waar de 'Geslepene' naar linkte als dumpplaats in de Vliet, het station Hollands Spoor en station Rijswijk aangaven als mogelijke plekken waar Anneke kan zijn uitgestapt.
Ook Delft als eindbestemming is mogelijk. 
Op grond van het scenario, waarin Anneke in Amersfoort in het treinstel, bestemd voor Rotterdam, is gestapt om aan de zwerver te ontkomen of dat ze niet goed heeft opgelet of dat ze die route zelf uitkoos, omdat ze al een jaar lang doordeweeks van Rotterdam naar Den Haag heen en weer ging. Ze studeerde aan de kunstacademie in Rotterdam. 
De trein uit Zwolle bestond uit twee treinstellen. De ene ging naar Den Haag CS, de andere naar Rotterdam CS en werden in Amersfoort losgekoppeld.  
Als Anneke vanaf Amersfoort in het [verkeerde] treinstel naar Rotterdam zat dan kan ze al in Gouda weer zijn overgestapt op de intercity naar station Voorburg en het CS.  Die laatste rit vanaf Gouda duurt 20 minuten. Of ze bij Voorburg zou uitstappen is twijfelachtig, omdat de trein een paar minuten later al bij den Haag CS zou arriveren.
Dat was in elk geval bekend terrein en twee trams, lijn 17 en lijn 1 komen daar allebei langs. 
Als Anneke de trein, via een overstap in Rotterdam, naar station Rijswijk, als eindbestemming genomen zou hebben, dan moest ze, volgens de officiële tijdlijn, na rond middernacht in Rotterdam te zijn aangekomen, nog even wachten op aansluiting. Dan zou ze pas om 00.40u of iets eerder op station Rijswijk zijn aangekomen. Dan zou ze waarschijnlijk in de laatste tram van lijn 17 naar de remise zijn gestapt. We zijn niet in het bezit van de dienstregeling uit 2005. Tijden kunnen anders zijn, dan we hier aannemen. We weten in elk geval dat zowel lijn 17 als lijn 1 rond 00.15u vanaf het CS vertrokken. Dat waren de laatste trams naar Wateringen en Delft.
Zou ze een half uur eerder uit Enschede vertrokken zijn dan zou de aankomsttijd in Rijswijk 00.10u zijn. Dan had ze de voorlaatste tram van lijn 17 richting haar ouderlijk huis en het CS nog gehaald.  
Lijn 17 komt weer in beeld, maar dan in omgekeerde richting van Wateringen naar het CS. Dan kwam ze op weg naar de halte van Vredenburchweg dus langs de halte Patentlaan en de kruising met de Limpergstraat. Niet ver van het Jaagpad. Daar zal ze op weg naar huis nooit uitgestapt zijn. In de tram hangen informatieborden over de route en de namen van de tussenliggende haltes naar Den Haag CS. 
Die halte Patentlaan als uitstaphalte zou alleen kunnen als ze, wat haar adoptievader Harry Sr. als mogelijkheid naar buiten bracht, tijdens de rit vanaf Den Haag CS de halte bij de kerk in Oud-Rijswijk, niet ver van hun huis, om wat voor reden dan ook, gemist zou hebben.  Die gedachte werd later ook overgenomen door het Mangateam voor lijn 1 om Anneke bij de Vliethalte en via het viaduct naar het Jaagpad te laten lopen. 
De tramdeuren gingen rond 00.25u daar echter niet open. 
Wij voegen aan de mogelijk genomen treinroutes ook nog het station Delft toe. Van daaruit kan ze met lijn 1 richting Rijswijk zijn gegaan. Die tram komt langs de halte Herenstraat, waar ze normaal gesproken dan zou zijn uitgestapt. Dan is het nog zo'n 400 meter lopen naar haar huis. 
We nemen aan dat de laatste tram van lijn 1 van Delft naar de remise ook door het rechercheteam is onderzocht. De bekeken data van de HTM zullen daar uitsluitsel over gegeven hebben. Of de deuren bij de genoemde haltes open zijn gegaan is ons niet bekend. 
Maar ze kan natuurlijk ook, als ze die tramroute nooit eerder heeft genomen, bij de Vliet al een halte te vroeg zijn uitgestapt en lopend langs de Vliet tot het viaduct zijn gelopen. naar huis zijn gegaan. Misschien door te vroeg op de knop te drukken. Het was daar in dat buitengebied behoorlijk duister. 

 Als we de tijdlijn via de route naar Rotterdam CS van tijdstippen voorzien, dan kan Anneke rond 23.30u of om middernacht in Rotterdam zijn aangekomen en via een overstap om 23.55u of 00.25u bij station Delft zijn uitgestapt. 
Daarna  moest ze dus of wachten op de voorlaatste tram van lijn 1 rond middernacht van Delft richting CS en Scheveningen of wachten op laatste tram naar het CS en de remise, als we uitgaan van vertrek uit Enschede om 21.27u.
Rond 00.25u was de tram van Scheveningen naar Delft waar ze op wachtte  [0.25u] ongeveer bij de Vliethalte en het Jaagpad geweest zijn op weg naar Delft. 
Of die laatste tram van lijn 1 naar Delft ook nog naar het CS  ging is gekoppeld aan de tramremise. De remise is dan de eindbestemming van de laatste tram. Onder bepaalde omstandigheden vervallen die laatste ritten of verschuiven de vertrektijden van die laatste trams. 
Mocht Anneke bij de Vliethalte zijn uitgestapt met de voorlaatste tram dan was ze rond 00.20u bij het viaduct. Toen was de jogger net van huis gegaan voor de accu en camper.  Daarna volgde er alleen nog de laatste tram richting remise. Nam ze die dan zou ze na 00.45u bij het viaduct aangekomen zijn. Dat valt binnen het 'nachtmerrie' scenario van Derksen. Of de data over het opengaan van de deuren van die laatste tram uit Delft ook deel van het onderzoek hebben uitgemaakt, weten we niet. 

Na al die alternatieve routes, waarbij Hollands Spoor niet vermeld werd, omdat dat station tussen station Rijswijk en het  CS ligt, en we weten dat lijn 17 daar ook langs kwam, richten we ons nu op het verhaal van Vogelzang, die al om 23.45u op het Jaagpad was en daar, volgens zijn verklaring,  maximaal drie kwartier, maar, zoals hij zelf aangaf vermoedelijk niet langer dan een half uur is blijven hangen en tussendoor af en toe een rondje heeft gefietst. 
Toen zag hij een man tweemaal uit de bosjes komen bij de opleggers en de vindplaats van het lichaam. Die man noemen we hier de 'Geslepene' omdat de gedetailleerde beschrijving op Harry Sr. van toepassing is.
Dat geldt niet alleen voor de 'bochel' en/of de ongelijke schouders, maar ook voor zijn kledingdetails en beschreven uiterlijk.  Wat dat betreft hebben we niet alleen via internet beeldmateriaal genoeg bekeken om niet uit te sluiten dat die door de politierunner beschreven man onze 'Geslepene' kan zijn.
Die was dus al voor de komst van Marc, de Jogger, op het Jaagpad. De jogger heeft over de aanwezigheid van deze man niets verklaard. Het was Vogelzang die deze zich opvallend en vreemd gedragende onbekende man introduceerde.

 Terug naar zijn tijdlijn van Vogelzang tussen 23.45u en hooguit 00.30u en het feit dat de politierunner over een meisje, gelijkend op Anneke, niets heeft medegedeeld tijdens zijn verhoor in mei 2006 over zijn aanwezigheid op het Jaagpad toen Anneke verdween. Het is mogelijk dat Anneke  op de Delftweg lopend is gezien zijn door de houder van het kentekenbewijs of door Mr. X, als die aan de andere kant van de Vliet woonden en op weg waren naar het Jaagpad voor de [eerste] ontmoeting met de politie-runner, die door hem in zijn verklaring 'Jeroen', werd genoemd. Dan kan de kentekenhouder wel degelijk de criminele informant van Vogelzang zijn geweest. We gaan er eerst vanuit dat die informant om 23.30u of vlak daarna al aanwezig was. Dat zal dan met een auto geweest zijn. Qua tijdlijn zou dat betekenen dat de jogger hem niet gezien kan hebben, als de onbekende informant niet is teruggekeerd. Maar dat moet dan voor 00.30u zijn geweest, want zelf heeft Vogelzang zijn tijdlijn daar niet op aangepast. Daar is Derksen wel mee aan het sjoemelen gegaan. 
Gaan we er vanuit dat de informant, na het vertrek van Vogelzang, toch nog is op komen dagen, dan is dat na 00.30u. Vlak voordat de jogger op zijn aangepaste tijdlijn op het Jaagpad kwam, indien hij om 00.20u van huis is gegaan, zoals Derksen in zijn boek berekende.  Dan is op de aangepaste tijdlijn het verhaal van de Belgische jogger mogelijk. De politierunner heeft echter wel de jogger gezien, maar geen geparkeerde personenauto met inzittende en brandende binnenverlichting, die toen gedoofd werd.  
Zou Marc Arendsen toch al na het versturen van zijn laatste email om 22.58u, dan de zaak afsluiten en zich omkleden om te gaan joggen rond 23.15u - 23.20u en niet een uur later, zoals in het nachtmerrie-scenario van Derksen het geval is, dan kunnen ook Vogelzang, Marc en de auto met de criminele kentekenhouder rond 00.30u op het Jaagpad geweest zijn. En Anneke dus ook als ze toen nog leefde. 
Ik zag wat jij niet zag kan alleen als de jogger op de heenweg over die auto heeft gelogen of dat Vogelzang de auto van zijn mogelijke informant uit zijn herinneringen heeft weggelaten. Hij was gebonden aan de taak die hij op dat moment vervulde. Geheimhouding en anonimiteit moesten daarbij volledig gewaarborgd worden.
 
Als de jogger loog om zijn verhaal geloofwaardiger te maken over wat hij op de terugweg, 15 minuten later, dus rond 00.50u, zag, namelijk een meisje, die hij van zeer nabij passeerde, dat ook diezelfde auto met wegduikende inzittende er nog steeds stond en dat hij, toen hij na de gil terugkeerde naar de kruising met de Tinbergenstraat en de man van buitenlandse komaf niet meer in de auto zag zitten, en het [foute] kenteken in zijn geheugen opsloeg , dan is hij de 'fantast' die met zijn warrige verhaal en de voorgeschiedenis daarvan, door de recherche eind 2005 na zijn inbreng als getuige de status van verdachte kreeg. 
Toen had Vogelzang, zoals we weten, zijn verhaal over Jeroen nog niet gemeld. Dat was pas begin mei 2006. Dat hij zich meldde en wat hem daartoe bracht weten we niet. We hebben daar al over gespeculeerd. Nu onderzoeken we vooral zijn ontmoeting met de man die tweemaal bij de opleggers uit de bosjes kwam. Dat voltrok zich tijdens twee fietsrondjes achter elkaar omdat er volgens de politierunner 5 minuten tussen zat. Die man moet Vogelzang volgens zijn tijdlijn dus voor 00.30u hebben gezien. 
Deze 'verwilderd' uitziende man moet Vogelzang ook tweemaal van dichtbij gezien hebben. Anders was de beschrijving van de rechercheur minder gedetailleerd geweest.  Het kan natuurlijk zijn dat Vogelzang bij die opleggers ook heeft stil gestaan om te zien of de informant al op het Jaagpad was gekomen. De rondfietsende runner liet in elk geval de 'Geslepene' ten tonele verschijnen.
Marc zorgde voor een achteraf fout kenteken van de auto. Ook daar kan een addertje onder het gras zitten, omdat we niet weten wat er zich tussen 11 juli 2005 en 21 september 2005 na de mislukte missie heeft afgespeeld tussen de runner en zijn informant. De informant heeft, gezien de verklaring van de jogger, waarschijnlijk ook twee keer gezien.   
Zijn identiteit werd, dankzij het door de jogger opgeschreven kenteken, achterhaald. Wel verdween hij na een maand weer van de radar. Dat is logisch als hij contact onderhield met Vogelzang, omdat daar later het lichaam van Anneke gevonden werd. 
We kunnen ons niet voorstellen dat Vogelzang  niet geprobeerd heeft via internet een nieuwe afspraak te maken. In  elk geval had hij wat uit te leggen aan de informant.
Mocht de kentekenhouder of Mr. X, misschien de 'Jeroen', die dat nummer voor deze geheime afspraak op een sportcoupé had gemonteerd, dan ook hij daar een meisje hebben gezien en was hij mogelijk betrokken bij haar verdwijning en dood. 

De duistere rol van Vogelzang is doel van dit deel van het onderzoek. We verdenken hem ervan gevoelige cruciale informatie te hebben achtergehouden. Informatie die een ander licht op de moord zou werpen.  
Het was dus Vogelzang die moest liegen om zijn ontmoeting met deze bekende crimineel buiten beeld te houden. Hij zal ontkend hebben dat de kentekenhouder zijn Jeroen was. Afscherming is hierbij de doorslaggevende factor. Het Mangateam zal door de sectie 'Stiekem' en Vogelzang misleid zijn. De runner zag de jogger, zag vermoedelijk onze 'Geslepene', maar geen auto met daarin de kentekenhouder of Mr. X.  Het waarborgen van anonimiteit is tevens een vorm van immuniteit aan de informant verlenen, zolang de afgesproken overeenkomst en de strakke regels maar niet werd overtreden. De houder wist vermoedelijk meer over vuurwapens en de handel daarin. We beschouwen hem dan ook als informatiebron. Een gemakkelijke prooi van het TCI.  
 
Terug naar de geheime missie en het tijdstip van 23.30u, waarop Vogelzang , volgens de afspraak, al bij het viaduct had moeten zijn. Zoals al aangegeven laten we de Belgische jogger in twee varianten, al joggend op het Jaagpad komen. In beide varianten laten we hem na  23.15u van huis vertrekken. Joggend of eerst met de auto in joggingsoufit en dan eerst een rondje laten joggen via de opleggers om vervolgens de accu van de camper te testen en/of aan te sluiten in de Tinbergenstraat en nog een rondje te joggen. Hij kan tenslotte de 'Jeroen' zijn geweest. 
Vogelzang zag de jogger op zich af komen toen hij daar stond te wachten op zijn informant.  
We volgen hier Vogelzang's verhaal met de fiets. Een fiets achten we voor een runner als Vogelzang uitermate geschikt voor het uitvoeren van zijn geheime opdracht. 
Als we Derksen's tijdstippen en berekeningen over het 'nachtmerrie'-scenario erbij halen, dan vertrok Marc, de jogger pas om 00.20u van huis en zag hij rond 00.35u de auto met inzittende. De duur van de test van de accu was ongeveer 15 minuten. Dus om 00.50u op de terugweg zag de jogger het meisje met het T-shirt. Dat is dus ook mogelijk in de laatste lijn 1 variant naar de remise. 
Vogelzang zag echter geen meisje, geen geparkeerde personenauto, maar wel zag hij de 'Geslepene'. Dat hij geen meisje zag is mogelijk. Dat hij geen sportcoupé van vermoedelijk Japanse makelij,  geen kleur en geen concreet merk heeft gezien achten we echter onwaarschijnlijk nu we weten dat, dankzij zijn oog voor details, wel de 'Geslepene' op het Jaagpad verscheen als een mogelijke betrokkene bij het misdrijf. 
Daarom zien we de runner Vogelzang als een 'kroongetuige' met een dubbele en gespleten tong. 
 
Wie zich niet laat spiegelen raakt verstrikt in een spel zonder eind. Dat wordt zichtbaar in de complexe interactiepatronen van de betrokken staatsdienaren, w.o. ook Vogelzang en voortvloeiend uit de circulaire causaliteit van elke relatie binnen, in dit geval, het rechtssysteem, die, eenmaal ingang gezet, juist vanwege haar circulariteit, geen begin en geen einde heeft. Elke oorzaak heeft een effect en is elk effect een oorzaak.
Demystificatie is niet meer mogelijk, omdat betrokkenen in een paradoxale dwangpositie zaten. Ze zijn in deze zaak gemystificeerd door een reguleringsproces zonder de noodzakelijke tegenspraak en werden blind voor de onvolmaaktheid van het mogelijke. Het verdrongene triomfeerde, omdat de staatsdienaren, gevangen in een hiërarchische [pathogene] organisatiestructuur, het hebben klaargespeeld om met opzet te vergeten dat men zelf het besluit nam te gaan geloven dat de verdachte, Rodney Pieper, de dader wel moest zijn. Een radicaal en onherroepelijk onomkeerbaar besluit dat deze dwaling mogelijk maakte.
Het was Vogelzang die de 'Geslepene' tweemaal zag. Het was de 'Geslepene' die tweemaal een ongewenste pottekijker voor zich zag opduiken. Een getuige die maar in de buurt bleef, waardoor het lichaam niet in de Vliet gedumpt kon worden.
 
 

   "Over DE NACHTMERRIE VAN DE 'GESLEPENE"

 
Vandaar dat we nu aandacht besteden aan wat de 'Geslepene' en Marc Arendsen verbindt: Dat is namelijk 'het ontbreken van de sterfdatum op de grafzerk." 
Voor de jogger was dat een zeer belangrijke drijfveer, waardoor hij zich ook als getuige heeft gemeld ondanks de angst voor represailles van de kentekenhouder, die hij en zijn vrouw als de vermoedelijke moordenaar zagen. 
Dat Harry Sr. er nog steeds van overtuigd is dat de moord op Anneke zeer waarschijnlijk voor middernacht plaatsvond, vinden we een zeer verontrustend gegeven. Over het ontbreken van de sterfdatum op de grafzerk zei de 'Geslepene' letterlijk: 'Het zal wel 11 juli zijn'.  

Eerst plaatsen we nog eens de link naar drie verschillende satellietbeelden, die een zeer goed overzicht  geven van het bedrijvengebied, waar het lichaam van Anneke, in de bosjes op de hoek van het Jaagpad en de Limpergstraat, werd aangetroffen. Ook het viaduct, de tramhalte Vlietbrug aan de Delftweg, het looppad, de goed begaanbare aangelegde trap in het talud  aan weerszijden van het kanaal om via het viaduct aan de andere kant van het kanaal te komen staan er op.
Ook een duidelijk beeld van bovenaf over het mogelijke rondje dat Vogelzang een paar keer heeft gefietst via de Tinbergenstraat, waar volgens de jogger zijn auto/camper stond en overgaand in de van Benthemlaan en dan aan het eind rechtsaf de Limpergstraat in om weer bij het Jaagpad uit te komen.  De runner zei dat hij na ongeveer 5 minuten die man voor de tweede keer bij de latere vindplaats uit de bosjes zag komen. 


"Anneke is aangetroffen in de bosschages in Rijswijk op ruim vijf meter afstand van het Jaagpad. Uitgaande van haar gebruikelijke route om van het Centraal Station in Den Haag naar haar woning in Rijswijk te reizen, is naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting in hoger beroep niet aannemelijk geworden dat zij de route daarnaar toe zelf heeft gekozen. Verder is niet aannemelijk geworden dat het slachtoffer op 11 juli 2005 een ander doel had dan naar huis gaan. Het feit dat zij in de bosschages is gevonden — op een plaats die vanaf het trottoir niet of nauwelijks zichtbaar was — rechtvaardigt de conclusie dat haar lichaam daar door een ander is gebracht en verborgen. Ook de onnatuurlijke houding waarin en de omstandigheden waaronder het lichaam van Anneke is aangetroffen rechtvaardigen de conclusie dat zij daar niet eigener beweging terecht is gekomen."

Uit het vonnis van 2012: 

 Anneke lag op haar linkerzij, met de rechterheup naar boven gericht. Haar linkerbeen lag op haar rechterbeen. Zij lag met enigszins opgetrokken benen. Haar borst lag naar de grond gericht en de rechterzijde van het hoofd naar boven. Om vier vingers van haar rechterhand bevond zich een haarbandje.
De rok van Anneke bevond zich rondom haar middel, zodanig dat die rok bijna geheel om haar handen heen zat, die zich deels tegen en onder het middel van het lichaam bevonden. De stiknaad van de ritssluiting van de rok was voor een gedeelte los. In het haar van Anneke werd haar bril aangetroffen. Van die bril was de rechter poot zodanig verbogen dat die bijna rechtop stond".[einde citaat] 

Hier laten we de 'Geslepene' het lichaam van Anneke tillen en op de uitgekozen plek weer loslaten. Omdat het lichaam niet of nauwelijks zichtbaar was vanaf het trottoir gaan we er vanuit dat ze in een kleine ondiepe greppel of kuil is gelegd. De vindplaats bij de bocht met de Limpergstraat is op dijkhoogte. Wie op Streetview de bosschages vanaf de Limpergstraat bekijkt, ziet dat er een hoogte verschil is. De dijk en daarachter de vroegere polder, waar een bedrijventerrein is gekomen. 
We hebben de onnatuurlijke houding nader onderzocht om vast te kunnen stellen of de beschrijving uit het vonnis overeenkwam met onze eigen bevindingen. Dat bleek het geval. Het lichaam is bij het dumpen gekanteld, waarbij de tilarm onder de knieholtes ervoor zorgde dat de benen enigszins opgetrokken over elkaar heen lagen. Wij zien dat niet als een 'lepeltjeshouding'. 
 Het is verder niet uit te sluiten dat er na het neerleggen van het lichaam nog andere persoonlijke dingetjes zijn toegevoegd w.o. de bril of dat er een kleine enscenering is uitgevoerd, omdat de Indisch ogende man tweemaal uit de bosjes bij de opleggers kwam."
Behalve de rok en de ten dele losse stiknaad van de ritssluiting om haar middel kan dat ook de haarband om haar vingers geweest zijn. De haarband is voor ons wel een interessant detail, omdat vrouwen met lang haar, als ze de losse haardracht willen veranderen en een staart willen maken, een haarband vaak om vier vingers doen, omdat dan het samengepakte lange haar er makkelijker doorheen getrokken kan worden. Het is dus niet uit te sluiten dat Anneke daarmee bezig was toen de dader toesloeg. Dat kan dus ook thuis geweest zijn.
Of ze een BH droeg weten we niet. In het slipje zat een maandverband. Ook dat kan toegevoegd zijn zodat het delict als een zedenmisdrijf gekwalificeerd zou worden, waarbij een penetratie niet heeft plaatsgevonden vanwege ongesteldheid. Het OM hield daar rekening mee in haar aanklacht.  
De bril kan ook pas later zijn toegevoegd.
Anneke droeg in elk geval niet de jurk die ze in de supermarkt in Enschede droeg.
 
Omdat er geen getuigen zijn op het station Enschede weten we niet of ze toen al het T-shirt met de tekst droeg. Of Lifan de op het station door Anneke gedragen kleding nog voor de vondst van het lichaam heeft beschreven zal in het onderzoeksdossier te vinden moeten zijn. Voetstoots aannemen dat ze dat T-shirt toen al droeg kunnen we niet, omdat ook Derksen, net als het rechercheteam, het OM en de rechters ervan uit gingen dat ze dat T-shirt droeg en na middernacht nog leefde. 
Wij zetten daar vraagtekens bij, mede gezien de foto op het CS en de foto in de supermark in Enschede.
Dat niemand, behalve Lifan, haar na 19.00u, heeft gezien toen een vriendin van Lifan, die ook op bezoek was, wegging, is opmerkelijk maar mogelijk. De lezer is daarover al vele malen op attent gemaakt. Lifan staat nog steeds op onze wachtlijst. 
Daarna volgde dus nog een barbecue. Of er niet al eerder  daarmee is begonnen is nergens ter sprake gekomen. Ook daar zal misschien in het  onderzoeksdos,sier een antwoord op te vinden zijn.
We weten wel, dankzij de website van Laura van der Meer, dat zij en Marieke, de oudere stiefzus van Anneke, pas na een week achter het adres van Lifan kwamen.
We refereren ook nog even aan Senior's afwijkende verhaal over dat zoeken naar het woonadres in het boek van Richard Helwig.  

Harry Sr heeft over het ontbreken van de sterfdatum wel het één en ander gezegd, w.o. dat 'op 11 juli haar verdwijning gesignaleerd is'. 
Dat vinden we een intrigerend antwoord omdat het voor meerdere uitleg vatbaar is. Sowieso grossierde de 'Geslepene' in dat soort antwoorden tijdens de verschillende interviews die hij in al die jaren gaf, nadat hijzelf de jacht op Rodney Pieper opende als zijnde de 'vermoedelijke' dader van de moord op zijn adoptiedochter.
Daarom besteden we daar wat meer aandacht aan, omdat Senior de ook bij hem bekende informatie, vaak gewoon negeerde. Dat viel ons op. 
Dat niemand Anneke gezien kan hebben na het vertrek van de trein is natuurlijk niet waar als ze in die trein zat. De enige getuigen die zich hadden kunnen melden, moeten dan vlak bij of naast haar hebben gezeten, of in elk geval zicht hadden gehad via de ramen, die in de duisternis alleen de treincoupé weerspiegelen. Dat zijn dus hooguit, als het druk was, niet meer dan 10 mogelijke getuigen in de verschillende treincoupé's op de route waar ze langs kwam. Dat kan ook in het tussengedeelte, waar de deuren zijn en waar in een treinstel bij de mogelijkheid voor fietsen ook enkele zitplaatsen zijn geplaatst. 
Er was in elk geval bij station Amersfoort de Proxy-Lady, de later 'uitgeschakelde' getuige en de zwerver, die het slachtoffer volgens haar verklaring lastigviel en zich opdringerig gedroeg. Die zwerver werd in september 2006 in IJmuiden als verdachte aangehouden en drie dagen verhoord. De verdachte ontkende op basis van lariekoek en beriep zich daarna op zijn zwijgrecht en moest met tegenzin vrijgelaten worden. Ook die verdween daarna voorgoed onder de radar.
Vlak voor middernacht werd ze in het CS, volgens de recherche, geregistreerd door camera's. Op deze site is de foto te zien van 3 minuten na middernacht. 
Ondanks die gepubliceerde gegevens, waar Harry Sr van op de hoogte was, toen hij die bovenstaande uitspraak deed, liet hij zich, toen in december 2017 het boek 'Dubbel Gedwaald' van Derksen verscheen, ook ontvallen dat ' Het is afgerond, het is klaar. Er moeten geen nieuwe fantasieën meer opduiken'. 
Hij beweerde daarmee eigenlijk dat de definitieve veroordeling ook op fantasie is gebaseerd. Daar geven we hem geen ongelijk in. Zelf wees hij en zijn stiefkinderen in eerste instantie naar de Chinese vriend van Anneke. Iemand die meer dan de familie iets zou kunnen weten over haar verdwijning.


De vader van Anneke van der Stap bij het graf van zijn dochter, kort na de moord. Over het boek ‘Dubbel gedwaald’ concludeert hij: ‘Het is afgerond, het is klaar. Er moeten geen nieuwe fantasieën meer opduiken.’


We citeren nog een aantal fragmenten uit de interviews waarin ook de ontbrekende sterfdatum op de grafsteen ter sprake kwam. 

"Wat er gebeurd is in die laatste dagen, die laatste uren en laatste minuten is volslagen onbekend"  

"Misschien is het beter dat ik dat niet weet wat er in die nacht gebeurde".

"'Zolang die Ron zijn mond houdt, weten we nog steeds niet de exacte dag wanneer ze is gestorven,' zucht hij."

"Hij heeft altijd hoop gehouden op het vinden van degene die zijn destijds 22-jarige dochter om het leven heeft gebracht. "Die hoop is nu sterk toegenomen." 

Na het definitieve vonnis in 2014: 

" Vader Harry rijdt na afloop met familie en vrienden naar het Kurhaus en drinkt een glas. De straf van vierenhalf jaar cel vindt hij laag, al beseft hij dat het hof niet anders kon. 'Hij is veroordeeld, daar gaat het om."

Over Derksen's boek: 

"Ik ben het geheel met hem oneens. Zou er bij één zaak mogelijk twijfel hebben kunnen bestaan, het feit dat de heer P. bij zowel de laatste momenten van Ambrosius én Anneke in ieder geval aanwezig was, zou toch alle twijfel weggenomen moeten hebben. Er bestaan natuurlijk toevalligheden, maar dit gaat te ver.”

"Voor de vader van Anneke is het duidelijk: Ron P. is de moordenaar van zijn dochter. Hij is bij beide zaken in de laatste momenten aanwezig geweest, zegt Van der Stap. En dus is er volgens hem geen twijfel dat P. de dader is. 'Dat is gewoon het logische, gezonde verstand.' Voor de vader van Anneke is het boek daarmee gesloten."

"Hij is niet van plan om het boek te gaan lezen. Ook wil hij geen contact met Derksen en is hij niet van plan om actief naar buiten te treden om nogmaals zijn verhaal te vertellen. 'Ik geloof dat de heer Derksen niet serieus genomen moet worden."
 
Met het verschijnen van het boek denkt Van der Stap niet dat de zaak van zijn dochter opnieuw bekeken zal worden: 'Ik kan mij niet voorstellen dat hier iets nieuws uit komt', aldus Van der Stap, 'maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit.....ik zou dat alles behalve leuk vinden.'



                "Achter de voordeur" 

        

                      "De plaats delict"


Harry Sr. wil dat de moord op zijn stiefdochter een 'open' wond blijft en geen gevoelig litteken zal worden. Hij voegde daar later aan toe, dat het misschien beter is dat hij niet weet wat er in die nacht gebeurde". Hij wil dat niet weten, omdat hij weet wat er gebeurd is. Dat moet zowel verdrongen als verzwegen worden om ontmaskering te voorkomen. Een paradoxale schijnbaar onhoudbare positie die zichtbaar is in hoe de 'Geslepene' en zijn stiefzoon Junior zich vanaf 12 juli 2005 hebben gedragen. 
In zijn 'nachtmerrie' verschijnt sinds de dag van Anneke's verdwijning alsmaar 'Yuki Onna', een mooie jonge vrouw met blauwe lippen en een doorzichtige huid in een witte kimono of naakt en zijn alleen haar gezicht en lange zwarte haren te zien.
Een zwevend Manga-meisje, die toen ze vermoord werd zich in nevelen hulde en geen voetsporen achterliet. 
Nu Rodney Pieper zijn straf voor doodslag op 'Your Kawaiiness' heeft uitgezeten, wordt het tijd om het 'Onvoltooide' en 'Ongerijmde' dat tot zijn veroordeling leidde te vervangen door het 'Ontbrekende'. 
Het web van pathologische dubbele bindingen achter de voordeur zorgde ervoor dat  niemand, ook Marieke niet, ooit te weten mag komen wat er werkelijk is gebeurd. 
De verbeelding van de samenzweerders van de Staat maakte het mogelijk dat de  bestelbus van de tweevoudige moordenaar een mobiele PD werd. De veroordeelde 'verdachte' pikte haar op toen ze onderweg naar huis was, reed nog wat met haar rond, wurgde haar, wilde, net als bij Christel Ambrosius, de necrofiel uithangen, maar ongesteldheid van het slachtoffer weerhield hem van penetratie. Daarna  dumpte hij haar lichaam bij het Jaagpad, gebruikte om 02.13u tweemaal haar mobieltje, chipte niet lang daarna in de BP-shop met haar pinpas en raakte daarna in gesprek met de Kappaman, een vroegere buurman, op de parkeerplaats van het BP station aan de Statenlaan in Scheveningen.  
Dat gesprek begon na 02.45u en duurde tot 03.10u, toen de camera ermee ophield.
De ziekelijke verbeelding van die 'dwazen van geest' gaan we aantasten door de officiële tijdlijn, op grond van onze bevindingen, aan te passen.Het is de 'Geslepene' die ons daartoe uitnodigde dankzij de 'ontbrekende' sterfdatum.
 
De kop boven dit gedeelte van ons laatste oordeel kan bij de lezer tot enige verwarring leiden als we het over het 'Ontbrekende' hebben.
Er liggen namelijk op de tijdlijn voor middernacht al twee scenario's op tafel met een PD achter de voordeur. Dat betrof Lifan's huis en als Anneke al een trein eerder vanuit Enschede vertrok [ 20.57u] dan ook het ouderlijk huis. Tot nu toe hebben we dat niet uit kunnen sluiten. Een open einde dus. Als het slachtoffer pas vlak voor middernacht op het CS aankwam, dan kan ze pas na 00.25u thuis gekomen zijn. 
Qua tijdlijn is de 'verwilderde' man dan al op het Jaagpad gezien of Vogelzang loog daarover. Daar zouden we ook niet raar van opkijken. Hij is toch de man die veel verborgen moet houden als lid van de sectie 'Stiekem'. 
Het bewerken van de verbeelding van de betrokken staatsdienaren heeft ook betrekking op rechercheur Vogelzang, wiens dubieuze rol in deze zaak als getuige en zijn 'geheime' missie op het Jaagpad zelfs een daderrol zou kunnen zijn. Hij weet in elk geval meer dan hij verklaarde. Dat staat voor ons vast. Bij zijn beschrijving viel ons op dat hij m.b.t. de oplegger, maar vooral tot de oude aanhangwagen suggereerde dat er iets niet klopte. Dat had te maken met het rondje fietsen en hij na ongeveer 5 minuten daar weer langskwam en dezelfde man weer uit de bosjes bij de latere vindplaats zag komen. 
We proberen ons enigszins in te leven en een beeld te vormen van wat er zich op het Jaagpad aan het afspelen was toen de politierunner daar rondhing. Als Vogelzang eerst iets zag en daarna niet meer, dan kan dat het [verpakte] lichaam van Anneke of haar persoonlijke spullen, of kleding zijn geweest. Dat lag dan in die oude roestige aanhangwagen die daar stond. Het is namelijk niet uit te sluiten dat de gevonden lichtkleurige rok onderdeel van de enscenering was en pas ter plekke is
aangebracht. Dat kan de losse stiknaad bij de ritssluiting veroorzaakt hebben.Ook de rok zat om haar middel met de handen eronder. Daar zat weer een haarbandje om vier vingers. Daar hadden we het al over en koppelden dat aan een plaats delict achter de voordeur van het ouderlijk huis. Dan kan ze tijdens de treinreis de jurk van de supermarkt gedragen hebben. Die moest dan verdwijnen vanwege mogelijke forensische sporen, net als de andere verdwenen spullen w.o. het mobieltje, die in een enscenering ergens anders moesten worden neergelegd 
Weg van het ouderlijk huis, weg van de plaats delict met als doel een nieuwe PD te scheppen. Dat zet Senior en Junior weer in de etalage als mogelijke verdachten. Een logische samenhang qua handelingen vanuit een planmatig gegeven is hier voorstelbaar, denkbaar en zeer wel mogelijk. Er moesten ad hoc besluiten genomen worden en zo snel mogelijk worden uitgevoerd. Ongewenste pottekijkers waren daar spelbrekers. Dan is het ook niet vreemd dat Senior vaker bij het Jaagpad geweest is, omdat hij niet begreep dat ze niet gevonden werd. Op de dag van de vondst was hij er in elk geval wel en gedroeg zich vreemd.
Over Vogelzang vroegen we ons ook al af of hij, op grond van gelekte informatie na eind september of via zijn informant wist van de jogger en dat deze man was teruggekomen. De identiteit van de Belgische jogger kan hij al eind juli of begin augustus achterhaald hebben, als hij het kenteken van de camper en de jogger in de Tinbergenstraat heeft gezien bij de accutest tijdens een rondje fietsen. Maar ook dat is in strijd met de elastische tijdlijnen van beide getuigen.
Allemaal aannames die niet bevestigd zijn. Niet voor niets noemen we het een grabbelton vol mogelijkheden. 
Wie een lichaam moet dumpen zal op zo'n vindplaats niet zijn auto parkeren. Hooguit, als de kust vrij is, het lichaam van de eigen auto in bijvoorbeeld de aanhanger leggen en daarna verderop ergens parkeren. Dat zal niet op het Jaagpad zijn geweest. Eerder in de Limpergstraat en niet ver van de vindplaats, dus aan de achterkant van de bosjes bij de aanhangwagen. Dat was dus eerst een rondje met de auto via de Tinbergenstraat en de van Benthemlaan rijden. Dat is onopvallender dan stilstaan bij de kruising met het Jaagpad en wachten totdat de verwilderde man, onze 'Geslepene' alles had afgehandeld. Dan zou Vogelzang niet alleen een automerk, type en kleur, maar ook een kenteken hebben genoteerd of onthouden en later opgeschreven. Het was de jogger die dat wel deed wat betreft het kenteken, waarvan het bewijs weer toebehoorde aan een crimineel die het team moest laten lopen. Wij noemen hem hier een potentiële informant en is het 'Jeroen' verhaal uit de duim gezogen om te verbloemen wat er zich werkelijk afspeelde bij de Vliet rond middernacht.   
De geparkeerde auto met inzittende, die de runner niet zag, kan in deze variant van Senior, de 'verwilderde' man, geweest zijn, toen de jogger op de rechercheur afkwam. De jogger heeft Vogelzang niet gezien. De inzittende kan dus Junior geweest zijn. Die is van buitenlandse komaf, net als de Kappaman.
Indien die auto voorbij de oplegger en aanhangwagen in de bocht stond, dan kan Vogelzang de jogger wel, maar die auto nabij het viaduct niet gezien hebben. Die auto stond er toen nog niet of de 'informant' met een crimineel verleden is tijdens een rondje fietsen aangekomen op het Jaagpad en heeft, nog voordat de jogger langsliep, zijn auto daar geparkeerd. Dan is hij wel komen opdagen, maar hebben ze zich, gezien de verdachte omstandigheden en de aanwezigheid van andere hun onbekende mensen, niet persoonlijk gesproken. Dat was dus voor 00.35u waarop de jogger voorbij kwam. Verder gaat de tijdlijn van Vogelzang niet. Daarna fietste hij onverrichter zake huiswaarts.  
 Pas rond 00.50u zag de jogger op de terugweg Anneke.  Aan de ene kant verscheen toen Anneke levend op het Jaagpad, terwijl aan de andere kant, bij de bocht met de Limpergstraat het lichaam van Anneke al op de latere vindplaats lag.
Over een verwilderde man heeft de jogger niets verklaard.  

Het signalement van de 'verwilderde' man bij de opleggers en oude aanhangwagen op het Jaagpad is in dat laatste scenario qua aangedragen details van toepassing op Harry Sr.  We zien hem in deze variant als de spin in het web, die, gezien zijn gedragingen, niet alleen een medeplichtige kan zijn, maar mogelijk zelfs de dader. Verstikking, gedurende korte tijd kan als gevolg van een 'opwelling' fatale gevolgen hebben. Al helemaal als Anneke ook beroofd is en in verwarring of in een shocktoestand verkeerde. Dat ze door Senior opgehaald kan zijn bij het CS is niet uit te sluiten, maar niet waarschijnlijk. Hier doemt dan ook weer de bedrijfsleider en diens mogelijke rol in deze onopgehelderde moordzaak.

We weten niet, als ze na 23.45u met lijn 17 al thuis kwam wie er nog wakker was. Als Anneke op het CS beroofd is van haar persoonlijke spullen, dan kon ze kiezen wie ze via welke deurbel wakker wilde maken. Er zijn drie panden, nu nog drie eigenaren en drie huisnummers [ 8, 10 en 12] aan de van Vredenburchweg. Daarnaast is er ook nog Julialaantje 1 A, dat oude historische pand bij het parkje aan de achterkant. Ook een deur. Toen woonde Marieke nog in het Laakkwartier, in dezelfde straat als de bedrijfsleider. 
Het alibi van Senior en Junior is dat ze rond middernacht al sliepen.  Dus twee 'Onwetenden' die niets gehoord of gezien hadden. Dat leidde ook tot een verdenking, maar meer ook niet. Een blinde vlek op onze tijdlijn. In dit scenario is Junior nog steeds een mogelijke medeplichtige, al denken we dat hij de enige was wiens alibi als slapende wel eens waar kan zijn. 
Junior moest vroeg op en gewoon weer aan het werk die dinsdagochtend en belde 
met zijn mobiel naar die van zijn zus, nadat hij, nemen we aan, had gehoord dat ze niet op haar vakantiewerk bij de HEMA was verschenen. Junior werd een verdachte en zijn witte bestelbus werd in het geheim forensisch onderzocht.
Zoals later in het onderzoek ook, waarbij de nabestaanden over het opgraven van haar lichaam pas vlak voor die werden geïnformeerd. Het nieuw forensisch onderzoek van het NFI leverde helaas niets op. 
We weten ook niet of Anneke bij het CS via een telefooncel de vaste telefoon van Senior heeft gebeld. Ze kan haar studenten OVkaart ook kwijtgeraakt zijn, dan zou ze niet, volgens ons, met de tram gaan. Gezien haar opvoeding is ze geen zwartrijder, ook niet onder bijzondere omstandigheden. Junior kan haar dan ook opgehaald hebben. We achten het, zoals al gezegd, onwaarschijnlijk. 

De 'elastische' tijdlijn van zowel Vogelzang als Marc, de Belgische jogger, was voor  Derksen geloofwaardig. De auteur heeft zich niet verdiept in de mogelijkheden die de tijdlijn van de politierunner op het Jaagpad toont. Hij neemt voetstoots aan, net als het OM en de rechters dat doen, dat een politiefunctionaris niet liegt vanwege de afgelegde ambtseed. Die zou zijn baan niet op het spel zetten. 
Lariekoek natuurlijk en een gruwelijke weeffout in het rechtssysteem die elke verdachte al bij voorbaat in een machteloze positie brengt. Verweer, tegenspraak of ontkenning wordt in feite weggehoond als het over wettig en overtuigend bewijs gaat. Daar is geen kruid tegen gewassen. Nergens in het boek is te vinden dat Vogelzang als getuige onder ede is gehoord. Men heeft wel onderzoek gedaan naar de website die een rol speelde in het contact tussen de anonieme informant 'Jeroen' en de runner.
Dus er was geen telefonisch contact. Dat past bij zijn functie. Geheimhouding is essentieel. We kunnen daaruit wel de conclusie trekken dat de anonieme informant zich niet via het nummer van de TCI heeft gemeld. Dan zou hij in het geheime registratiesysteem zijn opgenomen. In elk geval moet de informatie waarover het altijd gaat, aanleiding zijn voor inschakeling van een politierunner. De fase van de startinformatie. Een schimmig gebeuren gezien de missie van Einzelgänger Vogelzang op het Jaagpad rond middernacht. Dat feit bracht wel andere mogelijkheden boven water, als we uitgaan van een leugenachtige verklaring.
We vonden het al vreemd dat hij op de fiets een kwartier te laat van huis ging en pas na 23.45u ter plaatse was. 
We hebben daar ook de tijdlijn van de jogger aan aangepast als variant om zicht te krijgen op de situatie tussen 23.30u en 00.30u. De afspraak was tussen 23.30u en middernacht. We laten de Belgische staatsdienaar pas joggen, nadat hij een emailbericht verzond en zich moest omkleden. Dat bericht werd om 22.58u verzonden.
 We weten niet of Vogelzang heeft gelogen over het tijdstip dat hij van huis ging. We hebben het over deze variant al enkele malen gehad.
We geven de jogger en de rechercheur het voordeel van de twijfel. De jogger laten we na 23.15u van huis gaan. Dan is hij rond 23.30u op het Jaagpad volgens Derksen's berekeningen. We hebben hier de klok een uur teruggedraaid. 
 Op het genoemde tijdstip kan 'Jeroen' in zijn auto al aanwezig geweest zijn, omdat hij aannam dat de runner er ook zou zijn. Bij of onder het viaduct dus. Daar is geen parkeerplaats. Wel op het Jaagpad niet ver van de kruising met de Tinbergenstraat met zicht op dat stuk Jaagpad naar het viaduct. 
De 'anonieme' informant is dus op tijd, maar moet wachten op iemand die hij niet kende. Over hoe ze elkaar konden herkennen kunnen we speculeren, maar dat doen we hier niet. De jogger leidde ons met zijn verhaal naar een auto, een inzittende en een brandende binnenverlichting die gedoofd werd. We gaan dat binnenlicht hier beschouwen als een teken dat er iemand inzat, want zonder signaal had ook de jogger geen inzittende gezien, omdat die parkeerplekken bij de bosschagess langs het Jaagpad ook bij de bocht met de Tinbergenstraat door het bladerdak van de bomen ervoor zorgde dat het licht van de lange lichtmasten die tussen de bomen staan daar donkere schaduw veroorzaken. Op de foto van de vindplaats of op Streetview kan men die situatie goed in ogenschouw nemen. 
De jogger zag die auto en de inzittende. Geen details, maar vage omschrijvingen. De politierunner verklaarde dat hij toen de jogger zag en dacht dat het zijn informant was. We begrijpen dat het binnenlicht door 'Jeroen' werd uitgedaan toen de jogger eraan kwam. Dat het de jogger opviel is logisch. Hij verwerkte die waarneming in zijn latere verhaal en aangepaste tijdlijn om Anneke nog levend op het Jaagpad te plaatsen. Dat was ook het doel van zijn melding. De 'ontbrekende' sterfdatum voor de familie. Vogelzang zag die auto niet. Hier begon ook Vogelzang afwijkende informatie te verstrekken over waar hij stond toen de jogger recht op hem afkwam.  Hij was dus toen bij het viaduct. Daarover verklaarde hij dat de jogger op het Jaagpad in de richting Delft liep. Dus onder het viaduct door. Dat werd ontkend door de jogger, want in zijn verhaal had hij nog een klusje bij de auto en is hij niet bij het viaduct geweest of er onder door gelopen richting Delft.
We gaan uit van het verhaal van de rechercheur en we laten de jogger een eind richting Delft lopen. Heerlijk langs het water, een zwoele zomeravond en redelijk verlicht. Misschien tot aan de herberg en dan rechtsomkeert, weer terug langs de Vliet naar het viaduct en daarna de Tinbergenstraat in voor de accuklus. Gewoon zijn gebruikelijke maandagse joggingroute zoals hij verklaarde. Meestal is er dan ook een rustpunt om de benen even te strekken. Dat kan bij Vlietzicht, de herberg, of het gemaal zijn geweest. Vanaf het viaduct nog zo'n 500 à 600 meter. Vogelzang heeft de jogger niet weer gezien. Dan kan hij daarna een rondje zijn gaan fietsen en/of contact hebben gemaakt met de inzittende van de auto, als dat "Jeroen' was. Dat die ontmoeting plaats kan hebben gevonden is niet uit te sluiten. Het door de jogger onthouden kenteken is daarbij cruciaal. Dat kenteken zag hij pas op de terugweg van de accutest, nadat hij enkele minuten daarvoor Anneke nog levend op het Jaagpad plaatste. In deze variant is dat rond 23.50u. In die van Derksen 00.50u. 
Vogelzang zag geen jonge meid die qua kleding en uiterlijk op Anneke leek en ook geen auto met inzittende. We hebben al aangegeven dat dat weglaten van mogelijke waarnemingen in zijn verklaring direct in verband kan staan met de 'geheime' missie.
Beide betrokkenen moesten de kat uit de boom kijken alvorens er zeker van te zijn dat ze de juiste man voor zich hadden en er geen pottekijkers waren. De jogger heeft de politierunner, zoals we weten, niet gezien. Ook niet fietsend.   
Op de tijdlijn, als we de jogger door laten lopen en even laten pauzeren bij het gemaal, is het dan 23.45u, het tijdstip waarop de rechercheur in zijn eigen afgelegde verklaring net bij het viaduct arriveerde. Een kwartier te laat volgens afspraak. 
Zou hij, om wat voor reden dan ook, te laat van huis zijn gegaan en hij, zoals hij beweerde, de jogger recht op zich af zag komen, dan is de jogger pas later van huis vertrokken. Dat wordt dan 23.30u i.p.v. 23.15u. Ook dat zou kunnen. 
Als we ons houden aan de tijd voor de klus t.w. 15 minuten, dan zag de jogger vlak na middernacht een meisje, die hij in september 2005, na de vakantie, een identiteit gaf. Dat moest wel Anneke geweest zijn, gezien het opvallende T-shirt dat ze droeg en de verdachte gedragingen van de inzittende van de auto. Zijn gekoesterde argwaan werd later onder zijn schedel werkelijkheid. Hij was de enige die de vermoedelijke moordenaar had gezien. Geen specifieke details, maar de gil bracht hem tot stilstand bij de opleggers en de aanhangwagen. De latere vindplaats van het gemummificeerde lichaam. 
Hij keerde voorzichtig terug en stond volgens eigen zeggen bij de auto stil. Zonder inzittende. Of dat zo was weten we niet. Dan moet hij echt bij de autoruit naar binnen hebben gekeken om er zeker van te zijn dat de inzittende niet plat op de stoelen of onder het dashboard zich schuilhield. Het was volgens Marc een 'Japans' ogende sportcoupé. Of de jogger dat risico genomen heeft is nogal twijfelachtig als je dacht dat er iets niet pluis was. Vogelzang heeft in zijn verhaal geen gil gehoord en niemand horen klappen of iets horen roepen. De jogger beweerde dat misschien wel gedaan te hebben. 
Deze variant toont aan dat de fietsende en stilstaande Vogelzang wel de jogger, maar niet de auto met inzittende gezien kan hebben. We willen niet alsmaar in herhaling vervallen, al is daar bijna geen ontkomen aan vanwege de elastische tijdlijnen en de afgelegde tegenstrijdige verklaringen.
Het gaat ons om het tijdstip waarop, in deze variant, de jogger op de terugweg een meisje zag en mogelijk de auto van 'Jeroen'. Hier dus vlak na middernacht. 
Wij gaan er vanuit dat Vogelzang een half uur of hooguit drie kwartier is blijven hangen. Zelf gaf hij aan dat het eerder een half uur was. Dan hebben we het over 00.15u of iets later. Gedurende die tijd zag de politierunner ook de 'verwilderde' man. Waarschijnlijk na 00.15u. Daar gaan we eerst vanuit. Het gevolg is dat er een nogal krappe tijdlijn ontstaat als Anneke pas rond 23.50u in deze variant met lijn 17 vanaf het CS of Hollands Spoor thuis kan zijn gekomen. Ze kan namelijk nog zijn overgestapt op het CS naar HS. Daar kwam lijn17 ook langs. Wat dichter bij huis.     

We gaan nu terug naar 'achter de voordeur' als mogelijke plaats delict. Ons uitgangspunt was dat ze een trein eerder uit Enschede nog gehaald kan hebben. Dan zou ze vlak voor 23.25u op het CS zijn aangekomen en, als er niets bijzonders is voorgevallen, gewoon met lijn 17 naar huis zijn gegaan.
Dan zou ze dus rond 23.45u of iets later thuis gekomen zijn. Dus ruim een kwartier voordat in deze tijdlijn-variant de jogger op de terugweg via het Jaagpad het meisje en weer de auto met inzittende zag. Of Vogelzang toen al de verwilderde man had gezien is mogelijk. Dat toonde de mogelijkheid aan dat de rondfietsende politierunner noch het meisje noch de auto met inzittende gezien kan hebben. Dan heeft hij niet gelogen, maar die conclusie is vooralsnog te voorbarig gezien zijn aanwezigheid als politierunner op die plek. 
We hebben dus vlak na middernacht de jogger en een kwartier daarvoor Anneke bij haar ouderlijk huis, waar Harry Senior en Junior al lagen te slapen volgens de adoptievader. Of zoals hij het zelf in de reportage van Peter. R. de Vries zei: 'twee verdachten zonder alibi'. Junior is éénmaal in beeld geweest, zittend naast de 'Geslepene', die het woord voerde. We hebben dat al enkele keren aangehaald. Hij was de oudste van de drie geadopteerde Indonesische kinderen.
We weten niet of ze allebei lagen te slapen. Wel weten we via Marieke van der Stap dat Senior wat doof was geworden. Dat wijten we hier maar aan de ouderdom. 
Het is onvermijdelijk in deze fase de mogelijkheden van een plaats delict achter de voordeur te koppelen aan de twee betrokkenen zonder alibi die ook wij allebei als potentiële daders kunnen beschouwen. We moeten dus aan de paar mogelijkheden niet alleen een naam koppelen, maar ook rekening houden met mogelijke medeplichtigheid bij het dumpen van het lichaam, waarbij dat ook gezamenlijk kan zijn uitgevoerd. 
Daar doemt dan ook het kenteken van de auto weer op. Ook Junior kan daar in gezeten hebben, toen Senior bij de aanhangwagen bezig was het lichaam in de bosjes te leggen, omdat er een pottekijker op een fiets rondreed. Het kenteken kan in dit scenario dus ook toegeschreven worden aan een auto van de nabestaanden. Mocht dat zo zijn, dan doemt er ook de 'inbraak' in het huis van de Jogger op. Ook daar is er een link met het opgeschreven kenteken. Dat was in augustus 2005, toen zijn diplomatentas bij een speeltuin in Rijswijk werd gevonden door drie kinderen en naar het politiebureau gebracht. Die inbraak is voor ons een belangrijke gebeurtenis en verklaarbaar in de logische samenhang van de gebeurtenissen na de nacht van 11 op 12 juli 2005. Net als het OM en de recherche vonden we dat geen toevallig voorval. Volgens Derksen is dat allemaal wel toevallig en vertelde de jogger een geloofwaardig verhaal. Ook hier doet de filosoof geen nader onderzoek. Weer een gemiste kans en dat alleen om aan te tonen dat de Belg een betrouwbare getuige was en Anneke, want daar ging het om, nog levend rond 00.50u op het Jaagpad zag.  
De jogger kreeg door o.a. die inbraak en zijn gestolen tas de status van verdachte. 
Derksen schreef in zijn boek: "Maar tenzij je bij voorbaat overtuigd bent van zijn schuld, wat kan het anders zijn dan toeval dat Arendsens tas wordt gestolen, terwijl hij Anneke meent te hebben gezien ? Wanneer je een tas met opzet 'verliest' of laat 'stelen', dan laat je in die tas toch niet je belangrijke toegangspas tot je werk zitten." 

Nu terug naar de hier gevolgde tijdlijn, naar de mogelijke plaats delict. Het was Vogelzang die een gedetailleerd signalement van de 'verwilderd' uitziende man gaf.
Behalve de rechercheur bleek ook een zoon van een rechercheur enkele dagen voor de vondst van het lichaam op 22 juli 2005 een vreemde man te hebben gezien die zich bij de vindplaats ophield. Zijn beschrijving werd vergeleken met die van Vogelzang. Daarover kan de lezer via deze link meer lezen: 


Die link is gekoppeld aan het boek van Richard Helwig. We hebben dat boek in huis, maar nog niet uitgepakt. Misschien op pakjesavond. We gaan daar om dobbelen wie er als eerste het boek mag lezen en zijn gedachten daarover op papier mag zetten.  
Een bewuste keuze, omdat de schrijver er zelf heilig van overtuigd is dat Rodney Pieper een meervoudige moordenaar is. Derksen werd uitgedaagd om op grond van het dossier een mogelijke dwaling aan te tonen. Deze Richard werd elf jaar meegesleept en beeldt zich meer in dan het mogelijke mogelijk maakte.  
Dat boek van Helwig kan dan ook niets anders aantonen dan dat het een 'vuile' samenspanning van staatsdienaren was. Mogelijk dat we in een epiloog, na lezing van dat boek, er alsnog aandacht aan zullen besteden. Ook de nabestaanden komen in dat boek aan het woord volgens de schrijver. We hebben daaruit al een fragment over Senior en de dag van de vermissing gepubliceerd.
Wij doen het met zijn spaarzame uitspraken in interviews in de media die we via internet onder ogen kregen. Die geven al genoeg informatie over zijn mogelijke rol van betrokkene, al zullen we wel de uit het boek van Richard Helwig openbaar gemaakte fragment over de waarneming van een getuige, de zoon van een rechercheur, meenemen in ons laatste oordeel. 

Hier brengen we eerst Harry Senior in beeld, die we als 'medeplichtige' beschouwen op grond van ons eigen onderzoek naar aanwijzingen dat hij het was die na middernacht, dus op dinsdag 12 juli 2005, werd gezien door Vogelzang op het Jaagpad bij de aanhangwagens en op 19 juli 2005 blijkbaar door de zoon van een rechercheur. Er zijn twee compositietekeningen van beide beschrijvingen gemaakt. In Derksen's boek is daarover niets vermeld. 
Op 19 juli 2005 werd de vermissing van 'Your Kawaiiness' door de politie in de openbaarheid gebracht. Op diezelfde dag zag die zoon van een rechercheur een man op het Jaagpad die zich bij de vindplaats verdacht ophield en zich vreemd gedroeg. Die getuige, werkzaam bij het 'EPO' aan de Veraartlaan 8 in Rijswijk, rook een verrotte lucht, zag dus een oudere man en meldde zich op de dag dat het lichaam gevonden werd bij de afzetting bij een agent op de vindplaats.
Ook lijn 17 komt langs de 'EPO', toen nog het oude en later gesloopte kantoorgebouw, na de halte met de Patentlaan, vlakbij het begin van de Limpergstraat. De compositietekeningen verschilden blijkbaar dermate dat er geen link gelegd werd door het Review team. 
Dat vergelijkend onderzoek kan pas hebben plaatsgevonden na april 2008, toen de getuige, volgens een Haagse onderzoeker die het boek van Helwig las, een interview gaf aan de Telegraaf en er een compositietekening werd gemaakt. Toen was het Review-team bezig met het Manga-dossier op zoek naar nieuwe aanknopingspunten.
Op 1 mei 2006 meldde zich Vogelzang als politierunner en verschafte hij over zijn geheime missie rond middernacht informatie w.o. een gedetailleerd signalement van een zich vreemd gedragende oudere man bij de latere vindplaats.
Begin mei 2008 werd Rodney Pieper in Delft aangehouden voor de moord op Christel Ambrosius na een dna-match. In diezelfde maand legt Harry Senior via de Telegraaf op 27 mei 2008 de link met de moord op zijn stiefdochter.
Op 28 mei 2008 werd Vogelzang voor de tweede keer gehoord. Dan zullen waarschijnlijk ook de compositietekeningen ter sprake zijn gekomen, waarbij de politierunner de gelijkenis niet kon bevestigen gezien de verschillen. 
Wij gaan er vanuit dat Senior niets wist van de geheime missie van Vogelzang. Al vanaf het begin van het onderzoek werd de familie niet geïnformeerd over de voortgang van het onderzoek naar de moord. Daarom zocht Senior in 2007 ook contact met Peter R. de Vries. Dat resulteerde in de reportage van december 2007, waarbij de jogger toen nog de enige verdachte was. 
Dat gebrek aan informatie was voor de familie ook aanleiding om een eigen website op te zetten, waarbij Ton van der Stap uit Amsterdam de contactpersoon werd voor mensen die een tip hadden. Tevens werd een beroep gedaan op de moordenaar zich anoniem te melden. Alle [anonieme] tips zouden zorgvuldig behandeld worden.
Nergens hebben we iets kunnen vinden over die daar misschien binnengekomen tips. Of het rechercheteam daar onderzoek naar gedaan heeft betwijfelen we. 
Mocht Senior, zoals we in dit scenario veronderstellen, de door Vogelzang gesignaleerde man zijn, dan is het logisch dat Senior meer aan de weet wilde komen of de rondfietsende pottekijker zich had gemeld als getuige. Dat geldt ook voor de werknemer van 'EPO' die op het Jaagpad op een bankje zittend die 19e juli 2005 hem ook gezien kan hebben. In een emotionele staat van verwarring, gezien zijn vreemde gedrag. Die compositietekening toont nu niet bepaald een gelijkenis met Senior. Ook het verhaal erom heen en de link met een rechercheur roept hier genoeg vragen op. In elk geval zal Senior het interview in de Telegraaf [april 2008] van die zoon van een rechercheur gelezen hebben. Dan was hij, in dit scenario, op 19 juli 2005 door die zoon nog een keer gezien bij de dumpplek. We weten dat Senior onder valse naam zich op 22 juli 2005 ook bij de vindplaats meldde met een raar verhaal en zich nogal vreemd en verward gedroeg. Niet voor niets kwamen Senior en Harry Junior daarna als directe nabestaanden zonder alibi onder verdenking van mogelijke betrokkenheid te staan.
Dat vanaf mei 2008 de focus van het Review-team, door o.a. onderzoek van Marieke van Essen van de Telegraaf zich langzaam ging richten op Rodney Pieper als de mogelijke dader, zal er voor gezorgd hebben dat de waarnemingen van zowel Vogelzang als de medewerker van 'EPO' ter zijde zijn geschoven. Het begin van de samenspanning. Voor de nabestaanden, zeker als twee van hen betrokken waren bij de verdwijning en dood van Anneke, een aangename verrassing. Ook voor de staatsdienaren en media. Een geschenk uit de hemel dat tot nu verhulde wat er zich werkelijk heeft afgespeeld en waar de plaats delict is. Toen werd Senior, dankzij een wonder weer een realist. De kans op ontmaskering van mogelijke betrokkenheid van beide nabestaanden werd nihil. Niet voor niets toonde hij zich vorig jaar december verbolgen en boos over het boek van Derksen. We weten dat hij toen zei dat het klaar en afgerond was. Er moesten geen nieuwe fantasieën meer opduiken. 

Ook Marc Arendsen, de Belgische jogger, viel daarna niet langer onder verdenking. Die kwam trouwens ook de 19e juli 2005 per vliegtuig via Genève terug naar Den Haag, nadat hij op zaterdag 16 juli in de camper met zijn gezin naar hun huis in Frankrijk was vertrokken voor een lange vakantie. Ook de week daarop vloog hij nog een keer heen en weer nadat hij het weekeinde weer bij zijn gezin had doorgebracht. Pas op zaterdag 31 juli 2005 ging hij echt op vakantie en keerde pas begin september 2005 terug. We hebben al veel geschreven over zijn verhaal, waarbij we er vanuit gingen dat hij al eind juli 2005 wist dat Anneke vermist was en op vrijdag 22 juli 2005 werd gevonden, omdat we ons niet voor kunnen stellen dat hij geen kranten of [regionale] tv heeft gekeken of er iets over gehoord heeft. Of hij toen nog op een andere dag aan het joggen is geweest weten we niet. Hij was tenslotte alleen thuis.  
We weten niet hoe hij eruit zag. Dat geldt ook voor rechercheur Vogelzang. We weten ook niet of de medewerker van het EPO misschien de zoon van Vogelzang is. Dat zou zelfs kunnen. Zijn achternaam wordt niet in de link van de misdaadjournalist genoemd. De naam Vogelzang is ook een alias. Ook diens identiteit en uiterlijk kennen we niet.  
De rol van Vogelzang en zijn verhaal is echter nog steeds onopgehelderd, want we kunnen niet voetstoots aannemen dat zijn verhaal 'waar' is. In dit scenario is de politierunner de aangever van mogelijk cruciale informatie, waarbij zijn opmerking 'dat er iets bijzonders was met de aanhangwagens' hier als uitgangspunt dient.  Over wat er bijzonder aan was is hem blijkbaar niet gevraagd of, als dat wel zo was, weggelaten uit het proces-verbaal  of buiten het boek gehouden door de auteur. 
De Belgische jogger laten we hier verder buiten beschouwing op grond van zijn eigen aangepaste elastische tijdlijn.  Om 00.20u, zo staat in Derksens boek, zette hij de computer uit om na het omkleden te gaan joggen. Als hij gaat joggen is het 00.25u. Dan is Vogelzang al een half uur bij het Jaagpad. Zelf verklaarde hij dat hij hooguit drie kwartier, maar eerder een half uur bij het Jaagpad was, hopende dat Jeroen alsnog zou komen opdagen. Hij zag Marc, de jogger op zich af komen toen hij bij het viaduct of iets dichter bij de kruising  met de Tinbergenstraat stond te wachten. Dat moet dan rond 00.40u geweest zijn. Hij zag geen auto met daarin een inzittende. Daarna is de rechercheur weer naar huis gefietst. Hij heeft dan al tweemaal bij de aanhangwagens  de 'verwilderd' ogende man gezien. Behalve die tot nu toe onbekende man heeft niemand de rechercheur gezien. Ook de jogger niet. Die kan een kwartier later op de terugweg na de accutest ook een meisje gezien hebben die bij de hangjongeren op het talud hoorde. Die werden door Vogelzang wel gezien toen hij bij het viaduct was. 

Het gedetailleerde signalement van die man zorgde ervoor dat het verhaal van Lifan
over het wegbrengen van Anneke naar het station in Enschede en de door hem genoemde tijdstippen niet 'waar' hoefde te zijn, als er achter de voordeur iets heeft plaatsgevonden. Hier gaan we er vanuit dat ze al eerder uit Enschede kan zijn vertrokken en dat ze, als er toch een ongewenste seksuele toenadering is geweest, niet naar het station is gebracht, maar lopend op weg is gegaan. 
Op haar laarsje werd een dna-greepspoor van Lifan aangetroffen. Volgens de foto op het CS droeg ze die opzichtige lichtgekleurde laarsjes niet. We gaan er dan ook vanuit dat Lifan nog naar het station is gereden om alsnog Anneke te zien of te spreken over wat er gebeurd was.
Haar ongesteldheid en het aangetroffen maandverband doemen nu weer op. Het was haar zus Marieke die in een interview aangaf dat Anneke nog maagd was.  Dat kan een motief voor de moord zijn geweest waarbij impulsief gedrag [ in een opwelling] als mogelijkheid is ingecalculeerd, omdat dat gegeven ook een rol gespeeld kan hebben bij wat er zich misschien achter de voordeur in Rijswijk kan hebben afgespeeld. 
 Dat Lifan haar niet meer op het station heeft gezien is dus mogelijk. Het werd wel een deel van zijn alibi dankzij een kennis die hij daar in de stationshal tegen het lijf liep.  
  
We hebben nader onderzoek gedaan naar Senior als de 'verwilderd' ogende man. Op basis daarvan is hij niet uitgesloten als zijnde die Mr. X, zowel in de auto als bij de aanhangwagens. De jogger had geen signalement. Van buitenlandse komaf was het enige wat hij zich herinnerde.  Gelukkig wel een kenteken onthouden en later opgeschreven volgens zijn verklaring. 

Ons onderzoek betrof de details die Vogelzang beschreef. We zijn tot de slotsom gekomen dat er qua geschetst beeld gelijkenis is met Senior. De fysieke details vinden we terug bij bestudering van de foto's en de camerabeelden. Er is en foto van opzij, waarin Senior in een blauwe colbert aan tafel zit. Daar is een bochel bij de schouders te zien.  Er zijn beelden waarop een V-vorm is te zien op de achterkant van zijn colbert bij de boekpresentatie in september 2016. Daar linken we een therapeutisch korset aan. Op internet kan de lezer daar meer over vinden. Dat korset zorgt er ook voor dat de kraag van zijn gedragen overhemden omhoog geduwd wordt. Die overhemden die hij draagt hangen meestal los. Dus niet zoals gebruikelijk in de broek.
Zijn zwart-grijze [onverzorgde] haar en het piekerige haar boven op de schedel  kunnen we ook niet ontkennen.  Zijn rechter ooglid hangt soms.  Hij heeft moeite met lopen. Grote passen maakt hij niet. Hij voldoet aan de beschrijving van de kleding. Zelf hebben we nog een foto van hem met een beige regenjas met ceintuur. We gaan die, zoals al gemeld, niet publiceren. Toen droeg hij een zwarte muts.  Senior is ook brildragend. Of dat een leesbril is weten we niet.  Zijn gelaat is ook voor ons een getinte grauwe huid met Indische trekken. 

Wat ons opviel in het op deze site geciteerde fragment uit het boek van Helwig was de zoektocht van Senior naar het telefoonnummer van Lifan. Dat vond hij pas later, toen het niet meer nodig was. " Op dat moment had hij er niets aan" staat er in het fragment. 
Op die dinsdag, 12 juli 2005 verstuurde hij  nog wel 3 emails naar Anneke en aan het eind van de middag is Senior naar het politiebureau gefietst om aangifte van vermissing te doen.
Harry Junior en Marieke kenden het telefoonnummer niet. We hebben al vermeld dat pas op 19 juli 2005 de vermissing via de media bekend werd gemaakt.  Bij dat onderzoek was in die eerste fase ook de Twentse politie betrokken. We hebben al aangegeven dat er onenigheid was tussen dat korps en politie Haaglanden. Dat had o.a. te maken met de zoekactie van Marieke en Laura, die blijkbaar samen met Senior veel Chinese restaurants hebben gebeld om achter zijn naam en adres te komen. Daar kwamen klachten over binnen.  We zijn benieuwd of er in dat boek nog meer staat over die eerste dagen en of Junior ook aan het woord komt.  Over zijn verhaal, zijn status als verdachte, zijn emotionele beleving over die dagen is nergens iets te vinden. Het zou ons niet verbazen dat hij ook in dat boek buiten beeld blijft.
Senior heeft het concept van het boek gelezen en waar nodig her en der veranderingen voorgesteld. Dat moet de schrijver nog maar eens verhelderen, als dat het geval zou zijn. Dat zal Richard Helwig niet doen, nemen we aan.

De emotionele beleving van Senior zien wij als onderdeel van doelbewuste regulerings- en hanteringsprocessen, waarin de 'Geslepene' als de spin in het web van dubbele bindingen zich in een psychologisch harnas heeft gewrongen om het appèl van de situatie, een voorval met fatale gevolgen achter de voordeur, voor buitenstaanders verborgen te houden.
En dat op basis van primaire en secundaire taxaties en voortdurende evaluatie van de context. Analyse van zijn spaarzame mondelinge bijdragen tonen, als gevolg van de gebeurtenissen in de loop der tijd, dat zijn actiebereidheid, zijn impulsen, een andere vorm kregen om de relatie tussen hemzelf en het hier veronderstelde voorval, de gebeurtenis, te beïnvloeden, te handhaven en te veranderen.
Hij verschafte zich in al die jaren een geschikt repertoire waaruit hij, indien mogelijk en noodzakelijk, al naar gelang de ontstane nieuwe situaties, waarmee hij geconfronteerd werd, doelbewust een passende respons kon kiezen. Hij nam een bepaalde houding aan, niet alleen tegenover zijn eigen emoties, maar ook tegenover de consequenties van zijn emotionele gedrag dat daaruit voortvloeide.
Die emotionele 'spanning' veroorzaakte bij de dumping van het lichaam aan het Jaagpad concreet fysiek gedrag, die door Vogelzang werd waargenomen en gedetailleerd omschreven. Of Senior ooit een kleine beroerte heeft gehad sluiten we niet uit gezien zijn lichamelijke gesteldheid en zijn af en toe hangende ooglid en de wijze waarop hij zich lopend voortbeweegt.  
Het enige dat Senior tijdelijk 'manisch' en in de war maakte was het feit dat Anneke maar niet gevonden werd. De 'spanning' onder de schedel, d.w.z. de bereidheid als nabestaande emotioneel te reageren en zich vreemd te gedragen, duurde tot de vondst van het lichaam. We noemen dat hier onvermijdelijke impulsiviteit.
Senior's gedrag op de 22 juli 2005 was dan de laatste impulsieve actie, waarin hij onder valse naam zich meldde bij de vindplek met een bizar verhaal. Dat beschouwen we als een laatste vreemde gedragshandeling met een ingebouwde ontladingsfunctie. De 'verwarring', de wijze waarop hij zich gedroeg, veranderde. 
 Op 25 juli 2005 maakte de politie bekend dat het Anneke was. Niet lang daarna werden ook de beelden van het BP station veiliggesteld en de data van Anneke's mobieltje bij het Lindoduin in Scheveningen bekend. 
Het verwachtingspatroon kreeg, indien hij betrokken was, vanaf 22 juli 2005 een meer voorspelbare invulling. De vermissing werd een misdrijf en vanzelfsprekend kwamen de twee mannelijke nabestaanden als mogelijke verdachten in beeld.
In dit scenario zien we Senior als de heersende pleegvader, de 'Argus' van een familiegeheim, waarbij we Marieke, de oudere zus van Anneke, uitsluiten van enige betrokkenheid. We beschouwen haar als de onwetende nabestaande. Iemand die een oor werd aangenaaid, net als later alle betrokken staatsdienaren. 

Toen de Hema belde en kenbaar maakte dat Anneke niet op haar werk verschenen was schrok Senior zich een 'rolberoerte'. Het gebruik van die uitdrukking viel ons op, omdat het eigenlijk alleen nog gebruikt wordt bij verwensingen of een verwijzen naar 'verzuchting'. De emotionele betekenis van de verwensing duidt vaak op ergernis, onverschilligheid jegens de opponent en teleurstelling. In zijn verzonden emails zien we in elk geval ergernis, omdat ze niets van zich liet horen. 
Dat je niet op tijd op je werk bent kan allerlei oorzaken hebben. De meest eenvoudige is gewoon een lekke band of een niet verwacht oponthoud. Dat kost tijd. Daar heeft de Hema ook op gewacht, want ze belden pas om 9.30u. Haar beltegoed was op, dus mocht er iets anders zijn voorgevallen, bijvoorbeeld een ongeluk, dan kon ze dat niet melden. We weten niet of Senior toen geïnformeerd heeft bij de politie, bij ziekenhuizen of ambulancedienst of Anneke daarbij misschien betrokken kon zijn. Eerst had hij al gekeken of ze nog thuis was en daarna belde hij ook Junior op. Die belde vanaf zijn werk, niet ver van de Westduinweg in Scheveningen, weer met Anneke. Of hij ook een sms-bericht stuurde weten we niet. Wel zal hij aangegeven hebben dat ze zondag naar een vriend in Enschede was gegaan. Wat ons verder opviel was, dat Senior, die zelf dat weekend naar een nieuwe vriendin in Duitsland was geweest en maandagmiddag was teruggekeerd, dat blijkbaar niet wist. Alsof daar niet met Junior over gesproken is na zijn terugkomst. Kennelijk was er geen enkele bezorgdheid. Ze lagen beiden waarschijnlijk al voor middernacht op bed en kunnen ze, als Anneke thuis gekomen was, haar niet gehoord of gezien hebben. Ieder had zijn eigen woonruimte en zoals we weten uit beschrijvingen van vriendinnen, leefden ze nogal langs elkaar heen. Senior belde de volgende ochtend ook Marieke en die is daarna gekomen omdat haar vader zich een rolberoerte was geschrokken. Toen begon de zoektocht naar Lifan, de Chinese vriend, die ze op de verjaardag van Anneke al eens hadden gezien.
Na de begrafenis vroeg Lifan zich af 'waarom hij haar had gevraagd om naar Enschede te komen. Dat gevoel blijft'. Dat werd gekoppeld aan 'schuldgevoel'. Voor ons was die vraag echter aanleiding voor nader onderzoek, omdat Anneke ook enkele andere Manga-vriendinnen had uitgenodigd om mee te gaan gamen. Die hebben afgezegd. Als er op zondag toch een vriendin of meer vriendinnen mee waren gegaan, dan is het nog maar de vraag of ze dan waren blijven slapen. Dat zouden dan onverwachte gasten zijn geweest. Het alibi van Lifan is absoluut niet waterdicht ondanks bevestiging van zowel een vriend op het station als van Vincit via de chatsessie op internet.
Het is Lifan die het antwoord weet op de door hemzelf gestelde vraag. Dat antwoord kennen we niet en zal waarschijnlijk ook nooit gegeven worden, vandaar dat hij voorlopig nog steeds op de achtergrond in beeld is, gezien de mogelijkheden die op de tijdlijn en achter zijn voordeur aangetoond zijn. Na de begrafenis was er geen contact meer met Lifan. Die werd ook verdachte. Iemand die ook nooit gehoord is over mogelijk seksueel contact of ongewenste seksuele toenadering en als dat wel het geval was, dan zal hij dat glashard ontkend hebben. Of de recherche na het vinden van zijn greepspoor op een laarsje hem nog weer benaderd heeft of dat ze gewoon aannamen dat dat dna-spoor niet delict-gerelateerd was, omdat ze een nacht bij hem is blijven slapen, is ons niet bekend.
Doordat er nog veel in nevelen is gehuld moeten we ook onderzoeken of hier sprake is van 'schone schijn'. Ook dat kunnen we nog steeds niet uitsluiten, gezien de gedragingen van Senior en zijn sturende rol als nabestaande, die in 2007 een beroep deed op Peter R. d Vries. Er moest een dader gevonden worden. Nog geen half jaar later kwam in mei 2008 Rodney Pieper in beeld en zwengelde Senior Rodney Pieper's mogelijke betrokkenheid bij de moord op Anneke aan.
De gevolgen daarvan voor de veroordeelde kennen we.  
We refereren ook nog maar even aan Senior's  onbehoorlijke gedrag in de rechtszaal, toen hij van het spreekrecht misbruik maakte en, nog voordat het vonnis was geveld, hoopte, in feite verwachtte, dat de verdachte levenslang zou krijgen. 
Indien er achter de voordeur wel iets noodlottigs heeft plaats gevonden, dan is het niet uit te sluiten dat 'schone schijn' een misleidende drijfveer was om iedereen zand in de ogen te strooien. Dat Senior bij voortduring invloed trachtte uit te oefenen op het gedrag van anderen, staat voor ons vast. Veinzen van boosheid was hem in elk geval niet vreemd als we zijn gemoedstoestand bij allerlei gelegenheden na de verdwijning en alles wat daarna kwam erbij betrekken w.o. ook zijn reacties op het boek van Derksen. 
We kunnen stellen dat de overweldigende aard van de situatie complementair is aan de machteloosheid van Senior. Er waren hindernissen die genomen moesten worden. Soms onthield hij zich van een reactie dan weer werd hij ertoe uitgenodigd.
Vermijdingsgedrag is hem ook niet vreemd. Het was eerst leven tussen vrees en hoop, maar daarna veranderde dat. We zullen hier geen verhaal over 'pathologische' dubbele bindingen en menselijke emoties houden, maar we hebben wel geconstateerd dat zijn gedrag laat zien, als we uitgaan van betrokkenheid en daderkennis, waarom en wanneer een bepaalde emotie bij zijn publieke optredens, w.o. ook de begrafenis op 2 augustus 2005, een overheersende rol speelde. Naast vrees speelde ook schuldgevoel en wroeging een belangrijke rol.
Bij interpersoonlijke gebeurtenissen zijn er twee belangen in het geding t.w. macht en status. Welke emoties optreden hangt af van welk belang er op het spel staat. Voorvallen kunnen een handhaving, verkleining of vergroting van macht inhouden. Een belangrijk kenmerk van beheersbaarheid. Als we uitgaan van een voorval achter de voordeur dan is Senior diegene die de situatie nog steeds taxeert. Die taxaties zijn het gevolg van de interactie tussen twee processen t.w. een inschatting van wat de situatie biedt en een inschatting van het eigen vermogen om met de situatie om te gaan. Het draait dus voortdurend om mogelijkheden en onmogelijkheden die Senior voelt om met de situatie om te gaan. Dat is met de definitieve veroordeling in 2014 nu in een rustig vaarwater terechtgekomen, al zal hij als 'realist' alert blijven. Zoals hij zelf vaak zei: 'De wonderen zijn de wereld nog niet uit' en als er uit het boek van Derksen iets nieuws zou komen, een novum' dan zou hij dat allesbehalve leuk vinden.'  
De hier geschetste mogelijke situatie rond middernacht vereiste een onmiddellijke reactie. De variabelen die tot urgentie bijdragen zijn de nabijheid van de gebeurtenis in tijd en ruimte en de onmogelijkheid om met de situatie om te gaan of de gebeurtenis te pareren of te ontvluchten. Betrokkenen raken in een staat van acute opwinding, daarna ontsteltenis of verontrusting en als de implicaties zichtbaar worden gevolgd door verwarring. 
We weten niet wat er werkelijk is voorgevallen en speculatie willen we het liefst vermijden. We hebben al wat mogelijkheden m.b.t. een voorval geduid. Het is aan de lezer zich van het mogelijke  'voorval' een beeld te vormen en zijn gedragingen zelf te interpreteren. Onzekerheid zet in elk geval aan tot het veranderen van de situatie om negatieve gevolgen te vermijden of om gunstiger omstandigheden te scheppen. De hier veronderstelde afwikkeling t.w. een andere plaats-delict en de dumping is uiteindelijk niet vruchteloos gebleken.  
   

     "Junior, de 'ontbrekende' schakel"


De grote afwezige in deze onopgeloste moordzaak is Harry junior, de oudste van de drie geadopteerde Indonesische kinderen. Één keer kwam hij in beeld, zittend naast zijn adoptievader die het woord voerde. Senior is voor ons de procesbewaker, de spin in het familieweb. Ook hem sluiten we niet uit van mogelijk daderschap.
Het is aan de lezer om te beoordelen of Senior diegene is die in zijn publieke optredens ervoor zorgde dat niemand zou ontdekken wat er zich achter de voordeur mogelijk heeft voltrokken, toen Anneke niet lang na middernacht gewoon thuis kwam. Ook de officiële tijdlijn maakt dit scenario nog steeds mogelijk.
Rond middernacht waren er twee nabestaanden in huis. Senior en Junior.
"Mijn opvoeder" werd hij, na de dood van haar stiefmoeder in 2004, door Anneke genoemd. Ze wenste op dat gebied geen enkele bemoeienis van haar oudere stiefzus Marieke. Wij gaan er vanuit dat dat ook gold voor Junior, de oudste van de drie geadopteerde kinderen. Ieder had zijn eigen leven en niemand wenste ongevraagd gespiegeld te worden door de ander. 
Dat is het beeld wat opdoemt van het katholieke koekoeksnest. Een web van complexe [pathologische] dubbele bindingen waar we zeer weinig over weten. Dat is maar goed ook, want anders zou het onderzoek steeds meer beheerst gaan worden door het psychologische. Dat het ook een broeinest was, is echter niet uit te sluiten.

Hieronder een link naar een boek van Nico Frijda uit 1988, waarvan we voor de geïnteresseerde lezer in deze moordzaak, indien nodig, uit "citeren" in relatie tot het  mogelijke grondmotief t.w. toorn. 


"Woede is volgens Aristoteles een hartstocht die wordt opgewekt als men wordt gekleineerd of gekrenkt, of denkt gekleineerd of gekrenkt te worden. Het door de hartstocht opgewekte gedrag is erop gericht de werkelijke dan wel vermeende aanvaller te straffen."
"De emoties zorgen voor een verandering in actiebereidheid - iedere willekeurige verandering in actiebereidheid die inhoudt dat de situatie niet geaccepteerd wordt - opgewekt door een specifieke constellatie van gebeurtenissen, een specifiek ‘verhaal’. Dat verhaal bepaalt de emotie. Uit deze constellatie kunnen allerlei verschillende vormen van actiebereidheid voortkomen: ontsteltenis, opgewondenheid, verbijstering; of apathisch verdriet; of de impuls om de gebeurtenis teniet te doen, de woede-impuls."

We hebben gekozen voor dat laatste, waarbij niet alleen krenking en woede een rol speelden, maar ook de eer van de familie, omdat, als er iets achter de voordeur is voorgevallen, er geen alarm is geslagen, maar alles in het teken stond van enscenering en misleiding. Het nest mocht niet bevlekt worden. De bouwer van het nest werd in dit scenario na middernacht tweemaal door Vogelzang gezien. Het precieze tijdstip is onduidelijk als gevolg van een elastische tijdlijn en de inhoud van zijn afgelegde verklaringen, waarvan we niet weten wat 'waar' en 'onwaar' is. Datzelfde geldt voor Marc, de Belgische jogger en zijn verhaal. 
We zijn echter nog niet op het Jaagpad, maar bij de van Vredenburchweg 8 - 12 en Julialaantje 1/A, het historische huis aan de achterkant van de drie panden.
Mocht Anneke toch nog de voorlaatste tram gehaald hebben dan was ze na 00.10u thuis gekomen. De andere mogelijke varianten laten we nu achterwege.   

Senior en Junior, twee nabestaanden zonder alibi, zijn thuis. Ze lagen waarschijnlijk al op bed. Of ze sliepen weten we niet. Zonder gehoorapparaat zal Senior, nadat hij een weekend bij zijn nieuwe Duitse vriendin had doorgebracht, wel moe zijn geweest en waarschijnlijk niets gehoord hebben. Of hij moet ongerust zijn geweest omdat Junior hem al had verteld dat Anneke naar Enschede was, naar Lifan, een vriend die ze via internet had leren kennen. We weten wel dat Anneke hem op haar verjaardag had uitgenodigd. Dat was in februari 2005. Of ze hem leuk vond nemen we maar aan, anders was ze niet alleen naar Enschede gegaan. Ze was in elk geval door hem uitgenodigd. Of dat gevoel wederkerig was betwijfelen we echter, omdat er op de achtergrond die avond ook nog onze 'figurante' aanwezig was, waarmee hij nu getrouwd is. Of daar iets is voorgevallen is ook nog steeds niet uit te sluiten, zolang we het antwoord van Lifan op de door hemzelf gestelde vraag bij de begrafenis niet kennen. 
Op grond daarvan gaan we uit van enige vorm van [seksuele] intimiteit. Dat kan ook vrijen zonder penetratie zijn. Bij dat laatste zou dat voor Anneke, volgens Marieke, dan de eerste keer geweest zijn. Beroofd van haar maagdelijkheid, dat ook ervaren kan worden als een zelfbevrijding. Of werd ze onteerd door een vrouwenschender ?
Of werd haar de mond gesnoerd toen ze iemand van repliek diende die haar gedragingen onverdraaglijk vond ? Junior als 'opvoeder' ? Of Senior, de stiefvader die binnen een jaar al weer in bed lag met een andere vrouw, maar de maagdelijkheid van Anneke wilde beschermen ?
Een ontluikende jonge en blijkbaar nogal dromerige meid, die na de dood van haar adoptiemoeder een radicale keuze maakte en haar tekentalent en passie voor Japan en Manga wilde vormgeven door een andere kunstopleiding te volgen, weg van de Amsterdamse modeacademie.   

Junior moest de volgende ochtend weer vroeg naar zijn werk dichtbij de Westduinweg in Scheveningen. We hebben rond middernacht dus vermoedelijk twee 'slapende' mannen die we hier als mogelijke daders tijdelijk in de etalage zetten.  
De wijze waarop Rodney Pieper door Senior en stiefdochter Marieke vanaf februari 2010 in de media werd afgeschilderd is ons een doorn in het oog. Gerede twijfel aan mogelijk daderschap speelde geen enkele rol in hun verhaal. Twee demoniserende nabestaanden en een afwezige dader. 
  
Schijn bedriegt en hun taal staat hier volledig in het teken van de misleiding. 
Daar moet de lezer op gericht zijn, want waarover niet gesproken kan worden, daarover moeten ze blijven zwijgen. En dat doen de twee mannen in elk geval.
Rodney was voor Senior vanaf het begin de gewenste dader. Een ideale plaatsvervanger, een kruimeldief met een pinpas van Anneke enkele uren nadat ze werd aangevallen en op nog geen 5 minuten rijden van het ouderlijk huis bij het Jaagpad werd gedumpt. Misschien nog  levend maar door verstikking onherstelbaar beschadigd onder de schedel. Wat ontluikte werd gruwelijk gesmoord. 
Voor de drie nabestaanden een open wond zonder litteken. Vandaar nog steeds geen datum op de grafzerk. Direct verbonden met het 'familiegeheim'. Een samenzwering van nabestaanden waarvan twee nogal agressieve, gefrustreerde individuen, vol ingehouden woede, waarvan Senior de dader het liefst zou vierendelen, maar pas nadat Rodney Pieper, als hij ook zijn stiefdochter Anneke  had verkracht, eerst nog op zeer wrede wijze door Marieke gemarteld zou worden. 
Dat het maandverband door één van hen uit haar prullenbak is gevist is niet ondenkbaar. Daar vond men later nog een paar andere.
Wij zien Senior als het brein achter de enscenering. De man die aanneemt dat de 'zwijgende' Rodney Pieper alles weet over de laatste momenten van Anneke's leven. Dat behoorde tot het ondenkbare. Zijn gedrag toont dat het 'verdrongene' uiteindelijk zegevierde. Zelfs Marieke werd blijkbaar een oor aangenaaid.

Het blauwe citaat stond op dinsdag, 9 februari 2010, dus een dag na de arrestatie van Rodney Pieper in De Telegraaf.
"Marieke van der Stap, de zus van de verkrachte en vermoorde Anneke, wees verdachte Ron P. af. De Rijswijkse werkte destijds met P. samen in een Schevenings restaurant. Ze zegt in de krant: “Ik wilde niets met hem te maken hebben. Mogelijk dat hij wraak wilde en mij op de avond dat Anneke is vermoord, na het werk, op het Centraal Station van Den Haag heeft opgewacht.” Volgens Marieke hebben rechercheurs laten weten dat P. in verband wordt gebracht met vier moordzaken."

Interessant is de link die Marieke legde met het CS. Dat station speelt in ons onderzoek een centrale rol, maar vanaf het CS liep het spoor dood. Het is de plek waar ze volgens de nabestaanden verdween. Vandaar het ontbreken van een sterfdatum, want, net als Harry Senior,  sluit ook Marieke blijkbaar niet uit dat Anneke op de avond van de 11e juli 2005 is vermoord. Ze maakte van zichzelf in de Telegraaf een doelwit en plaatste Rodney Pieper toen al bij het CS als diegene die wraak op haar wilde nemen, maar die niet wist dat ze eerder naar huis mocht, omdat er bij de strandtent, ondanks die zwoele maandagavond, blijkbaar weinig klandizie was. Ze heeft zelf aangegeven dat ze daarover een schuldgevoel had. Dat is te begrijpen, al weten we niet wat Marieke, als ze eerder bij het CS is uitgestapt, heen is gegaan en hoe laat ze thuiskwam. Ze hoefde normaliter na haar werk met de tram [lijn 1] helemaal niet over te stappen om naar het Laakkwartier te kunnen komen, omdat zowel lijn 17 als lijn 1 langs het Lorentzplein komen. Twee haltes verder is lijn 17 al op de van Vredenburchweg. Lijn 1 gaat bij dat plein richting Herenstraat in Rijswijk en dat is weer de halte waar Anneke, als ze met die laatste tram van lijn 1 of misschien één eerder, ook kan zijn uitgestapt om naar huis te lopen. 
We zijn nog steeds bezig met de 'vage' tijdlijn voor middernacht die meerdere scenario's voortbracht die later door de staatsdienaren vervangen werden door Rodney Pieper in zijn mobiele PD de stad door te laten crossen, waarbij het meest waarschijnlijke scenario was dat Anneke bij het CS of tussen het station en haar woonadres door de uitverkoren dader moet zijn opgepikt. Er is echter geen enkel bewijs dat dat ook het geval was.
Het ontbreken van de sterfdatum op de grafzerk is voor ons nog steeds een raadselachtig gegeven, omdat alles, op basis van het strafdossier, erop duidt dat ze rond middernacht op het CS arriveerde. Wij zetten daar nog steeds grote vraagtekens bij, omdat Anneke helemaal niet in Amersfoort hoefde over te stappen als ze in Enschede in de intercity naar Rotterdam CS/Den Haag CS was gestapt. Het betrof toen treinserie 1700. Die intercity ging 1x per uur. Pas in Utrecht werd de trein gecombineerd en/of gesplitst. Zo staat het in de dienstregeling van 2005 aangegeven. Treinserie 1600 was de intercity naar Amsterdam CS. Ook 1x per uur met overstap in Amersfoort. Daarnaast was er nog de treinserie 7000, de stoptrein naar Deventer, ook 1x per uur. 
Langs de spoorlijn richting Den Haag werd bij station Amersfoort een getuige, de Proxy-Lady, als fantaste uit de weg geruimd door het Review-team. De criminele zwerver uit Den Bosch mocht als 'verdachte' verder dolen, want het slachtoffer is volgens de officiële bronnen op Den Haag CS aangekomen na bestudering van de camerabeelden. Op het CS werd getuige Linssen uitgeschakeld en zijn verklaring over twee Marokkaanse jongemannen en een Aziatisch ogende meid na middernacht verdween in de versnipperaar. Met als gevolg geen naam van een jonge Marokkaanse crimineel die daar met een vriend op CS rondhing.  
Wel kregen we een foto voorgeschoteld van een Aziatisch ogende meid om 00.03u bij een uitgang van het CS. Dat was 'vermoedelijk' Anneke volgens de recherche. Ook daar is hier geen duidelijkheid over. Vandaar de 'Look'alike en de Figurante, waarover Lifan zal zwijgen als hij meer weet dan hij verklaarde.
We weten ook niet of Anneke niet eerder is vertrokken. Mocht er iets onaangenaams zijn voorgevallen achter de voordeur bij Lifan, dan is dat bepaald niet ondenkbaar. Dan kan ze ook eerder bij het station zijn geweest. Dus vóór 21.00u of zelfs eerder als ze lopend en misschien ontdaan door ongewilde seksuele avances Lifan's huis zo spoedig mogelijk heeft verlaten. Zijn vraag op de dag van de begrafenis wacht op een helder antwoord.
We weten dus niet zeker of Anneke op het CS is aangekomen en wanneer precies. Het feitelijke bewijs daarvoor ontbreekt vooralsnog. Aanwijzigingen zijn er wel. Die liggen besloten in de logische samenhang van de hier ingebrachte mogelijkheden op basis van het strafdossier. In deze zaak is er vanaf de dag van de vermissing sprake van een elastische tijdlijn, waarbinnen de fantasie van de staatsdienaren een beslissende rol ging spelen, nadat Rodney Pieper in beeld kwam als mogelijke dader. 

Over de gedragen kleding van het slachtoffer is hier in elk geval enige verwarring ontstaan. In de supermarkt dus een lichtkleurige jurk, op het CS een korte donkere rok en op de vindplaats een lichtkleurige rok volgens de officiële gegevens via de opsporingsberichten in de media en op de website van de politie. 
Er zijn dus een lichtkleurige jurk en een donkere korte rok niet teruggevonden. 
Lifan sprak in zijn eerte verklaring over een kort rokje.
Mochten de nabestaanden de camerabeelden van het CS hebben gezien en een bevestigend antwoord hebben gegeven aan de recherche dat het Anneke was of waarschijnlijk was, dan moet dat door de advocaat zijn terug te vinden in het onderzoeksarchief. We hebben echter nergens kunnen achterhalen of ze die beelden op het CS al gezien hadden, voordat Rodney Pieper in beeld kwam. Opvallend is wel dat Harry Senior en Junior de foto in de supermarkt zien als het laatste beeld van een nog levende Anneke. We kunnen dus voorlopig ook aannemen dat de familieleden de beelden op het CS niet hebben gezien of pas veel later op internet, maar daar niet op hebben gereageerd. .
Die voorlopige aanname was voor ons aanleiding om ook de sectie 'Stiekem' en de vreemde rol van politie-runner Vogelzang en zijn geheime missie op het Jaagpad vóór en na middernacht eraan te koppelen. Ook daar zien we op de tijdlijn en in afgelegde verklaringen 'ontbrekende' schakels die de vindplaats mystificeren m.b.t. Marc, de Jogger en het eerste contact met een onbekende [criminele] informant.
Anneke heeft zich op maandagavond dus na terugkomst van de supermarkt bij Lifan in Enschede omgekleed. Dat toont ons de foto van 00.03u in het CS. Zolang we niet weten of Anneke na de barbecue, toen ze op de trein stapte, niet gewoon diezelfde jurk droeg als in de supermarkt, is de gedachte van mogelijke enscenering d.w.z. een andere lichtkleurige korte rok en misschien zelfs het T-shirt met de tekst niet uit te sluiten. Dat laatste zou dan betekenen dat het verhaal van de jogger 'niet waar' zou zijn, behalve als het door hem geziene Aziatische meisje onze Figurante was, die even later doelbewust een gilletje gaf toen Marc in de buurt van de aanhangwagens was en daarna is teruggelopen naar de daar geparkeerde auto. Het enige aanknopingspunt was een door hem 'onthouden' en volgens eigen zeggen thuis opgeschreven kenteken, die we hier, dankzij de inbreng van sectie 'Stiekem', koppelen aan de inbraak in augustus 2005 bij Marc, de Belgische ambtenaar met een diplomatieke A status. Wij gaan die inbraak niet, zoals Derksen in zijn boek wel deed, als 'toeval' beschouwen. Lifan is nog steeds in beeld als mogelijke dader. 
Verder willen we de lezer er op attent maken dat er op Google Streetview op de hoek van de Van Vredenburchweg en de Laan te Blothinge twee mensen te zien zijn als men dat pijltje aanklikt en die laan ingaat. Dan worden de zomerbeelden op de Van Vredenburchweg bij nummer 8, 10 en 12 ineens winterbeelden uit december 2010. Daar zien we schuin voor de drie panden [waarschijnlijk toevallig] een zwarte sportcoupé geparkeerd staan. Het merk en type hebben we nog niet kunnen achterhalen.
Op de hoek dus een man en een vrouw met een tas die beide vanaf de Steenlaan naar de hoek lopen en dan rechtsaf het Julialaantje ingaan. Dus vlakbij de achteringang van de familie van der Stap op Julialaantje 1/A, het historische oude pand. De man hebben we niet kunnen identificeren, maar het zou of een buurtbewoner of zelfs Harry Senior kunnen zijn. Hij voldoet in elk geval aan de beschrijving van Vogelzang m.b.t. het zwart-grijze piekerige haar en qua lengte. De man heeft een blauwe spijkerbroek aan en draagt een zwartleren kort jack. De vrouw kan dus ook de Duitse vriendin van Senior zijn. Over zijn liefdesleven na de moord weten we niets. Dat geldt trouwens ook voor Marieke en Harry Junior.
Als Anneke via de achteringang naar binnen wilde, dan kan zich daar iets hebben afgespeeld, waarbij deze tot nu toe onbekende man een rol kan hebben gespeeld.
Ook de recherche sloot dat niet uit. In dat parkachtige deel achter het Julialaantje is na de vermissing ook gezocht, omdat dat laantje uitkomt op de Burgemeester van Elsenlaan waar de tramhalte van lijn 17 was. Ze kan daar dus langs gelopen zijn i.p.v. langs de Van Vredenburchweg. 

De vindplaats aan het Jaagpad was de plek waar Vogelzang de "Indonesiër' met een wintergelaat  tweemaal uit de bosjes zag komen en dat er iets bijzonders was met de kleine aanhangwagen. We kunnen nog steeds niet uitsluiten dat de runner met de auto was of dat hij eerst op de fiets was en vanwege zijn waarnemingen bij de vindplaats nogmaals is teruggekeerd. Het opgeschreven kenteken speelt een belangrijke rol hierbij. Er woont een 'F. Vogelsang' op de Fazantlaan 12 in Rijswijk als de gegevens nog kloppen.  De achternaam gaven we een 's' i.p.v. 'z'. Ook Derksen goochelde met het alfabet. Dat weten we o.a. van getuige Linssen. Alleen ging het daar om de eerste letter. 

Één van ons checkt regelmatig de FB accounts die zich in ons archief bevinden w.o. ook van ene Frank Vogelsang en die van zijn vrouw Joyce. Of deze Frank op de Fazantlaan woont weten we niet, maar wel dat ze in Groot Rijswijk/Den Haag wonen. Frank heeft in oktober 2017 een profielfoto geplaatst. Verder geen details. Dus iemand zonder vrienden en achtergrondgeschiedenis. Op internet in elk geval niet te traceren tot nu toe. We weten niet of ze van tafel en bed gescheiden zijn, dan zou Frank in de Fazantlaan kunnen wonen. Ze lijken wel allebei van een goed leven te genieten. Of Frank een runner was is ons dus niet bekend. De info die we nu binnenkregen toont de FB account van Joyce, waarin ze op 17 december 2018 kenbaar maakte, dat Frank zijn mobieltje is kwijtgeraakt en dat de locatie waar die getraceerd werd de Aziëlaan in Delft was. Enkele vrienden hebben dat bericht gedeeld. Frank is in 1953 in Indonesië geboren en heeft grijs haar en wat kalend. Hij lijkt op een Indonesiër met een Hollands zomergelaat.  Zijn vrouw komt uit Wassenaar. Haar meisjesnaam is van Dijk. Haar officieel voornamen zijn Johanna Wilhelmina. Roepnaam Joyce dus en geboren in 1957.
   
De genoemde  laan is op fietsafstand van het Jaagpad aan de andere kant van de Vliet, vlakbij Delft. We hebben wel iemand op internet van gevonden die nader uitleg zou kunnen geven over de sectie 'Stiekem' van politie Haaglanden tot aan juli 2005. Daarna vertrok hij een aantal jaren naar de Antillen. 
Die moet onze 'Vogelzang' gekend hebben. De lezer kan hem vinden onder zijn eigen naam: Hans Vrolijk. Hij was ook jarenlang een runner. [ LinkedIn]. Ronald van der Sman, de leider van het laatste onderzoek in deze onopgeloste zaak heeft er ook een profiel op staan. 
 De in mei 2006 afgelegde eerste verklaring van Vogelzang over zijn 'geheime' missie op het Jaagpad hebben we verschillende keren nog eens tegen het licht gehouden, omdat we, behalve bij Harry Senior in december 2010, nog een andere sportcoupé  in beeld kregen. Op Streetview ziet de lezer voor zijn [huur]huis in de Fazantlaan een grijze Peugeot 307 sportcoupé geparkeerd staan.
 Op de fiets kan men bij halte Vlietbrug [lijn 1] via de taludtrap over het viaduct  op het Jaagpad kan komen. Het fietsen van rondjes, zoals de rechercheur beweerde, zal niet alleen van het viaduct over het Jaagpad naar de bocht met de Limpergstraat en weer terug geweest zijn. Dat gedeelte van het Jaagpad was vanaf de hoek met de Tinbergenstraat redelijk goed zichtbaar.  
Wij gaan ervan uit dat hij ook via de Tinbergenstraat en de Van Bethemlaan en dan rechtsaf de Limpergstraat een rondje reed. Volgens de rechercheur zat er zo'n 5 minuten tussen de twee waarnemingen van dezelfde 'verwilderde' man die uit de bosjes kwam. Zijn gedetailleerde signalement bracht ons bij Senior als mogelijke 'dader' of 'medeplichtige'. Mocht Marc, de jogger, daar bij zijn auto/camper bezig geweest zijn, dan zal de runner hem vermoedelijk gezien hebben. Hij heeft daar echter niets over verklaard. 
Vogelzang zag geen Anneke en geen auto, maar in dit scenario wel 'Senior' als er iets achter de voordeur is voorgevallen. 
Wiens auto het was weten we niet. Het door Marc, de jogger onthouden kenteken vervangen we door een kenteken dat via de [nep]inbraak in augustus 2005, toen de jogger op vakantie in Frankrijk was, in zijn bezit kwam. Hoewel we de fantasie niet, zoals de staatsdienaren, de vrije loop laten als het gaat om mogelijke daders, zullen we voor deze variant  een uitzondering maken zonder de logische samenhang uit het oog te verliezen. Ook de Kappaman kan de politie-informant van onze runner zijn geweest, ook diens kenteken kan zijn onthouden. Dan is de link met de 'vuile' spullen
ook te verklaren. Beiden zijn dan niet betrokken bij het delict, want Vogelzang zag tweemaal Senior. We richten ons dan op de kleine aanhangwagen en het bijzondere, iets wat door de runner was opgevallen zonder daar nader over te verklaren.  Of het moet zijn dat Derksen de volledige verklaring doelbewust niet in zijn boek opnam vanwege zijn eigen 'heilige' doelen. 

Hieronder nogmaals Marieke's verhaal bij Pauw & Witteman, waarin ook de 'ontbrekende' schakel Harry Junior in een terugblik even ten tonele verscheen bij de laatste foto van een nog levende Anneke. 


Harry Senior aan het woord vlak voor het eerste proces, dat uitmondde in vrijspraak. Een boeiend interview vanwege het gegeven dat de interviewer niet in beeld komt, waardoor men zich volledig kan concentreren op de antwoorden en op de gelaatsuitdrukkingen van Harry Senior. We zien hem als een kil en berekenend persoon. Een stiefvader zonder alibi.



 
          "Vuur aan wal is nog geen baken"                        


       Van 'Dubbel Gedwaald' naar 'Vingers gespreid in Angst' 
                                       
De grote 'afwezige' in het boek van Richard Helwig is Vogelzang, de politie-runner en zijn geheime missie op het Jaagpad. Dat verbaasde ons niet. Voor ons is zijn 'Jeroen' een  ontbrekende schakel in deze gruwelijke onopgeloste moord op 'Your Kawaiiness'. 
Nu we het boek van Derksen terzijde hebben gelegd kunnen we ons concentreren op de beschrijvingen en ingebrachte details in 'Vingers gespreid in Angst'. Na eerste lezing betrof dat vooral de nabestaanden en het Lifan -scenario. Daar had Derksen geen grondig onderzoek naar gedaan.  
Dankzij dit boek hebben we meer aanvullende informatie over wat er zich heeft afgespeeld rond Anneke's trip naar Enschede. We kunnen dus gewoon verder met waar we in ons onderzoek gebleven waren. We wisten, dankzij de schrijver en recensies hoe dit boek tot stand kwam en namen aan dat er voor ons onderzoek zeer waarschijnlijk genoeg leesstof zou zijn om meer helderheid te verkrijgen over de door de staatsdienaren gehanteerde tijdlijn tot de aankomst op Den Haag CS even voor middernacht volgens de dienstregeling en wat daaraan vooraf ging.  
Bij lezing zochten we allereerst naar Lifan en zijn verhaal. Over deze Chinese vriend wordt in het boek redelijk veel geschreven. Voor ons onderzoek in deze fase cruciaal. Vooral omdat ook de nabestaanden daar een belangrijke rol in spelen. 
Het boek leverde al direct opvallende verwijzingen en details op w.o. over de gedragen kleding van Anneke en over de beelden op het CS in Den Haag. 
Dat de 'Figurante' weer volop in de schijnwerpers kwam te staan is niet verwonderlijk, omdat ze blijkbaar vanaf het begin onder de radar kon blijven. Of dit later in de doofpot verdween is niet ondenkbaar. 
In het boek staat dat aan de nabestaanden nooit door de recherche gevraagd is de veiliggestelde beelden van een Aziatische ogende meid in het CS te bekijken. 
Het Manga-team heeft in het begin veel aandacht aan Lifan besteed, maar was niet in staat de door hen ingebrachte [theoretische] mogelijkheden te verzilveren. Ook zij onderzochten de mogelijkheid dat Lifan met het lichaam naar het Jaagpad was gereden om de recherche te misleiden.  Op deze site hebben we al vastgesteld dat die mogelijkheid, zelfs op de officiële tijdlijn, absoluut niet uit te sluiten is.  
De lezer weet dat Senior en Junior de foto in de supermarkt beschouwen als het laatste beeld van een nog in leven zijnde Anneke in een lichtkleurige jurk. In het boek staat dat Lifan aan Marieke vertelde dat ze 'een korte, witte, grijze rok droeg met een licht truitje er bovenop'. [blz. 61]. 
Wij nemen nu gewoon aan dat de Aziatische meid met korte donkere rok in het CS  niet Anneke was.  De vraag of ze een look'alike of toch de Figurante is, moet worden beantwoord. Voor een herziening is dat noodzakelijk. Mocht het onze Figurante zijn dan is dat een 'novum'. 
We weten nu ook dat Lifan de andere genodigden van het Mangaclubje voor de barbecue dat weekeinde heeft afgebeld. Alleen Anneke werd niet afgebeld, al is dat niet zeker, want volgens Lifan was ze al vaker bij hem geweest. Dan ging ze met de stadsbus weer naar het station om de trein naar huis te nemen. Your Kawaiiness heeft waarschijnlijk gezwegen over die geheime bezoekjes aan haar 'vriendje'.  In de verhalen van de nabestaanden over Lifan wordt over die tripjes naar Enschede niets gezegd. Dat wisten zij dus blijkbaar niet. Daar zal Anneke persoonlijke redenen voor gehad hebben. Ze zal een ander [Manga-club] verhaal verzonnen hebben om haar naasten te misleiden.  
Over Junior wordt weinig geschreven. Dat verbaasde ons ook niet, omdat we hem zien als een zwijgzame nabestaande, die tweemaal verhoord werd en zich naar buiten toe nooit heeft uitgesproken. Over dat verhoor  staat in het boek een korte beschrijving. [blz 86]. Senior zei daarover dat zijn zoon zeer geëmotioneerd was toen hij na het eerste verhoor thuiskwam. Van slag dus omdat hij 'zich had voorgenomen gewoon antwoorden op de gestelde vragen te geven, want anders zouden hier weer dingen achter worden gezocht, terwijl er niets is'. Of dat waar is, hebben we nog niet kunnen verifiëren. Wel weten we via via dat hij al langere tijd over deze website en het onderzoek door derden is ingelicht. 
Junior wordt in het boek verbonden met het tramlijn 17 scenario. Dat scenario kwam al in het eerste verhoor van Senior [11 augustus 2005] ter sprake, waarin de adoptievader ervan uitging dat Anneke gewoon met de trein in Den Haag is aangekomen en vandaar met lijn 17 vanaf de Rijnstraat naast het CS richting huis is gegaan en bij de halte Van Vredenburgweg, vlakbij de Sint-Bonifatiuskerk in Oud-Rijswijk, is uitgestapt en naar huis is gelopen. Daar kwam ze echter nooit aan. 
Anneke is dus volgens Senior tussen de halte en haar huis onderschept, ontvoerd, vermoord en daarna bij het Jaagpad gedumpt. In dat verhoor zei Senior:  'dat dat een ideale plek was om iemand over de kling te jagen. Vermoedelijk is het iemand die daar plaatselijk goed bekend is, vanwege de locatie waar ze gevonden werd. Die plek moet je weten'.  Junior zei daarover: 'Het is daar een vrij stil stukje, dus daar kan van alles gebeurd zijn'. [blz 297]
Dat die uitspraken van de twee nabestaanden zonder alibi door de schrijver worden aangehaald als hij in zijn boek het volslagen onzinnige verhaal van een 'Snitch' behandelt, toont aan dat hij aan de leiband van Senior liep. Die mocht het manuscript inzien en zal waar nodig veranderingen hebben voorgesteld. Senior zal die 'snitch' als zijn zo verlangde 'mirakel' beschouwen. Een criminele  'kroongetuige' die door de samenspannende staatsdienaren op 3 augustus 2010 triomfantelijk werd binnengehaald en verhoord omdat Rodney Pieper in zijn lichtblauwe mobiele PD precies paste in dat door de staatsdienaren en Senior en Marieke zo gewenste scenario. 
 Over Senior en Junior is over de door hun afgelegde verklaringen verder weinig te vinden. Beiden zijn verdachten geweest. Hier hebben beide nabestaanden nog steeds de 'status van verdachte'. Dankzij het boek zijn er meer aanwijzingen dat het scenario 'achter de voordeur' niet terzijde gelegd kan worden.  Dat geldt ook achter de voordeur van Lifan.  Deze twee scenario's zijn verstrengelde verhalen geworden, waar we nu waarschijnlijk meer van kunnen ontwarren.  Daar zullen we ons dan ook eerst op richten, omdat Derksen geen enkele moeite heeft gedaan om op basis van het dossier, aangereikt door Ruud van Boom, de advocaat van Rodney Pieper, het voortraject in beeld te brengen en zeer kritisch te bestuderen. 

Het boek bevat voor beide scenario's aanvullende informatie m.b.t. Lifan  en zijn ingebrachte tijdlijn. Met beide scenario's waren we weer bezig i.v.m. de ontbrekende schakels w.o. Junior en Senior, mede dankzij de bijdrage van politierunner Vogelzang en zijn verklaring, waarin Senior 'als de verwilderde Indonesiër met een wintergelaat' in ons scenario de plek bij het Jaagpad ook goed kende.  Ook in het boek vervult Senior een dominante rol. 
Dat er zich na middernacht op het Jaagpad veel heeft afgespeeld is waar. Het slachtoffer is daar gevonden. Senior beschreef dat als ' over de kling jagen' d.w.z. doden. De oorspronkelijke uitdrukking is 'iemand het hoofd over de kling jagen oftewel onthoofden'. Dat is niet gebeurd, maar in dit boek staat wel een verslag over de forensische bevindingen van Selma Eikelenboom van het IFS over het mogelijk gebruik van een mes door de dader en de mogelijke bloedsporen op het T-shirt en de lichtkleurige rok. We weten dat beide kledingstukken zijn gewassen voor opsporingsdoeleinden. In het vonnis wordt gerept over verwurging of mechanisch geweld, maar over de doodsoorzaak is feitelijk niets bekend. Hoogstens de twee tegenstrijdige interpretaties van de forensisch deskundigen. De voorkeur ging uiteindelijk uit naar verwurging of verstikking. We weten van Vogelzang dat de Indonesiër met het wintergelaat twee maal met een tussenpozen van 5 minuten de bosjes uitkwam bij de vindplaats. Die kan wel degelijk met een mes de hals van het slachtoffer bewerkt hebben om er zeker van te zijn dat ze dood was. Niet voor niets ontbreekt de sterfdatum op het graf en greep Senior de aanhouding van Rodney Pieper in Putten II aan om hem al in mei 2008 via de Telegraaf in de etalage te zetten als de 'mogelijke' dader. Dat is logisch als hij zelf bij haar dood betrokken was. Elke dader was toen welkom, want de nabestaanden hadden geen 'status van verdachte' meer en Lifan bleek een geverifieerd alibi te hebben. De adoptievader en zijn adoptiezoon waren uitgesloten van mogelijke betrokkenheid. Die status van verdachte betrof natuurlijk vooral Junior, maar werd uiteindelijk een dood spoor, nadat men de witte bedrijfsauto waarin hij reed forensisch grondig had onderzocht zonder dat hij dat wist. 
Senior verklaarde in dit boek dat hij slechts éénmaal zelf de publiciteit heeft gezocht. Dat was toen hij contact met Peter R. de Vries opnam. Uiteindelijk kwam daar de reportage van december 2007 uitvoort.  

Uit het boek blijkt dat Senior en Marieke gedurende de verschillende onderzoeken veel contact zochten met het OM en de recherche omdat ze zich als directe nabestaanden buiten gesloten voelden, met name vanwege informatie over de voortgang van het onderzoek. De reportage op 7 december 2007  bracht daar verandering in. Die avond ging Senior bij Junior op bezoek, waarbij hij na afloop zowel de dakloze zwerver die naar de UK uitweek als Marc de jogger als mogelijke dader zag.
Onze 'Vogelzang' kwam zoals gezegd in de reportage niet ter sprake. Die politie-runner is  volgens ons op geraffineerde wijze witgewassen en in de doofpot beland.  Zijn gedetailleerde beschrijving van de 'verwilderde' man kwam dankzij Derksen's boek bovendrijven. Wie dat was weten we niet, maar er zijn wel kandidaten w.o. de Kappaman, Vogelzang en Senior en niet te vergeten Marc de Jogger, die op dinsdag 19 juli 2005, via Genève, 's ochtends weer terugvloog naar Nederland. Diezelfde datum duikt ook op in Helwig's boek, waar aandacht besteed wordt aan het verhaal van iemand die bij 'EPO', een Europese organisatie over patentrechten, aan de Veraartlaan, vlakbij het Jaagpad, werkzaam was en op die dag tijdens lunchtijd daar op een bankje bij de Vliet zat. In het boek wordt de getuige onder de alias Michiel V. geïntroduceerd. Die zag op dinsdag 19 juli 2005 een zich vreemd gedragende man bij de latere vindplaats van het lichaam. Deze getuige werd op een bepaald moment door de Rijksrecherche ondervraagd zonder dat hij dat wist. Hij dacht met rechercheurs van Manga-team  te maken te hebben. Voor ons een interessant gegeven als Vogelzang toen lid van de sectie Stiekem was. Op de dag van de vondst van het lichaam, vrijdag 22 juli 2005 meldde ook deze getuige zich bij een dienstdoende politieman bij de vindplek. Senior was daar toen ook. Die gedroeg zich vreemd en gaf een valse naam op. Die van de familierechercheur. 
   

Maar nu eerst terug naar de tijdlijn, waarover Peter van Koppen in dit boek zei: 'Wat nooit in het dossier komt zijn de tijdlijnen'. In feite is er helemaal geen tijdlijn in deze zaak, waardoor deze gluiperige  rechtspsycholoog na de vrijspraak van Rodney Pieper in het eerste proces in 2012 in de media hem 'as guilty as hell' noemde zonder enig nader onderzoek in deze complexe en volgens ons nog onopgeloste zaak, waarin de fantasie ontaardde om tot een definitieve veroordeling van een onschuldige te komen.
  
We zullen het boek in zijn geheel niet nader analyseren, maar ons met name concentreren op de beschreven details en aanvullende informatie die meer zicht geven op het doen en laten van zowel Lifan als de directe nabestaanden vanaf het vertrek van 'Your Kawaiiness' in dat weekeinde. Te beginnen op bladzijde 29, waar  
we al direct met een voor ons nieuw gegeven geconfronteerd werden, namelijk dat Junior aan zijn adoptievader vertelde, nadat Harry Senior die maandagmiddag [11 juli 2005] vanuit Duitsland rond 15.00u weer was thuis gekomen van een bezoek aan zijn nieuwe vriendin, dat Anneke al op zaterdagavond 9 juli 2005 na het eten om ongeveer 19.00u van huis is vertrokken.
Dat gegeven zorgde er bij eerste lezing al voor dat er nog een ander mogelijk scenario opdoemde, omdat we niet weten waar en bij wie het slachtoffer heeft overnacht als het 'waar' is wat Junior zei. De vraag is of er in dat weekeinde nog een onbekende 'derde' bij betrokken was. Iemand die zich niet als getuige heeft gemeld.
We moeten dat nader onderzoeken, omdat in het arrest van de Hoge Raad in 2015  als feit staat vermeld "dat de mobiele telefoon als voorlaatste registratie een basisstation in Soest aanstraalde op 10 juli 2005".
Het precieze tijdstip wordt helaas niet genoemd. We weten dus niet of ze in de laatste intercity op zaterdagavond vanuit Utrecht via Amersfoort zat die rond 01.00u in Enschede arriveerde. Dat zou kunnen, maar is nogal onwaarschijnlijk, omdat er dan in Enschede geen bus meer reed. Of ze zou door Lifan met de auto bij het station opgehaald moeten zijn. Daar is echter niets over bekend. Een taxi sluiten we eigenlijk uit, maar het is natuurlijk mogelijk. Hij vroeg zich op de begrafenis af waarom hij haar had uitgenodigd. Daar heeft Lifan nooit een antwoord op gegeven. Ook niet over waarom hij haar niet, zoals de andere genodigden van het Manga-clubje, heeft afgebeld. De verhouding tussen die twee is nooit helder geworden. De vraag of het een vriendschappelijke relatie betrof, zoals Lifan beweerde, kan tot nu toe niet beantwoord worden. Misschien was Anneke wel [heimelijk] verliefd op hem. Dat ze hem mocht is ons wel duidelijk geworden, nu in het boek staat dat ze al vaker naar Lifan in Enschede is gegaan. Iets waar de nabestaanden nooit iets over hebben gezegd. Of ze verzwijgen het of ze wisten het echt niet. Wel gaven ze aan dat ze Lifan op Anneke's verjaardag in februari 2005 in Rijswijk hadden gezien.
Voor de nabestaanden was Lifan lange tijd een hoofdverdachte. Aan de rol van zijn huidige echtgenote, onze 'Figurante' en nog een andere vriendin zullen we ook weer  aandacht besteden. De Figurante stond ook op de beelden uit de supermarkt. Toen was het nog een vriendin.Of dat werkelijk zo was zullen we nader moeten onderzoeken, omdat er een mogelijk relationeel motief een rol kan hebben gespeeld.

Terug naar Soest en het belsignaal op die zondag 10 juli 2005.
Al vanaf 1 juli 2005 had 'Your Kawaiiness' geen beltegoed meer. Ze kon daarom niet per mobieltje reageren op binnengekomen berichten. Of er door Anneke toch gebruikt werd gemaakt van twee simkaarten is bepaald niet ondenkbaar. Dat ze bepaalde dingen verzweeg tegenover Senior en haar  stiefbroer en stiefzus nemen we zo langzamerhand als een vaststaand gegeven aan.
Er doemt dus nog een andere mogelijkheid op, waarin een onbekende man of vrouw een rol kan spelen, als ze niet die zaterdagavond naar Lifan is gegaan, maar pas op zondag. We kunnen het opgevangen signaal bij de zendmast in Soest niet negeren.
Er zijn allerlei varianten denkbaar. Die gaan we hier niet allemaal behandelen. We gaan er voorlopig wel vanuit dat ze dus die zaterdagavond eerst bij iemand anders op bezoek geweest is en er zelfs overnacht kan hebben. 
Die onbekende kan de 'Japancollector' op de site van 'aniway' zijn geweest. Zijn voor- en achternaam en woonplaats kennen we nog niet, maar hij was wel diegene die na de verdwijning en latere vondst in een verwarde gemoedstoestand verkeerde, zoals hij in een reactie op 3 augustus 2005, een dag na de begrafenis, aangaf. Hij registreerde zich op die site van antiway.nl op 17 april 2005 onder de hierboven genoemde alias. Of die 'mogelijk' derde persoon een betrokkene kan zijn, is voorlopig niet uit te sluiten. 
      
Als het signaal op zondagochtend of pas die middag werd opgevangen bij Soest dan weten we dus niet waar en bij wie ze was en of ze daar geslapen heeft.
Of ze toch thuis heeft geslapen zonder dat Junior dat wist is zelfs denkbaar gezien de thuissituatie, zoals beschreven door vriendinnen. Er was weinig onderling contact en ze waren alleen thuis. Marieke woonde toen al in het Laakkwartier. 
Na het signaal in Soest verdween Anneke weer van de radar om pas op maandag 11 juli 2005 aan het eind van de middag door camerabeelden uit de AH supermarkt in Enschede te worden vastgelegd. Dat was vlak voor 18.00u. Die foto wordt door de nabestaanden gekoesterd, omdat dat volgens hen het laatste beeld van een nog levende Anneke is. Dat familiaire feit is weer gerelateerd aan de gepubliceerde foto van een Aziatische jonge vrouw even na middernacht, dinsdag 12 juli 2005, op Den Haag CS. Die foto en de daarover zwijgende nabestaanden hebben ons ervan overtuigd dat die getoonde jonge vrouw niet het slachtoffer kan zijn, gezien de kleding die ze droeg. 
De auteur heeft over de gedragen kleding nog een antwoord gekregen van een rechercheur, die op de vindplaats was. Die verklaarde dat de aangetroffen kleding ter plekke dezelfde was als die ze op de foto in de supermarkt droeg. Dus een lichtkleurige rok en een T-shirt met opdruk. Wij zien op het CS een korte donkere rok op het CS. Het is of onze Figurante of een [toevallige] passante. 
Het duurde een aantal dagen voordat Senior het telefoonnummer van Lifan terugvond en er eindelijk telefonisch contact mogelijk werd. Harry Senior wilde naar Enschede toe om hem te spreken, maar Lifan wilde dat blijkbaar niet. Hij gaf aan dat hij naar Rijswijk zou komen en maakte met de adoptievader een afspraak op vrijdag 15 juli 2005. Daar was ook Marieke bij aanwezig. In het boek staat dat Marieke geen hoogte van die Chinese jongen kreeg. Lifan zei tijdens dat gesprek tegen Senior in eerste instantie dat hij Anneke 's avonds om half zeven op de trein had gezet. Dat is dus een half uur na de foto uit de AH-supermarkt. [blz. 69]. 
Later hoorden de nabestaanden van de politie dat ze pas om half tien uit Enschede was vertrokken. Bij navraag hierover zei Lifan tegen Richard Helwig dat 'Anneke die dag bij me was langsgekomen. Dat meisje wat er toen bij was was een vriendin van mij. Dat is nu mijn vriendin'. [blz 60]. 
Hij verwees toen naar maandagvond. Die dag dus.We weten dat die vriendin, en nu dus zijn echtgenote, om zeven uur die avond wegging. Dat deze twee personen een geheim met zich meedragen is, gezien de dubbele bindingen, zeer wel mogelijk. 
Wie de tekst nader op zich in laat werken kan niet anders dan tot de conclusie komen dat Lifan eigenlijk zegt dat ze pas die maandag bij hem langskwam. Ook hier zaaide deze Chinese Manga-vriend weer verwarring, niet alleen bij de nabestaanden, maar ook bij ons. De schrijver van dit boek vergat door te vragen.  
Voorlopig gaan we er maar vanuit dat ze op zondag bij hem langs kwam. 
Voor de recherche heeft hij nooit de officiële status van verdachte gekregen. Wel was het een 'theoretische' mogelijkheid dat hij erbij betrokken was. Dat hebben we zelf in ons onderzoek al onderzocht en kwamen tot de 'voorlopige' conclusie dat het 'theoretische' geschrapt kan worden. De tijdlijn maakt het sowieso mogelijk.
 
Lifan's antwoorden en beschrijvingen in dit boek bevatten vele ongerijmdheden en tegenstrijdigheden die we niet zomaar ter zijde kunnen leggen. De argwaan die we tot nu toe jegens hem koesterden is zelfs groter geworden door zijn beschreven herinneringen en zijn verwijten naar de Twentse politie dat ze niet genoeg hebben doorgevraagd. Uit zichzelf heeft hij zijn verhaal dus nooit verteld. Toen de 'Twentse' politie voor de eerste keer bij zijn deur kwam en in zijn huis mocht rondkijken, was hij gewoon achter zijn computer gaan zitten. Hij zweeg dus over vele zaken waar men geen vragen over stelde. Dat beschouwen we hier als een verontrustende aanwijzing van mogelijke betrokkenheid of het achterhouden van cruciale informatie over feiten en omstandigheden, die een ander licht op deze zaak zouden werpen.
Zowel de Figurante als Lifan zullen dan over datgene waarover ze niet kunnen spreken, moeten zwijgen, waarbij de Figurante niet alleen de heersende is, maar ook de achilleshiel van het onopgehelderde. 
Of Lifan later diezelfde dag, na zijn bezoek aan Senior op vrijdag 15 juli 2005, bij de Rijswijkse politie, meer aanvullende informatie heeft prijsgegeven, is ons niet bekend. Daar zal een proces-verbaal van zijn opgemaakt. Het is aan de advocaat van Rodney Pieper om die afgelegde verklaring uit het onderzoeksarchief te halen.

In november 2006 is er opnieuw een afspraak, ditmaal in Delft, maar Lifan kwam echter niet alleen, zoals door Senior en Marieke verwacht werd, maar in gezelschap van twee vriendinnen, waarvan dus één zijn vriendin was geworden. In dat gesprek kwam Lifan, vanwege zijn emotionele gemoedstoestand, bijna niet aan het woord. Ook dat is een verontrustende aanwijzing dat ze mogelijk meer weten over de ware toedracht. Over die vriendin is niets bekend. Geen naam, geen adres, niets. Die vriendin is in feite vanaf het begin onder de radar gebleven.

Lifan vertelde dat Anneke, zoals altijd, in een vrolijke bui was toen ze wegging. Tijdens een verhoor herinnerde hij zich: 'dat Anneke mogelijk nog een andere tas bij zich had. Ze moest haar laptop in de tas proppen.' Tevens verstrekte hij informatie over wat ze bij zich had: 'nachtkleding en hoogstwaarschijnlijk schoon ondergoed en maandverband, de nodige toiletartikelen, waaronder een haarborstel en een flesje water. Verder had ze een plastic bakje met eten bij zich voor onderweg, waarvan het niet onaannemelijk is dat Lifan die vlak voor haar vertrek in een van haar tassen heeft gedaan.'[blz 47]  Dat plastic bakje met eten zal ze in de supermarkt gekocht hebben. Wanneer de antwoorden van Lifan over die maandagavond 11 juli 2005 door de schrijver werden opgeschreven is onduidelijk. De chronologie van het boek wordt regelmatig verbroken door toevoegingen, waarvan we niet weten wanneer die  tot stand kwamen. De auteur gebruikt dan vaak 'later'. Het woord 'later' heeft in het boek geen tijdlijn, waardoor we ook niet weten of die contacten van de schrijver vóór of na mei 2008 al plaatsvonden. Het boek is natuurlijk pas geschreven nadat Rodney Pieper werd veroordeeld. De aantekeningen door de jaren heen zullen zorgvuldig gedocumenteerd zijn, maar nadere toelichtingen niet. Voor het onderzoek is dat een terugkerend probleem, omdat er geen 'noten' aan het boek zijn toegevoegd. 

Lifan bevestigde op een vraag van journalist Helwig dat hij er zeker van was dat Anneke haar laptop nog bij zich had toen hij haar die avond naar het station Enschede bracht. Wat ons opviel was dat Lifan op vrijdag 15 juli 2005 om 00.06u reageerde op een email van Madeleine, een nichtje van Anneke, die met Marieke via internet naar hem aan het zoeken waren. Daarin stond dat hij haar op de trein van 21.27u via Amersfoort naar Den Haag had gezet.  [blz 33]

In die reactie stond ook dat hij een telefonische afspraak met Senior voor die vrijdagmiddag om 14.00u had gemaakt. In dat gesprek vertelde hij echter, volgens Marieke, in eerste instantie dat ze om 18.30u al vertrokken was. Wat Lifan er toe bracht op diezelfde dag twee verschillende verhalen over het vertrek van de trein op tafel te leggen is voor ons een raadsel. Zich vergissen is volgens ons hier niet aan de orde. Het zaaide in elk geval wel verwarring. Het gesprek leverde geen enkel antwoord op m.b.t. de vragen die Senior toen had. Op die 15 juli 2005 was dus naast de al genoemde personen ook Lifan in Rijswijk en kon de Haagsche politie hem voor het eerst 5 uur lang ook horen. 

Hier onderzoeken we ook of de Figurante die avond een rol bij de verdwijning speelde. Die kan ook om 21.27u op de trein zijn gestapt. Dat scenario is zeer wel denkbaar en uitvoerbaar. Bij mogelijke betrokkenheid was Lifan misschien zelf al in een staat van verwarring, al helemaal nadat de politie bij hem langs was geweest.Tijdens dat bezoekje deed ie alsof zijn neus bloedde. De betekenis daarvan zetten we hier maar even neer: 'Alsof je van niets weet’, ‘doen alsof je onschuldig bent’, 'van de prins geen kwaad weten'. Vaak gaat het erom dat je je ergens bewust niet mee bemoeit, hoewel je er meer van weet'. Een afleidingsmanoeuvre door in dit geval achter de computer te gaan zitten 'als excuus om niet te reageren op wat er om je heen gebeurt of gezegd wordt.' Hij 'liet het maar stil lopen'. We hebben al aangegeven wat hij de politie later verweet. Ze vroegen niet door waardoor hij kon blijven zwijgen over wat hij nog meer wist.  


                          "Yuri Empress"

 

       "Waarover niet gesproken mocht worden" 


We zijn op zoek naar iemand waar Anneke geslapen zou kunnen hebben in de nacht van zaterdag op zondag. Die mogelijkheid werd ons aangereikt door Harry Junior.
Voor ons was dat aanleiding nader onderzoek in de wereld van de manga en anime. Niet voor niets noemde het rechercheteam zich o.a. 'Manga' en 'Shojo'. 
Op grond van dit nieuwe onderzoek vermoeden we zo langzamerhand dat Anneke in die vriendenkring zichzelf presenteerde als zijnde lesbisch.
In het boek staat een foto waarop het slachtoffer is te zien, gekleed als een 'lelie'. 
Zowel de Japancollector als Ealynn van dat tekenclubje maakte op de In Memoriam site van Anneke een link naar 'Yuri'. 
Op 24 juli 2005 schreef Ealynn over haar 'Yuri empress' en op 3 augustus 2005  schreef 'de Japancollector' over het opkomen van Anneke voor 'Yuri'. Deze verzamelaar kwam al eerder in beeld op aniway.nl maar dan onder de alias 'Zwanenburg'. Hij komt uit Naaldwijk. 
Deze zich blijkbaar nog steeds vreemd gedragende persoon is door onze digitale onderzoeker getraceerd op een site vanwege een incident in 2016.
Hieronder voor de lezer een link, want deze persoon zou volgens ons wel eens betrokken kunnen zijn geweest bij de dood van Anneke van der Stap. Dat zou ons in elk geval niet verbazen op basis van dit nader onderzoek dat nog steeds gaande is.
Hij past in het daderprofiel en hij kende Anneke. 
Daarom zetten we hem hier 'tijdelijk' in de etalage. De lezer moet even op de pagina zoeken naar zijn naam Remco H. Wegens privacywetgeving nog even zonder achternaam. Die vindt de lezer wel op die site. Wij gaan er vanuit dat deze vent door de verschillende rechercheteams over het hoofd is gezien, omdat hij zich in reacties jonger voordeed dan hij was en sjoemelde met zijn Avatar en naam. 
Zijn taalgebruik in verschillende reacties is de misleidende factor in deze. 
 

Op basis van de nieuwe gegevens concentreren we ons niet alleen op Lifan en Junior, maar vooral op deze 'Japancollector en Senior en Mr. A. een onbekend man, waarvan een partieel autosomaal en Y-chromosomaal DNA-profiel op het maandverband is aangetroffen. Die forensische sporen kunnen van Zwanenburg zijn. In elk geval beschouwen we deze Remco H. voorlopig ook als de mogelijke inbreker, die in maart 2005 de laptop en ook het mobieltje van 'Your Kawaiiness' heeft gestolen en zodoende toegang kreeg tot de data op haar computer en mobieltje. Toen kende Anneke Lifan al, want die kwam ze tegen toen ze met Eef, een vriendin van haar, werd meegenomen naar de jaarlijkse Abunai [22-24 oktober] 2004 op de TU in Enschede, waar waarschijnlijk ook de 'Japancollector' was. 
We nemen aan dat Anneke in het weekeinde van 6-8 mei 2005 ook bij Animecon 2005 in het Theaterhotel in Almelo aanwezig was met Open-Minded. In zijn reactie hieronder laat hij het jaartal 2004 weg. Dat viel ons op. Hij meldde zich als lid bij aniway.nl op 17 april 2005. Nog geen maand na de inbraak. 

In het boek van Helwig staat dat zowel Eef als Anneke een oogje hadden op dezelfde jongen. Of dat deze 'Japancollector' was of iemand anders, weten we niet, maar voor ons onderzoek naar de ware toedracht is dit een belangrijk gegeven. Of Anneke een soort 'dubbel' leven leidde kunnen we niet uitsluiten. Voor ons staat wel vast dat ze niet alleen voor haar Rijswijkse vriendinnen [ IMC school en RK-parochie] ook voor de naasten bepaalde zaken verborgen hield en ze de overbezorgdheid van Senior, haar opvoeder, vervelend vond, maar moest aanvaarden mede vanwege de fysieke en psychische gesteldheid van haar adoptievader na de dood van zijn vrouw in juli 2004. 
Mocht de 'Japancollector' de insluiper zijn geweest, dan wist hij eind maart 2005 ook van de omgang met Lifan en zal hij ook het adres en het mobiele nummer van Lifan en andere leden van het tekenclubje aangetroffen hebben. In elk geval is Anneke veel digitaal opgeslagen persoonlijke informatie ontfutseld door die inbraak.Of ze het gevoel had te worden gestalkt of lastig gevallen door een opdringerig persoon uit de Manga-wereld is niet uit te sluiten. Of de inbreker ook een computernerd was die in 2006 de server hackte, waar Open-Minded gebruik van maakte dankzij Vincit, is niet alleen denkbaar, maar ook mogelijk.
Vanaf het begin van Anneke's vakantie op 1 juli 2005 gebruikte ze haar mobieltje niet meer. Ook dat is volgens ons een verontrustend gegeven. Dat ze het beltegoed niet opwaardeerde is nogal vreemd gezien haar vele contacten.

Lifan vertelde dat Anneke thuis zich anders gedroeg dan buitenshuis. Thuis was ze gesloten. Die beschrijving zal te maken hebben met de verjaardag van Anneke in februari 2005, waar hij voor was uitgenodigd. 
Senior kocht op 24 maart een nieuwe laptop voor Anneke. Die verdween, net als haar mobieltje, op 11 juli 2005, de dag van de vermissing. Nooit terug gevonden. 
Deze Remco H. heeft sinds 2011 een eigen bedrijf [ Sparkster Games], gericht op detailhandel via postorder en internet in consumentenelektronica. Dat bedrijfje is ondergebracht in een [familie] Holding BV. 
In de wereld van anime en manga heeft hij veel op foto en film vastgelegd. Velen kennen deze nog jong ogende vent van de jaarlijkse Abunaicon en Animecon dagen en andere door o.a. leden van Aniway georganiseerde ontmoetingen w.o. cosplay. Op internet kan men daar nog You Tube filmpjes over vinden. Zijn geschiedenis in die wereld begon eind 90'er jaren, waar hij al actief was op fora die vooraf gingen aan de oprichting van Aniway. Dat forum begon in 2004. Op 4 december 2004 werd Anneke lid van Aniway onder haar gebruikersnaam 'Your Kawaiiness'. We vonden nog de eerste twee reacties van haar op diezelfde dag. 

Your Kawaiiness
 Berichttitel:
BerichtGeplaatst: 04 dec 2004 22:44 
Offline
Avatar gebruiker

Geregistreerd: 04 dec 2004 19:56
Woonplaats: Closer than you think

DragonballZ!!!! Jaaaaah daar was ik ook verslaafd aan, heb alle saga's gevolgd en idd zoals al reeds zo'n 10.000x vermeld is: die vechtscenes waren idd laaaangdraaaaadiiiig! *snore* wake me up when they're finished. Ik wilde altijd op tijd thuis zijn van school om DBZ te kijken ook al nam ik het op. Wilde het gewoon meteen zien! en later terugspoelen om stukjes die te snel gingen of heel grappig nog een keer(meerdere keren) uitgebreid te kunnen bekijken. En met het risico te lopen keihard te worden uitgelachen: ik vond Goku, tenminste in het begin, best een lekker ding :9 nice body! en Vegeta mocht er ook wel zijn in zijn strakke lycra pakja wahahaha. 
Maar goed het leukste aan de serie vond ik de verhaallijnen tussendoor en vooral het begin van de saga's dat was een beetje soapie achtig zoals Vegeta die afgunstig is op Goku en Krilin's chrush en de verwikkelingen tussen Gohan en Videl en wat dacht je dan van Bulma die eerst met Yamcha verkering heeft en uiteindelijk trouwt en zwanger wordt van Vegeta (of zwanger wordt en dan trouwt who knows :wink:)dus eigenlijk het doen en laten van superhelden in every day life, zoals de vraag waar piccolo rondhangt in vredestijd, maakt dat ik de serie een stuk interessanter en leuker vond om te volgen dan wanneer het alleen maar good guys versus bad guys en kicking butts zou zijn. (Op een gegeven moment kunnen die spieren niet groter worden opgepompt en valt de power van een persoon niet meer te meten; oke dus ze kunnen planeten opblazen maar welke kracht kan dan nog extremer zijn; de oerknal???!! 
Ik vind het trouwens best leuk dat de serie zo lang doorging kun je tenminste zien hoe iedereen en alles is verandert na verstrijken van een paar jaar in de serie. Dat Gohan bijvoorbeeld toch eindigt als een wetenschapper en Vegeta als vader en geinig dat ie een belachelijke snor laat staan om maar wat kleine dingen te noemen. Hoe dan ook It was a Blast!

_________________
I'm not a goddess, I'm just divine! 

Laatst bijgewerkt door Your Kawaiiness op 05 dec 2004 00:58, in totaal 2 keer bewerkt. 


Your Kawaiiness
 Berichttitel:
BerichtGeplaatst: 04 dec 2004 22:59 
Offline
Avatar gebruiker

Geregistreerd: 04 dec 2004 19:56
Woonplaats: Closer than you think
Hier cute zeldzaam fenomeen Vegeta expressing love for Bulma 
Afbeelding of anders gewoon google zoeken op : vegeta kissing bulma

_________________
I'm not a goddess, I'm just divine! 



De hieronder vermelde Japan Student Exchange was in 2003. Op Remco's FB staat daarover een foto uit dat jaar. Hij is geboren in 1985. De webwinkel was in een pandje in 's-Gravenzande, waarheen hij verhuisde in maart 2012.                                                     
                                                          ------------  

zwanenburg
 Berichttitel:
BerichtGeplaatst: 29 maart 2010 18:13 
Offline
Avatar gebruiker

Geregistreerd: 17 apr 2005 20:51
coolemugen schreef:
@japancollector

wtf hoe kom jij op aniway ;) anyway ik ken je ook van de retro beurs van apeldoorn je kent me wel coolemugen was mijn oude acountnaam ijgenlijk heet ik maarten en ben ook een gameverzamelaar van elk deel


Ik zelf zit zelf in de anime/manga/jpop/jrock wereld al een aardige tijd .Eerst mdvd en sdvanime forum .Kwam toen ook bij de anime meetings/anime conventions .Was toen aardig fanatiek met anime .Speciaal naar engeland gegaan om anime te kopen gaf toen aardig wat geld uit aan anime.Zat vooral in series als ranma 1/2,gundamwing en dbz en volgde ook de nieuwste series destijds.Na japan uitwisseling in 2003 wat minder geworden .In 2005 lid van aniway forum geworden.Ik ben ook al vanaf het begin lid van het blad .Melding gemaakt werd op de mdvd forum . 

Paar jaar geleden kwam het weer op hele reeks fma gezien .En weer alle episodes ranma 1/2 willen zien .Maar is moeilijk om de aandacht/geld/En vooral ruimte te verdelen tussen anime en games en ebay winkel(ik vooral doet dubbele games van mijn verzameling kwijt te raken en verzameling te financieren ).Momenteel focus ik vooral op games.Dit hoogst op ladder staat 

je ben maarten ook op renelips forum zit(ik kom daar ook ) .donkey kong jr game & watch aanwinst gepost heb daar?Mooie aanwinst ook de gameboy nog in doos zit


                                                         ----------------------------------------------------

Over de vrijgezel Remco H. Die 'Mactide' website is helaas verwijderd. We kunnen het ook 'opschonen' noemen.  

zwanenburg
 Berichttitel: Re: i'm too old for this shit ?
BerichtGeplaatst: 06 jun 2011 20:31 
Offline
Avatar gebruiker

Geregistreerd: 17 apr 2005 20:51
unclero schreef:
japancollector schreef:
mako-chan van sdv anime forum?Altijd aanwezig was op sdv meeting ?. http://youtu.be/0RdqAJiAs8g . Ik schat hem 40-50 destijds .Vraag me af nog in anime zit(zag voor laast op animecon 2003) .De tattoo was in 2002-2004 ?


Ohmygod... Alle mensen die tegenwoordig succesvolle organisatoren en staffleden zijn bij conventies zijn hier nog gewoon een stel broekies...


alle foto's van destijds staan nog online http://www.mactide.nl/

ik was zelf bij de 5.5 en 6.5 aanwezig .

@topic

Ik heb zelf weinig met de volwassen indentiteit(american dream) gehad ( ik heb zelf 2 volwassen elementen bij gekregen het is leuk om uit eten te gaan,en zaak op te zetten).Het is voormezelf momenteel een depri toekomst beeld waar ik zelf niet naartoe hoef te werken.Ik weet nog 18 was ik niet kon uitstaan ik volwassen was.Ik heb een tijdje anime vermeden het voornamelijk over tieners gaat en ik heringert werd voor mij het waarschijndelijk over was nu in volwassen wereld kwam en alles saai word(voormezelf gevoel alles vastroest) .En de omgeving(leeftijdgenoten) je onder druk zet om zoals hun te worden

In de tijd vergat ik dat er ook nog studenten tijd was .En de tiener/studenten identiteit veel opmelkaar leken .Ik zelf zal altijd gamen en anime kijken .En zal afstand nemen van persoon die me aanspreekt ik volwassen moet worden.Ik spreek andere mensen echt volwassen(getrouwd sucsessvol op werk) zijn ook niet aan dat ze zoals mij moeten worden.En defineer wat hun zijn als slecht(bijv saai)En hun dan bij mij (bijv kinderachtig ) dit is niet echt respectvol.Iedereen moet gewoon hun leven kunnen indelen hoe hun dat willen

Ik zal me niet aangesproken voelen door mijn omgeving(ik deel mijn leven in zoals ik zelf wil en goed bij voel). zelf heb ik het geluk mensen mij jonger inschatten .Ik heb pas aantal keer meegemaakt mensen twijvelde ik 18 was.1x in casino in new castle dit jaar echt paspoort moet laten zien.En later keer ik liquer wou drinken.Dit geef opzicht een goed gevoel



zwanenburg
 Berichttitel: Re: i'm too old for this shit ?
BerichtGeplaatst: 06 jun 2011 22:25 
Offline
Avatar gebruiker

Geregistreerd: 17 apr 2005 20:51
Gurenn schreef:
Romaniya schreef:
Kijk, als je 30 bent en nog naar sailormoon kijkt is het een ander verhaal.

Eens kijken of ik die foto's van die Nederlander van in de 40 die een tattoo van Sailor Moon heeft laten zetten terug kan vinden.  :mrgreen: 

Al zou ik zelf ook nog naar Sailor Moon kijken als ik 30 ben, ik wil er alleen geen tattoo van. Mijn sleutelhanger van Sailor Mars is weer een ander verhaal.  :b
[/quote]
Ik geloof zowaar dat dat hem is, hij blijkt nu 54 te zijn. Ik ben op die foto's gestuimeld in 2007.

Ik ben wel jaloers dat jullie in Nederland in 2001 al otakumeetings hadden zeg. In Vlaanderen hebben we die pas sinds het voorbije jaar regelmatig en de eerste Vlaamse animeconventie begint in juli, terwijl jullie Animecon al sinds 1999 bestaat.  :(([/quote]

Naast de sdv anime meetingen (die uit tieners/20 er's bestond ).Waren er ook mdvd forum meeting die destijds voornamelijk uit tieners bestond (in de tijd waren 2 anime forums in nederland sdv anime forum en mangadvd forum)

Ik ben zelf op oude animecon geweest.Het was aardige druk weet ik destijds. maar herkon best veel mensen van forums waar ik zat. .De opbouw was het zelfde (gameroom,dealerroom ,videoroom).Maar het was anders destijds .Zo was er een cosplay modeshow dacht ik en cosplay de mensen niet op event(of niet op grote schaal).Als ik foto's maak op animecon/abunai probeer ik het event zelf te fotograveren ,cosplay,aanwinst,eten beetje van alles wat.Ik snap best wel mensen raar vinden eten fotograveerd.Maar een comment op mijn youtube video blijk ook raar is om de gangen/ruimtes te fotograveren geworden is .Terwijl op de oude animecon altijd de con zelf gefotograveerd werd.Iedereen die op de con kwam werd gefotograveerd

ook in universiteit twente werd soms anime afgedraaid en een bioscoop in dordrecht destijds


Laatst bijgewerkt door zwanenburg op 29 maart 2013 22:59, in totaal 1 keer bewerkt. 

Cosplay meeting Take 2, 8 januari 2005 - forum Aniway.

Lifan
 Berichttitel:
BerichtGeplaatst: 07 jan 2005 23:22 
Offline
Avatar gebruiker

Geregistreerd: 01 nov 2004 00:16
Woonplaats: Enschede
Heheheh ik neem het wel over. Ik had namelijk zo'n raar idee om net aan het einde van vakantie lekker te gaan eten (echt Chinees)en ik wist niet waar, zat namelijk te twijfelen tussen A'dam/ R'dam of Utrecht en toen herinnerde ik deze post (thx to Anneke btw).... Cosplay meet ook in A'dam. Dus we hadden bijna hetzelfde idee als orginele plan, winkelen (alleen dan niet gecosplayed) en dan uitgebreid (redelijk duur) echt chinees eten. Ik weet dat ik een beetje laat ben hiermee maar diegenen die mee willen komen, voor 11 uur bij de voorkant (buiten dus) van CS station meeten.


Hieronder nog een keer de reactie van Remco H. als 'Japancollector', die hij de dag na de begrafenis plaatste op In Memoriam op aniway.nl. De verzamelaar veranderde toen zijn Avatar, die hij voorzover we dat hebben onderzocht daarna nooit meer gebruikte. Konami is verbonden met o.a. het Konami Commando [ code] oftewel het 'valsspelen'. 

japancollector




Geregistreerd op: 17-4-2005

BerichtGeplaatst: Wo 03 Aug 2005, 20:37    Onderwerp: Reageer met quote
ik volg deze topic al 3 weken.En word helemaal niet goed het leest vaak loop ik na het lezen van deze topic loop ik een half uur te ijsberen(in ronte te lopen en vooral kwaad worden op dader).Ik schrijf korte post om mijn emoties in te houden.Eerste 3 weken kon amper posten zonder ik heel erg emotioneel en agresief over dader te praten.toen leek me verstandiger om niet te posten 

Maar ik vind erg voor haar ouders condelance .Ik herkende in haar mijn beste vriedin.En die ging ook met haar broer ,zusje naar rotterdam.Ze kom nog welleens buiten en fiets alleen ik hou mijn hart vast niks gebeurd 

ik vond best stoer ze het opnam voor yuri op de openminded


Misschien zag de Epo-man deze jongeman met een pruik en bril op. Een cosplayer die op 19 juli 2005, toen Lifan bij Senior op bezoek kwam, bij de vindplaats zich nogal vreemd gedroeg en de geur van de dood opsnoof. 

En dan deze reactie van 'Zwanenburg' op dezelfde dag een uur later dan bovenstaande reactie, die op 24 maart 2014 voor de tweede keer werd bijgewerkt.

zwanenburg
 Berichttitel:
BerichtGeplaatst: 03 aug 2005 21:37 
Offline
Avatar gebruiker

Geregistreerd: 17 apr 2005 20:51
condelance aan haar ouders condelance 

ik vond best stoer ze het opnam voor yuri op de openminded


Laatst bijgewerkt door zwanenburg op 24 maart 2014 10:49, in totaal 2 keer bewerkt. 


De chronologie van dit boek werd pas concreet toen de schrijver in juli 2007 Senior aan zijn zijde kreeg en er na twee jaar meer informatie door de nabestaanden beschikbaar kwam via de vele contacten en gesprekken die de schrijver daarna jarenlang voerde.
We moeten dus terug in de tijd. Terug ook naar de inbraak, waarbij Senior de woorden 'toeval of gepland' gebruikte. Het gaat daarbij om een inbraak op zaterdag 19 maart 2005, waarbij alleen de laptop en het mobieltje van Anneke werden meegenomen. Aan de straatkant was een raam geforceerd. Ze was toen niet thuis. Een weekeinde weg. Daar was Senior van op de hoogte.
Dat ze haar laptop thuisliet is niet zo vreemd. Wel dat ze geen mobieltje meenam. Senior vreesde voor onheilspellende komende gebeurtenissen, toen hij gestommel in huis hoorde. Het bleken gelukkig politieagenten die via het ' wederrechtelijk geopend raam' naar binnen waren gegaan en de trap naar de slaapkamer van Senior opliepen. De inbraak werd nooit opgelost. 
Die geuite vrees werd op 12 juli 2005 alsnog werkelijkheid toen Anneke niet thuis was gekomen na een bezoek aan Lifan in Enschede.  

Het zal de lezer niet bevreemden dat we deze inbraak, die niet werd opgelost, betrekken bij ons onderzoek, mede als gevolg van de uitlatingen van de 'Japancollector' op de 'In Memoriam' site op het forum van Aniway. 
Daar schreef hij op 3 augustus 2005 dat hij in Anneke zijn beste vriendin herkende. 
Er is dus mogelijk nog een Figurante die onder de radar is gebleven. Niet alleen de vriendin van Lifan, maar ook de beste vriendin van Remco kan de Aziatische meid op de beelden van Den Haag CS zijn. 
De door Senior ingebrachte informatie over die inbraak achten we zeer waardevol voor ons verdere onderzoek naar de verdwijning en dood van Anneke. Dat de schrijver hier meer aandacht aan besteedde siert hem. De 'Japancollector' was bij ons al in beeld, maar nu we zijn ware identiteit hebben achterhaald, doemt er nog een ander scenario op.
We waren op zoek naar een mogelijke slaapplek van Anneke, als ze, zoals Junior zei, al na het eten om 19.00u op zaterdagavond 9 juli 2005 het ouderlijk huis had verlaten. Die vraag kon alleen beantwoord worden als we ook de ware identiteit van de leden van het Manga-tekenclubje hadden achterhaald. Van de meeste daarvan is dat gelukt. 
Enkele van hen woonden toen in Utrecht. Bij één van hen kan Anneke dus overnacht hebben, waarbij 'Yuri' een rol kan hebben gespeeld, want 'Nwoppertje' richtte in 2009 YaYcon op. Kostuumontwerpster DianA-sama, een vriendin van Anneke,  werkte toen samen met haar. Deze vriendin zat op de afdeling Mode op de Rietveld-academie in Amsterdam, waar Anneke één jaar studeerde, maar daarna van mode naar illustratie overstapte. Dat werd de Willem de Koning academie in Rotterdam, waar ze ook 'Aeshta'  leerde kennen. 'Ealynn' woonde en studeerde ook in Utrecht. Zij is nu werkzaam bij de universiteit van Maastricht. 
'Sisilaya' woonde in 2006 in Zoetermeer en 'Deadly' woonde ook in  Utrecht. Haar  identiteit hebben we nog niet kunnen achterhalen. In 2006 verlieten deze beide leden van Open-Minded de groep. De laatst genoemd vanwege stress en studie. 
In het boek staat dat Anneke later via een chat  Lifan  leerde kennen en daarna een vriend werd.  Eerst wist hij niet wie Diana bedoelde, maar tijdens dat gesprek werd het Lifan duidelijk welk meisje ze bedoelde. Pas toen kreeg Lifan dus voor het eerst te horen dat Anneke haar voornaam was.  
Anneke was op Abunai 2004 [ 22-24 oktober 2004 Vrijhof, TU Enschede] een Lolita-achtig persoon. Ook de 'Japancollector' was daar.
 Wanneer deze 'bewaarde' chat plaatsvond wordt helaas niet in het boek vermeld.
 
Het was vanaf begin juli 2005 natuurlijk vakantie, maar een mogelijke slaapplek in Zoetermeer of Utrecht of Haarlem is niet uit te sluiten. Al helemaal niet als Lifan daadwerkelijk alle andere genodigden voor een barbecue  weer heeft afgebeld. Een overnachting in één van de drie genoemde plaatsen en het opgevangen signaal bij Soest op zondag 10 juli 2005 ,volgens de officiële tijdlijn, is dan zeer wel denkbaar en mogelijk. Mocht er een relationele 'Yuri' component aan verbonden zijn, dan is het begrijpelijk dat diegene waar ze dan overnacht heeft, zich niet heeft gemeld. 



     "Verdwenen Laptop's & mobieltjes" 


We hebben veel informatie ingewonnen over de mogelijkheden in 2005 om gestolen laptops en mobieltjes te misbruiken om iemand heimelijk te volgen en te misleiden. Dat leverde een zeer verontrustend beeld op. We gaan er nu dan ook vanuit dat de inbraak op 19 maart 2005 geen 'normale' inbraak was maar is gepleegd door een bekende van Anneke, die wist dat ze dat weekeinde weg was en haar laptop en mobieltje niet had meegenomen. In het boek staat niets over waar ze heen was. Dat verzweeg Senior blijkbaar en de schrijver heeft daar ook niet verder op doorgevraagd. Dat Senior een link legde met de moord op zijn adoptiedochter verbaasde ons niet. Zijn rol vinden we nog steeds dubieus, omdat we een sterk vermoeden hebben dat hij bepaalde essentiële zaken m.b.t. Anneke voor de politie heeft verzwegen. 
Het beltegoed vanaf 1 juli 2005 is ook wezenlijk onderdeel van die door ons veronderstelde 'geheime' operatie, want via de hacker verdween het beltegoed op haar toestel.
 Of de 'Japancollector' de hacker was kunnen we absoluut niet uitsluiten. De 'dief' was alleen geïnteresseerd in de inhoud van de ontvreemde spullen.
Het opgevangen belsignaal bij het Lindoduin is ook verklaarbaar als onderdeel van de operatie en dat geldt ook voor de externe harde schijf en de USB stick. We hebben niet kunnen achterhalen of die 'vuile' spullen nog bij de eerste verdwenen laptop behoorden. Zo ja, dan heeft de hacker/dief die inhoud bekeken en mogelijk bewerkt. Wanneer die externe harde schijf en USB stick aangeschaft zijn wordt niet in het boek vermeld. Die vele data zullen hopenlijk in het onderzoeksarchief zijn ondergebracht, want voor een herziening zijn die gegevens cruciaal. De vaste computer van Anneke is meegenomen en nader onderzocht door de recherche. Een vriend van Senior zou die na teruggave bekijken i.v.m. haar Manga tekeningen en verhalen. Over dat laatste is in het boek echter niets terug te vinden. 
Ook het hacken van de server in 2006 van o.a. het forum van Open-Minded is volgens ons onderdeel van deze operatie. Die server was geregeld door en in beheer bij Vincit, die weer gelinkt kan worden aan Lifan vanwege diens alibi: de 'chat'sessie vanaf 21.45u die maandagavond van de 11e juli 2005. 
We beschouwen dit voorlopig als het grondig wissen en veranderen van digitale sporen om ontmaskering te voorkomen.

We blijven ons richten op de eenvoud in deze complexe zaak. Hacken of het klonen van Simkaarten in die tijd kunnen we ook vervangen door er vanuit te gaan dat Anneke misschien zelf de toegang tot haar persoonlijke gegevens en haar doen en laten mogelijk maakte en ze zich daar niet van bewust was. Ze had namelijk een prepaid abonnement bij KPN. Mocht ze bij de aanschaf van het op 19 maart 2005 gestolen mobieltje tegen betaling ook een Duokaart hebben gekocht, dan kan ze die na de diefstal in haar nieuwe [Alcatel] mobieltje hebben gedaan.
Er kunnen dus twee mobieltjes met hetzelfde nummer in gebruik zijn geweest toen ze verdween. Dat de 'onbekende', die in het bezit was van haar gestolen laptop en mobieltje, haar kon volgen vanwege de toegang tot o.a. haar mailbox, is ons uitgangspunt hier. Die persoon kan haar moordenaar zijn. Het in scène zetten van een inbraak is ook niet uit te sluiten en mogelijke 'chantage' is na het voorval ook niet ondenkbaar. Vast staat wel dat de door Senior en Marieke verstuurde emails na haar verdwijning direct retour kwamen. Onbestelbaar dus. Dat betrof haar Yahoo-account. Richard Helwig sprak daarover nog met specialisten, die verschillende mogelijkheden aandroegen om dat te verklaren, w.o. dat iemand die toegang tot haar account had die ook verwijderd kon hebben.  



                           - "AMOR & CUPIDO" -
                   

Nu we door de inbraak op 19 maart 2005 geconfronteerd worden met deze eerste mogelijkheid en de daaruit voortvloeiende varianten kunnen we voorlopig aannemen dat er waarschijnlijk door het Manga-team daadwerkelijk iemand over het hoofd is gezien. Wie de inbraak pleegde weten we niet. 
Het was Senior die dit nieuwe scenario via het boek naar buiten bracht, waarbij hij de woorden 'toeval of gepland' gebruikte. Het kan een insluiper zijn geweest, maar hier laten we het 'toeval' achterwege, omdat door nader onderzoek a.d.h.v. het boek naar een mogelijke connectie met de verdwijning en moord op Anneke de andere twee scenario's meer samenhang kregen dankzij de mondelinge bijdragen van zowel Senior als Lifan. Die aanvullende informatie versterkte hier juist de verdenking van mogelijke betrokkenheid, waarbij Senior door zijn inbreng zichzelf als eerste weer in onze etalage zette als iemand die, gezien zijn gedragingen en uitlatingen, mogelijk over daderkennis beschikte en daar op slimme wijze vele jaren gebruik van maakte om iedereen om de tuin te leiden. Het signalement van politie-runner Vogelzang bracht Senior al in beeld als mogelijke betrokkene. Daarnaast is er natuurlijk de zwijgzame Junior. Absoluut nog niet uit te sluiten als betrokkene, omdat we nog iemand hebben getraceerd, die voldoet aan het verstrekte signalement van de EPO-getuige op het Jaagpad op 19 juli 2005. Dat 'Yuri' de rode draad kan zijn is niet uit te sluiten. 'Geaardheid' kan in deze onopgeloste zaak een rol spelen.
 
Nergens heeft Senior aangegeven of hij en Junior vrijwillig DNA hebben afgestaan. Zonder alibi is dat voor een onschuldige toch de enige weg om mogelijke 'verdenking', wat betreft de aangetroffen DNA sporen op het maandverband van een onbekende man, minder aannemelijk te maken.
Die twee aangetroffen partiële DNA profielen op het  maandverband kwamen na bemonstering en d.m.v. het oplossen van de aangetroffen maden als verrassing te voorschijn. De entomoloog zette hier wel vraagtekens bij, omdat maden niet zo verzot zijn op sperma. Wel op rottend vlees. Als er al een een dergelijk partieel DNA profiel gevonden zou worden dan moest dat van Anneke zijn en niet van een tot nu toe onbekende man. 
Officieel hebben beide nabestaanden nooit de status van verdachte gekregen. Dus het verplicht afstaan van DNA was wettelijk niet mogelijk.
In het boek bracht Senior zijn eigen DNA éénmaal ter sprake in een curieus verhaal over een door de uitvaartondernemer afgeknipt pluk 'haar' [!] van Anneke in een plastic zakje dat aan hem werd gegeven. Daarover schreef hij later een brief naar de recherche, waarin hij het pluk 'haar' aanbood voor forensisch onderzoek. Er was echter wel een 'maar'. Hij vroeg zich namelijk tegelijk af of het onderzoek wel zinvol was, omdat hij het pluk 'haar' had aangeraakt, waardoor er waarschijnlijk DNA-sporen van hem tot verontreiniging hebben geleid. Onnozelheid is troef. 
Het belachelijke aanbod van de adoptievader werd natuurlijk niet in behandeling genomen. Of hem dat schriftelijk of mondeling na ontvangst van de brief is medegedeeld staat niet in het boek. Ook data ontbreken over wanneer die brief werd verzonden. Ook hier verzuimde de schrijver zijn eigen tijdlijn in zijn 11-jarige onderzoek consequent en nauwkeurig te voorzien van tijdstippen over uitgevoerd onderzoek en afgenomen interviews. Ook vroeg hij niet door over de inbraak en de gesuggereerde link met de dood van 'Your Kawaiiness'.   
Nergens lezen we in het boek iets over dat eerste verdwenen mobieltje. Niet of men de gegevens van de provider heeft opgevraagd of en wanneer het mobieltje werd geblokkeerd of getraceerd. Het is Senior zelf die tegen de schrijver begon over het traceren van zowel het mobieltje als de laptop. Daaruit is eigenlijk te concluderen dat zo'n onderzoek in maart 2005 niet heeft plaatsgevonden, anders zou hij daarover wel iets gezegd hebben. Toen Anneke verdween en Senior op dinsdag 12 juli 2005 aangifte deed van vermissing, had hij die KPN gegevens van het prepaid abonnement wel bij zich. 
Zijn inbreng en zijn gedragingen sluiten hem en ook Junior niet uit als diegenen die een inbraak in scène kunnen hebben gezet om in het bezit te komen van haar laptop en mobieltje. Dat Senior achterdochtig en overbezorgd was over Anneke is voor ons na  tweede lezing van het boek een vaststaand gegeven geworden. Nadat zijn echtgenote stierf is er veel veranderd in de onderlinge verhoudingen. 


We hebben echter al langer nog een andere mogelijke betrokkene in beeld, waar we nog niets over vermeld hebben. Een schaakvriend van Junior die misschien de jongen was waarop Anneke en haar vriendin Eef allebei een oogje hadden. 
We gaan er vanuit dat Anneke deze jongeman [ studie Universiteit Utrecht] kende via Junior. Alexander Cupido [1979] houden we als schaakvriend nog maar even in beeld, omdat we niet weten waar hij toen woonde. Er is in elk geval een Cupido woonachtig aan de Herenstraat 36 A. Dat is, als Anneke even na middernacht toch lijn 1 bij het station heeft genomen, omdat lijn 17 pas om 00.14u zou vertrekken, dan is ze bij de halte Herenstraat uitgestapt om naar haar ouderlijk huis te gaan. Mocht er een familierelatie met het hier genoemde adres zijn, dan kan Anneke  hem daar zijn tegen gekomen. 




   
            - Het 'Ontbrekende' Motief -
                        
Het is al een jaar geleden dat we in het boek vanTon Derksen begonnen met zijn onderzoek van het officiële strafdossier in de moord cq. doodslag op 'Your Kawaiiness'. Behalve in Putten II, was, volgens de advocaat Ruud van Boom en de wetenschapsfilosoof, de definitieve veroordeling van Rodney Pieper ook in deze Rijswijkse zaak een gerechtelijke dwaling. 
Nova zijn nodig om een herzieningsverzoek in te dienen. Hieronder de namen van de 'juridische feitenrechters' van de Hoge Raad die het in te dienen verzoek, als het ingewilligd wordt,  moeten beoordelen. 



Deze uitverkoren onafhankelijke intellectuele 'schriftgeleerden' van ons rechtssysteem moeten zich dus buigen over moord cq. doodslag en zijn allen voorstander van het door de Hoge Raad zelf in de strafwet verankerde 'snitch' beginsel waardoor Rodney Pieper als sinds 2008 onschuldig achter de tralies zit.
Wij laten ons echter niet verneuken door dat juridisch geschoold schorum,  die volgens ons een herzieningsverzoek op basis van het strafdossier in deze zaak nooit zullen inwilligen. Het wordt tijd dat het afleggen van 'de eed' wordt afgezworen en iedereen weer gelijk voor de wet wordt. Het bewust met voorbedachte rade alsmaar aantasten van de betekenis van 'gerede twijfel' toont ons het corrumperende onder de menselijke schedel. 
Er zijn in het afgelopen jaar verschillende motieven aan de orde gesteld, maar of Anneke gewurgd werd is forensisch nooit vastgesteld. Over de doodsoorzaak is feitelijk niets bekend. Wel speculaties, aannames en de daaruit voortvloeiende fantasieverhalen. Van een verkrachting was ook geen sprake volgens het vonnis. Wel werd er een maandverband met forensische sporen van een onbekende Mr. A. aangetroffen.
Dat de entomoloog het over maden, sperma en maandverband had en zei dat die dna-greepsporen daarop normaal gesproken niet meer gevonden zouden kunnen worden vanwege de staat van ontbinding, leidde bij ons tot een voorlopige conclusie, want, zo zei de getuige-deskundige, dat als er al een forensisch spoor op dat maandverband gevonden werd via het oplossen van de maden als forensische methode, dan moest dat dna van Anneke zijn. Haar dna zou dan zeer dominant aanwezig zijn dankzij de maden en rottend vlees. Dat was dus niet het geval. 
Die vondst van dna-greepsporen werd als een grote verrassing beschouwd. Wij gaan er vanuit, dat als er iets achter de voordeur heeft plaatsgevonden, dat dat maandverband er waarschijnlijk op een later tijdstip aan toe is gevoegd. Het aangetroffen dna was niet van Lifan. We weten wel dat er nog enkele [gebruikte] maandverbanden in de kamer van Anneke werden aangetroffen.

We koppelen dat hier eerst maar aan de de EPO-getuige, de zoon van een rechercheur, die door de Rijksrecherche op stiekeme wijze is gehoord over zijn waarneming op vrijdag19 juli 2005 over een zich vreemd gedragende man bij de vindplaats. 
Die vrijdag was een belangrijke dag, drie dagen voor de vondst van het lichaam, zoals we dankzij het boek van Richard Helwig weten. Lifan kwam toen naar Rijswijk voor een gesprek met Senior en werd diezelfde dag gehoord door het Manga-team. Dat gesprek met de adoptievader zou om 14.00u zijn. Marc, de jogger was die vrijdag ook nog in Den Haag. Of Harry Junior aan het werk was nemen we maar aan.
Ons onderzoek toont aan dat het zeer waarschijnlijk geen moord of doodslag was, als we de door rechercheur Vogelzang die nacht geziene 'verwilderde' man bij de vindplek aan het Jaagpad  als onze Senior beschouwen. 
Het scenario dat Anneke op het CS in Den Haag beroofd werd van haar tassen en de 'vuile' spullen,  die in elk geval rond 02.00u na middernacht in het bezit waren anderen  w.o. de Kappaman, is voor ons het meest logische scenario dat volgens ons uitmondde in een fataal aflopende confrontatie achter de voordeur tussen de in verwarde staat verkerende of van slag zijnde Anneke  en de paranoïde opvoeder Senior die niet is gaan slapen om 23.00u toen hij nog even op de kamer van Anneke was om te zien of ze al uit Enschede terug was gekomen.  We beschouwen hem als de hoofdverdachte omdat hij  een zeer sturende rol had in de media om Rodney Pieper met behulp van een andere 'snitch' dan in het eerste  proces in 2012 toch veroordeeld te krijgen. Er moest een dader komen om de voorspelbare rampspoed van dit adoptiegezin te voorkomen als de werkelijke toedracht ontrafeld zou worden.  We gaan er vanuit dat er geen sprake was van opzet of dat er voorbedachte rade in het spel was. 
Mocht de politie-runner Vogelzang over die waarneming na middernacht gelogen hebben, dan zal de Rijksrecherche daar onderzoek naar moeten doen. Zijn afgelegde ambtseed kan door de verschijning van een 'onbekende' of 'bekende' informant tot meineed geleid hebben. We gaan er zelfs vanuit dat Vogelzang meer heeft gezien dan hij kenbaar heeft gemaakt aan zijn superieuren. Zijn gedetailleerde signalement geeft aan dat hij tijd genoeg had om al die details in zijn lange termijn geheugen te kunnen opslaan. Over wat er op de kleine aanhangwagen lag wilde hij niets verklaren. Alleen dat er iets mee was. Wij gaan er vanuit dat daar misschien het lichaam van Anneke lag. In een kleed gewikkeld of toegedekt 
 De aanwezigheid van  Vogelzang als ooggetuige op het Jaagpad voor en na middernacht zal er voor gezorgd hebben dat het lichaam niet in de Vliet, maar in de bosjes op de hoek met de Limpergstraat is gedumpt. 
Het was Senior die een zeer moeilijk persoonlijk probleem voortvarend op zeer slimme wijze binnen zeer korte tijd uit de weg ruimde. Hij hakte zijn eigen Gordiaanse knoop door om uiteindelijk weer meester over de situatie te worden door als orakel de media daarvoor te misbruiken. Het zou ons niet verbazen dat hij Mr. A. is. 


Het 'ontbrekende' motief ligt besloten in de vele bijdragen van Harry Senior.
Mede dankzij het boek van Richard Helwig beschouwen we het niet als een familiegeheim, omdat we vraagtekens zetten bij de mogelijke rol van Harry Junior. Gezien zijn zwijgzaamheid zou dat wel kunnen, maar die mogelijkheid was, gezien ons nader onderzoek, voor ons geen aanleiding hem te betrekken bij de werkelijke toedracht. 
We weten dat Junior zeer geëmotioneerd was na zijn lange verhoor, toen hij na onderzoek van de telefoondata als serieuze 'verdachte' werd gezien, omdat hij op dinsdagmorgen 12 juli 2005 vanaf zijn werkplek bij de Westduinweg met zijn mobieltje Anneke trachtte te bereiken. Junior was volgens ons de enige zonder alibi die ook werkelijk sliep voor middernacht. Hij moest weer vroeg op om met de witte bedrijfswagen naar zijn werk te gaan. 
Dat Senior in het begin ook even onder verdenking viel is vanzelfsprekend, maar dat leidde niet tot een officiële status van 'verdachte'. Om 23.00u was hij naar bed gegaan zo verklaarde hij later. Eerst had hij dus nog even op haar kamer gekeken of ze al thuis was. Dat is al een vreemd gegeven. Alsof Anneke zich niet zou melden als ze was teruggekomen en heel stilletjes het pand was binnengeslopen en naar haar kamer was gegaan. Senior was dat weekeinde toch naar zijn nieuwe vriendin in Duitsland geweest.
We weten dat de leden van dit 'vervreemde' gezin na de dood van hun adoptiemoeder en echtgenote behoorlijk los van elkaar hun gang gingen. Marieke woonde al niet meer thuis. Ruimte genoeg in de drie panden en het historische monument aan de achterzijde bij het Julialaantje, waar de achterdeur naar de tuin zit. Een nogal donkere plek om ongestoorde een lichaam in de auto te leggen en naar het makkelijk te bereiken Jaagpad en de Vliet te brengen. Wij denken dat hij door de confrontatie met Vogelzang  op het Jaagpad al op dinsdagavond bij de aangifte van vermissing aandrong op een directe start van het onderzoek. Geen 24 uur afwachten en dan pas actie ondernemen.
Hij wist dat het een 'gevaarlijke' verdwijning was en dat het lichaam zelfs de volgende dag  al gevonden zou kunnen worden. Dat dat niet gebeurde is het 'wonder' van onze vermoedelijke dader: Senior. Die wonderen hebben 'de wereld' gemaakt tot wat zij is. 
Een gruwelijk paradijs met of zonder de 'Almachtige'.

Senior's eerste doelwit was Lifan, de Chinese  Manga-vriend. Die zou meer moeten weten. Diens verklaringen werden echter aannemelijk gevonden. Zelf zei Lifan daar vele jaren later over, dat het onderzoek van de politie meer had kunnen opleveren aan informatie als ze wat grondiger te werk waren gegaan.  Dat Lifan  later nooit meer over dat 'onvoltooide' heeft gesproken of over gehoord is, is natuurlijk vreemd en verdacht, maar toen de schrijver dit opschreef was Rodney Pieper al definitief veroordeeld. Sowieso is Richard Helwig de laffe waterdrager van Senior. 
Wij hebben geconstateerd dat het voor alle betrokken staatsdienaren en [kroon]getuigen onmogelijk was om niet te liegen, omdat de Hoge Raad de leugen als onderdeel van de bewijslast in het rechtssysteem heeft gelegaliseerd en ingebed met als gevolg dat een herzieningsverzoek van zaken waarbij forensische sporen geen cruciale rol spelen, altijd zal worden afgewezen of in behandeling genomen zonder dat het werkelijke tot een herziening zal komen, omdat de feiten in het strafdossier een mengsel van leugens en fantasie zijn. 
De 'ware' toedracht is tegelijk een 'onware' toedracht als gevolg van het 'vuile' menselijke taalspel, waar niemand zich aan kan onttrekken. Ook wij niet. Ieder mens raakt vanaf de geboorte verstrikt in een web van [pathologische] dubbele bindingen. 
Macht, niet alleen achter de voordeur, corrumpeert. Wat er in gelepeld wordt zal altijd aan het oppervlak verschijnen en ernstige vaak zeer ingrijpende gevolgen hebben.
De 'werkelijke' feiten rond de toedracht kennen we niet. Niemand, behalve de dader,  weet wat er werkelijk is gebeurd. Zolang we Senior niet kunnen uitsluiten van mogelijke betrokkenheid bij de dood van Anneke blijven we ons richten op zowel de voordeur als de achterdeur van het 'ouderlijk' huis. Tussen de muren van een mogelijke plaats delict.  

De volgende ochtend, dinsdag 12 juli 2005, was hij alleen thuis toen de Hema belde. Hij wist dat dat telefoontje zou komen. In zijn bewoordingen kreeg hij toen een rolberoerte. Dat was natuurlijk niet zo. Er was al van alles misgegaan die nacht. Als we onze verbeelding even de vrije loop laten dan kan zelfs 'chantage' een rol spelen als Vogelzang wel een auto heeft zien staan en dat het mogelijk door hem geziene kenteken van de auto van Senior was. Zijn schimmige verhaal over 'Jeroen' maakt het mogelijk. Het geheugen van de politie-runner mogen we niet onderschatten gezien zijn nauwkeurige beschrijvingen als 'kroongetuige' die in de gevoerde processen de grote 'Afwezige' was.  Die moeten we aan de schandpaal nagelen. Net als de Kappaman en al diegenen die hier tot nu toe nog steeds als 'verdachte' beschouwd worden. 
De lezer kent ze van naam of alias. 
Hier gaan we er vooralsnog vanuit dat Anneke  niet lang na middernacht gewoon is thuisgekomen. Zolang niemand haar gezien heeft en getuige Linssen en de Proxy-Lady   werden uitgeschakeld door het rechercheteam, is haar thuiskomst aannemelijker dan een onderschepping op weg naar huis. 

Terug naar dinsdagochtend toen de Hema had gebeld.  Net als voor het slapen gaan op de avond van de verdwijning , liep Senior eerst naar de kamer van Anneke. Het bed leek onbeslapen en de kamer was zoals gewoonlijk, zeer rommelig. Daar ging hij op zoek naar het emailadres en telefoonnummer van Lifan. Hij kon het niet vinden en ging daarna, volgens zijn verklaring, Chinese restaurants in Enschede bellen. Dat heeft hij echter niet gedaan. Diegene die dat deed was Marieke. Dat was pas in de middag en vooral de woensdag waarbij ze hulp kreeg van haar nichtje Madeleine.  
Senior heeft die dinsdag, toen hij grotendeels alleen was, de bij zichzelf die nacht veroorzaakte 'verbijstering' onder zijn schedel omgevormd en bewerkt om alles in het werk te stellen om te voorkomen dat iemand de werkelijke feiten van dit familiedrama kon reconstrueren.  Hij moest dus iedereen  verneuken door 'geloofwaardig' te draaien en te liegen om aan vervolging te ontkomen. Dat was, naar wat we nu hebben achterhaald, niet bepaald een zware opgave voor deze Hagenees, die op gewiekste wijze velen zand in de ogen strooide en de boel op een uitgekiende en berekenende  manier manipuleerde en op een vals spoor bracht. De dader was diegene die het verdwenen mobieltje van Anneke die nacht tweemaal zeer kort had gebruikt.  Twee uur nadat Anneke toch de voorlaatste tramlijn 17 even voor middernacht heeft gehaald. Dat is mogelijk omdat de recherche een foto van een tot nu toe onbekend gebleven Aziatisch meisje in een korte donkere rok publiceerde. Vanwege het loopje van die meid vermoedde men dat het Anneke was. Dat is, zoals we weten, dus niet zo. De nabestaanden bevestigden dat. 
Dat vreemd gedrag vertoond moest worden was logisch. Als nabestaande is dat voor de buitenstaander 'begrijpelijk'. Marieke heeft daarover enige dingen vermeld. Hij was van slag, in een verwarde staat.
Indien hij langer had doorgezocht die ochtend dan had hij dat nummer of emailadres , dat hij pas vond toen het niet meer nodig was, al kunnen vinden en later kunnen overhandigen aan de politie bij de aangifte van de vermissing.  Toen had hij wel de gegevens van de telefoon provider [KPN] bij zich. Ook dat is logisch als je weet of aanneemt dat die in het helerscircuit terecht waren gekomen of in een container gedumpt zoals hij zelf aangaf. . Zoals dat volgens hem ook was gegaan met de laptop en mobiele telefoon van Anneke bij de inbraak op 19 maart 2005. Daar zei hij tegen de schrijver van het boek wel weer van alles over. Ook over het dumpen van die gestolen spullen in een vuilniscontainer. Dat Senior iets met die vreemde diefstal te maken had is door zo'n opmerking bepaald niet uit te sluiten. Dat hij de grip op Anneke had verloren is voor ons een vaststaand feit. Anneke zag hem liever gaan dan komen. 
Hij suggereerde al snel na de verdwijning dat Anneke door de dader[s] ontvoerd was en dat ze in Algiers, al voor de vondst van haar lichaam, gedwongen werd te prostitueren.  Zijn 'verwarde' geestestoestand werd gekoppeld aan de verdwijning. Wij zien het als misleiding, mede gezien zijn verbale gedrag tijdens de latere interviews, waarbij hij er steeds voor zorgde om het voor hem juiste antwoord te formuleren. Zonder enige emotionele glans. Een koele kikker die nooit zal biechten. 
De auto van Senior is nooit forensisch onderzocht op mogelijke [geur]sporen. 
De enige keer dat Senior zijn emoties de vrije loop liet was op 2 augustus 2005 bij het begin van zijn grafrede in de Rooms-Katholieke Parochiekerk  "We hebben het goed gehad, Anneke". Daarna barste hij enkele minuten in snikken uit. 
Dat behoorde bij het gruwelijke spel dat gespeeld moest worden om aan vervolging te ontkomen. De rouwende nabestaande uithangen is een verschijnsel dat met regelmaat in moordzaken opduikt en de meest eenvoudige manier ook om de ander, zelfs de directe naasten, om de tuin te leiden. Of Anneke het goed heeft gehad weten we niet. Ze is dood. Of Anneke het goed met haar adoptievader heeft gehad weten we ook niet. Wel verklaarde Senior dat Anneke een kind van haar moeder was. 
Dat zou kunnen, maar het was niet haar biologisch moeder. En Marieke niet haar zus en Junior niet haar broer. Alle drie in Indonesië geboren en door een Hollands echtpaar opgehaald uit een voormalige kolonie.  Senior werd in 'Bethlehem' geboren. Een ziekenhuis in Den Haag. Den Haag. Die stad werd na de onafhankelijkheid van Indonesië 'de Weduwe van Indië' genoemd. 

Dat laatste schreef Senior zelf in 2012 in onderstaand artikel. [zie link] 
Een man, een Haagsche Blufpokeraar die over de Kappaman nooit iets heeft gezegd. Ook niets over Vogelzang. De man die hem zo gedetailleerd beschreef. Logisch dat hij het boek van Ton Derksen niet wil lezen. Een onnodig boek en te pijnlijk om mee geconfronteerd te worden. Over Marc, de Belgische Jogger, heeft Senior ook niets verklaard. Wel was hij uiterst content met diens waarneming. Een levende 'Your Kawaiiness' op het Jaagpad rond 00.45u. Dat viel hem toe. Dat wist hij na de uitzending in december 2007 van de nationale misdaadjournalist. Hij was op bezoek gegaan bij Junior om die reportage te bekijken. Junior moest als de 'Onwetende' voorgoed onwetend blijven. Het was een misdrijf zonder getuigen en mocht Junior iets weten of vermoeden, dan zal hij zwijgen. 
Zo ontstonden er andere scenario's over het mogelijke. Mogelijkheden die door Senior al direct werden geopperd omdat hij als enige wist dat ze wel op het CS is aangekomen. Misschien heeft hij haar zelfs opgepikt als Anneke gebruik heeft gemaakt van een openbare telefoon, als ze nog kleingeld op zak had na een mogelijke beroving.    
De gepubliceerde foto van 'vermoedelijk' Anneke op het CS kon later door de nabestaanden genegeerd worden. Dat was ze niet. Dat soort kleding droeg ze niet.  Over Vogelzang's signalement van de vermoedelijke dader werd toen met geen woord nog gerept. Van diens missie wist ook Senior niets. Zelfs de raadsheren van het Hof wisten het niet. Het werd ook niet vermeld in het opgeschoonde strafdossier. Over die missie schreef Derksen pas over in 'Dubbel Gedwaald, gepubliceerd in december 2017.  Een verboden boek voor de 'verwilderde' man met een 'Indisch' wintergelaat. 
Die uitzending in 2007 schonk hem wel een nieuwe mogelijke dader. Daar sprak hij later wel over met Richard Helwig. Dat ging over de vrouwelijke getuige in de trein bij station Amersfoort en de Utrechtse zwerver die het land uitvluchtte. Het verhaal van de Proxy-Lady werd uiteindelijk naar het land der fabelen verwezen, maar de verdachte status van de zwerver was een cadeautje voor Senior.   Die zwerver beriep zich echter op zijn zwijgrecht tijdens zijn verhoor na arrestatie in de haven van IJmuiden.  Men moest hem wegens gebrek aan bewijs met tegenzin weer vrijlaten. Later werd de Proxy-Lady geliquideerd door het rechercheteam. Ook zij werd een als een 'fantaste' te boek gesteld.  
In het boek verklaarde Senior dat Lifan de dader kon zijn, zolang niemand Anneke in de trein naar of op Den Haag CS had gezien. 
Eind mei 2008 bracht Senior via de Telegraaf de later veroordeelde Rodney Pieper in beeld als meest waarschijnlijke dader. Vier jaar later wilde Senior hem vierendelen zoals dat in vroegere tijden normaal was. In het eerste [vrijspraak] proces in 2012 overtrad hij bewust de regels van het spreekrecht in dit vuile juridische steekspel en vroeg de rechters zelfs om een levenslange gevangenisstraf. Het was klaar. De moordenaar van Christel Ambrosius was ook de moordenaar van Anneke. Zelf gaf hij voor het proces aan dat de 'snitch' een oplichter was. Diens verklaring bevatte geen doorslaggevend bewijs van betrokkenheid van Rodney Pieper. 
En in het archief van het eerste manga-team uit  2005  lagen beelden uit het BP-station opgeslagen. Die doken na drie jaar eindelijk weer op. Vanaf dat moment werd 'onschuld' uit het denken van alle betrokken staatsdienaren en nabestaanden gewist. 
Harry Junior werd door zijn adoptievader gedwongen zich in een televisieinterview samen met zijn adoptievader te laten zien aan het kijkersvolk om te bevestigen dat de foto uit de supermarkt in Enschede het laatste beeld van zijn 'zusje' was. Dat is het ook. 
Op het netvlies van Senior werden echter andere beelden gebrand. Beelden waarop ze nog leefde, zich misschien nog probeerde te verzette. Het werden de laatste momenten van haar korte bestaan. 
Die in zijn geheugen vastgelegde beelden kunnen niet gewist worden. Zijn vreemde gedragingen na de verdwijning tonen dat aan.  Zelfs identiteitsfraude pleegde hij op de dag dat het lichaam gevonden werd op de plek waar hij zelf na middernacht door Vogelzang was gezien. Waarover niet gesproken kan worden, daarover moet men zwijgen. 


Die hierboven genoemde uitspraak tijdens zijn grafrede: "We hebben het goed gehad, Anneke".  is niet te verifiëren, maar is gekoppeld aan de dood van zijn echtgenote in juli 2004. Daar sprak hij op de dag van de begrafenis dezelfde zin uit. Dat begrijpen we na een lang huwelijk.
Een jaar later werd echter iemand van het leven beroofd. Iemand die nog op zoek moest naar haar afkomst en nog steeds bloot stond aan de grillen van de paranoïde 'opvoeder' achter de voordeur, zoals ze Senior tegenover Marieke noemde. 

We hebben hier te maken met een zeer sluwe man zonder alibi die vanaf 12 juli 2005, de werkelijke sterfdatum, die op de grafzerk nog steeds ontbreekt, alles heeft gedaan om zelf als mogelijke 'dader' onder de radar te blijven. 

'Wie niet in wonderen gelooft is geen realist' zei Senior. in december 2007. Toen had Senior en zijn broer Ton van der Stap al een website opgezet met o.a. de volgende tekst: 

"5.000 euro is uitgeloofd voor concrete inlichtingen die leiden tot  het vinden van de dader. Voor een ieder zou het natuurlijk beter zijn als de dader zichzelf aangaf.

  • Indien u op de hoogte bent van omstandigheden omtrent het misdrijf maar niet de vinger erachter kunt krijgen;
  • Indien u weet of vermoedt wie de dader is en een halt wilt toeroepen aan de druk die op u rust;
  • Indien u zelf betrokken bent bij het misdrijf en u uzelf wilt aangeven op een menselijke wijze zonder naar het politiebureau te hoeven gaan;

wordt u verzocht de betreffende informatie te sturen naar:  info@meldpuntmisdaad.nl

Er wordt zorggedragen voor een discreet vervolg op de aanwijzigingen die gegeven worden.' [einde citaat] 

Bijna een jaar na de vondst van Anneke werd Harry Senior pas voor het eerst ondervraagd door de politie. Dat was op 16 juni 2006. [blz.78]   'Ik had geen alibi' zei hij tegen Richard Helwig. Senior:  "Mijn zoon Harry werd in oktober 2005 verhoord. Omdat hij blijkbaar niet genoeg tranen had gelaten. Ook hij had geen alibi".
Senior heeft tegen de recherche gezegd dat 'als ze dachten dat moord in de familiesfeer had plaatsgevonden en daar onderzoek naar zouden doen, dat dat doodzonde van de tijd zou zijn. Daar werd niet naar geluisterd. Omdat ze het moesten doen'.
'Het is een formele regelgeving waar men zich aan houden moet. Die regel zal fantastisch zijn nageleefd, daar ben ik van overtuigd. Maar met een beetje eigen initiatief hadden ze het nog beter kunnen doen. Als iemand zijn vak niet verstaat is dat rampzalig. Het is het verschil of je als persoon gemaakt bent om het beroep van rechercheur of van melkboer uit te oefenen. Iedereen heeft zijn eigen vakmanschap. Het heeft alles te maken met het aanvoelen van dingen. De kans dat er wel wat gevonden zou zijn lijkt me veel groter dan de ambtenarij die nu werd gevolgd. Daar kom je niet mee verder." [ blz 78/79 - einde citaat] 

Het veelvuldig cryptische taalgebruik van Senior was voor ons een verontrustend signaal over zijn mogelijke betrokkenheid bij de verdwijning en de dood van Anneke.

Zowel bij Lifan als bij Senior en Junior is dus achter de voordeur geen forensisch  onderzoek verricht. We weten dat de auto's van Lifan en Senior nooit zijn onderzocht. Alleen de bedrijfswagen van Junior. Dat was in 2005. 

Dat verhoor van Senior was dus nadat de politie-runner Vogelzang in mei 2006 zijn superieuren en het Manga-team informeerde over zijn geheime missie op het Jaagpad in de nacht dat Anneke verdween en deze rechercheur van de sectie 'Stiekem' vermoedelijk Senior had gezien. 

De uitspraken van Senior na publicatie van het boek van Ton Derksen in december 2017: "Het is afgerond. Het is klaar' en "Misschien is het beter dat ik dat niet weet ... wat er is gebeurd in die nacht" [blz 19] herhalen we hier nog maar, want zijn verbale raffinement om vooral de politie om de tuin te leiden moet niet onderschat worden. 
In het boek van Richard Helwig wordt gerefereerd aan een brief van de officier van Justitie, gedateerd 19 september 2007 [ dus meer dan twee jaar na de dood van Anneke]' als antwoord op een brief van Marieke van der Stap, waarin stond dat men inbreuk op zijn privacy hadden gemaakt en dat het OM erkende dat de behoefte aan informatie voor Harry [Senior] erg groot moet zijn geweest". [blz 81]."Men benadrukt dat 'het nare' in deze zaak is dat in de periode dat het onderzoek vastzat, er niet veel te melden was". 
Madeleine, het nichtje,zei toen tegen Senior: "In de volksmond heet het dat jouw telefoon is afgeluisterd. Tegenover de schrijver zegt Senior vele jaren later over het feit dat hij zelfs als vader van Anneke is afgeluisterd het volgende: "Ik had hier niet de minste moeite mee. Ze moeten wat. Maar ik had het niet verwacht dat ze het zouden doen. Ook Ton [zijn broer in Amsterdam] werd afgeluisterd." [einde citaten]  

Dan is er op woensdag 7 november 2007 nog een vreemd voorval.We weten al van de inbraak op 19 maart 2005. Senior vroeg zich toen af of het "Toeval of gepland" was. 
Op die woensdag waren er twee hakenkruizen op de gevel van zijn woonhuis gespoten. Senior dacht dat de politieman die voor de deur stond met nieuws over de moord op Anneke kwam. "Mijn hart sloeg een slag over. Komt hij met nieuws over de moordenaar ? Helaas, in het geheel niet." 
"Of ik die hakenkruizen maar wilde verwijderen. Dat was dus een koude douche." Dan staat er de volgende tekst, alsof Senior een logboek bijhield en daaruit citeerde. "Gisteren met veel moeite de swastika's onleesbaar gemaakt. Het is zoals in een stripverhaal van Lucky Luke stond: Ik heb geroofd, gemoord en gebrandschat, maar dit heb ik niet verdiend" [blz 82] 
We kunnen dit ook zien als een cryptische bekentenis. Brandschatten is afpersing met als dreiging een brandstichting. Drie adoptiekinderen, beroofd van hun sociaal-genetische oorspronkelijkheid en de jongste daarvan verdween onder mysterieuze omstandigheden en werd later dood aangetroffen bij het Jaagpad. 
Afpersing sluiten we ook niet uit. De dader kan gezien zijn. Dat weten we dankzij Vogelzang en zijn geheime missie, waarbij de ware identiteit van 'Jeroen' misschien wel bekend was bij de sectie 'Stiekem'. In geval van afpersing zal Senior betaald hebben.   
Wij vragen ons bij dit eerdere voorval ook af of het toeval of gepland was. We weten dat er ook mogelijk iemand rondliep die meer wist over de werkelijke toedracht.
De genoemde incidenten en de [metaforische] wijze van formuleren kunnen we niet negeren. Metaforen ontstaan uit de mentale [cognitieve] behoefte nieuwe inzichten te benoemen vanuit een overeenkomst met het reeds bekende. Met een nieuwe metafoor wordt het oude, bekende, op het nieuwe, onbekende, geprojecteerd en breidt de mens de cognitieve grip op zijn omgeving uit. Dat is wat Senior vanaf het begin heeft gedaan in al zijn contacten met de buitenwereld. Al zijn vragen gesteld aan politie en het OM werden feitelijk nooit beantwoord. We hebben in elk geval te maken met een intelligente man die de ander als geen ander kan bespelen onder de geven omstandigheden. Zijn [verbale] gedrag duidt op daderwetenschap. 
Een belangrijk gegeven is, we hebben het al eerder gemeld, het feit dat Senior in mei 2006 Peter R. de Vries al benaderde voor een mogelijke uitzending over de moord op Anneke.  Dezelfde maand dat Vogelzang zich meldde en onder ede een verklaring heeft afgelegd als getuige die zag wat de Jogger niet zag. Eind 2006 werd het onderzoek stilgelegd. Een nieuw team zou zich over het onderzoeksdossier buigen om te zien of er nog aanknopingspunten waren voor heropening. 


Samen met zijn broer Ton van der Stap wilde Senior meer aandacht genereren voor de onopgeloste moord. Behalve de eigen website schakelde hij dus ook een bekende misdaadjournalist in. De eerste persoonlijke ontmoeting van het tweetal met deze  programmamaker was op 1 juni 2006 in Hilversum. Alleen als het OM bereid was volledig mee te werken zou er een aflevering aan besteed worden. Die medewerking werd op  dinsdag 3 oktober 2006 verkregen. Ruim een jaar later, op woensdag 21 november 2007 kreeg Senior een berichtje dat de uitzending over 'Your Kawaiiness' zo goed als klaar was. Het was een mooi en waardig portret van Anneke geworden met een overzicht van alle sporen waarin we tips willen genereren.
Op zondagavond 9 december 2007 werd de reportage uitgezonden. 
In het boek van Richard Helwig bevat het logboek van Senior, zoals vanaf het begin al het geval was, weer een andere versie over dat contact met Peter R. de Vries.  Daarin staat dat hij er vanaf het begin naar gestreefd heeft in alles betreffende het onderzoek zijn best te doen. "Het 'zoeken naar publiciteit' [waar ik op zich een grote hekel aan heb !] was volgens de politie een goede zaak, dat moest dan maar.  Nadat de politie eind 2006 het onderzoek had afgesloten, heb ik me tot tot het programma van Peter R. de Vries gewend. De eerste en enige keer dat ik zelf publiciteit gezocht heb" [ blz 85/86] 

Twee bladzijden verder komt dan de EPO-getuige in beeld. We zullen over wat hij verklaarde wat meer informatie toevoegen om de lezer, die het boek niet in zijn bezit heeft, tegemoet te komen. Het speelde zich af bij het Jaagpad op vrijdag 19 juli 2005. Een belangrijke dag zoals we al hebben aangegeven en een zich zeer vreemd gedragende man bij de vindplaats, waar een verrotte lucht hing. [blz 88]
De getuige: " Ik hoorde dat Anneke al een poosje zoek was, dus het was al veel eerder gebeurd. Er was nog geen media, er was niets. Misschien kickte hij er wel op als hij zou horen dat ze haar gevonden hadden. Dat hij maar niets hoorde. En dat hij bij zichzelf dacht: heb ik het wel gedaan ? Het kan ook iemand geweest zijn waarvan zijn zoon het is geweest, dat die het opgebiecht heeft en dat die vader is gaan kijken."
Op 22 juli 2005, als het lichaam van Anneke wordt gevonden. meldde deze getuige zich, net als Harry Senior, bij de vindplaats en vertelde zijn verhaal aan een politieman die bij de lintafzetting stond. Hij liet wel zijn identiteitsbewijs zien en volgens zijn verklaring werd zijn naam en verhaal opgeschreven. Senior pleegde toen identiteitsfraude, gedroeg zich zeer vreemd en zijn verhaal was bizar.  
In het boek wordt die EPO-getuige Michiel V. genoemd. Een gefingeerde naam wegens privacy redenen. Het was, als de geraadpleegde officiële bron geen desinformatie heeft verspreid, de zoon van een rechercheur die later als getuige werd gehoord door rechercheurs die niet van het Manga-team waren, maar van de  Rijksrecherche. Dat werd hem echter niet verteld. Wij weten dat de naam Vogelzang pas begin mei 2006 opdook in het onderzoek. De getuige kan dus een zoon van Vogelzang zijn. 
Voor ons was dat in het boek van Ton Derksen een link naar de geheime missie van deze politierunner op het Jaagpad met ene 'Jeroen' een hem onbekende informant, waarbij de standaardregels van de sectie 'Stiekem' niet nagevolgd werden. Hij ging alleen op pad in het holst van de nacht en zag als enige Marc, de Belgische jogger.
Dat vonden we een verontrustend gegeven. Of hij meineed pleegde en bewust verwarring zaaide en later deel werd van een staatsrechtelijke doofpotaffaire, is tot nu toe nog niet uit te sluiten. 
Het is aan Ruud van Boom, de advocaat van Rodney Pieper, om met betrekking tot deze 'geheime' missie de onderste steen boven te krijgen, waarbij ook de Rijksrecherche zelf deel van dat onderzoek moet worden.
 Het bovengenoemde [blauwe] citaat staat in het boek tussen aanhalingstekens. We gaan er dus vanuit dat Michiel V. dat ook daadwerkelijk het zo tegen de schrijver heeft gezegd. 
De inhoud daarvan achten we verontrustend, omdat het beschrijft waar we nu mee bezig zijn: de mogelijkheid dat er achter de voordeur iets is voorgevallen. 
Vandaar de door ons verleende status van' hoofdverdachte' aan Senior en een mogelijke bijrol van Junior, [of omgekeerd], waarbij zelfs het woord 'biecht' genoemd wordt.  Mocht de EPO-getuige een zoon van Vogelzang zijn, een variant die we al eerder ter sprake brachten, dan zijn we weer terug op het Jaagpad. Dan is het ook een familieaangelegenheid, maar dan van de familie Vogelzang.   
Het was de politie-runner die, behalve `Marc de Jogger, ook hangjongeren bij het talud van de snelweg zag. De 'Vogelzang' die wij in beeld kregen had een zoon van 16 jaar en woonde in Rijswijk, aan de andere kant van de Vliet, niet ver van het viaduct. Het denkbare behoort niet tot het onmogelijke. 
Het was vakantie en een zwoele avond. Misschien dat zijn vader op de fiets poolshoogte nam omdat er ongerustheid was. Misschien stond zijn mobieltje uit. 
Dan zou er wel eens helemaal geen 'geheime' missie zijn geweest. Dan was 'Jeroen' misschien zijn zoon. Ook hier doemt dan een variant op die nader zou moeten worden onderzocht. Het 'geheim' van die missie moet ontrafeld worden. 

Deze Michiel V. gaf geen gedetailleerde beschrijving van die zich vreemd gedragende man op vrijdag 19 juli 2005 rond lunchtijd. Wel wordt uit het boek duidelijk dat er uiteindelijk niets met zijn waarneming gedaan is ondanks dat hij een aantal malen gehoord is w.o. dus in eerste instantie de Rijksrecherche  en er ook nog een compositietekening van die onbekende man is gemaakt.

 Behalve Senior is ook Marieke vanaf het begin zeer actief geweest. Junior, de zwijger, zal het allemaal gevolgd en aangehoord hebben hebben.  Over zijn eenmalig optreden voor de camera met zijn adoptievader over het laatste levende beeld van Anneke in de supermarkt van Albert Heijn hebben we al het nodige geschreven. 
We herhalen hier nogmaals dat Junior verklaarde dat Anneke op zaterdagavond na het eten naar Enschede was vertrokken. We weten dat het signaal van haar mobieltje op zondag bij Soest werd opgevangen.
Marieke, zo staat in het boek van Richard Helwig, zei tegen de schrijver de volgende tekst tussen aanhalingstekens: "Wie wist in hemelsnaam dat Anneke zondagavond naar Enschede zou gaan ? Dat ze maandagavond thuis had moeten komen ? Hoe kan het zijn dat ze vanuit Enschede bij het Jaagpad terecht is gekomen  ? Het is een industriegebied. In mijn ogen kan dat alleen maar met de auto. En het moet een bekende zijn geweest, die weet waar Anneke woont' [blz. 57] 

Verderop in het boek [blz. 136] gaat het over een inbreng van een paragnost [ het Zesde Zintuig], waarbij Scheveningen een rol speelde. Voor ons is dat enkel het scenario dat ze met lijn 1 rond middernacht naar de Scheveningse Boulevard is gegaan. Naar Marieke toe. 
Op die genoemde pagina het volgende citaat over die mogelijkheid:  "Dan zou zij bij mij op het werk moeten zijn gekomen, omdat zij weet dat ik daar werk. Ik heb inderdaad op die avond gewerkt en dat was tot twee uur".

We weten dat die verklaring later werd gewijzigd., toen Rodney Pieper als mogelijke dader in beeld kwam en in diezelfde horecazaak aan de boulevard , waar Marieke in de bediening werkte,  als afwasser werkzaam was geweest. Ze had die maandagavond van de 11e juli 2005 eerder vrij gekregen van Patrick, de bedrijfsleider van de strandtent. Die woonde weer in dezelfde straat als Marieke en kende Anneke. 



                    - "Blue Eye" -


Die wijziging van de tijdlijn van Marieke en haar geuite 'schuldgevoel' over de dood van Anneke waren voor ons aanleiding om aan haar rol in deze zaak nogmaals aandacht te besteden.  Die rol is na de link met Rodney Pieper dominanter geworden.  Ze nam langzamerhand taken van Senior over en kwam meer in de publiciteit. Ze kwam zelfs weer thuis wonen vanwege de fysieke en psychische toestand waarin haar adoptievader verkeerde. We nemen aan dat de relatie met de Duitse vriendin van Senior toen al voorbij was en zijn huidige echtgenote nog niet in beeld was als de nieuwe stiefmoeder. Ze trouwden op 6 december 2013, ruim een jaar na de vrijspraak in het eerste proces waarin Senior van zijn spreekrecht gebruikt maakte en een pleidooi hield voor levenslange opsluiting van Rodney Pieper, door wettelijk vastgestelde regels van het spreekrecht voor nabestaanden en de gemaakte afspraken aan zijn laars te lappen. We zullen zijn misplaatste 'vuile' speech hier volledig citeren:

De Geslepene: "Bij dit spreekrecht kan enkel uitgegaan worden als zou Ronald schuldig verklaard worden voor de moord op Anneke van der Stap. Voor ons is het zeer frustrerend , dat de fout dat eerst niet de heer P. maar anderen schuldig verklaard werden bij de moord op Christel Ambrosius , het gevolg had dat zonder deze fout Anneke nog geleefd zou hebben. Hier kunnen wij niet over uit !
Door een en ander is ons vertrouwen in de rechterlijke macht behoorlijk aangetast. Hier komt ook de lange tijdsduur bij spelen: in februari 2010  werd de heer P. formeel aangehouden, dat  is inmiddels 2,5 jaar geleden. Voor ons als leken is dat moeilijk te behappen: waarom moet dat zo allemachtig lang duren ? Een zekere mate van voortvarendheid was ons zeer welkom geweest!
Tenslotte is er nog één algemeenheid , welke ons dwars zit . Blijkbaar wordt automatisch éénderde van een straf niet opgelegd. Zo is achttien jaar in feite twaalf jaar, waarover ik mijn grote verwondering uitspreek. 
De rechterlijke macht heeft ervoor gestudeerd juiste straffen op te leggen, de nabestaanden echter niet. De laatsten  zullen hogere straffen in hun hoofd hebben. Als een dokter zegt: "U heeft een zweer in uw twaalfvingerige darm, u mag geen alcohol meer drinken," dan wordt dat aanvaard.  Echter, met gerechtelijke straffen werkt zoiets niet. Vanuit de ogen van de nabestaanden gezien zal een te lage straf ook als een aan hen opgelegd vonnis beschouwd worden. 
Natuurlijk zal justitie met alles rekening houden: zowel met de rechten van de dader , de maatschappij als de nabestaanden. Ik vraag hier met klem goed rekening te houden met die rechten van de nabestaanden: zij hebben er niet voor gestudeerd om die in hun ogen te lage straffen voetstoots te aanvaarden. 
Zo kom ik als nabestaande bij de heer P. [ na het vonnis dat hij Ambrosius vermoord heeft en mijn dochter Anneke en nog een respectabele lijst van overige delicten] enkel op een levenslange gevangenisstraf uit. 
Aansluitend: geen terugkeer in de maatschappij.
Nooit mag meer de mogelijkheid ontstaan als zou er later weer een moord kunnen plaatsvinden. Levenslang dus, dat hebben wij ook! Zeer zeker: hierbij reppen we over onze levenskwaliteit vanaf juli 2005. Die, dus langer dan zeven jaar op zijn zachtst gezegd, niet overhoudt. Tot aan met de dag van vandaag.   
Mogelijk zou zou hierin het juridisch begrip 'er moet een causaal verband zijn' aan discussie onderhevig kunnen zijn. Maar dat ligt bij ons zeer gevoelig. Derhalve wordt in  het vonnis met klem verzocht de factor 'rechten van de nabestaanden' extra te doen wegen. Wij kunnen u verzekeren dat de laatste zeven jaren ons niet in de koude kleren zijn gaan zitten.
Bij de wens van ons als nabestaanden wil ik zeker ook Agnes, de moeder van Anneke, betrekken, die in juli 2004 [ Anneke dus in juli 2005] is overleden. Iedereen in onze omgeving kan getuigen, dat zij het geheel ten volle onderschreven zou hebben.
Ik voel me vandaag als staat zij nu naast me. We krijgen Anneke natuurlijk niet terug, maar als er hopelijk na niet zeer lange duur een vonnis met levenslange gevangenisstraf uitkomt, zonder proefverlof en andere treilen, dan kunnen in ieder geval één en ander afsluiten met de gedachte dat er recht gedaan is. Dan komen we pas tot rust! aansluitend: ons vertrouwen in de rechterlijke macht zal dan hersteld zijn. In de zaak Anneke van der Stap is vanaf juli 2005 ongelofelijk veel tijd gaan zitten. Ik spreek mijn dank uit over de motivatie van alle betrokkenen bij het onderzoek!
Dit was dus het spreekrecht vanuit de optie van de nabestaanden. Het is uiteraard geheel aan de rechtbank, waarvoor mijn verschuldigde eerbied, welke waarde hieraanis toe te kennen. Ik kan slechts de hoop koesteren dat de mate hiervan voor ons afdoende zal worden. Ik dank u voor uw aandacht.  [blz.301/302]

 Even is het stil. Dan plaatst de voorzitter van van de rechtbank een opmerking: "Het is natuurlijk niet de bedoeling dat nabestaanden zich uitlaten over de schuldvraag en welke straf er moet worden opgelegd. Dus dat is niet helemaal goed gegaan in deze zaak. En daar wou ik het maar bij laten". [blz 302/303]

Op die laatste genoemde bladzijde zei Senior over zijn bewuste schending van de wettelijke regels nog het volgende: 'In ieder geval is mijn versie over de ivoren toren aan deze rechter bewaarheid. Daaraan toevoegend: " Zal die rechter gelijk hebben, zal ik de spelregels niet gevolgd hebben ...... het gaat allemaal langs me heen. Ik vond gewoon: dit moest gezegd worden, goed of niet goed, maakt niet uit. Met mijn vrouw Agnes in gedachten: We hebben gedaan wat we moesten doen.
Morgen: helpers weg, tweede ronde....". [blz 303]

Op die tweede dag van het eerste proces [ woensdag 12 september 2012] eiste de officier van justitie levenslang. Dat mondde, zoals we weten, op vrijdag 28 september 2012 uit in een vrijspraak.  Dat wat Senior al vreesde werd werkelijkheid. Het verhaal van de 'snitch' leverde geen aanvullend bewijs op. 
In het hoger beroep in 2014 verschenen er andere 'snitches' ten tonele. Geen levenslang maar 4,5 jaar voor doodslag op basis van een scenario waarin Rodney Pieper het slachtoffer ergens tussen CS en haar huis onderschepte, in zijn bus sleurde, haar wurgde en later het lichaam aan het Jaagpad dumpte. 

Dat scenario is direct verbonden met Marieke en tramlijn 1 naar Scheveningen. Vlak na middernacht op dinsdag 12 juli 2005. 
Door Rodney werd ze 'Blue Eye' genoemd, vanwege haar zeer blauwe ogen. Hij vond haar een 'lekker' wijf volgens een vroegere collega, die ook bij de strandtent werkte. 
Marieke woonde in juli 2005 aan de 'Withuysstraat in Den Haag.
Een buurt en straat waar Rodney Pieper volgens hemzelf naar toe ging om een blik van 'Blue Eye' op te vangen.
Vaak op een vrijdag volgens het boek van Richard Helwig.  Rodney verklaarde tegen de rechercheurs dat hij Marieke zelfs een keer in zijn bus naar haar huis had gebracht. 
Op 19 juni 2014 heeft hij in hoger beroep dat in de rechtszaal in  'zijn laatste woord' nog een keer naar voren gebracht. De veroordeelde zei: " Ik heb Marieke wel degelijk een keer thuis gebracht. " [blz 331]
Wij gaan er vanuit dat dat geen leugen was. Marieke kon zich dat niet herinneren en de recherche concludeerde na onderzoek dat het thuisbrengen uiterst onwaarschijnlijk was. 
Maar er zit wel een addertje onder het gras: een anonieme beller, die ook al in 2005, dus 5 jaar voor de eerste verklaring van Marieke en haar link met Rodney Pieper, haar regelmatig [blijkbaar jarenlang] lastig viel. 
Uit het boek de volgende passage uit haar verklaring: "Ik kan mij herinneren dat ik regelmatig door een privénummer of privénummers werd gebeld. Dit speelde in 2005 ook al. In het begin nam ik op en zei mijn naam. Er werd dan opgehangen of het bleef stil. [blz 276] 
Hier komen we weer uit bij een mogelijke 'stalker'. Een onbekende, misschien afgewezen minnaar. Dan komen ook Anneke's gestolen laptop en mobieltje weer in beeld. Dat was op 19 maart 2005. Ook [duo]simkaarten doemen weer op en collega's van Roy's Place in Scheveningen die over deze link met Marieke verklaringen hebben afgelegd.  Ze wil zich schijnbaar niets meer herinneren wat een ander licht zou kunnen werpen op de werkelijke toedracht. 
Toen Anneke verdween werkte de veroordeelde niet meer bij Roy's Place. Rond "middernacht kanRodney Pieper, dat hebben we op de tijdlijn kunnen aantonen, al in Den Haag aangekomen zijn. Zijn 'mogelijke' daderschap verliezen we natuurlijk niet uit het oog, maar aannemen dat hij toen eerst naar het Laakkwartier is gereden, hopende bij het huis een glimp van Marieke op te vangen, kunnen we niet. Daar is geen enkele aanwijzing  voor. Het OM is er toch mee aan de haal gegaan om Rodney Pieper achter de tralies te krijgen. Geloofwaardige fantasie van de juridische bende, die de andere potentiële verdachten vrijwaarden van mogelijke vervolging. 
Wij verdenken Marieke ervan bepaalde, misschien wel cruciale informatie te hebben achtergehouden. Bewust verzwegen dus. Schuldgevoel komt niet uit het niets. Ze geeft in haar verklaringen feitelijk daarmee aan dat ze het tramlijn 1 scenario naar Scheveningen niet als 'onmogelijk' beschouwde. Mocht er iets zijn voorgevallen, waarbij Anneke niet direct naar huis wilde om een confrontatie met Senior, haar overbezorgde 'opvoeder', te mijden, mocht ze bijvoorbeeld door een beroving opnieuw haar laptop en mobieltje kwijt zijn geraakt, dan was haar oudere stiefzus de eerste om contact mee op te nemen. Ze wist echter niet dat Marieke eerder vrij had gekregen die avond. Dan komt PatrickS, de bedrijfsleider in beeld.

Over de geaardheid van Marieke en Anneke weten we niets. Het slachtoffer kwam wel op voor 'Yuri' volgens de Remco H., de verzamelaar.  Of ze stiekem een vriend of vriendin had weten we ook niet. Dat ze dingen voor de rest van de familie verborgen hield is bepaald niet ondenkbaar. Het 'katholieke' geloof en de overbezorgde Senior, hun 'opvoeder' zal daarbij een rol spelen. De dubbele bindingen tonen ons sowieso een pathologische web achter de voordeur.  
 Dat Marieke 'single' was en nog steeds is, toont ze zelf op Instagram. Ook Junior kan zich blijkbaar niet hechten.  Die ging vorig jaar mee op vakantie. 


           "FINIS CORONAT OPUS"


                "Het einde bekroont het werk”


In het boek 'Vingers gespreid in angst' van Richard Helwig hebben we geen 'ontlastend' bewijs kunnen vinden om de adoptievader vrij te kunnen pleiten van mogelijke betrokkenheid bij de dood van 'Your Kwaiiness'. 

Voor ons team is Senior in de loop van ons onderzoek langzamerhand niet alleen een kameleontische 'nabestaande', maar ook een kwade genius achter de voordeur geworden. Iemand die volgens ons een geheim met zich meedraagt en als gevolg daarvan een 'onschuldige' prooi zocht om zelf aan gerechtelijke vervolging en de grote gevolgen die dat zou hebben, te ontkomen.
Zijn eerste prooi als mogelijke dader was Lifan Shiu. Dat liet hij al zien door niet op zoek te gaan naar het telefoonnummer of emailadres van deze Chinese Manga-vriend of een emailbericht naar Anneke te verzenden, maar wel Chinese restaurants in Enschede te bellen. Geen telefonische zoektocht naar informatie bij hulpinstanties over een mogelijk ongeluk of treinstoring,  waar Anneke bij betrokken kon zijn. 
Zijn eerste emailbericht naar zijn jongste adoptiedochter verzond hij pas om 16.57u die dinsdagmiddag. Dan is in elk geval Junior na zijn  werkdag weer thuis.  Die morgen belde hij na het telefoontje van de HEMA al naar Junior, die in de buurt van de Westduinweg in Scheveningen werkzaam was voor zijn werkgever. Junior belde die ochtend naar zijn stiefzus dat er toe leidde dat hij, vanwege de locatie en de witte bedrijfswagen waarin hij reed, als 'verdachte' werd beschouwd en gehoord. 
Marieke werd door Senior ook op de hoogte gesteld, maar die dacht in eerste instantie dat ze waarschijnlijk bij een vriendin was en wel gauw zou komen opdagen. Ze sliep dus blijkbaar ook bij vriendinnen. We hebben al aangetoond dat ze dat weekend in de nacht van zaterdag op zondag een vriendin bezocht kan hebben. We koppelden dat aan 'Yuri' en de mogelijke 'geaardheid' van Anneke een motief zou kunnen zijn geweest bij haar dood. 
In een gesprek met de schrijver, die ook als een makkelijke te beïnvloeden prooi diende, verkondigde Senior dat hij aan het eind van de middag aangifte van vermissing deed. Dat bleek echter pas om 19.00u te zijn geweest, waarbij hij de gegevens van haar mobiele telefoon, haar provider KPN en haar enige bankrekeningnummer aan de politie overhandigde.  Een mobieltje waar Anneke na 1 juli 2005 geen gebruik meer van had gemaakt wegens het ontbreken van beltegoed. Dat laatste vinden we een nogal verontrustend gegeven gezien haar sociale netwerk, vooral vanwege de door Senior zelf ingebrachte informatie over de 'vreemde' inbraak op 19 maart 2005, waarbij alleen haar mobieltje en laptop werd meegenomen. Daar heeft Senior toen geen gegevens over aan de politie verstrekt.
We weten wat hij over die inbraak zei: 'Toeval of gepland ?'  

We plaatsen hier nogmaals de foto van 'Your Kawaiiness' op Den Haag CS, omdat de recherche, op grond van haar loopje, in die Aziatisch ogende meid Anneke meent te herkennen.
Noch de 'nabestaanden' noch haar vriendinnen hebben dat bevestigd. De getoonde  kleding droeg ze niet toen ze gevonden werd.  




Mocht het wel Anneke zijn dan is ze dus wel in Den Haag aangekomen. Op de foto zijn geen opvallende tassen te zien. Vandaar dat alle 'lockers' op het station zijn nageplozen. We hebben deze reiziger vlakbij de uitgang ook gekoppeld aan Remco H. en  Lifan en geïntroduceerd als mogelijke 'Figurante' in twee verschillende scenario's. 
 
Anneke moet dus ergens van kleding gewisseld hebben. Wij situeren die wisseling van korte donkere rok naar lichtkleurige lange rok/jurk [ zie foto AH supermarkt]  aan het Jaagpad, waarbij Senior , in dit scenario de dader, tweemaal werd gezien door getuige Vogelzang, die ook met een geheime missie bezig was. 
Er was iets met die aanhangwagens verklaarde die agent van de sectie Stiekem, maar wat precies bleef in nevelen gehuld. Net als de informant 'Jeroen', de 'blind date' op dat nachtelijk uur.  
De stiknaad van de lichtkleurige lange rok/jurk was gescheurd en opgetrokken tot aan haar middel. De volledige forensische beschrijving daarvan staat in het vonnis.
Wij noemen de dumping van het lichaam bij het Jaagpad hier een belangrijk onderdeel van een enscenering en het begin.

Over Harry Sr. als 'de Geslepene' hebben we al het nodige geschreven. 

Op grond van zijn 'daderkennis' als nabestaande was hij in staat om op alles met betrekking tot deze onopgeloste moord te anticiperen. Een zeer nieuwsgierige man zonder alibi, die de rol van 'nabestaande' op een berekenende en zeer geslepen wijze  misbruikte om dat te doen wat hij vanaf dinsdag 12 juli 2005 als zijn geheime missie beschouwde, namelijk alles in het werkstellen om iemand anders, een onschuldige,  voor de dood van Anneke te laten opdraaien.                                                                                       Blue Eye speelde daarbij belangrijke en ondersteunende rol. Ook zij was er heilig van overtuigd dat Rodney Pieper de  dader moest zijn. We herinneren nog maar even aan een artikel in de Telegraaf van dinsdag 9  februari 2010: "Marieke van der Stap, de zus van de verkrachte en vermoorde Anneke, wees verdachte Ron P. af. De Rijswijkse werkte destijds met P. samen in een Schevenings restaurant. Ze zegt in de krant: “Ik wilde niets met hem te maken hebben. Mogelijk dat hij wraak wilde en mij op de avond dat Anneke is vermoord, na het werk, op het Centraal Station van Den Haag heeft opgewacht.”

Ook Marieke heeft het over de avond van de 11e juli 2005 als sterfdatum. Op de officiële tijdlijn is dat niet mogelijk, behalve als Anneke al voor middernacht op bijvoorbeeld station Voorburg is uitgestapt. Ook Senior, de 'Geslepene'  noemde de Vliet bij Voorburg als mogelijk dumpplek, toen hij op 22 juli 2005 een valse naam opgaf, nadat hij wist dat ze gevonden was en op de fiets naar de vindplaats was gegaan. Voor ons een 'ernstige' aanwijzing van betrokkenheid gezien zijn gedrag voor en na de vondst van het lichaam.                                                                  Marieke van Essen, de journaliste van de Telegraaf, was ook een ideale mediaprooi voor 'de Geslepene', net als Peter R. de Vries, die hij al in 2006 benaderde om meer te weten te komen over de vorderingen in het rechercheonderzoek en mogelijke daders. Ook de zeer frequente bezoekjes als nabestaande aan de politie en vragen stelde waarvan hij van tevoren wist dat daar geen antwoorden op gegeven zouden worden, omdat het onderzoek nog gaande was. 

Zijn verbale bijdragen en beschreven gedragingen en de tactische zetten in het door hemzelf ontworpen schaakspel om bij datgene wat er zich achter de voordeur onderling afspeelde weg te komen, maken van Senior een doortrapt personage in een onopgehelderd misdrijf. Iemand die bedreven is in het kwade en de 'vermoorde' onschuld speelde. Zijn 'omgekeerde wereld', zijn duivelse plan en het witwassen van zijn 'vuile' handen gaven de 'snitches' de kans om een kroon op zijn ultieme doel te zetten. Die wereld is echter in haar oorspronkelijke staat terug te brengen. De dubbele bindingen tussen de 'nabestaanden' en de pathologisch gedragspatronen die daaruit voortvloeiden, kunnen ook nu nog worden blootgelegd. 

'We krijgen Anneke natuurlijk niet terug' was het enige dat hij over haar zei tijdens zijn spreekrecht in het eerste proces, waarin Rodney Pieper werd vrijgesproken. Hij wilde rust en gerechtigheid en vond in het OM en de Rechterlijke Macht een ideale prooi om dat spreekrecht van een nabestaande te misbruiken en te pleiten voor levenslang, want dat hadden de nabestaanden ook gekregen. Hij wist toen al dat het in hoger beroep zou lukken deze 'onschuldige' kruimeldief voor de moord te laten opdraaien. Dat 'levenslang' voor de werkelijke dader zal niet zo lang meer duren. Dat hij ooit zijn onverwachte fysieke 'woedeaanval' zal opbiechten kunnen we wel vergeten. Hij werd niet alleen een god in het diepst van zijn gedachten, maar ook de beul, een naaste, die nooit ter verantwoording geroepen zal en wil worden.

'God dobbelt niet' zei Einstein. De 'Geslepene' deed niets anders dan dat. Een valsspeler die over datgene waarover men niet kan spreken, moet zwijgen'. Iemand die een gruwelijk geheim mee in zijn graf neemt. Dat de 'geaardheid' van 'Your Kawaiiness' zeer waarschijnlijk het causale verband vormde waardoor Senior haar naar de keel vloog en smoorde, is bepaald niet uit te sluiten. Geloof en overtuiging vormen van nature een web van 'ziekelijke' dubbele bindingen die het gedrag van de mens en de radicale keuzes en de vaak gruwelijke gevolgen die daaruit voortkomen bepalen. 

Is het onze 'Yuri' in een korte donkere rok bij de uitgang op Den Haag Centraal ? Leidde ze misschien een dubbel leven en trachtte ze een liefdesrelatie geheim te houden in dat katholieke broeinest, waar ze opgroeide en zelfs als misdienares bij het altaar figureerde ? We kunnen het niet uitsluiten. Thuis droeg ze meestal een jurk als 'kind van haar moeder', zoals Senior haar tijdens de begrafenis noemde, maar als verliefde Manga-meid droeg ze misschien wel sexy kleding, zoals de onbekende 'Figurante' op de foto in het CS. Die kan, als ze de toenmalige vriendin en nu echtgenote van Lifan is, het 'loopje' nagebootst kunnen hebben. Dan is dat diegene die de 'vuile' spullen misschien op het CS achterliet, waardoor de 'vinder' die spullen in het helerscircuit verkocht. Misschien wel direct aan Ali of Michel, de door de Kappaman gebruikte roepnamen. Die was in elk geval op pad in die nachtelijke uren. Volgens Rodney Pieper was hij ook op de Strandweg. Een plek waar de markthandelaar 's nachts vaak kwam als hij het benauwd kreeg in bed. Ook het BP-station was een pleisterplaats voor hem. Dat de Kappaman meer weet over de werkelijke toedracht is een vaststaand feit gezien zijn gedragingen tijdens en na zijn verhoor als getuige, toen zijn identiteit achterhaald was en hij vanaf het begin  als een geloofwaardige en zeer betrouwbare getuige werd beschouwd. Zijn dna kan op het maandverband gevonden zijn. Een dna-profiel van ene Mr. A, misschien we Ali, de Marokkaanse gluiperd, een islamiet in scheiding, die de koranteksten over seks en ongesteldheid kende en door zijn slachtoffer herkend zou worden als hij haar liet leven. Allah zegevierde onder de schedel, want 'Your Kawaiiness' droeg een ketting met een vijandelijk kruisje. De man die misschien al vele jaren een [illegale] 'informant' kan zijn geweest. Dus niet geregistreerd bij de sectie Stiekem, maar in penozekringen verkeerde, een informatiebron die zwart geld voor bewezen diensten uit het helers- en drugscircuit witwaste in een casino. Ook hij kan op het Jaagpad geweest zijn. Hij  kende Rodney van de Scholstraat, waar de veroordeelde een tijd bij een vriendin woonde. Deze man heeft Rodney er ingeluisd. Hij was diegene die in het bezit van de laptop en het mobieltje was en dat mobieltje ook tweemaal rond 02.15u heeft gebruikt om de locatie van het toestel door een zendmast te laten registreren. Ook wist deze crimineel dat de voor ons onschuldige Rodney Pieper vaak s'nacht bij de Westduinweg in Scheveningen bivakkeerde met zijn bestelbus. De pinpas durfde de Kappaman niet te gebruiken en schonk hem aan de onnozele Rodney Pieper die daarmee zijn 'literaire' vonnis tekende. Een verzonnen verhaal zonder begin zonder eind.                                                             De Kappaman kan in elk geval een motief gehad hebben. Of Lifan een motief zou kunnen hebben betwijfelen we, maar door de tijdlijn is hij niet uit te sluiten van mogelijk daderschap. Zijn dna-greepsporen staan in elk geval niet op het maandverband, maar alleen op de buitenflap van een laarsje die Anneke aanhad. Het doel van het OM en de recherche heiligde echter alle middelen. De doofpot van de staat toont dat bajesklanten en beruchte figuren uit het Haagsche, zoals deze verknipte heler, hun voorkeur genoten om Rodney Pieper als een hemels geschenk te beschouwen. Dat de bemoeizuchtige en overbezorgde Senior al enige tijd vermoedde dat de jongste van het adopteerde trio zich niet langer wilde aanpassen en trachtte te ontsnappen aan de wilsgreep van haar katholieke opvoeder is voor ons ook een vaststaand gegeven. Het maandverband kan in deze coldcase een novum opleveren. Senior zal als nabestaande zonder alibi gewoon gevraagd kunnen worden vrijwillig wangslijm af te staan. Dat dna-mengprofiel wordt niet door de DNA-databank gehaald, maar uitsluitend vergeleken met het dna-spoor op het maandverband. Daarna wordt het dna-profiel van de donor vernietigd. Bij weigering moet er maar een dwangbevel afgegeven worden.

Ook voor onze 'Lucky Luke'

foto: Fred Libochant - 12 december 2017 - De Telegraaf


Een foto van Senior op de dag dat Ton Derksen's boek 'Dubbel Gedwaald' in de boekhandel lag. Helwig's boek verscheen al in 2016 en werd door Derksen bij zijn onderzoek over het hoofd gezien. Twee boeken over schuld en onschuld van de veroordeelde, waarin de 'sturende' rol van de adoptievader nader is onderzocht. 
Het is een nabestaande zonder tijdlijn, die, na het eerste proces eind september 2012,  zich per brief verontschuldigde voor zijn gedane uitlatingen in de media na het proces waarin Rodney 'helaas' werd vrijgesproken van het ten laste gelegde.  

We nemen wat citaten uit die brief van woensdag 3 oktober 2012 over:

"Uiteindelijk ben ik tot de slotsom gekomen dat er eerlijk recht is gedaan [fair trial]. Derhalve was mijn emotionele mededeling op vrijdag 28 september jl. aan de pers als zou de waarheid geweld zijn gedaan door juridische handigheden geheel onjuist. Hiervoor dien ik de rechtbank mijn welgemeende verontschuldigingen aan.                           Er is wel een andere factor die ik wil aanstippen: namelijk een verband met de Ambrosius-zaak en Anneke. Hierover heb ik bij mijn weten niets kunnen ontwaren. Zou er geen Ambrosius-zaak bestaan hebben , dus dat de heer P. geen eerdere geweldsdelicten pleegde, waarin het slachtoffer om  het leven kwam, dan kan ik de rechtbank met de aan hun verstrekte bewijslast enigszins volgen. Dat ik dan vermoedelijk toch een andere mening zou hebben is een andere zaak. Dan zou ik de vrijspraak , mogelijk met veel moeite, uiteindelijk aanvaard hebben. 
Echter, in het feit dat dat de heer P. en bij de laatste uren van Christel Ambrosius en bij die van Anneke aanwezig was , is hier voor mij als leek toch sprake van een aanvulling. De zaak Christel Ambrosius en de zaak Anneke van der Stap zijn derhalve mijns inziens complementair.
 Zou er nog enige twijfel over het schuldig zijn aan de moord op Christel, de moord of doodslag op Anneke bevestigt het dan. Hierin geldt: omgekeerd toch ook !    
Ik vermoed als leek, dat het bewijsrecht blijkbaar niet ingesteld is op bovenvermelde coïncidentie tussen beide zaken. Dat vind ik betreurenswaardig. In de uitspraak heb ik gemeend te begrijpen dat de rechtbank het liever toch anders had gezien.
Aansluitend spreek ik de hoop uit dat het Openbaar Ministerietot hoger beroep overgaat met mijn hoop dat in tweede instantie het bewijsrecht anders geïnterpreteerd wordt. Uit het feit dat de uitspraak niet overtuigend helder was, de rechter bezigde aan het eind nog het woord 'helaas', blijft bij ons als nabestaanden het vermoeden bestaan als zou de uitspraak anders geweest kunnen zijn. Het is uiteraard geheel aan de bevoegde instanties welke waarde aan mijn schrijven te hechten. In ieder geval voel ik me met de nagedachtenis van mijn dochter Anneke en mijn vrouw Agnes hiertoe verplicht." [einde citaat - blz. 312]  

Bijna een jaar eerder, in oktober 2011, kwam de auteur op bezoek bij onze 'Lucky Luke'. Die stak een sigaar op, maar doofde die even later weer en gaf daarna te kennen dat hij er misschien bij wilde zijn. Bij het hoger beroep in Putten II dat op donderdag 10 november 2011 zou plaatsvinden. Hij is daar ook met Richard Helwig heen geweest. 
Op die dag zei de 'onrecht'bestrijder over het te verwachten en voorspelbare vonnis het volgende: "Alles kan. Het is net een tombola". 
Senior is na afloop ontstemd over de confrontatie met Rodney: "Het zien van hem doet me meer dan ik had verwacht". 

Die hierboven geciteerde brief van Harry Senior aan het OM bevat geen verontschuldiging over zijn thuis voorbereide schending van wettelijke regels m.b.t. het spreekrecht, waarvan het doel is de 'impact' van een misdrijf op het leven van de  nabestaanden in de rechtszaal te verwoorden. In het eerste proces liet de rechtbank hem nog uitspreken, maar in het hoger beroep werd hem door de rechters de mond gesnoerd. Ze moesten wel, omdat hij wederom het protocol aan zijn laars lapte. 

De auteur heeft in zijn boek de 'integrale' tekst van Senior openbaar gemaakt. Die zullen we hier volledig citeren als een wezenlijk onderdeel van de samenspanning van alle betrokken staatsdienaren. 
            
'Lucky Luke': "Allereerst zeg ik mijn dank toe voor iedereen die bijgedragen heeft aan het gerechtelijk onderzoek betreffende de moord op mijn dochter Anneke van der Stap. Met de uitspraak waarin vermeld werd dat helaas tot vrijspraak besloten werd, waren we zeer ongelukkig. Het zou dan impliceren dat het mogelijk toch anders had kunnen zijn. Deze uitspraak [is geen kritiek, we zijn overtuigd van de integriteit van de rechtbank] heeft onze levenskwaliteit toch behoorlijk beïnvloed. Aansluitend ook dat ik tot heden bemerkt heb, dat de moorden op Christel Ambrosius en Anneke als gescheiden zaken behandeld werden en nog steeds worden. Juridisch zal het mogelijk niet anders kunnen, maar daar de heer P. bij de laatste momenten van Christel Ambrosius en Anneke aanwezig was, met hetzelfde noodlottige gevolg, dan zou toch zeker in ieder geval mijn gezonde verstand dan toch de bewijslast van beide zaken hierop van invloed moeten zijn.
Zou de behandeling als twee gescheiden zaken juridisch juist zijn, maar in dit geval een goede rechtsgang in de weg staan, dan zou toch de mogelijkheid moeten bestaan de jurisprudentie hierin aan te passen. Jurisprudenties zijn toch nooit vaststaand, maar toch ook aan verandering onderhevig ? 
Met verschuldigde eerbied wil ik u met klem vragen, ook namens mijn zoon Harry Jr. en dochter Marieke, het bovenstaande in de uitspraak te betrekken.  
Mocht ik met dit spreekrecht weer een protocol overschreden hebben, dan dien ik bij voorbaat mijn verontschuldigingen aan, maar met de nagedachtenis aan mijn dochter Anneke en haar moeder Agnes, die een jaar voor haar is overleden, kan ik gewoon niet anders. Ik dank u voor uw aandacht. " [einde citaat - blz 325/326] 



    Yuri, de 'Mangaka' & 'Lucky Luke'

                    


Het was Senior die 'Lucky Luke', een beroemde stripheld, in het boek 'Vingers gespreid in angst' introduceerde en een link legde met roof, moord en brandschatting.  
In het debuutalbum van 'Morris', de Belgische striptekenaar, doodde de 'lonesome cowboy' een 'criminele' dubbelganger van zichzelf. Dat deed Senior na de dood van 'Your kawaiiness' ook. Niet op papier, maar onder zijn schedeldak.

Voor ons is hij, tot het tegendeel aangetoond is, een 'geslepene', een parochieduivel, een 'leek' met een 'verborgen' agenda als gevolg van een gruwelijk geheim waarover hij niet spreken kan. Hij beging als 'belijdend katholiek' een doodzonde.
Over het hoe, wanneer, waar en wat hem plots bezielde die nacht, zal hij tot zijn dood toe blijven zwijgen. Levenslang achter de voordeur.
Na zijn sterven zal zijn ziel, volgens de katholieke leer, naar de hel gaan. Naar de onderwereld, een plaats waar de duivels verblijven, waar de zondige en ongelovige  na hun dood hun straf moeten ondergaan. Een plek waaruit geen bevrijding mogelijk is. Voor Senior dus geen vagevuur. Geen hemelse gelukzaligheid. 

Wij verbinden die doodzonde aan de mogelijke geaardheid van Anneke. De vraag of ze een 'Yuri' was of alleen achter de tekentafel als een Mangaka, die vormgaf aan datgene wat haar boeide, wacht nog steeds op een helder antwoord. 

Over 'onschuld' of 'gerede' twijfel met betrekking tot het mogelijke daderschap van de 'goddeloze' Rodney Pieper zweeg onze Lucky. 

Waarover we tot nu toe weinig geschreven hebben is de onbekende verdwaasd ogende man die op vrijdag 19 juli 2005 bij het Jaagpad, vlakbij de vindplek van het lichaam werd gezien door de EPO-werknemer. Die getuige was, zoals we weten, de zoon van een rechercheur, die later door de Rijksrecherche werd gehoord. 
De compositietekening van die nog steeds onbekende zich toen vreemd gedragende man leidde ons na eerste lezing van het boek van Richard Helwig wel  naar iemand die dat zou kunnen zijn geweest. Maar een toevallige passant die bevangen werd door een rottende geur is ook niet uitgesloten. 


                            Afbeeldingsresultaat voor compositietekening Anneke van der Stap 2005
                             
                                     de compositietekening 

 
Tot nu toe hielden we deze mogelijke relationele link buiten beeld, maar dat moeten we nu wel openbaren, omdat ook deze persoon, Brian A., geboren in 1971 misschien Mr. A. kan zijn, de donor van het DNA-mengprofiel op het maandverband. Die onbekende donor speelt in dit scenario een cruciale bijrol als gevolg van o.a. de verklaringen van de entomoloog Drs. J.Huijbrechts en de rol van de Rijksrecherche in deze zaak.  
In het boek wordt de door de getuige geziene man door Mr. Geert-Jan Knoops omschreven als iemand: 'die wel eens directe wetenschap zou kunnen hebben van de omstandigheden van het delict'. [blz. 90] 
Het boek verschafte ons concrete informatie over mogelijke betrokkenheid van de adoptievader. We kregen ook meer zicht op het kleinschalige netwerk van [ziekelijke] dubbele bindingen zodat we ons afvroegen of 'Lucky Luke' geheel alleen handelde of dat hij iemand, vanwege de impact op zijn fysieke- en psychische gesteldheid en de daaruit voortvloeiende gedragingen, heeft ingeschakeld. Iemand waarvan hij wist dat die het gedeelde 'geheim' en de belofte daarover nooit met een ander te spreken, zou nakomen. Hier dus een familielid.
Harry Junior en Marieke zien we niet als 'ingewijden', maar zijn niet van het toneel verdwenen, net als Lifan. De ingrijpende gevolgen van zijn begane 'doodzonde' onder de gegeven omstandigheden zullen we niet nader toelichten. Wel refereren we nog aan de 'Tien Geboden', want in de bijbel staat nog een ander gebod: "Eert uw vader en uw moeder". Wie dat gebod overtreedt, pleegt ook een 'doodzonde' en als daar dan ook nog een stiefdochter haar 'seksuele' leven na de dood van haar 'moeder' misschien  anders vorm wilde geven, dan kunnen er door datgene wat er zich achter de voordeur afspeelde, onhoudbare paradoxale posities en een patstelling ontstaan zijn, waarin radicale keuzes moesten worden gemaakt, waarbij 'de geloofsleer' en 'aantasting van de eer' van de katholieke 'Opvoeder' een verraderlijk moeras achter de voordeur werd. Anneke werd door Senior 'het kind van haar moeder' genoemd. Agnès Aarssen overleed in juli 2004. Haar nagedachtenis werd door Senior, niet alleen in het spreekrecht, maar ook voor de camera en in kranteninterviews, gelinkt aan de dood van Anneke. Hij handelde volgens eigen zeggen vanuit een morele plicht tegenover deze twee gestorven vrouwen en manifesteerde zich in zijn gedrag, vooral toen Rodney in 2008 in beeld kwam, als de stripfiguur 'Lucky Luke', een bestrijder van onrecht en dwaling die hij misschien zelf veroorzaakte. De definitieve veroordeling van Rodney was in elk geval het einde van zijn 'geheime' missie en de kroon op zijn inspanningen om de wereld om te keren.


           "De 'ontaarde' verbeelding" 

          
                                         "Heling is het enige waarvoor ik straf verdien."         
                   Afbeeldingsresultaat voor Ronald Pieper, pinpas

                  BP tankstation Statenlaan dinsdag 12 juli 2005 

Er zijn drie cruciale beelden door justitie vrijgegeven die door de corrupte betrokkenen, de staatsdienaren, in hun in elkaar geflanste stripverhaal over de 'ware' toedracht van deze moord de 'rode' draad vormen. Een tijdlijn die begon bij Lifan in Enschede, wiens betrokkenheid hier nog steeds niet is uit te sluiten vanwege zijn afgelegde verklaringen en antwoorden op vragen van de schrijver o.a. over de 'witte plastic tas' die Anneke bij zich moet hebben gehad met daarin ook een bakje met eten voor onderweg.  Bij de Strandweg was er ook sprake van een 'witte plastic' zak, waarin later dus ook enkele 'vuile' spullen zaten w.o. de USB stick van het slachtoffer. Of in dat bakje restanten van de barbecue zaten, als die ook werkelijk plaatsvond of werden aangeschaft in de supermarkt aan het eind van die maandagmiddag is ons nog steeds niet duidelijk.
We herinneren de lezer aan wat Lifan op vrijdag 15 juli 2005 bij hun eerste ontmoeting na de verdwijning tegen Senior en Marieke verklaarde, namelijk dat hij Anneke om half zeven op de trein naar Den Haag had gezet. 
Later werd dat tijdstip door de recherche gecorrigeerd. Wat Lifan bezielde om dat tijdstip van vertrek te noemen  is vreemd, want in een email van hem van vrijdag 15 juli 2005 om 00.06u aan Madeleine, de nicht van Anneke gaf hij al aan dat hij haar vlak voor half tien 's avonds had uitgezwaaid en dat ze de laatste of voorlaatste tram naar huis wilde halen.
Ook Lifan zaaide verwarring door later tegen de schrijver te verklaren dat de recherche in het begin de zaak niet goed had onderzocht. Hadden ze dat wel gedaan, dan hadden ze meer aanwijzingen gevonden. Ook het Manga-wereldje, waarin beiden actief waren, werd daarbij genoemd. Die uitspraken werden door de schrijver weer voorgelegd aan de recherche, die verbaasd reageerde en wilde weten wat hij daar precies mee bedoelde. We weten dat die verbazing niet leidde tot een contact om opheldering. Dat is logisch omdat Rodney Pieper toen al als 'de schurk' in dit stripverhaal werd beschouwd. Na het definitieve vonnis in het hoger beroep op dinsdag 15 juli 2014, dus precies negen jaar na de eerste ontmoeting tussen Lifan en de 'nabestaanden' verklaarde de recherche het volgende: " We hebben gedurende het hele onderzoek, naarmate Rodney in beeld kwam, de overtuiging gehad dat we de juiste persoon voor ons hadden zitten". [blz. 336] 

De eerste cruciale afbeelding was die uit de AH supermarkt in Enschede aan het eind van maandagmiddag 11 juli 2005. Het, volgens de nabestaanden, laatste beeld van een nog levende Anneke. Dat beeld is verbonden aan de 'ontbrekende' sterfdatum op haar grafzerk. Dat gegeven toont dat Lucky Luke  en beide adoptiekinderen de rode draad naar Enschede en Lifan's mogelijke betrokkenheid in hun denkwereld niet willen of kunnen wegzuiveren als gevolg van het tweede beeld op de tijdlijn: een Aziatisch uitziende jonge vrouw op Den Haag CS rond middernacht.
De bewaarde camerabeelden [kwalitatief van slechte kwaliteit] op Den Haag CS werd door de recherche bewust niet aan Lucky Luke getoond om op basis van feiten en omstandigheden te objectiveren en niet op gevoelens. Daar werd aan toegevoegd dat het ook was om tunnelvisie te voorkomen.
 Die beelden werden opnieuw minutieus bestudeerd maar zekerheid of het Anneke was, is er niet. Toch werd aangenomen dat ze het wel zou kunnen zijn "gelet op het tijdstip van aankomst, de houding van Anneke, haar postuur, haar loopje, haar kleding en tassen [zeker in vergelijking met de beelden van Albert Heijn vroeg in de avond] en haar looprichting [richting de uitgang Rijnstraat] is het hoogstwaarschijnlijk dat wij Anneke op de beelden zien" [blz. 77]
Ook in deze tweede afbeelding blijft Lifan als mogelijke dader in beeld.  Dan gaat het over zijn  verklaringen over de gedragen kleding die het slachtoffer droeg.
 Ook het rechercheteam zaaide daarover verwarring. Zelf brachten we de 'Figurante' in omdat getuige Linssen sprak van een Indisch/Chinees meisje met [half lang] zwart stijl haar.
Volgens vriendinnen van Anneke droeg ze meestal een staart en droeg ze in de openbare ruimte nooit een korte rok, zoals op de gepubliceerde foto zichtbaar is. Dat ze bij 'Manga' bijeenkomsten zich anders kleedde is een vaststaand feit. 
Als laatste in deze drieluik dus de hier bovenstaande afbeelding in het BP tankstation aan de Statenlaan in Scheveningen. Dat was even na 02.30u, waarbij Rodney de chip op de pinpas van Anneke gebruikte om iets kopen. 
Die ontdekking door het Shojo-Team vond plaats op 5 mei 2009, de nationale bevrijdingsdag. Die beelden waren al in juli 2005 veilig gesteld maar als 'niet relevant' in een bureaula opgeborgen.
Op 13 mei 2009 kreeg Rodney Pieper de officiële status van 'verdachte' in de moord op Anneke van der Stap. Er heerste bij justitie geen euforische stemming, omdat er nog geen enkel [forensisch] spoor [ ontlastend of belastend]  naar zijn mogelijke betrokkenheid was aangetroffen. Zowel het OM als de advocaat zijn het daarover eens. Er zijn ook geen volledige DNA profielen van de 'verdachte' aangetroffen, ook niet van anderen.  [blz. 265]  

De feuilleton van de 'Bende van Idioten' bevat zeer veel losse blaadjes, die uiteindelijk in de rechtszaal leidden tot een juridische aanklacht met als doel de hoofdrolspeler  achter slot en grendel te krijgen. Dat is de bende in 2014 gelukt.
Inbeelding speelde daarbij een cruciale rol. Een idee, een gedachte en fantasie vormden door de jaren heen 'verknipte' rode draden als er weer een verdachte in beeld kwam. Het eerste album kunnen we "Lucky Luke en "de huilende Chinees" noemen. De tekstballonnen van dat verhaal bevatten veel ongerijmdheden en is tot nu toe geen doodlopend spoor. Zijn verbale bijdragen in het boek en zijn gedrag in Delft tijdens de tweede ontmoeting met Senior en Marieke is een nog steeds verontrustend gegeven als het gaat over schuld of onschuld van deze getuige die qua tijdlijn geen sluitend alibi heeft.
Ook achter zijn voordeur kan een 'familiegeheim' verborgen worden gehouden. 
De vriendin die om zeven uur 's avonds op 11 juli 2005 wegging, dus een uur na het bezoek aan de supermarkt, waar ook zij bij was is in ons scenario de 'Figurante'. Daar had hij toen nog geen relatie mee. Pas na de dood van Anneke werd het zijn vriendin en nu sinds enkele jaren zijn echtgenote . 
Dat Anneke wel vaker onverwachts langskwam heeft Lifan zelf verklaard. Wij gaan er vanuit dat Senior dat niet wist. Op de vraag van de schrijver of Lifan haar vriendje was antwoordde Senior: 'Dat weet ik niet'. 
Er kan dus wel een geheime relatie geweest zijn. Dan is er geen 'Yuri' meer in beeld. De aanwezigheid van zijn latere vrouw die de twee 'geliefden' alleen liet kan ook duiden op een mogelijke breuk. Lifan kan die avond in ons scenario de relatie hebben verbroken. Als Anneke verliefd op hem was dan zal dat een grote impact hebben gehad. We hebben al aangegeven dat ze in een 'shock'het huis kan zijn uitgevlucht en de bus naar het station hebben genomen, zoals ze wel vaker deed. Ook andere mogelijkheden sluiten we niet uit. Ook hier losse blaadjes in de feuilleton. In Frankrijk noemen ze zo'n vervolgverhaal een 'Soap Opera'. Dat is deze onopgeloste zaak nog steeds. Fladderende blaadjes, volgeschreven, bijgewerkt, verminkt en gezuiverd van het ondoorgrondelijke door 'Manga '& 'Shojo', de twee rechercheteams en door het OM in een openbare aanklacht voor de rechters gebracht.  Een paleis van justitie, een tempel  waar 'meineed' gekoesterd wordt en arrogantie en eigenwaan welig tieren.   

Lifan heeft nooit in zijn gedrag getoond dat hij Senior wilde bijstaan in zijn zoektocht naar de moordenaar. De relatie tussen deze getuige en de 'nabestaanden' was vanaf het begin nogal verstoord. Al vanaf de eerste ontmoeting op 15 juli 2005. Senior beschreef hem als 'niet zenuwachtig', maar na dat eerste gesprek werd hij wel door de nabestaanden als mogelijke verdachte gezien. Het was Lifan die naar Rijswijk wilde komen om uitleg te geven. Diezelfde avond werd hij ook urenlang door de recherche gehoord. Dat was voor hem onverwachts. Het was Senior die de recherche had medegedeeld dat Lifan naar Rijswijk zou komen. Die verzocht Senior de getuige door te sturen naar het bureau omdat ze hem nog wat vragen wilden stellen nu hij toch in de buurt was. We hopen voor de advocaat van Rodney dat dat proces-verbaal in het onderzoeksarchief volledig is terug te vinden.
We weten niet of Lifan in het 'chat'-gesprek met Vincit, dat onderdeel van zijn alibi was, over Anneke's bezoek en vertrek gesproken heeft. Dat zou je wel verwachten tussen twee Manga-vrienden, behalve als de relatie geheim moest blijven of als er iets gebeurd was dat niemand mocht weten. Dan diende die 'chat' als alibi voor de tijdlijn.    
Daarin is hij dan geslaagd, maar dat valt weer niet te rijmen met zijn opmerking tegenover de schrijver dat de politie meer onderzoek in het Manga-wereldje had moeten doen. Er is dus geen antwoord op de hier gestelde vraag.  
Of Lifan een 'koele kikker' was weten we niet, maar na zestien maanden een 'huil'act in Delft opvoeren [november 2006] en de tekstballonnen laten vullen door zijn toenmalige vriendin en nog een andere Aziatische vriendin deed niet alleen de wenkbrauwen fronsen. De 'vermoorde' onschuld spelen is hem niet vreemd. Slechts één keer gaf hij op Facebook een reactie over deze zaak. Dat was nadat via de Telegraaf in 2011 bekend werd dat het forensisch onderzoek [NFI] aan de kleding onzorgvuldig was geweest. Dat werd weer door het OM ontkend. 

Op grond van de schaarse tekstballonnen van Lifan in het boek van Richard Helwig gaan we er vanuit dat hij meer weet over een mogelijk 'dubbel' leven dat Your Kawaiiness leidde en daarover tegenover de 'nabestaanden' en de recherche heeft gezwegen.  Of omdat, zoals hij zelf jaren later aangaf, de politie van Enschede niet heeft doorgevraagd. 
De 'rode' draad in het verhaal begon feitelijk op zaterdagavond 9 juli 2005.  In dat weekend was Lucky Luke naar zijn nieuwe vriendin in Duitsland. Marieke woonde in het Laakkwartier en zal die zwoele avond en nacht in Roy's Place in Scheveningen tot 02.00u aan het werk geweest zijn. 
 Junior verklaarde dat Anneke 's avonds na het avondeten was vertrokken. Het aanbod van Junior om haar weg te brengen werd afgeslagen. 'Dat hoefde niet'.  Ze is weggegaan en op de trein gestapt. Ze leidde een beetje haar eigen leven. Dat was haar goed recht'  [blz 29].
Het begin van haar trip naar Enschede is nooit onderzocht. We vinden daar in beide boeken niets over. Het vonnis bevatte wel een concreet gegeven. Dat was op zondag 10 juli 2005 een signaal van haar mobiele telefoon via een mast bij Soest. Het precieze tijdstip stond er helaas niet bij. We hebben aan dat opvallende signaal op die dag al aandacht aanbesteed, omdat we daar, gezien de verklaringen van de twee andere nabestaanden over wanneer ze naar Enschede was gegaan, nader onderzoek  moesten doen. Zowel Marieke als Senior hebben het over zondag, als de dag dat ze naar Enschede ging, waarbij Marieke het zelfs had over zondagavond. 
Dat belsignaal bij Soest langs de rails toont volgens ons aan dat Anneke op die zondag misschien wel in de trein van Amsterdam CS via Hilversum naar station Amersfoort zat. Anders zou, als ze in de trein van Utrecht CS naar Amersfoort, het belsignaal zijn opgevangen door een mast langs het treintraject bij Soestduinen. De afstand tussen beide spoortrajecten is bijna 5 kilometer.  Door gebrek aan informatie over dit belangrijke gegeven moesten we de mogelijkheden die daaruit voortvloeiden wel nader onderzoeken. 
Dat bracht ons naar Amsterdam. In eerste instantie naar Remco H. ,de Manga Boy uit Naaldwijk.  Zijn vader en 'gastmoeder', zoals hij de vriendin van zijn vader op aniway.nl noemde, woonden in Zwanenburg.  Hij kwam daar veel over de vloer. Bij de jaarlijkse Abunai weekenden reserveerde hij een hotelkamer. Gezien zijn gedragingen jaren later was hij toen al een maffe 'versierder' zonder vriendin. 
Of hij de jongen was die Diana en Anneke beiden leuk vonden, weten we niet. 
Wel weten we dat Diana in die tijd aan 'Yuri', de lesbische variant van Manga en Anime,  gekoppeld kan worden. 
Zij was, net als 'Deadly'  e a.  ook bij de oprichting  van 'Open Minded' op 26  november 2004 in Utrecht en deed later nog [kleding]workshops met 'Deadly' op YaYcon.  Beiden stopten met 'Open Minded' in de herfst van 2006 wegens studie en persoonlijke omstandigheden, omschreven als 'stress'. 
Of Diana in juli 2005 al in Amsterdam woonde, hebben we echter niet kunnen achterhalen. Wel weten we dat ze op 11 april 2005 naar Amsterdam was i.v.m. de toelatingsprocedure van de Rietveld Academie. Op dat moment was ze al studente op Willem de Kooning Academie in Rotterdam sinds 1 december 2004 volgens haar website   http://dianademol.com 
 Anneke was op die academie in september 2004 [ illustratie] met haar eerste jaar begonnen. Op die website staat dat Diana in september 2006  in Amsterdam aan die opleiding, afdeling mode, is begonnen en na afronding ook internationaal succesvol werd. 
De ontdekking dat Anneke en Diana op dezelfde kunstacademie in Rotterdam zaten was voor ons nogal verassend. Volgens een Rijswijkse vriendin behoorde ook Anneke tot een kleine Mangagroep op die kunstacademie, w.o. dus Diana en ook Aestha. Diana maakt in haar bijdrage aan het boek geen enkele link met de kunstacademie in Rotterdam. Ze leerde Anneke kennen via Eveline, die haar had meegenomen naar een creatieve beurs. Die Evelien zat volgens Diana bij Anneke in de klas. 
Nu we niet weten of Diana al in Amsterdam woonde, kunnen we dat hoogstens aannemen. Dat doen we dan ook, omdat haar mondelinge bijdragen aan het boek nogal wat vraagtekens opriepen en qua data en herinneringen verwarring zaaiden.
We weten dus niet of ze in Amsterdam heeft overnacht. Ze kan ook bij haar nichtje, de schrijfster Sophie van der Stap geweest zijn. Bij haar was in die jaren kanker geconstateerd, waar ze een bestseller over schreef. 
Op de FB site van Marieke kan de lezer foto's vinden van de familie tijdens kerstmis 2009. Dat was de eerste familiebijeenkomst sinds vele jaren. Toen was Rodney nog niet in zijn cel aangehouden, maar wel in de media werd hij afgeschilderd als ook diegene die Anneke van het leven had beroofd. 
Ook een studievriend[in] van de Gerrit Rietveld Academie kan ze die zaterdagavond opgezocht hebben, omdat ze daar een jaar, van september 2003 tot juli 2004  had gestudeerd.  Ook de moderichting, maar dat was niet haar ding.
Of was ze misschien op bezoek bij de 'jongen' die beide Manga-vriendinnen leuk vonden en veel over hem gepraat hebben. 
Waar 'Evelien' toen woonde is ons niet bekend. Ook bij haar kan er overnacht zijn. Haar 'geaardheid' is nog steeds een vraagteken. 

 Hieronder een link met nog wat namen en informatie over de geschiedenis van Manga, YaYcon en cosplay in Nederland. 


'Your Kawaiiness' nam volgens ons dus een omweg en sliep dus van zaterdag op zondag ergens anders. In elk geval niet in Enschede. Wel had ze Junior verteld dat ze naar Lifan ging. 
Hier komen we dus bij wat we al eerder hebben aangekaart: het leiden van een mogelijk 'dubbel leven'.  We hebben het al gelinkt aan haar eerste 'verdwenen' mobieltje en laptop en de mogelijkheid van digitale stalking.  Dat was in maart 2005.  
Mocht Remco H. haar stalker zijn geweest dan kan ook hij op die zondag in de trein bij Soest diegene geweest zijn die haar 'eerste' mobieltje [duo SIM-kaart] gebruikte en contact maakte met de zendmast langs de spoorlijn bij Soest. 
Lifan zien we dan meer als een aardige Manga-vriend en voor Anneke een mooi alibi om af en toe aan de thuissituatie te ontsnappen. Dan begrijpen we ook dat de 'huilende' Chinees zich afvroeg waarom hij haar had uitgenodigd en zich schuldig voelde. Hij verklaarde overigens in het boek wel dat Anneke vaker onverwachts voor zijn deur stond.
Diana legt in het boek uit hoe zo'n [barbecue] afspraak meestal via de chat op internet tot stand kwam. Ook beschrijft ze dat er bij barbecues ook andere jongens uit het studentenhuis aanwezig waren en dat ze, toen ze nog op de middelbare school zat, ook al naar zo'n barbecue in dat studentenhuis bij Lifan in Enschede was geweest.  Ze sliepen dan her en der doorelkaar op matrassen op verschillende kamers. Dus nog voordat Anneke in beeld kwam.
Marieke verklaarde dat alle andere genodigden waren afgebeld, behalve Anneke. Van wie ze die informatie kreeg weten we niet. Wij gaan er vanuit dat er dat weekend helemaal geen barbecue was. In het boek staat niets over Lifan en andere genodigden die hij zou hebben afgebeld. De data van haar mobieltje zouden dat toch duidelijk gemaakt moeten hebben. Niets over een sms-je of een berichtje via haar voicemail. Ze was voor anderen wel bereikbaar, maar verder gebruikte ze dat mobieltje al van 1 juli 2005 niet meer doordat ze, hoe vreemd ook, geen beltegoed had of wilde aanvullen.    
We moeten niet vergeten dat de vakantie al begonnen was. Toen de politie op woensdag 13 juli 2005 bij Lifan voor de deur stond, was alleen hij in het studentenhuis aanwezig. 
Volgens Diana had Lifan al een andere vriendin.  [blz 66] Wij hebben daar toch wat vraagtekens bij gezet, omdat haar verhaal nogal wat tegenstrijdigheden bevat . Wat 'waar' of 'onwaar' is, is nog steeds niet duidelijk geworden. Ook zij zal meer weten dan ze in het boek naar voren bracht. Dat ze, nadat Anneke werd vermoord, zweeg over 'Yuri' of over een mogelijke geheime [liefdes]verhouding  is logisch. Dat geldt ook voor 'Deadly' die in Utrecht studeerde en woonde. 
Over de doden niets dan goeds. Dat die beide personen niet betrokken wilde raken bij het onderzoek is ook te begrijpen, maar mocht Anneke daar geweest zijn of 'geaardheid' wel een rol spelen in dit misdrijf, dan komt  de overbezorgde en paranoïde Senior in beeld als de mogelijke 'dader' die in een 'opwelling' achter de voordeur iets deed dat fatale gevolgen had.  

Het was Vogelzang van de sectie 'stiekem' die het signalement van de ' verwilderde' man op 1 mei 2006 inbracht bij het Manga-team. Opvallend is dat Senior in diezelfde maand Peter R. de Vries benaderde zodat hij via een reportage meer informatie zou verkrijgen over het onderzoek dat gaande was en waarin hij de rol van onschuldige nabestaande vertolkte als we hem als 'dader' beschouwen.  Zijn mogelijke 'daderschap' 
kunnen we niet uitsluiten, omdat we zo langzamerhand ernstige aanwijzingen hebben dat hij vanaf het begin iedereen, behalve Junior, een rad voor ogen draaide.
Wij zien Senior als de 'Geslepene' die op gemene en bedrieglijke wijze als 'nabestaande' zonder bloedverwantschap en zonder alibi, als  zogenaamde 'leek' de betrokken staatsdienaren en de media een 'luisterend' oor aannaaide. Vanaf het begin was hij op zoek naar een andere dader op basis van zijn daderkennis. 
Ook het Manga-team zal gezien de gelijkenis van het door Vogelzang aangedragen signalement in die tijd een link met Senior gelegd hebben, want op 16 juni 2006 werd de 'opvoeder' voor het eerst  gehoord.  
Zijn mogelijke daderschap en zijn motief [woede, toorn] en alles wat daaruit voortvloeide koppelen we aan zijn schuldgevoel en wroeging en de uiterst geraffineerde wijze waarop hij als haatzaaier de betekenis van 'boetedoening' op eigengereide wijze vorm en inhoud gaf en daar door zowel de recherche als het OM voor geprezen werd.  
'Woede' is volgens Aristoteles een hartstocht die wordt opgewekt als men wordt gekleineerd of gekrenkt, of denkt gekleineerd of gekrenkt te worden. Het door de hartstocht opgewekte gedrag is erop gericht de werkelijke dan wel vermeende aanvaller te straffen.
Spinoza meent dat woede (‘toorn’) de begeerte is om degene die we haten kwaad te berokkenen; haat is droefheid, vergezeld van het idee dat daarvoor een externe oorzaak is. 
Alle interpretaties hierover hebben twee aspecten gemeen: de verwachting van  kwaad en het toeschrijven van dit kwaad aan een vrij handelend persoon. 
 Spinoza: Hoe vrijer de ander t.w. 'Your Kawaiiness', des te groter onze haat als zij de oorzaak van onze pijn is. [blz. 212-213 ] 


'Schuldgevoel is een pijnlijke zelfwaardering naar aanleiding van een negatief gewaardeerde handeling waarvoor de persoon zichzelf verantwoordelijk acht.
Die zelfwaardering is het schuldgevoel.
Er is sprake van handelen dat moreel negatief gewaardeerd is. Aan dat handelen wordt de eigen intentionaliteit toegeschreven: men was vrij geweest om anders te handelen en die negatieve waardering is niet alleen op het handelen van toepassing, maar ook op de uitvoerder ervan: 'niet alleen de daad is verkeerd, maar ik, de dader, ben slecht'. Precies deze laatste stap lijkt het onderscheid te zijn tussen schuldgevoel en het besef schuldig te zijn. 
Zijn [verbale] gedrag toonde tot de definitieve veroordeling van Rodney Pieper veel "boetedoening", oftewel het ongedaan maken of althans goed maken van de oorzaken van de negatieve zelfwaardering. 



     'Godneukers' & 'Duivelzuigers' 


Tegen de Toga-bende en hun 'intellectuele' beslissingen [ het geheim van de raadkamer] in deze gruwelijke dwaling is vanzelfsprekend geen kruid gewassen. Wat geheim is moet geheim blijven en waarover men niet kan spreken moet men zwijgen. Dat de logica een puur menselijke constructie is maakte ook deze dwaling mogelijk. Buiten het menselijk bewustzijn heeft het geen geldigheid.


"Alvorens zijn ambt te aanvaarden, moet iedere rechter in openbare zitting de eed afleggen, dat hij zijn functie zal uitoefenen in volkomen onpartijdigheid en geheel overeenkomstig zijn geweten en dat hij niets van het geheim der beraadslagingen openbaar zal maken."

"De rechters zijn vrijgesteld van rechtsvervolging. Met betrekking tot hetgeen zij in hun officiële hoedanigheid hebben gedaan, gezegd of geschreven, blijven zij deze immuniteit genieten ook nadat zij hun ambt hebben neergelegd.
Het Hof kan, in voltallige zitting, de immuniteit opheffen.
Ingeval tegen een rechter wiens immuniteit is opgeheven, een strafvervolging wordt ingesteld, kan hij in elk der Lid-Staten slechts worden berecht door de instantie, welke bevoegd is tot berechting van de leden van het hoogste nationale rechterlijke college."



  "De gewetenloze schennisplegers" 
                                      
                                               

                      Gerechtshof Den Haag  -  hoger beroep  - 15 juli 2014

Afbeeldingsresultaat voor Mr. I.E. de Vries, gerechtshof Den haag   Mr. I.E. de vries - voorzitter     
 Afbeeldingsresultaat voor mr. A, Gaakeer           Mr. A.M.P. Gakeer 



   -   Mr. W.J. van Boven -  geen foto, maar wel een link naar een wrakingszaak.


Parket Hoge Raad -  Advocaat-Generaal  - 12 mei 2015                    

Afbeeldingsresultaat voor Mr. P Vegter         Mr. P. Vegter



Hoge Raad -  cassatie - 30 juni 2015 

  Afbeeldingsresultaat voor Mr. H.A. G. Splinter Hoge raad          Mr. H.A.G. Splinter - van Kan



Afbeeldingsresultaat voor Hoger Raad, Mr. V. van den Brink        Mr. V. van den Brink 


Hieronder een link naar het verleden van Mr. P. Vegter, toen hij in 1994 nog werkzaam was als rechter-commissaris in het arrondissement Arnhem en een getuige verhoorde en dreigde met gijzeling. 


De hier genoemde personen zijn de 'semantische' beulen in deze gruwelijke dwaling, waarin Rodney Pieper als 'verdachte' door classificatie en het listig combineren van woorden in de tekens van het juridisch taalspel verstrikt raakte en 'kaltgestellt' werd als de moordenaar van Anneke. 
De twee categorieën van classificatie die maatschappelijk algemeen geaccepteerd  worden zijn 'geesteszieken' en 'misdadigers'. Daar zijn psychiatrische klinieken en gevangenissen voor. 
De heersende gedachte is dat een niet geclassificeerd individu onvoorspelbaar en onbegrijpelijk en een gevaar voor de andere leden van de samenleving is. Vandaar dat de 'verwarde' mens nu een 'tijdbom' achter de voordeur wordt genoemd. 
Hier gaat het over schennisplegers achter de voordeur van het paleis van justitie. 

Hieronder een link naar o.a. de strafrechtelijke besluitvorming in meervoudige strafzaken, waarbij de gevolgen van de [pathologische] dubbele bindingen tussen de betrokkenen staatsdienaren in het hiërarchisch rechtssysteem beschreven worden. 
Tegenspraak speelde in deze zaak geen enkele rol. 


En natuurlijk nog een link naar de immuun verklaarde verkrachters van Vrouwe Justitia, die ook in het eerste [vrijspraak]proces er al heilig van overtuigd waren dat Rodney Pieper de werkelijke dader was. 


En een link naar een proefschrift uit 1999 over het doel van een strafproces.


 
       De Vagina van Vrouwe Justitia 

 

Black hole
 Een 'zwart gat' en haar waarnemingshorizon als symbool voor het geheim van de raadkamer.                                  

      
 
                      RODNEY, de ZONDEBOK  
                           
    
                                                               
Enkele citaten uit zijn 'laatste' woord in de rechtszaal: 

                    "Ik heb Anneke van der Stap en Christel Ambrosius niet vermoord.                       
               
              "Als ik het wel had gedaan, dan had ik hier niet gezeten. Dan had ik
               mezelf van het leven beroofd.”    

                   "Niets [van wat ik verklaarde] werd geloofd bij de recherche."

              "Ik heb nooit een bekentenis afgelegd of iets in die trend."

              "Mijn vertrouwen in het rechtssysteem ben ik al jaren kwijt"

             "Ik zal me er niet bij neerleggen''.

             "Ik begrijp dat er een enorme haat door de familie tegen mij is  
              opgebouwd. Dat ze vol zitten met vragen die ik niet kan 
              beantwoorden."

            "Ik weet dat ik geen moord of doodslag op mijn geweten heb"

            "Ik ben niet verantwoordelijk voor de dood van Anneke van der Stap." 

            "Ik  ga er vanuit dat u mij zult vrijspreken van moord en doodslag." 



De nabestaanden vonden het 'laatste' woord een theaterstuk van een 'gewetenloze' moordenaar. Iemand die levenslang had moeten krijgen en eigenlijk nooit meer in de maatschappij mocht terugkeren. 





                                                    Azazel 


           Lucky's orgastische nachtmerrie 


                                            zijn 'doodzonde' & zijn 'zondebok'     
                                                 

                            "Maria-sama ga miteru" 

               "de heilige maagd Maria waakt over ons"

De titel is verbonden met een Japanse manga/anime-serie over een groep katholieke schoolmeisjes en hun vriendschap. Deze serie wordt door sommige critici omschreven als lesbisch getint en een schande dat religie en sodomie samen worden gemengd. De bedenker zegt echter dat de serie gaat over vriendschap en begrip hebben voor elkaar. De serie begon in 2004. Hieronder een link waar de  lezer nog wat meer achtergrondinformatie kan vinden o.a. over 'Yuri'.




Op aniway.nl schreef Kiki na de uitzending van het 'Zesde Zintuig' het volgende:


Kiki
 Berichttitel:
BerichtGeplaatst: 16 apr 2008 22:08 
Offline
Avatar gebruiker

Geregistreerd: 02 feb 2005 20:45
Ik heb het ook net gekeken. 
Makes me sad 

ik heb op het forum terug gebladerd na haar laatste post, en ik kwam erachter dat haar laatste post een reactie op mijn post was. 
Ik kende haar niet, maar ik zit nu wel bij Openminded. En ik weet niet, maar toen ik die post zag moest ik even slikken, omdat ik t me, nu ik terug kijk, goed kan herinneren. 
Vooral over haar tip van Maria-sama ga miteru. 

Mew. I need to hug something

_________________
MangaKissa
Kom naar de MangaKissa in de Pauwstraat 13, Utrecht!
Door adoptant te worden kun je ons mee helpen voor altijd open te blijven!
www.mangakissa.nl 

Omhoog


Op 17 december 2005 registreerde zich iemand met de alias 'Ariani' die beweerde dat ze tot de familie behoorde. De drie reacties van 'haar' op het 'In Memoriam' forum tussen maart 2008 en augustus 2009 zetten we maar online. 








Ariani
 Berichttitel:
BerichtGeplaatst: 17 maart 2008 14:15 
Offline

Geregistreerd: 17 dec 2005 20:12
Woonplaats: Den Haag
even voor de duidelijkheid, het is niet bewezen dat het uberhaubt iets te maken heeft met manga... het gaat om het feit dat zij naar enschede is geweest onder het mom van een bbq en manga... dat zij daar niet meer van thuis gekomen is, blijft een raadsel... maar vanwege dit heeft de politie en P.R. de vries deze zaak manga-moord genoemd... ze weten zelf ook niet wat er gebeurt is... 

het is verschrikkelijk voor de familie, en ik kan het weten, het is mijn familie maar als er iemand is die misschien nog foto's, tekeningen of iets anders heeft.... laat een bericht achter


 

Ariani
 Berichttitel:
BerichtGeplaatst: 21 okt 2008 15:47 
Offline

Geregistreerd: 17 dec 2005 20:12
Woonplaats: Den Haag
of Ronald P nu wel of niet de dader zou zijn.... de familie blijft bij het feit dat de jongen uit enschede er iets mee te maken heeft. 

Ronald P. woonde wel degelijk in de buurt van het Jaagpad





In augustus 2009 zocht de recherche naar ene Patrick. 

Arianie
 Berichttitel:
BerichtGeplaatst: 05 aug 2009 20:22 
Offline

Geregistreerd: 17 dec 2005 20:12
Woonplaats: Den Haag
het is een wonder als de politie de dader kan vinden. en even voor de duidelijkheid, Patrick is NIET de man van 40 jaar. Het is een jonge gozer van 27 jaar. 

het was een schrok voor de zus en hier was zij niet op voorbereid.



                     

                                

                  "GEEN SCHIJN VAN KANS"

 
 Het zal de volgers van dit online-onderzoek niet verbazen dat we de kans op inwilliging van een herzieningsverzoek nogal gering achten. In onderstaande link kan men zelf beoordelen of dat ook werkelijk het geval zal zijn. Er zijn kansen maar dan zal er door de onafhankelijke staatsdienaren enkele radicale beslissingen genomen moeten worden op basis van een grondig vooronderzoek.


Een vonnis is een menselijk oordeel. Wij beschouwen deze zaak echter niet als een gerechtelijke dwaling. Het onherroepelijke vonnis was een voorspelbaar gevolg van een 'psychotisch' groepsproces van verwarde hallucinerende staatsdienaren in alle geledingen binnen het rechtssysteem en opsporingsonderzoek. 
De realiteit werd uit het oog verloren. Gebrek aan helderheid en kritische tegenspraak was geen  belemmering wanneer men de taal gebruikt door de daad van classificatie, waarbij het publiek geroepen werd die classificatie te aanvaarden 
  



Het brein is de kraamkamer van de alledaagse waanzin. De heilige overtuiging triomfeerde en bezegelde het lot van een onschuldige  

 
Mocht de Aziatisch ogende jonge vrouw vlak na middernacht op Den Haag CS  Anneke zijn dan heeft de 'dader' haar kleding op de vindplaats verwisseld en gezien de omstandigheden waaronder ze werd gevonden ter plekke geënsceneerd als een zedendelict. Vandaar dat we Lucky Harry in de etalage hebben staan, waarbij de waarnemingen van rechercheur Vogelzang bepalend waren. Daardoor kwam ook de Rijksrecherche in actie. Ook hun onderzoek is deel van de doofpot.
Of Marieke werkelijk op grond van weinig klandizie eerder vrij kreeg die maandagavond is nog maar zeer de vraag. Na aanvullend onderzoek in het Manga-wereldje en de mogelijkheid dat Anneke niet op die foto staat is het ook niet uit te sluiten dat haar oudere stiefzus door haar adoptievader eerder op die avond is geïnformeerd over een tragisch incident. Die foto bepaalde de tijdlijn aan het Jaagpad. We hebben daarvan al de varianten beschreven, maar daarbij Marieke niet direct betrokken. Zij kan zelfs in de kleren van Anneke gezien zijn door Marc, de Belgische jogger. Die verklaarde dat de schreeuw die hij hoorde niet klonk als een alarmerend signaal dat er iets gruwelijks plaatsvond. Het is  één van de mogelijkheden die er aan het oppervlak verscheen. Daarbij komt dat 'betrokkene' Patrick zijn dna vrijwillig afstond of verplicht moest afstaan.


We hebben nog steeds een mogelijke figurante op de foto als betrokkene bij het ensceneren uit het Lifan- scenario, maar nu dus ook uit huiselijke kring, waarbij ook Harry Junior weer in beeld is. Die foto op het CS is een splijtzwam in het onderzoek
geworden en maakte uiteindelijk duidelijk dat de adoptievader de werkelijke dader moet zijn.
Een zeer laffe gelovige man die iedereen een rad voor ogen draaide en om de tuin der lusten leidde.

Een weduwnaar, hertrouwd op 6 december 2013, een dader met dood zaad die wraak nam op zijn Schepper.